IJs

Savador liep diep in gedachten verzonken over het besneeuwde schoolterrein. Vla bij de oever van het meer bleef hij staan. Hij grijnsde breed; het water was bevroren en de dikke laag ijs weerspiegelde wazig zijn spiegelbeeld. Zelfverzekerd liep hij het meer op en bleef er in het midden staan. Het water onder hem zat gevangen en kon geen kant op. Voor één keer kon hij aanvaren dat hij het water had overmeesterd. Hij was dan wel nog niet over zijn angst heengekomen, maar het gaf wel een meesterlijk gevoel. 'Wat is water toch ook een nutteloos element,' zei Savador breed grijnzend tegen zichzelf.

Een heel stuk verderop op een rots zat Donovan. Met zijn adem blies hij mistwolkjes uit in de koude buitenlucht. Hij had de capuchon van zijn donkergrijze trui over zijn hoofdgetrokken zodat enkel een paar plukken haar eronderuit staken. Deze bedekte zijn donkere ogen een beetje waardoor je ze niet goed kon zien. Donovan was buiten gaan zitten omdat hij opnieuw last van zijn rug had gekregen sinds hij zo ruw tegen de muur was aangedrukt door Master Savador en daarna nogmaals op dezelfde plek op zijn rug tegen een muur was gesmeten door Imeth. En aangezien Donovan weigerde naar de ziekenzaal te gaan, zo koppig als hij was, bestreed hij de pijn met alcohol. De fles wijn die hij toen de tijd een keer uit de keuken gejat had was pas voor de helft leeg dus zette Donovan de fles nu opnieuw aan zijn mond en nam een grote slok. Zijn diepzwarte pupillen flitsen opzij toen Donovan ineens iets anders zag bewegen vanuit zijn ooghoeken. Hij herkende Master Savador in de lange gestalte verderop en verborg gauw de fles wijn. Kennelijk sprak hij tegen zichzelf. Donovan verstond niet wat hij zei maar hij zag Master Savador`s lippen bewegen. Al snel lette Donovan niet meer op Savador en keerde zijn donkere blik terug naar wat hij net bekeek. De persoon die aan de overkant van het dichtgevroren meer stond.

Het was Imeth die aan de overkant van het meer stond. Hij had een lange zwarte jas aan en had zijn lijkbleke handen diep in de zakken gestopt om ze te berschermen tegen de kou. Zijn felpaarse ogen keken schuw en schichtig om zich heen. Alsof hij op elk moment aangevallen kon worden. Zo was hij geworden sinds Enma hem mentaal helemaal opgebroken had. Als je hem zo zag dan zou je eerder zeggen dat hij uit een of ander gesticht was ontsnapt. Zowel Donovan als Master Savador waren hem niet opgevallen. Imeth was totaal verzonken in zijn eigen wereld terwijl hij alert om zich heen bleef kijken maarde twee magican`s niet scheen te zien.

Savador liep een stuk verder over het meer en stond weer stil. Een paar meter van hem vandaan lag een groot wak, wat zijn zelfvertrouwen meteen deed verminderen. Voor de eerste keer in zijn leven wenste hij dat hij zich had gewijd aan de studie van ijsmagie in plaats van vuurmagie, zodat hij alle vormen van bewegend water kon doen laten bevriezen. Hij keek abrupt op toen hij iemand zag naderen. Hij zag dat het Imeth was en klakte luid met zijn tong. 'Kom je weer akelige spelletjes met me spelen?' riep Savador hem hatelijk toe. Via Enma had hij hem wel te grazen kunnen nemen, maar het voelde aan alsof het niet genoeg was, alsof het er nog niet goed bij Imeth ingestampt zat. Hij vond het amuserend om te zien hoe schuw en schichtig hij om zich heen keek. Savador voelde ogen in zijn rug priemen, maar had niet opgemerkt dat Donovan ook aanwezig was.

Imeth stond een aantal seconden versteend. Daarna keek hij recht in de ogen van Master Savador. ''Heeft U me nog niet genoeg gekweld'' schreeuwde hij hem daarna ineens toe. Imeth stond niet meer voor zichzelf in. Hij wist het gewoon dat het allemaal Savador`s schuld was dat, telkens als hij zijn ogen sloot hij opnieuw de gruwelijke beelden van die mentale marteling zag. Hij voelde het gewoon. Ineens voelde Imeth zoveel woede in zich opkomen. Hij trok zijn jas uit en smeet die op de grond zodat hij zich makkelijker kon bewegen. Zijn ogen gloeide heviger paars op dan ooit te voren. Imeth nam de vorm van zijn schaduwwezen aan. Hij kreeg een zwarte leerachtige huid. Uit zijn armen en benen groeide stekels. Hij kreeg klauwen. Een ijselijke schreeuw verliet Imeth`s keel toen hij op Savador afstormde.

Donovan zag het allemaal gebeuren. In een fractie van een seconde had hij de rots verlaten en stond hij voor Master Savador. Hij creerde een vuurzweep waarmee hij Imeth terug dreef. ''Ik snap je woede maar dit is niet de manier Imeth'' schreeuwde hij hem toe. Zijn capuchon was door de snelle reactie van zijn hoofd afgegleden zodat zijn warrige zwarte haar nu wel te zien was. Donovan maakte van zijn vuurzweep een gigantische vuurdraak en sloot Imeth in.

Savador grijnsde breed toen hij Imeth terug hoorde schreeuwen. Die reactie was precies wat hij wou. Hij wilde hem zo gefrustreerd mogelijk laten worden. 'Dat kan ik beter aan jou vragen, bruut,' stootte hij ruw terug. Maar zijn lol verdween weer als sneeuw voor de zon toen hij zag hoe Imeth langzaam de gedaante aannam van een schaduwwezen. Een moment bleef hij stokstijf stilstaan toen het wezen luid schreeuwend op hem afstormde. Op het moment dat het wezen nog maar een paar meter van hem was verwijderd aarzelde hij geen seconde, maar hij wilde net een protectiespreuk uitspreken toen opeens een jongen met een capuchon over zijn hoofd voor hem verscheen en Imeth terugdreef met een zweep van vuur. Savadors ogen werden groot toen de capuchon van zijn hoofd afgleed en hij zag dat het Donovan was die hem beschermde. Een moment was hij sprakeloos. 'Donovan?' wist hij uiteindelijk uit te brengen op een toon die tussen verbazing en afschuw in lag.

Imeth ging wat achteruit voor de zweep van vuur. Een laag dreigend gegrom kwam uit zijn keel toen de vuurdraak hem insloot. Hij sloeg met zijn vleugels en brak zijn vurige gevangenis zo open. Zijn zwarte huid verbrande wel maar omdat het zo stevig was als leer voelde Imeth daar weinig van. Zijn paarse ogen keken ziedend naar Donovan. Hij was Savador compleet vergeten en stoorte zich nu op hem. Hij dook op hem af.

Donovan keek even over zijn schouder naar Master Savador. Maar zijn donkere ogen keken weer naar Imeth toen hij het gegrom hoorde. ''Dit lijkt me geen goed moment voor uitleg'' zei hij enkel tegen Savador. Direct daarna zette Donovan het op een rennen. Hij was snel, waarschijnlijk een van de snelste van de klas maar Imeth voorblijven was als water naar de zee dragen. Donovan liet zich languit in de sneeuw vallen en werd op een haar na niet geraakt door Imeth`s klauwen. Hijgend keek Donovan op en krabbelde overeind. Hij maakte opnieuw een vuurzweep en wachtte tot Imeth rechtsomkeerd zou maken.

Savador bleef verbouwereerd op het bevroren meer staan, maar hij nam gauw zijn gewone houding weer aan. 'Je behoort je niet te bemoeien met zaken die alleen mij aangaan!' riep hij Donovan nijdig toe. 'Als je denkt dat je het goed kan maken op deze manier zit je fout!' Zijn ogen volgden Donovans bewegingen en vanuit zijn ooghoeken hield hij ook Imeth scherp in de gaten. Savador ging vast klaar staan voor als hij hem plotseling weer zou aanvallen.

Opnieuw verliet een ijselijke kreet Imeth`s keel die de meeste mensen de rillingen over hun rug zouden laten lopen. Hij keer om en landde. Daarna kwam hij als een snelle, sluwe salamander met zijn klauwen in een hoog tempo op Donovan afgelopen. Zijn staart die vol zat met stekels sloeg al kwaad alles om zich heen kapot.

Donovan keek even om. ''Als U het zo nodig moet weten ik doe dit voor Diva niet voor U. En omdat ik zelf ook nog wel wat af te handelen hebt met Imeth'' zei hij tegen hem. De enigste reden dat hij Master Savador hielp was om de reden dat Diva van hem hield. Donovan zou het niet aan kunnen zien als Diva verschreurd zou raken als er iets met Savador gebeurde. Donovan concentreerde zich weer op Imeth. ''Nog een klein stukje'' mompelde hij zacht. Toen Imeth gevaarlijk dichtbij was sloeg Donovan zijn vuurzweep om Imeth`s kaken en slinger zichzelf op zijn rug. Met behulp van de vuurzweep die hij nu als een soort teugels gebruikte probeerde hij Imeth in bedwang te krijgen.

'Net als dat ik jouw hulp nimmer nodig heb, heeft Diva je hulp eveneens niet nodig. Daar heeft ze mij voor, of wist je dat nog niet?' antwoordde Savador sissend. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek zwijgend toe hoe Donovan Imeth probeerde te overmeesteren. Hij was niet van plan hem te helpen. Eigenlijk vond hij het erg boeiend om te zien hoe ze elkaar afmaakten.

Imeth merkte dat Donovan op zijn rug was gesprongen. Hij bokte en probeerde hem van zijn rug af te gooien. Hij beukte zo vele bomen omver. Imeth rende, sprong en draaide. Hij probeerde alles om Donovan van zijn rug te krijgen. Soms verpletterde hij door zijn poging bijna Master Savador maar hij lette er niet op.

''Luister, U hoeft me niet te helpen geen probleem ik kan het zelf wel aan. MAAR HOU ALSTJEBLIEFT JE KOP'' schreeuwde Donovan woedend naar Master Savador. Leraar of niet die man was onmogelijk en als het zo in dat achtelijke brein van hem gestampt moest worden dan moest dat maar. Donovan zette zich schrap toen Imeth begon te bokken. ''Oke Donovan, het is net als een draak alleen is hij valser en dodelijker'' mompelde Donovan tegen zichzelf. Hij hield de vuurteugels stevig vast tot hij Imeth eindelijk onder controle had. Hij bereed hem nu als het ware. Donovan stuurde Imeth recht op het meer af. Hij brak dwars door het ijs en Donovan sprong van hem af maar niet zonder zijn been open te halen aan een klauw. Donovan zakte op een knie en strompelde vermoeid terug naar de rots waar hij had gezeten.Hij scheurde een stuk van het shirt dat hij onder zijn trui aanhad af en doopte het in het ijskoude water van het meer. Hij stelpte het bloed en verbond de wond. Daarna pakte hij de fles wijn en nam een aantal grote slokken om de pijn tegen te gaan. Donovan trok zijn capuchon weer over zijn hoofd.

Savador schoot alleen maar in een valse lach toen Donovan hem toeschreeuwde. 'Lukt het niet?' vroeg hij op een spottende toon. Zijn gezicht betrok toen er enkele bomen die door Imeth's kracht weg werden gebeukt zijn richting op kwamen. Behendig sprong hij omhoog en de boomstammen braken het ijs voor een deel. Savador landde kalm op één van de drijvende boomstammen en richtte zijn aandacht weer op Donovan en Imeth. Hij moest weer wegspringen toen Imeth recht op het meer af kwam en dwars door het ijs brak. Deze keer kwam hij niet veilig op een boomstam terecht, maar viel hij met een plons in het ijskoude water. Savador hapte naar adem toen hij weer bovenkwam en het lukte hem om aan het wateroppervlak te blijven door zich aan een stuk hout vast te houden. Hij begon hevig te beven zodra hij merkte waar hij was beland. Zijn ogen werden groot en zijn pupillen werden klein. Hij kerfde zijn nagels diep in het hout van angst en durfde, geshokkeerd als hij was, zich niet te bewegen.

Imeth had inmiddels zijn gewone gedaante terug gekregen. Hij zwom naar de kant en klom proestend weer uit het water. Zijn spierwitte haar hing in slierten langs zijn gezicht. Rillend van de kou trok Imeth gauw zijn jas aan. Hij vervloekte Donovan vanbinnen. Waar had hij dat in godesnaam geleerd?

Donovan keek op toen hij zag dat Master Savador bevend en zowat geschokeerd in het water zich vastklampte aan een stuk hout. Hij zuchtte even zacht. ''Dat meen je toch niet'' mompelde hij. Hij zette zijn fles neer en mankte naar het water. Als hij zich uitstrekte kon hij net aan Master Savador`s pols beetgrijpen. Hij trok hem de kant op en liet hem daar liggen. Donovan liep terug en pakte zijn wijnfles op en nam nog een slok. ''Ik had hem gewoon moeten laten verdrinken'' mompelde hij tussen twee slokken door.

Savador werd door Donovan op de kant getrokken, maar merkte er weinig van. Met zijn gedachten was hij nog steeds in het water, alsof hijzelf nu een mentale marteling onderging. Hij lag bevend in de sneeuw en staarde met opengesperde ogen naar de winterhemel boven hem. Savador greep zijn hoofd beet en onderdrukte een angstkreet. Imeth en Donovan was hij op het moment totaal vergeten. Het feit dat ze nog steeds in gevecht waren glipte ook tussen de vingers door.

Donovan keek even om naar Savador. Hij zuchtte even. Hij sleepte hem mee naar een boom en zette hem daar tegenaan. Daarna creerde Donovan een paar vuurbollen om ervoor te zorgen dat het wat warmer zou worden. Meer kon hij niet echt doen. ''Bang voor water dus? Ik had al zo`n vermoedde toen in de kerkers'' zei hij. Donovan zei dit enkel om Savador terug naar deze wereld te halen. Hij verwachtte een vuile blik of een bedreiging iets waaruit hij kon opmaken dat Savador nog leefde om het zo maar te noemen.

Savador voelde de warmte van de vuurbollen van Donovan en sloot zijn ogen. Het hielp hem te kalmeren, maar het riep tegelijkertijd ook een hoop akelige herinneringen op. In die herinnering was hij negen, bijna tien jaar. Zijn ouders waren de deur uit en tot zijn grootste ergenis was het zijn oom die kwam oppassen. Hijzelf zat in bad en huilde tranen met tuiten. Hij werd vreselijk gepest door de kinderen uit zijn klas en had net een zware schooldag achter de rug. Daar had zijn oom natuurlijk een grote gelegenheid in gezien om de badkamer binnen te komen en hem zogenaamd te troosten. Het begon met het zachtjes masseren van zijn rug met een washandje, maar eindigde al gauw wat Savador vermoed had. 'Jij moet goed schoon worden,' hoorde hij zijn oom nog zeggen terwijl hij een hand op zijn hoofd voelde en plotseling ruw onder water werd geduwd. Zelfs onder water had hij nog doorgehuild en een bijna-dood situatie aanvaard. Sindsdien wilde Savador niets meer met water of alle dingen eraan gerelateerd te maken hebben. Na die gebeurtenis wist hij nog dat hij een lange tijd niet meer durfde te douchen. Hij huiverde toen hij eraan terugdacht. Savador opende zijn ogen weer. Hij was nog steeds geschokt, maar hij werd langzaam weer de oude. 'Alsof je dat nog niet wist,' siste hij Donovan zacht toe. Hij had de fut er nog niet voor om zijn woorden norser over te laten komen.

Donovan trok zich niet veel aan van de woorden. Dat Savador reageerde was voor hem al genoeg. ''Er zit teminste nog leven in'' mompelde hij zacht terwijl hij nog een slok uit de wijnfles nam. Hij zette de fles even neer en blies hete adem in een kommetje van zijn handen om die op te warmen. Hij had het versterkt met een kleine vuurspreuk.

PROFILE MAGICIAN