Voor haar verscheen de massief houten deur, en haar gespannen spieren ontspande niet. Spande zich verder aan, de woedende glans in haar ogen, de pijn die haar vallende tranen weerspiegelde uit haar ziel. Ze wilde het van hem horen, wilde zijn verklaring horen. Wilde nu weten wat er in zijn hoofd omging, elk detail wat hem ertoe had gezet. Ertoe had gezet tot een daad die ze niet bij hem verwacht had, tot een daad die in haar ogen nog erger was dan het ijswater. Vanuit de gebalde vuist opende haar vingers, sloten zich krampachtig om de deurklink en smeet de deur met een harde knal open. In de deuropening bleef ze staan, de laaiende vlammen in haar borst vlamde op zodra ze het donker ogende kantoor inkeek. Haar oog viel op de vrouw, de nieuwe vrouw van Savador. Ze snapte niet waarom hij met haar getrouwd was, maar op dit moment wilde ze haar er niet bij hebben. 'Savador,' geen koosnaampje in haar holle stem, haar ogen nu op de zwartharige man gericht. 'Ik wil praten,' in een klap leek de woede te verdwijnen uit haar lichaam, zakte haar schouders in en richtte ze haar gepijnigde blik naar de grond. 'Nu,' sprak ze hees, maakte duidelijk dat het enkel hun twee moest zijn. In het kantoor, of erbuiten. Zolang ze maar samen konden praten en niet gestoord werden. Ze wilde alles weten, voordat elk beeld wat ze van de mensheid had veranderde. Voordat ze een haat jegens hem ging koesteren, voordat er dingen werden gedaan en gezegd die niet omgekeerd konden worden.

KLEIN MAAR FIJN... toch? Toch maar even gauw geschreven.

- Moge de Heer u zegenen 8'D

In een waas van vermoeiing en futloosheid kon hij alleen maar naar het donkere plafond staren, zijn slangachtige ogen leeg gevestigd op de oude balken die al kreunend en steunend bij het zachtste briesje wind het gewicht van het dak erboven moest verdragen. De lijnen en spiralen van het hout krulden om donkere vlekken heen, die er al jarenlang hadden gezeten. Buiten ging het flink tekeer in een uitbarsting van typisch herfstachtig stormweer, al was het nog niet eens zo heel laat in de ochtend. Het was weekend. Waarschijnlijk zaterdagmorgen. Of het was nog op een doordeweekse dag waarvan hij gisteravond al had overwogen om zich de volgende dag maar absent te melden. Hij wist het niet. Er knaagden teveel andere dingen aan zijn hoofd waarvoor hij niet meer de tijd en ruimte had om te weten welke dag het was, hoe laat het was. De dood van Diva, zijn eigen bijna-dood ervaring, zijn kinderen, de intense haat van leerlingen maar ook collega's jegens hem, de laatste zonde die hij weer geflikt had. En de trouwerij met Uda. De feeks lag over hem heen, samen onder de deken die tot haar schouderbladen was opgetrokken, en haar hoofd schuin rustend tegen op borst. Als een schrokkend zwijn knorde ze de lucht in een luid geronk naar binnen en liet die vervolgens weer slobberend langs haar lelijke hangende berenlippen ontsnappen. Haar dunne sliertjes had ze onder een ouderwetse slaapmuts gepropt die haar er niet bepaald knapper op maakte. Het was nog een schrale troost dat het te koud was om in minder dan een nachtjapon te slapen, maar hij had als een stekker gebaald toen zijn rug genoeg hersteld was om een extra gewicht op zijn lichaam te kunnen hebben. Met alle genoegen was Uda bij hem in bed gekropen, natuurlijk. Nu lag ze gelukzalig haar roes uit te slapen, haar enge dunne vingers klauwend om zijn armen alsof ze bang was dat hij zomaar zou verdwijnen. Van ellende had Savador geen slaap kunnen krijgen, met name ook door die verschrikkelijke non-stop houtzagerij. In het wit van zijn ogen waren rode aders zichtbaar, die als kloppende bloedende bliksemschichten naar zijn irissen liepen. Zijn ogen zelf kon hij niet openhouden, maar hij kon ze tegelijkertijd ook niet sluiten. Zijn oogleden bleven daarom half over zijn ogen steken. Eronder waren onmenselijk donkere wallen zichtbaar, het was bijna alsof er met houtskool onder gesmeerd was.
Savador schrok zo op dat hij half overeind veerde op het moment dat de deur met een harde knal werd opengesmeten. Totaal onverwachts, wie kwam er ook zo vroeg in de ochtend als ze wisten dat hij ongetwijfeld nog met vrouw en al in bed moest liggen. Zijn verwijdde ogen waren op het hijgende silhouet in de deuropening gevestigd, maar hij liet zich kalm weer terug in het kussen zaggen zodra hij zag wie het was, al klopte zijn hart nog in zijn keel. Uda snurkte gewoon door, alles behalve gewekt door de plotselinge commotie. 'Savador,' klonk de onmisbare stem van zijn pleegdochter door de duisternis. Geen verkleining van zijn naam, geen typische vredelievende toon in haar stem. 'Ephony..,' stamelde Savador fluisterend terug. Hij bracht daarna een wijsvinger naar zijn lippen om met een zacht 'sst'-geluid veelzeggend op Uda te wijzen. 'Ik wil praten,' gaf Ephony vervolgens de reden waar ze voor kwam. 'Nu.'
Door de schemering staarde Savador het normaal zo opgewekte blonde meisje roerloos vanuit het bed een tijdje aan. Praten mocht ze altijd komen doen, ze was hier meer dan welkom. Hij had weinig keus. Weifelend draaide hij zijn hoofd terug om over Uda's hoofd bedenkelijk naar de muur tegenover het bed te staren. Een moment later pakte hij Uda bij haar armen beet en sjorde haar sprietige tengere lichaam voorzichtig van zich af om haar op de warme plek te leggen waar hij zojuist nog had gelegen. Hij voelde zich duizelig van het slaapgebrek toen hij overeind kwam, maar hij trok de sloffen over zijn blote voeten, sloeg een ochtendjas over zijn zwarte pyjama en tastte door het duister naar Ephony's arm. 'Kom,' zijn zachte fluistering behalve een aansporing ook een aantoning om haar te laten weten waar hij was. Hij nam haar vervolgens zonder enige drang mee naar de kamer ernaast, waar Asema en Elwin nog vredig in hun box lagen te slapen met een speen in hun mond. Savador trok de gordijnen wat open, kneep zijn ogen stijfdicht tegen het felle licht en liep krabbend tussen zijn lange slordige lokken naar een pan in de hoek die hij met water vulde en met behulp van zijn vuurmagie niet eens het fornuis nodig had om het tot kook te brengen. 'Thee?' vroeg hij zonder haar aan te kijken. Zonder op antwoord te wachten pakte hij al een tweede theeglas. 'Ga zitten.' Nadat hij haar een glas hete thee had gegeven wuifde hij naar de stoel vlak achter haar. Met een dampend glas thee dat hij al voor zichzelf gevuld had aan zijn lippen draaide hij zich uiteindelijk weer naar Ephony om. 'Vertel het eens, waar kom je allemaal voor?' vroeg Savador bijna vaderlijk.

De woelende nacht had haar niet veel slaap gebraacht, had haar prikkelbaarder gemaakt en haar doen besluiten dat ze wel met hem moest praten wilde ze nog ooit iemand normaal onder ogen komen. Zodra ze de deur open gesmeten had blikte ze de verdonkerde kamer in, schoten haar ogen naar het geschrokke gestalte van Savador. Uda kreeg haar aandacht niet eens, was nu geen grotere factor dan wat ze van binnen voelde. Als hij niet had gereageerd op haar woorden, als hij had gevraagd later terug te komen omdat ze nog amper hun bed bed uit waren was ze in schreeuwen uitgevallen. Het was geen vraag geweest uit haar mond, het was een regelrecht bevel op een gepijnigde toon. Zodra hij opstond sloeg ze haar ogen neer, durfde hem niet meer aan te kijken. Telkens galmde de woorden van Nina en Mitch door haar hoofd, wist ze dat ze op dat moment in de ziekenzaal kortzichtig was geweest en dat ze dingen had laten overkomen alsof ze was vergeten dat Savador niet het lieve karakter was. Maar ze waren zo kortzichtig geweest, en Wren had nog durven beweren dat het niet haar eigen schuld was. Haar vuisten balde zich weer bij haar gedachtes, trilde lichtjes onder het inhouden van haar tranen om daarbij haar gezicht haast te verwringen. Zonder te spreken liep ze met hem mee naar de kamer naast het kantoor, waarbij haar oog viel op de slapende tweeling. Ze waren gegroeid, waren groot geworden. Sneller dan ze misschien had gewild, maar nu het grut kon lopen en praten waren ze een stuk zelfstandiger en ook geweldig om naar te kijken. Nog steeds zonder te spreken zakte ze neer op de aangewezen plek, haar handen tussen haar benen geklemt om het trillen tegen te gaan. Voor haar stond de dampende mok thee, maar het trok haar aandacht niet. Haar blik neergeslagen op het tafelblad, gaf zelfs niet meteen antwoord op Savadors vraag. Zonder geluid liepen de tranen over haar wangen, hield ze haar blik naar beneden gericht waarbij haar lippen trillend van elkaar kwamen. 'Ik w-weet dat z-zij... Dat het n-iet hoort wat zij doen. D-dat..' dat wat Wren en Nina altijd deden zeker iets was om boos over te worden. 'Ze zijn stom en onwetend,' perste ze er uiteindelijk uit, haar handen tussen haar benen tot vuisten gebald. 'M-maar, waarom?' haar blik sprong op naar de ogen van Savador, onbegrijpend en gepijnigd. 'W-wat heb je gedaan? Bij Nina? Waarom, in de klas, waarom kon je ze er niet enkel uitsturen. Ik schrok, ik ben me dood geschrokken. Jij bent niet iemand die zoiets leuk vindt, toch?' haar stem werd steeds harder, steeds wanhopiger bij het behouden het beeld dat ze van Savador in haar hoofd had.

*is gezegend en misselijk geworden op de boot*

- Ach gut, kind toch

Er was iets aan de hand, iets gaande. Het zat haar dwars, en dat kon hij zien. Zo moeilijk was dat ook niet. Haar normaal zo levendige gezicht en stralende voorkomen was somber en al bijna net zo futloos als zijn gedachtegang. Ze stond op het punt om in huilen uit te barsten. Savador wachtte geduldig tot dat zou gebeuren. Met het glas aan zijn lippen nam hij een kleine slok thee. Hij stond nog met zijn rug naar Ephony gekeerd toen hij vroeg waar ze voor kwam en begaf zich vervolgens met langzame passen naar het raam. Ze was neergezegen op de aangewezen plek maar dronk haar thee niet. Het dampende theeglas voor haar neus stond daar maar af te koelen. Hij zei er niets over, lurkte in stilte weer aan zijn glas en keek leeg uit over het schoolterrein dat grauw en grijs was in de vroege ochtend van de herfst, wachtend op antwoord. 'Ik w-weet dat z-zij... Dat het n-iet hoort wat zij doen. D-dat..,' begon Ephony uiteindelijk snikkend. Zoals verwacht liepen de tranen al over haar wangen. Hij liet haar even begaan. 'Ze zijn stom en onwetend.'
'Dat zijn ze zeker,' beaamde Savador zacht mompelend tussen twee slokken door. Zijn slangachtige ogen waren nog strak op het buitenterrein gericht. 'M-maar, waarom?' vroeg Ephony opeens, haar brandende blik die ze naar hem had opgeslagen kon hij in zijn rug voelen branden. 'W-wat heb je gedaan? Bij Nina? Waarom, in de klas, waarom kon je ze er niet enkel uitsturen. Ik schrok, ik ben me dood geschrokken. Jij bent niet iemand die zoiets leuk vindt, toch?' Het kwam er wat rapper uit voor zijn gevoel, haar woede, verdriet en onbegrip was er duidelijk in te horen. En Savador had met een geërgerde frons tussen zijn wenkbrauwen langzaam zijn ogen gesloten. O God. Bij Medusa, ging het daar over. Ephony was geen meisje dat dat zomaar op zou vatten als iets dat binnen twee dagen weer vergeten en vergeven was. Omdat ze vertrouwen in hem had. Maar hij was te beschaamd om zich bij het afgelopen feit neer te leggen en toe te geven dat hij fout zat, dat hij naderhand zelf ook aardig geschrokken was van zijn eigen daad. Voor hem was het niet gebeurd. Kalmpjes nam Savador nog een slok; hij verroerde geen spier en niets aan zijn houding leek te veranderen.
'Ik heb helemaal niets gedaan,' zei hij zelfmelijwekkend genoeg om het geloofwaardig over te laten komen, bijna verontwaardigd. 'Je weet hoe Nina en Wren zijn, hoezeer ze me haten en me het liefst verminkt zouden zien. Tuurlijk is het een simpel karweitje om de hele school tegen me te laten keren met een kleine verdraaiing van de werkelijkheid, ze hebben immers iedereen achter zich staan. Daarmee voelen ze zich sterker. Wat er gebeurd is achter de deuren van mijn kantoor gaat niemand iets aan, maar ik kan je verzekeren dat het niet is wat zij met hart en ziel beweren.' Zijn stem had geïrriteerd geklonken terwijl hij zijn reden weergaf, maar toen Savador zich naar Ephony omdraaide oogde zijn houding en uitdrukking gebroken zoals hij daar met een dampend theeglas in een hand en een bijna gesloopte blik in zijn vochtige slangachtige ogen tegen het raamkozijn geleund stond. 'Ik dacht dat jij dat wel in zou zien, Ephony,' sprak hij zacht op een toon die weergaf teleurgesteld in haar te zijn.

Ze hakkelde door, niet eens wetend of Savador haar wel volgde of niet. Ze had pas na haar woorden de kracht gevonden om haar blik op te richten naar Savador, zag zijn rug en voelde elke spier in haar lichaam zich aanspannen. Hij reageerde niet, het leek alsof hij het laatste van haar woorden nooit gehoord had. Als een klap in haar gezicht kwamen zijn woorden aan, had haar gevoel voor de waarheid nu helemaal niet meer op een rijtje staan. Alsof ze in zijn gezicht gelogen had, alsof ze de meest pijnlijke woorden in zijn gezicht gesmeten had staarde ze naar zijn rug. Haar lippen van elkaar, maar geen geluid kwam er overheen. Enkel haar versnelde ademhaling pulseerde door haar longen door naar buiten. Ze wist niet hoe de meiden waren, ze hadden aardig tegen haar gedaan. Ze wist, iets wat iedereen wist, dat de man voor haar en zij niet door één deur paste. Maar Mitsu, de jongen die zo oprecht had geleken. Had hij ook kunnen liegen. Met een klap kwam ze terug uit haar gedachtes in de bewoonde wereld toen Savador zich omdraaide. Een slag in haar gezicht bij het zien van zijn houding, alsof zij degene was geweest die zijn vertrouwen had geschaad alsof zij de gene was geweest die hier het onbedenkbare had gedaan. 'I-ik..' hees klonk haar stem, terwijl de kleur weg trok uit haar gezicht. Misschien had ze dat ook wel gedaan. Misschien was zij hier ook wel de gene geweest die hem pijn had gedaan in plaats van andersom. 'M-maar met Wren, in het lokaal... Waarom liet je je zo gaan?' probeerde ze met zo'n hese stem dat het bijna niet hoorbaar was. 'En de schrammen op Nina's pols, de blauwe plek,' haar ogen schoten neer alsof ze ter plekken alle beelden die in haar hoofd hadden rondgespookt opnieuw probeerde uit te rafelen. Probeerde de plaatjes in de ziekenzaal aan te passen met Savadors woorden, nam deze aan als de zuivere waarheid. Waarom zou hij tegen haar liegen, waarom zou hij onwaarheden spreken terwijl hij wist dat ze met hart en ziel in hem geloofde en hem vertrouwde. Verloren liet ze haar gezicht in haar handen zakken. Staarde naar het tafelblad zonder iets te zien, haar gezicht wit weggetrokken in de verwarring en Savadors indirecte beschuldiging. 'Alsnog was ik bang,' klonk het gesmoord als een klein meisje, probeerde duidelijk te maken dat hij zoiets als in het lokaal niet meer moest doen.

Hij had het ergens al aan kunnen voelen komen. Hij die zijn eigen imago in positievere lichten wilde behouden, Ephony die er uitermate geschokt over zou zijn. Geschokt door haar eigen woorden en interpretaties over wat er zich achter de gesloten deuren van zijn kantoor had afgespeeld. Het ijswater-incident had hij niet kunnen vermijden, de waarheid ervan kon hij onmogelijk ombuigen met zoveel getuigen. Maar niemand behalve Nina en Mitsu had gezien wat zich destijds in zijn kantoor had afgespeeld. Niet iedereen zou hen zomaar geloven, omdat hij uiteraard streng was en onmenselijke strafmethodes had, maar zoiets als seksuele intimidatie had zich nog niet eerder voorgedaan. Wie was hij om als verkrachter bestempeld te worden, al had hij wel Madeline als slachtoffer op zijn naam staan. Wie was hij als behoorlijke Hoofdmeester en de nette beschaafde man die hij in het algemeen was om zoiets voor te laten vallen. Hij had de feiten gemakkelijk kunnen betwisten, veel meer dan een klein beetje denkwerk was er niet voor nodig geweest. En Nina, Nina die zou het bikkelhard met verontwaarding verwijten zodra ze erachter kwam dat hij iedereen het tegenovergestelde van de waarheid voorlegde. Hij was de onschuld zelve, zij was de feeks geweest om zulke geruchten over een arme man die enkel zijn werk deed te verspreiden. Zichtbaar geraakt doordat ook Ephony 'in deze geruchten trapte' had Savador zich verstrooid naar haar omgedraaid, zijn slangachtige ogen vochtig en zijn smalle wenkbrauwen lichtelijk en hulpvragend opgetrokken. Met een schuine grimas die meer iets weghad van een pijnlijk glimlachje keek hij haar met het dampende theeglas in een hand vragend aan. 'I-ik..,' hakkelde ze hees, ontzet nu het meisje zo gemakkelijk in zijn woorden geloofde en hem voor de volle honderd procent vertrouwde. Beschaamd misschien, nu haar eigen waarheid aan het licht kwam en het als resultaat bleek dat ze eerder in het verhaal van twee meisjes geloofde die hem voortdurend zaten te stangen dan haar eigen pleegvader. Hij zag de kleur uit haar normaal zo levendige gezicht wegtrekken. Het was niet zijn bedoeling haar in deze staat te brengen, wilde haar niet pijnigen. Maar voor nu kon het even niet anders. Hij had toch liever dat haar sterke naïeve vertrouwen in hem bleef dan dat ze zich aansloot bij de overige groep aan haters. 'M-maar met Wren, in het lokaal... Waarom liet je je zo gaan?' Savador staarde leeg in zijn glas thee voor hij zijn blik langzaam weer naar Ephony oprichtte. 'Wren had me voor de les al behoorlijk dwars gezeten. Drie waarschuwingen in totaal, maar van luisteren zijn ze niet van gediend,' antwoordde hij zacht. Zacht en zo kalmpjes zoals je ook een antwoord op een doodnormale vraag gaf, of vertelde achter welk kastdeurtje het koffieblik stond. Dat was de tactiek achter leugens zo geloofwaardig mogelijk voortbrengen. Zelfs als hij aangesloten was aan een leugendetector zouden ze zelfs haast niets aan zijn houding kunnen merken. 'En de schrammen op Nina's pols, de blauwe plek.' Ook hier wist hij een antwoord op.
'Niets meer dan zelfverdediging, lieve Ephony. Maiy haalde naar me uit. Als de baldadige tiener die ze is was ze het er kennelijk niet mee eens dat ze het hele regelement moest overschrijven.' Weer dwaalde zijn blik af naar zijn thee. Hij nam er een kleine slok van en duwde zich af tegen de vensterbank van het raamkozijn, zijn blik bezorgd gericht op Ephony. Gebroken zat ze daar voorover gebogen in de stoel, haar hoofd verloren hangend tussen haar handen en haar lege nietsziende blik gericht op de tafel. 'Alsnog was ik bang,' klonk haar zachte stem gesmoord als van een klein bang meisje.
'Dat kan ik begrijpen. Maar je moet toch weten dat ik jou zoiets toch nooit aan zal doen? Wel?' Langzaam was hij voor haar neus door zijn hurken gezakt, zijn thee neergezet op het tafeltje en zijn hoofd iets gebogen om onder haar hangende blonde lokken en langs haar handen geruststellend glimlachend in haar ogen te kijken. 'Hè,' zijn stem klonk zacht, bijna fluisterend nu hij toch dichtbij genoeg was. 'Kom eens hier.' Zonder haar verder nog iets te laten zeggen gleden Savadors armen al om haar heen en drukten haar in een stevige omhelzing tegen zich aan, zijn hoofd over haar schouder rustend tegen het hare. 'Ik zou jou zoiets nooit aan kunnen doen, Ephony, en ik ben ook niet boos dat je even het verkeerde over me dacht. Omdat ik om je geef,' sprak hij zacht in haar oor terwijl hij geruststellend over haar rug streek. 'Kom. Veeg die tranen weg, drink je thee op. Wil je straks even bij me komen liggen? Uda vertrekt straks toch naar een of andere huishoudbeurs op Shadra.' Met een vaderlijke glimlach week Savador voorzichtig weer van Ephony af om haar openhartig in haar blauwe ogen te kijken, al lagen zijn armen nog in de halve omhelzing om haar heen.

In stilte bleef ze voor zich uit staren. Het kwam niet eens in haar op dat Savador de werkelijkheid verdraaide. waarom zou hij dat doen bij haar, waarom zou zoiets überhaupt in zijn hoofd komen. Toch bleef haar hoofd om verklaringen vragen, alsof ze Savador nog niet genoeg beledigd had. Duidelijk overtuigd door zijn verklaring voor de schrammen en verkleuringen op Nina's polsen hield ze zich stil. Ze had haar bleke gezicht in haar handen laten vallen. Wat moest hij nu wel niet van haar denken, hij zou haar verafschuwen. Ze zou hem gelijk geven als hij nu boos zou worden, hoe had ze aan hem kunnen twijfelen. Hij kon agressief worden, dat wist ze maar al te goed, als hij het verloor. Maar een meisje op die manier misbruiken zou zelfs hij niet doen. Geen rede om daaraan te twijfelen. Zachtjes had ze haar angst op het moment in de les duidelijk gemaakt. Bleekjes en haast beschaamd bleef ze voor haar uit staren, zakte haar armen naar haar schoot en bleef haar hoofd ineengedoken hangen. 'dat weet ik wel...' maar daar ging het niet om. Ze was bang geweest voor het beeld wat hij uitstraalde, voor zijn haast genietende uitstraling bij wat hij deed op dat moment. Slapjes liet ze zich naar Savador toe trekken, bungelde haar hoofd futloos totdat haar voorhoofd op zijn schouder terecht kwam. Met gesloten ogen kropen haar armen kinderlijk om Savador heen. Een verkrampte snik kroop over haar lippen bij zijn vergevende woorden. De spieren in haar armen verkrampte en verstrakte de greep in de omhelzing. Snuffend knikte ze moeizaam, was dankbaar om die woorden. Ze wist niet wat ze zonder zijn steun had moeten doen in het verleden, en ze wilde hem niet kwijt. Op het moment dat hij naar achter week besloot ze nooit meer aan hem te twijfelen, eerst dingen rationeel naast elkaar te zetten en de feiten op een rijtje. Hij was niet perfect, dat was niemand, maar werkelijk slecht ook niet. Iedereen had redenen waarom ze zo handelde, waarom ze ergens van hielden of iets verafschuwde. Op zijn voorstel schudde ze haar hoofd. 'N-nee, dat hoeft niet,' murmelde ze met een halve glimlach. Even sloeg ze haar blik neer. 'Misschien.. Misschien zou je de volgende keer vaker tot tien willen tellen, gewoonweg om... Om straks niet iets te doen waar je spijt van krijgt. Voor mij?' ze was werkelijk doodsbang geweest voor hem. Bang voor Wren haar welzijn, bang voor het beeld wat ze had gezien en bang om moge ijken dingen die zouden gebeuren die niet meer omgedraaid konden worden. Langzaam draaide ze zich naar haas mok en pakte deze op. Blazend boven de dampende mok draaide ze even haar hoofd om naar de slapende tweeling te kijken. Har gedachtes gleden verder, waarbij haar grijsblauwe oge zich langzaam op Savador richtte. 'Safke,' weerklonk haar zachte stem vragend. 'Misschien zou je die laatste praktische opdracht van de vuurles nog eens voor willen doen. Hij wil nog niet helemaal lukken...' bij haar zachte woorden fronsde haar wenkbrauwen zich wat hopeloos. 'zelfs een simpele kaars aansteken lukt niet. Ik krijg niet eens een gecontroleerde vlam op mijn hand,' duidelijk was school werk iets voor haar om zich als eerste weer druk te maken, en met haar anti-talent voor vuurmagie was ze vaak een wandelend gevaarte in de praktijklessen. 'Natuurlijk snap ik als je er geen zin in hebt. Het is nog vroeg enzo..' klonk het gehaast, waarbij ze haar eigen vraag eigenlijk alweer weg wilde wuiven.

Op de iPad... Hoop dat hij gelukt is 8D

Dat hij een harteloze man zonder gevoel was, was geen feit. Er speelde wel degelijk spijt op als een pijnlijke steek in zijn borst, nu al. Maar Savador betwijfelde het of Ephony ooit achter de ware waarheid zou komen. Niet omdat ze dom was. Ze was slim, één van zijn meest voorbeeldigste leerlingen. Maar zo verschrikkelijk naïef. Dat hij daar gebruik van maakte was onbehoorlijk. Hij had het liever ook niet op deze manier gewild. Maar op wat voor manier dan wel? Zoals verwacht trapte ze in zijn leugens, blindelings - ze voelde zich er zelfs beschaamd voor nu het vertrouwen iets bleek te zijn geschonden. Iets dat hij liever niet had willen laten gebeuren, maar enigzins wel kon begrijpen. Maar boos kon hij er niet om worden, natuurlijk niet.
Zacht hakkelde ze verder, bracht het incident in de introductieles weer aan het licht en hoe angstig ze zich toen gevoeld had. Hoe angstig ze er toen ook had bijgezeten en hij zelfs even bij haar tafeltje neergeknield was om haar gerust te stellen, zo zacht en onopvallend mogelijk zodat hij er zeker van was dat niemand van haar klasgenoten mee kon genieten. Haar onterecht als het lievelingetje zouden bestempelen.
'Dat weet ik wel...' Meer kwam er niet uit. Het hoefde ook niet. Ze hoefde niets te zeggen. Zwijgzaam was Savador naar haar toe gebeend om voor haar neer te hurken en haar verlicht zuchtend in een vergevende omhelzing te sluiten. Fijn glimlachend sloot hij zijn ogen even in de omhelzing, voelde Ephony's greep om zijn lichaam verstrakken en haar hoofd rustend op zijn schouder. Het was goed zo. Zacht wreef hij haar troostend over haar rug bij de verkrampte snik die ze over haar lippen uitbracht, suste haar geruststellende woorden en geluidjes toe. Met een glimlach en een kus op haar voorhoofd week hij een moment later weer van haar af. Zijn voorstel spontaan; hij was nog behoorlijk moe en had nu niet bepaald het leukste gezelschap in bed. Eigenlijk voelde hij zich best eenzaam, ook als Uda continu in zijn bijzijn was en vervelend om hem heen scharrelde als een loopse teef terwijl hij zijn werk probeerde te doen. Het liefst kroop hij, zodra ze haar spullen had gepakt en naar de beurs vertrokken was, terug zijn bed in om de rode aders in zijn oogwit en de donkere wallen weg te slapen, om zijn verspilde uren van nachtrust in te halen. Met Ephony aan de andere kant vond hij dat niet erg. 'N-nee, dat hoeft niet,' sloeg ze het toch af met een murmelend glimlachje. Savador schonk haar een zwakke glimlach terug, zijn bleke duim streek zacht over haar wang. 'Goed dan,' zei hij zacht. Hij vond het niet erg. Als ze niet wilde dan hoefde het ook niet. Hij bleef haar zwijgend aanstaren toen ze haar blik neersloeg, wetend dat er waarschijnlijk nog iets op zou volgen. 'Misschien.. Misschien zou je de volgende keer vaker tot tien willen tellen, gewoonweg om... Om straks niet iets te doen waar je spijt van krijgt. Voor mij?' Een tijd lang kon hij haar enkel stil en roerloos blijven aanstaren, in die grote blauwe poelen die hem nu bijna smekend aankeken. Het was wel een voorstel van makkelijker gezegd dan gedaan. Zijn vuurvolle temperament bracht hem in situaties waarin hij zijn zelfbeheersing compleet verloor en alle stoppen bij hem doorsloegen, vaak niet eens tot eigen wil. Altijd was er wel een bepaalde aanleiding voor. Het onophoudelijke geklets van leerlingen als hij voorheen al vijftien maal een poging had gewaagd om iets proberen uit te leggen, een tot irritatie toe piepend raampje, mensen die te laat kwamen en steeds zijn les moesten verstoren, dat ene meisje dat de grofste hekel aan hem had en het maar al te leuk vond om hem het leven zuur te maken. Dat bracht hem tot een hoogtepunt en dan had hij niet langer meer de controle over zichzelf. Toch slaagde hij erin zijn mondhoeken om te laten krullen tot een smal glimlachje. Hij fixeerde zijn slangachtige ogen op Ephony's schouder waar een tweetal van zijn vingers zacht over streek. 'Ik zal mijn best voor je doen,' gaf hij zich uiteindelijk aan haar gebed over. Alles voor Ephony, toch?
Langzaam kwam Savador met een onderdrukte kreun weer overeind toen ze al wat geruster leek te zijn en naar haar glas thee reikte. Mooi. Geluidloos geeuwend draaide hij zich om en liep om de tafel heen terwijl hij de losse ceinturen van zijn openhangende ochtendjas aantrok om er een kleine knoop in te leggen. Hij pakte zijn eigen thee op en nipte er in stilte van. 'Safke.'
'Ja?' Met het theeglas aan zijn smalle lippen draaide Savador zich naar zijn pleegdochter om. 'Misschien zou je die laatste praktische opdracht van de vuurles nog eens voor willen doen. Hij wil nog niet helemaal lukken...' Hij zag Ephony's wenkbrauwen zich hopeloos fronsen. 'O.'
'Zelfs een simpele kaars aansteken lukt niet. Ik krijg niet eens een gecontroleerde vlam op mijn hand,' ah, het hoofdprobleem waar de meeste leerlingen in de vuurmagielessen bleven steken. Het aansteken van de kaars. Hoe simpel als het eigenlijk in principe was, hoe moeilijk het voor de meesten leek te zijn in praktijk. Over zijn theeglas waar hij zo nu en dan aan nipte keek hij Ephony glimlachend aan. Verrassend hoe zelfs de studiebollen er nog moeite mee leken te hebben. 'Natuurlijk snap ik als je er geen zin in hebt. Het is nog vroeg enzo..'
'Nee nee nee,' al net zo vluchtig als dat zij haar eigen vraag weer wegwuifde, wuifde hij die opmerking weg.
'Daar ben ik leraar voor, nietwaar? Wel dan..' Met een hand tegen zijn rugholte gedrukt boog hij zich iets voorover om zijn theeglas weer neer te zetten en liep vervolgens op Ephony af. Zacht schraapte hij zijn keel terwijl hij traag op één van de armleuningen van haar stoel neerzeeg en zwijgzaam haar hand in de zijne nam, met de palm naar boven. Zacht pulseerde zijn duim in het midden van haar palm, bewoog over de tientallen botjes en de spiertjes alsof hij het punt met een vinger masseerde. Het liet een warm plekje na toen hij zijn duim terugtrok en met een wijsvinger vervolgens langs de lijnen van haar hand ging. 'Zie je die lijntjes? Probeer je voor te stellen dat je de warmte erdoor heen begeleid, vanuit je polsen naar het middelste punt toe. Zodra je het gevoel krijgt dat er zich een heet punt ontstaat kun je die hitte naar een bepaalde plek verzamelen. Daar stapel je het op tot een vlam,' legde Savador zacht uit, onbewust sprekend in haar oor nu hij dichtbij genoeg zat. Hij tikte een aantal keer op de plek waar hij eerder nog zijn duim op had gelegd. 'Probeer het hier eens.'

Hij had het haar beloofd, hij zou zijn best doen en dat was alles wat ze van hem vroeg. Meer dan zijn best kon hij niet doen, en ze geloofde erin dat als iemand zei zijn best ergens voor te doen dat die gene dat ook met een volle 100% deed. Zoals een waart is, vertrouwd hij zijn gasten. Met een gerust hart, om zijn geruststelling, vergevingen en belofte had ze zich naar haar kop thee gedraaid. Opeens trok de warme damp haar aan, warmde ze haar klamme vingers aan het verwarmde glas en liet haar gedachtes de vrije loop gaan. Voorzichtig had ze hem de vraag gesteld, door gegaan toen ze zijn aandacht had en hakkelend toegegeven dat het parktijkgedeelte weer was waar ze bleef haken. Theorie, met studeren was het niet moeilijk voor haar om een hoog cijfer te halen. Maar praktijk lukte alleen voornamelijk bij Luchtmagie, en vaak bij woudmagie. Maar verder leek ze vaak een ramp te zijn, had ze al vaker bij vuurmagie de tafel laten branden in plaats van het stukje wat je moest aansteken van draad, kaars of vuurzaad. Hoewel ze nu pas zag hoe moe hij eruit zag, had ze toch voorzichtig doorgesproken om op het einde toch over stag te gaan en haar vraag weer weg te wapperen. Haast meteen deed hij het zelfde, kwam hij haast direct in beweging om haar vraag te beantwoorden. Zodra ze hem zag bewegen schoot het weer in haar hoofd hoe hij eruit had gezien enkele weken geleden, vond de zichtbare vooruitgang fantastisch maar vroeg zich af hoe lang het nog ongeveer zou duren voordat hij weer de oude was. Met haar handen op haar schoot en met een opgetogen blik schuin omhoog keek ze hem verwachtingsvol aan. De uitleg wist ze wel, maar met persoonlijkere aandacht zou het misschien deze keer wel lukken. Netjes liet ze haar hand in die van hem liggen, keek met een plotselinge serieusheid en concentratie in haar blik naar het punt op haar handpalm. Zodra hij begon te spreken volgde ze zijn woorden, probeerde ze uit te voeren zoals hij zei en contact te maken met haar magische innerlijk. In haar hoofd probeerde ze de buiglijntjes op haar handpalm om te toveren tot lijntjes vuur, probeerde de warmte op te vangen uit de onzichtbare aderen van magie. Geconcentreerd knikte ze lichtjes op zijn woorden, haar ogen vastgepint op het punt op haar handpalm alsof haar leven er vanaf hing. Haar onderlip was tussen haar tanden gekropen, haar ogen vernauwd alsof ze de punt van een naald door een miniscuul gaatje moest steken. Nog even en het puntje van haar tong zou tussen haar lippen uit springen, en hoe Savador onbewust naar haar toe gebogen was, zo onbewust was zij ineengedoken gaan zitten en haar handpalm op ooghoogte gebracht. In haar hoofd schreeuwde haar eigen stem aanmoedigingen naar het puntje op haar hand, juigte het toe met de uitbundigste kreten om de warmte daarop te verzamelen. Duwde het hoopvol in de goeie richting, probeerde hopeloos met het stukje magiekern contact te maken die haar verbond met het vuurelement in deze wereld. Ja, daar kwam hij. Het puntje van haar tong gleed geconcentreerd over haar onderlip op het moment dat een kleine siddering in de lucht leek te ontstaan. Een wankelend beeld, glooiend van de warmte die boven haar hand ontstond zoals je laag boven de grond ziet op hele warme dagen boven het asvalt. Toen, vanuit het niets, schoot er een stroom energie naar het puntje waarop ze zich geconcentreerd had. Op het moment dat het het gemasseerde puntje op haar handpalm bereikte, een fractie van een seconde later, schoot er een ongecontroleerde vlam omhoog. Een vlam van zo'n dertig centimeter flikkerde op haar handpalm heen en weer alsof er een harde wind stond. Met grote ogen en haar bovenlichaam naar achter gebracht uit schrik staarde ze naar haar werk. Nog even vlamde de vlam krachtig, maar door het breken van haar concentratie voelde ze de energie uit haar vingertoppen weg stromen en stopte de vlam in een siddering. Spatte het uiteen en liet voor even een zwart rookwolkje vanaf haar huid ontstaan. 'Bij Barl,' klonk het opeens zwaar geïrriteerd over haar lippen, had er op haar gezicht een haast boze frons gevormd tussen haar wenkbrauwen. Even niet gedacht aan de slapende tweeling, aan de slapende Uda aan de andere kant van de dunne muur, haar stem verheft in de frustratie. 'Dat gebeurd nou telkens. Een scheut magie, een mega vlam - hoewel deze nog wel mee viel - en het volgende moment houdt hij er weer mee op..' ze wapperde met haar hand om het rookwolkje weg te krijgen terwijl ze nu boos opstaarde naar Savador.

Misschien was het wel niet zo verstandig geweest zich toe te geven aan die belofte, want of hij zich er nu echt meteen aan kon houden betwijfelde hij. Belofte maakt schuld. Maar waar maakte hij zich druk om? In de hoop dat ze haar eigen belofte zo snel mogelijk zou vergeten glimlachte Savador haar vaderlijk toe. Met haar naïviteit spelen; fout, fout. In ieder geval altijd nog beter dan haar de harde waarheid voor te leggen en haar tere zieltje te breken. Met het dampende theeglas in haar handen en een kleine glimlach terug in haar sprankelende blauwe ogen keek ze naar hem op, had geen flauw idee van de vuile streken die hij tot zijn eigen grootste spijt ook onopmerkelijk op haar durfde uit te oefenen. Niet zijn grote intentie, want hij wilde écht zijn best voor haar doen en haar zoveel mogelijk opnemen als zijn eigen dochter. Het was alsof het nooit anders geweest was.
Ephony kwam met een vraag aan, eentje die weer liet blijken dat ze nog zo goed in studeren kon zijn, maar dat ze met de praktijk niets aankon. Zulke dingen had hij al wel eerder gemerkt, hij was er immers zelf altijd bijgeweest als ze dat ene vlammetje per ongeluk wegschoot in de richting van een houten tafel of het haar van haar buurman in vuur en vlam zette. Andere leerlingen hadden in dat geval allang een straf aan hun broek hangen, maar het was alsof hij dat bij Ephony, bij zijn pleegdochter niet kon maken. Savador onderdrukte een geeuw achter een hand; hij was moe, wilde het liefst terug naar bed. Maar het was zijn taak als leraar zijnde, ook zo vroeg in de ochtend. En nu het Ephony was vond hij het niet erg. Hij zette zijn theeglas weg, maakte zijn handen vrij en nam plaats op de armleuning van haar stoel om haar hand zwijgend in de zijne te nemen. Hij duwde de drang om zijn mondhoeken lieflijk omhoog te laten krullen weg bij het zien van de uitdrukking uit pure concentratie en aandacht die meteen op Ephony's gezicht verscheen nu het aandachtspunt naar haar eigen hand werd gericht. Hij stond op het punt zijn uitleg te beginnen nu, een soort van lesgeven. Dan waren de strenge blik in zijn ogen en de smalle trek om zijn dunne lippen iets wat niet kon ontbreken. Maar in tegenstelling tot die twee kenmerken kon hij zijn woorden niet strict en kortaf over zijn lippen laten komen, al was het alleen maar dat hij aandacht eiste als hij de moeite nam om voor iemand iets uit te leggen en dit al waarschuwend vast wilde leggen in zijn stem. Zijn uitleg was kalm, zacht, hij bracht het bijna lief tewee voor haar. Zijn bleke hand bleef de hare vasthouden als in een kommetje, samen vestigden ze hun verwachtingsvolle blikken op het punt in het midden van haar handpalm terwijl de doodse stilte hen overwelmde. Savadors slangachtige ogen gleden even ernstig opzij naar Ephony, alsof dit een belangrijke daad was waarbij falen absoluut niet als optie diende. De zijkant van haar gezicht was de concentratie zelve; ze beet op haar onderlip en stak nog net niet het puntje van haar tong naar buiten. Maar het belangrijkste was hoe hij haar magiebron tekeer voelde gaan, hoe hij het als een tornado zag kolken in een waas van grijs en spikkeltjes oranje, als haar luchtmagie die haar uiterste best deed om een sprankeltje ongepaste vuurmagie die niet in haar aard lag te creëren en naar het focuspunt te sturen. Langzaam gleed zijn blik weer terug naar haar hand. Een trilling van de lucht door hitte, sidderend - eventjes maar. Maar het was het eerste symptoom van een succesvolle vlam op komst, als je nog maar even zou doorzetten. Het duurde niet lang meer nu. Loom liet hij zich van de armleuning glijden, bewoog zich traag en zo onopmerkelijk mogelijk voort langs de stoel om erachter staand plaats te nemen, zijn blik nog licht gefronsd vastgepind op de bevende lucht boven Ephony's hand als bij een fata morgana. Er was geen verbazing noch ontzetting in zijn blik te zien toen er als vanuit het niets een aardig grote vlam uit Ephony's handpalm en concentratiepunt omhoog werkte, wild flakkerde, en ze verschrikt achteruit week. Hij niet - studie met vuur had hij al zo'n vijfentwintig jaar gedaan; het was zijn werk en wat hem hier op Starshine gebracht had. Zijn wenkbrauwen gefronst uit opperste concentratie alsof hij de maker van de vlam was hield hij zijn slangachtige ogen roerloos op de prachtige magie gericht, legde zijn bleke handen op Ephony's schouders en boog zich over de rugleuning van de stoel voorover zodat zijn hoofd over haar schouder helde. 'Heel voorzichtig,' sprak hij zacht als advies. 'Blijven vasthouden. Blijf je erop focussen.' Alsof het van levensbelang was om de vlam in leven te houden. Zoals hij zijn wilskracht getoond had voor iedere vlam in zijn studietijd op de Raziaanse Hogeschool, zich had ingezet en tot de hoogleraren als een natuurtalent werd benoemd, zelfs beter in zijn soort dan de simpele volbloed Razianen die hem destijds dag in dag uit zaten te pesten. Het was eigenlijk al wel te verwachten; de eens zo levendige vlam ging op in een siddering alsof het spontaan gedoofd werd en rees in de laatste overgebleven gestuurde deeltjes omhoog in dunne kringelende zwarte rook tot Ephony's hand zo leeg toonde als het eerst was. Dat is nou jammer. Maar de oorzaak lag bij haarzelf - ze had zich niet zo moeten bewegen.
'Bij Barl,' riep Ephony in frustratie uit. Zacht lachend kwam Savador weer overeind, het was als een algemene verlichting nu er geen spanning meer was die hen in zijn greep hield. 'Dat gebeurd nou telkens. Een scheut magie, een mega vlam - hoewel deze nog wel mee viel - en het volgende moment houdt hij er weer mee op..' Boos keek ze vervolgens naar hem op, alsof het aan hem lag. 'Concentratie,' zei hij glimlachend terwijl hij een plagend klein tikje op het puntje van haar neus gaf. 'Dat is de sleutel. Een beetje meer aan je focus werken en opnieuw proberen zodra je denkt er klaar voor te zijn. Net zolang totdat het je lukt om de vlam uiterlijk tien seconden op je hand te houden.' Het was zo verschrikkelijk simpel, zo eenvoudig - maar wie was hij als leraar vuurmagie om dat te zeggen? Savador draaide zijn hoofd in de richting van een geluid dat ergens bij de boxen van de kinderen vandaan kwam. 'Papa..' Elwin stond rechtop aan de spijlen in zijn box en wreef slaperig in zijn oog. Zijn zwarte lokken zaten warrig en staken alle kanten op. Hij kwam al bijna tot aan de leuning. Waarschijnlijk was hij wakker geworden door de korte bijles en de lichte commotie om de vlam. 'Vergeef me, m'n jongen.' Savador tilde zijn zoontje over de leuning en hield het kleine kinderlijfje warm tegen zich aan in zijn armen. 'Heeft papa je gewekt?' Hij wilde net met Elwin naar een lege stoel lopen om hem daar in te zetten toen een ander geluid uit een andere kamer zijn aandacht trok. Plots met een veel zorgerlijke uitdrukking draaide Savador zich in een ruk om en trok Ephony uit haar stoel omhoog. 'Snel.' Zijn vluchtige gefluister toonde aan dat er wel iets aan de hand moest zijn. Hij loodste Ephony een kast in, deed zorgvuldig de deur dicht, geen tijd om alles uit te leggen. Hij kon alleen maar hopen dat ze stil zou zijn, al zou ze door dunne horizontale spleten in de kastdeur nog wel alles kunnen volgen van wat er gaande was. Haar theeglas zette hij achter de nog half dichtgeschoven gordijnen op de vensterbank van het raam. Met Elwin op een arm draaide hij zich kalmpjes om toen op dat moment net de deur open werd gegooid en Uda binnenkwam. Met haar oma-achtige haarnetje en de gezette krullen in haar dunne haar, haar knalroze nachtjapon en pluizige rode pantoffels. Haar verwijdde ontzette ogen gleden nijdig de donkere ruimte door. Savador draaide zijn lichaam helemaal naar haar toe, trok zijn smalle wenkbrauwen vragend op en deed alsof zijn neus bloedde. 'Is er soms iets - schat?'
'Ik dacht toch echt stemmen te horen,' was haar bitse antwoord. Haar gitzwarte ogen flitsten terug naar hem toen hij bijna triomfantelijk een hand ophief. 'Wellicht hoorde je Elwin en mij.. bezig zijn?' sprak hij onschuldig. Uda fronsde even. 'Ja,' zei ze zacht. 'Ja.' Ze herhaalde het loom. 'Dat zou het wel geweest zijn.' Haar blik ging nog even bedenkelijk naar de grond, alsof ze daar nog niet helemaal zeker van was. Langzaam reikte haar hand naar haar haarnetje, waarna ze loom alle krullen uit haar lokken haalde. Haar dunne zwarte sprieten schudde ze los in een slag die amper te zien was, maar wat wilde je ook met zulke slappe en futloze strengen. 'Hoor eens Savador, lieverd.' Op haar pantoffels kwam ze op hem afgelopen, de krullen kletterde ze achteloos neer op het tafeltje. Ongewenst en onnodig bracht ze haar gezicht te dichtbij, haar tengere lichaam stond tegen het zijne aan. 'Ik wil niet dat je je vandaag overwerkt. Dan ben je weer te moe en komt het er weer niet van. Vanavond gaan we echt een poging wagen.' Bij deze woorden bracht ze een hand met spitse valsgelakte nagels omhoog en kneep in zijn geslachtsdeel, waardoor hij uit reactie nijdig haar arm wegsloeg en een stap achteruit zette. Dat misselijke mens kon alleen maar giechelen als een klein olijk meisje. 'Mijn shuttle is hier zo,' kwam ze even later weer serieuzer ter zake. 'Kus.' Voor hem ging ze op haar tenen staan, haar ogen gesloten, die dunne lange lippen donkerbruin gestift en afwachtend op zijn beantwoording. Savador keek even op haar neer alsof ze een ongewassen zeug was met besmettelijke enge ziektes, zijn blik ging minachtend over dat fragiele postuur heen. Uiteindelijk boog hij zich toch voorover en drukte een snelle ongemeende kus op haar lippen, waarna hij meteen zijn hoofd afwendde. Glunderend bracht Uda één dun been omhoog, die afzichtelijke kop overblij terwijl ze haar lange dunne vingers hopsend op haar andere been tegen elkaar aan liet komen alsof ze opgewonden in haar handen klapte. Koekeloere mens dat ze was. Ga nou maar weer weg. En dat deed ze ook, tot zijn grootste opluchting. Ze wuifde nog even met een klauwachtige hand tussen de kier van de deur met een luguber 'tot vanavond~' voor ze die dichtsmeet. Het liefste had hij dat willen doen, hard, met haar hand er nog tussen. In de kamer ernaast klonk nog wat gestommel, gegooi met hakken en gerommel in tassen. Het duurde gelukkig niet meer lang voor hij de deur van zijn kantoor dicht hoorde vallen. Die was weg. Eindelijk.
Savador tilde Elwin hoger op een arm terwijl hij terug naar de kast liep waar hij Ephony overhaast in had gestopt en deze opendeed. Met een verontschuldigend glimlachje keek hij haar aan. 'Kom er maar weer uit,' zei hij zacht. 'De kust is veilig.' Alsof Uda zo'n verschrikkelijk monster was. Maar Savador was absoluut ook van mening dat ze alles behalve een sociale engel was.