Het enige geluid dat in de kamer te horen was, waren de spetters van de douche die tegen de vloer en Neara’s lichaam aan kletterden, op Neara’s bloedzuivere gezang na. In de kamer daarnaast heerste complete stilte, slechts de stofjes vlogen er, op hun kunstzinnige manier, vrolijk rond. Niemand zag het dan ook aankomen dat deze stofjes wild verstoord zouden worden, en zichtbaar voor de gewone mens, toen er een lichtbol in de kamer verscheen. Verschillende stralen verschenen hier en daar eruit, een spektakel aan licht. De lichtbol werd steeds kleiner en kleiner, en nam een langwerpige vorm aan. Uiteindelijk splitste hij zich in twee langwerpige vormen, en nog wat… onduidelijke vormen.
Er klonk een klap, door handen veroorzaakt, en al het licht verdween. In de kamer stond een lange, blonde man en een licht gekleurd slank meisje. Met een lichte frons keek hij rond. ‘Trovare la mia camera non è il tuo problema. Grazie mille, schatje.’ Hij grijnsde naar haar en streelde even langs haar wang, voor hij haar met een vingerknip liet verdwijnen in enkele lichtstralen.
De tassen ploften doods op de grond en hij keek even rond. Droogjes mompelde hij voor zich uit. ‘Ik heb zo het gevoel dat ik niet op de goede kamer ben beland.’ Hij grijnsde breed toen hij een vrouwenstem onder de douche vandaan hoorde komen. Ze zong een lied dat hij toevallig ook kende, en vrolijk mengde hij er een lagere tweede stem doorheen. Niet super zuiver, maar ook niet heel vervelend om naar te luisteren. Hij maakte het zich op zijn gemak op een grote sofa, had geen flauw idee wie er onder de douche vandaan zou komen, maar tot zover klonk het goed.
De brede glimlach was niet van zijn gezicht af te slaan, de vrolijke twinkeling in zijn ogen zoals altijd aanwezig. Met verwachtingsvolle ogen staarde hij naar de deur, hij zou haar gewoon om hulp vragen. Zij wist vast wel waar hij zijn kamer kon vinden.
Zodra de deur open ging was hij haar voor, zijn ogen licht uitdagend. ‘Hallo Neara. Wat een verassing!’ Hij stond op en sloeg zijn armen om haar heen, tilde haar op en schudde haar vrolijk heen en weer. ‘Wat goed om jou weer te zien! Je hebt me maar twee keer eerder ontmoet, alhoewel ik niet denk dat je me vergeten bent. Helaas heb ik nooit een kans gekregen eens goed met je te praten. Ik ben hierheen gekomen om het van Clera over te nemen.’ Hij grijnsde en gebaarde naar zijn tassen. ‘Dus tsja, zoals je ziet. Ik ben geteleporteerd en had zo het idee dat ik hiermee de goede kamer had, maar blijkbaar had ik het mis. Mijn excuses als ik je gestoord heb, dat was niet de bedoeling. Ik kan ook wel tijdelijk verdwijnen, als je wilt.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen, liet zijn gestalte een aantal keer van zichtbaar naar onzichtbaar knipperen en weer terug, voor hij in lachen uitbarstte. ‘Okee, even serieus. Heb je hier wat te drinken of moet ik daar mijn eigen kamer voor opzoeken?’ Hij gebaarde naar de deur om zijn woorden kracht bij te zette; wat niet werkte. ‘En zou je, als ik daar mijn eigen kamer voor moet opzoeken, even willen meelopen? Kaartlezen is niet mijn sterkste kant.’ Zei hij, terwijl hij vrolijk naar haar knipoogde.

Oh Nearalief, gun mij de kans om in te komen. :3

Haar eerst zo zachte, neuriënde stem was naarmate het warme water over haar huid stroomde luider geworden. Een zuiver geluid dat door de badkamer heen gleed, de deur op een kier zodat het haast onbekende deuntje voor deze tijd de rest van de kamer kon opvullen als de zoete kamermuziek op stormachtige avonden. Op het moment dat haar slanke vingers door de zeiknatte en sneeuwwitte lokken gleden om de laatste resten uit haar haar te spoelen van de gebruikte shampoo opende haar zilveren ogen zich langzaam en sereen. Afwezig schuin omhoog gericht doordat haar kin opgericht was zodat de druppels niet in haar ogen zouden komen, haar aandacht op iets anders dan haar zelf gericht. Haar hoofd draaide zich al even rustig ogend naar de deur, voelde hoe haast onmogelijk de bewegingen van de lucht een andere structuur hadden aangenomen, veranderingen in warmte en een paar hartslagen en ademhalingen die niet zomaar in haar kamer hoorde. De stem die duidelijk niet naar haar was gericht was voor haar hoorbaar alsof ze er naast stond, fronste lichtjes haar wenkbrauwen bij de grote magiebron die ze voelde en herkende. Hoe was hij hier zomaar binnen gekomen, een manier die haar ergens niet aanstond. Die ze niet kon aan zien komen, pas op het moment dat het gebeurde en ze er misschien nog weinig aan kon doen. De douche geluiden verstomde terwijl ze naar buiten stapte en in een snelle manier het water van haar huid verdween in een haast witte waas als wervelwind. Haar stem zong nog door, enkel en alleen om geen argwaan te wekken voordat ze had bedacht waarom hij zomaar kwam. Alsof haar aandacht nog bij haar zelf was, hoewel ze wel zeker wist dat Eric beter moest weten. Toch ontspande ze enigszins en kroop er een vage glimlach op haar lippen toen zijn lagere stem blijkbaar het al oude deuntje herkende en mee zong. Zonder dat haar zachte gezang stopte schoot ze in haar ondergoed en simpele gewaad die meer op een zomer jurk leek. Met de soepele en vrouwelijke passen liep ze de badkamer uit, om haar ogen op de blondharige en haast sprankelende uiterlijk te richten die zich ongegeneerd op haar bank had laten neervallen. Ze had halt gehouden in het midden van de kamer, zag hoe hij opstond en naar haar toe liet. 'Eric,' haar zachte en serene stem leek niet vragend of haast bevelend te klinken, wilde niet de illusie wekken dat hij haar geheel had laten afvragen en haar had neergezet in onwetendheid. Haar ogen leken zich even te verwijden toen zijn armen zich opeens om haar heen klemde en haar voeten voor een moment los kwamen van de grond. Ze had in die twee ontmoetingen wel besefte dat hij een.. uitbundig karakter had. Maar zij als sereen masker was ze deze uitbundigheid alleen bij kleine kinderen gewend, en wist ze niet precies hoe ze meteen in een kort oogwenk met hem moest doen. Voor nu liet ze het maar begaan, hing een moment een beetje hulpeloos in de lucht en liet zich heen en weer slingeren. 'Jou niet nee,' beantwoorde ze hem zachtjes op zijn woorden op het moment dat haar voeten weer de grond raakte. Wat hij van haar wilde werd al gauw duidelijk, en ook haar eigen blik gleed even naar zijn tassen. 'Ik neem aan dat je niet bij mij intrekt?' haar vriendelijke stem nu weer hoorbaar, vervlochten met een tintje speelsheid. 'Hmm, ik heb je inderdaad gemist bij de vergadering. Maar ik hoorde dat je wat oponthoud had,' knikte ze hem toe toen hij vertelde dat hij het van Clera over ging nemen. Gelukkig was ze al op de hoogte dat ook Clera was verdwenen, en ook van hem wilde ze nog een verhaal. Haar armen sloegen zich losjes over elkaar om hem met een bredere glimlach aan te kijken terwijl hij speels tegen haar sprak. 'Als je me eerst wat informatie verschaft waarom je er niet was en waar Clera is gebleven dan mag je van mij nog even blijven. Het is nog vroeg, en het werk is af,' en geen man die op sterven lag waarbij ze zich gedwongen voelde om bij te zijn. 'Wijntje?' vroeg ze terwijl ze zich omdraaide en naar de keuken liep om terug te komen met twee witte wijnen. 'Waar is de trouwe bruid van je gebleven?' de laatste ontmoetingen was hij vergezeld door een schone vrouw, die duidelijk niets anders was dan zijn persoonlijke butler. Terwijl ze hem de wijn overhandigde nam ze zelf plaats op de bank en sloeg haar been over de ander om zijn verhaal te horen. De andere zouden voor dinsdag hun verslag inleveren, die van hem zou ook goed doen verbaal en eerder dan dinsdag.


Slapeloosheid... ¬¬

Hij grijnsde bij haar opmerking. ‘Nóg niet. Ik kan binnekort wel een keer komen logeren…’ Hij drukte haar kin omhoog met een vinger en zijn ogen twinkelden vrolijk. Toen ze lastige opmerkingen begon te maken zuchtte hij en liet hij zich met een plof weer op de bang zakken. ‘Zo kun je het noemen.’ Over het ‘oponthoud’. Hij gleed vrolijk met zijn ogen nog een keer over haar lichaam voor hij haar grijnzend aankeek. ‘Komt zo, komt zo. Ja lekker.’ Was gelijk zijn antwoord bij de vraag of hij een wijntje wilde. Ongeduldig wachtte hij tot ze terugkom, en pakte maar al te gretig het glas aan. Hij rook even, draaide de wijn rond en nam toen een flinke slok. ‘Hmm… ach, het smaakt goed.’ Hij grijnsde naar haar en keek haar toen wat arrogant aan. ‘Ach, ze is leuk. Voor af en toe. Ze bedient me en daarvoor mag ze in mijn huis wonen. Als je eenmaal de honderd gepasseerd bent lijkt het geld steeds makkelijker binnen te stromen. Iedereen kent je naam, maar dat fenomeen ken je. Dit verhaal vind je waarschijnlijk ook niet interessant.’ Hij liet zich iets dieper in zijn kussen zakken en nam nog een slok wijn. Nonchalant haalde hij een hand door zijn haar en sloot kort zijn ogen. ‘Mijn liefste Neara.’ Hij keek haar met een licht droevige blik aan. ‘Om te beginnen, mijn nederige excuses. Ik heb uw bericht wel ontvangen, maar was op dat moment niet in de positie om te antwoorden. Om eerlijk te zijn was ik te druk bezig voor mijzelf, en daarmee ook de beste leider, of enige niet-leidster,’ zei hij met een kleine grijns, ‘voor Nova.’ Hij richtte zijn blik bedenkelijk op zijn glas, een duidelijke droevigheid nu over zijn gestalte gekeerd. ‘Zodra het bericht op Nova aankwam dat Clera verdwenen was ontstond er bijna een burgeroorlog. Gelijk begonnen gerucht de ronde te doen; die natuurlijk niet waar waren. Dat een groep antiracistische mannen haar gevangen zou hebben om mij aan de macht te krijgen. Daarop in reactie waren er natuurlijk de streng Novaanse groepen die gelijk in opstand kwamen, zoals je begrijpt, een totale chaos.’ Hij schudde licht met zijn hoofd, nog steeds zijn blik niet op haar gericht. ‘Toen na drie weken nog geen bericht van haar vernomen was, was het volk inmiddels onderdrukt en rustig gehouden.’ Zijn altijd vrolijke gezicht lijkt plots alleen nog een ijzige afstandelijkheid uit te stralen. ‘Toen ze haar lichaam vonden, compleet leeggezogen door Shadraanse demonen, wilde de Raad van Prefecten een oorlog starten. Even voor de duidelijkheid; dit weet je niet.’ Hij wisselde een korte blik van verstandhouding met haar voor hij zich weer op zijn nog halfvolle glas richtte. ‘Ik ben gelijk opgestapt en naar de Raad gereden; ik wordt van alles op de hoogte gehouden. Zodra ik daar aankwam heb ik een nadrukkelijk verzoek ingediend, als opvolger, om geen oorlog te beginnen.’ Hij rolde met zijn ogen. ‘Het enige antwoord dat ik kreeg, was dat ik geen opvolger meer was. Ik mag dan stom zijn, maar zo stom niet.’ Een vreugdeloos glimlachje trok aan zijn mondhoek. ‘Ik wist dat Deshas ook verdwenen was, hoewel ik zijn verhaal niet kende. Wraak nemen zou ik dus niet kunnen. En bovendien zou een man als Leider van de Raad al genoeg onrust veroorzaken. Dus mijn woorden waren: “Ik beveel jullie! Als Leider van de raad van Prefecten, de Leider van Nova! Jullie zullen geen oorlog beginnen.” Ze keken me nijdig aan, ik maak gelijk al geen vrienden. Maar ach, ze waren toch al tegen het feit dat ik een man was.’ Hij keek haar aan. ‘Ik wist natuurlijk dat de nieuwe Legendarische Magicians hier verzameld waren, vanwege de oproep. Dus besloot ik ook hierheen te komen.’ Hij sloeg in één teug zijn glas wijn achterover en keek toen haar aan. ‘Maargoed, genoeg zwaar gezeik. Hoe is het met de rest van de opvolgers gesteld? Hebben ze allemaal al hun voorganger opgevolgd? Zijn er nog mensen waarvan je het niet eens bent dat ze de opvolger waren? En mag ik nog een wijntje?’ Zodra hij zijn droevige verhaal gedaan had kwam zijn gewone stralende glimlach weer terug.

Ze wist niet, nog niet, wat voor iemand Eric was. Ze had een aardig beeld van de laatste maar weinige ontmoetingen. Maar hij leek meer op een ongeleid projectiel dan een sterke leider. Enigszins amuseerde ze hem, aan de andere kant hoopte ze dat hij een sterk lid was voor de Zeven. Maar ergens had ze toch het idee dat het niet helemaal goed kwam. Terwijl ze plaats nam op de bank en hem de wijn overhandigd had hield ze haar zilveren ogen op hem gericht. 'Uiteraard,' glimlachte ze hem toe. Ze was niet iemand die een goedkope wijn uit de schappen zou halen, ze had niet eens de keuze. Inkopen werden gedaan zonder dat ze het ooit merkte, hoewel ze soms wel ingeving had kwam ze vaak tijd te kort om zich daar mee druk te maken. Haar glimlach verbreede zich voor een moment toen hij reactie gaf op haar vraag over zijn bediende, sloeg haar ogen neer terwijl ze een slok nam. Ze kende het verhaal, zoals vele van hun. Op Puffoon was een normale dag door het platteland er niet meer doorheen, of ze moest een gehele methamorfose ondergaan. Maar die tijd had ze niet. Zelfs op de momenten dat ze rustig leek te zitten, was haar hoofd bezig met brieven, zaken en problemen. 'Hmm?' klonk haar reactie haast al even warm toen ze haar naam hoorde. 'Ik begrijp het. Hoewel je aanwezigheid op prijs was gesteld, snap ik dat een shuttle nemen niet binnen vijf minuten kan,' stelde ze hem half gerust, hoewel je in haar stem kon horen dat ze het op dat moment wat minder had gevonden. Maar hij was niet om persoonlijke redenen weg gebleven, hij had taken om zijn taak als heerser. Haar ogen bleven op hem rusten toen zijn vrolijke en energieke houding af leek te zakken. Ergens freesde ze het slechtste al, maar haar lippen bleven op elkaar terwijl hij sprak. Haar wenkbrauwen kropen naar elkaar toe, Clera had haar verstandshouding blijkbaar niet bij gezet met Deshas. Er was iets fouts gegaan, zelfs bij het idee dat Clera het kind van Deshas droeg maakte haar nog nieuwsgieriger naar het verhaal. Ze knikte hem toe als teken dat ze hem had begrepen en dat deze informatie binnen de muren van deze kamer zou blijven. 'Je bent opgeleid tussen de vrouwen, en al vroeg zullen ze gezien hebben dat het anders lag deze keer. Anders hadden ze je nooit tot de opleiding gelaten, niet?' verklaarde ze kalm en simpel, hoezeer ze de strenge regels op de vrouwelijke leiders op Nova kende. 'Vrienden hoeven het niet te zijn, zolang ze je maar erkennen als leider en ze hun werk doen zoals jij het wilt,' ze bracht het glas naar haar lippen om nog een slok te nemen. 'Ach, zo gauw kan ik de nieuwelingen nog niet beoordelen. Hoewel ik zelf nog niet lang onder iedereen ben, heb ik het gevoel alsof ik een oude sok ben in een nieuwe kledingkast,' haar mondhoeken trokken voor een moment omhoog, om daarna haar haast starende ogen in een pure kalmte op haar glas te richten. 'Maar het lijkt alsof iedereen niemand het recht gunt dat er dingen worden opgehelderd. Dingen worden achter gehouden, er wordt geen onderzoek gedaan naar waarom meer dan de helft van de vorige Zeven plots klaps tegelijkertijd verdwenen zijn,' de zorgelijkheid en de vlaag irritatie was in haar zachte en kalme stem te horen. 'Maar de tijd komt nog wel,' ze richtte haar serene ogen op naar Eric met een vriendelijke glimlach op haar lippen. 'Ik hoop dat het lichaam van Clera met vrede en respect is geborgen,' sprak ze terwijl ze opstond om de fles wijn te halen. 'Ik hoop dat de zaken op Nova nu weer rustig en goed gaan? Het zou vreselijk zijn om te weten dat op een van de zuster planeten een burgeroorlog gaande is,' vroeg ze vriendelijk terwijl ze haast terug gleed in haar soepele pas met de fles wijn in haar handen die ze neerzette op het bijzettafeltje. 'Van welke muziek hou je?' ze stond nog voor hem, wachtend totdat ze de kamer muziek aan zou kunnen zetten. Informatie werd het makkelijkste gedeeld in een een ontspannen houding.


Het is een post... mocht je er wat aan hebben

Haar antwoord verbaasde hem niet. Maar ze moesten toch ergens over praten en ach, hij wilde zich van zijn meest ingelezen kant laten zien. Als een van de weinige dingen die hij wist, de vergaderingen, omdat Ichi hem zo’n miljoen keer had uitgelegd hoe en waarom alles nou precies zo in elkaar stak. Hij zou het niet uit kunnen leggen, maar zou hij dat met iets kunnen? Misschien zou hij een visualiserende uitleg kunnen geven van hoe je de stukken op het schaakbord mag bewegen. En hoe je slaat. Natuurlijk vooral met het slaan erbij. Een kleine grijns trok weer over zijn lippen, bij die gedachten, ondertussen afgeleid van haar woorden. Hij knikte begrijpend, hoewel hij eigenlijk geen flauw idee had wat ze gezegd had. Maar de overtuigende begrijpende glimlach op zijn gezicht maakte altijd veel goed, zelfs als hij achteraf domme vragen stelde. Pas bij het ‘geborgen’, pikte hij het weer op. Hij slikte en keek haar met een dit-blijft-tussen-ons blik aan, voor hij begon met praten. ‘Haar begrafenis heeft meer geld gekost dan mijn twee villa’s. Maar de raad had het ervoor over. Ik vroeg me af of het wel goed was, er zijn mensen op Nova die het beter kunnen gebruiken. Maargoed, ze hebben me uitgelegd dat het symbolisme,’ -spontaan ging hij moeilijke woorden gebruiken, al was het maar om indruk te maken, en het een van de weinige woorden was die uit hun uitleg was blijven hangen- ‘van de begrafenis van iemand die zo lang de hoogste rang op onze wereld heeft gehouden ook heel belangrijk is. Dus heb ik uiteindelijk toegestemd.’ Hij haalde hoofdschuddend zijn schouders op. Hij rekte zijn arm met het wijnglas naar haar uit en keek haar met hondstrouwe ogen aan, deze vrouw voelde nu al alsof ze zijn vaste vertrouwenspersoon zou worden voor problemen. Hij zuchtte even. ‘Ach, het gaat niet van een leien dakje. Maar het is te doen. Er is minder groepvorming dan eerst, maar dat is vooral omdat het simpelere groepen zijn geworden. Je hebt een ‘voor Eric’ en een ‘tegen Eric’. Ik hoor natuurlijk bij de ‘tegen Eric’.’ Zei hij met een brede grijns op zijn gezicht. ‘Nee, maar, sommige groepen zijn samengegaan, hoewel de meerderheid ‘voor Eric’ is. Dus ik hoef me nergens zorgen over te maken, eigenlijk. Bovendien heeft de raad van Prefecten mij gehoorzaamd, en dus erkend als leider. Als er acht anderen zijn die zo goed anderen kunnen overtuigen eet ik mijn hoed op. Ze kunnen geweldig discussiëren, waarbij ze eigenlijk altijd de ander van hun mening weten te overtuigen. Gelukkig ben ik een man van instinct.’ Hij knipoogde naar haar. Dat zijn instinct vaak fout zat, liet hij maar weg. ‘Ooh, muziek? Alles dat vrolijk is. Doe maar iets. Een zeikballad gaat er af en toe ook nog wel in.’ Hij keek haar onschuldig aan om duidelijk te maken dat hij daar nu eigenlijk wel zin in had, waarna hij een half glas wijn achterover sloeg. Zodra ze de muziek aanzette stond hij op, wond hij een arm om haar middel en draaide haar subtiel om. In zijn ogen stond niets anders dan vrolijke vriendschappelijkheid. Hij wist dat hij goed was in alle fysieke dingen, niet zo goed in de mentale dingen. Maar haar ten dans vragen, daar zou hij niet onzeker over zijn. Hij pakte haar hand en boog met een ondeugende blik voor haar. ‘Mag ik deze dans van u, mevrouw?’ Hij sloeg even nederig zijn ogen neer voor hij met lachende blik op haar antwoord wachtte.

Kom er al iets meer in :3.

Zo, nu nog een onderschrift voor Ericje maken?


Hoe gek ze was op informatie, ze hield haar houding en gedachtes professioneel toen Eric weer duidelijk maakte dat ze deze informatie eigenlijk niet wist. Ze was iemand die niet graag buiten dingen werd gehouden, overal vanaf wilde weten om zich het beste te kunnen weren en voor de dag te kunnen komen. Een gewoonte die ze zich had aangeleerd sinds ze onder Airmid had geleefd. Je kon iemand niet helpen zonder informatie, je kon geen discussie aan zonder bijna overal vanaf te weten, je kon je niet beschermen als je dom was. 'Symboliek heeft altijd meer geld gekregen,' knikte ze hem toe, wist van dat soort dingen goed genoeg af. Hoezeer veel mensen erop gebrand waren, ze had over sommige dingen haar twijfels. Ze had zijn wijn bijgevuld, samen met die van haarzelf en zette haar eigen glas op de bijzet tafel toen ze hem vroeg hoe de zaken op Nova erbij stonden verder. 'Hopen dat die meerderheid niet omslaat,' weerklonk haar tegen antwoord bedachtzaam, denkend aan de gevolgen hoe het zou zijn als het volk zich tegen je keerde. Daar ging je werk van honderden jaren om het niveau te bereiken die je nodig had om werkelijk een gehele planeet te kunnen beschermen tegen buitenaf. Terwijl ze hem naar zijn muzieksmaak had gevraagd draaide ze zich tegelijkertijd om om naar de brede kast te lopen. Het was ouderwets, maar ze had elke generatie aan muziek in haar kast staan. Van langspeelplaten naar cassettes tot cd's. Glimlachend liep ze naar de kast, koos een langspeelplaat uit en legde hem op het ouderwetse apparaat. Even bleef ze bewegingsloos staan toen de naald op de plaat kwam en een moment daarna de klanken zachtjes door de kamer heen zweefde. Achter haar wist ze al dat hij in beweging was gekomen, hoefde niet te kijken naar hoe mensen zich bewogen. Toch enigszins verrast volgden haar ogen later dan haar lichaam toen deze draaide. Haar mondhoeken trokken verder omhoog in een aangename glimlach bij het zien van zijn buiging en het horen van zijn woorden. 'Het is dat een vrouw zo'n vraag niet mag weigeren,' alsof ze het wel zou hebben gedaan als ze die mogelijkheid had, een al even vrolijke twinkeling in haar ogen als die van hem. Ze legde haar hand in die van hem, waarbij de andere over zijn arm naar de juiste positie gleed. Na al die jaren vol met feesten en de dwang van Airmid had ze de kunst van het dansen wel in haar lichaam zitten. Wat wilde je anders als je uit pure beleefdheid bijna met elke aanwezige man moest dansen op officiële feesten van het hof. De eerste paar stapjes waren soepel, van beide kanten. Een geïmproviseerde dans die verder geen diepgang bevatte. Langzaam met de muziek mee veranderde de passen, werd de geamuseerde glimlach op Neara's lippen steeds breder. Hij mocht dan een warrig persoon zijn om te volgen in de eerste kennismakingen, en misschien kwam het door zijn opvoeding bij al die vrouwen. Maar de losse pasjes monde al gauw uit tot een haast perfecte dans.

Zo, de rest mag jij doen want ik moet naar de wc

Zijn mondhoeken trokken in een bredere grijns bij haar woorden. Het maakte niet uit hoe ze het zei, een ja was een ja. Eric’s leven werkte nou eenmaal zo simpel. Zodra ze haar hand in de zijne legde sloot hij zacht zijn vingers rond haar slanke hand, legde zijn andere hand geoefend op de juiste plaats bij haar middel. Zijn hoofd trots geheven, misschien een tikkeltje arrogant als je een buitenstaander was. Maar op zijn gezicht viel niks anders dan vrolijkheid te zien dat hij met zo’n prachtige vrouw mocht dansen.
Dingen zoals arrogantie leken gewoon niet meer belangrijk als je al een tijd de beste magiër van je soort was. Het was leuk om indruk te maken op je vriendjes en vriendinnetjes als je klein was, maar als iedereen je gezicht kende en toch wel tegen je opkeek leek het Eric gewoon zo onnodig. Dus had hij zich erop gericht om juist de goede en leuke punten in andere mensen naar boven te brengen, in plaats van zijn sterkste punt.
Hij had enkele dansen aangeleerd gekregen tijdens zijn opleiding, maar vond het altijd leuker om zelf te improviseren met de muziek mee. Niet dat hij ooit een misstap zette, hij had een prima ritmegevoel. Net zoals de muziek nu steeds meer opzwepend werd, werden de danspassen ook steeds vrolijker en feller. Steeds meer begon het op de Raziaanse tango te lijken, hoewel het altijd nog een vleugje Eric had. Een vleugje Novaans was het ook wel te noemen, maar misschien nog iets vrolijker. Eric leek altijd zijn buurt net iets op te lichten, net zoals hij nu met deze dans deed.
Moeiteloos leek ook zij mee te gaan in zijn bewegingen, had waarschijnlijk voor de conferenties en etiquette ook verschillende dansen moeten kunnen. En iedereen moest wel eens met een slechte danspartner en dan improviseren, dus dat deed zij ook vrolijk mee. Het leek een spel te worden, hoewel het niet om het winnen ging. Het ging om de creativiteit, en beiden werkten mee.
Toen hij haar in een wilde beweging achterover over zijn arm hing, boog hij zelf mee en bracht zijn ogen, die opgewonden twinkelden door het dansen, dicht naar de hare. ‘En mevrouw, hoe bevalt het u om met mij te dansen? Ben ik een aanwinst in uw ervaringen? Of ben ik iemand die u liever snel vergeet?’ Zijn stem klonk net iets te vrolijk, hoewel het een formele klank moest voorstellen.
Toen de muziek afliep boog hij voor haar en gaf haar een kus op haar hand, waarbij hij zacht praatte. ‘Het was mij een genoegen.’ Toen hij weer overeind kwam, viel zijn blik op zijn tassen. Hij liep om haar heen en gebaarde naar de vele kleurige dingen, die allemaal bij elkaar gepropt op de vloer stonden. ‘Misschien wordt het toch eens tijd dat je me naar mijn kamer begeleid, mijn liefste Neara.’ Een brede grijns stond op zijn lippen terwijl hij de tassen één voor één om zijn schouders en nek hing. In tegenstelling tot mensen met luchtmagie, moest hij alles gewoon dragen als hij de bestemming niet wist. Als hij die wel wist kon hij ze natuurlijk teleporteren, maar nu wist hij niet waar ze heen gingen. Toen alle tassen om hem heen hingen draaide hij zich naar haar om, als een kerstboom waarvan zijn stralende glimlach de piek was.

Zwierend en sierlijk draaide, stapte en danste Neara met zijn leidinggevende bewegingen mee. Een frisse dans zonder vast patroon, naar het gevoel toe geweven alsof het zo hoorde. Een creativiteit die Neara wel kon waarderen, en de sierlijke glimlach op haar lippen om liet krullen tot een geamuseerde en haast vrolijkere lach. Er was geen rivaliteit, en zelfs Neara had af en toe punten waarop ze haast vrolijk in de lach kon schieten. Maar haar lippen bleven op elkaar, hoewel ze dit moment van losbandigheid erg fijn had gevonden. Hoewel ze zich kon irriteren aan Eric, omdat hun oogpunt op het werk soms wat verschilde en meer te maken had met Erics slimmigheid dan interesse in het werk had hij zo zijn punten om aantrekkelijk te zijn. In een flits die alleen voor haar was vroeg ze zich af of Savador ook zulke punten had, of hij een losbandigheid had die ze nog niet gevonden had. In een vloeiende beweging, waarbij haar golvende haar naar achter sloeg samen met haar bovenlichaam en haar ogen zich even sloten. 'Hmm, dat is voor mij een weet en voor jou een vraag,' glimlachte ze al even glinsterend als antwoord op zijn vraag toen ze weer soepel omhoog kwam. Getraind in het beweging op een onzichtbare manier, maar nu des te zichtbaarder was. Onder de lange badjas kruiste haar voeten en zakte ze lichtjes door haar knieën toen hij haar bedankte. Bleef hem enkel met de elegante glimlach en de vriendelijke ogen aankijken. Haar armen kwamen losjes over elkaar te liggen toen hij de tassen weer op zijn schouders trok en ze hem toe knikte. 'Ik zal je erheen brengen,' beloofde ze hem hierbij, waarbij de muziek haast automatisch zachter begon te spelen en ze hem aankeek toen hij met de stralende glimlach zich naar haar omdraaide. 'Misschien moet je ook even langs de andere. Ik zal een rapport rondsturen met de informatie die buiten deze muren kan gebracht worden,' niet alles zou iedereen te weten krijgen, 'Zodat ze tenminste weten wat Clera is vervangen. Maar een persoonlijk bezoek aan iedereen is misschien handig,' sprak ze haast opperend met haar zachte stem terwijl de deur voor haar open gleed en ze hem voor liep de trap af. 'Als je verder nog vragen hebt, of een rondleiding nodig hebt dan kan je het altijd vragen. En als ik geen tijd heb, dan zal Joseph je begeleiden,' zonder geluid en in een sereen beeld gleed ze haast de trap af totdat ze bij de grote en massieve deur kwam die elk van de etages van de Legendarische Magicians afbakende. 'Hier is jou etage. Je kan hem naar je eigen interesse indelen, er zijn hier maar weinig passen gezet,' haar zilveren ogen waren op de deur gericht, waarna haar hand even voor het slot bleef hangen. Met een ouderwetse en haast galmende klik leek de deur van het slot te komen, een simpele afsluiting die was gedaan toen de kamer lange tijd niet meer werd gebruikt. Om te voorkomen dat nieuwsgierige leerlingen die de moed hadden om deze toren te beklimmen gingen rondneuzen. Terwijl Neara de deur open deed en voor Eric de kamer binnen ging kon je overal het stof bijna zien liggen. 'Een goede schoonmaakbeurt is misschien ook iets prettigs,' klonk haar zachte stem wat afkeurend en leek het stof rond haar heen te dwarrelen op een afstand, maakte de onzichtbare energiestromen rond haar heen die ook haar haren deden leven opeens zichtbaar.

Grijnzend keek hij naar Neara toen ze hem vertelde dat ze hem er heen zou brengen, gezien dat al de hele tijd eigenlijk de bedoeling was. Hij tuitte even zijn lippen toen ze hem vertelden dat hij ook nog even langs de anderen moest. ‘Hoewel ieder persoon uniek is, hoop ik wel dat ze allemaal om en nabij even knap zijn als jij, dat zal mijn werk een stuk plezieriger maken hierzo.’ Hij knipoogde naar haar, en luisterde terwijl ze weer oninteressante dingen over zaken begon te vertellen. Ja, zaken, jaja. Daar was volgende keer ook nog tijd voor, nu was hij hier pas net, en hij had eigenlijk behoefte aan gewoon een beetje uitpakken enzovoort. Hij liep, een beetje waggelend door al de tassen, achter haar aan. Een schril contrast was er te zien tussen haar en zijn manier van voortbewegen. Haar manier was sierlijk, vrouwelijk en statisch. Zijn manier was onnadenkend, druk en een tikkeltje lomp.
‘Joseph is?’ Vroeg hij, terwijl hij steeds verder bij het einde van de trap kwamen, bij de kamer onder die van Neara. Zijn grijns verdween toen hij de deur zag van zijn kamer. ‘Nou, die kan ook wel een beetje opgefleurd worden met een likje verf ofzo.’ Hij trok een wenkbrauw op en keek daarna weer naar Neara. ‘Het indelen… tja… misschien moet ik Ichi maar vragen om me te helpen. Die kan dat vast handiger dan ik.’ Toen Neara zijn deur van slot haalde, waarvan hij immers nog niet wist hoe het moest, liet hij zijn ogen nieuwsgierig rond schieten. Met zijn perfecte zicht – hij was nou eenmaal lichtmagiër – keek hij rond in de kamer. Theatraal hoestte hij waarbij zijn tassen één voor één op de grond vielen. Hij keek naar de ronddwarrelende stofjes en richtte pas zijn blik weer op Neara toen ze begon te praten. ‘Mja.’ Hij schopte tegen zijn tassen tot ze elk naar binnen waren gerold, en schoof ze toen tegen de muur aan. Hij keek rond en schudde met zijn hoofd. ‘Blijkbaar had Clera een ander idee van inrichten dan ik. Er zal een hoop aan moeten gebeuren, denk ik zo.’
Hij wenkte haar vrolijk met zijn hand. ‘Kom toch binnen! Ben je hier wel eens eerder geweest?’ Hij grijnsde vrolijk en liep even naar alle uithoeken van het vertrek, niet echt op Neara lettend. Uiteindelijk kwam hij weer terug, en plofte hij bovenop een van zijn tassen neer. ‘Zouden ze het erg vinden als ik mijn binnenhuisarchitect en schilderploeg hierheen haal? En natuurlijk mijn creatief medewerker, iemand die al mijn ideeën op papier zet.’ Hij krabte onschuldig aan zijn achterhoofd en richtte zijn blik op Neara. Zij zou toch ook wel snappen dat een gozer als hij niet in dit hok ging leven?

Sorry Brei er maar wat leuks van 8D