All by myself

Met een zucht trok Noah de oordopjes van zijn iPod uit zijn oren en wendde zijn blik af van zijn tekening om eens om zich heen te kijken. Er waren allemaal vriendengroepen op het grasveld, en een enkele döppelgangers, net zoals hemzelf, en er waren ook wat koppeltjes die Noah negeerde omdat hij nog niet eens ontgroend was en omdat het zijn gevoel van alleen zijn alleen maar versterkte. Hij staarde even naar zijn tekening, en wou zo graag dat hij niet zo verlegen was. Dan zou hij in ieder geval nog vrienden kunnen maken. Als hij op dit moment tegen iemand sprak, zou hij alleen maar verlegen gestotter uitbrengen en zo ver mogelijk van de persoon af staan. Zo maakte hij dus geen vrienden. Maar kom op! Je hebt ooit iemand vertrouwt en wat deed die? Ramde je in elkaar, stal je geld en liet je achter in een steegje op een hoopje vuilniszakken, en als er nooit iemand was gekomen was ik daar weggerot. Hij zuchtte opnieuw en plofte neer op zijn buik op het gras. Hij stak zijn korte benen in de lucht en begon die heen en weer te wiegen terwijl hij zijn tekenmap voor zich nam en verder ging met de details. Maar... niet alle mensen zijn zo. Oke, van de Hoofdmeester kun je verwachten dat hij een... koud persoon is, maar van anderen? Sommigen hier lijken me juist heel aardig. Hij glimlachte toen Shiroi aan kwam lopen en naast hem op het gras ging liggen. Noah aaide hem even over zijn koppie en bleef een tijdje naar Shiroi staren. Het kan toch geen kwaad om eens tegen ze te praten? Anders blijf ik alleen tot mijn 80ste... Aaaahh, dat is geen leuke gedachte!

Hope liep naar buiten richting het grasveld, hij was is een paar uur eerder vrij en had dus al de tijd om lekker in het gras te gaan liggen en hellemaal niks te doen. De laatste weken voor Hope was rampzalig hij had bijna nooit meer is tijd om iets leuks te doen, alleen maar school school eten slapen en school,maar nu kon hij weer is lekker uitrusten in het grasveld, hij zuchte van opluchting en keek rond. Er waren best wel veel mensen vooral koppeltjes en vriendegroepen. Hope's ogen bleven even haken bij jonge wie een wit katje aaide, Mikuo gromde vanaf Hope's hoofd en keek dodelijk naar het katje''Mikuo niet doen blijf zitte'' zei Hope streng. Hope's (wolf) staart ging heen en weer en zijn oortjes stonden omhoog terwijl hij glimlachend naar de jonge liep en naast hem neer plofte'' mooie dag vandaag he'' zei hij met een grote glimlach op zijn gezicht geprint. Zijn blik viel op het katje wie blazend naar Mikuo keek, Mikuo sprong van Hope's hoofd en negeerde de kat en liep naar de jonge toe , hij snuffelde even en sprong op je buik en likte zijn gezicht''hehehehe Mikuo mag je'' zei Hope,''ik heet trouwens Hope, Hope Striker'' Hope glimlachte weer en wachte op zijn antwoord.

-mag ik posten bij je topic ik weet kleine post maar kan nooit zo goed een lange maken ^^?? en coole achtergrond trouwens -

Silvie verveelde zich enorm. Ze zat nu al een tijdje op het grasveld en deed een poging om haar huiswerk te maken, maar het wilde allemaal niet zo lukken. Sommige dingen waren ook zo moeilijk. Misschien was het allemaal wat makkelijker als ze vroeger ook naar school was gegaan, maar helaas was daar geen geld en tijd voor geweest. Voor de zoveelste keer zuchtte ze. School was zo saai. Ze deden veel te weinig en moesten teveel nadenken. Met een beweging van haar handen ontstond er een kleine windvlaag die haar huiswerk een eindje de lucht inblies, want ja wat moest ze er anders mee. Maken kon ze het toch niet, want ze snapte er niet veel van. Door met haar vingers heen en weer te bewegen liet ze de papieren ronddraaien in de lucht.

Het was geluid van een grommend beest dat Silvie op deed schrikken en haar zo uit haar concentratie haalde dat ze een vreemde beweging maakte waardoor haar huiswerk in plaats van leuk rondjes te cirkelen boven de grond zijn weg van haar begon te waaien, recht op twee jongens af. Allebei de jongens hadden een beest bij zich, maar Silvie lette er eigenlijk niet zo op. Nee, eigenlijk had ze alleen maar oog voor haar rondvliegende huiswerk. Ze sprong op en ging er meteen achteraan. "Pas op, daar komt een huiswerkwervelwind!" gilde ze naar de jongens, haar wangen lichtelijk rood aangelopen vanwege de schaamte, want ze kende hen helemaal niet en dan viel ze hen lastig met vliegend huiswerk. Dat van die wervelwind was trouwens een beetje overdreven, maar Silvie overdreef wel vaker.

Na een paar mislukte pogingen lukte het haar om de wind weer weg te krijgen. Bah, ze moest haar gave echt beter onder controle weten te krijgen. "Heel erg sorry dat ik jullie zo lastig val hoor," mompelde ze, terwijl ze begon met het verzamelen van alle papieren die nu overal om hen heen op de grond lagen. Silvie glimlachte verontschuldigend. "Ik raak soms nogal snel afgeleid en dan gebeuren er dit soort dingen." Ze wapperde met haar handen, zoals ze wel vaker deed als ze een beetje opgejut was. Een paar papieren begon alweer gevaarlijk te bewegen. "Woeps!" Ze nam een sprongetje en landde tevreden op het bewegende papier.

OOC: Okeeey geen geweldige post *fluit* Maarja. En ik hoop dat jullie het niet erg vinden als ik post?

Noah kneep zijn ogen iets samen terwijl hij het detail in de ogen van de persoon afmaakte. Degene die hij aan het tekenen was, was zelf door hem bedacht. Het was een meisje met lang donker haar, een elvenkroon op haar hoofd en elvenoren. Zijn zelf-bedachte tekeningen waren bijna altijd fantasy personage's, wat kwam doordat hij zelf een enorme fantasy-freak was. Eragon, daar was hij dol op. In de ban van de Ring, een super boek. Hij had ze alle drie gelezen en vond ze gewoon geweldig. Zelf probeerde hij dan ook zo origineel mogelijk te zijn met zijn tekeningen, al durfde hij nooit buiten zijn grenzen te werken en een keer linksaf te slaan. Risico's nemen was een grote nee. Ten eerste durfde hij dat niet meer, en ten tweede vertrouwde hij zichzelf daar niet mee. Je kon niet bepaald zeggen dat hij veel zelfvertrouwen had.
Hij schrok op toen opeens iemand naast hem neerplofte, en hij keek vluchtig om naar de blonde jongen naast hem. 'Eh, ja...' mompelde hij verlegen en stopte zijn tekening vlug in zijn tekenmap. Aan zijn andere kant hoorde hij Shiroi blazen, maar dat was nu niet zijn grootste zorg. Hij wou rechtop gaan zitten maar voelde toen een gewicht op zijn buik. Het volgende moment likte een hond/wolf(wat is Mikuo?) zijn gezicht. Dit toverde een lach op zijn gezicht. 'Hahaha, daar lijkt het wel op.' zei hij lachend. Toen Mikuo van hem af ging zat Noah gelijk overeind en schoof een klein beetje weg van Hope, nog steeds zo schuw als altijd. 'Aangenaam... i-ik heet Noah Evans.' zei hij zachtjes, maar zijn blik werd afgeleid door een wervelwind van papier dat om hun heen tolde en vervolgens vederlicht naar de grond viel. Hij schrok voor de tweede keer en zag toen een blond meisje onthutst haar verontschuldigingen aanbieden voor het vliegende huiswerk. 'Het geeft niet...' mompelde hij met lichtelijk opengesperde ogen, die van geschrokken naar kalm gingen. Hij werkte zich op zijn knieën en hielp haar met haar huiswerk op te rapen. Hij grinnikte even zacht toen ze op de opnieuw bewegende papieren landde om ze tegen te houden.

Offtopic: Tuurlijk mag dat :3 en no problemo Wink

_mikuo is mijn wolfje ^-^ nee hoor is wel coole topic_

Hope glimlachte even toen hij zijn naam had gezegd. Hope's oren gingen opeens recht over eind staan toen hij opeens iets achter hem hoorde, "Pas op, daar komt een huiswerkwervelwind!" hij draaide met een ruk om en zag dat er een wervolwond op hem af kwam, hij ontwijkte hem en keek verbaasd naar het meisje'' huiswerkwervelwind?'' Het meisje werd rood "Heel erg sorry dat ik jullie zo lastig val hoor," Hope moest even lachen en hielp mee de blaadjes op terapen."Heel erg sorry dat ik jullie zo lastig val hoor," Hope had een paar blaadjes opgepakt en gaf het aan haar'' is okay hoor, dat kan iedereen gebeuren'' Hij glimlachte naar haar en zag dat ze weer bijna het zelfde deed'' gaat het'' zei Hope lachend terwijl hij nog een papiertje van de grond af raapte. Hope keek verbaasd naar het papier en draaide die een paar keer om, Hope krapte achter zijn oortjes en keek met een grote vraagteken boven zijn hoofd naar het papier '''wate hell...' Hij draaide hem nog een paar keer om e gaf hem uiteindelijk trug aan het meisje en kreunde'' ik heb hoofd pijn, is dat huiswerk'' zei Hope met een pijnlijk gezicht terwijl hij zijn wolfje van de grond pakte.'' daar snap ik echt geen bal van'' zei Hope lachend.

Noah grinnikte zachtjes en maakte van de papieren een nette stapel, die hij aan het blonde meisje gaf. Hij legde zijn tekenmap op de grond en nam Shiroi op zijn schoot, die hij begon te aaien. 'Oh, dit is Shiroi.' zei hij in zijn gebruikelijke zachte stem. Hij deed zijn best om het meisje en Hope niet aan te kijken. Eigenlijk moest hij zich niet meer afzonderen van anderen, maar hij kon het niet helpen. Hij stelde zich gewoon moeilijk open voor anderen, waardoor hij bijna geen vrienden had. Hij hoorde Shiroi toen klaaglijk miauwen en zat dat Shiroi met zijn nagels vast zat aan zijn broek. Hij maakte Shiroi's klauwtjes los, die toen van zijn schoot sprong en even arrogant naar Mikuo keek voordat hij gracieus weg trippelde. Ja, fijn. Laat me maar alleen met die twee, Shiroi. dacht hij en richtte zijn ogen wat verlegen op de andere twee personen bij hem. 'Z-zeg, zat jij niet bij mij in de tekenles...?' vroeg hij toen onzeker aan Hope.

'Oh, dit is Shiroi'' Zei de jonge zacht terwijl hij niemand aan keek, Hope grinnekte en plofte met Mikuo op de grond en keek omhoog naar de wolken''echt een prachtige dag!!'' zei hij hard op. Hij keek naar Noah naast hem en grinnekte naar het katje wie vast zat aan zijn broek en klaagend miauwde. Uiteindlijk was hij bevrijd en sprong van zijn schoot af en keek geiriteerd naar Mikuo en liep daarna weg. Mikuo keek bang weg en verstopte zich in Hope's trui, Hope lachte en aaide Mikuo over zijn bol'' het is okay'' Hope grinnekte en wendce zijn blik af en keek naar de vogeltjes 'Z-zeg, zat jij niet bij mij in de tekenles...? Hope keek weer naar Noah '' ja nouw je het zegt ja ik zat naast jouw he? grappig'''Hope lachte kort en zette Mikuo even neer op de grond en pakte wat uit zijn tas wie de hele tijd tegen een boom stond. Hij pakte een map en haalde er een tekening uit en gaf het aan Noah''kijk dat ben jij en het vosje van Master Kai, al zeg ik het zelf dit is een van mijn beste tekeningen'' hij grinnekte en pakte nog een tekening eruit'' kijk das Master Kai en das dat meisje met die gave tatoeage'' Hope lachte en keek naar het meisje'' ow sorry wat was je naam okal weer'' hij glimlache even en keek haar

-i know too late en het is flut maarja je heb weer wat om bij te posten hahaha-

Noah glimlachte alleen naar Hope toen hij antwoord gaf. Hij had inderdaad naast Hope gezeten in de tekenles. Als hij het goed had, had de jongen hem toen zo vriendelijk begroet waar Noah wel blij mee was. Was er tenminste één iemand die niet dacht dat hij een watje was... Nou ja, tenzij het een façade was geweest. Dat hoopte Noah niet. Hij had al genoeg pestkoppen meegemaakt.
Hij keek verlegen weg van Hope en propte zijn bruine tekenmap in zijn tas die hij dicht ritste. Toen Hope hem een tekening wou laten zien, keek hij om en een dieprode blos verscheen op zijn wangen toen hij de tekening zag. Niet alleen de blos verscheen, maar ook kleine glinstertjes in zijn ogen. Nog nooit had iemand hém na getekend. Meestal was hij het zelf die anderen na tekende. 'Wauw... heel mooi.' zei hij zachtjes terwijl hij de tekening aan nam en hem iets beter bekeek. Hij en Hope hadden dus dezelfde hobby... Dat beviel Noah heel erg. Hij keek naar zijn andere tekening en schoof wat dichterbij naar Hope toe, wat raar was sinds hij altijd op een afstandje zat. 'Wauw, jij bent goed... heel goed zelfs.' zei hij bewonderend en richtte zijn robijnrode ogen op Hope toen hij zijn naam weer vroeg. 'Noah.' zei hij met een glimlach.

PROFILE MAGICIAN