Where are you?

Grijnzend liep Dorah door de zaal heen en weer. Ze had gisteren haar haren een soort van rozig geverfd en het veel langer laten groeien, dankzij een speciaal middeltje. Ze had geen idee hoe het heette, maar ze vond haar haren wel leuk zo, alhoewel ze wel die korte, blonde plukken miste. Ach, als dit niks werd, knipte ze haar haren gewoon weer korter. Waarschijnlijk zou Nite dat ook wel liever willen. En Nite liet ze niet in de steek. Als Nite korter haar mooi vond, dan deed ze dat ook. Ze grijnsde even als ze aan Nite dacht. Nite was al vanaf dag een haar beste vriend geworden. Hij was gewoon zo lekker luchtig en grappig. Net zoals zij, ongeveer. Ze grijnsde en ging door haar roze haren. Omdat ze blauwe ogen beter vond staan bij roze haren, had ze ook blauwe lenzen in gedaan. Wat Nite niet wist, wat dat ze ook daadwerkelijk slechter begon te zien. Ze wou Nite niet ongerust maken. Ze grijnsde weer toen ze in de spiegel keek. Ze zouden zich allemaal dood schrikken als ze haar zagen. Zij was dan ook de enige die zulke veranderingen durfde te doen. Maar waarschijnlijk werd het binnenkort toch weer kort haar, dus ze kon maar beter even genieten van deze tijdelijke verandering. Ze deed korte, zwarte laarzen aan, een zwart rokje en een wit naveltruitje. Daarna deed ze haar koptelefoon op. Ze had gisteren nog iemand zien rond wandelen met een koptelefoon op zijn kop. Blond haar, groene ogen, knap gezichtje, lachwekkend shirt met een of andere smiley op en het was een jongen. Dorah grijnsde opnieuw. Dat grijnzen verleerde ze ook nooit. Het was gewoon leuk om te grijnzen, dus deed ze het ook graag. Ze schoot nu echt in de lach. Ze keek om het hoekje of Nite er was.

Teleurgesteld liep ze verder. Ze had Nite al even niet meer gezien en dat was naar haar zin een beetje te lang. Nite was nog maar de enige hier die ze als vriend had. Met de rest had ze eerlijk gezegd nog niet zo veel contact gemaakt. Daar deed ze dan ook – als ze eerlijk moest zijn – helemaal geen moeite doen. Alles kwam vanzelf. Ze keek naar de trap en zette zichzelf neer op de leuning, waarna ze de trap deed af roetsjen. ‘Jahoe!’ riep ze met veel plezier uit, waarna ze handig op de grond kwam. ‘Daar krijg je wel een geschaafde reet van,’ zei ze, terwijl ze bepijnigd over haar kont wreef. Ze stond nu in de hal en keek om zich heen, waarna ze naar de uitgang liep. Misschien kon ze even bij het grasveld gaan kijken of zo. Misschien als ze zich weer tegen een boom legde, dat Nite wel kwam, toch? Ze werd opeens onzeker. Wat als Nite opeens van school was gegaan? Tranen drongen in haar ogen bij dat idee. Nee, daar mocht ze niet aan denken. Kom op nou, Dorah, ze werd toch zeker niet onzeker! Ze grijnsde opnieuw en legde zichzelf tegen een boom aan.

- Iedereen welkom! D: -

Tina aaide Ronnie over zijn voorhoofd, de gevlekte pony begon op haar mouw te sabbelen, een teken van liefde, maar wel een beetje vies. Tina had met de Gevleugelde pony gereden, in haar vrije tijd natuurlijk, en was nu bezig om hem terug te zetten. Gelukkig kon ze regelen dat Ronnie een weitje had, want anders zal de lieve deugniet steeds de school in gaan. Wat ook niet de bedoeling was. Natuurlijk kan Ronnie ook vliegen, maar Tina had een special magische halster. Wat er voor zorgde, dat Ronnie niet kon vliegen. Ze had dus eigenlijk twee halsters, maar ze gebruikte vooral deze. ''Ja ja, je bent lief'' zei ze, toen Ronnie zijn hoofd tegen haar drukte, Tina gaf hem nog een kus en ging toen weg. Ze moest nog huiswerk maken. Soms was het wel moeilijk, een pony verzorgen, vooral als je ook nog lessen moest volgen en huiswerk maken. Ze wou ook graag iemand vinden, die haar met de verzorging kon helpen. Tina negeerde de roepen van Ronnie en liep richting school. Ze streek door haar bruine haren en krabde wat aan haar been. Na school zal ze Ronnie eens een lekkere borstel beurt geven, dat verdiende hij wel. Tina dacht aan haar vader, waar zal die zijn? Ze had een brief gekregen, van hem. Dat hij even weg was, van huis. Tina had meer contact met haar vader, dan haar moeder. Ze wist eigenlijk niet waarom, er was toch niks mis met haar moeder. Tenminste de laatste keer, toen Tina haar zag, ging het prima. Ach, haar moeder wou luever niet aan haar denken. Haar moeder had last van heimwee, dus nu naar haar. Tina schaamde zich er wat voor. Opeens botste ze bijna tegen een meisje op. Ze keek geschrokken op, het meisje had zich zelf tegen een boom gelegd. Ze was duidelijk ouder, maar wat gaf dat? ''Ik ben Tina'' Stelde ze zich voor, in de verte hoorde ze Ronnie hinniken. ''En dat is Ronnie'' zei ze glimlachend. ''En hoe heet jij?'' vroeg ze.

Een beetje denkend aan Nite, keek Dorah voor zich uit. Nooit gedacht dat ze iemand al zo hard zou gaan missen als hij er even niet was. Ze miste hem verschrikkelijk hard. Zijn spontaniteit, zijn luchtigheid. Hij was net haar, maar dan in een mannelijkere vorm. Nou ja, mannelijk? Zijn kleding was lekker zijn eigen ding. Hij had vrouwelijke kleding aan, maar wat boeide dat? Hij voelde zich er lekker in en vrij om in te bewegen, dus so what? Ze keek grijnzend voor zich uit en sloot haar ogen, waarna ze haar hoofd tegen de boom liet rusten. Doordat ze haar ogen gesloten had, zag ze niet op tijd dat er iemand aankwam en voelde een kermende pijn door zich heen gaan. ‘Ah, godver!’ zei ze en ze keek omhoog. Een glimlach speelde rond haar gezicht toen ze een – ze schatte – dertienjarig meisje voor zich zag staan. Ach ja, het meisje kon er ook niks aan doen dat ze tegen Dorah gebotst was. Dorah zat hier dan ook wel erg ongelukkig. Iedereen zou over haar voeten kunnen struikelen. Niet dat Dorah zichzelf daar heel erg aansprakelijk voor stelde. Maar het zou wel jammer zijn als ze daarvoor boos op haar zouden worden. Geamuseerd keek Dorah naar het meisje, die zichzelf voorstelde als Tina. Tina was een naam die ze ook eens een keertje op de voorkant van een tijdschrift gelezen had. ‘Je bent toch niet dat meisje van dat tijdschrift hè? Die heet ook Tina,’ zei ze en ze grinnikte even. Het was echt weer een begin van Dorah. In plaats van zichzelf wederkerend voor te stellen, stelde ze een duffe vraag. ‘Sorry, mijn naam is Dorah,’ zei Dorah, nu met een erg vriendelijk trek rond haar ogen. Ze liet haar koptelefoon vanaf haar hoofd rond haar nek zakken, zodat het er tenminste wat netter uitzag.

‘Ah ja, leuk, een paard,’ mompelde Dorah toen ze het geluid hoorde. Ronnie. Een rare, maar grappige, naam voor een paard. ‘Nou ja, ik had je net mijn naam al gezegd, maar ik ben ook veel te snel met dat soort dingen. Ik denk dat ik me nu maar eens op de goede manier voorstel,’ zei ze en ze grinnikte even, waarna ze overeind kwam van haar nogal luie positie en Tina vriendelijk aankeek. ‘Mijn naam is Dorah,’ zei ze en ze stak haar hand uit. Haar blonde pieken waren een beetje warrig rond haar hoofd gevallen omdat ze gelegen had, maar Dorah vond van zichzelf dat het er nog redelijk mee doorkon. Niet dat ze een spiegel had om zichzelf daadwerkelijk na te kijken of dit ook echt zo was. Nou ja, zo’n korte pieken vielen nu eenmaal altijd goed, dus dat was wel weer een pluspunt. Het had daar daarnet zo lekker gelegen in het zonnetje, dat ze merkte dat ze en beetje loom geworden was. Ze legde zich weer terug neer en klopte naast zich. ‘Kom toch lekker naast me liggen!’ zei ze en ze keek het meisje breed grijnzend aan. ‘De zon maakt je veel te loom om de hele dag staand door te brengen,’ zei ze en ze keek daarbij het meisje vriendelijk aan.

PROFILE MAGICIAN