May I really buy... this?

Terwijl hij op zijn bed zat in de jongensslaapzaal, keek hij na hoeveel euro hij nog in zijn portemonnee had. Niet dat hij veel uitgegeven had – hij had zelfs nog helemaal niks uitgegeven – maar hij wou wel eens een keertje naar Oak’s Field gaan. Het was een weekend vrij en hij had besloten om gewoon eens wat te gaan kijken. Misschien bij die discotheek. Aan de andere kant was zulke muziek nu ook niet bepaald zijn ding. Hij kon ook bij het centrum gaan kijken, om gewoon even te zien of hij wat kon kopen. Nou, gelukkig had hij nog geen scheerschuim en zo nodig. Als hij naar alle jongens op zijn zaal keek terwijl die aan het scheren waren, was hij erg blij dat hij dat nog niet hoefde te doen. Alsof hij er zeker van wou zijn dat hij het nog niet hoefde te gebruiken, liep Jaden naar de spiegel en keek naar de donkerste donshaartjes, die zelfs in het volle licht nog bijna onzichtbaar waren. Tevreden keek hij naar zichzelf. Hij hoefde het gelukkig nog niet te doen. Stel je toch eens voor. Hij met een scheermesje. Hij zou zichzelf alleen maar verwonden met zo’n ding. En dan nog zou hij zich niet goed geschoren hebben. En dan ook nog al die stoppeltjes op je gezicht, die na een paar dagen weer zichtbaar waren. Hij voelde een lichte rilling over zijn rug trekken. Nee, hij wou zich nog helemaal niet scheren. Hij werd dan wel oud, maar hij hoopte stiekem dat hij dat puberaal probleempje kon vermijden, ook al wist hij diep vanbinnen dat het onvermijdelijk en onverbiddelijk zou zijn. Hij keek even naar zijn gezicht en stelde zich voor met een baard. Hij grinnikte even toen hij dat beeld van zichzelf kreeg. Welnee, hij had het nu nog gelukkig niet nodig, maar het zou vast niet lang meer duren tot hij het wel nodig had!

Nadat Jaden van zijn scheertrauma genezen was, liep hij naar beneden. Hij ging wel even langs bij Oak’s Field, om alvast scheerschuim en dergelijke te kopen. Hij kon het maar beter in huis hebben. Net zoals zijn moeder voor zijn zusje iets had gekocht. Het waren een soort mini witte tapijten. In een verpakking en het maakte een scheurend geluid als je het opendeed. Alleen vrouwen gebruikten dat. Hij kon niet op de naam komen, maar het was in elk geval maandelijk bruikbaar. Nou ja.. Het zou wel weer iets zijn. Gelukkig hoefde hij dat in elk geval niet te dragen. Het leek nog meer op een gigantische luier. Oké, hij overdreef, alhoewel hij het wel op een klein tapijt vond lijken. Ondertussen had hij al een winkel bereikt. Hij zuchtte even. Moest dit nu echt? Hij ging naar binnen en liet zijn blik glijden over de scheerschuim en de scheermesjes. Hij bukte zich om de inhoud te bekijken. Een rilling ging over zijn rug toen hij de scheermesjes zag. Als dat misging terwijl je aan het scheren was.. Een nieuwe rilling drong over zijn rug heen en hij zuchtte.

- Wie ziet 'm? XD -

Dorit groef in de reusachtige koffer totdat ze haar gympen had gevonden. Ze veruilde haar pumps voor de haast uit elkaar vallende maar geliefde gympen en sloeg een brede sjaal om haar schouder voor als de wind zou gaan waaien. Zo verliet ze de school voor haar eerste vrije dag op deze planeet. Haar doel was Oak's Field, het pittoreske dorpje dichtbij de school. Natuurlijk was ze de helft van haar spullen vergeten en moest ze de nodige dingen weer opnieuw inkopen. Er was haar een pad gewezen en dat volgde ze braaf. Blij dat ze de sjaal had meegenomen sloeg ze hem strakker om zich heen, het was erg warm maar Dorit was gewend aan Raven en voor haar was het hier best kil. De wind tilde haar rode krulhaar op en blies het voor haar ogen. Dorit veegde het uit haar gezicht en bedacht dat het handig zou zijn even naar de drogisterij te gaan om speltjes te kopen voordat ze echt ging winkelen. De wind waaide flink en ze wilde niet de hele tijd haar haar uit haar gezicht houden. In gedachten verzonken liep ze over een bruggetje heen, toen ze er weer afliep gleed ze uit en viel hard. Vloekend stond ze weer op, haar handpalmen waren geschaaft toen ze zichzelf had proberen op te vangen en ze was er zeker van de ze blauwe plekken zou gaan krijgen. Mopperend stampte ze het dorp in, ze was gehecht aan die gympen maar de zool was afgesleten en glad. Tijd voor nieuwe als ze nog meer valpartijen wou voorkomen. Ze had geen aandacht voor het kleine stadje en zijn schattige huisjes maar liep de eerste beste drogisterij in. Plijsters, speldjes en desinfecteermiddel somde ze in gedachten op. Dorit liep door de paden heen tot een achterhooft, of beter gezegt een kapsel, haar opviel. Ze lachtte zonnig en tikte de persoon, die bij de scheerspullen stond merkte ze op, op zijn schouder. 'Stoor ik je ergens mee?' vroeg ze en grijnsde breed.

Zuchtend keek Jaden naar de scheermesjes. Misschien kon hij er alvast eentje kopen. Zijn zusje zou zich kapot lachen als ze hem hier zag twijfelen om een scheermesje te kopen. Zijn moeder en zijn zusje waren van hem gewend dat hij zich niet bemoeide met puberale dingentjes en dat hij het dan ook zoveel mogelijk meed. Het zou dan ook normaal nooit in zijn gedachten opkomen om iets te kopen wat erop sloeg. Dat zijn moeder nu witkleurige tapijten voor zijn zusje ging kopen, was haar probleem, maar hij wou er nooit iets mee te maken hebben. Hij keek zuchtend naar de scheermesjes. Eentje meenemen kon toch geen kwaad? Beter zo’n scheermesje mee dan dat hij een hele baard kreeg en geen scheermesje had en alle winkels waren dicht en… Zo’n baard kon in een paar dagen flink groeien. Misschien dat het zelfs in een nacht heel erg gegroeid was en dat hij ’s morgens als zwerver werd gezien. De paniek was nu ook echt in zijn ogen te lezen. Hij wou niet als zwerver beoordeeld worden! Hij zuchtte en wreef over zijn achterhoofd. Hij schrok zich dan ook kapot toen hij een stem hoorde. Geschrokken draaide hij zich om en keek diegene aan die het zei. Hij kreeg een ontzettend rode kop toen hij een meisje voor zich zag met mooi, rood haar en een engelengezichtje. Tenminste, in zijn ogen zag het er toch zo uit. Ze was slank en Jaden zou er niet aan twijfelen of ze erg flexibel was. Zuchtend keek hij haar aan en omdat hij zo’n rood hoofd had, wist hij even niks uit te brengen. Nu zouden de roddels zich al verspreiden op Starshine. Met een rood hoofd keek hij haar aan, om uiteindelijk zijn hoofd te schudden en weer naar de scheermesjes te kijken.

‘Het is niet wat je denkt,’ begon hij en een beetje hulpeloos keek hij om zich heen. Zijn blozende wangen zorgde ervoor dat hij een schattige trek om zijn gezicht kreeg, maar hijzelf kon wel door de grond zakken van schaamte. ‘Nee, je stoort me nergens mee. Ik was gewoon heel even aan het kijken in de winkel, snap je. Ik wou het niet kopen of zo, ik zat alleen maar…’ Hij zuchtte en keek naar het meisje en sloeg zijn ogen toen neer. Hij schraapte zijn keel en keek haar toen ondeugend aan. ‘Dan ben ik wel eens benieuwd waar jij hiervoor bent,’ zei hij en hij grijnsde even, maar schudde zijn hoofd. ‘Ik moet er niet aan denken om dat te kopen,’ zei hij, met een hoofdknik richting de scheermesjes. En dat was niet eens gelogen. Hij wou het echt niet in zijn huis hebben, evenals in zijn kast. Maar ooit zou hij het nodig moeten hebben. Hij zag zichzelf echt al lopen met stoppeltjes. Nu was zijn haar nog zacht en donzig, maar dit zou echt niet lang meer duren. Hij keek haar aan en keek haar toen recht in haar ogen aan. ‘Nou ja, ik ben in elk geval Jaden. Aangenaam,’ zei hij en hij stak zijn hand uit, hopend dat hij het meisje kon beletten om over hem te gaan roddelen. Hij zou het niet aankunnen als alle jongens op zijn zaal opeens raar tegen hem begonnen te doen en te lachen.

Dorit beet op haar onderlip om niet te lachen, de jongen stamelde en kreeg een heel rood hooft. Ondanks dat de situatie erg grappig was had ze medelijden met hem. 'Oh oke, nouja ik wel. Gladde benen horen bij de zomer.' ze pakte een verpakking scheermesjes en mikte het in haar mandje. Dorit had ze niet nodig maar haar medelijden dwong haar. Haar ogen bleven op de jongen rusten terwijl hij zijn ogen neersloeg.
Toen hij haar weer aankeek en op een ondeugende toon vroeg wat zij hier deed grijnsde ze breed. 'Desinfecteermidder, plijsters en speldjes' somde ze op. Ze pakte zijn vingers maar zorgde dat haar geschaafde hand niks aanraakte. 'Mooie naam. Dorit, ook aangenaam kennis te maken' zei ze.
Jaden was langer dan zij maar had toch kinderlijke trekken. Op een lieve manier, de blos op zijn wangen versterkten dat effect. Dorit fronste en bedacht dat ook zijn gezicht haar bekend voorkwam. 'Heb ik jou eerder gezien?' vroeg ze serieus en nam hem onderzoekend op. In gedachten dwaalde ze af naar Razen en haar school en..
Damien.
Wazig staarde ze in de verte en er kwam een verdrietige uitdrukking op haar gezicht. Damien.. het spijt me zo. Toen lachtte ze en haar hele gezicht klaarde op van het verdriet wat haar een paar seconden lang had overstelpt. 'Dat was geen versiertruc, ik ben serieus. Heb ik je mischien op Razen gezien? Op welke school zat je? Of altijd al hier?' vroeg ze hem en deed nieuwschierig een stap dichterbij.

Ze hield haar hoofd vragend een beetje schuin, haar handen begonnen te prikken en ze bedacht dat het mischien handiger was haar spullen te kopen en dan verder te praten.
'Loop je mee?' vroeg ze aan Jaden en begon al langzaam weg te lopen, haar ogen vragend.

‘En dat heb ik weer,’ zei Jaden, toen hij opmerkte dat het meisje haar best deed om niet te lachen. Hij grijnsde even. ‘Ik denk dat mooie, gladde benen inderdaad leuker bij je staat dan een jungle,’ zei hij en hij grinnikte even. Hij keek twijfelend naar de mesjes. Misschien kon hij het meenemen, just in case. Hij nam een pakje en hield dat in zijn handen. ‘Dorit, ook een mooie, niet veelvoorkomende naam!’ zei hij en hij keek haar vriendelijk aan. Bezorgd keek hij naar haar geschaafde hand. ‘Als je pleisters koopt wil ik er wel eentje op je hand doen, hoor. Volgens mij gaat een pleister op je eigen hand aanbrengen moeilijker dan je denkt,’ zei hij en hij grinnikte even, waarna hij zijn hoofd even schudde. ‘Dan heb ik jou nog nooit gezien,’ zei hij en verbaasd keek hij haar aan, maar niet te lang nadenkend over dit feit. Waarom zou hij zich er druk over maken? Hij zag haar hier en nu, dus dat gold. Hij keek verbaasd naar haar uitdrukking. ‘Gaat het wel? Je kijkt zo verdrietig,’ zei hij en zijn eigen mondhoeken trokken ook even omlaag. Hij kreeg alweer een brede grijns op zijn gezicht. Hij lachte door de vragenstroom. Waarom waren vrouwen toch altijd zo nieuwsgierig? Hij grinnikte even. Hij had geen idee, maar hij kon het beste Dorits vragen maar gewoon beantwoorden, aangezien ze er echt nieuwsgierig naar leek te zijn. ‘Ja, ik heb op Razen gezeten. Goh.. Dan moet ik toch even denken hoor, hoe noemde die school nu ook alweer?’ zei hij in zichzelf en hij streek even over zijn kin. Hij krabde daarna over zijn hoofd. ‘Razen High of zo iets? Ja, ik denk het wel,’ zei hij en hij keek haar weer terug aan. Hij had geen idee hoe die school heette, hij was alleen al blij dat hij daar weg was.

‘Ja hoor,’ zei Jaden en hij liep achter Dorit aan. Die school op Razen, daar zou hij nooit meer naar willen terugkeren. Die types die daar zaten. Stuk voor stuk erg arrogant, maar ook vol van hun eigen magie. Elke week was het wel ruzie of werd er wel gevochten en diegenen die zich dan niet konden verdedigen, werden extra gepest. Jaden had zichzelf altijd kunnen verdedigen, doordat hij sterk in zijn magie geweest was. Hij was daardoor een van de populairdere op school geweest, maar had hier eigenlijk nooit behoefte aangeschonken. Hij had iedereen gegeneerd en had maar een paar vrienden gehad, hoogstens drie of vier. En die had hij nu allemaal achter moeten laten. Vooral Alexis mistte hij. Het pittige meisje die zo goed voor zichzelf op had kunnen komen. Jaden volgde Dorit rustig, totdat hij bij de kassa kwam. Nerveus keek hij naar het meisje die achter de kassa zat. Oh nee! Hij had op z’n minst verwacht dat het een man was die hem zou kunnen helpen. Nu moest hij aan die vrouw gaan vragen welk scheermesje hij het beste kon gebruiken. Hij kreeg een rode kop. Toen ze aan de beurt waren, keek hij haar even aan en beet op zijn wang. ‘Uhm…’ begon hij en hij liet het scheermesje zien die hij al eerder meegenomen had. ‘Zijn deze goed om de eerste keer mee te beginnen?’ fluisterde hij, alsof hij zich verschrikkelijk schaamde. ‘Wel als je met vrouwenscheermesjes wilt beginnen. De scheermessen voor mannen liggen een rek daar tegenover. Kijk vooral bij de merken van Fusion, die zijn goed,’ zei de vrouw en met een rood hoofd liep Jaden weg. Had hij ook nog een vrouwenscheermesje gepakt! Oh, dom, dom, dom! Hij pakte met een rode kop het goede scheermesje, ging terug naar de kassa en rekende af. Daarna wachtte hij op Dorit. ‘Je hoeft niks te zeggen, ik weet dat je dit leuk vindt,’ zei hij zuchtend met een rood hoofd.

- Oh oh, arme Jaden Sad

Dit grapje met de verkeerde scheermesjes moest ik er gewoon inzetten! xD -

'Ik ben ook al tijd wat meer gecharmeerd van een gladde huid dan van een jungle' merkte ze vrolijk op en knipoogde. Zijn gene over wat hij aan het doen was was haar niet ontgaan. Toch zei ze er niks over, ze wilde niet dat hij haar onaardig zou vinden. Een glimlach ging over haar gezicht toen hij zei dat ze een mooie naam had, 'Dankje, erg lief van je!'
Dorit volgde zijn blik naar haar hand en haalde haar schouders op. 'Het is niks. Ik viel toen ik een brug afliep. Maar wat hulp zou geweldig zijn' mompelde ze. 'Ja dat zou het wel zijn, ik was een beetje apart' vertelde ze hem. En dat was zo geweest, haar omgang met andere mensen was altijd een beetje moeizaam geweest. Haar dunne wenkbrauwen schoten naar elkaar bij de vraag of het wel ging. 'Ja, best' zei ze zacht. Dorit was opgelucht toen hij er niet op doorging. Het laatste waar ze op zat te wachten was het bekend worden van haar 'ongeluk'. Er liep een rilling door haar heen terwijl ze er aan dacht hoe iedereen haar dan weer zou haten. Moordenaar.. wisselkind, monster dacht ze verdrietig. Alles was er wel eens naar haar geschreeuwd. Dorit bedacht dat het maar goed was dat Jaden niet op Razen high had gezeten terwijl het was gebeurd, dan had ze deze school ook wel kunnen vergeten. Ze klaarde weer op toen Jaden met haar meeliep. Lachend om zijn fout met de scheermesjes rekende ze af. Dorit klopte Jaden voorzichtig op zijn arm en grijnsde.

Grijnzend keek Jaden haar aan. Waarom moest hem dit nu ook alweer overkomen? Hij was gewoon gedoemd om uitgelachen te worden! Haha, hij was echt grappig. Rustig keek hij naar Dorit en zuchtte even. ‘Ja hoor, dat overkomt mij weer. Gelukkig was jij erbij, anders was ik echt gillend uit die winkel gerend. Ik ging af voor een vrouw en daarvoor zat ook nog een vrouw. En voor jou ging ik ook af. Gelukkig heb ik geen vrienden hier, nog niet in elk geval, anders zouden die me ook uitgelachen hebben. Ik ook echt weer om niet op te letten met welk scheermesje ik pak. Ik was veel te veel betoverd door…’ Hij beet even op zijn lip. Een goed smoesje verzinnen was noodzakelijk. ‘… het licht. Vervelende TL-lampen,’ zei hij en lachend trok hij Dorit mee naar een bankje. ‘Eerst die wond verzorgen, dan de onbelangrijke dingen maar weer,’ mompelde hij en hij keek naar haar schaafwond Eigenlijk zou hij in zijn handen moeten spugen om het vuil weg te halen, maar aangezien dat nogal vies en raar overkwam, deed hij dat meer niet. Hij begon voorzichtig wat bloed weg te vegen met zijn eigen vinger en ontweek daarbij zorgvuldig de wond zelf. Hij opende Dorits tasje, pakte het pakje met pleisters eruit en nam een pleister uit het pakje. Hij was een niet echt grote pleister, maar hij zou het ook nog altijd kunnen doorbijten met zijn tanden. ‘Ze noemen me niet voor niks ‘konijn’,’ grapte hij en hij beet een stuk van de pleister af, zodat het groot genoeg was om op de schaafwond te plakken. Dit deed hij dan ook. Voorzichtig plakte hij het deel vast en trok de overige zijden weg, zodat de pleister helemaal kon plakken over haar schaafwond. Voorzichtig liet hij de pleister los.

Als zachte steun om het plakken meer te volbrengen, duwde Jaden zachtjes op de pleister, waarna hij het losliet en weer naar Dorit keek. ‘En klaar is Kees,’ zei hij glimlachend. ‘Ik bedoel: klaar is Dorit,’ zei hij en hij grinnikte even. Hij zag een prullenbak en mikte de overige resten van de pleister – de witte, niet-plakkende zijden van de pleister – opgepropt in de vuilnisbak. De rest deed hij weer in het pakje en hij deed het pakje toen weer in haar tasje. ‘Wat zullen we nu gaan doen?’ vroeg hij vriendelijk aan Dorit, aangezien hij haar ideeën wel wou uitvoeren. Als hij het zijne zou doen, dat zou egoïstisch zijn. Maar het was een grote kans dat hij nu mee zou moeten gaan winkelen. En van winkelen, daar hield hij echt niet van. Nou ja, misschien kwam hij wel wat tegen.

Dorit keek naar Jaden, haar lach leek vastgeplakt te zitten op haar gezicht. 'Ja' begon ze met serieus gezicht 'Je hebt een redeijk tragisch leven moet ik toegeven. En je hebt nog iets tragischer over het hooft gezien.
Je hebt hier wel vrienden, mij! Maar ik zal..' Dorit dacht even na '.. je zo min mogelijk uitlachen als je iets leuks doet' maakte ze haar zin lachend af. Betoverd door TL-lampen? Die gekke balken waardoor mijn huid en haarkleur er zo flets en lelijk uitzien? dacht Dorit en keek hem onderzoekend. 'TL-lampen?' zei ze giechelend. 'Jaaa mijn levensbedreigende oorlogswonden, helemaal vergeten' klonkt Dorit's sarcastische stem.
Ze keek niet naar haar handen terwijl Jaden de pleisters er netjes op plakten. Ze keek door de straat heen, de schattige huisjes en winkeltjes gaven haar een warm en kerstmis-achtig gevoel.
Haar handen zorgvuldig negerend, sinds Damien begon ze te huilen als ze bloed zag, keek ze naar Jaden die geconcentreerd aan het werk was. Ze begon vanzelf te glimlachen. Ze lachtte om zijn grapje toen hij zei dat hij klaar was.
Dorit keek hem met een glimlach aan en keek snel weg naar haar handen. Het zag er schoon en zielig uit.
Ze grinnikte om de gedachte en sloeg haar tas weer om haar schouder.
'Geen idee' zei ze en keek Jaden aan. Na een ogenblik wende ze haar blik weer af, afgeleid door een druppel op haar broek, ongelovig naar boven kijken zag ze een hoopje grijzige wolken. 'Iieieuw' mompelde ze, op Razen regende het nooit en dit was de tweede keer dat het haar overkwam. Ze hield haar sjaal boven haar hoofd en keek mokkend naar boven. 'Iets binnen?' zei ze op vragende toon zonder haar blik van de lichtgrijze lucht af te wenden. De druppels begonnen steeds sneller na elkaar te komen.
Dorit greep met haar goede hand de hand van Jaden en trok hem naar een portiek waar ze droog stonden. Ze keek hem een beetje ongemakkelijk aan en schuifelde voorzover het 'hokje' haar toeliet naar achter. 'Ik haat regen' verklaarde ze.

Eigenlijk was Jaden best wel opgelucht. Dorit kon gelukkig wel lachen met zijn flauwe grapjes. Ah, kom op, gaf nu eerlijk toe: zo erg waren ze toch niet? Of was hij zo erg met zijn grapjes? Nou ja, hij hoopte in elk geval van niet. Maar ergens leek Dorit het ook niet echt te menen met wat ze deed, dus dat was dan weer iets minder waarover hij zich zorgen moest maken. Verschrikt dacht hij weer aan zijn zusje. Hij maakte zich wèl zorgen. Grote zorgen. Hij wou zijn zusje weer terug bij zich hebben, haar in zijn armen sluiten om haar te omhelzen en om haar te zeggen dat hij veel van haar hield. Hij had een sterkere band met zijn zusje dan elke andere broer of zus met elkaar zouden kunnen hebben. Hij voelde zich in alles wat hij deed erg verantwoordelijk voor zijn zusje en hield haar vaak in het oog als ze samen naar een winkel gingen of zo. Hij kon zich herinneren dat zijn zusje al eens een vriendje gehad had, die naar Jadens idee iets te grof was. Jaden had het vriendje apart genomen en hem verzekerd dat als het vriendje geen goede zorgen zou dragen aan zijn zus, hij ervoor zou zorgen dat er geen goede zorgen aan hem werden gedragen. Dat had even later toch wel indruk gemaakt op zijn zus. Zijn zusje had gedacht dat het Jaden niet uitmaakte wie haar vriendje was, net zoals hun moeder. Maar Jaden kon er echt heel ver in gaan, in de bescherming voor zijn zusje. En de bescherming was terecht geweest. De jongen had haar bedrogen met een ander. Jaden grinnikte toen hij eraan dacht wat hij toen gedaan had.

Het is ’s avonds. Ik heb net van mijn zusje gehoord dat het uit is tussen haar en haar vriend. Ik grom. Ze is er helemaal kapot van. Ze heeft ook verteld dat het door een andere blondine komt dat het uit is. Ze wilt maar niet geloven dat het ook aan haar ex-vriendje zelf ligt. Ik ben het zat. Ik heb hem gewaarschuwd! Ik weet ongeveer wel waar hij zou kunnen zijn, want ik ken die blondine. Ik weet althans zeker dat het Teresa is, de flirt van mijn school. Ik negeer haar verder altijd, maar er zijn genoeg jongens die ervan kwijlen. De schaduwen vallen over de huizen en ik rijd op mijn brommer richting het fonteintje. Daar zie ik ze zitten. Ik stop mijn brommer en stap af. Ik loop richting de vorige vriend van mijn zusje toe en kijk hem boos aan. Teresa staat op en loopt weg, waarschijnlijk omdat ze bang voor me is. Ik wacht tot ze weg is. Dan schiet mijn vuist uit naar voren. ‘Oeps, ongelukje,’ zeg ik gespeeld en ik kijk hem aan. ‘Ik heb je gewaarschuwd. Als je het hart van mijn zusje beschadigt, doe je dat ook bij mij,’ zeg ik en ik loop weg. Ik hoor mijn naam en draai me om. Ik hoor excuses. Ik grinnik even en loop verder. Hij denkt toch niet dat ik hem vergeef?

Opnieuw grinnikte Jaden weer. Ja, oké, dat was een beetje dramatisch geweest, dat gaf hij toe. Maar het was leuk geweest. Hij voelde de lichte druppels nu al. Verbaasd liet hij zich meetrekken. ‘Uh…’ zei hij en hij keek naar Dorit, die nu half tegen zijn borstkas gedrukt stond omdat het portiekje nogal klein was. ‘Sorry,’ zei hij met een rode kop en hij probeerde zichzelf een beetje naar achteren te dringen. Het lukte nauwelijks. ‘Klein portiek,’ zei hij luchtig, terwijl hij ondertussen zijn rode kop probeerde te verbergen. Hij keek rustig naar de regen, die nu als bakken neervielen. Alle douchekoppen van de hemel waren precies geopend. ‘Volgens mij duurt dit even,’ zei hij lachend, toen hij ook hagel zag komen. Hij stond met nog maar een paar centimeter afstand van Dorit. Hun lichamen raakten elkaar echt niet. Hij wist niet goed wat te zeggen. ‘Die hagel zou wel pijn doen,’ zei hij en hij keek expres geïnteresseerd naar buiten.

Dorit staarde naar buiten, regen druppels vielen naar beneden en spatte uiteen op de straat. Haar ogen volgden het kleine stroompje wat zich door de hobbelige stenen drong en via de goot een put in stroomde. De mensen mensen drongen zich ook over de straat om hun huizen en cafeetjes binnen te druppelen. Treurig keek Dorit hoe de straat leegliep, er rende nog een vrouw met een kind in haar armen langs die vloekte toen het ook nog eens ging hagelen. Dorit keek haar na tot ze niet meer te zien was. De straat was vrij van mensen en de hagel tikte tegen de ramenen storte op de grond. Dorit sloeg haar sjaal strakker om haar schouders. Ze slikte, ze wist dat dit niets was om verdrietig over te zijn maar haar stemmingswisselingen weigerde daarnaar te luisteren. Dorit stak haar hand zonder pleister uit het portiek en voelde de hagel er op neerkomen. Verbaasd haalde ze haar hand naar binnen en keek naar de hagel. 'Dit is de eerste keer dat ik hagel voel' zei ze en lachte een waterig glimlachje. Ze keek op naar Jaden die geïntresseerd naar buiten keek wat haar de kans gaf op te merken dat er een druppel regen aan een plukje haar over zijn voorhoofd hing. Na een tijdje keek ze naar de hagel die in water was veranderd en tussen haar vingers doorglipte. Dorit draaide haar hand om en liet het water in de goot druipen, toen veegde ze haar hand aan haar broek af en sloeg haal sjaal weer om haar schouders. 'Sorry dat ik en mijn oorlogswonden je hebben opgehouden, anders had je nu warm in het kasteel gezeten' merkte ze op en keek naar Jaden die nog steeds naar buiten staarde. Ze kon zijn warmte voelen maar bleef het koud hebben. Een beetje opgelaten keek ze ook naar buiten, van slag dat de druppel aan zijn haar er haast om leek te vragen om weggeveegd te worden en ze dat eigenlijk ook wel wilde doen. Dorit boog naar voor in het smalle portiek en ving met haar vinger de druppel op. Ze lachtte, 'Ik irriteerde me eraan sorry' legte ze uit. Ze boog weer achteruit zodat ze niet meer tegen hem aan leunde.

Jaden keek naar de mensen die de veiligheid opzochten. Dit door middel van naar een café te gaan, of ook gauw een hoekje in te gaan staan waarboven een groot doekje hing. Hij keek even treurig naar het kind die huilend in de armen van zijn moeder lag en alleen nog maar meer huilde toen de moeder het arme ding een beetje probeerde te sussen. Ergens was het ook wel grappig. Die moeder deed alles voor haar kind om het te laten lachen, maar het bleef huilen. Het deed hem herinneren aan toen hij zeven jaar was en zijn zusje was op de grond gevallen. Ze had gehuild en hij had haar gesust, haar zelfs een lolly voorgehouden. Pas toen hij per ongeluk een boer had gelaten, had ze gelachen. Want de boer was zo luid geweest, dat hun moeder – die op dat moment in de keuken stond – op hem vloekte. Hij grinnikte even terwijl hij daaraan dacht. Dorits stem verbrak zijn gedachten en hij keek opzij. ‘Welnee, joh. Zo erg is het toch niet? Gezellig hier, alleen een beetje krap,’ grinnikte hij, nog maar eens drukkend op de feiten. Niet dat hij vies van haar was, nee, helemaal niet, maar hij was eigenlijk nooit zo goed in de buurt van meisjes geweest. Eigenlijk zoog hij er verschrikkelijk in. Hij keek opzij naar Dorit. ‘Je houdt me niet op, geloof me. Ik vind het zelfs leuk dat ik hier iemand heb leren kennen. Heb ik tenminste een goede vriend bij me,’ zei hij en hij lachte haar bemoedigend toe. Nee, ze mocht zeker niet denken dat hij het haatte om hier samen met haar te zijn. Het was gewoon… Best anders. Hij had nooit echt vrienden gehad, had hier nooit echt naar gesnakt omdat ervan hield om bij zijn zusje te zijn.

Hij schrok nogmaals op uit zijn gedachten toen hij iets tegen zich voelde. Hij keek opzij naar Dorit. Zijn blik verzachtte wat en hij grinnikte even. ‘Je kunt ook eerlijk vertellen dat je me knap vindt, hoor,’ zei hij lachend en hij gaf haar een klopje op haar schouder. ‘Just a joke,’ zei hij snel en hij grijnsde even. ‘Ik zou waarschijnlijk hetzelfde bij jou gedaan hebben. Alhoewel… Ik denk niet echt dat ik me daarvoor interesseer. Dat zijn meer meidendingen,’ zei hij en hij keek opzij en stak zijn tong naar Dorit uit, om opnieuw te laten blijken dat hij alleen maar een grapje maakte. Het was best gezellig zo, in het portiek. Hij voelde zich niet meer ongemakkelijk. Zelfs niet als Dorit tegen hem zou leunen. Er moest alleen even een beetje tijd overgroeien, dan voelde hij zich pas om zijn gemak bij iemand. En nu was die tijd gekomen dat hij zich bij Dorit op zijn gemak voelde. Maar dat kwam dan ook door haar spontaniteit. ‘Heb je het koud?’ vroeg hij bezorgd. Hij concentreerde zich en liet een beetje warmte van zich afkomen door middel van zijn krachten. Hij had ook nog een tweede optie, maar misschien zou ze die niet leuk vinden. Als kon van zichzelf een kachel maken en dichtbij haar gaan staan, dan zou ze het ook warm hebben. Maar hij kon begrijpen dat ze dat niet wou. Nou ja, misschien had ze haar eigen magie nog niet zover op de rails om zichzelf voldoende te verwarmen. Hij al wel. Hij kon ook anderen verwarmen, als hij wou. Hij keek haar rustig aan en wachtte af. Hij maakte zijn eigen lichaam alvast maar warm, mocht ze plotseling toch een ander idee hebben. Trouwens, dan had hij het ook warm.

- Ons topic gaat goed D: -

Dorit schoot in de lach, 'Natuurlijk lieverd, wat jij wil!' zei ze en sloeg haar ogen snel neer. 'Je zou vast hetzelfde hebben gedaan, het was een heel aantrekkelijke druppel' zei ze en keek met een lach weer naar hem op. Hij stak zijn tong uit en dat ontlokte haar nog een lach. Dorit bedacht dat ze ondanks de regen en haar valpartij een goede middag aan het beleven was. Jaden was grappig en aardig voor haar. Het was ook fijn dat hij niet doorzaagde over haar soms plotselinge treurigheid. Op Razen high had ze wel eens vriendjes gehad maar die werden uiteindelijk toch afgeschrokken door haar wisselende humeur. Dorit was de hoop op een gelukkig en liefdevol leven alang vergeten na Damien. Jaden echter had vandaag echter laten schijnen door haar te laten lachen en aardig tegen haar te zijn. Haar mondhoeken trokken naar beneden bij de gedachte dat dat snel over zou zijn als hij het zou weten over hém. De vertrouwde woede van spijt en verdriet laaide weer op en ze keek naar haar schoenen om ze verbergen dat ze haar gezicht niet meer in de plooi had.

Na een paar keer diep adem te hebben gehaald keek ze weer op naar Jaden. 'Een beetje. Ik ben nog ingesteld op Razen.' mompelde ze en glimlachte. Haar innerlijke vlam was voor haar gevoel al een jaar gedooft waardoor haar magie niet meer zo groot als die eens geweest was. Ook haar vermogen zichzelf een beetje op te warmen was langzaamaan verdwenen maar daar zei ze niks over. Ze leunde tegen de muur achter haar en keek Jaden aan. Dorit bedacht dat hij het vermogen zichzelfs en mischien ook wel anderen te verwarmen waarschijnlijk als bezat maar ze wild niet aandringen als hij niet wilde. En ze had het ook niet zo koud, ze had gewoon spijt dat ze haar jas niet had meegenomen op het uitje naar het dorp. Anderzijds, als ze haar jas was gehad was ze waarschijnlijk terug naar het kasteel gelopen en had ze hier nu niet 2 cm van Jaden af gestaan. Bij die gedachte grijnsde ze maar vertelde Jaden niet waarom.

-heujjj, echt wel Very Happy

-

Jadens mondhoeken trokken weer een beetje omlaag toen hij de wisselende stemming van Dorit opmerkte. Maar hij wou haar niet boos maken of zo en vroeg daarom dus ook niet. Soms was het beter om mensen even met rust te laten als ze zulke stemming hadden. Als hij aan zijn zusje dacht, keek hij waarschijnlijk hetzelfde als Dorit en zij had ook nog niks gevraagd aan hem, dus zou hij ook maar zwijgen. Zwijgzaam keek hij haar aan, niet goed wetend of hij nu zijn bedachte optie twee moest uitvoeren of niet. Hij wreef even over zijn achterhoofd en grinnikte toen hij aan Dorits vorige woorden dacht. Dit was een heel andere middag geworden dan hij gedacht had. Hij had Dorit nu ontmoet en dat was zijn eerste vriend van Starshine. Nou ja, hij zou wel zien wie hij nog zou ontmoeten. Hij wist ook eigenlijk niet of hij Darius echt als vriend kon benoemen. De stagiair was wel aardig tegen hem gedaan en Jaden had zich ook wel goed bij hem gevoeld, maar moesten stagiaires niet altijd zulk begrip tonen? Nou ja, hij wist het niet. Hij besloot er ook niet echt verder over na te denken. Het enige wat hij zichzelf ermee aandeed, was lastigvallen. Hij keek opzij naar Dorit. Hij kon bijna zijn mond niet houden toen hij haar naar omlaag staande mondhoeken ontdekte. Hij vond het echt niet leuk als Dorit zo triest was en hij werd er zelf ook een beetje triest van. Hij keek naar buiten om zich niet te veel te laten beïnvloeden met emoties. De enige bij wie hij dit echt ook had, was bij zijn zusje. Zij niet blij, hij niet blij. Zij verdrietig, hij verdrietig. Zij blij, hij super blij. Zij tevreden, hij tevreden. Hij grinnikte even en keek toen naar Dorit.

Oh boy, hoe moest hij dit zeggen zonder vies over te komen? Hij grinnikte even en keek naar Dorit. Haar opwarmen, dat zou raar klinken. Maar hoe moest hij het anders noemen? ‘Ik kan je misschien met mijn magie wel een beetje warmer maken. Maar het hoeft niet als je het eng vindt of als je het niet wilt, hoor. Het is maar idee,’ zei hij en hij glimlachte vriendelijk naar haar. Wat hij zeker niet wou was vies op haar overkomen. Oh nee, helemaal niet! Hij hoorde een brommer hard door de straat racen. Hij keek om en zag de brommer voorbijgaan. Hij snakte naar zijn eigen brommer. Maar die had hij niet mogen meenemen naar Starshine. Natuurlijk niet. Hij grinnikte en keek toen opzij. ‘Als je hier brommers kunt huren, ga ik er eens eentje lenen voor een hele week,’ zei hij en hij lachte even. Hij zag zichzelf echt al gaan. En het grappige was: hij kon het ook nog echt doen. Hij keek voor zich en zag een bende jongens richting een ander portiek rennen, een eindje schuin tegenover hun. Die hadden vast ook geen zin in de regen, of zo. Hij keek opzij naar Dorit. Hij vroeg zich af of ze zijn voorstel goed vond, van het voor haar warmer maken.

- Gheghe, we zouden iets met die bende jongens kunnen doen *fluit onschuldig* -

Dorit keek weer op en schonk Jaden een brede glimlach. Toen ze echter zag dat hij niet echt happy keek gleed de glimlach weer weg. 'Wat is er?' vroeg ze bezorgd. Ze ging haar acties na maar kon niks vinden wat hem chagerijnig of verdrietig had kunnen maken. Dorit trok haar wenkbrauwen op en keek hem aan. Toen hij grinnikte lachte ze ook, opgelucht dat zijn sombere gezicht verdwenen was. De hagel was overgegaan in regen en Dorit hoorde haar maag rommelen. Jaden deed zijn voorstel en Dorit dacht na. Ze wist gelijk haar antwoord al; nee. Maar wilde hem niet kwetsen. Ze kon zich nog herinneren dat zij en haar partner moesten oefenen op het elkaar warm maken. Lodana had weken met brandwonden gelopen en Dorit had drie dagen op de ziekenzaal gelegen met razende koorts. 'Ik wil je niet beledigen' begon ze twijfelend 'maar ik heb nogal slechte ervaring met het opwarmen van anderen en.. nou.. ik weet niet' besloot ze hakkelend en ontweek zijn blik. Een idee kwam in haar op en ze lachte hardop. Waarom had ze daar niet aan gedacht? 'Wacht even!' zei ze vrolijk en schoot het portiek uit.

Bij de kassa rekende ze af en rende de regen weer in, haar kleding was niet helemaal doorweekt maar ze zat er in de buurt toen ze het portiek weer in kwam stormen. Trots hield ze een zwarte paraplu omhoog. 'Trek in een wandelingetje? Ik heb echt enorme honger en nu ben ik ook nog nat en ik verlang naar vuur en iets warms in mijn buik.' zei ze en keek Jaden verwachtingsvol aan. Zijn gezicht op een kleine afstand leidde haar even af en ze knipperde verward met haar ogen. Toen hief ze de parapplu en grijnsde breed naar hem.

-shit dat zag ik te laat. als jij nou even zegt dat ze iets lulligs doen

-

Geschrokken keek Jaden naar Dorit. Nou ja, nu moest hij wel vertellen waarom hij zo triest had gekeken. ‘Het kwam gewoon om jou. Ik vat – alleen nog maar bij mijn zusje, maar nu blijkbaar ook bij jou – je emoties op en word er zelf beïnvloed van,’ zei hij en hij keek verlegen weg. Wat als ze hem zou gaan uitlachen? Hij was blij toen hij zich kon focussen op haar woorden. ‘Oh, het hoeft ook niet! Wat rot voor je,’ probeerde hij zijn medeleven te tonen en hij glimlachte waterig naar haar. Hij was echt een oen! De volgende keer ging hij het wat voorzichtiger zeggen. Hij wou haar niet boos of verdrietig maken. Hij zou er niet tegen kunnen als het door hem zou kunnen dat ze boos zou zijn. Hij keek haar verward aan. Pas toen hij doorhad wat ze had gezegd, stond hij alleen in de portiek. Hij keek naar de bende jongens. Een gevoel kwam hem overweldigen en hij probeerde het door te slikken. Hij had het gevoel alsof die jongens Dorit op een manier nakeken die Jaden haatte. Hij keek ze even fel aan, maar hun blikken leken plots weer gewoon naar elkaar gericht. Vanaf hier kon Jaden ze zelfs nog horen roepen, door de hagel heen. Het waren vast van die luidruchtige jongens. Met zijn handen in zijn zakken leunde Jaden tegen de muur achter zich aan. Hij had al eens zulk soort jongens gezien. Zijn zusje had haar armen om hem heen geslagen en had hem krampachtig vastgehouden. Hij was toen negen en zij zeven. Zijn zus was redelijk klein voor haar leeftijd, dus was zij tot aan zijn benen gekomen. Bang had ze – met haar wang gedrukt tegen zijn been – naar de jongens gekeken, totdat Jaden haar gerustgesteld had. Hij slikte bij die gedachte en sloot zijn ogen.

Jadens ogen opende zich verbaasd en hij keek recht in het gezicht van Dorit. Had hij dan al zo lang staan denken, of was zij al eerder teruggeweest? Hij grinnikte even en keek naar de paraplu. ‘Laten we dan maar niet wachten en een café of zo iets opzoeken!’ stelde hij enthousiast en vrolijk voor, waarna hij haar vriendelijk aankeek. Zijn blik richtte zich weer naar de jongens. Hij beet op zijn wang. Hij was gewoon verschrikkelijk wantrouwig. Dat had hij al van kinds af aan. Maar alleen voor dat soort groepjes was hij wantrouwend. Hij keek naar voren. Sodeju! Dorits gezicht was dichtbij. Hij grinnikte even. ‘Mooie ogen,’ zei hij grappend, maar iets in zijn stem verraadde dat hij het meende. Het was ook wel een feit. Dorit had mooie ogen. Hij trok zijn hoofd een beetje terug. ‘Moet ik hem dragen?’ vroeg hij en hij wees naar de paraplu. Hij pakte haar arm vast. ‘Wacht even,’ zei hij en je kon de ongerustheid zien in zijn ogen. ‘Ik vertrouw die bende daar, bij dat portiek, niet,’ gaf hij toe en hij keek opnieuw zorgelijk naar de portiek verderop, waar de jongens inmiddels stonden te roken. Waarom had hij zo’n slecht gevoel hierover? Die jongens deden heus niks. Toch?

- Hahaha! Ik ben gemeen D: Jij mag beslissen wat ze doen XD -

Dorit dacht na over wat Jaden had gezegt. Op dat moment wist ze niet wat ze had moeten zeggen en was ze de paraplu gaan halen. Nu vond ze het echter vertederend dat hij zich druk maakte om haar. Toch was het niet goed, als hij zich liet beïnvloeden door haar emotie's was het zelfs rampzalig. Maar daar zou ze later over nadenken. Ze keek in de grote bruine ogen van Jaden die verbaasd keken haar nu al terug te zien. Ze lachte breed, 'Goedemorgen' tinkelde haar stem vrolijk. Ze straalde onder zijn complimentje, 'Mischien' zei ze langzaam 'Is dat wel het handigst, jij bent het langst. Anders zou ik de hele tijd met mijn arm omhoog moeten lopen en ik krijg snel kramp.'
Ze zette een stap naar buiten maar werd tegen gehouden door een hand die zich om haar bovenarm sloot. Ze kromp angstig ineen en trok de magie om zichzelf al naar zich toe toen ze bedacht dat het Jaden maar was en ontspande zich. Ze keek achterom en luisterde naar zijn uitleg. Dorit keek naar de groep en knikte begrijpend. 'Nee het is ook niet mijn type mensen. Damien was precies zo..' zei ze en meer tegen zichzelf dan tegen Jaden. 'Kan ons het schelen' mopperde ze tenslotte opstandig. Ze stapte het portiek uit en trok Jaden met de paraplu mee. De jongens riepen wat maar het geluid ging verloren in de regen.

Een beetje zenuwachtig probeerde Dorit mee te trekken, de grootste en de lelijkste had zich van de groep losgemaakt en liep op hen af. 'Niet zo een haast lieverd' rapste hij en lachte hard en keek met zijn kleine oogjes naar Dorit. 'Ik kom even vriendelijk vragen of we mee kunnen lopen onder jullie plu' zei hij terwijl hij naar de jongens achter zich wees. Dorit fronste, 'Natuurlijk niet. Ziet die paraplu er groot genoeg uit? Nee! Dat dacht ik dus ook' sneerde ze. De jongens trok zijn wenkbrauwen op en lachte weer hard. Zijn hand ging naar Dorits kin om hem op te tillen. Het in vergelijking kleine meisje sloeg echter driftig zijn hand weg. Dorit merkte op dat de jongens die in het portiek waren gebleven ook aan kwamen slenteren.

-beetje kort, youknowwhy-

De zorg in zijn ogen werd steeds groter. ‘Maar…’ begon hij, maar ergens had Dorit ook wel gelijk. Wat zouden zulke jongens nu kunnen doen? Toch bleef hij een beetje twijfelend naar Dorit kijken. Hij wou haar dolgraag volgen, maar die jongens hielden hem op afstand. Zijn zusje had al eens zo’n ervaring gehad met dat soort types en die jongens hadden ook erg verlekkerd naar zijn zus gekeken. Maar Dorit was groter dan zijn zusje en had ook meer ervaring, maar toch. Hij vertrouwde de boel niet. Hij balde zijn vuisten. Oké, hij zou volgen, maar hij was er klaar voor als iemand Dorit zou aanraken. Hij zuchtte even en keek opzij. Op Razen High had hij nooit moeten vechten met iemand. Meestal gingen ze vanzelf ook weer weg. Maar dat waren deze types dus blijkbaar niet van plan. Nou ja… Hij wist niet eens of ze wel echt op hun zouden afkomen of niet. Hij zuchtte even en keek naar Dorit. Hij voelde bewondering voor haar. Ze wist dat het wel eens verkeerd kon aflopen, maar toch zette ze door. Die meid had echt furie in haar bloed. ‘Damien?’ vroeg hij en hij keek haar aan. Wie was Damien? Zou het soms iemand zijn waarmee ze een slechte ervaring gehad had? Hij besloot om niet verder te vragen. Niet dat hij daar nog kans voor had. ‘Dorit, wacht,’ zei hij, maar het was al te laat. Zuchtend volgde hij haar. Hij had gevoel dat dit slecht ging aflopen. Die jongens waren niet wat ze leken. Hij keek zuchtend naar Dorit. ‘Dorit, begrijp me niet verkeerd, maar we doen nu niet het goeie,’ vervolgde hij zachtjes. Hij had de paraplu ondertussen al overgenomen en keek haar zuchtend aan. Hij had geen keus. Hij werd meegetrokken. ‘Oké, maar zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.’

Jadens blik schoot fel opzij toen hij iets hoorde. Hij gromde. Hoe durfde die etter Dorit zo onrespectvol te noemen? Zoiets zei je toch zeker niet als het niet je meisje was? Hij gromde opnieuw. ‘Zout op,’ snauwde hij, nog voordat Dorit kon spreken. Hij had het gevoel dat hij haar gewoon moest beschermen. Hij ging haar echt niet achterlaten bij dit soort types. Ze waren verdomme stuk voor stuk allemaal hetzelfde. Altijd moesten ze achter de mooie meiden jagen en gaven de minder knappe meiden een slecht gevoel door hun te pesten. Dit waren gewoon types die je op Razen High ook tegenkwam. Hij grinnikte even bij Dorits opmerking. Nu had ze die jongen wel voldoende op zijn nummer gezet, toch? Hij verhardde zijn blik bij de jongen zijn handelingen. Voordat hij Dorit nog verder kon aanraken, duwde Jaden de paraplu in zijn handen. De jongen keek er verbaasd naar. Dit was het moment waarop Jaden hem een harde duw gaf, de paraplu weer terug pakte, die gauw aan Dorit gaf en beschermend voor haar ging staan. ‘Oprotten,’ siste hij. De jongens leken echter niet te luisteren. ‘Ik had je gewaarschuwd,’ zei hij zuchtend tegen Dorit. ‘Maar ik ga je niet laten zitten,’ zei hij en handig draaide hij de armen op de rug van de jongen voor hem. Eens kijken of ze nu nog zo stoer waren. Hij draaide het net zo lang en hard totdat het kraakte en de jongen kermde van de pijn. ‘Gaan we nu netjes opzouten? Ik breek zijn armen. Daar ben ik nu wel in de mood voor,’ zei hij en om zijn woorden een duidelijkere dreiging te geven, kraakten de armen van de jongen nog een keer. Hij was maar één stap verwijderd van het breken. De andere jongens hielden hun pas in, klemden hun tanden op elkaar en liepen naar achter.

- Haha D: Je moet dat filmpje 'Falen op de trap' echt eens zien, die ik bij Commercials en zo heb neergezet XD -

Dorit zag hoe Jaden zich voor haar drong en hoorde hem zeggen dat hij haar niet zou laten zitten. Vluchtig kriebelde er iets in haar maag en haar woede werd even vermengt met blijdschap. Jaden had de paraplu in de handen van de jongen gedrukt en gezegt dat hij moest oprotten. Achter zijn arm langs keek Dorit boos naar de jongen en legde haar hand op de rug van Jaden. Toen hij niet de indruk maakte klaar te zijn met zijn spelletjes schoot Jaden op hem af en draaide zijn arm op zijn rug en schreeuwde naar de jongens die op hen af kwam. Dorit hoorde het gekraak en kromp in elkaar. Ze was nooit zo dol geweest op mensen gevechten waar je elkaar aanraakte en bloed over elkaar heen goot enzo. Een vuurbolletje met 2 cm doorsnee ontwikkelde zich tussen haar wijsvinger en duim en ze haar ogen gingen nerveus heen en weer tussen de overgebleven jongens. Onbewust had ze haar bovenlip opgetrokken in een onhoorbare grauw. Op de achtergrond zoemde de angst om te ver te gaan. De jongens begonnen achteruit te lopen bij de dreiging die Jaden naar hen schreeuwde en de gevangen jongen keek hen dwingend aan. Toen ze ver genoeg waren liep Dorit naar Jaden toe. 'Laten we gaan' zei ze tegen hem, ze keek de jongen, meer een man eigenlijk, woedend aan. Toen keek ze weer naar Jaden. Zijn gezicht stond boos en Dorit had spijt dat ze zo roekeloos was geweest. Ze had naar hem moeten luisteren, haar mondhoeken gingen treurig omlaag en ze legde haar hand, bedekt met plijsters, op zijn arm. 'Sorry' mompelde ze en trok een beetje dwingend aan zijn arm. De blikken van de overige jongens verspreidde zich tussen woedend naar Jaden kijken en grijnsend naar Dorit staren.

Geamuseerd keek Jaden naar de jongens die inderdaad geïntimideerd werden door zijn handelingen. De hand op zijn rug van Dorit merkte hij op. Hij sloot zijn ogen even. Het was fijn dat hij wist dat Dorit hem steunde. Hij keek opzij naar haar. Zijn mondhoeken gingen even omlaag. ‘Geen probleem,’ zei hij tegen haar. Hij keek naar de jongen. Dorit was dan misschien wel roekeloos geweest, ze verdiende het niet om door dit soort type lastiggevallen te worden. Daar kon hij trouwens niet tegen. Ze moesten verdomme van Dorit afblijven! Hij keek naar de jongen voor zich. De jongen keek angstig, maar Jaden vermoedde dat als hij hem losliet, de jongen weer zou grijnzen. Dat moest hij natuurlijk voorkomen. En hij wist precies hoe hij dat zou voorkomen. Boos keek hij naar de jongen en toen naar de rest. ‘Denken jullie soms dat ik zijn arm niet durf te breken?’ vroeg hij dreigend. Ze deden als een soort antwoord nog een stap achteruit. Jaden gromde een keertje en keek naar Dorit. Hij knikte. Hij wou eigenlijk ook wel weggaan. Hij had niet zo’n zin om hier te blijven bij die types. Hij voelde een hand op zijn arm en keek er verbaasd naar. Hij gooide de jongen met een trap tegen zijn kont naar voren. De jongen verloor zijn evenwicht en viel op de grond. Hij kermde zo hard van de pijn, dat hij meteen geholpen werd. Door het ondersteunen van hun vriend, konden ze niet meer op Jaden en Dorit reageren. Net goed. Jaden nam de paraplu van Dorit over en zei luchtig: ‘Kom, dan gaan we weer.’ Zuchtend keek hij opzij. ‘Het geeft niet. Gebeurd is gebeurd,’ zei hij en hij keek haar vriendelijk aan, een brede glimlach hebbend rond zijn gezicht, waarna hij grappend zei: ‘Ik wou altijd al eens de held uithangen om iemand te helpen.’

Hij strengelde zijn vingers met die van Dorit en begon toen te hollen, naar het einde van de straat. ‘Ik heb onderweg naar hier een cafeetje gezien!’ legde hij uit en hij rende zo snel mogelijk. ‘De jongens zullen ons nu ook niet meer kunnen vinden. En als ze dat wel doen, ben ik er klaar voor!’ zei hij strijdlustig en hij grinnikte even, waarna hij zich op de weg concentreerde. Algauw zag hij het café die hij bedoelde. Hij liet de paraplu inklappen en hield de deur open voor Dorit. ‘Vrouwen eerst,’ zei hij, in een poging om charmant te zijn. Hij schudde de paraplu van zijn natte spetters, deed het weer in de vorm zoals het was voordat het opengeklapt was en liep achter Dorit aan het café in. Hij schudde zijn haar even, zodat een paar druppels op de grond vielen. Hij keek opzij. Het was rustig in het café. ‘Jij mag kiezen waar we gaan zitten, voor mij is het altijd goed,’ zei hij vriendelijk tegen Dorit en hij wachtte af en volgde Dorit ondertussen gewoon.

Dorit sloeg Jaden gade, het kinderlijk was nu wel zo ongeveer verdwenen. Hij stemde in met het voorstel om te gaan en handelde met de jongen af door hem languit op zijn bek te laten gaan. De jongens dromden allemaal blatend om hun leider heen en Jaden zei dat ze zouden gaan en dat hij het niet erg vond. Gebeurd is gebeurd.. herhaalde Dorit in haar hoofd en ze knikte. Dat was zo. Dorit weerstond de verleiding haar vuurbolletje op de jongens af te sturen. Jadens warme hand pakte de hare en ze renden weg. Dorit bleef zich bewust van zijn hand in de hare maar genoot ook voor het eerst van de regen. Twee mensen, een jongen en een meisje, vreemde vogels eigenlijk sprinten in de regen door het labyrint van de straatjes. Hun voetstappen klonken hard op de lege straten. Jaden leidde haar naar een mooi café met de naam de Bokkenbrucht. Ze stapte naar binnen en giechelde toen Jaden vrouwen eerst zei. 'Dames gaan voor' verbeterde ze hem en lachte weer. Dorit liet zijn hand niet los, ze wachte tot hij het contact zou verbreken. Dorit had geen jas om op te hangen dus liep ze door naar een tafeltje voor twee. Ze begroette de serveerster en die zeidat ze zo terug zou komen.

- zal ik een nieuw topic maken bij de Bokkenburcht of jij?-

PROFILE MAGICIAN