Met tegenzin zat Brynn op een hoge kruk aan de bar. Ze hield eigenlijk helemaal niet van disco’s en dat soort gedoe. Al helemaal niet wanneer ze alleen was. De meeste jongeren zouden haar voor gek uitmaken door die mening over feestjes, maar het was nu eenmaal zo. Ze hield niet zo van de muziek die er gedraaid was en alleen maar gefocust was op seks en drugs en al dat soort sh*t. Brynn hield meer van de muziek met een daadwerkelijke betekenis en die was hier ver te zoeken. Eigenlijk wist Brynn niet eens meer wat ze hier deed of hoe ze hier beland was. Oké, dat was niet waar, maar ze moest wel haar best doen om het zich weer te herinneren. In ieder geval was ze überhaupt naar Oak’s Field gegaan om wat nieuwe schoolspulletje te kopen die nu onderhand echt wel aan vernieuwing toe waren. Ze had de shuttle hiernaartoe genomen en de benodigdheden gekocht, maar zonder dat ze het doorhad was de tijd voorbij gevlogen en miste ze haar shuttle voor de terugweg naar the StarShine Acadamy. Een vermoeide zucht verliet Brynn’s volle lippen. Ze was nu de tijd tot de volgende vlucht hier aan het uitzitten. Dat was in ieder geval beter dan buiten in de kou rondhangen. Haar spullen zaten nog in een schoudertas die om haar middel heen hing en leek met de minuut zwaarder te worden. Brynn legde haar rechter been over haar linker heen om in ieder geval iets comfortabeler te zitten. Net nog hadden haar benen precies andersom gelegen, maar ze voelde de kramp haar spieren al weer teisteren. Licht geïrriteerd door haar eigen onoplettendheid van eerder de dag en de kleine pijntjes in haar benen legde ze haar onderarm op tafel en nam nog een slokje van de cola die ze eerder al besteld had. Ja cola, ze had geen zin om te tijd weer te gaan vergeten door de nare uitwerking die alcohol soms gaf en sowieso had ze op dit moment meer zin in de zoete smaak van cola dan de bittere van bier. Ze zette het glas weer weg en keek even omlaag naar haar spijkerbroek en schoenen. Ze was ook niet echt gekleed voor een avondje partien. Ze had dus gewoon een spijkerbroek, donkere allstars en een rode sweater aan. Niets speciaal, sexy of ook maar iets in die richting, maar ja, wie had dit dan ook verwacht?! Het enige wat ze nu nog kon doen was hopen dat er een gezellig iemand de tijd wat korter kon doen laten lijken door een gesprek met haar aan te knopen. Maar het was al bijna tien uur dus iedereen zou wel gaan dansen en dan zou zij hier maar wat zitten wegkwijnen. Ze kende hier nog helemaal niemand dus waar kon ze eigenlijk nog op hopen?

~ Hanamori pls ;3 ~

- Weet niet wat ik heb vandaag. Moet nog even inkomen ^^,

Het leek nog maar zo kort geleden. Hanamori was bezig met het schrijven in zijn notebook voordat hij de lampen uit zou doen om wat dromerig uit zijn raam te staren en misschien nog een snelle brief naar thuis sturen. De jongen was geen dromer, nooit geweest maar de zonsondergangen waren bijna net zo mooi als bij Puffoon. Al snel had hij de tik gekregen om elke ochtend vroeg op te staan om de zon op te zien komen en hem weer onder te zien gaan. Hij had er zelden eentje gemist maar net zoals die andere keren werd hij ruw verstoord.'Hana! Doe open!' Werd er geschreeuwd door de Air etage. Een luid gebons volgde niet snel daarna. Eventjes twijfelde hij er nog over om voor doof te spelen en hem lekker te laten kloppen. Maar toen herinnerde hij zich de vorige keer dat hij dat deed en toen moest hij zijn deur laten vervangen en was zijn kamer een ergere troep geweest dan de keer dat hij wilde katten in zijn kamer had losgelaten. Met een onheilspellend gevoel draaide hij met de lucht de sleutel om. Een lange jongen met half lang blond haar viel door de ingang heen. Snel krabbelde hij op en streek langs zijn bos haar.
'Ik hoop dat je een goede reden hebt anders klaag ik je aan voor geluidsoverlast.'
'Hana doe niet zo koud. Ik krijg er rillingen van,' grijnsde de jongen. Zuchtend rolde hij met zijn ogen en keerde zijn rug naar de gast toe. Hij had geen zin in dit gedoe, waarschijnlijk moest hij weer naar het gezwam aanhoren over een nieuw meisje dat hij had versierd, of erger..
De jongen, Pan, klakte nonchalant met zijn tong en liep wat rond in zijn kamer. Uit het niets griste hij zijn agenda van zijn bureau en begon er in te bladeren. 'Geef terug Pan,' Begon Hanamori met een vermoeide toon, elke keer weer hetzelfde liedje. Groeide die jongen dan nooit op. Een wijzend vingertje zwaaide voor zijn ogen heen en weer.
'Nee nee nee, Hanaatje gaat vandaag lekker met ons mee.' Een vermakelijke grijns had zich vastgeplakt aan Pan's gezicht en het leek er niet af te krijgen. Kort wipte een wenkbrauw omhoog, ons? Langzaam voelde hij een onbehaagelijk gevoel in zijn binnenste. Nee toch, niet Pan's vrienden. Pan zelf was oké, hij was slim en dat had Hanamori ooit gezien. Ze kende elkaar al lang en om de een of andere reden kwam die jongen hem altijd lastig vallen. Maar hij dulde Pan om zich heen omdat hij snapte waarom hij werd gestoord (Pan probeerde Hanamori socialer te maken), maar Pan's vrienden waren gewoon gestoord.
'Tssk, trek niet zo'n gezicht, it will be fun!' Zonder het te merken was zijn gezicht vertrokken bij de gedachten om te gaan hangen met Pan en zijn bende, en fun was niet bepaald het woord dat Hana in gedachten had. 'Ben je ooit in Oak's Field geweest? Ja natuurlijk ben je dat, maar vast niet naar die discotheek.' Nee natuurlijk niet, wat moest hij in hemelsnaam in zo'n plek waar iedereen elkaar aflebberde of versierde om de volgende dag elkaar geen blik waardig te gunnen. Met een plof viel zijn agenda weer op zijn bureau en zwaaide zijn kledingskast over. 'Hmm-mmm.. Niet bepaald echte uitgaanskleren ach dat maakt niet uit,' Pan haalde zijn schouders op en deed de kast weer dicht,'je kan wel wat van mij lenen, de meiden zullen smullen van hun nieuwe snoepje.' Een gevaarlijke glinstering in Pans ogen lieten Hanamori's nekharen overreind staan. Oh boy..

Een beetje verloren keek de jongen om zich heen. De blauwe en rode spotlights flikkerde langs hem heen. De drukte was nog niet op volle gang maar dat zal niet lang meer duren vreesde hij. Tot nu toe had hij het geluk met zich gehad en waren er maar twee meisjes geweest die een poging waagde om met hem te dansen. Kansloze poging en een verspilling van tijd, al zijn spieren konden net zo goed een plank zijn, ze kwamen toch nooit los. Ondertussen was hij alweer verlaten door zijn o zo goede vrienden en stond hij nu in zijn eentje midden op de dansvloer, totaal verloren en genegeerd.
Met meoite baande Hanamori zich een baan richting de bar. Opgelucht nam hij plaats op een krukje. Hij had het misschien minder erg gevonden om hier te zijn als Pan hem niet zijn kleren had aangetrokken. Ze hadden wel ongeveer dezelfde maat maar het had zoveel fijner gevoelt als de zwarte broek vast zat met een riem. Nu had hij het gevoel dat dat ding elk moment van zijn heupen kon zakken. En dan had hij het nog niet over zijn blouse. Op zich niks mis mee behave het feit dat het wit nogal doorscheen in dit licht en Pan weigerde hem een shirt te geven. Zachtjes kreunde hij en dit was pas het begin van de avond. Terwijl hij lichtjes zijn slapen masseerde merkte hij een meisje op die ook aan de bar zat. Hij was niet iemand die snel naar iemand staarde maar dit meisje had hele tas bij zich en een sweater aan. Kort keek Hana naar zichzelf, hij kreeg het nu al warm als hij zichzelf in een sweater moest indenken. Zelf zag het meisje er ook niet bepaald blij uit om hier te zijn. Ze leek geen vriendinnen bij zich te hebben, anders had ze wel wat meer met haar hoofd gedraaid of wat zoekend gekeken, iets was nu niet het geval leek. Kort liet hij zijn ogen rusten op de zware tas. Waarom had ze die mee? Ongemerkt wees zijn vinger lichtjes naar de tas en werd deze een beetje opgetild door de lucht waardoor hij een stuk minder zwaar aanvoelde. Zonder verder nog te kijken naar het meisje bestelde de jongen wat te drinken. Hij kon beter zijn borst maar nat maken voor de rest van de avond.

~ Oeh, mooi verhaaltje <3
Nu heb ik wel iets goed te maken >.<

De tijd ging tergend langzaam voorbij. Meer nieuwe, vreemde mensen kwamen het inmiddels volledig tot discotheek omgebouwde café binnenlopen, de felgekleurde lichten maakten rode en blauwe flitsen op oude muren en bezwete gezichten en de door lasers verkleurde rook liet een muffe stank hangen. Dat was het moment dat Brynn het pas benauwdjes begon te krijgen in haar dikke trui. Ze had het kunnen verwachten, maar er niet echt aan gedacht. Sowieso had ze niet gedacht deze avond zich op deze plek te bevinden. Het enige wat ze nu kon doen was wachten, vervelen en drinken. Af en toe wierp ze een blik naar achteren om te zien hoe de anderen los gingen op de muziek waar zij niets van moest hebben, maar stiekem hopend op een bekend gezicht. Niet dat ze al veel mensen kende hier, integendeel, maar er was hoop. Om haar inmiddels droge keel wat verzachting en haar verwarmde huid wat verkoeling te geven zette ze haar glas weer aan haar lippen, klaar om nog een koude slok cola door haar keel te laten glijden, maar tot haar teleurstelling was deze leeg. Lichtelijk verbaasd keek ze ernaar. Was dat zo snel alweer gegaan? Ze keek even naar haar bruine horloge. Tien voor half elf. Zat ze hier al zo lang? Nou ja, haar shuttle zou pas op z’n vroegst om half twaalf vertrekken dus lang mocht ze dit eigenlijk niet noemen. Ze zou het hier nog een tijdje moeten uithouden. Brynn slaakte nog eens een vermoeide zucht. Als alleen al die tas wat lichter kon zijn.. Opeens leek dat ding haar gedachten gehoord te hebben en had Brynn daadwerkelijk het idee dat het lichter was geworden. Ongelovig liet ze haar blik ernaar afzakken. Dit meende je toch niet? Was ze soms zo “radeloos” dat ze dingen begon in te beelden? Te hallucineren? Nee, dat kon niet. Dat had ze nog nooit gedaan. Snel keek ze achter zich. Zou iemand haar geholpen hebben? Het was een vreemd idee aangezien het leek alsof iedereen druk bezig was met van alles behalve haar. Niemand op de dansvloer keurde haar zelfs maar een blik waardig dus dat was onmogelijk. Brynn liet haar donkerblauwe blik afglijden over de rest van de ruimte. Niemand, niemand, niemand, paarsharige jonge op een meter of 2 afstand. Verbaasd liet ze haar blik voor een seconde op hem rusten. Zou hij..? Hm, Brynn wist het niet. De optie dat het niets was geweest, ze het gewoon had ingebeeld was een stuk groter dan dat iemand haar op dit moment had willen helpen. Ze dacht weer eens veel te veel na. Zoals altijd. Ze moest zich gewoon niet zoveel vragen stellen, maar toch.. Ze staarde wat afwezig voor zich uit. Haar blik werd waziger, vermoedelijk door concentratie gemixt met de dikke rook, en ging onbewust terug naar de jongen naast haar. Hij had haar, of eigenlijk leek haar, een Air Magician of Water Magician geleken. Brynn wist niet zo goed waarom. Ze was nog niet echt goed in de verschillende krachten van de Magicians onderscheiden. Alleen Earth magicians kon ze meestal wel herkennen, omdat ze zelf op Erd was geboren. Toch was ze zelf ook niet helemaal wat ze leek. Er stroomde ook nog wat Gren en Razen bloed door haar aderen. Haar Razen deel was waar ze het trotste op was. De Vuurkrachten! Die waren dan ook waar haar interesse het meeste in lag en in de toekomst hopelijk ook haar studie. Brynn zakte helemaal weg in haar gedachten, nog steeds niet doorhebbend dat haar afwezige blik nog steeds op de jongen naast haar gericht was. Iets waar ze vaker deed en vooral in de klas last van had. Dan droomde ze lekker weg, maar had zelf niet altijd door in welke richting haar ogen nu precies keken wat soms nog weleens rake blikken opwekte. Ach, ze maakte zich er al geen zorgen meer over. Uitleggen had meestal toch geen zin. Opeens schrok Brynn op toen ze eindelijk wél doorhad dat ze misschien wel bijna creeperig opzij aan het kijken was. Een warmte scheut trok door haar wangen en verontschuldigend lachte ze naar de jongen als hij haar ‘ongelukje’ al doorhad. Snel keek ze weer voor zich en voelde haar ogen al gauw weer zwaar en wazig worden. Nee, dat kon ze niet nog een keer laten gebeuren! Verschrikt keek ze op toen ze plotseling een ruwe duw tegen haar schouder kreeg. Een blonde, voor Brynn onbekende jongen, hing wat achterover doordat een ander blondharig meisje hem heftig aan het zoenen was in het gezicht. Hij leek er wel van te genieten en had waarschijnlijk niet helemaal door dat hij in zijn onderuitzakking haar wegschoof met de achterkant van zijn schouder. Een misselijk gevoel trok door Brynn’s buik toen ze zag dat hij het meisje een uitdagend likje op haar mond teruggaf en bijna uit reflex schoof Brynn een eindje de andere kant op, dit keer wel bewust van de andere, paarsharige jongen. Ze keek hem vriendelijk aan en glimlachte wederom verontschuldigend naar hem. Ze voelde dat ze iets moest zeggen, maar wat? Eigenlijk wilde ze hem ook niet storen en ze voelde zich toch al zo ongemakkelijk na wat ze net had gedaan. Was hij eigenlijk ook alleen? Vroeg Brynn zich plotseling af. Iets waar ze helemaal niet over na had gedacht, maar hij zat hier maar zo in zijn eentje. Hij leek zo op het eerste gezicht geen vrienden bij zich te hebben, maar wat zou hij hier dan te zoeken hebben? Brynn kon er niets bij bedenken. Zijzelf zat hier omdat ze de tijd niet echt in de gaten had gehouden en daardoor te laat was gekomen voor haar shuttle, maar iets zei haar dat deze jongen niet om diezelfde reden hier zou zijn. Hij zag er immers vrij netjes uit met zijn donkere broek en witte blouse die merkwaardig genoeg doorscheen wanneer er een fel licht opviel. Zou hij hier gewoon zijn in de hoop een verdwaalde scharrel mee naar huis te kunnen nemen? Nee, ook dat leek Brynn onwaarschijnlijk door zijn rustige uitstraling en kleding, maar toch kon ze niets anders bedenken. Nou ja, misschien was hij hier ook min of meer per ongeluk terecht gekomen. Wist zij veel. De opgeblazen druk in haar buik leek steeds zwaarder te worden en ze wist dat als ze niet snel iets zou zeggen ze het misschien niet meer aan zou kunnen. Misschien zou ze wel ontploffen! Oké dat was stom. Gewoon stom. Opeens ademde ze zwaar, maar zo zacht mogelijk uit en schrok daar zelf bijna van. Ze had gewoon de hele tijd haar adem in lopen houden! Was zo diep bezig geweest met haar zenuwen en gedachtes dat ze was vergeten om adem te halen. Dat was die ‘opgeblazen ballon’ in haar buik dus geweest. Ze liet haar ogen snel even over haar handen die op de bartafel lagen glijden en besloot dat het nu zo onderhand echt wel tijd was om iets te zeggen. Onschuldig keek ze de jongen aan. ‘Sorry, maar ik zat daar niet zo.. -eh..’ Snel keek Brynn even in de richting van de nog steeds druk bezige kinderen aan haar andere kant, ‘prettig.’ Ze keek de jongen naast haar aan en hoopte maar dat hij geen rare ideeën van haar had. Dat was absoluut niet de bedoeling! Opeens begreep ze dat dit weleens een kans kon zijn om deze avond niet alleen door te brengen en in plaats van zich hier wat onnozel te gedragen kon ze er ook iets gezelligs van maken. Ja, dat was een veel beter idee! Te beginnen met een introductie! Nog steeds iet wat onzeker keek ze de jongen aan in zijn ogen. ‘Oh, wat onbeleefd! Ik ben Brynn,’ lachte ze hem toe. Please, liet dit een beetje goed aflopen!

Binnen een paar seconden werd zijn drinken voor zijn neus gezet. Spa blauw, de meeste mensen zouden op zulke avonden aan de alcohol gaan. Misschien bier of meer een mixje. Hanamori was oud genoeg om te mogen drinken, hij deed het alleen weinig. Hij vond het zonde van zijn geld en de hersencellen die verwelkte door de drank. Nee gaf hem dan maar gewoon wat fris, of beter water. Dezelfde mening had hij bij roken, zo'n verspilling van geld en lichaam. Al vond hij een keer een wijntje bij een feestje of bij Oud en Nieuw niet zo heel erg erg. Die ene keer in het jaar mocht wel gevierd worden, voor de rest bleef hij braafjes bij de Spa. Te braaf voor de meeste in deze discotheek. Voorzichtig nipte hij aan zijn glas terwijl hij lichtjes zijn hoofd draaide naar de dansende mensen. De meeste waren al helemaal in de sfeer en dansde automatisch mee op de beat. Helemaal aan de rechterkant van de zaal kon je nog maar net een glimp opvangen van de DJ die met zijn platen bezig was. Kort keek de jongen naar de DJ terwijl hij zich afvroeg of hij zo onderhand niet doof werd door al het geluid, ondanks de koptelefoon. Rustig draaide hij weer terug naar de bar. Makkelijk zo'n draaikruk, maar af en toe ook vreselijk irritant. Hanamori keek nog vluchtig een keer de zaal rond. Hier en daar ving hij een glimp op van Pan's goudblonde haar. De jongen voelde er niks voor om van zijn kruk te komen en naar Pan te lopen. Waarschijnlijk stuitte hij op een of ander meisje dat met hem begon te dansen, dat soort ongeluk trof hem altijd, en dan kon hij haar moeilijk afweren. Dat was onbeleefd en het zou het meisje misschien kwetsen, het laatste wat Hana wilde was overkomen als een of andere hork die geen manieren had. Daarbij zat Pan nu waarschijnlijk een meisje aan de haak aan het te slaan, dan kon hij maar beter niet gaan storen.
Terwijl hij half door de zaal keek, aangezien hij geen behoefte voelde om steeds naar de barman te staren, dronk hij zijn drinken in een paar slokken leeg. Hoe meer mensen de zaal binnen kwamen hoe warmer het werd. Ondanks zijn luchtige kleding had hij het wel gewoon warm. Normaal gesproken zou hij nu wat koude lucht langs zijn lichaam laten cirkelen, alleen vreesde Haruka dat als hij dat nu deed dat zijn blouse zou meegolven op zijn lucht. Iets wat er al raar uitzag wanneer hij het inbeelde dus kon hij het maar beter niet in het echt uitproberen.
Stilletjes vroeg hij zich af of hij hier echt de hele avond ging zitten. Waarschijnlijk kwam hij hier toch niemand tegen die hij kende of erger, hij kwam mensen tegen die hij niet wilde kennen. Aangezien de jongen al vrij snel door had gehad dat hij moeilijk onbeleefd kon zijn tegen mensen, laat staan grof, vermeed hij liever mensen die overduidelijk niets van hem wilde en andersom. Er was niks met die mensen maar zo af en toe konden mensen zich aan elkaar irriteren, en die mensen hadden dan altijd de vervelende neiging om je op te zoeken en telkens als ze je je tegenkwamen contact op te zoeken, op goede of vervelende manieren.
Nonchalant haalde hij een hand door zijn paarse bos om een paar vervelende plukken voor zijn ogen weg te halen. Zijn blik viel bij toeval weer op het meisje met de rode sweater. Zo te zien was zij ook niet echt in de stemming om te dansen. Misschien wilde ze haar spullen niet achterlaten zonder iemand anders erbij. Het leek er niet op dat ze met iemand was, maar ja dat leek bij hem vast ook niet zo. Naast het meisje kwamen uit de dansende menigte twee mensen. De blonde haren herkende hij uit duizenden. Het blonde meisje had zich als het waren vast gekleefd aan Pan, alsof ze bang was dat hij zou wegvluchten in de menigte. Met een afkeurende blik in zijn ogen zag hij hoe Pan zat te genieten van zijn snoepje zonder te merken dat iedereen zijn gelebber kon zien, en al helemaal het meisje. Hij wist dat hij niets te zeggen had over Pan, of dat iemand uberhaupt wist dat ze vrienden waren maar Hanamori schaamde zich voor zijn vriend zoals hij nu deed. Die meid zal de volgende ochtend niets meer zijn dan lucht, met behulp van een beetje alcohol.
Het meisje dat was weggeschoven van Pan glimlachte verontschuldigend. Een kalme beleefde miniglimlach wist de jongen eruit te persen om daarna weer te vervallen in zijn masker van rust. Hij vroeg zich af of hij iets moest zeggen tegen het meisje. Het was waarschijnlijk wel zo leuk voor haar, en ze had nog geen verkeerde indruk op hem gemaakt. Het leek gewoon een vriendelijk meisje, niet veel bijzonders van de andere maar ze was tenminste niet zo ordinaire om zich te verkopen aan iedere jongen die er leuk uit zag, in tegenstelling tot die blonde meid.
Het meisje keek hem verontschuldigend aan. De blik in zijn paarsblauwe ogen verzachtte zich onbewust. Haar mond ging open en ze maakte een soort van excuus tegenover hem. Helemaal niet nodig want die krukken waren niet door hem bezet maar hij vond het wel netjes. Kort knikte hij begrijpelijk, niet gek dat je bij een paar lebberende mensen wilde zitten en een paar stuiterballen. Niks ontglipte Hanamori, zo ook niet de onzekere glans in het meisje haar ogen. Hij deed maar alsof hij het niet merkte, misschien was ze niet gewend om mensen zomaar aan te spreken. Hij zou er in ieder geval niet raar over doen, wat voor een lol was het nou om onzekere mensen in de grond te boren. Niet gek ook want misschien was hij wel een ontzettende klootzak, hoe moest dat meisje dat weten.
Het meisje begon weer te praten. Geamuseerd om haar doen en laten trok hij een scheef glimlachje. 'Ik ben Hanamori Haruka.' Stelde hij zichzelf voor en keek rustig in Brynn's ogen. Beleefd lachte hij, op zijn manier ogen dicht en een zachte lach die over zijn lippen vloog. Het was meer zijn standaardlach wanneer hij mensen op zijn gemak wilde stellen of vriendelijk en beleefd wilde overkomen. Zelfs als hij uit zijn doen was kon hij deze glimlach zonder enige moeite maken. Gewoon denken aan iets leuks.
'En, vind je het leuk hier, of ga je meestal ergens anders heen om te stappen?' Vroeg hij rustig om het gesprek een beetje te laten lopen. Hij kon moeilijk Brynn al het werk laten doen. Zelf wilde hij graag weten waarom ze zo gekleed was en een tas meezeulde. Niet wat hij noemde danskleren of iets om jongens mee aan te trekken. Er was vast wel een reden voor maar hij vond het onbeleefd om meteen te vragen. Het had geen haast, misschien kwam ze er zelf mee.

[Bedankt 83
Hana is zo makkelijk =w=]

Ze voelde zich helemaal tot bedaren komen toen de jongen zichzelf voorstelde op een vriendelijk, beleefde manier. Ook keek hij haar gewoon in de ogen aan in plaats van ze nerveus op en neer te laten schieten. Hij had een typische, onspannende lach en een soort sfeer van rust over zich heen hangen. Brynn had het idee dat hij vrij zelfverzekerd was, maar toch een rustig en nadenkend persoon. Ze wist niet waarom, maar op de een of andere manier deed ze dit erg vaak, mensen proberen te analyseren. Misschien om voor zichzelf duidelijker te maken wat ze van iemand kon verwachten? Deze jongen leek haar in ieder geval niet het stereotype feestganger zoals hij kalmpjes sprak en niet echt geïnteresseerd in de herrie om hem heen leek. Zijn naam was sowieso iets wat ze niet vaak hoorde. ‘Hanamori’. Brynn was er niet zeker van of er iemand met die naam op the StarShine Academy zat. Misschien wel. Eigenlijk kon ze zich het bijna niet voorstellen dat ze hem dan niet zou herkennen. Meestal herkende ze mensen van haar school wel ook al had ze er nog nooit mee gepraat of zelfs maar een echte blik op geworpen. Ze herkende ze gewoon, maar ja, ze zat nu nog niet zo lang op de school dus dat was misschien de reden dat ze deze jongen niet al eerder had opgemerkt.
Verbaasd keek ze op toen Hanamori haar vroeg of ze dit een leuke plek vond of dat ze normaal ergens anders heen ging om ‘te stappen’. Of ze überhaupt al weleens ging stappen! Ze begreep niet echt hoe… Hm ja, hij kende haar natuurlijk helemaal niet. Hoe moest hij dat nou weer weten?! Brynn wendde haar blik weer even af naar haar handen, bedenkend hoe ze hem nou het beste antwoord kon geven. Ze ging niet echt vaak naar feestjes of dat soort gedoe al kon ze het op z’n tijd best wel waarderen, maar sinds ze momenteel geen vriendinnen meer had om mee te gaan, bleef ze liever permanent op StarShine Academy terrein. Ze keek Hanamori weer aan. Haar verbaasde blik was weggeveegd en stond op kalm. Door zijn goedaardige toon was Brynn een stuk rustiger geworden en wat meer zelfverzekerd. Van hem hoefde ze waarschijnlijk geen rotopmerkingen te verwachten. ‘Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik hier kom, maar feestjes zijn sowieso niet echt mijn ding.’ Ze stopte even met praten om Hanamori’s reactie af te wachten. Zou hij het vreemd vinden van wat ze had gezegd? Het was natuurlijk wel wat vreemd. Zo’n jong meisje, in de bloeitijd van haar leven, dat haar tijd overal behalve op een plaats als deze wilde doorbrengen. Ze kon er nou eenmaal niets aan doen. Brynn had zelf niet echt het idee dat ze een geweldige danseres was of dat ze gauw indruk zou maken dus sloot ze zich liever af achter de deuren van haar kamertje of buiten, ver weg van de donkere muren van the Academy om alleen door de bossen te lopen. Toch kon ze niet ontkennen dat ze het wel fijn zou vinden om een goede vriendin te hebben waarmee ze lol kon hebben en de mooie momenten kon delen. Met een lichte vlaag van melancholie (omg xD) keek ze de jongen weer aan en nogmaals viel de vraag of hij alleen zou haar binnen. Brynn wist niet zo goed wat ze kon verwachten, maar zou het niet zomaar aan hem vragen. Kon dat niets een bedenken, maar misschien wilde hij wel vertellen of hij hier ‘vrijwillig’ was? ‘En jij? Vind jij het hier leuk?’ Brynn glimlachte vriendelijk toen ze Hanamori aankeek. Ja, ze wist van zichzelf dat het raar was om niet zo van feestjes te houden, maar voor hetzelfde geld was hij wel hetzelfde. Hm, misschien..

* Waarom doet Hanamori me aan Yuki Sohma denken OwO ??
Ik vind hem btw wel cool huwr ^^

Brynn leek al snel wat meer ontspannen en zekerder dan in het begin. Glimlachend inzichzelf keek hij haar aan zonder te staren zodat het onbeleefd en vervelend werd. Nu ze aan het nadenken was over zijn vraag liet hij vluchtig zijn ogen nog een keer langs haar heen glijden. Nu ze wat dichter bij was kon hij haar wat beter bekijken. Eerst was het alleen de sweater en de tas die duidelijk aanwezig waren. Nu pas zag hij dat haar haar echt rood was en dat het niet kwam door een paar van de spotlights die door de zaal heen flitste. Hem hoorde je niet klagen, het was over het algemeen ook niks vreemds als je haar een andere kleur had dan het gebruikelijke. Hij zag door de gangen alle kleuren van de regenboog gezien dus verrast was hij allang niet, zeker hijzelf niet met zijn paarse haar. Al vond hij dat juist wel bij hem passen, het paste ook wel bij zijn uiterlijk en ogen. Paars een beetje een koude kleur.
Hanamori stopte met zijn snelle onderzoek om weer naar Brynn te kunnen kijken. Wel zo netjes als je aan het praten was. Lichtjes draaide hij zijn kruk een slag om zodat hij zijn nek niet hoefde te verekken om het meisje aan te kijken. Met zijn elleboog op de bar leunde hij met zijn hoofd lichtjes op zijn hand. In gedachten grinnikend en ook een beetje verbaasd hoorde hij Brynn aan. Grappig hoe toeval je af en toe zo kon treffen. Een meisje alleen bij de bar in de discotheek terwijl ze eigenlijk geen ''partygast'' bleek te zijn. Ook al geloofde Hanamori niet in toeval, niet dat het meteen een soort reden had voor hem maar hij dacht wel degelijk dat je iets niet ''zomaar'' deed, dit was wel heel toevallig. Geamuseerd keek hij eventjes weg naar de zaal. Niet echt naar iets, hij was alleen niet gewend om meteen de vrolijke clown uit te hangen of de te aardige gozer die je een minuut kent. Als Brynn ook nog is zou gaan vertellen dat ze vriendinnen had die haar hier mee naartoe hadden gesleurd tegen alle wil en dank in, en ze had hevig tegengestribbeld, dan was dat het bewijs dat toeval niet bestond. Aangezien dat precies de situatie was waar hij zich in bevond. En uiteindelijk was hij alleen hier beland. Niet dat hij het zo erg vond, niet nu in ieder geval. Toegegeven, hij had behoorlijk opgezien tegen deze avond. Aangezien de jongen al had voorspeld dat hij in steek werd gelaten en een hele avond moest verspillen aan zitten, staren, dromen. Ow en het geld niet te vergeten aan drankjes zodat hij levend de avond doorkwam. Het lot had het duidelijk anders gewild. Gelukkig maar want ondanks dat het niet zo netjes was had hij wel in gedachten gehad om gewoon weg te gaan en bij een boekwinkeltje een boek te kopen en biij een café te zitten lezen, om later als de jongens klaar waren met feesten ze op te komen halen en veilig naar Starshine terug te brengen, Hanamori wist nu al dat die gasten stomdronken terug gebracht moesten worden. Geen haar op zijn hoofd die hen liet lopen zonder nuchter toezicht. Waarschijnlijk een van de goede redenen dat hij hier was.
Maar nu had hij Brynn, niet dat dat veel zei. Misschien had ze helemaal geen zin om de hele avond met hem opgescheept te zitten en te praten. Grote kans dat ze ook gewoon met vriendinnen hier was en dat ze of te vroeg was en nog wachtte op hen of dat ze net zoals hij gedumpt was zodra ze in de discotheek waren. Nou ja, hij zag wel hoe lang hij dit gezelschap behield, al hoopte hij dat het nog lang duurde. De jongen vreesde wel dat als een van zijn ''vrienden'' hem ging aanspreken dat Brynn dan zo snel weer weg was dat zelfs hij haar niet kon volgen.

'Ik ben meer verantwoordelijk dat mijn vrienden goed thuis komen,' Zei hij nonchalant, 'Voor de rest ben ik niet echt het persoon om naar feestjes te gaan en het dak eraf te blazen.' Het kwam er redelijk droog uit maar dat was het eigenlijk ook wel een beetje. Hij was behoorlijk standvastig in wat hij wel en niet deed. Maar Pan gaf wel om hem, in een of andere vorm die hij nogal vreemd uitdrukte maar oké ieder zijn vorm van expressie, en deed moeite om hem onder de mensen te krijgen in plaats van de nacht door te brengen met een stapel boeken.
Nog een keer keek hij rond de zaal, nu zocht hij echt. Niet naar zijn vrienden maar op andere mensen die misschien Brynn's vriendinnen konden zijn. 'Heb jij gezelschap bij je of ben je alleen hier gekomen?'

Zonder enige controle over haar reactie krulde Brynn’s mondhoeken omhoog. De jongen gaf haar maar een droog en nogal vaag antwoord, maar het was vooral de nonchalante toon waarmee hij sprak die haar deed glimlachen. Waarschijnlijk was hij met een of andere list naar deze plek gelokt ofzo om dan later op terug te kunnen vallen wanneer zijn vrienden dat nodig zouden hebben. Het was op zich wel een komische situatie waar deze Hanamori in zat al betwijfelde Brynn of hij dat zelf ook wel zo zag. Het zei in ieder geval wel iets over zijn vrienden. Of iets over Hanamori zelf natuurlijk. Want óf zijn vrienden hadden zichzelf niet in de hand qua drank en alles óf Hanamori was gewoon een stuk volwassener dan zij allemaal bij elkaar, of allebei natuurlijk. Het vertelde sowieso ook dat hij überhaupt vrienden bij zich had, iets wat Brynn niet zo gemakkelijk na kon zeggen, helaas. In wat hij zei over zichzelf en feestjes kon ze zich al beter vinden. Tenslotte was Brynn nou ook niet echt een typisch feestbeest al kwam ze wel wat meer los met de juiste mensen om zich heen wat nu echter niet het geval was. Hanamori was er natuurlijk nog altijd, maar zoals hijzelf al zei, hield hij niet van feestjes dus leek het Brynn beter om gewoon gezellig te gaan praten en de dansvloer te laten voor wat het was, maar wie weet? Misschien raakte deze rustige en beheerste jongen met de tijd ook wel wat losser en durfde hij het dan aan om een rondje met haar te wagen. Voor nu kon Brynn alleen maar hopen dat hij zich niet aan haar gezelschap stoorde en nog even met haar bleef praten.
Opeens merkte ze dat Hanamori zoekend om zich heen keek. Nieuwsgierig naar wat hij zocht volgde ze zijn blik even, maar zag niets wat zijn doel kon zijn. Geen uitstekende hand, glimlach of misschien zelfs een knipoog. Was hij soms op zoek naar zijn vrienden? Hoopte hij stiekem dat iemand hem kon komen redden van haar? Brynn schrok even van die gedachte, maar zag er al snel de komiek van in. Al kon ze het zich eigenlijk niet voorstellen al helemaal niet toen hij haar weer aankeek. De vraag die hij haar vervolgens stelde viel eigenlijk ook niet uit te sluiten na zijn zoekende blik en wat hij Brynn verteld had over waarom hij hier nu was. Nu op haar beurt wat nonchalant, trok ze haar schouders lichtjes op en glimlachte luchtig. ‘Tsja, lang verhaal…’ Brynn stopte even met wat ze ging zeggen. Wat ze wilde vertellen was op zich niet zo ingewikkeld, maar door al die harde muziek viel niet alles even goed te verstaan en ze had niet echt zin om alles honderd keer achter elkaar te lopen schreeuwen. Maar toch, Hanamori leek haar een begrijpend en goed luisterend persoon en het zou maar flauw overkomen als ze het niet zou vertellen. Brynn wilde liever geen vervelende indruk op deze jongen achterlaten. Ze wist niet waarom dat was, maar hij had haar zijn reden verteld dus nu was het haar beurt. Eerlijk is eerlijk. Heel even snel zuchtte ze, maar grijnsde toen om wat ze ging zeggen. Ze was ook weer heerlijk dom geweest om de tijd niet in de gaten te houden en zo te laat te komen voor haar shuttle. Misschien zou Hanamori er zelfs wel om kunnen lachen. ‘.. Well, het is niet echt een spannend verhaal of zo hoor. Ik ging alleen naar de stad om wat schoolspullen te kopen en was de tijd vergeten...’ Met lichte schaamte keek Brynn naar handen die ineen gevouwen op de bar lagen. Ze kon er niets aandoen dat er toch een klein grijnsje op haar gezicht schoot. Het was natuurlijk wel iets onhandig wat ze had gedaan, maar ergens was het ook wel weer komisch en van deze ontmoeting met Hanamori had ze ook geen spijt. Misschien kwam er wel iets veel positievers uit dan dat ze in allereerste instantie had gedacht. ‘…M’n shuttle is dus al weg en ik ben hier mijn tijd gewoon aan het uitzitten tot ik weer kan gaan.’ Met een brede grijns keek ze weer op om Hanamori in de ogen te kunnen kijken. Maar plotseling kreeg Brynn het weer erg benauwd doordat ze zo lang alweer stil zat. Haar vest werd nu wel erg warm en even overwoog ze om het gewoon uit doen. Ze had eronder toch een zwart hemd aan dus zoveel kwaad kon het niet, maar het idee om uit het niets zomaar dat ding over haar hoofd te trekken stond haar niet echt aan en bovendien… Wat zou Hanamori dan in hemelsnaam wel niet van haar denken -.-” ? Met een zachte zucht trok ze de voorkant van de nauwe halsopening van haar sweater wat naar voren om koelere lucht naar binnen te laten. Helaas was die hier in deze benauwde ruimte ver te zoeken. Nu licht geïrriteerd door de omklemmende warmte trok ze de onderkant van het rode ding wat verder omlaag alsof dat nut zou hebben en keek Hanamori toen snel weer even aan. ‘Tsjéh, ‘k krijg het nu wel heet hoor! In dit ding!’ Brynn had erbij gelachen, maar ze vond het daadwerkelijk wel vrij vervelend. Ze wilde zo graag een Fire Magican worden in plaats van een Earth Magican en die moesten wel tegen een beetje warmte kunnen, maar Brynn had dat totaal niet. Ze hield meer van zo gezegd ‘te koud’ dan ‘te warm’. Het was een bijzonder irritant ietsel, maar vuur had haar zoveel langer geïnteresseerd dan aarde. Vuur bracht warmte en ook wel schoonheid. Aarde had niets. Nog irritanter dan dat was dat dit niet het goede moment was om daarover te peinzen en ze beter haar aandacht weer op Hanamori moest focussen wat op zich niet echt een moeilijke opgave was. Ze liet haar ogen snel over zijn eigen outfit glijden, maar hield haar mond erover. Hij had haar tenslotte al verteld waarom hij hier was dus ze kon er zelf wel een reden bij bedenken. Brynn kon het onderwerp nu beter weer naar hem verplaatsten. Ze vond dat ze wel even genoeg over zichzelf verteld had. ‘Zit jij eigenlijk ook op StarShine Academy?’ vroeg ze iets te overhaast. Potver, ze dacht ook echt niet na, hè? Wat een stomme en vooral onoriginele vraag! ‘Hmm,’ murmelde ze om zichzelf, ‘bestuur jij toevallig lucht?’ vroeg ze plotseling uit het niets toen ze terugdacht aan het tasincident. Het kon zo zijn dat..

Hanamori grijnsde in gedachten. Lang verhaal hé, dat hoorde je wel vaker. Uit ervaring wist de jongen dat hij gewoon moest wachten, niets zeggen en wachten. Uiteindelijk zal het verhaal vanzelf komen. Maar het zal hem niks verbazen als hij eerst moest aansporen dat hij het verhaal wilde horen voordat er iets verteld werd. Meestal vertikte hij dat, hun wilde iets vertellen dan moesten ze er maar zelf mee komen aanzetten. Maar hij had zo'n gevoel dat dat bij Brynn niet nodig was. Tenminste ze leek niet op zo'n meisje die om aandacht vroeg of overdreven deed in alles wat ze deed. Daar had hij zo'n gloeiend hekel aan, al borrelde die irritatie diep in zijn binnenste terwijl de glimlach dan altijd op zijn gezicht zat vastgeplakt. Alsof het vast zat gelijmd met superlijm en het de komende minuten er niet vanaf wilde komen. Meestal waren zulke meisjes ook niet slim genoeg of te naief om te zien dat zijn paarse ogen waren veranderd in een expressieloze blik. Het kwam maar zelden voor dat ze zo koud werden als ijs maar het was hem wel eens gebeurd. Het liefste deed hij dat niet, hij wilde niet onbeleefd overkomen zelfs al kwam hij de grootste schoft tegen die op alle planeten rondliep. Hij ging zich echt niet verlagen tot zulk niveau, en zeker niet bij zulke mensen. Dat zou zijn eer alleen schenden en Hanamori had een zekere trots die zei dat hij echt wel beter wist en te slim was om zich door zoiets te laten opjagen.
Terwijl de jongen rustige afwachtte tot Brynn aanstalte zou maken om te beginnen begon de jongen zich wat af te vragen. Hij wist toevallig dat hij en waarschijnlijk driekwart van deze hele zaal ooit op starshine heeft gezeten of er op z'n minst van had gehoord. Zou Brynn een Starshine leerling zijn of woonde ze toevallig ergens in de buurt? Stappen was niet haar ding en dit was haar eerste keer hier en ze leek niemand bij zich te hebben. Meestal als je ging stappen nam je mensen met je mee, tenzij je niemand had om mee te nemen. Dus woonde ze waarschijnlijk niet in Oak's Field. Ze was geen Puffoon anders had hij dat wel meteen gevoeld. Onbewust concentreerde hij zich op de elementen. Aangezien hij op Starshine alles volgde behalve Kunst en Air kon hij van alles een beetje. Meestal als hij zich concentreerde voelde hij een bepaalde herkenning of gelijkenis. Dat had hij ontdekt ergens in het 2de jaar. Verward, al ging dat schuil achter zijn paarse ogen die geduldig naar Brynn keken, stopte hij met het concentreren. Wat een vreemd gevoel. Zoiets had hij nog nooit meegemaakt, hij voelde een lichte aantrekking naar Erd maar tegelijkertijd leek het wel of de andere elementen, Fire en Wood tegen hem aan het fluisteren waren. Vreemd, was Brynn een mix van allemaal planeten? Hij vroeg het zich af maar hield netjes zijn mond. Zoiets kon hij moeilijk zeggen vanuit het niets, toch. Daarbij wilde hij eerst wel is weten waarom ze hier was. Stiekem wist Hanamori dat hij dan hoogst waarschijnlijk het geheim van de sweater en de tas zal ontdekken. Iets waar hij toch wel nieuwsgierig naar was. Hij hoorde haar kort zuchten maar glimlachten er snel achteraan. Rustig ging hij wat rechter zitten en leunde wat naar voren zodat hij haar beter kon horen, hij voelde gewoon dat ze ging praten. Af en toe voelde hij zich echt een analyst maar dat was hij in zekere zin ook wel. En hij schaamde zich er niet voor, het was wel degelijk handig om te weten wat lichaamstaal hem vertelde. Het maakte al snel duidelijk wanneer iemand loog of niet. Nog een ding waar hij niet tegen kon, als mensen recht in zijn gezicht leugens vertelde. Voordat hij verder kon denken brak hij zijn gedachtenstroom af om volledige aandacht te richten op Brynn en haar verhaal.
Een lichte flikkering van vermaak maakten zijn ogen levendiger dan anders. Niet echt een goede start voor het begin van het jaar, maar hij kon het niet laten om wat breder te glimlachen. Aangezien je hem niet snel zal zien lachen was de glimlach al heel wat. Al wist hij niet of Brynn dat snapte, vast niet ze kende hem pas een paar minuten. Nou ja, hij had geen zin om als een achtelijke hard te gaan lachen, waarschijnlijk zal de muziek er wel overheen dreunen maar alsnog. Hij was wie hij was.
Hanamori wachtte even om te kijken of er nog iets achteraan kwam maar het leek van niet en het verhaal was afgerond. Vandaar dat de tas zo zwaar leek, hij zat vol met spullen. Kort keek hij naar de tas en bedacht zich wat voor een berg spullen er wel niet in zat. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe het meisje met haar sweater worstelde. Niet gek ook, het was hier al heet genoeg ook als je niet danste, en dan zat zij hier met een sweater aan. Hanamori keek haar weer aan om te antwoorden op haar vraag. Kort knikte hij voordat hij begon te praten.
'Ik zit in het laatste jaar in Starshine,' Legde hij rustig uit toen de volgende vraag al werd afgevoerd. Kort glimlachte hij om de vraag. Waarschijnlijk had ze nog steeds niet door wie haar tas een stukje lichter had gemaakt. 'Misschien,' zei hij met een sluw lachje. Hij leunde zich wat naar voren en blies zachtjes naar Brynn's gezicht. Een zijdezacht briesje met de geur van bloemen en vers gras woei door haar haren en gezicht. Alsof hij niks had gedaan ging hij weer normaal zitten. 'Beantwoord dat je vraag?' Vroeg hij kalm terwijl hij weer zijn hoofd op zijn hand liet rusten en glimlachte.

Brynn knikte langzaam toen Hanamori vertelde dat hij in zijn laatste jaar op StarShine zat. Zelf zat zij nog in haar vijfde jaar. Goh, dat ze hem nog niet had gezien zeg. Zo onopvallend was hij nou ook weer niet dus het was best wel wat gek. Maar nog meer verbaasde hij Brynn toen hij sluw lachte en op geheimzinnige wijze antwoord op haar tweede vraag gaf. Was dit het antwoord op haar vraag of hij lucht kon besturen? Tot nu leek hij haar het meest logisch at het die tas betrof. Bij de Air Magicians stelde Brynn zich eigenlijk ook wel van die rustige, bijna onbereikbare types zoals Hanamori voor. Toch, het had iedereen wel kunnen zijn die haar tas lichter had gemaakt en voor Brynn was het idee dat ze het zelf gewoon had ingebeeld nog steeds het sterkst. Maar nu liet dat stiekeme lachje van Hana haar wel twijfelen. Misschien had hij heus wel door waar ze naar zocht. Hij kwam zeker niet dom over dus dat zou best weleens zo kunnen zijn. Als ze eerlijk moest zijn had ze dat niet verwacht bij die rustige jongen, maar het was wel komisch. Ze schrok voor een moment toen Hanamori licht naar voren boog waardoor zijn ogen opeens nog veel groter leken. Brynn kon zich geen gekke dingen voorstellen, maar vroeg zich wel sterk af waar hij op uit was. Haar ogen verwijdden zich uit verbaasdheid, maar ze kon ze er niet van weerhouden uit puur genot helemaal dicht te vallen door een zacht briesje dat Hanamori uitblies. Het ging helemaal van over haar gezicht door haar zachte haren en verkoelde zelf haar klamme nek. Een frisse geur van bloemen gemengd met vers, gemaaid gras liet haar even alle drukte en geluiden om zich heen vergeten. Brynn vond het eerlijk de geur van de natuur weer te kunnen ruiken na zo’n drukke dag in de stad en al helemaal na in de rook en alcohol lucht van de discotheek te hebben gezeten. Toen het stopte opende ze haar ogen en keek ze Hanamori dan ook dankbaar aan. Jep, hij was dus een Air Magician. Zo had hij dat willen proberen duidelijk te maken en dat was hem goed gelukt ook! Het frisse, luchtige gevoel bleef nog even hangen waardoor de warmte van de sweater nog uitgebannen bleef. Een automatische glimlach bleef op Brynn’s gezicht plakken. Vooral toen ze zag hoe Hanamori ontspannen op zijn hand leunde en deed alsof er niets was gebeurd. Alsof hij de onschuld zelve was. Op zijn vraag glimlachte ze dan ook alleen maar breder. ‘Zeker wel!’ Haar ogen schoten snel even af naar haar eigen tas. Het was nu wel duidelijk dat hij het toch was geweest of niet? Brynn durfde het niet met zekerheid te zeggen. De kans zat er zeker dik in, maar toch.. Wilde ze het weten. ‘Dus toch!’ grijnsde ze naar Hanamori. Als hij het was geweest zou hij snappen waar ze het over had en als hij het niet was zou hij haar hooguit vragend aan kunnen kijken, omdat hij niet begreep waar ze het over had. Zo bleef ze het toch nog op safe spelen.

I came to dance, dance, dance, dance
I hit the floor
'Cause that's my, plans, plans, plans, plans
I'm wearing all my favorite brands, brands, brands, brands
Give me space for both my hands, hands, hands, hands
You, you
Cause it goes on and on and on
And it goes on and on and on

Maar nu was er een volgend probleem. Brynn liet haar ogen snel even afglijden naar de dansende mensen achter hen zodat ze snel een oplossing kon bedenken. Ze wist niet meer zo goed wat te zeggen. Als ze nu weer een vraag zou stellen zou het overkomen alsof die arme Hanamori in een of ander ondervragingsgesprek zat of zo en die indruk wilde Brynn liever niet wekken. Normaal zou ze zich er eigenlijk niet zo druk om maken. Vond ze stiltes niet persé iets ongemakkelijks, maar deze keer wilde ze het gesprek graag op gang houden. Ze wist niet zo goed waarom, maar toch leek Hanamori haar een interessant persoon. Niet een of ander opschepperig en brutaal mannetje die toch alles geloofde wat hem verteld werd. Nee, eerder een goeddoordachte en verstandige jongen waar je nog weleens een verbazingwekkend goed gesprek mee zou kunnen hebben. Dat was dan ook waar Brynn op uit was al leek een drukke plek als deze haar niet echt de goede plaats. Nou ja, alleen maar een des te betere reden om Hanamori nog een keer aan te spreken in de gang of wie weet wel in de les. Nu was het Brynn’s beurt om haar hoofd op haar handen te leggen. Ze staarde wat afwezig voor zich uit, haar volgende stap bedenkend. Hana zou toch niet weten wat in haar om ging dus ze kon het zich best wel even veroorloven. Opeens drong de songtekst van het volgende nummer dat door de loudspeakers dreunde haar gehoor binnen. Het was een vrolijk nummer. Een van de modernere muziek die Brynn toch nog wel kon waarderen en ze kon er niets aan doen dat er zich meteen een grappig plannetje in haar hoofd ontwikkelde. Langzaam ging ze iets verzitten. Ze haalde haar handen van elkaar af en liet haar vingers zich in elkaar verstrengelen waarna ze haar hoofd er weer oplegde dat een tikje scheef lag zodat ze Hanamori nog wel kon aankijken aangezien zij nog steeds recht naar de bar toe zat. Normaal zouden Brynn’s ogen op dit moment haar glazig blik behouden om lekker weg te dromen, maar dat was nu niet het geval door het plannetje wat zich langzaam en geleidelijk in haar hoofd had gevormd. Een ondeugende glimlach gleed op haar gezicht. Hanamori zou misschien wel een hartaanval krijgen en daar moest ze voor oppassen. Ze wilde het tenslotte allemaal niet overhaasten, maar de sfeer daar achter hun begon wel wat leuker te worden en ook het leuke nummer werkte daaraan mee. Even betwijfelde Brynn of ze het wel moest doen, maar een klein risico nemen was toch niet zo erg? Met sprankelende ogen legde ze haar blik weer op Hanamori vast. Haar charmante grijns nog steeds behoudend. ‘Ga je mee?’ vroeg ze toen op normale toon. Niet uitdagend of verleidelijk, maar meer vriendschappelijk. Het was niet de bedoeling dat ze hem zou afschrikken, nee zeker niet! Om de eventuele meer in spanning gebrachte sfeer wat te verbreken lachte ze daarna dan ook meer vriendelijk met kleine tint van humor. ‘We kunnen tenslotte niet een héle avond hier, in een partytent als deze nota bene, aan de bar blijven zitten!’ Brynn zei dat nu wel zo doodleuk, maar als ze alleen was gebleven was dat waarschijnlijk wel wat ze had gedaan, maar aangezien dat dát nu niet het geval was kon ze beter proberen er nu het leukste uit te halen, nietwaar? Ze sprong van haar kruk af en stak haar hand symbolisch uit naar Hanamori. Snel gaf ze hem een kort kinkje richting de dansvloer en zei toen: ‘Kom op, zo erg is het niet!’ Heel even vormde de ondeugende glimlach zich weer. ‘Je overleeft het wel en anders red ik je wel!’ Brynn draaide zich al half om en keek Hanamori verwachtend aan. Het zou wel balen zijn als hij echt niet wilde, maar hij zou toch wel in ieder geval eens in zijn leven een dansvloer op willen gaan? En als hij het écht niets vond kon hij natuurlijk altijd nog terug en zoals Brynn altijd zei: Beter spijt van de dingen die je wel hebt gedaan, dan van de dingen die je niet hebt gedaan.

* Oei, gewaagde zet >xD !!

Nu was hij ontdekt. Meer zal Brynn toch neit nodig te hebben om te weten dat hij degene was die haar tas had opgetild. Nee want hij zag haar ogen snel naar haar tas schieten en weer terug. Hij onderdrukte de neiging tot glimlachen en keek rustig naar Brynn. Als je het kinderachtig bekeek was het nu haar ''beurt'' om iets te zeggen. Een soort over en weer spelletje. Aftasten hoe de ander was en wat meer te weten te komen over elkaar. Nog niet echt een normaal gesprek over ditjes en datjes. Maar dat vond hij niet erg, hij wilde best wel wat meer weten van Brynn. Al hoefde het geen kruisverhoor te worden, al zou hij dat nooit zo erg vinden. Nieuwsgierig was goed, opdringerig wat minder maar hij liet dat nooit zo merken. Alleen mensen die hem heel goed kenden herkende zijn gecamoufleerde aanwijzingen dat je te ver ging of dat je hem irriteerde. En aangezien er maar weinig tot niemand hem zo goed kende bleef hij maar geduldig en kalm. Alleen zijn familie wist hoe hij precies in elkaar stak maar zij zouden ook nooit zo ver komen dat ze hem irriteerde of ergerde. Stiekem keek hij er naar uit om Twic en Akiko te zien wandelen door de gangen van Starshine. Ondanks dat hij dan al van school was. Niemand zou het van hem denken maar hij had nog geen flauw idee wat hij wilde als dit jaar voorbij was. Iedereen had hoge verwachtingen van hem omdat hij zeker niet dom was en erg rustig en kalm. Een ideale zoon, leerling en vriend. Dat was het beeld dat hij bij de meeste mensen had, hij was slim maar geen betweter en hij was geen pocher of iemand die laagdunkend deed over andere mensen. Hij was mentaal sterk en fysiek zag hij er niet anders uit dan de meeste. Oké hij was wat ''vrouwelijker'' door zijn lengte en soepele bewegingen. Maar ja je kon niet perfect zijn hé.
De DJ had alweer een nieuwe plaat aan het draaien gezet. Hanamori lette er niet zo op, hij herkende alleen de beat die door de zaal dreunde. Het was al lastig genoeg om een redelijk gesprek te voeren in een discotheek zonder je schor te schreeuwen, nee een café was meer aangelegd voor een gesprek. Maar ja, de omstandigheden waren niet altijd geweldig, mocht er ooit een volgende keer komen tussen hem en Brynn dan gingen ze naar een plek waar je niet doof werd van de muziek. Hanamori verbrak zijn gedachtegang en keek vluchtig naar Brynn. Het meisje leek na te denken. Haruka vroeg zich af waarover ze aan het denken was. Hopelijk vond ze hem niet saai of wilde ze zo snel mogelijk van hem af. Hij vond haar best aardig en de tijd leek een stuk sneller te gaan zo. Op deze manier kwam hij misschien de avond nog door en was het toch geen verspilling van tijd geweest. Kort staarde hij naar de dansende menigte die er nog vrolijk op los danste. De bar was al een stuk drukker dan eerst, niet gek ook na een paar uur was je helemaal uitgedroogd. Al had hij er niet zo'n last van de mensen die zich aan de bar hadden geschaard. Hij zat dichtbij genoeg om Brynn goed te verstaan zonder zijn stem al te verheffen. Iets wat hij eigenlijk nooit deed, zelfs niet als hij boos was. Sommige mensen vonden dat het engste. Als hij zo zacht en kalm praatte terwijl je wist dat hij boos was.
Ongerust fronsde zijn wenkbrauwen zich een beetje, die glimlach. Er was op Brynn's gezicht een glimlach ontstaan maar die was niet zoals de vorige glimlachjes die ze had gemaakt. Deze was meer ontdeugend en het gaf hem een kriebelend gevoel van onrust in zijn borstkas. Hij kende zulke glimlachjes. Het waren glimlachjes die hij zag bij zijn zusje wanneer ze iets stiekems had bedacht om Twic te grazen te nemen of bij zijn moeder wanneer ze iets leuks had bedacht om te doen zoals een feestje of een uitje maar dan wilde ze het geheim houden om het extra leuk te maken. Ongemakkelijk ging de jongen wat rechter zitten. Hij wist dat er wat ging gebeuren, dat Brynn wat in haar gedachten had en dat ze het ging doen ook, en zij vond het waarschijnlijk nu al leuk. Het punt was dat hij niet wist wat zij van plan was, hij vond het altijd lastig om geen controle te hebben over iets. Dan kon hij er niet over nadenken en moest hij maar bouwen op de andere. Iets wat hij niet snel deed.
Diep haalde hij adem en liet de lucht langzaam uit zijn longen ontsnappen. Hij vertrouwde er maar op dat Brynn al een algemen indruk van hem had en ongeveer kon raden hoe ver ze kon gaan. Ze leek geen meisje die te ver ging of expres de grenzen opzocht. Vetrouwen en maar hopen dat ze iets leuks in gedachten had. Net toen hij zich had voorbereid op het ergste stond Brynn op. Kort schoot zijn wenkbrauw verbaasd op. Dansen, hij dacht dat ze niet zo was van het feesten. Nou ja ergens had ze natuurlijk wel gelijk, en hij had toch niets voor niets entree betaald?! Hij gleed van zijn kruk en glimlachte geamuseerd toen hij naar haar hand keek. 'Is het niet de jongen die het meisje hoort te vragen voor een dans?' Vroeg hij met een lichte twinkeling in zijn ogen, wat zijn gespannenheid moest verbergen. God, dansen, dat had hij altijd al vermeden. Toen hij klein was deed hij het redelijk vaak, maar toen was hij nog een onbenullend jochie die niks van de wereld wist en onbezorgd was. Maar Hanamori wist dat hij geen brede gozer was met een sixpack en een aantrekkingskracht die alle meiden naar hem toelokte zodat hij vervolgens de helft kon dumpen. Maar hij wilde Brynn ook geen dans ontzeggen of een spelbreker zijn. Waarschijnlijk had ze ook wel geweten dat het behoorlijk gewaagd was om te gaan dansen met hem.
Hanamori haalde Brynn in en maakte een klein buiginkje en grijnsde op een speelse manier die snel weer verdween tot een beleefde glimlach. 'Mag ik deze dans van U,' hij grinnikte zachtjes zodat het overstemd werd door de harde muziek. Als hij dan toch ging dansen dan weer op de goede manier. Hij kon moeilijk een meisje hem laten redden. Hanamori koos expres een plekje om te dansen waardoor ze niet bij de ''rand'' van de menigte zaten maar ook er niet midden in. Niemand, en zeker Pan niet, hoefde hem te zien dansen. Hij wist nu al dat hij voor de komende eeuw plagerijen en grapjes om de oren kreeg als hij gespot werd. Vriendelijk gaf hij haar een snelle knipoog nadat hij vluchtig om zich heen keek. Rustig begon Hanamori te dansen mee op het ritme van de muziek, eerst wat ongemakkelijk maar al snel werden zijn bewegingen soepeler. Al merkte hij niet eens dat hij ontspanner werd, het enige wat hij zag was Brynn en hoe zijn hart als een gek aan het kloppen was. Brynn was de eerste die hem vrijwillig op de dansvloer had gekregen. Dat was nogal wat, al wist zij dat natuurlijk niet. Hopelijk kon hij hierna Brynn nog onder ogen komen..

[ Wat doe je Hana aan! ]

Hanamori leek haar verandering van uitstraling opgemerkt te hebben, want hij keek nogal benauwd al was het maar een kleine verandering in zijn uitdrukking. Normaal zou ze het waarschijnlijk niet eens hebben gezien, maar nu ze zo onzeker was over het feit of Hana haar plannetje wel leuk zou vinden lette ze extra goed op zijn gezicht en ogen. Als hij het dan echt niet zou willen kon ze het nog afblazen. Brynn zag hem diep inhalen en uitblazen waardoor er een rommelig gevoel in haar onderbuik ontstond. Oh als ze nu maar niet aan iets heel verkeerds was begonnen. Hana leek inderdaad in eerste instantie verbaasd. Natuurlijk, ze had hem net verteld wat ze dacht van feestjes en dansen en nu opeens dit. Maar Hanamori zou het toch wel begrijpen? Toen hij van zijn kruk afgleed en zich toch even leek de amuseren viel de grootste zorg van Brynn’s schouders. Gelukkig, hij leek het niet al te erg te vinden. Ze grinnikte even om wat hij zei. Brynn wilde eigenlijk zeggen dat ze vond dat ze al wel lang genoeg gewacht had, maar dat zei ze toch maar niet. Dat klonk zo, hmm, bijna hopeloos en bovendien zou ze dan liegen. Ze had niet op zijn uitnodiging om te dansen zitten wachten. Het was juist een totaal impulsief idee. Daarom glimlachte ze haar tanden geamuseerd bloot en haalde haar schouders licht onverschillig op. ‘Ach, als we ons altijd aan die regeltjes zouden houden…’ Verder ging Brynn niet. Ze wist eigenlijk ook niet wat er precies achteraan zou moeten komen dus keek ze Hanamori gewoon vrolijk aan en liet haar ogen sprankelen. Hij zou wel de hoofdgedachte wel begrijpen, dat het haar niets uitmaakte dat hij haar niet had gevraagd ofzo. Brynn liep rustig verder richting de mensenmassa en wilde net even snel achterom kijken of Hana nog achter haar liep toen ze hij haar al inhaalde. Een brede glimlach verscheen op haar lippen toen hij voor haar boog en een tikkeltje speels leek. Heel even viel die kalme, beheerste houding die bijna prinselijk te noemen viel van hem af en kwam hij vrolijker en wat speelser over. Brynn grijnsde nu nog breder. Ze had misschien toch wel het goede gedaan al veranderde Hanamori zijn houding al snel weer naar zijn rustige, beleefde oude. Hij was echt een prins toen hij haar op de oude wijze ten dans vroeg. Alsof ze op een chique bal waren terwijl ze zich eigenlijk in een of andere ordinaire disco bevonden. Met haar hand voor haar mond grinnikte, giechelde bíjna, Brynn zachtjes. ‘Maar natuurlijk mijnheer Haruka.’ Onbezorgd volgde ze hem naar het plekje dat hij uitkoos om te dansen. Het was dezelfde soort plek die zij waarschijnlijk uitgekozen zou hebben. Niet te druk, maar ook niet te afgelegen. Ze swingde zachtjes mee op de beat en probeerde ondertussen meer op Hana te letten dan op haarzelf. Dat zou haar immers alleen maar een ongemakkelijk gevoel bezorgen en nu kon ze tot haar genot zien hoe die beheerste Hanamori van begin deze avond steeds losser leek te komen. Ze glimlachte hem aanmoedigend toe en gooide vervolgens haar armen in de lucht zoals de rest van de mensen deed.

I throw my hands up in the air sometimes
Saying AYO!
Gotta let go!
I wanna celebrate and live my life
Saying AYO!
Baby, let's go!

Vrolijk zong ze het refrein mee, maar kreeg het al gauw te heet door haar inmiddels enorm benauwde sweater. Door al het gedans, gespring en gezang had ze het ondertussen wel heel erg warm en hield Brynn het bijna niet meer uit. Snel keek ze even om zich heen en besloot toen dat ze deze avond niet meer normaal door zou kunnen komen met dat ding aan. Vlug en in één armbeweging trok ze het ding over haar hoofd. Ze knoopte het vlugjes om haar middel en keek Hanamori even verontschuldigend aan. Gelukkig had ze onder haar donkerrode vest een gewoon strak, zwart hemdje aan. Vervolgens ging ze gewoon vrolijk verder met waar ze mee bezig was. Het idee hier eerst alleen en vereenzaamd aangekomen te zijn en dan nu hier met een gloednieuwe vriend, want dat was toch wel hoe ze Hanamoi begon te zien, maakte niet uit hoe hij haar zag, op de dansvloer te staan wat ze ook al jaren niet meer had gedaan, maakte dat Brynn zich gelukkiger voelde dan dat ze in tijden had gedaan. Dat wist Hanamori natuurlijk niet. Hij kende haar pas een half uur of iets en zou haar waarschijnlijk zien als een vrolijke, positieve en sociale meid, maar dat waren niet helemaal de woorden waarmee Brynn het beste te omschrijven was. Wanneer mensen dat wel deden zat Brynn daar vaak maar braafjes te knikken, maar van binnen schudde ze hard van ‘nee’ en schreeuwde om wat meer persoonlijk interesse. Toch was Brynn ervan overtuigd dat zij ook nog lang niet alles wist over deze misschien wel licht mysterieuze jongen. Hij leek haar het perfecte type om een goed gesprek mee te houden over belangrijkere dingen dan een dansje in de disco. Maar nu zou dat dansje het nieuwe hoofdonderwerp zijn. Nog een keer wierp Brynn een blik op hem, haar ogen stralend. Ze was niet eens zo blij om hier op de dansvloer te staan, maar meer om het idee een waardige vriend te hebben gemaakt zoals zij het tenminste zag. Eentje die niet roekeloos was en goed kon nadenken. Tot nu toe had maar een zo’n soort vriend, vriendin, gehad en die was terug op Erd. Hopelijk zou ze er een leuk contactje met Hana aan overhouden. Voor nu was het haar officiële nieuwe missie om Hanamori te laten genieten van deze avond. Tenslotte kon zij het nu wel zo leuk vinden, hij kon er nog steeds totaal anders overdenken al leek hij wel geamuseerd over te komen. Ze tikte ze hand snel even zachtjes aan om te zien of hij het echt wel zo leuk had als dat zij van hem verwachtte. Zelf glimlachte ze vrolijk om te laten zien dat het niet meer was dan het verlangen naar de bevestiging van zijn tevredenheid. Daarna liet ze zich weer meegaan met de muziek al hielde ze Hana wel in het oog, mocht zijn stemming omslaan.
Net op het moment dat alles beter leek te gaan sloeg de muziek totaal om. Het wilde, vrolijke nummer werd omgewisseld voor een rustig schuifellied. Brynn voelde haar hart kelderen en een gespannen gevoel door haar borst trekken. Derrie, net nu het zo goed ging… Wat hulpeloos keek ze Hanamori aan. De meeste mensen om hen heen schoven dichter naar elkaar toe en het kleffe geflikflooi begon al weer. Oh help! Brynn voelde dat haar benen licht begonnen te shaken en ze begon te stamelen al betwijfelde ze het of dat door de muziek wel te horen was. ‘Uuhhm,’ veel verder dan dat kwam ze niet. Snel wierp ze haar blik op de grond om Hanamori niet meer echt aan te kijken. Misschien was dit het moment dat ze Hanamori moest gaan redden al leek het er nu toch meer op neer te komen dat hij haar zou moeten redden uit deze ongemakkelijke situatie..

* Ohw sorry, nu maak ik het alleen maar erger ..

Hanamori genoot. Niet vanwege het dansen, ow nee hij dacht twee keer na over elke stap, elke beweging die hij nam. Hopend dat hij zo geen stomme fouten maakten, in ieder geval was hij niet de lompe jongen die op iemands tenen stond, gelukkig. Anders had hij zich daar ook nog druk over moeten maken. De jongen genoot omdat het meisje met wie hij dansde genoot. Of zo leek het. Brynn leek het wel leuk te vinden, dat ze danste in een sweater weerhield haar niet om te genieten. Zijn ogen lieten haar geen seconde los, niet alleen omdat hij wilde zien hoe ze genoot maar ook omdat hij bang was dat hij straks een van zijn vrienden zag, of Pan. Het stond vast dat hij meteen een stijve plank werd als hij hen zag, en dichtklappen nu. Nee dan zou hij alle lol voor Brynn verpesten. Rustig danste hij verder luisterend naar het lied dat aan het draaien was. Hij vroeg zich af of Brynn had gelogen dat ze niet van feesten hield. Nu hij haar zo zag dansen en zingen leek het eerder erop dat ze dit juist leuk vond. Hij voelde een beetje schuldgevoel in zijn maag borrelen, zou ze gelogen hebben zodat hij niet hoefde te dansen? Meteen haalde hij de gedachten weg, natuurlijk niet. Dat was totaal niet logisch, anders stond hij nu toch niet met haar te dansen. Misschien was dit niet haar eerste keer maar deed ze het gewoon niet zo vaak. De warmte steeg naar zijn hoofd, hij moest helder blijven denken. Straks werd hij net zoals een van hen, doelend op Pan en de rest. Nee zo ver ging hij niet, trouwens Brynn was een vriendin. Of nou ja, kon je dat zeggen na zo'n korte tijd? Afwegend tussen goede kennis en gewoon een vriend zag hij hoe Brynn snel haar sweater uit deed. Een geamuseerd glimlachje speelde rond zijn lippen. Ze had het vast snikheet gehad in dat ding. Waarschijnlijk al eerder maar wilde ze haar sweater niet zomaar uitdoen. Gelukkig voor Brynn had ze er wat luchtigs onderaan. Al was de sweater die nu meewiegde op haar bewegingen niet het fijnste om mee te dansen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een paar mensen vreemd naar Brynn staren. Zonder er nog aandacht aan te beschenken keek hij weer naar Brynn, laat die mensen maar denken. Hij vond dit een stuk minder raar uitzien dan twee mensen die elkaar zo ongeveer uitkleedde met zijn ogen. Nee hij had liever dit, gewoon als vrienden dansen. Want dat was Brynn, een vriendin. Dat hij besloten de seconde daarvoor, hij zou haar ongetwijfeld wel weer tegenkomen. En als ze zich niet anders voordeed dan als ze was zouden ze vast goede vrienden kunnen worden.
Ergens was Hanamori opgelucht. Dansen leek toch niet zo moeilijk te zijn zoals het was. Bij ongeveer de helft van het liedje leek zijn lichaam haast automatisch te reageren op Brynn's bewegingen en de beat van de muziek. De jongen danste niet zoals andere jongens die in de zaal waren, al had hij het zelf niet door. Zijn bewegingen waren veel vloeiender en zachter. Niet gek ook, Hanamori was geen blok spieren. En niet te vergeten een lucht magician. Een pijnlijke bonk schoot door zijn hoofd. Uit de ''trance'' van het dansen keek Hanamori even opzij. Verbaasd al lieten zijn kalme ogen het niet zien taste hij bij zijn slaap. Hij voelde niks. Zijn hand ging in een vloeiende beweging door zijn paarse lokken. Hij wist niet wat de bonk in zijn hoofd veroorzaakte maar Brynn hoefde er niet op te letten. Waarschijnlijk was het gewoon de hoofdpijn door de muziek. Het was dan wel geen metal of zware rock maar voor zijn oren die rustige en ontspannende muziek gewend waren, iets dat dicht bij klassiek zat, was dat een behoorlijk verandering. Hij gaf ook toe dat dit totaal niet zijn smaak was, maar het had erger gekunt. Als hij in toeval geloofde was de verandering in muziek zeker toeval. Verbaasd, dit keer duidelijk te zien keek hij om zich heen. De muziek die net nog hard door de boxen dreunde werd vervangen door een rustiger lied. Iedereen om hen heen schoof wat dichter naar elkaar toe, o nee.. Natuurlijk in een mum van tijd zaten bepaalde koppels al weer aan elkaar vastgeplakt met superlijm. Die kreeg je de komende minuten niet uit elkaar. Ongemakkelijk keek hij weg van de menigte, maar naar Brynn kijken, hij wist niet of dat zo'n goed idee was. Rustig haalde hij adem. Wat ging hij doen, terug naar hun plek, dansen of blijven staan. Hanamori keek op en zag dat Brynn nu naar de grond keek. Zijn trekken verzachtte wat, waar was zijn reddende engel nou?
Alsof hij omging met een porseleinen poppetje pakte hij haar hand beet en trok haar tegen zich aan. Zelfverzekerd glimlachte hij kalm naar Brynn, nog geen reden tot paniek. Losjes liet hij zijn andere hand bij haar middel liggen en nam het voortouw. Zijn hoofd kwam naast dat van haar en fluisterde over de muziek heen: 'Een laatste dans?.'
De muziek was nog steeds niet bepaald zijn smaak maar het was beter dan het andere. Heel voorzichtig hopend dat hij Brynn niet zou afschrikken liet hij zich meeslepen met de muziek. Haast glijdend danste hij zonder nog te letten op de rest van de zaal. Kalm keek hij naar Brynn en glimlachte vriendelijk. Ze moest zich niet schuldig gaan voelen hiervoor, zij koos immers de muziek niet uit. Om zich zelf wat te ontspannen neuriede hij zachtjes, nauwelijks hoorbaar door de muziek, mee op het nummer. Langzaam danste hij meer richting de kant uit tot het nummer zou stoppen. Een paar minuten later was de muziek afgelopen. Rustig liet hij Brynn los en liet zijn armen rustig langs zijn lichaam hangen. Kort keek hij naar de dansvloer, de rustige muziek switchte weer om naar een paar swingende liedjes.'
'Zullen we wat drinken gaan halen?' Stelde de jongen rustig voor. Na dat gedans had hij wel dorst gekregen. En misschien was het wel goed om even wat fris te drinken. Het liefste had hij de koele avondwind maar hij dacht niet dat nu kon. Hij hield het nog wel uit. Het ergste moest nu wel voorbij zijn.

[ ]

Een akelige zenuwstoot schoot door haar buik toen Brynn een zachte hand de hare heel teder voelde vastpakken. Net wilde ze verbaasd opkijken toen Hanamori haar tegen zich aantrok. Ze had zijn gezicht nog niet eens kunnen vinden terwijl dat zich al naast haar gezicht bevond. Brynn voelde zijn hand bij haar middel en wat overdonderd bleef ze voor zich uitstaren waarna ze heel voorzichtig haar armen op Hanamori’s schouders legde. Zijn zachte stem doorklonk als een bijna hemels gezang in haar oren na al die herrie vanuit de discoboxen. Als reactie krulden haar mondhoeken ietsje omhoog, maar dat kon hij natuurlijk niet zien. Rustig deinden ze mee op de muziek en Brynn liet zich lekker meeslepen al kon ze de ongelovigheid niet uit haar ogen halen. Ze wist niet waarom, maar ergens had ze dit niet van hem verwacht. Ze had dit helemaal niet verwacht. Eigenlijk had ze gedacht dat ze gewoon terug zouden gaan naar de bar om wat te gaan drinken, maar ze was dichtgeklapt of zo iets. Niet dat het haar uitmaakte! Ze kon er niets aan doen, maar toch genoot Brynn er wel van. Best wel gek. Hier zo met een eigenlijk wildvreemde jongen staan danse, maar toch ook wel weer speciaal. Na een tijdje voelde ze Hanamori’s ogen plots in haar nek branden. Ze draaide haar hoofd om hem aan te kijken en was blij hem te kunnen zien lachen. Het moest even tot haar doordringen, maar daarna glimlachte zij ook. Hij vond het dus niet heel erg? Gelukkig maar, ze wilde hem geen dingen tegen zijn zin laten doen. Brynn keek weer voor zich uit en hoorde opeens, héél even, door de hard staande muziek heen Hana’s zachte stem. Hij neuriede zachtjes en bijna was het haar niet eens opgevallen, maar door haar concentratie op de omgeving en niet op haar eigen, gespannen gevoel hoorde ze het wel. Het was fijn om naar te luisteren en zeer ontspannend. Brynn vergat de geluiden om zich heen even en probeerde zich op zijn stemgeluid te concentreren. De nerveuze kriebels verdwenen al gauw en ook haar dans werd wat meer ontspannen. Het was zo lang geleden dat ze in een disco was geweest, maar het had niet beter kunnen zijn.
Eindelijk was het over. Brynn liet haar armen van Hana’s schouders afglijden en naast zich hangen. De overgang van de rustige muziek naar de gebruikelijke dansmuziek was een grote en ook verwarrend. Het strakke gevoel was gelukkig wel uit haar buik verdwenen. In zichzelf gniffelde Brynn eventjes. Misschien had Hanamori het wel weg geneuried. Aandachtig om hem boven de muziek uit te kunnen horen luisterde ze naar hem. Het idee om wat te drinken te gaan halen stond Brynn ook wel erg aan en vrolijk knikte ze. ‘Ja, goed idee!’ Ze keek Hanamori nog even dankbaar aan en vond zich toen een weg door de mensenmassa om de bar te vinden. Tussendoor knoopte ze haar sweater nog even wat strakker omdat die door het gedans weer wat losser was gaan zitten. Af en toe keek ze ook nog even achterom om er zeker van te zijn dat Hanamori de weg niet kwijt zou zijn geraakt wat niet zo gek zou zijn door al dat geduw van de dansende mensen. Eenmaal bij de bar hervond Brynn haar tas weer en sloeg deze om haar schouder. Ze wilde het immers niet zo graag weer uit het oog verliezen. Vervolgens ging ze op een kruk zitten en legde ze haar armen op de verkoelend koude bar. Ze keek even naar de andere kant van haar. De meeste mensen leken al aardig dronken. Het was best vreemd om hier als een van de weinig nuchtere te zijn. Mensen konden echt rare dingen doen wanneer dronken. De dansstijlen werden uit het niets drastisch veranderd, nogal eh aparte woorden werden uitgewisseld en sommigen vielen gewoon om en ga zo maar door. Zelf was Brynn niet echt zo. Misschien was ze eens wel eens dronken geweest met een vriendin, maar dan kon ze dat in ieder geval niet zo snel meer herinneren. Snel scheurde ze haar blik los van de dansende, dronken mensen. Het hout onder haar onderarmen was al een stuk opgewarmd dus verplaatste ze ze weer om en nieuwe, verkoelende gevoel in zich op te kunnen nemen. Brynn keek weer naar haar andere zij, zoekend naar de blik van Hanamori.

Vluchtig keek hij over zijn schouder. Hij wilde Brynn liever niet uit het zicht verliezen, straks raakte ze elkaar nog kwijt. Alsof hij niet anders gewend was manouvreerde hij zich tussen de dronken mensen die nauwelijks op hun benen konden staan. Sommige lagen of zaten zelfs op de grond, de geur van alcohol en rook hing als een mistbank in de zaal. Walgend van de smerige geur deed hij een hand voor zijn mond. Nog een reden waarom hij hier nooit kwam, hij kon niet tegen die geur. Zien hoe mensen zich tot coma zopen en vervolgens van alles een hele bende van maakte. Mensen die dronken waren waren veels te gevaarlijk, geen controle over de dingen die je doet. Er hoefde maar een gek tussen te zitten die of een klein ding ontploft en je hebt een allemaal problemen om niks. Vermoeid zuchtte hij, Hanamori wist dat hij een redelijke goede conditie had. Maar hij was niet gewend om de hele tijd te dansen zonder wat te kunnen drinken. Vluchtig streek hij met zijn vingertoppen langs zijn slapen. Hij voelde zich vreemd licht in zijn hoofd. Misschien had hij te weinig gedronken en was hij uitgedroogd? Of maakte de rook en de geur van zweet en alcohol hem misselijk en duizelig. Hanamori gaf toe dat hij het tot nu toe best leuk had met Brynn, leuker dan verwacht. En hij keek er niet naar uit om weer terug te gaan naar Starshine, maar hij had ook niet een gevoel van ''dit mag voor eeuwig door blijven gaan.'' Een beetje spottend lachte hij in zichzelf. Dit was sowieso niks voor hem. Wat was hij uberhaupt aan het doen? Dansen, was al over een streep en dan ook nog schuifelen met iemand die hij amper kende. Eventjes vroeg de jongen zich af of dit een vreemde droom was, maar meteen gaf hij zichzelf een denkbare klap. Een droom, wat was hij? Een kind. Maar hij gaf toe, dit had net zo goed in een droom kunnen gebeuren, of in een boek ofzo. Zo was hij niet, en ook weer wel. Wat had hij anders moeten doen? Brynn leek echt lol te hebben tijdens het dansen, wie was hij om dan aan alles een eind te maken? Zo erg was het dansen met Brynn ook weer niet, ze danste niet eens zo slecht en ze leek zich niet te ergeren aan hem. Hij was nou niet bepaald een goede danser en zijn actie kwam van een onverwachte hoek. Hopelijk was ze niet geschrokken van hem, of misschien dacht ze wel heel anders over hem. Het vooruitzicht dat Brynn het liefste van hem vandaan wilde blijven of hem zag als een vreemde gozer, nee dat vooruitzicht zag er niet al te zonnig uit. Het bracht hem zelfs de rillingen. Hij had eindelijk een soort van vriendschap weten op te bouwen. Vanuit het niets. Hij was best opgelucht dat het zo goed ging en hij was ook wel een beetje trots op zichzelf. Hij had nooit echt zoiets gedaan. Meestal kende hij mensen al van zijn klas, via via of zijn ouders. En zo niet dan was het altijd de ander die moeite deed om contact met hem op te nemen. Soms voelde hij zich best schuldig daarvoor. Hij probeerde aardig te doen, hun vriendelijkheid terug te betalen maar het ging niet altijd zo makkelijk. Hij wilde niemand tot last zijn, maar hij was er nu wel achter dat hij op sociaal vak niet echt uitblonk. Uit het niets voelde hij een enorm gewicht tegen zijn schouders. Verbaasd maar met de altijd even kalme blik keek hij op.
'Pan?' Vroeg hij kalmpjes. De blondharige jongen stonk net zoals de zaal naar alcohol. 'Aah, Hana-aah' Een dromerige glimlach lag op de jongen z'n gezicht. Ow god, sta me bij Pan is zo dronken als wat. Als dit een manga was geweest zou zijn hele gezicht felrood ingekleurd zijn. En Pan stonk nog uti zijn mond ook, vast wat gerookt. Ach wist hij wat die gozer allemaal had uitgespookt, in de tijd dat hij met Brynn aan het dansen en praten was had de jongen zich makkelijk kunnen verdrinken in het bier. En wat hij rookte, Hanamori wilde het niet eens weten. Met moeite behield hij een zucht en keek wat opzij. Van een afstandje zag hij Brynn, beter dat hij van Pan afkwam voordat Brynn hem zag. Anders was deze hele avond verpest. Pan deed rare dingen wanneer hij dronken was, maar ja dat deed iedereen. 'Pan, waar zijn de rest van je vrienden? Het is beter als je alvast terug gaat naar SSA.' Kalm pakte hij de jongen bij zijn schouders. Pan kon nauwelijks op zijn benen staan, hij leek wel een lappe pop. Hanamori was er zeker van dat als hij zijn handen nu wegtrok dat de jongen als een baksteen neerviel. 'Hanaa-chan, je doet gemeen!' Pruilde Pan als een klein kind. 'Niet te geloven ik had nooit gedacht dat je zo snel voor een meisje zou vallen, je zou met ons feesten!' Wild hoofdschuddend klaagde de jongen verder. Zuchtend zette Hanamori zijn vriend wat steviger op de grond. Niet te geloven, was hij nu opeens de boeman? Lichtjes leunde hij tegen een barkruk aan. Wat moest hij hiermee? Ondertussen voelde hij zijn hoofd meer opspelen. Niet gek ook, Pan ademde alcohol en rook recht in zijn neusgaten. Hij was zulke geuren niet gewend, hij wilde frisse avondlucht dat rook naar regen en grond. Frisse pure geuren, geen verotte stinkende geuren die hem ziek maakte. 'Owh eigenlijk is ze best wel leuk, misschien is ze wel mijn type.' Hoorde hij van een afstandje. Opgeschrokken keek hij naar zijn walsende vriend. De geuren waren nogal overweldigend en hij had niet eens gevoeld dat Pan niet meer op hem leunde. 'Hé Pan, kom hier! Je moet zitten en water drinken!'

'Zeg is met wie heb ik te maken.' Hanamori kreeg een akelig gevoel bij Pan. Hij was normaal gesproken oké, maar in een dronken bui was hij van alles in staat. 'Ik ben Pan, zeg maar gewoon Pan. Hanamori is een goeie vriend van me, maar niks vergeleken met moi. Maar zorg wel een beetje voor mijn vriend neh, hij is een loner' Hanamori haalde heel diep adem, hij wist niet of hij nu geiriteerd of doodkalm moest blijven. Met moeite hield hij zijn gezicht in plooi en greep Pan bij zijn shirt beet. 'Ik geloof dat je te veel gedronken hebt en nu weg moet gaan.' Zei hij doodskalm. Hij glimlachte maar zijn paarse ogen lachte niet mee. 'Han-aah je hoeft niet zo te doen, ik denk niet dat ze mijn type is.' Hanamori keek zijn vriend even aan, waarom ging hij ook alweer met Pan om? 'Maar ik ben al weg, bye bye.' Pan knipoogde nog even en zwalkte weer tussen de mensen door. Vermoeid zuchtte hij, de rust en plezier leek opeens heel ver weg. 'Sorry, ik hoop dat ik je avond niet verpest heb.' Hij durfde Brynn nauwelijks aan te kijken, niet te geloven dat hij zo voor schud was gezet.

Brynn keek wat zoekend om zich heen toen ze Hanamori niet gelijk zag. Een zenuwsteek schoot door haar zij. Hij zou toch niet ‘gevlucht’ zijn? Het zou niet vreemd zijn. Misschien was ze wel veel te ver gegaan? Oh nee, het was hij die verder ging dansen op dat zwoele nummer, maar alsnog.. Oké, ze moest kalm blijven. Door te gaan lopen stressen loste ze niets op en aah! Daar was hij al. Snel ging Brynn iets hoger zitten zodat ze hem beter in het vizier kreeg. Ze rekte haar rug en tilde haar kin hoog op om over de anderen heen te kijken. Waarom bleef hij daar stil staan? Opeens zag Brynn de blonde haren die boven een stel andere hoofden uitstaken. Het was een jongen die ze dacht al eens eerder gezien te hebben. Waar herkende ze hem nou ook alweer van? Brynn zakte wat omlaag. Ze wist het zeker… Oh ja, hij was die gast die had lopen kleffen met dat meisje naast haar. Brynn grinnikte even zachtjes. Hij was eigenlijk dé directe aanleiding van haar contact met Hana. Misschien zou ze hem moeten bedanken, dacht ze sarcastisch. Brynn keek weer op. Plotseling sprongen Hanamori’s felle paarse haren boven de rest uit. Hij leek in gesprek te zijn met de blonde jongen. Kende hij hem? Waarom had hij dan eerder op de avond niets tegen hem gezegd? Als het een vriend was.. Ach, wat maakte het ook uit? Misschien was het eigenlijk wel een aardige gast. Ze wilde al opstaan toen Hana de andere gast stevig vastpakte en diep tot hem in leek te speken. Met een plofje viel ze weer neer. Misschien was het beter als ze Hanamori zijn praatje maar alleen met de jongen liet doen. Langzaam draaide ze zich weer om naar de bar en staarde naar de honderden potjes en flesjes in de grote, lange kast tegen de muur. Ze vroeg zich af wat er allemaal in kon zitten. Sterke drank waarschijnlijk, verschillende wijntjes en biertjes en misschien wat cola om al die vreemde mixjes mee te maken. Verveeld steunde Brynn op haar arm. Ze kon haar aandacht er niet lang op vasthouden en kon er niets aan doen dan dat ze vreesde dat Hana er met zijn vriend vandoor zou zijn gaan. Nee, daar was hij helemaal het type niet voor. Voor zover ze hem nu dacht te kunnen inschatten leek hij haar een eerlijke jongen met een hoog eergevoel. Iemand laten stikken deed Brynn niet snel en Hanamori dacht ze zeker van niet. Plotseling schrok ze op uit haar gedachten toen ze een zweverige stem naast haar hoorde. Verbaasd keek ze op en zag toen tot haar geruststelling dat het de blonde jongen die net met Hana had staan praten was. Dat betekende dus dat hij er nog niet vandoor was gegaan als dit inderdaad zijn vriend was. ‘Ik ben Brynn, aangenaam,’ lachte ze opgewekt terwijl ze snel even achter de jongen langs keek en tot haar geluk zag dat de paarsharige Hanamori een eindje verderop stond. Een bevestiging van zijn aanwezigheid. ‘En jij bent?’ vroeg ze vriendelijk. De jongen was overduidelijk dronken. Dat viel niet alleen te merken uit zijn ademlucht, maar ook uit de manier waarop hij uit zijn ogen keek. Ze besloot maar gewoon aardig en geduldig te blijven. Dat leek haar het beste. Tenslotte had ze geen zin om een goede vriend van Hanamori onbedoeld boos te maken of iets in die richting. Toch grinnikte ze wel om wat de jongen zei. ‘Maak je maar geen zorgen. Dat doe ik!’ zei ze vrolijk, maar niet spottend. Hij was vast niet verkeerd ofzo, maar of Hana hem op dit moment net zo amuserend vond wist ze niet zeker. Daar viel eigenlijk al niet meer over te twijfelen toen ze zijn stem opeens hoorde. Doodskalm en bijna kil. Die houding had ze niet zo snel bij hem verwacht, maar het leek deels te werken toen Pan toch afdroop.'Doei.' Brynn stak vriendelijk haar hand op als vaarwel op en staarde de wankelende jongen nog even na. Goh, bij vrienden van Hana had ze nou ook niet zo snel van dit soort types verwacht, maar het was wel leuk en stiekem ook wel aandoenlijk om te zien hoe de jongens met elkaar omgingen. Pan had het vast wel goed bedoeld.

'Sorry, ik hoop dat ik je avond niet verpest heb.' Verbaasd keek Brynn opzij. Hanamori was naast haar gaan zitten en zag er bepaald niet vrolijk uit. Gelijk had ze medelijden met hem en werd ze bevestigd van haar eerdere hypotheses van zijn karakter. Was zijn eergevoel gekwetst? Hij leek echt even down te zijn en ze wilde haar hand comforterend op zijn schouder leggen, maar betwijfelde of hij dat wel fijn zou vinden. Hij had haar avond niet verpest! Als hij er niet was geweest was-ie pas verpest geweest. Hanamori had hem juist alleen maar mooier gemaakt. Toch begreep ze wel hoe hij zich nu moest voelen, dat dacht ze tenminste. Zelf hield ze ook altijd haar hart vast wanneer haar ouders of haar vrienden zo tegen een vreemde of een bekende van haar gingen praten en Hana was vast niet blij met wat Pan had gezegd. ‘Hey…’ zei ze soft en besloot haar hand toch troostend op zijn schouder te leggen. Er waren zoveel dingen die ze nu kon zeggen, maar ze wist niet welke hem het beste zouden helpen. God, wat haatte ze dat! Ze besloot gewoon het aller-eerlijkst te zijn. ‘Je hebt mijn avond niet verpest, dankzij jou heb ik het juist erg gezellig gehad.’ Ze wist even niet hoe ze verder moest. Zou ze nou ook nog zeggen dat ze zich niets aantrok van wat Pan had gezegd, dat ze begreep hoe hij zich nu voelde of dat er helemaal niets aan de hand was? Nee, eigenlijk was ze best wel tevreden met wat ze gezegd had. Er was nog maar een dingen onbesproken. ‘Bedankt,’ sloot Brynn haar zin af met een oprechte glimlach en kneep even in zijn schouder. Zo bleef ze even zitten tot ze haar hand liefjes van hem af liet glijden en van haar kruk opstond. Al vanaf het begin leek de arme Hanamori het hier te haten. Daarom stak ze uitnodigend haar hand uit en nam een vrolijkere houding aan. ‘Zullen we naar buiten gaan?’ vroeg ze spontaan, maar nog steeds rustig en zacht. ‘Ik denk dat we allebei wel toe zijn aan wat frisse lucht!’ En aan een gelukkige Hana, maar dat zei ze er niet bij..

- Excuses voor de late reactie ;3 ~..