Met dikke wallen onder haar ogen liep Lynn vermoeid naar het grasveld toe. Alle lessen die ze tot nu toe had gekregen waren langs haar heen gegaan, alsof ze eigenlijk niet eens aanwezig was in de klas. Ze had haar aandacht er nauwelijks aan kunnen vestigen. Ze liet zich tegen een boom zakken en legde haar hoofd ertegenaan. Als ze nu gewoon eens heel even kon slapen, een paar uur of zo en dan pas weer lessen kreeg. Ja, dat zou heerlijk zijn. Maar ze zou straks weer naar de les moeten, niet dat ze daar zin in had. Gelukkig was ze Tomari nog niet tegengekomen. Ze wou niet dat hij zag hoe erg de wallen waren en hoe erg de vermoeidheid aan het toeslagen was, anders zou hij bezorgd zijn en ze wou niet dat hij zich te druk maakte om haar. Ze keek naar een punt verderop en zag dat Xana niet bij haar was. Die was vast ergens in slaap gevallen. Stiekem was Lynn best jaloers op haar lynx. Zij kon in slaap vallen wanneer ze maar wou en Lynn niet. Ze had snel iets aangetrokken. Een kort zwart rokje met een zwart shirts, waarvan de mouwen tot vlak onder haar schouders hingen. Echt zo typisch zij om dat te dragen. Aan het begin van het schooljaar droeg ze van die lieve jurkjes, totdat ze een schaar vond en met haar haar aan de slag ging. Het was erg gewaagd wat ze had gedaan, maar het had haar er niet lelijker op gemaakt. Tenminste, als ze Tomari's blik moest geloven als die haar zag toch niet. Ze glimlachte terwijl ze aan hem dacht.

De zon scheen fel in haar gezicht en ze voelde dat haar ogen dicht zouden vallen als ze in deze positie bleef liggen. Ze kwam een klein beetje overeind en wreef door haar ogen. Haar wallen zouden vast goed te zien zijn. Ze had haar ogen een beetje opgemaakt en had een lichte lipgloss op, zodat ze er toch nog een beetje mooi en fris uitzag, mocht er een figuur komen die met haar wou praten. Op dit moment wou ze dat graag. Ze wou niet in slaap vallen, zou goede vrienden kunnen maken en kon op dit moment wel een beetje afleiding gebruiken. Als het dan ook nog zo'n hele enthousiaste was, zat ze wel goed. Maar ze wou niet zo'n flirt zoals Bellingar in de aula. Hell no! Ze keek op naar de zon en voelde dat haar ogen van vermoeidheid gingen dichtvallen. Sweat dreams, Lynn...

- Daisuki (en misschien later eventueel Tomari) -

Daisuki liep rustig door de deuren van de school het grasveld tegemoet. Het was een mooie dag en ze wou van de zon genieten zo lang het kon, al zou ze er niet bruin van worden aangezien ze eigenlijk alleen verbrandde. Toch bleef ze het fijn vinden om van het zonnetje te genieten en de prachtige natuur die erdoor zichtbaar werd. En dus had Daisuki ook meteen haar schetsboek en een flink aantal potloden in haar tas die over haar schouder hing. Ze liep even door tot ze bij de bomen kwam voor de schaduw en zorgt toen naar het mooiste in de buurt om te tekenen, dat bleek een boom te zijn die ietsje verder stond, het zonlicht prachtig door het bladerdak vallend en waar nog iemand tegen aan lag te slapen aan de zonnige kant van de boom. Het gaf in elk geval een prachtig gezicht en dus begon Daisuki te schetsen en te tekenen. Pas toen ze de tekening bijna af had zag ze het meisje dat tegen de boom aan zat bewegen en besefte Daisuki dat ze helemaal niet had liggen slapen. Daisuki stond op en liep naar het meisje toe, het was immers wel zo beleefd om eerst het onderwerp van een tekening om goedkeuring te vragen voordat je er iets mee deed. Daisuki bleef naast het meisje staan dat duidelijk ouder was dan haar met het schetsboek onder haar arm. Daisuki bekeek het meisje een moment en zag dat ze er zwaar moe uit zag, en aan de wallen te zien had ze al een flink tijdje niet of in elk geval niet goed geslapen. Toch besloot Daisuki het meisje aan te spreken "Hey, vindt je het erg als ik bij je kom zitten?" vroeg ze maar om haar aandacht te trekken en wachtte daarna op reactie. Ze hoopte dat ze geen echte ruwe reactie terug kreeg, al leek ze daar niet bepaald het type voor, maar Daisuki was dan ook over het algemeen te naïef om dat over wie dan ook te denken, nou ja, op een enkele uitzondering na dan

'Ja, natuurlijk. Dit is een vrij land en ondanks de wallen ben ik niet zo erg als ik er uitzie hoor,' zei Lynn vriendelijk en ze klopte naast zich, terwijl ze opschoof. Nadat ze van de schrok bekomen was van de plotselinge stem naast zich - ze had het meisje niet horen aankomen en had eveneens bijna geslapen - was ze bekomen. Het was ook best vervelend als je zo'n dikke wallen had en je was moe. Maar beter het meisje dan Tomari. Tomari zei wel dat hij haar mooi vond, maar ze kon dat toch niet goed geloven met die dikke wallen onder haar ogen. Ze keek naar het meisje. Het was best een knap meisje. Ze had mooie haren en een slank lichaam. Lynn had ook wel een slank lichaam, maar dat was omdat ze er ook erg strak oplette en soms gewoon maaltijden oversloeg. Maar dat had ze nog nooit verteld aan Tomari. Ze wou hem echt niet ongerust maken. Ze keek naar het meisje naast zich. Ze zou eigenlijk wat kunnen zeggen, zodat het meisje ook iets had om te praten in plaats van naast een zwijgzame Lynn te zitten. Trouwens, ze was niet eens zwijgzaam ingesteld! 'Mijn naam is Lynn, Lynn Shining,' zei ze en ze glimlachte vrolijk naar het meisje. Het werd echt eens tijd dat ze vrienden en vriendinnen ging hebben. Tomari kende zowat de hele school en zij alleen maar hem. Nee, ze kende ook Quinty. Maar ze moest echt beter haar best doen om mensen te ontmoeten en er bevriend mee te raken. Zoals nu, nu had ze de kans.

Blijkbaar lette een meisje meestal weiniger op je wallen dan een jongen, omdat die echt gefocust waren op je uiterlijk en je eerste indruk. Ze had Tomari, het boeide haar niet wat iemand anders van haar dacht, behalve als hij het was. Waar Xana was was haar trouwens ook een raadsel. Ze had een vermoeden dat die bij Toki was. Toki zou bij Tomari zijn en Tomari zou vast wel toezicht houden over Xana, dus daar maakte ze zich in elk geval geen zorgen over. Tomari was hartstikke lief voor dieren en voor mensen, dus dat zou wel goed komen. Ze richtte haar aandacht nu volledig op het meisje. 'God, ik hoop dat alle lessen die ik heb uitvallen,' lachte ze, om het meisje wat meer op haar gemak te stellen. Het zou niet leuk zijn als het meisje hier zenuwachtig naast haar zat, niks durvend te zeggen. Het was een vrije school, je kon vrienden maken met iedereen, dus waarom ook niet? Ze miste Tomari wel een beetje, moest ze bekennen. Een beetje? Dat zou Xana gezegd hebben als ze erbij was. Ze moest echt ophouden met te denken aan haar lynx. Het werd eng. Ze was veel te zorgzaam over Xana. Haar overkwam heus niks. Xana kon zichzelf goed verdedigen. Ze probeerde de gedachten aan haar lynx te verwijderen en probeerde haar aandacht zoveel mogelijk op het meisje naast zich te richten. Het was gewoon een hele klus om mensen of dieren van wie je hield even te vergeten en je te richten op iets anders dat bij je was. Maar anders zou ze asociaal of wist zij veel genoemd worden en dan was ze weer het gesprek van de dag. Geen reputatie die ze wou hebben. Focus, Lynn!

Na de schrikreactie van het meisje, wat eigenlijk ook wel te verwachten was aangezien ze haar moeilijk aan had kunnen zien komen terwijl ze half sliep, zei het meisje vriendelijk tegen haar dat Daisuki best naast haar mag komen zitten en dat ze ondanks haar wallen nog niet zo slecht was als ze er uit zag. En dus plofte Daisuki lekker zacht neer in het gras naast het meisje toen ze ietwat opgeschoven was, lekker in het zonnetje terwijl ze tegen de boom aan leunde, best wel lekker eigenlijk. "Aangenaam, ik ben Daisuki Shini" stelde ze zichzelf ook aan het meisje voor dat kennelijk Lynn heette, die naam kwam haar best bekend voor en ze wist zo goed als zeker dat ze hem eerder gehoord had, maar ze wist niet meer in welke context of van wie dus liet ze het maar varen, het zou vanzelf wel tot haar komen als het echt belangrijk was. "Je lijkt me heel erg moe, slaap je slecht?" vroeg Daisuki aan Lynn in een poging om een gesprek te starten terwijl ze ondertussen het schetsboek weer open sloeg en begon met de tekening kleur te geven waarmee het langzaam maar zeker steeds meer op de realiteit ging lijken. Als de tekening af was zou ze wel aan Lynn vragen wat ze er van vond, maar voorlopig wou ze gewoon gezellig een gesprek starten en de tekening eerst af maken voordat ze de mening van het meisje zou vragen, als ze absoluut niet op een tekening wilde staan dan kon ze die altijd nog verscheuren en het af schrijven als oefenen, dat zou wel jammer zijn, maar het was ook wel zo aardig om aan de wensen van degene die op de tekening stonden te voldoen.

Geïnteresseerd keek Lynn opzij. Het was geen bekende. Daisuki klonk niet bekend in haar oren. Ach, ze zou er nog wel achterkomen wie Daisuki precies was, niet? Tijd genoeg. Ze had een zee van tijd voor zich liggen. Dat vond ze wel fijn. Ze hoefde niks te overhaasten. Ze zuchtte even toen ze aan Tomari dacht. Ze miste hem eigenlijk wel. Het leek wel alsof hij verdwenen was, of dat in elk geval van plan was. Ze slikte haar tranen weg en keek naar Daisuki. Hé, ze kon wel tekenen, zeg! ‘Mooie schets,’ zei ze en ze keek even, maar kon niet precies bevatten wat erop stond. Ze zuchtte even en keek weer voor zich uit. Het was best een mooie dag. De achternaam van Daisuki sloeg bijna op die van haar, maar ergens ook weer niet. Shini en Shining was toch niet precies hetzelfde. Ze keek opzij naar Daisuki. Daisuki had de vork in de steel zitten. ‘Dat heb je juist. Ik heb best veel huiswerk en denk veel aan iemand, waardoor ik inderdaad slaaptekort kom,’ vertelde Lynn en ze keek opzij om de reactie van Daisuki te peilen. Misschien vond Daisuki wel dat zij zich aanstelde of zo. Maar het was steeds vaker dat ze over Tomari aan het pieken was en het zou niet de eerste keer zijn. Ze had al vaak genoeg gepiekerd. Ze dacht even terug aan dat moment in de oude ruïnes en in de geheime tuin. Ze glimlachte even als ze daaraan dacht. Maar ze moest zich nu blijven focussen op Daisuki. Een glimlachende Lynn de hele tijd naast zich had geen zin. Rustig observeerde Lynn vanuit haar ooghoek Daisuki. Ze had blond haar en een beetje groenige ogen, als ze het goed had. Lynn keek weer voor zich en dacht aan Xana.

‘Misschien heb ik dadelijk een les met je samen. Ik hoop echt zo dat deze dag gauw voorbij zou zijn. Ik zie er erg tegenop. Straks kan ik ook weer aan me huiswerk beginnen. School is eigenlijk niks anders dan tijdverdrijf,’ zei Lynn en grijnzend keek ze opzij naar Daisuki. Waarschijnlijk waren er heel veel leerlingen van deze school het met haar eens. En anderen ook weer niet. Nou ja, moesten zij weten. Daar trok Lynn zich althans niet echt veel van aan. Ze zuchtte even en keek weer naar de zon. Als ze naar de zon bleef kijken, zou ze loom worden en als ze loom zou worden, zou ze in slaap vallen en als ze in slaap zou vallen, zou Daisuki haar erg saai vinden. Oké, misschien moest ze gewoon eens wat minder denken en piekeren en wat beter letten op de nachtrust die ze inderdaad hoogstnodig moest inhalen. ‘Zelfs Miss Delaija vindt dat ik moet rusten. Nooit gedacht dat leraren naar het welzijn van de leerlingen keken. Als er een gevecht uitbreekt in de aula, let tenminste toch geen een leraar op,’ zei ze en ze keek opzij naar Daisuki.


- Het is niet veel; maar langer dan de posten van Lynn van gisteren -