Het was nu al twee weken aan de gang geweest. Constant schoot dezelfde vrouw door zijn gedachten. Het enige stukje Norwood dat in Simga toch in tact was gebleven was zijn gevoel voor Malaika. Het was in het begin niet te merken. Maar de eerste dag dat deze vrouw de blikveld van Sigma in was gelopen was het al de foute richting op gegaan. Zoals het bij Norwood te merken was in een verliefdheid zo was het bij Sigma als een ergerlijke obsessie geworden. Het begon klein. Maar alles wat klein begon werd groter. Sigma had eerst proberen haar rustig op te zoeken. Maar wat zou ze in hem zien. Het was naar een haat omgeslagen. Een haat, een obstakel vormde ze. Malaika was in zijn ogen niet meer dan een afleiding, een afleiding die vernietigd diende te worden. Het was Sigma echter nog niet in de handen gegeven om dit te doen. Het begon met brieven in haar postvakje achter te laten. Om haar vredelievend weg te sturen uit het pand. Om haar terug te sturen naar haar thuis maar kennelijk hield het haar niet tegen om op Starshine te blijven. Sigma was 's nachts haar kamer in gegaan en had met toegeknepen ogen toegekeken hoe ze sliep. Het was een grote obsessie geworden die hij steeds minder kon controleren. De laatste tijd drong hij zelfs door middel van zijn magie dromen binnen om haar bang te maken. Gaf haar een soort van visioenen om haar te waarschuwen en hints te geven om toch te gaan. Maar het mocht niet baten. Malaika bleef op de school ijverig door werken. Ergens bewonderde hij dit. Misschien ook een stukje van Norwood dat toch de transformatie had overleefd. Maar Sigma was het beu. Hij was het kostbeu dat hij constant met diezelfde afleidende factor rond moest dwalen. Hij kon zijn taken voor Savador amper uitvoeren of ze stoorde hem al weer. Het was vervelend, irritant en hoogst onnodig. En hij zou er vanavond een einde aan maken. De vervelende ontmoeting met de legendarische magicians in de vergaderzaal van de toren had hem alleen maar meer in laten zien dat ze uit de weg geruimd moest worden. Sigma was dezelfde avond weer naar haar toe geweest en had de laatste waarschuwing in haar droom proberen weg te geven. Maar het had weer niet gewerkt.

De avond werd weer duidelijk gemaakt door de ondergaande zon. De langzaam zakkende zon die steeds meer onder de horizon verdween. De oranje lucht verlichte het grootste gedeelte van Malaika's kamer, The Sunshine Chambers, met een onheilspellend oranje gloed. Ze was nog steeds niet terug. Ze was nog steeds ergens anders in het gebouw. Een lange schaduw verried dat er nog iemand was. Een bleek gedaante vlak bij het raam staarde naar buiten. Wachtend tot de vrouw die hem zo stoorde haar kamer zou betreden. De man was niet alleen. Er was een ander figuur in de ruimte. In een bed sliep Aageth, de zoon van Norwood, in een onrustige slaap. Wat als een onschuldig slangetje op zijn nek was begonnen, was nu een driekoppige slang die zijn koppen over een groot deel van Aageth had gewikkeld. De ene kop was van de nek naar zijn rechterarm gekropen om daarverschilllende cirkels te maken. De andere naar zijn linker voet. En de derde gloeide op en kroop weer wat meer over het gezicht van het jongetje. Aageth had sinds de verdwijning van Norwood onder de vleugel van Malaika geweest. Maar het jongetje kon alles behalve lastig zijn. Het enige wat zijn levendheid toonde was dat hij zwaar ademhaalde. De slangen belemmerde zijn magie stroom en maakte het hem onmogelijjk om te bewegen. Althans om te lopen en daardoor was Aageth verplicht in bed te blijven. Ookal was hij soms nog zo koppig om toch proberen op te staan.

Simga, die zijn ogen gesloten had was vastberaden om alles ten einde te brengen. Hij zou de afleiding vernietigen en zijn effiecientie voor Savador vergroten. Ookal wilde Savador dat niet en had hij ook nooit die opdracht gegeven. Sigma moest het doen. Voetstappen, vermoedelijk van een vrouw, kwamen dichterbij. Sigma zijn ogen opende zich. Een duistere sfeer hing in de pupillen van Sigma. Zijn mantel verborgen de drie slangenkoppen die zijn staart vormde. Deze waren al net zo klaar om Malaika vast te houden mocht het zo zijn dat ze zich verzette. Zwijgzaam stond hij af te wachten. De deurklink klikte naar beneden. Sigma wachte geduldig tot Malaika binnen zou komen en hem opmerkte.

[Alleen Malaika en Norwood/Sigma]

Ze had wallen onder haar ogen, dronk meer koffie dan normaal, sliep slecht, voelde zich onveiliger dan eerst.. En waarom het kwam snapte ze niet eens. Ze wist alleen dat ze midden in de nacht wakker schrok om dan niet meer te weten wat er gebeurd was, wat er in haar hoofd omgegaan was. Het was verschrikkelijk, het gevoel dat er iets aan de hand was achtervolgde haar en schoot op de meest onmogelijke momenten door haar gedachten. Zelfs het vrolijke zonlicht dat door haar grote kamerraam scheen kon haar tegenwoordig niet meer opvrolijken; ze kreeg het gewoon niet voor elkaar. Een geforceerde glimlach kon nog wel op haar gezicht verschijnen, maar ze wist zelfs zonder in de spiegel te kijken dat ze er moe uitzag. Ze was steeds vaker afgeleid en kon haar aandacht lastig bij dingen houden, zelfs al interesseerden ze haar. Aageth maakte het al niet veel beter. Ze maakte zich ontzettend veel zorgen om de jongen, die niet kon staan of vrijuit bewegen. Was er maar iets wat ze voor hem kon doen, maar ze zou bij god niet weten wat. Er zat een krachtige betovering op hem en daar kon ze nu eenmaal niets aan veranderen. Ze zou willen dat ze wist wat die dromen betekenden, dat ze er wat mee kon, maar ze kon zich als ze ontwaakte slechts duistere schaduwen herinneren. En toch bleef ze op Starshine, omdat ze zich daar goed voelde. Omdat ze nog steeds niet wist waar Norwood was en hem niet achter wilde laten, waar hij dan ook was.
Met een diepe zucht deed ze de deur naar haar vertrekken open en stapte haar kamer binnen, zonder echt om zich heen te kijken. Haar tas met schoolspullen gooide ze op de grond naast haar bureau en zelf zakte ze vermoeid neer in een stoel, die toevallig dichtbij stond. Ze zou maar weer vroeg gaan slapen en nog een dag proberen te overleven. Het duurde even voor ze doorhad dat er een gestalte stond, vormeloos en donker tegen het licht van de ondergaande zon. Verbaasd knipperde ze met haar ogen, het wilde niet helemaal tot haar doordringen dat er een indringer was. Wie zou dat immers doen? Ze kwam langzaam overeind, deinsde achteruit. 'W-wie ben je?' eiste ze te weten, al kwam haar stem helemaal niet dwingend over, eerder geschrokken. Dit was ze nu echt niet gewend. Haar blik schoot even naar Aageth, als er iets gebeurde moest ze hem wel beschermen, ze wilde het Norwood niet aandoen dat hij zijn zoontje zou verliezen. Het was zo'n lief knulletje. Maar nu even terug naar het heden, lieverd. Wat was er aan de hand?

Het was al bijna zo ver, de zon ging langzaam onder. Waarschijnlijk de laatste zonnestralen die Malaika's ogen zouden bereiken, en ze werden nog eens onderbroken door zijn lichaam. De gedachten dat hij zonder haar in zijn gedachten zat was al bevredigend genoeg om hem breed te laten grijzen. Zonder afleiding, zonder obsessie zou hij aan zijn opdrachten die zijn meester gaf zich storten. Hij hoorde de deur open gaan. Hij sloot zijn ogen en glimlachte breed. Alhoewel glimlachen het was meer een grijns. Ze merkte hem niet op, constanteerde hij. Hij hoorde iets op de grond vallen, vermoedelijk was het een schooltas. Hij opende zijn ogen en keek naar de laatste zonnestralen. Zijn ogen waren vol pretlichtjes wat verraadde dat hij genoot. Ineens zag hij in de reflectie van de raam dat ze opstond. Hij hoorde haar stem. Niet dwingend maar juist geschrokken. Het gestalte draaide zich langzaam om en zijn gezicht die door de kap verhuld was vertoonde alleen een grimas. "Herken je me niet meer?" sprak een vervormde, lagere stem van Norwood. Een zucht kwam te voorschijn. Hij knipte in zijn vingers waardoor hij ineens bij het bed zat waar Aageth op lag. Hij bekeek het jongentje. "Mijn meester heeft hem goed toegetakeld....zie ik..." sprak de stem zacht maar kil. Daarna stond hij in een snelle handeling vlak achter Malaika. Hij legde zijn hand tegen de bovenkant van zijn kap en trok hem van zijn hoofd. De slangachtige ogen werden zichtbaar. Zijn haar die zilver was geworden, zat nog enigzins in het model dat Norwood doorgaans had. De bril verklapte ook al dat wat nu achter Malaika stond haar lieftallige vriend was. Het enige wat anders was waren de haren, ogen en zijn huid. Bedekt door dikke schubben. De slangen onder de mantel bleven stil en nog verborgen maar stonden klaar om Malaika toe te takelen mocht het nodig zijn. Zijn ogen gleden langs haar nek. Zijn hand die nu meer als rubber aanvoelde dan dat het doorgaans deed kwam op haar schouders. "De man......hoe heette hij, Norwood?" sprak hij zachtjes. "Iedereen heeft het over hem...." sprak hij met een ingehouden woede. "Het enige wat er van hem over is, is die stomme afleiding..." sprak hij zacht. "Wat voor zielige man moet dat wel niet zijn geweest..." sprak hij zacht maar duidelijk hoorbaar voor Malaika. "Dat hij niet eens zijn eigen zoon kon beschermen..." sprak hij. Sigma had het wel gevoeld, die vaderlijke gevoelens tegenover Aageth die daar hulpeloos lag. Maar Norwood was zo veranderd dat hij dat niet eens meer kon waarderen. De handen van Sigma gleden van Malaika's schouders naar haar bovenarmen en langzaam trok hij haar dichter bij hem. Zijn hoofd kwam langs die van haar. "Desondanks je je zo onveilig voelt...." sprak hij zacht. "Bewonder ik je moed om hier op SSA te blijven..." sprak hij met een licht gemeende stem. De 'intent-to-kill' die in zijn aura hing was zo overweldigend, zelfs Malaika die normaal zo positief tegenover de mensen stond zou deze moeten kunnen voelen. En gezien haar toestand zou ze dat ook wel degelijk doen. Echter hield Sigma zich even in. Hij wilde haar reactie zien. Want in tegenstelling tot Norwood genoot Sigma wel van het leed van anderen. En al helemaal als hij degene was die dat leed toe bracht. Al was het in de vorm van angst, pijn, of zelfs het benemen van een leven. Hij genoot er van. "Ditmaal, is je lieftallige ventje er niet om je te komen helpen..." sprak hij terwijl zijn armen langzaam om haar middel gingen. Alsof hij nog steeds Norwood was die van haar hield. Echter, was hij ditmaal uit om haar niet liefdevol te omhelzen. Ditmaal waren zijn doeleinden anders, en gevaarlijker.

Aageth lag nog steeds rustig te slapen. Maar het duurde niet lang of de duistere aura van Sigma kwam tot zijn zenuwen. Langzaam gingen de ogen van het jongetje open. Malaika? kwam er vragend uit. Zijn hoofd draaide naar de twee toe en toen hij Sigma zag verwijdde zijn ogen zicht. Zijn hand balde zich tot een vuist. Zijn kaken beten op elkaar. Met moeite probeerde hij overeind te komen. Maar tevergeefs. Malaika? Wie is hij? sprak hij vragend. Toen zelfs Aageth de bloeddorstige blik in de ogen van Sigma zag hield hij het niet. Malaika! Vlucht! gilde hij. Sigma zijn ogen schoten naar het kleine etterbakje dat zijn doel bemoeilijkte. Hij had het lef om deze onwetende schoonheid te waarschuwen voor zijn taak volbracht was. Zijn ogen keken giftig naar Aageth. "Slaap..." kwam langzaam uit zijn mond. Een aantal zwarte veren schoten naar Aageth en cirkelde kort om hem heen toen deze weer bewegingsloos in een rustige slaap viel. Sigma draaide zich naar Malaika. "Waar waren we...." sprak hij zachtjes maar met een kille stem. Zijn handen gleden langzaam langs haar zij omhoog, die zich langzaam een weg baande naar haar nek.

[hopelijk maakt dit het weer een stukje goed ^^]

De zon begon te dalen; altijd een moment dat zij helemaal niet fijn vond. Dan werd het donker, dat was sowieso haar tijd al niet. 's Nachts sliep je en bij het ochtendgloren stond je vrolijk zingend op, zo ging het gewoon bij haar. De nacht was iets waar ze niet al te dol op was, je wist immers nooit wat er in de schaduwen zat. Datzelfde ongemakkelijke gevoel besloop haar, als wanneer je door een verlaten steegje loopt en de ogen van de nacht op je gericht voelt, rillingen beginnen over je rug te lopen al is er niemand anders dan jij en je schaduw tegen de ruwe stenen muur.. 'Herken je me niet meer?' De stem was zwaar, onherkenbaar, de gestalte in de mantel had een enigszins herkenbare vorm, maar ze kon er niet bij. Wie zou dit dan zijn, die zomaar heel creepy haar kamer binnenkwam en haar ontzettend bang maakte? Malaika slikte, probeerde zich groot te houden, al verried haar blik wat ze voelde en dacht. In een vingerknip was de persoon bij Aageth, het volgende moment was hij bij haar. Malaika stond als bevroren, hoorde alleen de kille stem die haar vertelde dat de jongen goed.. goed? toegetakeld was. Wie was dit, die kon genieten van het lijden van een klein jongetje? Daar kon zij zich nu echt niets bij voorstellen. Ze draaide zich langzaam om, keek naar de persoon voor haar. Het leek wel.. Die bril, maar die huid en die ogen.. Ze hapte naar adem, deed een stap achteruit. Zijn handen gleden langs haar nek, voelden zo onnatuurlijk aan. 'Norwood?' kwam er veel te hoog uit haar keel. Wat was dit? Hij had haar gevonden, ja, maar dit klopte niet! Dit kon Norwood toch niet zijn, die lieve man, dat kon niet, dat mocht niet.. Hij sprak zo boos, over een afleiding, of wat was het.. Wat voor zielige man? Malaika voelde een steek van woede, door de angst heen, vooral toen het ding over Aageth begon. Dit kon Norwood niet zijn, heet was hem gewoon niet! Misschien qua uiterlijk, maar daar had ze nooit om gegeven toen ze verliefd was geworden op haar collega. Ze wilde spreken, maar bevroor zowat ter plekke toen de so-called Norwood zijn handen over haar bovenarmen liet glijden, haar dichterbij hem trok. Dit kon niet.. Dit was geen gezellig praatje, dat had zelfs zij door. Dit was ook geen vriendelijke waarschuwing, daar keek hij te boos voor. Het voelde eerder als een huurmoordenaar. Was Norwood zo erg veranderd?
Zijn woorden gingen aan haar voorbij, behalve dan het besef dat dit was, waar ze al die dagen naar uitgekeken had; Norwood. Wat was dit? Haar ogen waren groot, haar ademhaling was gejaagd. Dit was.. afschuwelijk! Ze kreeg zelfs tranen in haar ogen, als ze dacht aan hoe iemand dit met een persoon kon doen. Gruwelijk. De stem van Aageth penetreerde plotseling de stilte die gevallen was, vroeg haar slaperig wie het was. Malaika keek om, vergat het ding voor een moment. 'Aageth..' kreeg ze eruit, voordat de jongen haar toeriep dat ze moest vluchten. De verstening hield nog even aan, voor ze haar zenuwen en spieren weer aan het werk kreeg en zich realiseerde dat het waar was; ze zou moeten vluchten. De angst had haar zozeer te pakken dat ze niet eens echt bang meer was, het limbisch deel van haar brein liet het even afweten in deze situatie van pure nood. 'Waar waren we..' 'Nergens!' riep Malaika, ze sloeg tegen zijn armen aan en deed een paar stappen achteruit. 'Ik weet niet wie jij zielig vindt, maar jij bent eerder zielig dan.. dan Norwood,' protesteerde ze, deed nog een paar stappen terug in de hoop de deur te bereiken. 'Ik weet niet wat er met je gebeurd is..' fluisterde ze erachteraan, liet haar hand om de deurknop glijden. Ze moest weg, het werd te.. te gevaarlijk hier, te eng, te zwaar emotioneel beladen. 'Wat is er met je gebeurd?' De tranen die eerder in haar ogen gesprongen waren begonnen nu spontaan te stromen, niet hard, maar ze waren er wel degelijk. Ze kon het niet aan, wie zou dit nu doen? Waarom was alles ineens zo duister, nu de zon verdwenen was?

Sigma zijn ogen waren vol vastberadenheid. Hij wist zeker dat als ze hier ten einde kwam dat hij haar niet meer zou missen en aan haar zou denken. Hij zich met volle aandacht op de opdrachten van zijn meester kon richten. "Waarom...." sprak hij zacht en zuchtend toen ze ineens met een piepstemmetje weer die naam zei. "Waarom kijkt iedereen naar zijn kant, en niet naar wie ik ben..." sprak hij zuchtend alsof hij diep beledigd was. Het was echter alleen ergerlijk. Sigma glimlachte en probeerde het lieve masker nog te behouden na Aageth's waarschuwing. Maar het was te laat. Malaika was doorgeslagen en had hem dus compleet door. Hij was hier dus niet voor een rustig praatje, was ze achter gekomen. Ach, hij had haar zo weer in bedwang. Daar was hij zeker van. "Waar waren we..." sprak hij. Nergens! sprak ineens een kwade stem. Sigma keek op toen hij een paar klappen kreeg tegen zijn arm en Malaika een paar stappen weg zette. Hij keek haar giftig aan vanonder zijn zilveren lokken en beet zijn kaken op elkaar. "Ik zieliger dan dat ventje wat ik ooit behoorde te zijn...hah....mooi niet..." sprak hij laag. "Met mij niets..." sprak Sigma met armen wijd geopend alsof het zo klaar als een klontje was dat hij gewoon Sigma was en niemand anders. Sigma verdween in een zwarte stofwolk en de deur ging langzaam open. Hierdoor kon Malaika niet wegvluchten en kon hij haar weg versperren. "Misschien met je de o zo lieftallige hoofdmeester van de school wat om duidelijkheid vragen..." sprak hij met een lichte hint naar zijn meester. Sigma zuchtte en was het wachten meer dan beu. Hij moest een einde brengen aan al dit. En snel ook, voor hij opgemerkt werd. "Maar goed, laat ik je het leed maar besparen..." sprak hij zacht en akelig kalm. Hij trok de mantel weg. Een zwarte broek en zwart hemd was het enige wat zijn lichaam bedekte. Een paar zwarte gympen was het enige wat hij daar nog bij droeg. Een trietal slangen kronkelde zich uit hun moeilijke positie en keken van boven Sigma's hoofd naar Malaika alsof hun lunch zojuist geserveerd was. "Jongens, deze is voor mij..." sprak hij zachtjes. De drietal slangen daalde wat meer alsof ze wisten dat dit een taak was voor hun baas.

Sigma grijnsde breed. Vanuit het niets stond hij achter Malaika en greep ruw haar arm beet. Hij gooide haar richting de andere kant van de kamer. De muur werd daar vloeibaar zodat ze niet te hard neer kwam. Echter gaf het wel een stofwolk toen de muur terug schoot waardoor Malaika kort onzichtbaar was. Maar haar magiebron straalde als een zonnetje, waarschijnlijk door de adrenaline die door haar lichaam gejaagd werd bij de plotselinge aanval. Al snel schoot een slang richting Malaika met gesperde bek. Echter hield deze nog voor dat het Malaika kon bereiken stil. De stofwolk die er nog hing hield de kop verborgen voor Sigma. Verbaasd keek hij naar het lichaam dat naar zijn verwachtingen nog een stuk verder moest om Malaika te bereiken. Sigma richtte zijn arm op de stofwolk die door een windvlaag opklaarde. De ogen van Sigma verwijdde zich. "Hoe is......dat mogelijk..." sprak hij zacht.

Met gekruisde armen hield een persoon de bek van de slang tegen. Vlak achter de persoon zat Malaika. De rode haren verrieden wie het was. Hij hield met moeite de krachtige spieren van de slang in bedwang. Het was overduidelijk te zien door de trillende armen die hij bij de inspanning had. Het lichaam van Norwood was licht doorzichitg en gloeide af en toe op. Het was overduidelijk niet Norwood zelf. En toch was hij daar. Met een strakke blik op Sigma hield hij de slangen kop tegen. Hij zat op zijn hurken met zijn rug naar Malaika. Maar ze zou hem ongetwijfeld herkennen.

[als ik te snel ga zeg het even]

[Zo, eindelijk weer fatsoenlijk tijd om een post te schrijven die ergens op slaat ^^]

Dit was gewoon een droom, ze was in slaap gevallen in de stoel waar ze in was gaan zitten met haar slaaphoofd nadat ze haar tas ergens neergegooid had. Het kon niet anders, mocht niet anders. Het was niet zo gegaan zoals dat ding daar impliceerde, ze had gewoon een overactieve fantasie, wat ook al die dromen verklaarde. Dat moest de oplossing wel zijn, het kon gewoon niet anders! Want Norwood was gewoon.. niet dat. Je kon hem veel noemen, hij was ook veel, maar hij was geen monster met een huid die bijna aan flarden was en ogen die je niet meer menselijk kon noemen. Het hele aura dat om hem heen hing was gewoon niet Norwood. Zelfs zijn eigen zoon herkende de man die daar stond niet meer als zijn vader en dat was wel heel erg, aangezien de band van een zoon naar zijn vader toch als een van de sterkere dingen gezien werd. God, had het ding een minderwaardigheidscomplex? Als Malaika dominanter was geweest had ze er iets over gezegd, maar op het moment kon ze alleen maar angstig naar Norwood staren. Hij leek er nogal zeker van te zijn dat hij gewoon een op zichzelf staand wezen was, maar hij zat wel mooi in iemand anders lichaam! Dat ging zomaar niet! Malaika beet op haar lip, in een poging plotselinge tranen tegen te houden. Ze kon nu ook al niet meer weg, voor haar vingers ook maar het oppervlak van de deurklink aangeraakt hadden was het ding daar al, om haar tegen te houden. Ze kon geen kant op.. Lieftallige hoofdmeester? De hint drong nauwelijks tot haar door, de woorden bleven hangen maar converteerden niet naar iets bruikbaars omdat er opeens slangen aan Norwood/ding vastzaten. Like, what? Die had ze echt niet aan zien komen en het zorgde ervoor dat ze haar lippen van elkaar deed als om iets te zeggen maar niets uit haar keel kreeg.
Wow, wow, time-out! Maar ze vloog al door de lucht na ruw bij haar arm gepakt te zijn en weggesmeten. Het moment van vliegen was zo kort dat ze nauwelijks doorhad dat ze tegen de muur aankwam, die gelukkig niet zo hard was als ze verwacht had. Ze kuchte door de stofwolk, sloeg haar armen voor haar gezicht en kneep haar ogen dicht. Dat ze zo aan haar einde moest komen, was dit het nu, vermoordt door het ding dat haar geliefde geworden was? Heerlijk hoor, goed voor in een soap, maar moest real life nu echt zo zijn? 'Hoe is dat mogelijk,' hoorde ze stotterend komen, wat was mogelijk? Ze was nog niet dood, maar dat was niet zozeer haar schuld. Ze had gemakkelijk dood kunnen zijn. De stofwolk trok wat weg en voorzichtig opende ze een oog, om een slangenkop stil te zien hangen, tegengehouden door.. Nee. Wacht. Wat was dit? Ze moest zich nu wel bij de mening van ding aansluiten! 'Norwood?' Ze sprak de naam zachtjes uit, maar haar hoop klonk duidelijk door in die stem. Voorzichtig stak ze haar hand uit naar hem, al was hij doorzichtig. Nee.. Hij was hier niet. Ze kon hem niet aanraken. Maar toch was hij hier, niet als lichamelijk iets, maar hij was er. Ze durfde haar armen weg te halen, keek triomfantelijk naar het Ding. 'Hij is er nog, je zit ernaast,' fluisterde ze. Het was dus toch nog niet te laat!

Sigma had zijn ogen vernauwd en had laag en sissend gedreigd op het moment dat de slangenkop niet verder ging. Hij kon het niet uitstaan dat zijn plan weer eens werd gedwarsboomd. Dat weer iets het moest tegenhouden. Weer een obstakel, die hij uit de weg moest ruimen. Zijn ogen werden wijd toen hij zag dat er een roodharig persoon zijn slangenkop zonder moeite tegen hield. Daarbij opgeteld was het lichaam nog eens doorzichtig. "Aha..." sprak hij zuchtend. "Je wilskracht heeft er voor gezorgd dat je magiebron een kopie maakte zodat je je vriendinnetje kan beschermen..." sprak hij hatelijk en geërgerd. Hij zuchtte en de slangenkop trok zich langzaam terug. Zwijgzaam ontspande Norwood zich. Hij glimlachte en draaide zich naar Malaika die in eens zelfverzekerder overeind kwam staan. "Ja ja, ik weet het, hij is er nog ergens...." sprak Sigma ergelijk over haar woorden en wuifde met zijn hand alsof het zo klaar als een klontje was. Norwood zijn lichaam was naar Malaika gedraaid en sloeg zijn armen om haar heen. Het voelde net zoals het bij Norwood zou zijn. Alleen kon Malaika niets terug doen. Norwood fluisterde wat in haar oor, zodat Sigma het niet kon horen. "Malaika.....ik wil dat je zo snel je kunt, met Aageth, naar Lesaiah toe gaat. Ze heeft het moeilijk met deze situatie, daarbij opgeteld verkeren jullie zich in hetzelfde schuitje. Savador heeft mij van jullie ontnomen, maar ik zal zorgen dat jullie mij terug krijgen. Mijn kracht tegenover Sigma is zwak en zijn wilskracht is veel sterker. Ik kan nog niet terugkeren, wanneer ik de kans zie zal ik mijn lichaam weer overnemen, wanneer zijn trots wordt gebroken zal ik terugkeren..." sprak hij zacht. Sigma zuchtte en schudde zijn hoofd. "Hebben we genoeg geknuffeld? Ik wil hier een einde aan maken..." sprak Sigma ergerlijk. Norwood nam wat afstand van Malaika zodat hij haar in de ogen aan kon kijken. Hij gaf een kleine kus op haar mond, de tinteling zou genoeg zijn om haar zenuwen te laten denken dat het een echte kus was. Norwood glimlachte en draaide zich toen om. Sigma gromde laag en liet een andere slangenkop op Norwood af vliegen. Zonder moeite wist hij deze te blokkeren. Zijn arm was gestrekt en door een onzichtbare koepel werd de kop afgeketst. Sigma begon aardig geërgerd te raken door dit. Norwood was vast beraden. Hij wist wat hij deed. Jij, die jezelf Sigma noemt. Ik heb een belofte gedaan aan Malaika, net als ik heb gedaan bij Madeline. Ik heb bij Madeline gefaald in deze te houden. Maar ik zal bij Malaika het volbrengen. Ik zal haar beschermen, koste wat kost..." sprak de stem van Norwood krachtig door de ruimte, met een volle vastberadenheid. Norwood wist dat ook Malaika deze stem zou kunnen horen. En hij wist dat hij momenteel haar zou beschermen, tot dat Sigma weg zou gaan.

Het was.. ongelofelijk, ze kon het gewoon niet geloven en bleef maar met haar ogen knipperen als haar haren erin zaten. Hij was er. Ondanks het feit dat hij geen echt lichaam had, dat hij doorschijnend was als een geest en dat hij het andere ding niet liet verdwijnen, was hij er. Ze meende tranen te voelen opkomen in haar ogen, de angst van net werd verplaatst door een enorme opluchting. Het was nog niet te laat, en ze wist nu ook waar Norwood was. Misschien kon ze hem niet redden, maar hij was er nog en dat was wat telde. Zolang er hoop was, was er een kans. Misschien kon zij dat wel helemaal niet zeggen, met haar saaie en dodelijk rustige verleden. Er was bijna niets gebeurd dat haar echt had kunnen veranderen, een paar dingen die iedereen overkwamen, maar niet echt veel om van te spreken. Ja, ze was een saai persoon. Maar maakte dat haar echt ongelukkiger? Nee, eigenlijk was ze heel erg gelukkig. Nou ja, op dit moment, nu ze praktisch in de muur lag en bijna vermoordt werd door degene van wie ze hield - of wie hij was geweest dan - was ze niet zo gelukkig. Maar Norwood was er, gaf een teken van.. kon je het leven noemen? En ja, haar hart klopte sneller, zowel van opluchting als van blijdschap. Langzaam begon ze te proberen omhoog te komen, plaatste haar hand tegen de muur. Ze moest omhoog kunnen komen, al deden haar gewrichten pijn vanwege de smak tegen de grond. Norwood was naar haar toegekomen, begon te fluisteren. Stil luisterde Malaika, keek hem aan. 'Ik beloof je, ik zal naar Lesaiah gaan. Maar.. K-kijk uit. Wees voorzichtig!' Malaika beet op haar lip, negeerde het Ding. Stom Ding. Mocht ze niet even privé tijd? Bescherming.. Ze stond er niet alleen voor. Malaika kneep haar handen tot vuisten, riep onbewust de kracht van het licht aan voor het geval dat. Ze voelde zich bedreigd. Hoe kon ze zich nog veilig rond bewegen terwijl dat.. dat Ding achter haar aanzat? 'Wat nu, Norwood?' fluisterde ze zachtjes, was nog steeds best bang. Kijk, ze wilde Aageth best wegbrengen, maar dat ging niet als ze hier zelf niet eens vandaan kwam..

Sigma zijn ogen waren tot speeltjes geknepen. "Een belofte.....mah, die zal ik dan maar eens breken..." sprak hij zonder enkele twijfel in zijn stem. Sigma sloot zijn ogen en bleef roerloos staan. Norwood zijn ogen verwijdde zich. Hij vergroot zijn wilskracht door simpel te concentreren.... mompelde hij. Hij hoorde Malaika achter hem wat vragen. Hij keek over zijn schouder. "Ik hou hem zo lang ik nog kan tegen...." legde hij uit. Zorg dat je Aageth hebt en probeer dan te vluchten uit deze ruimte. Als je eenmaal uit deze kamer bent wordt het makkelijker om Sigma te ontlopen.. sprak hij. Norwood's zichtbaarheid werd even minder maar hij kwam terug. De kaken beten zich op elkaar. Ik heb niet lang Malaika, vertel Lesaiah wat hier gebeurt is. Laat haar weten dat ik nog steeds besta...." vervolgde hij. De ogen van Sigma schoten open. Hij rende regel recht op Malaika af. Norwood kwam er echter tussen en greep een arm vast. Zakte wat door zijn knieën en gaf een ferme tik met zijn hand tegen de maagstreek van Sigma. Deze boog voorover en kreeg vervolgens een andere tik tegen zijn keel. Een manier van vechten die Kale hem had aangeleerd. Net als Madeline had hij ook Kale al lange tijd niet meer gezien. Maar hij trainde nog regelmatig op de vechtstijl die hij had aangeleerd. "Nu....Malaika!.... sprak hij duidelijk. Norwood hield Sigma zo goed hij kan vast. "Ik laat je niet opnieuw..." sprak Sigma's woorden giftig naar Norwood. Norwood keek hoopvol naar Malaikah. Ze moest Lesaiah bereiken, koste wat kost. Sigma gromde ergerlijk en deed moeite om uit Norwood's greep te komen. De wilskracht die met de seconde rees zou eens te sterk worden voor Norwood om nog vorm te houden. En tegen die tijd hoopte Norwood dat Malaika al bij Erdore aangekomen was. Met een beetje hulp van haar magie kon Malaika stukken sneller bij die kamer aankomen. Althans dat hoopte hij vurig.

[Ehem. Dan wordt dit Malaika's laatste post I guess ^^]

Hoe kon dit allemaal? Ze kon het niet begrijpen, voelde zich alsof haar ledematen vastgelijmd zaten en ze zich niet meer bewegen kon. Norwood was er wel, Norwood was er niet, het leek net een ziek spelletje waarbij je mollen de hersens in moest slaan die steeds op en neer tevoorschijn sprongen maar net verdwenen als je dacht raak te hebben geslagen. Zo voelde het, de verwarring, het idee dat alles misging zelfs al keek je nog zo precies en deed je nog zo je best. Het ding was alleen maar bezig met Norwoods woorden wegdrukken en ergens had ze het idee dat ze niet gered kon worden, dat dit dan echt het einde was omdat ze vastzat in haar kamer samen met Elwin en als doelwit gesteld was door een vreemd ding waarmee ontzettend geklooid was door Savador en ze werd beschermd door Norwood, alhoewel die zelf zei dat ze op moest schieten. Maar zoals het er nu naar uit zag kon zij zichzelf niet meer redden, ze was te langzaam, te moe, te gechoqueerd om Lesaiah's kamer op tijd te bereiken, om niet geraakt te worden door een aanval van haar moordlustige tegenstander. Malaika zag de kans langs Norwood en Sigma te glippen toen deze in een verstrengeling kwamen, twee gelijke krachten tegen elkaar. Ze voelde zich zelfverzekerder van haar keuze dan ze zich ooit gevoeld had, dit moest slagen anders was alles voor niets geweest. Sneller dan verwacht was ze bij Aageth, pakte ze de jongen vast en wachtte even tot ze opnieuw een opening zag om doorheen te glippen. Ze wist niet hoe het zat met Sigma, maar ze had het idee dat het ding op haar aan het afkomen was en dat ze nu snel moest zijn, zelfs al kon ze niet meer verder komen. Snel rukte ze de deur open, gaf niets om het lawaai en zette Aageth op de gang. 'Blijf rustig zitten, je bent zo bij Lesaiah,' fluisterde Malaika, die zich voor een laatste keer concentreerde en haar magie gebruikte om Elwin bij Lesaiah te krijgen, in ieder geval voor de deur. Toen trok ze de deur dicht, richtte haar blik recht op het ding. Ze zou hem er niet langs laten, Aageth moest eerst genoeg tijd krijgen om Lesaiah te bereiken. 'Je krijgt hem niet,' zei ze, voelde haar hart in haar borstkas pompen en bemerkte dat haar ademhaling opnieuw sneller ging maar iets later kalmeerde. Als dit dan de keuze was, dan was het zo. Ze had in ieder geval tot op het laatste moment om hem gegeven, om Norwood, om Aageth. Ze sloot haar ogen en wenste..