Haar handen leken zich tot vuisten te ballen, hoewel het niet goed zichtbaar was. De brok in haar keel, als een wond, was bijna te pijnlijk om te spreken. Haar tranen onzichtbaar voor anderen, bevochtigden haar gezicht. ‘Waarom?’ fluisterde ze tot hem, haar stem kouder dan de blik in haar ogen. De hand, die ze tot dat moment vast had gehouden, viel naast haar neer. Er kwamen wolkjes uit haar mond, bevend stond ze daar. ‘Waarom?’ Nu wanhopig. Niets was over van de toon die gisteravond nog over het veld had geklonken. De zachte fluisteringen van de geliefden, van de twee jongelingen die niets liever wilden dan elkaar. Niets was nog over van die personen. En dat merkte hij. Ze was zo anders, zo ongelooflijk veranderd. Als een vervellenden slang veranderde ze. Ze was gevaarlijk, niet alleen voor hem. Natuurlijk. Dat had hij ook geweten. En toch. Er was iets wat hij niet had verwacht. Hij was ook veranderd. Gisteravond had hij maar een ding gewild. En nu… Nu had hij geen enkel idee. Het verwarde hem, hoewel niemand dat zou kunnen zien. ‘Je begrijpt het niet,’ begon hij, maar ze kapte hem af. ‘Ik begrijp exact wat er is. En denk niet dat je me nog eens kunt misleiden. Je hebt me verraden. ’ Het laatste wrong ze bijna uit. Het was moeilijk voor haar. ‘Ik heb je alles gegeven, alles wat je wilde! En ik krijg terug? Verraad, niets meer dan dat. Verdwijn uit mijn ogen, vuil beest dat je bent.’ Haar stem was gebroken, net als haar vertrouwen. ‘Luister.’ Een andere stem mengde zich in het gebrek. ‘Neefje, je moet nu uit de weg gaan. Je hebt je taak volbracht, je kunt weer vrij gaan en staan waar je wilt. Maar niet hier, en niet nu.’ De jongen wilde protesteren, maar twee sterke armen sloegen zich om hem heen, en zijn kans om nog bij haar te zijn verkeken. Hij riep haar naam, en ze keek op. Alleen hij zag ze, de grote, zilveren tranen, die opwelden in haar ogen. De zilveren tranen, die slechts kwamen uit puur verdriet. Hij had haar onvergeeflijk veel pijn gedaan. En zou het nooit meer kunnen goedmaken. Zijn ledematen verslapten bij dit besef. Het zou.. Nooit meer… Goedkomen. Hij wist het, diep van binnen. Nooit meer, nooit meer. De sterren leken te doven in zijn ogen, die slechts diepe duisternis weerkaatsten. Hij zag niets meer, slechts de pijn op haar gezicht. Daarna werd het donker, doofde zelfs de laatste punt licht. Hij hoorde slechts een stem. De stem van het meisje waar hij van hield. Hij hield van haar. ‘Leo! Leo, uit alle twaalf zul jij degene zijn zonder het vermogen liefde te geven. Iedereen zal je willen bezitten, maar jij zult slechts je eerste liefde kunnen krijgen.’ Daarna hoorde hij niets meer, niets van de hel die losbrak.