1996. Het kindje werd geboren onder de naam Sylwèn Gauche McCabre, maar doorloopt zijn leven als ‘Noir‘. Hij werd goed en zelfs wat verwend opgevoed door zijn ouders. Hij bleef thuis zoals alle kleine kinderen, maar in tegenstelling tot hun moest Noir wel degelijk leren. Hij kreeg al vanaf zijn eerste levensjaren al thuislessen in Wiskunde, Natuurkunde, Muziek (piano, Noir is hier erg goed in!), Etiketten, Shadriaans, Puffoons, Duisere- en Luchtmagie en nog wat andere vakken om hem al vroeg op de toekomst voor te bereiden. Noir was toen al een uitstekende leerling die goed was in leren en erg nieuwsgierig was, maar wanneer ergens niet in geïnteresseerd was, was het ook erg moeilijk om hem iets aan te leren. Over het algemeen ging alles gewoon goed. Noir was zijn leeftijdsgenootjes op gebied van kennis al ver voor en was ook al ver gevorderd in het beheersen van zijn krachten. Iedereen om hem heen had het beste met hem voor, maar er was, zoals in nagenoeg elke familie, wel een iemand die hem zijn geluk misgunde. Al vanaf Noir’s geboorte koesterde Cyvriël een grote wrok jegens zijn jongere broertje. Noir werd veel meer gewaardeerd dan hem en kreeg veel meer aandacht en dat terwijl Noir juist veel meer in zichzelf teruggetrokken en ongeïnteresseerd in andere mensen was en Cyvriël de meest uitgesproken, spontane en sociale jongen was. Maar de wrok ontwikkelde zich vooral omdat Cyvriël zich gepasseerd voelde en al snel doorhad dat zijn ouders in Noir een betere opvolger zagen dan in hem. Noir was niet zozeer veel beter in de Magiekunsten en had ook geen hogere intelligentie dan zijn broer, nee, het doorslaggevende was vooral dat Cyvriël vanaf zijn geboorte al onvruchtbaar was gebleken en de bloedlijn dus niet kon verspreiden. Daarom hadden hun ouders het besluit genomen dat Noir, en niet Cyvriël de nieuwe familieheer zou moeten worden. De vraag alleen was of Noir zelf dat wel zou willen en dat was nou niet het geval. Hij hier alleen geen keus in en wist eigenlijk ook niet zo goed wat zijn ouders van hem wilden en van hem verwachtten. Noir was vaak hele dagen bezig met in boeken lezen en dingen uit zijn hoofd leren, maar zijn hoofdbezigheid was trainen met zijn krachten. Het belangrijkste aspect wat hij in zijn toekomstcarrière nodig zou hebben.


Noir ging op zijn vijfde voor het eerst naar een speciale basisschool. Deze school was vooral bedoeld voor kinderen met dezelfde talenten en kennis als hem en Cyvriël die al 3 jaar eerder naar de school was gegaan. Noir kende de benodigde basiskennis al en kende ook al wat uiteenlopende technieken en trucjes in de magie. Hij sloot goed aan in de leerstroom op de school en haalde daar goede punten. Hij bleef echter erg ongeïnteresseerd in andere kinderen en zocht uit zichzelf ook geen contact met hen. Zo werd Noir op school een achtergrond figuur die door de andere kinderen vooral benoemd zou worden als ‘de saaie jongen die nooit praat’ of ‘de witharige jongen met de goede punten’. Noir’s ouders hadden wel problemen met de non-interesse van hun geliefde zoon en dwongen hem om aardiger te zijn tegen zijn medeklasgenoten. Daarbij leerden ze hem dat hij niet bevriend hoefde, of eigenlijk niet mocht, raken met deze kinderen, maar wel beleefd en vriendelijk moest blijven. Je viel nou eenmaal minder op wanneer je aardig tegen hadden mensen bleef dan wanneer je je hevig tegen hen verzette en zo de aandacht alsnog trok met je humeurigheid. Ookal leken Noir’s ouders het beste met hem voor te hebben, de hoofdregels die ze hem leerden waren vooral dat hij geen vrienden mocht hebben en iedereen om zich heen moest wantrouwen. Hij moest aardig en beleefd doen wanneer kinderen naar hem toe kwamen, maar mocht nooit vriendschappelijke banden met hem ontwikkelen. Dat zou fataal kunnen zijn voor hem, maar ook voor de andere kinderen zelf en zo kwam het dat Noir, die toch al een lichte haat aan mensen begon te ontwikkelen, aardig tegen anderen ging doen terwijl hij ze op hetzelfde moment tot het diepste in zijn hart kon haten. Zo kwam het ook dat hij anderen begon te bedriegen en laten vallen wanneer zij hem het hardste nodig hadden. Binnen twee jaar kreeg hij dan ook de reputatie als de jongen die aardig leek, maar niet te vertrouwen was. Noir had daar eigenlijk geen last van. Hij was alleen maar blij dat de mensen hem eindelijk meer met rust begonnen te laten. Cyvriël daarentegen, was een vrij populaire jongen. Hij zag er leuk uit, was net ietsje knapper dan Noir, maar was vooral erg mensgericht en probeerde zoveel mogelijk tijd met vrienden door te brengen. In het begin hadden hun ouders ook Cyvriël verboden vrienden te maken, maar sinds Noir de volle aandacht kreeg, werden de eisen die aan Cyvriël gehandhaafd waren, steeds minder gecontroleerd. Hij maakte vele vrienden op school en ook aan de meisjes bleef hij niet onopgemerkt. Hij was een grappige, leuke en gezellige jonge knul die ook nog eens goede cijfers halen. Kortom, Cyvriël had alle sociale vaardigheden die Noir tekort kwam, maar dat nam niet weg dat Noir nog steeds veel meer geliefd en bevoorrecht bleef in de familie. Iets wat Cyvriël echt niet kon verkroppen. Een bittere haat jegens zijn jongere broertje vergiftigde zijn hart, maar die stopte hij zorgvuldig weg en liet die ook niet merken, al helemaal niet waar hun ouders bij waren, maar als de twee broers alleen waren gaf hij Noir de volle laag. De kleine, huiselijke gevechtjes en scheldpartijen begonnen die Noir moeizaam onderging. Cyvriël begon zijn missie om zijn jongere broertje te verslaan en zijn eer van de familie te winnen als een zeer serieuze zaak te zien en trainde dag en nacht, zowel zijn sportieve vaardigheden als zijn magische krachten. Hij trainde en trainde maar door en werd steeds krachtiger en ook agressiever. Toch bleef hij zijn wrok wegproppen. De tijden dat hij en Noir alleen in het huis waren kwamen niet erg vaak voor door de vrijwel altijd blijvende aanwezigheid van of een ouder of een leraar of een lijfwacht bij vooral Noir. Maar de haat in Cyvriël was te groot om alleen maar bij de zeldzame ‘onder 4 ogen’ - momentjes te laten gaan en zo ontstonden de pesterijen langzamerhand ook op school. Cyvriël zette zijn vrienden en zelfs ook anderen op tegen Noir en sloegen hem vaak in elkaar. Noir was dan wel een sterke leerling, maar tegen zo’n overmacht kon hij niet op. Hij onderging al deze handelingen lijdzaam, maar zei er nooit wat van. Niet tegen zijn belagers, ouders of leraren. Tegen niemand. Het enige directe gevolg dat het had was dat Noir’s haat en wantrouw aan mensen alleen maar sterker werd en zo nam hij het zich voor om nooit, maar dan ook nooit met iemand bevriend te raken. Het was niet meer omdat zijn ouders hem dat opbevalen, maar omdat hij dat zelf zo wilde. Misschien was die raad wel de enige goede die zijn ouders hem ooit hadden gegeven, maar de realisatie kwam steeds meer dat zijn ouders helemaal niet zoveel van hem hielden als dat Noir in het begin nog had geloofd. Zijn trainingen waren hard en gingen maar door. Wanneer hij een fout maakte bij een opgave kreeg hij een harde tik op zijn achterhoofd of op zijn vingers met een metalen liniaal, maar dat was niets vergeleken met zijn Magietrainingen. Wanneer hij een spreuk verkeerd uitsprak of een verkeerd bevel opvolgde kon hij erop rekenen soms uren in de martelkamers te hangen en de meest verschrikkelijkste straffen over zijn lichaam te krijgen. Een keer heeft hij zelfs 3 dagen en twee nachten aan scherpe touwen om alleen zijn polsen moeten hangen terwijl Cyvriël, die dit erg graag deed, de opdracht kreeg om hem af te ranselen met zweepslagen. Diepe krassen liepen die dag door zijn vlees en heet bloed doorweekte zijn huid. Het was de meest verschrikkelijke straf die Noir in deze tijd ooit had gehad, maar keer op keer werd hem weer verteld dat het allemaal voor zijn eigen bestwil was. Door deze zware straffen dachten zijn ouders hem discipline bij te brengen en dat gebeurde, maar het voornaamste gevolg was dat zijn ouders Noir’s pijngrens onbewust tot een enorm laag niveau brachten. Noir is dan ook nu nog erg goed bestand tegen pijn en is erg gedisciplineerd wat het qua werk betreft, maar zijn motivatie om nog hard te werken voor school nam enorm af en daarmee ook zijn cijfers. Ondertussen had Cyvriël hem ver ingehaald wat betreft de Magische Krachten en was veel sterker, krachtiger en handiger met vooral de Duistere Magie. Noir was officieel gepasseerd door zijn broer, maar nog altijd werd hij het meest aanbid in de familie door zijn kunde om de familielijn voor te zetten. Eindelijk stopte de pesterijen en knokpartijen toen Cyvriël op een gegeven moment verliet de basisschool verliet om zijn studie op de middelbare school verder te zetten. Hij ging echter niet naar een gewone school, maar die voor moordenaarskinderen. Kinderen van leden van de Suasama. De school waar Noir ook naartoe zou gaan om zijn lot en zijn ouders’ grootste wens in vervulling te brengen.

De pesterijen werden steeds minder toen Noir naar de middelbare school ging al bleef Cyvriël hem nog wel lastig vallen. Noir had zichzelf natuurlijk aangeleerd om inderdaad wat ‘aardiger’ te doen tegen anderen en werd daar steeds beter in waardoor kinderen hem minder als een buitenbeentje begonnen te zien. Toch bleven Noir’s ideëen over mensen dezelfde alleen liet hij die minder merken. Hij ging naar dezelfde school als Cyvriël om zijn carrière als moordenaar in werking te zetten. Hij studeerde hard. Zijn technieken waren uitstekend en kenmerkte zich door zijn eigen inbreng en onvoorspelbaarheid. Hij werd op schaal weer beter dan Cyvriël, maar die bleef door zijn hogere leeftijd en daardoor ook klas toch nog sterker dan hem. Noir werd een zeer skilled moordenaar wat hij perfect in combinatie bracht met zowel zijn Duistere - als Luchtkrachten, maar nog steeds maakte hij geen vrienden wat echter een veel minder groot probleem bleek te zijn dan op de basisschool. Op de moordenaarsschool werd immers iedereen geleerd om geen vrienden te maken. Had je eenmaal een vriend, dan kon je de volgende dag al de opdracht krijgen om diegene te vermoorden en van een opdracht kon je als huurmoordenaar nu eenmaal niet terugwijken of dat had fatale gevolgen voor jezelf en Noir zou zichzelf nooit opofferen voor een ander. Niet zozeer omdat hij egoïstisch is, maar eigenlijk omdat hij vindt dat mensen die zichzelf in de problemen hebben weten te geraken er ook zelf uit zouden moeten komen, maar wanneer iemand om zijn hulp vraagt, helpt hij toch. Hij valt immers minder op wanneer hij aardig en ‘normaal’ doet dan wanneer hij zich gedraagt als een chagrijn dat voor niemand iets over heeft. In het verleden zijn daar wat problemen mee ontstaan, maar in zijn dertiende levensjaar heeft hem dat een bijna traumatische ervaring op laten leveren. Mede door die ervaring had Noir zijn naam veranderd in ‘Sly’. Hij wilde de herinneringen achter zich laten en had nu toch al weleens een nieuwe codenaam nodig. Een codenaam zoals bijna elke gespecialiseerde moordenaar wel had. Na die ervaring ging alles toch maar weer op zijn normale gangentje door. De pesterijen, het harde leren en de uitbuitende trainingen. Het was weer eens een gewone dag. Sly liep net terug van school naar huis om zo aan zijn vechttraining te beginnen. De training waarin hij onder andere met Hades kon werken. Zijn meest geliefde wapen. Hij ging net een zijstraatje in toen er plotseling een donkere schaduw over hem heen viel. Gealarmeerd keek Sly om en zag dat Cyvriël grijnzend achter hem stond. Sly kon al el raden dat zijn broer hem weer eens wilde bevechten, maar daar had Sly dus echt geen zin in. Als hij te laat bij de les zou komen zou hem nog iets te wachten staan, maar ja, dat wist Cyvriël ook en wat was dan waarschijnlijk ook zijn doel. Sly had gelijk gehad. Er werd een kort, vijandig gesprekje gevoerd toen Cyvriël in de aanval sprong. Hij zou geen magie gebruiken had hij gezegd dus dat zou Sly dan ook wel niet doen. Zo flauw was hij niet. Ze vochten met hun blote vuisten en Sly werd een aantal keer hard geslagen. Hij kon nu eenmaal niet op tegen de grootte en de ervaring van zijn oudere broer. Op een gegeven moment werd hij hardhandig tegen de muur gedrukt en kon hij geen kant meer op. Geïrriteerd schreeuwde Sly of hij dan nu weg kon gaan, nu hij toch wel te laat zou komen voor de les. Dat was toch wat Cyvriël gewild had? Hem te laat laten komen voor de les? Opeens voelde Sly een prikkende pijn door zijn wang snijden, letterlijk. Cyvriël had een klein mesje in zijn broekzak zitten en had daar nu een lelijke kras mee op Sly zijn wang gezet. Warm bloed stroomde over zijn wang en een licht verbaasde blik verscheen op Sly’s gezicht. Waar was dit nou weer goed voor? Cyvriël lachte alleen maar dat Sly hem zo in ieder geval nooit meer zou vergeten. Dat het komende litteken hem altijd aan hem zou blijven herinneren en daar zou hij nog gelijk in krijgen. Tot op de dag van vandaag zit er nog steeds een lange, dunne kras op Sly’s rechter wang.
Op school kreeg Sly steeds meer roddels over een zogenaamde magieschool op een bastaardplaneet mee. Een school speciaal voor kinderen met magische krachten waar alleen maar les werd gegeven door de beste leraren van het hele heelal en de leukste uitstapje weren geregeld. In het begin geloofde Sly er niet veel van, maar naarmate de roddels logischer leken en het er nog veel meer werden raakte Sly in de twijfel en begon er lichte interesse in te tonen. Zou die school die tot de verbeelding sprak echt bestaan? Waren de kinderen daar misschien anders dan hier nu? Nee, waarschijnlijk niet, maar de belangrijkste vraag die Sly zichzelf stelde was: Zou hij er wel nieuwe dingen leren? Hij zou in ieder geval wel van zijn broer verlost zijn als hij daarheen ging. Sly besloot er thuis zijn ouders eens om te vragen, maar die deden er wat geheimzinnig over dus ging hij op school rondvragen en kwam dus, als nog noot van te voren, uit zichzelf in contact met anderen. Zo graag wilde hij meer over de StarShine Acadamy weten! Sommige praatjes leken erg vaag, maar de meesten klonken erg geloofwaardig. Zou hij naar die school gaan? Gewoon om de dagelijkse sleur hier te ontsnappen? De saaiheid hier uit de weg te gaan en al deze mensen waar hij zo’n haat tegen koesterde hier gewoon laten stikken? Het klonk allemaal erg verleidelijk, maar het doorslaggevende was toch wel dat de hoofdmeester de oude hoofdmeesteres zou hebben verjaagd en zelfs les zou hebben gehad van de Duistere Heer hemzelf! Die school moest iets hebben! Sly’s besluit stond vast. Hij zou zijn ouders gedag gaan zeggen en weg gaan. Weg naar de StarShine Acadamy.

In het kort:
Sly is geboren in een heel erg groot huis op Shadra. Hij had een oudere broer, Cyvriël, die hem erg haatte en hem in alles probeerde in de weg te zitten. Hij pestte Sly op school heeft hem eens in een gevecht een litteken op zijn wang bezorgd. Cyvriël was erg jaloers op Sly omdat Sly en niet hij, de oudste, de opvolger zou zijn van de ouders en de belangrijkste persoon in de familie zou worden. Cyvriël was ongeveer 3 jaar ouder dan Sly en kon hem vooral daardoor onder de duim houden, maar op schaal gezien was Sly toch wel ietsje beter. Hun beide ouders waren heel erg rijk door hun goedbetaalde banen. Helaas begonnen ze in alles steeds meer dollartekens en prijskaartjes te zien. Voor alles wat ze deden wilden ze op een geven moment betaald krijgen, maar eigenlijk was dat vooral het gevolg van de eisen die ze na verloop van tijd begonnen te stellen aan de opdrachten die ze van hun cliënten kregen. Ze hadden namelijk een vrij belangrijke baan en konden daarin absoluut geen fouten maken. Zo kwam het dat na een tijdje ze zo goed verzekerd wilden zijn voor wat ze deden, dat ze echt voor elk klein detail geld gingen vragen, maar zoals de meeste mensen die door geld bespeeld worden, raakten ook Sly’s ouders daarin over geobsedeerd. Ze verzorgden hun enige zoon dan wel erg goed en gaven hem alles wat hij wilde, maar daar zat zelfs voor hun eigen zoon een prijskaartje aan. Zijn ouders waren namelijk twee van de allerbelangrijkste huurmoordenaars van de Suasama en zij zagen in Sly zoon de perfecte opvolger. Ze voedden hem wel keihard op. Op jonge leeftijd werd hij al blootgesteld aan hevige martelingen om hem te straffen wanneer hij fouten in zijn magiekunst maakte, maar door die martelingen verlegden de ouders onbewust Sly’s pijngrens tot op een erg laag niveau waardoor Sly ook nu nog erg goed bestemd is tegen pijn die eigenlijk van alle krachten kan komen, maar dan vooral van de Duistere Magie aangezien hij daar het meest op getest en mee getraind is. Sly beheerst de Duistere Magie dan ook erg goed, maar wil zich er nu toch nog verder in gaan specialiseren. Zijn moederkracht, echter, is Lucht Magie. Daar heeft hij een sterk, natuurlijk talent voor. Daarom kan hij zijn Flyboard ook zo goed besturen.
Sly is ook erg beschermend opgevoed, afgesloten van de buitenwereld. Zijn ouders wilden deze belangrijke zoon koste wat kost niet verliezen. Hij was tenslotte hun enige hoop op de voortzetting van de bloedlijn. De enige plek die hij buiten zijn huis en trainingsplek had gezien, was dan ook de speciale voor moordenaarskinderen bestemde school. Al de kinderen daar werden op dezelfde manier als hij opgevoed met de intentie zo min mogelijk contact met anderen te maken. Iedereen werd verteld dat, wanneer je vrienden maakte, je de volgende dag al de opdracht kon krijgen om diegene te vermoorden. Sly heeft dus nog nooit een vriend gehad en dat is dan waarschijnlijk ook de reden waarom hij zich vanbinnen zo afstandelijk gedraagt ten opzichte van anderen. Door de jaren heen werd Sly steeds harder getraind voor zijn van zijn geboorte al voorbestemde lot. Alles wat hem werd geleerd was om later in zijn moordenaarsleven in praktijk te brengen. Sly is dus gespecialiseerd in het moorden van andere mensen, maar doordat hij zo hard gedrild is door zijn hele leven, is hij nu al, al helemaal voor zijn jonge leeftijd, erg goed in het beheersen van de zwarte kunsten. Hij ging dus wel gewoon naar een school voor andere moordenaarskinderen en hoorde daar tussen de lessen door over een of andere machtige school voor magische kinderen. In eerste instantie interesseerde Sly zich er niet echt voor, maar naarmate hij zich op zijn huidige school en trainingen steeds meer begon te vervelen, ging hij steeds meer over die andere school fantaseren. Na verloop van tijd vroeg hij er zelfs meer informatie over bij zijn ouders, maar die wilden er eigenlijk niets over loslaten. Het enige wat ze zeiden was dat de kinderen die daar heengingen verpeste zielen hadden en nooit aan het niveau van een Suasamalid konden tippen. Sly had zijn ouders echter wantrouwend aangekeken en zag dat ze iets verborgen. Op school ging hij er verder naar vragen bij de kinderen die hem er eerder over hadden verteld en daar had hij meer aan. Zo kwam hij achter de locatie en hoe je er moest komen, maar het allerbelangrijkste… Dat de nieuwe hoofdmeester oudleerling was van niemand minder dan de Heer van het Duister!! Dat was de druppel. Die school moest wel goed zijn! Sly is toen uit zijn verveeldheid van zijn huis weggelopen en heeft de eerste de beste raket naar de geheimzinnige locatie van the StarShine Acadamy genomen. Hij is nu nog maar net aangekomen en hoopt er wat meer lol te beleven dan dat hij thuis deed.

Calmly the young boy looked up to face his parents with emphasis on his mother. What did she say? He couldn’t believe it! StarShine Acadamy… a school for traitors and cowards?? The boy shook his head in disbelief. ‘No,’ he just said on his normal, monotonous way. His parents were definitely lying. He could see it from their faces. They always lied to him. From as long as he could remember it, even when they said they loved him. He only was their last hope to not be forgotten. Slowly he sighed and let his eyes wander to the ground. The kids on school told him very different things than his parents did now, but in their eyes he had seen ignorance. Who would speak the truth? He didn’t know, but somehow, he wanted to believe his classmates. ‘What do you mean, ‘no’? There is no ‘no’!’ Sly looked at his mother who had become slightly frustrated about his answer. What was she trying to do? Why did she look so desperate when he only had asked such a simple question? He actually thought he knew the answer on that. He knew it from the moment he asked it. He had been expecting this reaction of hers from the very first moment. His mother was a quite sensitive person when getting emotional, but he knew it wasn’t because she was worried about him. No. Suddenly she appeared to calm down a bit. Her face didn’t look anxious anymore, but more compassionate and motherly. She laid her hand at his shoulder and stroke trough his wild, gray hair. ‘I’m sorry son, but that StarShine Acadamy is no place for our kind. The children there just can’t match an assassin’s son like you.’ She smiled and kissed her son on the cheek. ‘Here is so much more to learn for you. This is the place where you belong and you will fulfil you destiny.’ The boy pushed his mother softly away. He didn’t like this close contact, not even from his own mother. He turned away his face and stared out of the window. Outside stood some trees that slowly waved with the wind. The sky was pretty clear, but a dark cloud was upcoming. He was wondering that, somewhere, behind that large cloud, there must be this StarShine Acadamy. Somewhere far away from here, but still so close, the boy could almost smell it and walk through the corridors of the school in his dreams. Or at least, it felt like that. ‘Come on, son. You know you’re not supposed to go out to somewhere we can’t oversee you.´ He looked up. It was his dad who had spoken. ´Varavar! How can you say something like that? We only don’t let him go, beca-..’ His mother went against it, but father interrupted her. ‘Oh come on, Marscha! That boy isn’t stupid! Of course he’s known this al along! Didn’t you, son?’ His son nodded. Yes, he knew his parents kept him isolated from the outside world. The only places he had seen were the house, the assassin school and the torture chambers. He knew his parents were afraid to lose their hold on him. He was their only chance to spread their bloodline. Suddenly he looked up to the great, golden clock on the wall. It was time. The boy pushed himself away from the table and stood up, ready to walk away, but his mother grabbed his arm before he could take a step. He watched her emotionless. ‘Please Clay, please promise me not to go to that school. Promise me,’ she said pleading, almost begging. She called him by his real name. She was serious. But Clay only yanked his arm from her grip and looked her coldly in the eyes. ‘I can’t.’ Than he walked away. Away from his parents, out of the room, to his already packed bags. He had not asked for their permission. He had only wanted to say them farewell.

Sly had zijn koffers al gepakt en wel klaar staan. Hij was met de metro naar het lanceringsplatform van Shadra gegaan en betaalde zijn kaartjes en inschrijfgeld met de credit card van zijn moeder die hij van te voren al gestolen had. Hij is echt uit verveeldheid weggegaan van zijn huis en hoopt op StarShine Acadamy wel nieuwe en spannendere dingen te leren. Hij ziet het echter meer als een uitdaging, een soort avontuur, om aan zijn normale, dagelijkse sleur te ontsnappen.
The Present: Just new on the StarShine Acadamy
The Future: Well, who knows??

A long time ago, when Sly, then still known as Noir, was only thirteen years old, there was a guy who was very interested in this quiet but clever boy and tried to contact him. Noir, at first, obviously didn’t want to talk to the boy, but acted nice and polite like Always, but that’s also why the boy only gained more interested in Noir. So this boy who was told to be very untrustworthy and mean, actually was very kind and friendly. The boy introduced himself as ‘Michèn’. He tried more and more to hang out with Noir which led to great irritations by Noir who didn’t want a friend, but couldn’t do anything else then to accept the fact that he was being followed where ever he went. Michèn began eventually to see Noir as his real friend, but Noir only saw this guy as a weak and especially a very foolish person. He had been trained not to make any friends as well, wasn’t he? What was this guy trying to do? Trying to destroy his own life and honour? It was ridiculous. But Michèn actually began quietly to understand Noir as no one else ever did. He could see Noir was a broken and bitter person and wanted to help him badly, but Noir kept seeing Michèn as a unnecessary burden who was only stealing away his privacy. This went on and on for some time till one important day. Noir was bullied again by his brother and friends when suddenly Michèn came forward and fought against Noir’s bullies. At first, Noir was shocked. Nobody had ever taken up for him! But Michèn did. Why?? Much more time to think did Noir not get. Michèn offer was really brave or foolish, but he surely couldn’t defeat the older boys and Noir had to help him. That day, they fought together against Noir’s bullies and suddenly Noir felt some companionship with this weird guy. They surely didn’t win from Cyriël and friends, but that wasn’t needed to make Noir respect Michèn a little more. He became less agitated over Michèn and his affectionate nature. He eventually became more open and unlocked himself a bit and sometimes, very rarely, he even could smile again. But the little differences in his personality were not lost on Cyriël and he soon found out that Noir was having someone who became dangerously close to the concept of ‘friend’. At first, Cyriël wanted to let it go on like this, hoping that their parents would see that he was a better successor, but he soon realized that that would never come to happen and Noir seemed to be so happy. He couldn’t let that happen! Cyriël planned a really nasty trick. He wouldn’t tell their parents about this. No, he would crack Noir’s feelings slowly and then blow them away with one single blow! One night, Cyriël went to Noir’s sleeping room and reminded him of the anti-friend rule. He grinned and expected a horrified expression on his brother face, but to his surprise Noir only nodded and said monotonous that he had known that all along and would end the contact with Michèn very soon. It was Cyriël who was surprised and not Noir. The only thing he could murmur was that it really was true that Noir’s heartless. The next day, Michèn was being bullied by Cyriël when Noir accidentally walked by. Michèn looked him desperate and help expectant in the eye, but Noir only turned his back on him and walked away. A few hours later Michèn came to Noir, asking why in hell he didn’t help him.

‘Noir, wait!’ Noir looked back and stopped walking. He saw Michèn running towards him and that was when he knew it. The last conversation would start now. The solidly built boys stopped running and stood bent over right before him. Sofly panting from the ran he had made. With heavy breaths he began to talk: ‘Why…Didn’-t…You…help..me?’ The brown-heared looked up to face Noir. Lurked in his eyes, disbelief and desperation, but Noir didn’t even twitch. He had known this guy for quite a long time now, but now was the time to stop their contact. He didn’t want to have just anything to do with this guy. He was getting to close to his feelings and the one thing Noir really didn’t want was a friend. He would be much too hard to kill Michèn if that day possibly had to come. ‘I cannot help you anymore, Michèn.’ The boy shocked. ‘Why not? I thought that we.. That we were..some kind of..friends?’ The broken and touched voice was heartbreaking, but not to Noir who only skoke his head. ‘I’ve never been your friend, Michèn.’ Then, suddenly, like out of nowhere, his voice sounded more annoyed. ‘What in the hell were you thinking, man?! We are not supposed to have any friends! How could you be so foolish you believed it?’ Noir looked really angry at Michèn. How could this boy have been so stupid? How could he even think that a guy like him would befriend a guy like Michèn? So naïve. First, Michèn looked like to be shivering, but then a flash of realisation flashed through his eyes. ‘I’m no fool, Noir!! I’m not! You are the fool! Only trying to fool other people! Deceiving them with your dirt tricks! You know, I’ve been warned about you! People have told me about how you would be. Acting so kind and nice and all, but from the inside you’re just a filthy rat! A liar! But I didn’t listen to them. I believed no human could ever be like that! I hoped you had a heart, maybe very deep inside, but at least you’d have it, and for a moment I believed it, but now I can see that the others were right all the time..’ Michèn’s voice began to calm down. ‘You truly are a liar..’ He watched the ground, but couldn’t help it but to look at Noir who had turned his gaze away. Had he made Noir sensitive, for the first time in his life? No, all his hopes faded away when Noir faced Michèn. ‘Maybe you’re right,’ he mumbled. ‘Maybe I am a liar, but that’s how I will reach my top, my fate. I don’t need no friends and especially not ones like you.’ Michèn bit his lip and clenched his fists. Ha, that stupid had really believed he meant something to him! Such a naïve, foolish person. ‘You knew it, Michèn, you also knew it from the bery beginning that this conversation would happen someday. You knew we couldn’t be friends and yet you tried. Why?’ Michèn didn’t look up anymore. Bitter tears fell to the ground and soaked the dark earth. ‘Be- because I believed..’ Noir let his cold gaze rest on Michèn. ‘No, that’s not true, you didn’t believe. You hoped like all fools do.’ Michèn looked shivery up. A disappointed look in his eyes. ‘At first I hoped, but after that, I really believed… in you.’ Noir did a step back. He believed in him? What did he mean by that? There was nothing to believe in! How could he believe in him? Noir didn’t understand, but before he could even ask a thing, Michèn stood already upright again. ‘I believed it would get better with you. I believed you were a good person, but right now you’ve proven you’re not.’ He bowed his head to Noir. ‘Thanks you for making this clear to me. Now I won’t be wasting my time on you anymore.’ Michèn looked strongly in Noir’s eyes and then walked away, leaving Noir alone. Noir still was a little confused, but then smiled a litlle smile. Michèn thought he was wasting hís time? Oh god, if he even would have known. Noir turned around and walked back home. Never to face Michèn ever again. That time was over now, but he couldn’t help it, but feeling a little pain in his soul. He had lost his very first and very last friend, forever. However these feelings did exist, Sly would never admit that, not even to himself..

A few days later, a letter arrived. A poem to Noir.

That was the only thing a ‘friend’ dedicated to him after he discovered Sly’s real personality. Of course it came from Michèn and Noir read it with great attention. Yes, he did recognize himself in the poem, but only skipped the last sentence.
After a few days, Noir decided to change his name. He had already walked around for thirteen years with the same codename and thought it was time for a new one, but the old one also reminded him of Michèn. A person Noir wanted to forget and so came that he called himself Sly.
Rivals: No, that isn’t his intention
Acquaintances: We shall see..~