Have fun !

Met een afwezige blik in zijn ogen staarde Scott naar het meer. Het was niet echt nieuw dat er geen een bekende in de buurt was, maar in het begin was het toch een beetje eng. Op zijn gemak liet hij wat water door de lucht vliegen. De eerste les was goed verlopen, dus dat zal de andere lessen ook wel zo zijn zeker? Met zijn eeuwige glimlach op zijn gezicht liet de jonge man een stroompje water in een cirkel rond draaien. Die glimlach was ooit voor een half jaar verdwenen. Vanaf het moment dat hij te horen kreeg dat zijn broertje gestorven was tot dat hij er zich overheen gezet had. Arne was een levendige jongen en maakte Scott altijd aan het lachen. Op een dag, toen Scott op school zat, was hij onder een auto terrecht gekomen en was later in het ziekenhuis gestorven. Even schudde Scott met zijn hoofd om de gedachte naar de achtergrond te dwingen. Dat was vijf jaar geleden, concentreer je op de toekomst! De blik in zijn ogen werd wat minder afwezig terwijl hij bollen van het water maakt en deze met behulp van luchtmagie zo ver mogelijk het meer in smeet. Ok, als hij zich verveelde was hij net een kind van tien.

En Libby :3

De lessen waren weer in volle gang. En Libby had zich al vollop in de bergen huiswerk genesteld. Na even gedag te hbben gezegd bij Malaika, sloot Libby de deur achter zich dicht, met ditmaal een stapel nakijkwerk. Sjokkend liep Libby dan ook naar haar kamer, waar ze zich terug trok. De eerste stapel ging door haar handen, gevolgd door de tweede. Maar halverwege de derde was ze het zat! Haar pen liet ze met een klap vallen. Stond op en liep richting een klein keukentje. Goot een glas vol water en dronk hem bijna in een teug leeg. Daarna wandelde ze naar het raam. Even staarde ze er uit. Ze kon ergens nog steeds niet bevatten wat er nou was gebeurd tussen Sam en haar. Ze had zich neergelegd bij de keuze, hij ging voor die groenharige troela. Maar de laatste keer reageerde hij zo vreemd. En toen kwam Sjoerd het wel even vertellen. Sam schaamde zich. Malloot. Libby zuchtte even en keerde terug naar de stapels nakijk werk en huiswerk. Maar na een paar goede tellen besloot ze om er even uit te gaan. Met haar jas goed dicht geritst - herfst was gekomen, en het was al behoorlijk koud aan het worden. Al was het vreemd. Het ene moment scheen de zon heerlijk en de volgende sneed er een ijzige wind langs je huid met de vreselijke regen. Maar zo kende je de herfst nu eenmaal - liep Libby nu het gebouw uit. Op zoek naar een roodharig koppie die ze niet wilde zien. Met een zucht ging Libby uiteindelijk bij het meer zitten. Op een bankje staarde ze recht voor zich uit. Starend in het niets. Haar hoofd moest eens goed geleegd worden!

Scott keek om toen hij voetstappen hoorde en een vrouw naar een bankje zag lopen. Ze zat duidelijk met iets in haar hoofd, anders zat ze nu zo niet voor zich uit te staren. Hij liet het water dat nog in de lucht zweefde met een plons terug in het meer vallen, stond op en klopte het zand van zijn broek. "Hoi," zei hij met een vrolijke ondertoon in zijn stem terwijl hij naast de vrouw plaatsnam. Waarschijnlijk was de vrouw een stagaire, maar van welk vak? Even liet hij zijn bruine ogen vluchtig over haar heen glijden en boog zich voorover om de veters van zijn versleten gympen te knopen. Daarna keek hij de vrouw terug aan. "Zit je iets dwars?... Mijn naam is Scott trouwens, stagaire gym." Voegde hij er snel aan toe terwijl hij zijn witte jasje dicht ritste toen er een windvlaag voorbij kwam. Waarom kwam de herfst altijd als hij ergens stage liep? De herfst was koud en nu kon hij niet meer buiten school gewoon met een t-shirt rondlopen.

Hoewel de ijzige wind langs haar gezicht sneed zodra Libby buiten kwam, ze vond het alleen al heerlijk. Heerlijk om een deel van haar magie te voelen. Hoewel ze beter was in het licht, vond ze lucht ook altijd heerlijk, en had ze dus ook altijd heerlijk gevonden. Een luchtbel om je hoofd heen maken en lang onder water zwemmen, het was iets dat ze regelmatig deed. Helaas was het inmiddels te kooud om dat nog te doen. Met een zucht ging Libby op het bankje zitten. Haar hoofd eens leeg laten maken door de wind, kon het beter. Een kleine neutrale streep vormde haar lippen en haar ogen waren licht dichtgeknepen door de wind, en zo staarde ze. Starend over het water, genietend van de rust. Gewoon even geen huiswerk, geen leerlingen en alleen haar gedachten. Een manier om Sam echt voorgoed uit haar systeem te verbannen. En het kon haar allemaal niet meer schelen hoe of wat hij deed, wat hij uitspookte met een leerling. Screw him. Hij zou het vanzelf wel merken als er meerdere achter de relatie kwamen. En dat zou zijn verdiende loon zijn! Na dat vreselijke anderhalve jaar. Libby schrok uit haar gedachten toen er iemand naast haar kwam zitten. Libby glimlachte vriendelijk naar de jongeman. Hij was van haar leeftijd. "Hoi." Zei ze op haar altijd vriendelijke en zachte toon. Libby's ogen gleden weer naar het water, waar kleine golfjes ontstonden door de wind. "Zit je iets dwars?... Mijn naam is Scott trouwens, stagaire gym." Libby grinnikte even. "Nieuwsgierig van aard." Ze glimlachte terwijl ze haar blik op het zelfde punt hield. "Nee, niets. Gewoon even lekker mijn gedachten laten lopen. Even nergens aan denken. Aangenaam Scott, stagiaire gym." Libby's ogen gleden naar Scott toe. "Ik ben Libby, stagiaire Lichtmagie." Een vrolijke vriendelijke glimlach vond plaats op haar gelaat. Libby voelde de lucht weer voorbij suizen. Haar haren danste altijd in de wind, iets wat Libby altijd leuk had gevonden. "Prachtig zo het water, vind je niet?" Zei Libby zachtjes terwijl we zeer naar het water keek. De golfjes die elkaar snel opvolgde door de wind die er stond. Ze werd er op een of andere manier rustig van. Had ze altijd al gedaan, zeker in zo'n druk huis als thuis, vond Libby het altijd heerlijk om naar het water te gaan en daar te schuilen. Even weg van de drukte.

Scott grinnikte even om Libby's woorden. "Stagaire licht magie, hé. Dan kom je waarschijnlijk van Nova." Hij keek even naar het water en was een tijdje in gedachten verzonken. De laatste keer dat hij op Nova was, was een beetje uit de hand gelopen. Scott had een man die een vrouw zat te vernederen eens goed zijn gedacht gezegt. Natuurlijk kon die man daar niet tegen en was het uitgedraaid op een gevecht. Het enige wat Scott niet verwacht had was dat de man een mes bij zich had en dat ook nog ging gebruiken! Hij had net zijn arm kunnen optillen toen de novaan zijn keel wilde doorsnijden. Op de plaats waar het mes zijn arm geraakt had liep nu een lang litteken. De man het zijn mes laten vallen terwijl hij met Scott worstelde. Toen ze erlangs rolde nadat de novaan Scott had getackeld had hij het vast gegrepen om Scott een tweede keer proberen te vermoorden, maar hij was verder gerold en had het mes in zijn eigen hart gestoken. Dit alles was zo'n jaar geleden gebeurt, maar nog altijd gaf Scott zichzelf de schuld dat de man dood was. Verstrooid keek hij op toen Libby hem een vraag stelde. De eeuwige grijns verscheen weer op zijn gezicht terwijl hij onbewust over zijn arm wreef. Mensen die hem kenden wisten dat hij iets van plan was als hij zo grijnsde. "Ja, daarom ben ik ook blij dat ik een watermagican ben." Hij keek nog even naar het water voordat zich tot Libby richtte. "Zeg, Libby. Hou je van grapjes?" vroeg hij onschuldig, maar de schittering in zijn ogen veraadde dat hij iets van plan was.

Libby keek Scott even aan. Wat een logica. "Dat zou zelfs een kleuter van vijf nog wel weten.." Grinnikte ze even. "Maar ja, ik ben van Nova. Al ben ik ook behoorlijk goed met lucht." Libby gliimlachte. Ze vond het altijd heerlijk om met de lucht te spelen. En met het licht. Het was iets wat ze altijd van haar ouders had geleerd. De een kwam van Nova, de ander van Puffoon. Al van jongs af aan had ze op Nova gewoond, maar haar oudste broer en zus habben hun eerste levensjaren op Puffoon doorgebracht. Vandaar dat haar zus terug was gegaan naar Puffoon, en haar broer had zijn liefde gevonden op Razen en was daar naar toe verhuisd. Iets wat Libby altijd al jammer vond, ze was een echt familie mens. En dat zeker in een gezin dat bestond uit 7 personen. Libby had het altijd al gezellig gevonden om met haar zussen en broers op de kamer te zitten en als Jack dat een spannend verhaal voor ging lezen. Libby liet even die gedachte varen toen ze de opmerking maakte over het water. Het was gewoon zo ruchtgevend. de golfjes die je gedachten mee konden nemen en hoe langer ja staarde naar het water, hoe meer je er in op ging. Libby schrok daarom ook op toen ze de stem hoorde van Scott, die haar gedachten van thuis binnen drong. "Ja, daarom ben ik ook blij dat ik een watermagican ben." Libby glimlachte even. Ze zou het altijd wel eens willen weten hoe het zou zijn om een dag een andere magie te beheersen. Een soort tuil van magie voor een dag. Dat leek haar altijd wel een keer leuk om te doen. Al sloeg het helemaal nergens op. "Zeg, Libby. Hou je van grapjes?" Libby knikte even. "Grapjes, dat moet je eens bij mij thuis komen als iedereen er is, dan vliegen ze je om de oren." Grinnikte ze. Ze keek hem even aan en zag de schittering in zijn ogen. Even keek ze hem vragend aan. Wat was zijn bedoeling met die vraag?

PROFILE MAGICIAN