Zo snel haar benen haar konden verplaatste sjeesde ze door de gangen heen. Voor de meeste mensen bleef er een wervelwind aan papiertjes en andere losliggende dingen achter, gemengd met een geroepen verontschuldiging over haar schouder waardoor Ephony's zicht weer werd benomen door de blonde lokken. Maar veel aandacht had ze niet voor de overige mensen, haar hoofd was te vol geweest met het ene en belangrijkste iets. Savador. De bijna drie weken dat ze hem niet had gezien wist ze dat hij afwezig was geweest, terug naar Shadra was gegaan om de laatste dingen te regelen. Het hartverscheurende nieuws dat haarzelf ook werkelijk in de diepste putten had getrokken dat hij binnen twintig dagen zou sterven was het begin van dit alles. Maar geruchten waren haar tot de oren gekomen, nieuws waarvan ze nu had vernomen dat het wel waar móest zijn. Hij was terug, hij was er. Van de overige geruchten dat hij nog leefde dankzij verschillende demonen, of dat hij zich als een vampierachtige in leven had gehouden geloofde ze niet. Dat was niet de Savador die zij kende, onmogelijk. Hij was dan wel een volbloed Shadraan, zo ver zou hij zelfs niet gaan. Het ging te langzaam voor haar, de brandende spieren in haar benen werkte haar bloedirritant tegen. Een snel kloppend hart zette haar voeten aan sneller te rennen, voortgeduwd met behulp van de haast surfende wind schoot ze de trap op. Haar geest stond op blank, haar hart versnelde zich nog een slag toen de deur van Savadors kantoor in zicht kwam en ze de sterkere magiebron van hem al voelde. Enkel en alleen omdat ze er hopeloos naar gezocht had, en haar hele aandacht naar dat ene puntje was uitgegaan. Met een klap werd de deur open gesmeten, haar blonde haren wild en door de war samen met de pony boven haar ogen stond ze eerst doodstil in de deur opening. Haar lippen van elkaar om haar longen in het hevige heigen te voorzien van de zuurstof die ze nodig hadden. Het suizende geluid in haar oren nam enkel aan bij het zien van de bekende brede rug, in een zwart gewaad gehuld. De tweeling ging bij haar voorbij, de vreemde vrouw zag ze niet samen met de jongere jongen naast haar. Haar verwijdde, grijsblauwe ogen konden alleen hem zien ondanks de tranen die zich erin opwelde. Met een wanhopige roep stortte ze zich naar hem toe om de kleine afstand tussen hun te overbruggen met een struikelende sprint, gleden haar armen haast in een val om zijn middel heen en grepen haar handen hoog op zijn rug de zwarte stof vast. Trillend van de inspanning die het haar de afgelopen weken had gekost klemde ze zich tegen hem aan, stroomde de tranen met luide snikken langs haar wangen en bevochtigde Savadors kleding. Opluchting, verwarring, blijheid en vele andere emoties gierde door haar aderen. Ze kon het niet geloven dat hij hier nu stond, dat hij werkelijk nog wat terug gekomen. Met heel haar hart hoopte ze dat de geruchten in de schoolgangen waarheid waren geweest, dat ze deze man niet hoefde te verliezen. Dat ze nog vele malen kon genieten van zijn norse buien, zijn koppige karakter en zijn warme liefde die ze bij hem had gevonden. Geen mogelijkheid om te spreken kon ze vinden, haar keel dicht geknepen en haar voorhoofd tegen zijn borst gedrukt in een poging hem zo stevig mogelijk tegen zich aan te trekken alsof ze hem nooit meer los wilde laten. Ze wist niet hoe ze het had overleefd zonder hem, de eerste Shadraan waar ze van hield alsof het haar vader was. Wanhopig klemde ze zich aan hem vast, wist dat haar benen het misschien zouden begeven als ze hem los zou laten. Opgeslokt in haar eigen wanhoop en ongeloof lette ze totaal niet meer op haar omgeving. Enkel op de warmte van zijn lichaam en zijn geur die in haar geest bijna uit zijn kamer was verdwenen.

Aaahw, arme Eeeph :c

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Eigenlijk had hij nog in het ziekenhuis moeten verblijven voor verdere herstelling, maar Savador had er niet mee kunnen wachten om zijn oude vertrouwde plekje als Hoofdmeester over de school in te nemen en de aanwezige personen daar te zien die dicht bij hem stonden. Daarom werd het hem toegelaten om terug te mogen, mits hij de thuiszorg van het ziekenhuis accepteerde en eens in de zoveel weken terugkwam voor training rond revalidatie en herstel. Kleine taken zoals opnieuw leren lopen en krachtoefeningen voor zijn armen, benen en rug. Alles om weer de oude te worden. Maar voor nu moest hij het nog behoorlijk rustig aan doen met zijn pas geopereerde rug en de hechtingen die er zorgvuldig in waren gezet. Met Uda die zich tot ergernis toe steeds aan hem vast wilde klampen of haar hoofd tegen hem aan wilde rusten alsof het al vast stond dat hij ook zoveel voor haar voelde als zij voor hem, had hij met alle voorzichtigheid de shuttle teruggenomen naar Starshine. Tijdens zijn reis had hij geprobeerd Uda zo veel mogelijk te negeren, kampte hij met Neara die steeds in zijn hoofd bleef rondspoken en hield hij zich vast aan het vooruitzicht om de mensen weer in zijn armen te mogen sluiten die hij zolang had moeten missen, en die ongetwijfeld al net zo overrompeld moesten zijn door het goede nieuws als hij. Hij kon het immers nog steeds amper geloven. Nu was hij terug, met alle bagage en in levende lijve. Lopen ging helemaal nog niet soepel; de meeste keren moest hij zich door Uda laten duwen in de rolstoel doordat zelfs zijn armen nog te zwak waren, hoewel hij koppig vol bleef houden dat het hem ook prima zelf afging. Zijn gezicht stond op onweer bij het idee dat Uda zonder pardon in zijn leven getreden was, en wie hij vanaf nu iedere avond laat in zijn bed zou aantreffen om de nacht mee te delen. Uda daarintegen was in haar nopjes. De man die ze via het relatiebureau had leren kennen leek zoveel meer belangrijker te zijn dan haar zwijgende zoon Thamias, die ze eerder als haar persoonlijke sloofje gebruikte. Na veel pijn en moeite stond Savador stil bij zijn oude vertrouwde bureau. Zijn slangachtige ogen gleden zwijgzaam het kantoor rond zoals hij die had achtergelaten voor zijn vertrek. Alles lag nog precies zoals toen, en zelfs de potdcht geschoven gordijnen had niemand met een vinger aangeraakt. Het rook er muf naar oude boeken en perkament, een lichte geur van vuur en zwavel vulde vervolgens als tweede welkom zijn neusgaten. Zijn bleke hand ging nog zacht trillend over het gave hout van zijn bureau. Hij had het gemist. Even leek het boek definitief voor hem gesloten te zijn. En hij had het gemist. 'Dus dit is je persoonlijke werkplek?' Uda stond met een vleiende grijns tegen hem aan en bewoog haar hand met haar wijs- en middelvinger 'lopend' omhoog over zijn borst. Haar bedriegelijke ogen zo zwart als roet had ze uitdagend naar hem opgeslagen. Savador gaf er in eerste instantie geen gehoor aan, totaal niet in de ban genomen van haar acties die ze zo stout mogelijk over wilde laten komen. De uitdrukking op zijn strakke gezicht bleef emotieloos en zijn blik ging nog steeds de kamer rond. 'Daar ziet het er wel naar uit,' reageerde hij ontwijkend. Vermoeid zette hij een tas op de grond. Hij had zijn bagage zelf moeten dragen, inclusief de kinderwagen, omdat iemand bang was geweest haar gelakte nagels te bevuilen. Zijn antwoorden en reacties waren stuk voor stuk kort en ontwijkend geweest. Hij wilde niet langer nog confrontaties met deze vrouw aangaan. Hij werd er gewoon nog vermoeider van dan hij al was. Genoeg Uda voor vandaag. Zuchend zette hij voorzichtig een hand tegen zijn rug. Hij moest liggen. Te lang staan was niet goed, en het deed vanaf het moment dat hij in de shuttle terug naar Starshine stapte al ontzettend pijn. Kennelijk waren alle verdovingen al zo goed als uitgewerkt. Savador zette juist een stap in de richting van zijn bed toen Uda zich er al op liet neerploffen. Haar uitgemergelde handen gingen over de matras en bevoelden nauwkeurig het kussen. 'Ik dacht dat je zei een tweepersoonsbed te hebben? Dat wordt nauw bij elkaar slapen, hé. Maar je vind het vast niet erg als ik jou als bed gebruik.' Veelzeggend glimlachend keek Uda naar hem op. Zonder er acht op te slaan keek hij geïrriteerd weg. Alsof dat kon nu hij een operatie achter de rug had. Hij had ook helemaal niets gezegd over een tweepersoonsbed, raar mens dat het was. Ze vormde alles zo om zodat ze precies haar wensen kon laten weten, en dan verwachtte ze hoogst waarschijnlijk dat hij er direct voor zou zorgen. Hij sloeg neerslachtig zijn ogen neer. Waarom hij haar uitgekozen had was voor hem een raadsel, maar één ding was hem in ieder geval duidelijk: hij ging voor de rest van zijn leven een hel tegemoet. Iedere dag samenzijn met dit wicht zou als resultaat minstens eens per week een zware depressie opleveren. Een magazijn aan de duurste wijn kon alvast ingeslagen worden.. In een fractie van een seconde werd een moment later de stilte ruw verbroken door een luid openslaande deur, en wist hij zich met moeite en veel steun aan zijn bureau om te draaien naar de bron van het lawaai. Enkel zijn hoofd omdraaien ging nog gepaard met veel pijn in verband met zijn ruggengraat, waar nu ook zijn nekwervels broos aanvoelden. Savador kon nog net een blonde waas opvangen voor het hem aan zijn zicht ontschoot, die in een wanhopige roep op hem af kwam gesprongen en hem de lucht uit zijn longen kneep toen het zich als een magneet aan hem vastklampte. Hij klemde zijn kaken op elkaar maar wist een moeilijke kreun van de pijn die de verstikkend strakke armen om hem heen bezorgden niet meer te onderdrukken. Handen op zijn rug vergrepen zich krampachtig aan de zwarte stof van zijn mantel en oefenden een grote druk uit op de plaatsen waar het nu juist het meeste zeer deed. Het duurde een hele tijd om van die pijn te bekomen en op de blonde kruin neer te staren. Lange uithalen en luide snikken klonken door de kamer, maar deden bij hem een waterig glimlachje op zijn gelaat toveren. 'Ephony,' zei hij zacht. Het meisje dat hij net als de overige leerlingen met zo'n grote afgunst behandeld had, maar die hij nu als haast zijn derde kind beschouwde, al was het niet officieel. Huilend stond ze tegen hem aan. Ze had natuurlijk onbekend veel emoties opgekropt door het slechte nieuws, arme ziel. En opgekropte emoties kwamen er meestal zo uit. Nog zwakjes gleden zijn armen om haar heen, langzaam alsof ze van porselein was en hij haar niet wilde breken. Met moeite wist hij zich wat voorover te buigen om zich beschermend over haar heen te hellen, zijn handen geruststellend wrijvend over haar rug en zijn neus begraven in haar blonde lokken, steunend op haar kruin. Hij had haar gemist als een tere scheur in zijn hart. Zielsveel.

Haar longen brandde en haar keel werd dichtgeknepen door de tranen die ongecontroleerd over haar wangen stroomde. Zichzelf vast geklemd rond Savador, niet bij nagedacht dat hij misschien nog pijn leed. Wat er was gebeurd waarom hij terug kwam wist ze niet precies, het enige wat ze wist was dat hij terug was en haar nog niet zou verlaten. Zijn zachte stem die haar naam sprak had nog nooit zo verwelkomend geklonken, als een zuchtje warme wint op een ijskoude winteravond. Haar handen grepen opnieuw een stuk stof vast toen zijn armen om haar heen kwamen te liggen, alsof ze zich nog niet genoeg tegen hem aan drukte. 'S-saf,' tussen haar knikken door kon ze hem beantwoorden, hield zich naast het geluid van haar verdriet stil. Pas op het moment dat haar hoofdpijn op kwam zetten en ze duizelig werd van de inspanning die ze plots los liet verzwakte haar snikken en tilde ze langzaam haar hoofd op alsof deze van lood was. Met betraande ogen, rood uitgelopen en vlekken op haar gezicht keek ze op naar Savadors bleke gezicht. 'Welkom terug,' kon ze er hees fluisterend uit krijgen tussen de verstikkende snikken. Haar handen nog steeds verkramp op zijn rug, duidelijk dat haar hoofd optillen voor nu het geen was wat ze voor elkaar kreeg. 'Ik heb je gemist,' vervolgde haar stem nog steeds hees maar iets harder dan voorheen, en een waterig glimlachje verscheen op haar lippen. Nog steeds niet door hebbend dat ze in gezelschap stonden van twee vreemden voor haar, voelde op dit moment weer compleet nu iedereen er was waar ze van hield. Iedereen was weer terug waar hij of zij behoorde te zijn. En sinds een lange tijd in die bijna drie weken voelde ze weer een fantastische reden om te lachen, te glimlachen en de energie terug te vinden om de verdrietige en boze gedachtes weg te drukken en haarzelf weer te worden. Met een diepe ademhaling en de sporen van de tranen nog op haar gezicht te zien monde de waterige glimlach verder uit in een gelukzalige lach die haar tanden ontblootte. Enkel en alleen omdat hij nog leefde. 'Hoe gaat het? Hoe was het op Shadra?' met een nog iets onvaste stem wist ze de gedachtegangen weer over haar lippen naar buiten te krijgen, keek hem vragen aan terwijl haar handen de stof van zijn mantel los lieten en ze haar ogen over hem heen liet glijden alsof ze oppervlakkige wonden wilde vinden.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Zijn armen die om haar heen lagen oefenden in tegenstelling tot de hare nauwelijks druk uit. Je zou zeggen dat het enkel en alleen door het gewicht kwam, maar verder had Savador de kracht nog niet hervonden om zijn grip te verstevigen. Zijn spieren waren nog te verzwakt en zijn handen beefden bij alles wat hij deed. Maar om Ephony weer in zijn armen te mogen houden was al een waar welkomstgift voor hem. In de omhelzing wist hij roerloos te blijven staan, liet het arme meisje in stilte bezinken in haar verdriet van geluk. Het was een zware tijd geweest. Voor zowel hem als voor kleinschalige greep mensen die hem wel liefhadden. Iets strakker sloten zijn armen om Ephony's lichaam heen toen ze hem tussen haar snikken beantwoordde, om gehoor te geven aan haar woorden. Haperend kwam zijn naam eruit, als een uiting van geluk. Althans, de verkorte versie van zijn naam zoals Ephony het er persoonlijk van gemaakt had. Zijn bleke hand verhoogde in snelheid bij het wrijven over haar rug. 'Sst. Stil maar. Het is al goed,' susde hij zijn pleegkind zacht stil, zijn stem nog hees en onvast. Ze hoefde niet zoveel tranen om zijn wederkeer te laten, hij was het al niet gewend dat iemand zoveel liefde in hem toonde. Maar hij waardeerde het - hij waardeerde het zeer. Uit opluchting en vreugde slaakte Savador een diepe hoorbare zucht met Ephony nog tegen hem aan. Dat dit hem nog gegund mocht worden na alles wat er de afgelopen dagen was gebeurd. Uda stond met een minachtende blik en over elkaar geslagen armen onvoldaan toe te kijken, met vragen in haar hoofd zoals wie dat kind in hemelsnaam was en waarom die snotmeid meer liefde ontving dat zij had gekregen in de aantal dagen dat ze al in Savadors gezelschap was geweest. Ze vond het gewoon niet eerlijk. Belachelijk. Savador volgde traag haar voorbeeld toen Ephony in beweging kwam, en week met zijn bovenlichaam wat achteruit om op haar neer te kijken toen ze haar hoofd naar hem oprichtte. Haar gelaat volledig betraand en rood van het toonbare verdriet dat ze over zich heen had laten komen, maar in haar grijsblauwe ogen waren nog steeds die typische pretlichtjes te vinden die hij zo graag bij haar zag. 'Ik heb je gemist.' Met een vaderlijke glimlach en een warme tedere bik in zijn slangachtige ogen bleef Savador nog een klein moment van stilte op haar neerstaren voor hij ontroerd een kus op haar voorhoofd drukte. 'Ik jou ook,' antwoordde hij zacht. Zijn mondhoeken krulden sierlijk nog iets verder om tot een bredere glimlach. 'Hoe gaat het? Hoe was het op Shadra?' Zijn blik had zich gevestigd op haar kruin, en zijn bleke vingers plukten zacht aan de blonde lokken die in haar gezicht hingen. De glimlach was in een zwakkere variant nog steeds aanwezig op zijn gelaat. 'Het was zwaar en het doet pijn. Maar ik leef nog. Ik kan er nog voor je zijn.' Bij die woorden wreef hij liefkozend haar schouders warm en bracht zijn gezicht dichterbij, zodat zijn neus bijna tegen de hare drukte. Zijn ogen staarden vriendelijk in de hare. 'Het zou me deugd doen te horen dat je niet enkel huilend in bed hebt gelegen. Maar dat zit er zeker niet in?' Zijn stem en houding bleven een hartelijk tintje behouden, waaruit niet moeilijk op te maken was dat het niets meer dan een eerste poging tot plagen sinds zijn terugkeer was. Zoals hij altijd gedaan had in Ephony's gezelschap. Uda verbrak de innige reünie met een hoog schraapje van haar keel om de aandacht te trekken. Met zijn handen nog op Ephony's schouders richtte Savador zich weer op en keek de vrouw even kort aan. Hij nam hoorbaar een kleine ademteug voor hij Ephony aan haar schouder naar Uda omdraaide en haar nu andersom tegen zich aan hield. 'Ephony, dit is Uda. Mijn toekomstige vrouw en nieuwe moeder over mijn kinderen,' sprak hij op een toon alsof hij het liever niet zo gewenst had. 'Uda, dit is Ephony; leerlinge op de school en daarbij ook mijn pleegdochter.' Vanaf het bed bekeek Uda de blonde meid kritisch, alsof ze eerder een vies ziekteoverbrengend insect was. Het duurde niet lang voor ze haar lelijke smoelwerk opentrok en met een negatieve opmerking mee op de proppen kwam. 'Je neemt maar beter niet alle tijd met je peetvadertje in beslag, kind. Hij is van mij en hij wil ook alleen maar mij. Je straalt het woord onbelangrijk al uit door alleen maar te bestaan. In mijn bijzijn zwijg je en spreek je alleen als je iets wordt gevraagd, begrepen? Savador, lieverd, schenk jij voor mij eens een lekker glaasje wijn in.' Met een frons en een vingerknip deinsde Uda er klaarblijkelijk niet voor terug om haar eisen te laten horen. Savador had zich wat over Ephony's schouder gebogen en zijn gezicht op gelijke hoogte gebracht zodat hij nu wang tegen wang gedrukt stond met zijn pleegdochter. Hij keek Ephony zijdelings met een zwakke grijns en een lichte uitdrukking van gebrokenheid op zijn gelaat aan ter verontschuldiging. Het was niet anders. Nu moest hij het met dat kreng doen. De grootste fout die hij had kunnen maken, en ergens was hij er zeker van dat Ephony er net zo over moest denken. Hij onderdrukte een zachte kreun van pijn toen hij zich oprichtte en Ephony achter moest laten om met alle pijn en inspanning moeizaam wijn tevoorschijn te halen. Het leek onmogelijk te lukken in de status zoals hij nu verkeerde. Hij had de hoognodige drang om gewoon te liggen en uit te rusten, maar Uda hield het bed bezet en werd nog kribbiger als er niet gedaan werd wat ze zei. Hoe eerder haar wensen vervuld werden, hoe beter.

Ergens was ze op een kinderlijke manier dolblij dat hij haar ook had gemist, had met alle macht met hem mee willen gaan naar Shadra. Zijn antwoord op haar vragen stak haar, maar wetend dat hij zou blijven en dat alles bij tijd zou verdwijnen bleef de gelukkige glimlach op haar lippen hangen. Gewend aan zijn bewegingen bleef ze naar hem opstaren toen hij zijn gezicht dichtbij bracht. 'Stommerd,' bromde ze met een zwakke glimlach als antwoord, staarde met een mislukte strenge blik naar hem op als teken dat hij daar geen grapjes over mocht maken. Ephony leek terug te komen op aarde toen er plots het nadrukkelijk geschraap door de kamer weerklonk en Savador zijn hoofd optilde. Zodra haar blik op de streng ogende vrouw viel schoot haar hand omhoog om de tranen van haar gezicht te verwijderen. De manier waarop de vrouw erbij stond maakte het duidelijk dat ze niet tevreden was, en de automatische vraag die bij Ephony naar boven kwam was uiteraard wie deze vrouw was. Ze zag er niet uit als een verpleegster, en ook pas nu viel haar oog op de jongen. Een tikkeltje beschaamd sloeg ze haar ogen neer, had geen oog gehad voor de andere mensen en had ze ronduit genegeerd. Gewillig liet ze zich leidden door Savadors handen op haar schouders, sloeg haar grijsblauwe ogen haast een tikkeltje onzeker op naar de vrouw om met een moeilijke glimlach naar haar te kijken. Pas bij Savadors - haast onwillige - woorden verwijdde haar ogen zich en staarde ze de vrouw enkel aan toen Savador duidelijk maakte wie zij was. Deze vrouw was, zíjn vrouw? Sinds wanneer kende hij haar? Waarom wist ze hier niets vanaf. Had hij op de laatste minuten van zijn leven besloten de eerste en beste vrouw aan de rand van zijn bed te huwen? Wat onthutst staarde ze terug naar de vrouw, waarvan geen spoortje aardigheid te vinden was. Even trilde haar hand, wist niet of ze haar hand uit moest steken om die van haar te schudde bij het zien van de grondige blik die over haar heen gleed. Zich opeens bewust van elk aspect van haar lichaam sloeg ze zenuwachtig haar ogen neer naar de grond. Van ontzettend en omdat ze dit niet had verwacht verwijdde haar ogen zich enkel en kwamen haar lippen onthutst van elkaar, hield haar blik op de grond bevestigd. Spontaan trok de kleur wat uit haar gezicht, verrast door de woorden van de vrouw die blijkbaar geen tegenspraak duidde. Uit welke bar had hij haar mee getrokken? 'Ja mevrouw,' was haar enige hese antwoord, kon werkelijk niets anders over haar lippen krijgen. Pas toen ze vanuit haar ooghoeken Savadors gezicht zag zakken bij het horen van het commando schoten haar ogen op om hem aan te kijken. Als een reactie van haar lichaam voelde ze de pijnlijke steek door haar hart gaan, zag meteen dat hij niet van deze vrouw hield. Niet zoals hij van Diva had gehouden, of waarschijnlijk van haar hield. Zelfs niet als vriend. En zoals hij had gesproken was dit enkel en alleen een oplossing die hij had gevonden zonder hemzelf te plezieren. Waar had hij met zijn hoofd gezeten, een huwelijk was voornamelijk gebaseerd op liefde en elkaar erkennen zoals die gene is. Maar in dit was geen enkel aspect van dat te vinden. Doordat haar oor zo dicht bij hem had gelegen hoorde ze de onderdrukte kreun toen hij zich omhoog werkte, waarbij ze meteen weer terug leek te vallen naar de wereld en haar gezicht geschokt omdraaide. Hij leed, hij had pijn en zoals hij liep was die duidelijk nog niet over. 'Safke,' klonk het geschokt, schoot achter hem aan en legde voorzichtig haar handen op zijn schouder bladen. 'Ga maar zitten, ik doe het wel,' klonk haar zachte stem voorzichtig, keek met een glimlach op als teken dat het oke was waarna ze hem naar zijn stoel leidde onder enige dwang. 'Ben je onder medicatie?' weerklonk haar stem daarna streng, had in haar hoofd bijna aan hem de vraag gesteld of hij ook wilde. Met medicijnen kreeg hij geen alcohol zolang zij in de buurt was, en zou ze zijn "geheime" voorraad voordat ze weg ging nog even na tellen. Terwijl ze zich omdraaide schoten haar ogen naar de jongen, om hier onzeker op te blijven hangen. 'Wil je ook wat drinken?' weerklonk haar vriendelijke stem daarna zachtjes om vervolgens naar het kleine keukentje te lopen en daar een glas wijn te vullen. Voorzichtig liep ze terug naar de vrouw om het glas te overhandigen en eventueel het drankje van de jongen [ gnegne 8D ]. 'Saf?' weerklonk haar stem daarna voorzichtig, schoten haar ogen even naar de vrouw alsof ze wilde checken dat het goed was dat ze tegen hem sprak. 'Ik weet niet of je misschien wilt gaan slapen of rust wilt nemen. Maar ik zou.. als het niet teveel moeite is enzo.. zou ik.. wat is er gebeurd?' kreeg ze de vraag daarna over haar lippen, wist niet of hij erop zat te wachten om alles weer opnieuw te vertellen. 'Wat heb je op Shadra gedaan? En hoe..' hoe kan het zijn dat je nu toch nog leeft. Een vervolg van een zin die ze met neergeslagen ogen niet over haar lippen kreeg.


"Saf, wat heb je op Shadra gedaan?" 'Neara beklommen 8D' gnegne

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ De hereniging had niet lang mogen duren, helaas, maar hij was al heuglijk genoeg bij het klene onverstoorde moment met Ephony samen. Wat hem betreft had ze mee mogen gaan naar Shadra, maar hij had zich te stevig vastgeklampt aan het idee dat hij eenzaam en enkel met zijn kinderen zijn laatste dagen wilde doorbrengen. Juist omdat hij de kleine hummels niet achter had kunnen laten op de school. 'Stommerd,' klonk één van Ephony's typisch tarrende opmerkingen op zijn woorden. 'Dwaas,' luidde Savadors plagende reactie zacht glimlachend terug. Zijn glimlach verbreedde zich iets door de mislukte strenge uitdrukking die ze schots en scheef maar met alle macht op haar gelaat wilde houden. Het lukte haar vrijwel nooit boos of gemeend te kijken wanneer ze dat niet was. Een kort moment daarna maakte Uda duidelijk geërgd haar aanwezigheid duidelijk om verhaal te halen bij Savador, die dit kind zomaar in zijn kantoor liet verblijven nadat ze hem eerst haast omver gekegeld had. Met smart en lichte tegenzin in zijn stem stelde hij de twee aan elkaar voor, waarna hij vervolgens direct zijn ogen neersloeg nadat hij er met moeite had uitgekregen dat Uda zijn toekomstige vrouw was. Ephony moest hem vast krankzinnig vinden om een vrouw als zij voor de rest van zijn leven als loyale partner bij te staan. Maar het was nog niet de bedoeling geweest dat dat al vast zou staan; hij had Uda liever eerst beter willen leren kennen en wat afspraakjes willen plannen. Uda had het er zonder pardon zelf van gemaakt dat de trouwerij vast stond en zich al vanaf de allereerste dag dat ze elkaar weer hadden gezien aan hem vastgeklampt als éénseconde-lijm. 'Mooi,' zei Uda nog steeds met de hardheid in haar stem toen Ephony zacht met haar woorden instemde. Voldaan zette ze haar handen in haar zij en bevestigde haar strenge woorden met een enkele hoofdknik. In stilte verontschuldigde Savador zich aan zijn pleegdochter, schonk haar zijdelings een zwak glimlachje om haar te vertellen dat het wel weer goed kwam, en dat hij bij haar zou blijven wat er ook mocht gebeuren. Maar het was niet moeilijk aan hem te zien dat hij er ook helemaal niet blij mee was, en dat hij in het diepste geheim nog geen greintje liefde voor Uda voelde. Met een zacht onderdrukte kreun richtte hij zich vervolgens weer op en liet Ephony los om taag schuifelend en steunend aan meubilair en muren nog onder veel pijn zijn weg te banen naar zijn wijnvoorraad. 'Safke,' hij draaide zich moeizaam half om en keek Ephony over zijn schouder aan toen ze haar handen op zijn schouderblade legde om hem tegen te houden. 'Ga maar zitten, ik doe het wel.' Zijn mondhoeken krulden om tot een waterig glimlachje en zijn bleke hand streek dankbaar een aantal blonde lokken uit haar gezicht. Opgelucht om het feit dat hij zijn tere gewrichten niet hoefde te forceren om al zo snel kleine taken te verrichten die vlak na zijn behandeling als onmogelijk werden behouden. Egoïstisch als ze was leek het Uda kennelijk niet te deren; die trok op de achtergrond enkel minachtend een dunne wenkbrauw op bij het horen van de verkorte versie van Savadors naam. Langzaam zoals hij nader tot de kast gekomen was, werkte hij zich weer een weg terug. Zitten zou hij nog niet kunnen, liggen was beter. Daarom ging hij vanaf de stoel waar Ephony hem naartoe begeleidde direct door richting zijn bed. 'Ben je onder medicatie?' De strenge toon in haar vraag sneed als een snerpe kreet door zijn gehoorgang. Hoewel hij ook graag zin had in een glaasje wijn na dit hele incident wist hij dat het niet zo verstandig was. 'Drie medicijnen per dag. Eén dosis in de ochtend, één in de middag, één 's avonds,' beantwoordde hij Ephony's vraag met tegenzin terwijl hij terugwankelde naar zijn bed. Uda stond met een snel voorgehaald maskertje van medelijden op haar gezicht van het bed op en spreidde haar magere armen naar hem uit. 'Ach, arme schat toch!' Als een orang-oetang klemde ze zich om zijn bovenlichaam om hem naar zijn bed te begeleiden. Savadors slangachtige ogen staarden geërgerd over Uda's kleffe kapsel uit. 'Ga maar gauw liggen! Hier, ik zal je kussen opschudden.' Met alle onnodige hulp die ze hem bood hielp ze hem het bed in, plaatste ze de steunkussens op de verkeerde plaatsen en bleef ze veel te ver over hem heengebogen op de rand van het bed zitten. Hij meende zich er zelfs wat ziek in zijn buik door te voelen om alsmaar tegen dat afzichtlijke hoofd aan te moeten kijken. Thamias was al die tijd stil geweest en had alle taferelen in de kamer zwijgend geaccepteerd, maar kwam uiteindelijk lichtjes in beweging toen het blonde meisje hem iets te drinken vroeg. 'Nee.. dank je,' sprak hij zacht. De jongen boog zich daarna weer wat voorover zodat zijn donkerbruine pony opnieuw over zijn ogen viel om het afsluiten van de rest weer te vervolgen. 'Laat het een goed jaar zijn,' kwam het er wat nijdig uit toen Uda het wijnglas uit Ephony's handen griste, dat haar gebracht werd. Met een scheve glimlach op haar gelaat hief ze haar glas voor Savadors neus op. 'Proost. Op een lang en mooi leven samen.' Savador reageerde er niet op, onderging zelfs geen verandering van uitdrukking. Hij keek alleen in stilte toe hoe de heksachtige vrouw haast boven hem het glas wijn als een dostige zeug achterover sloeg en geen acht sloeg op de wijndruppels die daarbij wild in het rond leken te vliegen. Behalve dat hij dat niet graag hoefde te zien had hij ook zijn ogen even gesloten uit vermoeidheid. 'Saf?' Loom gleden zijn ogen weer open en staarden Ephony aan de rand van zijn bed roerloos aan. Een tedere glimlach brak al gauw genoeg op zijn emotieloze gelaat door waarbij zijn vingers zich zacht om de hare sloten, ter teken dat ze mocht zeggen wat ze te zeggen had. Uda zat met opgeheven glas en over elkaar geslagen benen op de rand van het bed gefronst mee te luisteren en hield de blonde meid vanuit haar ooghoeken strak in het oog. 'Ik weet niet of je misschien wilt gaan slapen of rust wilt nemen. Maar ik zou.. als het niet teveel moeite is enzo.. zou ik.. wat is er gebeurd?' Voor een fractie van een seconde was er even een vragende uitdrukking op zijn bleke gelaat verschenen, die na Ephony's woorden direct werd verbroken werd door een glimlach. 'Wat heb je op Shadra gedaan? En hoe..' Hij gaf haar een zacht kneepje in haar hand om haar tot stilte te manen. 'Ik ben naar Shadra gegaan om er mijn laatste dagen mee te kunnen maken. Dingen doen die ik nog wilde doen.. tijd met mijn kinderen doormaken.. het graf van mijn ouders bezoeken.' Zijn duim streek zacht over de rug van Ephony's hand. 'Het was mijn oorspronkelijke idee om alleen te gaan, zodat niemand mijn leed hoefde te delen. Vrouwe Neara is op het laatste moment meegegaan. Met haar heb ik de laatste dagen gespendeerd.. het is zo'n lieve vrouw.' Het laatste kwam er als een verzadigde zucht uit waarbij hij glimlachend zijn ogen sloot. Hij negeerde Uda's jaloerse woedende blikken en sloeg zijn blik weer op naar Ephony nadat hij zijn ogen even later weer opende. 'We gingen naar een klassiek concert in het hotel. Tijdens de uitvoering ging ik neer. Ik ben daarna met spoed naar een ziekenhuis gebracht. Wat er vervolgens gebeurd is weet ik niet precies. Het leek tevergeefs. Ik ben even dood geweest, letterlijk. En ik heb..' Hij zweeg even, maar richtte toen langzaam een arm op om Ephony dichter naar zich toe te trekken. 'Ik heb mijn moeder gezien,' fluisterde hij zacht in Ephony's oor. Savador liet zich met een gezichtsuitdrukking van pure gelukszaligheid terugzakken in het bed. Zijn vochtige slangachtige ogen die Ephony bleven aankijken straalden al net zoveel vreugde uit als de zeldzame weelde glimlach op zijn gelaat.

Terwijl Savador door liep naar zijn bed en antwoord gaf op haar strenge vraag wist ze zeker dat de drankfles voor nu stevig op slot ging. 'Niet vergeten he,' weerklonk haar iets te moederlijke antwoord terug toen hij vertelde wat hij allemaal voor medicatie had. De jongen sloeg haar aanbod af, waarna hij zijn gezicht weer liet zakken om zich weer buiten te sluiten. Terwijl ze langs liep om aan Uda's wensen te voldoen en met een onderdrukte rilling moeite had niet haar hoofd om te draaien om te kijken hoe ze Savador vertroetelde terwijl deze hier geen zin in had bleven haar ogen even op de jongen gevestigd. Ergens vroeg ze zich af wie hij precies was, had al het idee dat het de zoon moest zijn van Uda. Maar wat voor persoon, en hoe hij hier zo rustig kon zitten. Zonder iets te zeggen of haar blik op te slaan liet ze Uda het glas uit haar handen nemen om enige afstand te nemen en tegen het bureau aan te leunen. Vanuit haar ooghoeken bleef ze in stilte toekijken hoe de vrouw een proost uitbracht en het glas onsmakelijk opdronk. Uiteindelijk, ze wist niet of ze het deed om Savador te redden of om toch haar egoïstische drang naar informatie te bevredigen had ze Savador aangesproken. Ze was naar hem toe gelopen, en zijn hand sloot zich zachtjes om de haren die haar de kracht gaf om stamelend de vraag te stellen. In stilte en met haar ogen op hem gericht luisterde ze naar zijn uitleg. 'Vrouwe Neara?' haar stem was een octaaf de hoogte in gegaan, haar ogen wijd als schoteltjes met de ongelovige toon in haar stem. Als persoonlijke droomvrouw van Laurens en haar eigen mening dat deze vrouw niets voor niets Legendarisch was had ze een automatische liefde voor de vrouw. Grotendeels ook omdat ze alles wat met Puffoon te maken had vertegenwoordigde, en als doorgeharde fan van Puffoon was dit een fantastische combinatie. De uitdrukking en de uiterlijke reactie van Savador op het vertellen dat Vrouwe Neara hem bij had gestaan was iets.. verontrustends. Haar wenkbrauwen trokken geamuseerd wat naar elkaar toe, en met haar uitzonderlijke talent in toneelstukjes of haar emoties te verbergen was dit haast duidelijk zichtbaar op haar gezicht. Hij leek de vrouw te mogen, iets wat Ephony zelf eigenlijk amper kon voorstellen. Het uiterlijke beeld van Neara was een rustige en serene vrouw die haast licht leek te geven met haar wonderschone uiterlijk. De eerste keer dat ze de vrouw niet in boeken had gezien was op het Halloweenbal geweest. Betoverd geweest door enkel en alleen de manier van haar bewegen, en ze wist niet waar Laurens toen de lef vandaan had gehaald haar ten dans te vragen. Zodra hij door praatte en haar verbaasde uitdrukking met geen mogelijkheid van haar gezicht af kwam begonnen zich de duizenden vragen in haar hoofd te vormen. Hoe goed kende hij haar? Waren ze werkelijk vrienden? Hoe ging dat, in dat hotel? Hoe was ze van een goed gezelschap, wat heeft hij allemaal uitgevreten. Met Uda ernaast durfde ze het niet te vragen, hoewel haar tong brandde om meer informatie van de wonderlijke vrouw te krijgen. Toch weerspiegelde haar ogen de angst toen hij sprak dat hij dood was geweest. Zonder dat ze het door had boog ze naar voren toen hij haar dichtbij bracht en hij in haar oor fluisterde. Zodra ze zich terug bewoog en de uitzonderlijke uitdrukking op zijn gezicht te zien die maar weinig boven kwam krulde haar mondhoeken automatisch om. Ze wist niet of het echt was geweest, of dat het enkel een spinsels van zijn eigen onderbewustzijn was geweest. 'Echt? Ik wou dat ik haar had kunnen ontmoeten,' sprak ze zachtjes terug, hopend dat het onverstaanbaar zou zijn voor Uda. Ze zou later naar Neara vragen, hij had haar interesse gewekt en met haar leergierigheid die op dat soort momenten gepaard ging met een uitstekende nieuwsgierigheid wist ze dat dit zou aanhouden totdat hij haar wat informatie zou verschaffen. 'Zijn Elwin en Asema in hun kamer?' zodat hij even wat kon rusten en ze toch de tweeling wilde zien hoopte ze dat ze aanwezig waren. Terwijl ze haar handen uit die van Savador liet glijden en zich omdraaide vestigde haar weer teruggekeerde warme en vriendelijke blik op de jongen. 'Weet je zeker dat je niets wilt? Ik weet niet of Saf wat kleins te eten heeft, maar als je dat wilt kan ik het voor je halen?' richtte ze zich op de jongen terwijl ze voor hem halt hield en vrolijk naar hem lachte. Zijn uiterlijk was weer dat van een typisch Shadraan, en met haar opvallende uiterlijk voelde ze zich ergens geroepen om een glimlach op de jongen zijn lippen te zien. Of Elwins gebrabbel te horen, dan Uda's schelle stem te hoeven horen of te worden over genomen door de duistere sfeer. Met Savador had ze het altijd aan gekund, had zich erbij neergelegd hoe alles eruit zag en op haar neer kwam. Maar hier zou ze aan moeten wennen, en zo opeens alles bij elkaar wist ze dat ze nooit naar Shadra zou gaan voor vakantie met haar moeder.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ - Yipeee kortere post ! 8D Vermoeid en afgepeigerd in het bed was Savador zich het minst bewust van de pijn, maar hij had zichzelf er niet van kunnen weerhouden om zacht in de hese lach te schietentoen Ephony's stem verrast omhoog schoot toen hij haar vertelde met wie hij de afgelopen dagen had doorgebracht. Het was voor haar, met Neara als Vrouwe van de Lucht en grote beschermster van Puffoon, waarschijnlijk hetzelfde als dat er over een beroemde filmster werd gesproken. Zelfs de Legendarische Magicians stonden hoger in populairiteit en rang tegenover alle geliefde idolen in Kovomaka opgeteld. Sommige mensen zagen ze zelfs als de grote goden over de balans tussen de zeven planeten. En ook Ephony moest haar als een groot persoon zien, dat was alleen maar logisch. Zijn hand gaf een klein kneepje in de hare. Ergens hoopte hij met lichte glunderingen niet dat ze gelijk een stortvloed aan vragen over hem zou loslaten. Dat Uda erbij zat was al een excuus, maar de gouden reden was toch echt dat hij op een aantal vragen hoogst waarschijnlijk nog niet eens antwoord op zou kunnen geven. Hij wist niet wat zijn band met Neara was, hoe ze zelf over hem dacht, en of de paar daagjes samen alleen voor haar eigen profijt waren geweest. Zijn hart maakte wel onhandige struikelingen wanneer hij in haar buurt verkeerde, en dat baarde hem zware onzekerheden. Maar Savador sprong naar een ander onderwerp over toen hij vertelde even dood te zijn geweest, en trok Ephony voorzichtig dichter naar zich toe om één van zijn uitgekomen wensen in haar oor te fluisteren. De uitdrukking op zijn bleke gelaat en de zwakke glimlach op zijn gezicht weerspiegelden vreugde en geluk toen hij vervolgens weer terugweek. Zijn slangachtige ogen bleven roerloos op Ephony gericht om haar reactie hierop te kunnen zien. 'Echt? Ik wou dat ik haar had kunnen ontmoeten.' Opnieuw een zacht kneepje in haar hand. 'Ooit, wanneer jouw tijd komt. Het was een mooie serene plaats. Daar kom jij zeker terecht,' sprak Savador glimlachend. Hij geloofde er oprecht in. 'Zijn Elwin en Asema in hun kamer?' vroeg ze vervolgens. 'Ja. Ga maar even naar ze toe.' Hij liet het in stilte toe dat ze haar hand uit zijn slappe vingers liet glijden en naar de andere kant van de kamer liep. Vanuit zijn bed keek Savador zijn pleegdochter glimlachend na. Blij om weer terug te zijn, en blij om weer te kunnen genieten van de simpelste dingetjes. Zoals hoe Ephony's blonde haar vrolijk meedeinste bij haar loopje. 'Weet je zeker dat je niets wilt? Ik weet niet of Saf wat kleins te eten heeft, maar als je dat wilt kan ik het voor je halen?' Thamias was weer verstoord in zijn houding van roerloos zitten en staren en keek zwijgend tussen de lokken van zijn pony op toen het blonde meisje hem weer toesprak. 'Saf..?' herhaalde hij zacht, zijn stem wat vragend. Zijn olijfkleurige ogen gleden onder de iets te lange pony van het meisje naar de bleke man in het bed, die spoedig de plaats als zijn stiefvader in zou nemen. Hij vroeg verder nergens naar, maar vestigde zijn blik weer op het meisje, Ephony. 'Nee..,' luidde Thamias' antwoord weer. Met moeite wist hij een nietig glimlachje op zijn lippen te tonen, al vervaagde die al net zo snel weer als dat het gekomen was. 'Toch bedankt.' Hij zweeg weer; zo min mogelijk vragen krijgen en met rust worden gelaten was het beste zoals hij het graag wilde.

Blij dat de tweeling er was en dat Saf toestemming gaf dat ze ze mocht halen draaide ze zich om waarbij haar aandacht meteen weer versprong naar de jongen. Zoals hij erbij zat wist ze nou niet precies of hij zich op zijn gemak voelde. Iets waardoor zij ongemakkelijk werd en dit voor hem zo gauw mogelijk uit de wereld wilde halen. Voorzichtig had ze hem weer gevraagd of hij echt niets wilde, wat hij weer beantwoorde en duidelijk maakte dat hij niets wilde. 'Savador,' verbeterde ze zichzelf met een haast verlegen glimlachje, om de jongen duidelijk te maken over wie ze het had toen hij vragend de afkorting van Savadors naam herhaalde. 'Geen probleem. Roep maar als je iets wilt oké? Echt doen hoor,' klonk het laatste haast smekend, evenals haar glimmende ogen die weer de terug kerende levendigheid in zich bevatte. De jongen zakte weer terug in zijn eigen schulp, waardoor Ephony nog wat onhandig naar hem bleef kijken. 'Ephony Duvessa, wat is je naam?' weerklonk het daarna haast in een hopeloze poging terwijl ze hem met een hoopvolle glimlach aankeek. Daarna, voorzichtig en om zo min mogelijk geluid te maken, wandelde ze met een laatste blik over haar schouder naar Savador naar de kinderkamer. Ze zou zich strakjes weer naar de les moeten begeven, maar deze kleine tijd hier was voor nu even genoeg. Ze wist dat hij nog leefde, ademde en sprak. Het was goed, en ze zou zich nu geruster in de les kunnen begeven dan voorheen. Voorover gebogen over het bedje staarde ze neer op de twee slapende peuters. Afvragend of ze al konden praten bleef ze dromerig naar de twee staren, had het gevoel alsof het haar eigen extra broertje en zusje waren. Na een tijdje wandelde ze weer terug naar het kantoor, wilde de kinderen niet wakker maken enkel en alleen voor haar eigen redenen. Zodra ze de kamer weer in kwam lopen voelde ze de druk weer op haar schouders, het ongemakkelijke zodra ze in het gezichtsveld van Uda kwam. Haar gedachtes weer terug bij de woorden van Savador waren de oorzaak van de vele vragen die weer in haar hoofd op kwamen. Voorzichtig schoof ze naast Savador op het bed, proberend Uda zo min mogelijk in de weg te zitten. Onrustig hield ze haar ogen haast ongezien op haar gericht, om als een prooidier in de loer geen verkeerde bewegingen te maken. Toen ze naast Savador zat bewoog ze voorzichtig wat naar hem toe. 'Waarom Vrouwe Neara?' weerklonk haar vraag zo muisstil dat ze hoopte dat hij het had gehoord, probeerde niet op te vallen om Uda's aandacht te trekken.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Tussen de lokken van zijn pony door hield Thamias zijn blik gevestigd op het blonde meisje voor hem toen ze vlak in zijn buurt stil bleef staan. 'Savador,' verbeterde ze haar eerdere uitspreking van de naam van de man die schijnbaar ook voor haar als een soort vaderfiguur diende. Zijn olfijfgekleurde ogen schoten weer terug naar de man. Savador. Directeur en leraar, en binnenkort bovendien ook zijn vaderfiguur. Het was hem nooit recht in zijn gezicht verteld dat de man de naam Savador droeg. Moeder was er alleen laaiend enthousiast over geweest dat ze 'de perfecte man' gevonden zou hebben en de naam hier en daar op de achtergrond gevallen was. 'Geen probleem. Roep maar als je iets wilt oké? Echt doen hoor,' leek Ephony haast te smeken. Zijn blik gleed weer naar haar terug om haar een langere tijd in zich op te nemen. Zulke hartelijkheid jegens hem maakte hij niet iedere dag mee. Als sloofje van zijn eigen veeleisende moeder was hij het alles behalve gewend. Er was een kleine frons tussen zijn wenkbrauwen ontstaan. Zwakjes haalde Thamias zijn schouders op. 'Goed,' kwam het er nogal onverschillig uit. Met de frons meegeteld leek zijn uitdrukking een licht geïrriteerd tintje te hebben. Onwennig aan deze situatie, en dat die meid zich al zo open voor hem stelde. 'Ephony Duvessa, wat is je naam?' Hij wist al dat ze Ephony heette, en haar achternaam boeide hem niet. De frons werd aanzienlijk dieper. 'Thamias,' stelde hij zich kort voor. Meer hoefde ze voorlopig ook niet te weten. Hij trok zich weer zichtbaar terug toen ze verderliep en ze hem weer met rust leek te laten. In het bed glimlachte Savador Ephony bemoedigend toe toen deze nog een blik over haar schouder wierp en vervolgens de kinderkamer in verdween. Asema en Elwin lagen vredig zoals meestal naast elkaar in een ledikantje te dromen. Stil en onbeweeglijk, zoals Uda ze er met een uitdrukking van afgunst en uitgestrekte armen alsof het vieze vodden waren had achtergelaten. Totaal niet bewust van wat hun vader in de tussentijd was overkomen sliepen ze vredig verder, ongestoord door Ephony's binnenkomst die zo goed als een grotere pleegzus voor ze kon dienen. Uda had zich in het kleine moment dat die irritante blonde snotmeid de kamer uit was half over Savador begeven, met haar hoofd tegen zijn schouder en kakelend lachend om de stomste grapjes die ze zelf maakte terwijl ze plagend aan de stof van zijn bovenkleding plukte. Savador, die hier alles behalve op zat te wachten en zijn ogen fronsend gesloten had om liever even te willen rusten, richtte zich met een opgeluchte glimlach weer half op toen Ephony niet veel later de kamer weer binnenkwam. Blij om weer van een moment met Uda alleen af te zijn. Uda leek er echter heel wat minder hoopvol over te zijn. Haar gezicht stond alsof ze kattenpis rook en haar fonkelende zwarte ogen bleven argwanend vastgepind op Ephony om al haar bewegingen te volgen. Ze snoof luidruchtig en bootste daarmee onbewust bijna het onvoldane geknor van een varken na toen de blonde meid zichzelf een plekje gunde op de rand van het bed. Savador had zich inmiddels weer terug in het kussen laten zakken en keek warm glimlachend naar haar op. Tevreden gesteld nu ze even in zijn gezelschap kon zijn. Hij keek haar wat vragend aan toen ze zich naar hem toeboog, en draaide automatisch voor het gemak zijn oor al naar haar toe. 'Waarom Vrouwe Neara?' Zijn slangachtige ogen schoten verscheidende kanten uit en hij nam een aantal ademteugen voor een poging tot antwoorden, dat maar niet leek te komen. Liever ontweek hij deze vraag, juist omdat hij het antwoord er precies niet op wist. Het was duidelijk dat hij wat van zijn stuk was gebracht door deze vraag. 'Zij.. ik.. - wel, de afgelopen dagen hebben we samen doorgebracht en - ' Terwijl hij op de juiste woorden probeerde te komen sloeg hij zijn ietwat benauwde blik weer naar Ephony op. Hij forceerde een glimlachje op zijn gezicht om alle getoonde onwennigheden en onzekerheden nog enigzins te maskeren, maar het was niet moeilijk te zien dat hij daar half in faalde. Wezenloos ging hij vervolgens over naar een eenvoudigere oplossing en haalde zwakjes zijn schouders op. 'Gewoon,' zei hij er met een heel onschuldig glimlachje bij om haar vraag kinderlijk te ontwijken. Zijn ogen twinkelden plagend. 'Ze bood zichzelf aan als gezelschap en daar stemde ik mee in. Niet zo nieuwsgierig zijn.' Met een verbreedde glimlach gaf Savador haar plagend een zacht tikje op het puntje van haar neus. Ephony's nieuwsgierigheid was niets nieuws, maar het was veel leuker om het haar allemaal zelf uit te laten pluizen.

Met de brandende ogen van Uda in haar rug had ze zich haast ongemakkelijk naast Savador op bed laten zakken. Ze voelde zich met de minuut ongewenster hier, en vond het alles behalve prettig. Maar voortgedreven met de gedachte dat Savador ook haar vertrouwens persoon was en dat ze toch ergens wel recht had om bij hem te zijn - goed zo Eph, wat een zelfvertrouwen ;D - was ze naast hem gekropen en had ze voorzichtig in zijn oor fluisterd. Alsof ze al betrapt was schoot haar hoofd weer terug nadat ze gesproken had, haar ogen vanuit hun hoeken op Savador gericht. Zijn reactie verbaasde haar voornamelijk, en voor even kreeg ze het idee alsof hij verlegen of ongemakkelijk was. Verbaasd staarde ze hem dan ook aan terwijl hij haast stotterend probeerde antwoord te geven. Hij leek wel.. op haarzelf. Terwijl ze achter haar hand de lach probeerde te onderdrukken bleef ze hem met glinsterende pretogen aankijken toen hij zijn ogen naar haar opsloeg. Pas bij zijn simpele oplossing kon je de verstomde proest achter haar hand duidelijk horen. Met veel moeite kreeg ze haar gezicht in de plooi, hoewel de verwrongen lach op haar lippen aanwezig bleef. Haar mondhoeken trokken zo ver mogelijk opzij om een tandontblotende bigsmile te geven als onschuldige reactie op zijn woorden dat ze niet nieuwsgierig moest zijn. Het was duidelijk dat deze simpele reacties op haar vraag voor Ephony betekende. Nooit geweten dat Savador zichzelf in zo'n lastig paket kon krijgen. Ze wist niet of hij verliefd was, maar hij voelde zeker meer voor Vrouwe Neara dan voor deze Uda, wat haar niet zo verbazend leek. 'Hmhmmm,' grijnsde ze breed, haar rug naar Uda toe zodat ze haar gezichtsuitdrukking niet kon zien. 'Arme Vrouwe Neara,' grijnsde ze plagend, alsof het een hel moest zijn geweest voor de vrouw om met hem mee te gaan naar Shadra. Nog nooit had ze zo graag willen weten wat de geheimzinnige leidster van haar eigen thuisplaneet dacht en voelde achter het serene en uiterst kalme en vriendelijke uiterlijk dat ze met zich mee droeg. 'Was het gezellig?' een vraag die zoveel in kon houden, en op zoveel manieren kon worden beantwoord dan de pretlichtjes in Ephony's ogen alleen maar groter werden. Elk woord gesproken op een zachte toon, zodat hopelijk het gesprek tussen hun beide bleef.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Hij kreeg het zichtbaar warm op Ephony's onverwachte vraag, en ook het koude zweet leek hem uit te breken terwijl hij stotterend en struikelend naar de juiste woorden probeerde te zoeken. In de tussentijd zat Ephony hem achter haar knuistje gewoon uit te lachen. Gemeen. Savador was zelden verleden, maar als hij het was dan was hij dat ook op zijn eigen manier. En zo had iedereen dat. Moest ze hem niet mee treiteren, maf kind dat ze was. Zijn plots wel heel simpele antwoord was als een oversprong in zijn onzekere gedrag, om zijn houding in ieder geval nog te kunnen redden. Dat idee viel juist in het water toen Ephony er een schepje bovenop deed door achter haar hand te proesten, maar dat vond hij alles behalve erg. In plaats daarvan lachte hij zacht met haar geproest mee, onwennig maar gemeend. Als hij een zachter ei was geweest waren de blosjes allang op zijn bleke gelaat te bespeuren. Zijn lachen monde uit in een stille maar brede glimlach op hetzelfde moment dat Ephony haar gezicht terug in de plooi dwong. Savador grinnikte zacht binnensmonds bij de grote tandenontblootte glimlach die hem geschonken werd. Traag trok hij zijn arm weer terug toen hij Ephony er een plagend tikje mee op haar neus had gegeven en bleef glimlachend naar haar opkijken. 'Hmhmmm.' Zijn smalle wenkbrauwen trokken zich op, wilde haar geamuseerd vragen of ze hem soms niet geloofde. 'Arme Vrouwe Neara,' grijnsde ze vervolgens breed. 'Ach, welnee,' wuifde hij Ephony's woorden quasi-verontwaardigd weg. 'Ik heb het de Vrouwe zo goed mogelijk naar haar zin gemaakt. Ze kon geen verschil vinden in haar verblijf met mij en haar gepeperde paleisleven,' sprak hij glimlachend. 'Was het gezellig?' De pretlichtjes waren nu ook aanwezig in zijn ogen. 'Dat zeg ik lekker niet,' luidde zijn geamuseerde kinderlijke antwoord om Ephony nog meer te starren. Maar niet al te veel later leek Savador dieper weg te zakken in de kussens door de dromerige zucht die hij slaakte. 'Het was heel gezellig,' antwoordde hij nu serieus. Met zichtbare ondeugd in zijn slangachtige ogen draaide hij zijn hoofd om zijn pleegdochter licht grijnzend aan te kijken. 'En ja Ephony, we hebben seks gehad,' zei Savador haar direct met een verbreedde grijns en een gespeeld humeurig toontje, doelend dat hij allang wist waar ze met haar vraag hoogst waarschijnlijk eigenlijk op doelde.

Het streelde haar hart dat hij zich zo gedroeg voor haar ogen, een teken dat hij haar werkelijk mocht. En aan de andere kant amuseerde het haar; iets wat duidelijk van haar gezicht af te lezen was, zoals altijd. Ze wist niet hoe het bij hem ging met gevoelens, maar zoals hij erbij zat leek hij een verlegen tienermeisje dat haar vriendin moest uitleggen wat er op de eerste date met die ene leuke jongen van de hogere klas gebeurd was. Opgevrolijkt door zijn plotselinge switch in humeur, en gewoonweg omdat hij er weer was bleef de brede en overdreven grijns op haar lippen liggen bij het tikje op haar neus. 'En hoe weet jij dat?' beantwoorde ze zijn zekere woorden terug, alsof hij alleen de gene was geweest die gesproken had in het verblijf. Het was nog steeds onwerkelijk bij het idee dat Vrouwe Neara bij Savador was, en ze wuifde de verdere ideeën in haar hoofd weg. Ergens kon ze het gewoon niet voor zich zien, het serene gestalte van Vrouwe Neara in de armen van de norse Savador. Het moest niet zo zijn geweest, waarschijnlijk was het gewoon uit plicht geweest aangezien Savador ook de titel als opvolger bekleedde. Toch wilde ze weten of het gezellig was geweest, een vraag die in haar hoofd je behoorde te stellen als je interesse toonde naar iets wat iemand anders had gedaan. Maar met de amusatie nog steeds van haar gezicht af te lezen wist ze zelf niet zeker of ze meer wilde weten dan een ja of nee antwoord. Bij zijn kinderlijke antwoord schoot haar stem weer harder naar buiten in een lach, teugelde ze deze meteen weer in om Uda niet tot last te zijn. Ze wist niet hoe de vrouw erbij zat, zat met haar rug naar de vrouw toe terwijl ze zachtjes met Savador sprak. Ze trok haar knieën op en liet haar kin erop steunen met haar armen om haar benen heen toen Savador dromerig terug zakte in de kussens. Een uitdrukking die ze zelfs nooit had gezien toen hij met Diva was. Met een tedere glimlach op haar lippen bleef ze hem schuin aankijken, voelde zich gelukkig enkel en alleen omdat hij er gelukkig uit zag. Haar glimlach werd breder toen hij beaamde dat het gezellig was geweest, wist dat ze niet naar verdere details moest vragen. Maar toch bleef het in haar hoofd spoken, hoe hun verhouding en relatie nou precies was. Haar ogen verwijdde zich, haar lippen kwamen uit pure ontzetting van elkaar en haar hoofd schoot omhoog. 'WAT,' weerklonk het bijpassende antwoord bij zijn brede grijns, besefte nu pas hoe haar woorden hadden geklonken en dat ze het ergens toch wel zo bedoeld had. Onwennig staarde ze hem met grote ogen aan, was het duidelijk te zien dat ze voor zichzelf om duidelijkheid te scheppen een plaatje probeerde te creëren. 'Hoe..' ze was slim, was goed in leren. Maar op dit soort momenten kwam dat niet altijd zo over, net zoals de onhandige 'hoe', alsof het haar nog steeds niet was aangeleerd hoe dat ging. 'Niet met Vrouwe Neara,' klonk het uiterst verbaasd, ergens verontwaardigd omdat deze vrouw in Ephony haar beeld niet werkelijk een mens kon zijn. Ze was goddelijk, buitenaards en iets waar elk meisje van droomde. Verbouwereerd zakte haar kin terug op haar knieën, om daarna een wat halfslachtig glimlachje op haar lippen te laten kruipen. Beseffend in wat voor situatie hij zat bleef ze hem alleen maar treurig aankijken. Gebonden aan een vrouw die hij amper kende, niet van hield en liever weg had dan in zijn buurt. Zijn voorkeur ging naar een bovenhemelse vrouw, in haar ogen onbereikbaar en nu al helemaal nu hij zijn komende beloftes ging doen aan een andere vrouw. Niets wetend van het masker, en van de binnenste gevoelens van Neara die samenging met de honderden jaren aan angst vroeg ze zich af hoe de vrouw voelde. Of het wederzijds was. In haar ogen wel, was de vrouw het baken van liefde en vriendelijkheid zelf. Bijna een minuut lang had ze Savador alleen maar met een treurige glimlach aangekeken, afgezonken in haar eigen gedachtes. 'Ik ben blij dat het leuk was,' zachtjes had ze gesproken, sloeg haar ogen neer naar haar voeten op het bed. 'Je moet haar echt hebben laten schrikken bij het concert. Eikel,' kwam het laatste er niet menend uit, ging niet verder in op hoe gezellig het was en wat er allemaal gebeurd was.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Hij had de vraag nooit zien aankomen, wist er zelf ook niet de juiste reden achter. En toch werd het hem gesteld alsof hij al ieder feit en detail over de vrouw wist waar hij de afgelopen dagen zijn tijd mee had gedeeld. Savador kon het gevoel in zijn binnenste niet beschrijven, maar het stond gelijk aan het gevoel dat hij had op het allereerste moment dat hij gekust werd door een vrouw. Destijds was het Diva geweest met wie hij zijn eerste kus gedeeld had, midden in een afbrandend gebied na iets wat op een slagveld had geleken op het schoolterrein. Dat moment kon hij niet meer vergeten, evenals zijn emoties die toen op hadden gespeeld. Hij gaf het liever niet toe, maar het was al overduidelijkaan hem te zien; verlegenheid. Dat een bepaalde vrouw naar zijn wens zo gemakkelijk het ijs om zijn hart kon doen laten smelten. Tegelijkertijd voelde hij zich er kwetsbaar door. Eerst Diva, toen Madeline, en nu.. Ephony leek het allemaal wel amuserend te vinden. Tuurlijk, onderwerpen als deze waren naar zijn gevoel meer meidendingen. Hij voelde zich er daarom onwennig door dat ook hij er opnieuw door was getroffen. 'En hoe weet jij dat?' Glimlachend haalde Savador zijn schouders op. 'Het was letterlijk van haar gezicht af te lezen,' antwoordde hij onschuldig, met glundering doelend op het fijne gedeelde moment met Neara in bed. Haar vraag of het gezellig was geweest kon wat antwoord betreft meerdere kanten op, maar het kwam hoe dan ook altijd op één richtpunt uit. Savador probeerde zijn uitingen van amusatie tevergeefs nog te onderdrukken, maar lachte zacht mee met Ephony. Ontevreden als ze wel vaker was liet Uda haar minachtende ogen van de een naar de ander schieten, onbegrijpend waar die twee het over hadden en wat er zo te lachen viel. Ze voelde zich van het onderwerp uitgesloten, en dat deerde haar. Met een gelukzalig gevoel had Savador zich zuchtend weg laten zakken in de kussens, zijn blik glimlachend op Ephony gericht die met opgetrokken knieën en een tere glimlach op hem neer bleef kijken. Zijn schijnbaar té directe antwoord had zij al evenmind verwacht als dat hij haar eerdere vraag niet had aan zien komen, en haar reactie was onbetaalbaar. 'WAT,' haar stem schalde luid door de kamer waardoor Savador zich alleen maar meer liet bezinken in de pret. Hij wilde haar waarschuwend stilsussend voor Uda een wijsvinger tegen zijn lippen houden, maar slaagde er zelfs niet in om zijn arm op te tillen tijdens de joligheid. 'Hoe..' Haar ogen waren groot als schoteltjes, haar houding onvast en de reactie die van haar hele gezicht af te lezen was verbluft. 'Niet met Vrouwe Neara.' Zijn onderdrukte gelach mondde gladjes uit in een hees gekuch, waarbij hij zich moeizaam half oprichtte en een vuist voor zijn mond hield. Zijn zwakke longen moesten nog wennen aan zijn gezondheid, die zich in een mum van tijd al in zulke grote stappen verbeterd had. Hij zweeg en keek Ephony daarna weer glimlachend aan. Toch wel met Vrouwe Neara. En het was voor herhaling vatbaar. Hij kreeg de kans nu echter niet om er nog iets over te zeggen met Uda die met gespitste oren mee zat te luisteren en probeerde te concluderen waar het allemaal over ging. Het zou vast taboe betekenen als zij erachter zou komen, maar officieel hadden ze in die afgelopen week nog niet eens een verhouding gehad. Een langdurig moment keek Ephony hem met iets wat leek op lichte treurigheid aan en staarde hij glimlachend terug, de strijkende bewegingen van Uda negerend die zich intussen steeds tegen hem aanvleidde. 'Ik ben blij dat het leuk was,' zei Ephony zacht. Bevend hief hij in een langzame beweging zijn arm op en streek Ephony liefdevol over haar wang. 'Ik ook,' antwoordde hij zacht terug. 'Je moet haar echt hebben laten schrikken bij het concert. Eikel.' Er brak een brede grijns op zijn glaat door, dat later een verontschuldigend tintje kreeg. 'Ik zal de Vrouwe later mijn verontschuldigingen nog aanbieden. En ik zal haar de groeten van je doen, goed?' Teder glimlachend liet Savador zich weer vredig terugzakken in het bed. 'Ga maar naar je les, Ephony,' sprak Savador zacht toen hij vermoeid in het zachte kussen lag. Slaperig glimlachend keek hij naar haar op, zijn ogen futloos halfdicht gezakt en zijn hand die zich zwakjes om de hare sloot. 'Toe maar.. Ik red me wel,' fluisterde hij haar nu sussend toe met een zacht aanmoedigend kneepje in haar hand. Zijn oogleden vielen al loompjes dicht, maar de lichte glimlach op zijn gelaat toonde aan dat hij nog wakker was. Hij voelde zich moe en afgepeigerd, maar forceerde zichzelf om nog even wakker te blijven zodat hij nog afscheid van Ephony kon nemen.

Hij was gemeen, en hoewel zij daarnet hem had zitten uitlachen op zijn gevoelige punt zat hij haar nu uit te lachen over haar gevoelige en onzekere punt. Nog een bloeiende maagd, met een vriendje die eigenlijk gewoon een man was maar uit haar eigen onzekerheid het gewoonweg niet durfde. En hij zat hier doodleuk te vertellen dat hij de nacht had gespendeerd met haar tweede idool. 'Safkee,' klonk het haast kreunend uit puur ongemak toen hij doodleuk mee deelde dat het van Vrouwe Neara's gezicht af te lezen was geweest dat ze het naar haar zin had. Met al deze informatie kwamen de verkeerde beelden op, en probeerde ze zich hopeloos vast te klampen aan het beeld wat ze van deze legendarische vrouw altijd had gehad. Met haar kin op haar knieën terug gezakt probeerde ze dit alles te verwerken, waarbij ze ondertussen tot enkele conclusies kwam terwijl ze de blik van Uda zowat in haar rug voelde branden. Toch was ze blij voor hem, en hoewel ze niet wilde dat hij tijden de tijd dat hij getrouwd was de beloftes verbrak zag ze hem het liefst gelukkig. Misschien kon ze nog op hem inpraten over dit hele gedoe met Uda, misschien lukte het haar nog voor haar eigen, zijn en misschien nog iemand anders leven. 'Braaf,' mompelde ze toen hij duidelijk maakte dat hij zijn verontschuldigingen zou maken tegenover Neara. 'Waarschijnlijk kent ze me niet eens,' weerklonk het daarna afwezig, weer afgedwaald naar het feit dat hij de groeten zou doen en haar beeld erbij hoe ze zou reageren. Met haar hoofd wat gekanteld zodat haar wang nu ook op haar knieën steunde bleef ze naar zijn vermoeide gezicht kijken. 'Hmm..' weerklonk haar wegwapperende reactie eerst toen hij haar terug naar de les wilde sturen. 'Ik denk niet dat ik ruzie met het schoolhoofd krijg als ik een paar minuutjes te laat kom,' sprak ze zachtjes, de liefelijke glimlach op haar lippen toen ze zag hoe hij zijn ogen sloot. 'Ik weet het niet,' haar bezorgdheid over Savador en haar stikte gevoel en liefde tegenover de lessen en gewoon op tijd komen waren nu hevig met elkaar in gevecht. 'Als je beloofd goed te slapen, goed uit te rusten, je medicatie te nemen en Seathion op me af te sturen als je iets nodig hebt of wat dan ook,' besloot ze uiteindelijk met een strenge stem, neerkijkend op zijn glimlach en gesloten ogen. Voorzichtig rolde ze door op haar knieën om een kus op zijn wang te drukken en daarna van het bed op te staan. 'Ik kom na de lessen vandaag nog wel even langs,' deelde ze aan hem mee, zodat hij er rekening mee kon houden dat hij nog lang niet van haar af was. 'Slaap lekker,' hierna draaide ze zich om naar Uda om haar een vriendelijk maar ergens wat angstig toe te knikken en vrolijk naar Thamias te glimlachen en hem gedag te zwaaien. Met haar weer terug gekomen levendige pas liep ze naar de deur om zich weer tussen de leerlingen te begeven met een opperst humeur en een stralende glimlach.

Totaal niet beschaamd over wat hij samen met Neara had uitgespookt in de dagen dat ze bij hem was geweest stond er een grote glimlach op zijn gelaat. Hij had zacht gesproken, wat als resultaat opleverde dat Uda hem alleen maar doodnieuwsgierig aan zat te gapen. 'Safkee,' klonk Ephony's stem haast kreunend. Zijn mondhoeken krulden zich nog iets verder om. 'Ik hou al op,' stelde hij haar grijnzend gerust. Met een zucht en een glimlach deelde Savador haar vervolgens mee dat hij zijn verontschuldigingen nog wel zou maken tegenover de Vrouwe. 'Braaf,' hij keek haar dankbaar aan. 'Waarschijnlijk kent ze me niet eens,' leek haar stem daarna wat teleurgesteld te klinken. Savador hield Ephony's hand strelend tussen zijn vingers en glimlachte haar zwakjes toe om haar te bemoedigen. 'Ik weet zeker dat de Vrouwe je al eens opgevallen is. Naar mijn weten is ze er inmiddels ook al bewust van dat ik eigenlijk drie kinderen heb. Hoe kan ze iemand als jij nu niet erkennen?' Zijn bleke hand streek zacht langs Ephony's zachte huid. 'Dochter,' voegde hij er liefkozend op een bijna fluisterende toon aan toe. Savador trok zijn arm weer terug op de matras omdat die al snel moe begon te worden en bleef vanuit het bed glimlachend naar Ephony op staren toen ze er blijkbaar nog niet zeker over was of ze hem al moest verlaten of niet. Maar hij was moe en had de nodige behoefte aan rust. Daarbij wilde hij Ephony niet van haar lessen afhouden. 'Ik denk niet dat ik ruzie met het schoolhoofd krijg als ik een paar minuutjes te laat kom.' Glimlachend sloot hij zijn ogen. 'Ik weet het niet.' Er lag een geruststellende blik in zijn slangachtige ogen toen hij die weer opende en Ephony bemoedigde met een nieuw zwak glimlachje op zijn smalle lippen. 'Ga maar,' herhaalde hij fluisterend. Hij kon Ephony's bezorgdheid en het feit dat ze liever nog even bij hem wilde zijn begrijpen, maar dit was voor nu het beste. Dat zou zij ook moeten weten. 'Als je beloofd goed te slapen, goed uit te rusten, je medicatie te nemen en Seathion op me af te sturen als je iets nodig hebt of wat dan ook,' sprak ze uiteindelijk met een strenge stem. Savador was er niet door geïntimideerd, kon er alleen maar om glimlachen. 'Dat beloof ik,' antwoordde hij plechtig. Alles voor haar, wat ze maar wilde. Hij sloot glimlachend zijn ogen weer bij het ontvangen van de zachte kus op zijn ingevallen wang, nadat Ephony over het bed en op haar knieën naar hem toegerold was. Zijn hand wreef als reactie erop slapjes over haar bovenarm ter teken van een afscheid terug. Verder nog te vermoeid om omhoog te komen en haar een kus terug te geven, zijn halfdichte ogen zakten al bijna dicht. 'Ik kom na de lessen vandaag nog wel even langs,' klonk haar stem nog in zijn oor. Hij forceerde zijn ogen om nog een tijdje langer open te blijven zodat hij Ephony nog kon aankijken. 'Ik zal op je wachten, lieve Ephony,' zei hij zacht glimlachend. 'Slaap lekker.' 'Dag,' zijn ogen waren al dichtgezakt en zijn hese stem stierf half weg tijdens zijn laatste teken als afscheid voor nu. Hij kon zijn slaap niet meer ophouden, de drang was te sterk geweest. Maar het liet hem met een fijn warm gevoel achter nu hij erin geslaagd was om minstens nog Ephony gedag te zeggen. Vrijwel meteen na zijn laatste woorden was hij al ingedommeld in een diepe slaap, onbewust van al het bewustzijn. Uda wierp het blonde bemoeiierige kind nog een grimmige blik toe als reactie op haar beleefde hoofdknik en legde zich half neer over het lichaam van de slapende Savador. Thamias gaf enkel een klein knikje en stak zwijgend twee vingers op als gedag toen Ephony nog naar hem zwaaide. Daarna verliet ze de kamer om haar pleegvader zijn roes uit te laten slapen en later weer terug te komen.