What's happened?

Aura liet haar blik opzij glijden naar het meisje. ‘Ja, dat denk ik ook,’ zei ze zacht, terwijl ze naar de jongen in haar armen keek. Hij was niet zwaar, tenminste, voor haar toch niet. Legendarische Magiërs stonden er immers om bekend dat ze goed in hun magie waren, maar ook dat ze sterker waren dan de gemiddelde magiër. Veel sterker. En daarmee ging ze nu niet bepaald pronken, maar het was wel handig voor een akkefietje als deze. Ze liet haar blik naar het bloed glijden van de jongen. Ze dacht aan de drie jongens, die nu nog steeds stijf stil stonden in de kerkers. Met haar magie kon ze aanvoelen dat ze het koud hadden, maar ze liet hun lekker nog maar even lijden. Liever haar straffen dan die van Savador, zouden ze achteraf ondervinden. Ze kreeg een valse grijns, maar die vervloog algauw weer toen ze zag dat de borstkas van de jongen niet meer zo heel snel op en neer ging. Ze moest snel zijn en haar verstand even op nul zetten, behalve voor de jongen en het meisje die ze moest helpen, natuurlijk. Toch was de aantrekkingskracht van de magie van het meisje naast haar groot, wat Aura lichtelijk verbaasde. Met het meisje naast haar wou ze nog wel eens een goed gesprek hebben, maar niet nu. Nu moest ze zorg nemen. Haar zorgelijke kant, wie had dat ooit gedacht? Nou ja, ze was eenmaal een beschermer, dat wel, maar een simpel gevechtje en daarmee de gewonden verzorgen? Wie had dat gedacht. Misschien had ze dan toch een erg zachte kant in haar. Nou ja, wie weet. Aura schudde haar hoofd en zag dat ze de ziekenzaal al bereikt had. Hè, met haar ijswolf was ze veel sneller. Toch waren ze er sneller dan ze verwacht had.

Aura’s blik gleed rond. Jeetje, hadden die mensen dan niet in de gaten dat een jongen in haar armen aan het doodbloeden was? Tijd voor een beetje valsheid. Ze liet de omtrek een flink stuk kouder worden, wat voor Water Magiërs vast niet te voelen was, maar voor Vuur Magiërs wel. Gelijk trok ze daarmee de aandacht van een zuster. ‘Neem zorg voor hem, er is een gevecht gebeurd,’ zei Aura met snelle woorden en ze gaf de jongen snel aan de zuster, die met hem in haar armen zich haastte naar een bed. Mooi. Ze keek opzij naar het meisje. Ze keek naar beneden, naar diens enkel. Een andere zuster kwam op hun aflopen en trok het meisje naar een bed toe. Aura volgde ze en kwam bij het bed staan waar het meisje naartoe getrokken werd. ‘Wat is er gebeurd?’ zei haar stem helder, scherp en duidelijk. Wauw, drie verschillende ondertonen. Leuk. Oké, nu moest ze zich gaan richten op het meisje. Verstand op nul, remember Aura? Ze moest moeite doen om niet te grinniken. Ze was eigenlijk best uniek, zo rustig en kalm als ze was. Ze liet haar blik opzij glijden. Een paar zusters waren met de jongen bezig en eentje met het meisje voor zich.

- Lance&Mizore -

Lance zijn ademhaling was vervaarlijk zachter geworden en hij stond op het randje van leven en dood. Zijn lichaam voelde nog steeds warm aan en zijn hart klopte langzaam. Lance merkte niet dat Aura haar best deed zo snel mogelijk hem terug te brengen. Hij merkte niet dat Mizore er bij was en zelfs lichtelijk bezorgd. Lance was ergens anders.

Een donker bos werd zichtbaar. Lance kwam langzaam overeind en keek verbaasd rond. Hij was toch in de kerkers bewusteloos geraakt. Echter zag hij dat hij lichtelijk bleker was en zelfs een gloed had. Was hij dood? Nee dat was hij nog niet. Hij stond moeizaam op en merkte wonder boven wonder dat zijn wonden genezen waren en dat hij geen pijn meer had. Zwijgzaam liep hij verder tussen de bomen door. Over een pad die krokelde en in de verte een lichtpuntje bevatte. Na een tijdje wandelen kwam hij bij een kampvuur waar twee mannen zaten. Een oudere man die wat korter was met grijzende haren. En een volwassen man die wat langer was. Lance voelde zich direct thuis, hij herkende deze personen. Zijn vader en grootvader. "Zo, ik had jou niet verwacht, Lance..." sprak de vader. "Je bent veel te vroeg..." mopperde de grootvader. Lance haalde zijn schouders op en ging zitten. "Hoe is het gebeurd?" vroeg de vader. "Hetzelfde als met jullie. Ik vocht om iemand te beschermen..." sprak Lance. Beide schoten in de lach. "Je bent verantwoordelijker geworden..." sprak zijn vader. Lance glimlachte enkel en gooide een takje van de grond in het vuur. Zag het langzaam wegsmeulen. "Maar ik kan je nog niet toelaten om er bij te komen zitten..." sprak hij ineens. Lance zijn ogen werden groter. "Bedoel je?" sprak hij vragend. "Ja dat bedoel ik, jij gaat nu terug..." sprak hij. Lance voelde een touw om zijn arm gebonden worden en ineens werd hij weggetrokken over het bosrand. Beide personen zwaaide hem na.

Mealena was door de kilheid direct actief geworden en kwam de kamer binnengerend met een koek half in haar mond. Ze wierp hem weg in de prullenbak en zette alles op alert. Ze begon direct met het stelpen van de wond. Hij mocht niet meer bloed verliezen. Na het stelpen. Begon ze met haar luchtmagie wat helende spreuken op te zeggen. Ze zou kostte wat kost ook deze leerling helpen. Na dat de wonden wat dichtgetrokken waren, trok ze opnieuw een naald uit haar vinger. Behendig begon ze de wonden op zijn rug en schouder te hechten. De assistentte hielp haar mee. Na een tijdje waren de wonden dicht. Mealena legde Lance zachtjes op zijn rug en legde het dekbed over zijn bovenlichaam na dat ze het redelijk had gewassen. Lance, lag nu bewusteloos op het bed en leek net te slapen. Alleen de hechtingen op zijn schouder wees er op dat hij wel meer had uitgespookt. Hij merkte niet dat Mizore en Aura er waren. Alles was nog zwart. En dat zou nog even duren.

-Aura, ik geef je de kans om met Mizore dat gesprek aan te kaarten. Ik zal wel posten als Lance weer wakker wordt ^^-

Mizore keek met een bezorgde blik in haar ogen naar Lance. Waarom zou iemand die haar zo kort kent zo erg beschermen. Ieder ander zou zijn gevlucht uit angst voor eigen leven. Aura had Lance in haar armen en samen gingen ze naar de ziekenzaal. De passen gingen sneller en sneller totdat ze merkte dat Aura een ijswolf te voorschijn had gehaald. Mizore's ogen werden wat groter. Haar ijs vervoer was ook een ijswolf. Zonder te twijfelen maakte ze haar eigen ijswolf en rende gehaast achter Aura en Lance aan. Zelf wist ze niet goed waarom maar ze vond dat ze de verplichting had om met hun mee te gaan. Het liefst was ze terug gegaan om de mannen die nu toch niks meer konden een goed te martelen, uit wraak maar ook uit pure genot voor haar eigen, maar tot haar eigen verbazing ging ze Lance achter na. Aangekomen in de ziekenzaal werd Lance van Aura overgenomen en Mizore werd vast gegrepen door een zuster en naar een ander bed gesleurt als waar ze Lance behandelde. Eigenlijk wilde ze dit helemaal niet, maar ze kon de kracht even niet vinden om moeilijk te doen en tegen te werken. Haar ogen stonden op Lance gericht totdat Aura tegen haar begon te praten. Kort dacht ze even terug aan wat er gebeurt was. Eigenlijk had ze er geen goede uitleg voor. 'Ik was naar de kerker gegaan om wat uit te rusten en even tot me zelf te komen. Daar was ik in slaap gevallen. Lance was me om een een of andere reden gevolgd.' Ze wist de reden wel. Maar ze liet de gevoelens details er even uit. ' Lance merkte iets en keek in de kerkergang waarna een vuurdraak op ons af kwam en vervolgens verdween waarna de drie mannen verschenen. Die vielen ons aan en en zo ontstond het gevecht waarna u kwam.' Haar woorden waren snel en lichtelijk kort af. Haar blik gleed even naar haar enkel. De zuster was er druk mee bezig maar door haar ijslaag die ze zelf er om had gedaan voelde ze geen pijn. Ze keek weer naar lance die nu volledig gehecht was en vredig op zijn bed lag met een deken over zich heen.

'Ah zo,’ mompelde Aura, waarna ze achterom keek en haar blik naar Lance liet glijden. Nou ja, zo heette hij dus volgens het meisje. Het meisje leek haar te kennen. Misschien had het meisje ook al gehoord over de nieuwe Water Magiër en daarmee wist ze vast dat zij dus Aura heette. De paars-blauwige mantel die Aura aanhad, zwiepte vrolijk mee met Aura’s bewegingen toen die opstond en naar een zuster liep. De zuster leek zenuwachtig onder haar aanwezigheid. Zeg, ze was niet een of andere godin of zo, ze was Aura maar. Ze bukte zich. ‘Pardon, maar hoe heet het meisje daar, met die paarsachtige meisje?’ vroeg Aura en zelfs als ze fluisterde, klonk er nog een redelijk mooi melodietje door haar stem heen. Toen ze de naam ontvangen had van het meisje, liep ze terug. ‘Aha, dus jij bent Mizore,’ zei ze, meer als een bevestiging – puur uitgaand op de woorden van de zuster – dan als een vraag. ‘Vechten, altijd maar geweld op de wereld,’ mompelde ze, maar er verscheen wel een goedkeurend glimlachje om haar lippen, ook al liet ze deze niet zo heel goed doorschijnen. Het was gewoon goed om te weten dat er ook nog mensen op de wereld waren die andere mensen beschermden, zoals Lance nu bij Mizore had gedaan en Mizore waarschijnlijk ook bij Lance. ‘Het is heel fijn dat jullie elkaar zo beschermen, maar misschien is het beter als je die jongens de volgende keer bevriest en gewoon wegloopt,’ zei Aura en even verscheen er weer een goedkeurend en vriendelijk glimlachje rond haar lippen. Dat Mizore niet terugdeinsde voor een gevecht, deed haar op de een of andere gekke manier wel goed. Ja, dat deed het haar zeker. Ze sloot haar blauwe ogen even en liet haar blik toen opzij glijden, denkend aan hem.

Ja, aan Ryce. Ryce, de man die haar het leven onmogelijk had gemaakt en die zij vermoord had. Nou ja, zij had de daad niet zelf gedaan, maar had hem wel bevriest zodat een van de wachters het voor haar af kon maken. Ze zuchtte even. Ze streek met haar hand door haar blonde – bijna goudachtige – haren en liet haar ijsblauwe ogen weer naar Mizore glijden, observeerde haar even. ‘Interessant,’ mompelde ze, toen ze terugdacht aan de ijswolf. ‘Hoelang kan jij al een ijswolf maken? Ik ken niet veel Magiërs die dat kunnen,’ zei Aura en ze streek even nadenkend door haar hals. Dat deed ze wel vaker als ze ergens over na moest denken. Het was gek dat ze zomaar een ervaren Magiër tegenkwam, alleen maar door even naar de kerkers te gaan. ‘In het hoeveelste leerjaar zit je?’ vroeg haar heldere stem aan Mizore en ze keek met haar ijsblauwe ogen het jonge meisje vriendelijk aan.

Nadat Mizore het uit had gelegd wat er gebeurt was kreeg ze enkele simpele woorden terug. Niet dat ze het erg vond. Het was wel makkelijk. Ieder detail vertellen was best moeilijk en je vergat er altijd wel een paar. Lance lag vredig op zijn bed. Van de afstand waarop Mizore zat was het moeilijk voor haar om te zien of hij wel ademde of niet en zocht andere levens tekens. Maar haar aandacht werd al weer gevraagd door die van Aura die opstond en naar de andere zuster liep. Lichtjes trok ze een wenkbrauw om hoog toen Aura terug kwam lopen en haar naam wist. Serieus? Was het niet simpeler om het gewoon aan haar te vragen. Kort sloot ze even haar ogen en luisterde verder naar wat Aura te vertellen had. Ze knikte enkel na de woorden van Aura dat het goed was dat ze elkaar beschermde. 'Ik heb ze proberen te bevriezen alleen mijn pegels raakte hun niet. Ze ontweken te goed. Eentje had ik lichtelijk geraakt maar niet goed genoeg om hem geheel te kunnen bevriezen.' Ze keek een beetje teleurstellend naar de grond. Ze kon er niet goed tegen als iemand anders beter was als haar, maar ja iedereen heeft zo zijn zwakke punten. Bij het weer opkijken merkte ze dat Aura haar aan het observeren was en haar weer een wenkbrauw weer lied optrekken. Een simpele interessant kwam enkel uit haar mond en Mizore wachten op haar verdere woorden. 'Ik kan al heel lang een ijswolf maken.' Zei ze goed op haar woorden lettend. weinig mensen wisten haar echte leeftijd. 'In prencieppe zit ik hier niet echt op school. Ik ben hier voor Savador en die geeft me hier onderdak. Zo nu en dan ga ik wel naar lessen maar niet veel. Voor mij valt hier niks meer te leren op het gebied dat ik wil, maar als ik naar de lessen ga zit ik in de 6e jaars lessen.' Haar blik bleef gevestigd op die van Aura. Vanwaar al die vragen zo plots?

Nog steeds werd Lance meegetrokken door dat lichtgevende touw dat uit het niets om zijn hand was gebonden. Hij voelde de bosvloer onder hem schuren en hij durfde niet te kijken waar hij naar toe getrokken werd. Hij keek alleen naar de plek waar hij vandaan kwam. Dat waren zijn vader en grootvader geweest! De twee die hem...... Zwijgzaam liet hij het gebeuren. Hij had niet eens de kans gehad ze te bedanken. Hij werd meegetrokken. En de rit heen leek vele malen korter dan de rit terug. Lance voelde ineens de ruwe bosgrond overgaan in grasveld. Een warme zon scheen op zijn gezicht en de touw loste op in het niets. Hij opende moeizaam zijn ogen en kwam overeind. Keek over een prachtig groen veld waar een muur doorheen liep. Midden in die muur stond een grote poort. Lance keek even naar het immense gevaarte. Er stond met sierletters op: Hemel. Echter had iemand met een trillerig handschrift en een hoop planken iets anders van gemaakt. "De echte wereld...." mompelde hij haast niet begrijpend. Hij wist van wie het af kwam. Het was niets meer dan zijn Opa die dit soort dingen uitspookte. Hij grinnikte en duwde de poort met wat moeite open. Hij zette een stap op het dorre landschap dat er achter zat. En nog een, gevolgd door een derde. Ineens kroop er een gigantische schaduw vanaf alle kanten richting Lance. Als een gigantische octopus omsingelde het hem en at de grond onder hem weg. Ineens viel Lance, in een bodemloze gat. Dat eindigde in, zijn eigen lichaam.

Hij was aan een simpele monitor aangesloten waar zijn hartslag zachtjes op te zien was maar het had niet voldoende pit om een piepje te geven. Zijn ademhalig nog steeds zwak en zijn lichaam lag roerloos op het bed. Echter op het moment dat hij weer terug was schoot de hartslag eenmaal omhoog. Het bleef op een gezond stabiel hartslag staan. De zuster die nog even gespannen had gekeken ontspande wat en liep toen rustig naar het kantoor. Lance lang nog steeds roerloos maar hoorde nu vaag geluiden uit de omgeving. Hij had alleen nog niet de juiste hoeveelheid energie om zichzelf te bewegen of zijn ogen op te doen. Maar hij had het vermoedde dat het niet lang zou duren.

- sorry dat ik er tussen kom, maar ik denk geef jullie wat te posten -

PROFILE MAGICIAN