Ze wist niet precies wat ze hier bij de klaslokalen deed, maar het was waarschijnlijk gewoon dat ze nu niet ergens anders wilde zijn. Op de etages, in de kantine, buiten.. Overal was het druk. Normaal vond ze het wel fijn dat er mensen om haar heen waren; ze hield van geklets en was zelf ook niet de stilste, maar nu... Nu kon iedereen alleen maar vragen; hoe was dat ijswater, hoe voelde het, wat gebeurde er? Ze hoefde echt niet keer op keer her te beleven hoe het was om bijna te verzuipen! Wren rilde weer bij de herinnering. Ze had echt niet de behoefde om iedereen mee te delen hoe het was om Savadors hand tegen je achterhoofd te voelen terwijl hij je met een groot genoegen onderduwt. Dus ja, dat was de main reason dat ze hier liep, weg van alle mensen die liever niet bij de lokalen liepen. Dat kwam nu even heel goed uit.

Was er echt niemand? Ze vertrouwde het niet helemaal, wilde eigenlijk niet riskeren dat ze Savador zomaar tegen het lijf zou lopen. Nee, bedankt. Ze liep verder, met haar armen om zichzelf heen geslagen. Het was echt uitgestorven. Of nee.. Een snel maar toch mooi geluid dreef door de lucht, wat haar enigszins geruststelde. Er was iemand anders en het was hoogstwaarschijnlijk geen Savador. Maar.. wie was het dan wel? Nu werd Wren nieuwsgierig. Ze wist de weg naar het muzieklokaal wel; het enige lokaal waar ze nog nooit geweest was omdat ze systematisch elke les geskipt had. Ze oefende zelf wel als ze wilde. Het 'onbekende' lokaal had ze al snel gevonden; het geluid werd dan ook steeds harder. Het ging zo snel dat ze betwijfelde of anderen het mooi hadden kunnen spelen, maar nu kwam het er wel mooi uit. Uiteindelijk stond ze bij de deur en keek naar de virtuoos achter de piano. Wacht.. dat was die jongen van Airmagic les! Die flauwgevallen was. Maar damn, wat kon hij goed pianospelen.. Het klonk echt betoverend. Dat was ook de reden dat ze haar mond niet opentrok en bleef luisteren, leunend tegen de deurpost. Ze zou niets zeggen tot hij klaar was.

- Heyz :3 -

[quote="Wren"]

Deze melodie.. ze kende het maar vaagjes, alsof ze het één keer gehoord had en het toen in haar hoofd was blijven hangen. Haar blik was gericht op de handen van de jongen, die zich bijna als een razende over de toetsen bewogen. Snel, heel snel, maar toch leek het alsof de klanken zichzelf produceerden en los stonden van piano. Wren had opgegeven om het liedje te herkennen; ze wilde er nu naar luisteren, later misschien nog een keer herkennen. Want of ze het nu kende of niet, het bleef mooi. Haar blik bleef op dezelfde plek gericht, vooral om dat ze nu zo geconcentreerd aan het luisteren was dat ze geen aandacht schonk aan haar omgeving. De jongen was waarschijnlijk net zo geconcentreerd, aangezien hij haar niet had horen komen. Haar ogen waren halfgesloten en begonnen dicht te vallen. Er hoefde helemaal geen einde aan te komen.. Toch kwam dat moment, dat de tijd weer terugkwam en dat de laatste tonen langzaam wegdreven van hun bron en de lucht voor een laatste keer, bijna dramatisch, lieten trillen. Wren opende haar ogen en haalde even diep adem, waarbij ze rechter ging staan. Het geluid dat ze daarbij maakte moest opgemerkt zijn door de jongen achter de piano, aangezien hij begon te spreken. Zijn vingers duwden af en toe een random toets in, hoewel hij er niet in slaagde het de-musikaal te laten klinken. Wren wilde knikken, maar zag toen dat hij haar nog steeds niet aankeek en dat dus weinig zin had. Wat klonk niet als een stalkerig antwoord? 'Lang genoeg,' besloot ze dus maar te zeggen. 'Het is een prachtig lied,' voegde ze er nog aan toe, om niet over te komen alsof ze weg wilde rennen. Dat kon je ook bedoelen met 'genoeg'. Gosh, had ze ooit zo moeilijk gedaan? Ze moest gewoon zeggen wat ze dacht en dat dan in één keer. Was dat nu echt zo lastig! De jongen had zich nu omgedraaid en was naar haar toe komen lopen, nogal relaxt. Zijn overhemd hing losjes over zijn broek en hij maakte een compleet ontspannen indruk, die afgemaakt werd door zijn leunende houding tegen de pilaar. Wren zelf stond nog steeds tegen de deurpost, haar armen hield ze maar om zichzelf heen geslagen omdat ze niet wist waar ze ze anders moest laten. 'Was jij die jongen van Air Magic?' flapte ze eruit, nu totaal haar 'zeg-wat-je-denkt'-mentaliteit volgend, al vroeg ze zich direct af of dat wel zo handig geweest was.

Hij leek niet geschrokken van haar plotselinge aanwezigheid, wat ze als een goed teken opvatte. De jongen werd in ieder geval niet chagrijnig omdat ze had staan luisteren. Ze had het best eng gevonden als hij daarover was losgebarsten, maar ja.. Als iemand 'baka' begon te roepen dan iets ijlde over zijn toiletpapier, dan was zij niet echt meer geneigd om diegene als een rustig persoon te beschouwen. Ook niet als er dan nog een aanval over symmetrie bijkwam. Dat had ze in ieder geval gehoord, dat hij daarom flauwgevallen was. Een vreemde oorzaak, Wren moest eerlijk zeggen dat ze dat nog nooit tegengekomen was. Iemand die flauwviel van iets wat niet totaal symmetrisch was. En dat terwijl zijn eigen haar niet eens symmetrisch was. Trouwens ook het vreemdste kapsel dat ze ooit gezien had, maar het had wel iets. Het was anders. En dat vond Wren wel grappig, ook de reden waarom ze niet bij Nina rond ging hangen en hem negeerde, net zoals ze met zoveel mensen deed. Misschien was ze niet echt populair, maar als ze met Nina kon praten hoefde ze niet zozeer met andere mensen om te gaan. Die moest je dan toch weer leren kennen, alles uitleggen.. Blabla, kostte veel te veel tijd. Maar ja.. nu ze hier toch stond, kon ze net zo goed tegen hem praten. 'Wat vond je ervan?' vroeg hij rustig, nu niet bang rakend vanwege Wrens niet-symmetrische uiterlijk. 'Mooi,' zei ze, niet wetend of ze nu iets langers moest zeggen of het kort en bondig moest houden. 'Ik denk dat ik het ergens van ken..' Zijn vrolijke humeur werd inderdaad wat minder toen ze wat zei over de les Air Magic, wat op zich wel te verwachten geweest was. Dom kind ook, dat ze was. 'Uhm..' stamelde Wren. 'Zo was het niet bedoeld.. Maar mijn introductieles was pas een ramp,' zei ze maar, om hem te vertellen dat hij niet zo voor gek had gestaan als zij, verzopen in een emmer ijswater. Ze moest nu wel iets aardigs opmerken.. Misschien kon ze zijn naam vragen, dat betekende dat er niet zoveel was blijven hangen van die les Air Magic en dat hield in dat het niet zo heel ernstig geweest was. Als hij de hint snapte, natuurlijk. Ze had zijn naam namelijk wel gehoord, maar die was niet blijven hangen. 'Ik ben Wren,' stelde ze zichzelf dus voor, hopend dat hij niet een nieuwe aanval zou krijgen als hij terug dacht aan die les. 'En jij was..?'

Hij leek echt niet blij met haar opmerking. Damn, ze was hier echt niet goed in. Zijn humeur leek nog verder en verder te verslechteren, naarmate ze meer zei. God, dit ging echt de goede kant op, hoor. Wren voelde zich met de seconde stommer worden; waarom kon ze ook geen normaal, aardig gesprek voeren? Ze moest altijd een verkeerde opmerking maken. Normaal was dat wel leuk, maar nu had ze er nog eens niets aan ook. En die jongen had het al moeilijk genoeg met het feit dat hij flauwgevallen was voor een hele klas; zou zij ook niet blij van worden, dat was bewezen. Voor een hele klas. Maar ja, zij had nog een reden gehad om flauw te vallen; met je hoofd in ijswater geduwd worden was niet echt leuk. Maar dat was niet het enige waar ze zich voor schaamde; de laatste tijd begon haar mentale toestand weer op te spelen; ze had het een flinke tijd kunnen onderdrukken, maar het begon steeds meer terug te komen. Als ze haar zin niet kreeg, kon ze daar helemaal gek van worden. En niet normaal, nee, het scheen echt een aandoening te zijn. O wat leuk. Wren probeerde het altijd tegen te houden, maar de laatste tijd.. Ze werd steeds sneller boos om de meest onredelijke dingen, om niets. Het ergste vond ze nog wel dat ze er niets aan kon doen; anders kon je het nog proberen. Nu waren haar ouders op zoek naar medicijnen.. Nogal geïrriteerd antwoordde de jongen. 'Ooit KO gegaan door een mentale ziekte?' Zijn toon was scherp, de irritatie was gemakkelijk uit te halen. Hij verontschuldigde wel, maar toch.. 'Ik bedoel het niet om je te pesten,' verzekerde Wren hem. Niemand zou dat toch doen? Ze kon zich niet voorstellen dat andere mensen hem daarom zouden pesten. Ondertussen stelde hij zich voor. Kenji, zo heette hij dus. Wren schudde haar hoofd bij zijn eerste vraag. 'Nee, nooit KO gegaan daardoor,' zei ze. Alleen maar onhebbelijk, nachtenlang piekeren. Maar nee, ze was er nooit door flauwgevallen. Het moest wel vervelend zijn om zo'n syndroom te hebben, iets tegen symmetrie.. Er stonden hier ook veel a-symmetrische dingen. Zou hij daar geen last van hebben? Bestond er goede medicatie? Daar moest ze maar eens naar vissen. 'Heb je medicijnen?' vroeg ze dus maar, op de man af, zich later pas beseffend wat een lompe vraag dat was. 'Aangezien hier best wat.. niet symmetrische dingen zijn,' zei ze, best benieuwd naar zijn antwoord. Stel je voor dat het bij haar ook zou helpen..

- Over haar syndroomiets; ik wilde je niet na-apen ofzo, maar ik had dat idee al een tijdje voor haar in m'n hoofd. Het leek me handig om het in haar char sheet te zetten :3 Dus sorry als het zo overkomt ^^ -