.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Felle koplampen flitsten door de hevige regenbui, die plotseling aanving zodra ze door de kern van de stad snelden, en de ambulance kwam voor een middelgroot ziekenhuis met gierende banden tot stilstand. Op de dakgevel van de lage hoofdingang met draaideuren stond iets in het Shadraans, de naam van het ziekenhuis. Maar de hoofdingang werd genomen door bezoekers en overige gasten, en dus richtten de ambulancebroeders zich zodra ze uitstapten op een zij-ingang verderop, speciaal voor noodgevallen. In de stromende regen werd Savador slap en buiten bewustzijn op de brancard uit de achterruimte van de ambulance getild. De ijskoude striemende druppels bevochtigden zijn nette kleding die hij aanhad voor het noodlot hem trof tot in de diepste vezels eer ze de zij-ingang bereikten. De broeders riepen dingen naar elkaar, piepten collega's op en haasten zich voor het ongelukkige slachtoffer alsof het familie was. Eenmaal binnen werd hij door verscheidende gangen gedragen, waarvan in sommigen doorweekte mensen met nadruppende paraplu's en glimmende jassen van de regen zich noodgedwongen tegen de muur moesten drukken, hun brandende blikken op het bleke gelaat van de roerloze man op de brancard gevestigd. Uiteindelijk werd Savador naar een fel belichte behandelruimte gebracht, waar hij op een bed werd gelegd en de ambulancebroeders zich met ingeklapte brancard de kamer weer uit haastten om ruimte te maken voor gehaaste en rondcommanderende doktoren en assistenten die bij elkaar dromden om voorbereidingen te treffen. Via eenzelfde mondkap kreeg Savador opnieuw benodigde medicinale zuurstof toegediend en hij werd in een rap beleid tempo aan een elektrocardiogram gelegd die zijn hartslagfrequenties als zwakke beverige lijntjes op de monitor liet zien. Er mocht gezegd worden dat hij zich nog steeds in cruciale toestand bevond. De hoofdspecialist - een lange magere man met een grijze haardos, een brilletje op zijn neus en zijn gebruinde armen vol met haar - trok een paar handschoenen aan en leek intussen vol de leiding te hebben over de overige doktoren. De naam J.H. Giraerds glom in het licht van de bleke ziekenhuislampen op het naamplaatje dat op zijn witte doktersgewaad gespeld was. Hij stond kalm maar vastberaden rond te roepen, wees naar assistenten wat ze moesten doen en schoof fronsend zijn bril hoger op zijn knokige neus. Het was een grote hectische toestand die zwaar invloed had op hen allen, ondanks dat ze dit werk vaak genoeg vele malen hadden beoefend en herhaald. 'Mealena?' schalde Giraerds stem zo zwaar als rollende donder over de IC afdeling. Zijn staalgrijze blauwe ogen schoten de ruimte door. 'Waar is Mealena?!' Hij vertikte het om enig werk te verrichten zonder de aanwezigheid van de schooldokter, die hij als een trouwe assistente beschouwde. Ondertussen snelde er een haastige vrouw door de met natte voetstappen bespoorde gangen, gehuld in een lange zwarte jas tot over haar heupen die nauw aansloot om haar tengere lichaam, onder haar jas een brief en in haar andere hand een jongen in de leeftijd van veertien á vijftien jaar die ze ruw aan zijn arm meesleurde. 'Moeder, ik denk niet dat al die hectiek nu nodig is,' vond het joch over de paniekerige reactie van zijn moeder. De vrouw verstevigde haar grip om de hand van de jongen zo stevig dat het bijna knijpen te noemen was en perste haar lippen zuur op elkaar. 'Loop liever door! Het wordt je nieuwe vader, verdomme. Je bent beter af door je nieuwe situatie te respecteren!' Met een nadruipende jas en tot het bot doorweekte kleding sleepte de vrouw haar zoon met desperaat rondschietende ogen, die rood uitgezet waren van eerder gelaten tranen en beroerdheid, en achtte er geen woord meer over te horen eer ze op de intensive care waren.

- En niet teveel doorposten jullie >_O
*maakt dreigende kungfu beweging*
Ik wil nog iets doen met Saf ;@

Een vrouw van ongeveer 45 jaar zat tegenover een dokter. Een dokter genaamd, J.H. Giraerds. Ze voerde rustig een gesprek. Wat is er dan precies aan de hand... sprak de dokter met kalme stem. "Hij is met klachten naar een Shadraanse kliniek geweest en die hebben hem nog geen twintig dagen gegeven..." sprak ze zachtjes. "Ik heb wat bloed afgetapt om het te controleren, ik heb zijn medisch dossier doorgezocht maar niets gevonden. Het heeft me dagen gekost, maar ik kreeg niets gevonden. Ik weet hoe sommige klinieken kunnen zijn, ik wilde bij u het bloed nog eens laten controleren." sprak ze toen ze een monster van het bloed neerlegde. "Hier heeft u nog een kopie van het medisch dossier..." sprak ze zachtjes verder. Ze legde een gele map op de desk van de dokter. De dokter knikte. Echter ging snel na Mealena de envelop had neergelegd zijn pieper af. Mealena, maak je klaar, er komt een patient binnen. Ik weet dat je hier niet werkt, maar ik vertouw jou nog steeds het meest tijdens zo'n ingreep... sprak de dokter. Mealena knikte en stond gelijk op. Deed de deur open. Echter, net op het moment dat de deur open ging kwam Savador voorbij. Mealena bevroor. Hij had, meer dan de helft van die twintig dagen. Hoe kon dit? Wat was er gebeurt? Kwam hij er weer boven op? Mealena stond met wijde ogen bevroren in de deuropening. De dokter riep hij bijeen. Ze schudde haar hoofd kort hevig en kreeg toen een vastberaden blik in haar ogen. Ze zou Savador helpen, kostte wat kost. Ze zette zich af en rende door de gang richting de kleedruimte. Ze moest immers ook een doktersjas aan en zich verder sterieliseren. Ze rende de kleedruimte in.
Eenmaal binnen trok ze haar lange jas uit en wierp hem op een bankje. Pakte een gloednieuwe, het deed er nu totaal niet toe. Ze trok het plastic ruw kapot en deed hem aan. Het was gelukkig precies de juiste maat. Het zat als gegoten. Ze knoopte hem dicht. Rende toen de kleedruimte uit richting de intensive care. Ze waste nog snel haar handen, ze droogde ze goed af en smeerde ze nog in met desinfectatie middel. Daarna trok ze de handschoenen aan.
Terwijl ze dit deed schoten er fragmenten voorbij van Savador en haar. Fragmenten die haar alleen maar meer bemoedigde om hem net zoals vroeger te helpen, te redden. Alleen was dit een zaak van leven op dood. Ze schudden nogmaals haar hoofd. Zette het uit je hoofd. Ze hoorde de dokter haar naam roepen. Ze kwam de hoek om en liep binnen. Ze wist direct wat er moest gebeuren. De pols was zwak. Ze raapte zichzelf bijeen. Het was een kwestie waar een leven op het randje bungelde. Een fatale fout kon het einde betekenen, en daar kon afleidende gedachtes niet bij helpen. Bijna automatisch vormde ze met haar magie een hogere concentratie zuurstof. Niet dat het voor Savador veel zou helpen, hij kreeg al medicinale zuurstof toegedient. De dokters daarentegen wel. Ten eerste hielp een hogere concentratie zuurstof mee aan het helder denken. En daarbij opgeteld kon ze het allemaal wel gebruiken. Het was wat ze vaker had gedaan, en niemand had er werkelijk waar veel problemen mee. In tegendeel, ze vonden het juist prettiger om in te werken. Mealena voerde haar taken zorgvuldig uit. Een fatale fout, en het kon mis gaan, en dat was iets wat ze koste wat kost, bespaard wilde houden.

Op het moment dat ze naar buiten rende, veel te soepel gezien de hakken die ze droeg, zag ze de ambulance met een noodvaart en loeiende sirenes voor haar wegstuiven. Een onverstaanbare vloek rolde over haar lippen heen, waarna haar haast gehypnotiseerde kalme ogen nu strak heen en weer schoten in een poging iets te vinden. De eerste en beste auto werd getest op zijn remmen, waarna de bestuurder in schrik door een overmaat aan leiding en strakke blikken van Neara werd gecommandeerd de ambulance te volgen. Zonder verdere aandacht aan de bestuurder schoot ze de auto weer uit. Haast als een vliegende ziel waarbij haar voeten amper de grond raakte, de verschrikte bestuurder met grote ogen uit verbazing achterlatend. Als een witte schaduw stoof ze het ziekenhuis binnen, waarbij ze nog net het bed met Savadors lichaam erop door de klapdeuren zag stoven. Met soepele maar benende passen volgde ze de weg nu rustiger, waarbij een streng ogende dokter voor haar schoot voordat ze de deuren door had kunnen gaan. 'Mevrouw, het spijt me maar verder dan dit mag u niet,' haar ijzige blik schoten naar de ogen van de dokter en bleven hier met een kilheid starend in kijken. De zekerheid leek even van het gezicht af te druipen, om weer hervonden te worden waarbij de dokter bleef staan. 'Uit mijn weg,' haar zachte stem weerklonk te hol waarna een simpele hand op zijn borst de dokter uit haar weg veegde en wankelend op zijn benen tegen de muur aan liet komen. Alsof het niets was beende ze door, om binnen enkele passen de kamer te vinden waarin hij was gebracht. Door het raam zag ze zijn bleke gelaat, rustig en haast ontspannen als je de rode strepen van het bloed weg zou denken. Om hem heen krioelde de doktoren en assistenten in een weerwar van handen en handelingen als bijen om honing. Bij het raam waren haar haast geluidloze passen gestopt, staarde ze er met de gehypnotiseerde blik doorheen. Haar ogen vastgelijmd op zijn gezicht totdat een witte doktersjas haar het zicht ontnam. Pas toen gleed haar aandacht door, vestigde ze haar zilveren ogen op de vrouw in de deuropening. Ze kwam haar onbekend voor, evenals de vrouwelijke dokter waarbij de voornaam zo gauw geen belletje deed rinkelen toen deze omgeroepen werd. Ze had een goed geheugen, getraind voor het werk wat ze moest verrichten. Maar de nieuwe schooldokter herkende ze niet, en ze was ook niet in een stemming of moment om zoiets te herkennen. Aan de hand van de vrouw zag ze een jongen staan, een glansrijke puber waarvan ze de leeftijd rond de vijftien of zestien jaar schatte. Het was voor nu onbelangrijk, het gezoem van de doktoren in de kamer trok nu meer haar aandacht dan de vreemde vrouw in de deuropening. Het kwam niet eens op in haar verdoofde geest dat dit de vrouw was die hij had uitgekozen om als moeder figuur te dienen voor zijn jonge kinderen. Haar sneeuwwitte haren vochtig door de regen waarin ze de korte tijden had gerend, maar golfde nu weer levendig langs haar slanke gezicht. Enkel de kleding van Savador en haar eigen jurk zouden genoeg zeggen dat hij niet alleen was geweest toen hij de toeval kreeg. De magische verandering in de lucht deden haar over verhitte hoofd even duizelen, waarbij ze haar handen op het kozijn zette en door het raam heen staarde. Zelfs haar grote kracht zou niets helpen bij het verliezen van een leven, en pas nu drong het werkelijk tot haar door dat ze zijn laatste ademteugen zou meemaken. Twintig dagen hadden zo ontspannen geleken op een of andere manier, nog genoeg tijd. Maar het besef dat hij werkelijk nu al aan het limiet was drong zich nu pas met de grote klap door.

Nou meneer, doe wat u niet laten kan 8D

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Een nieuw spoedgeval betekende een nieuwe verplichting voor alle medische aanwezigheden om de handen ineen te slaan en alles van kennis en genoodzaakte toepassingen te geven die ze hadden. Giraerds stond er onbezonnen bij, een dikke kloppende ader van spanning bij zijn slaap en een felle glans over zijn ogen. 'Gestelde diagnose uit het urinemonster?' vroeg hij zonder zijn concentratie te breken door zijn blik te vestigen op de dichtstbijzijnde assistente te stellen die heen en terug snelde langs het bed om allerlei apparaten en instrumenten neer te leggen. 'Sporen van bloed en alcohol. Verder niets, sir.' De dokter fronsde diep. 'Misschien is toch alcohol de boosdoener? Meneer lijkt een middelmatige vorm van een verslaving te hebben,' zei een onzekere jonge vrouw die, aan haar licht nerveuze uiterlijk te zien, pas klaar was met haar studie om zich aan het echte werk te wijden. Giraerds hield een hand op, gestoken in een latex handschoen. 'Nee. Dit is iets veel serieuzers. Iets veel ernstigers. Een alcoholprobleem is er niets bij,' onder alle heisa en zenuwslopende uitdrukkingen van doktoren en assistenten die in- en uit de ruimte holden was hij de enige die nog tamelijk kalm bleef. Zijn blauwe ogen flitsten naar de monitor van het EC-apparatuur, waarop Savadors flink afgezwakte tekenen van leven in de vorm van kleine opspringingen in de steeds langere rechtlopende lijn langzaam maar zeker vaker uitbleven. Ze zouden snel moeten zijn. Met een doffe klap kwam zijn hand op Mealena's schouder terecht. 'Op hoop van zegen,' sprak hij zacht, opdat deze behandeling voor zowel hem als haar geen faal mocht wezen. Hij had het volste vertrouwen in haar. Met zekere passen menge Giraerds zich bij de rest van de doktoren en medische hulp die zich om het bed heen dromden. De één tapte nogmaals bloed af, de ander diende de medicinale zuurstof toe en de derde legde de patient aan een infuus. De grote handen van de hoofddokter vergrepen zich aan Savadors zwarte overjas en daarna aan zijn doorweekte overhemd om die kapot te trekken. Op datzelfde moment liet de wanhopig naar hier gesnelde vrouw, doorweekt tot haast op haar ondergoed, haar zoon met een ruk los en barstte al in een oorverdovend verdriet uit eer ze wist wat er met haar toekomstige echtgenoot in het bed voor haar neus aan de hand was. Althans, voor haar stond het al vast dat het haar man zou worden. Ze had sluik ravenzwart haar, net zo lang als dat van Savador, en haar lelijke gezicht leek diep weg te vallen onder vele rimpels en inkepingen in haar grauwe huid. Op haar kin had ze een valse moedervlek gedrukt in de hoop haar sombere en hekserige voorkomen nog wat op te leuken, evenals de valse wimpers, de dikke laag lippenstift en haar met paars bewerkte oogschaduw huid boven haar ogen. Zodra ze Savador beroerd en buiten bewustzijn zag liggen en hoe er een zaak van leven op dood werd gemaakt om hem in leven te houden, schoffelde ze met diepe hoge uithalen van haar wanhoop op haar veel te kleine hakken de ruimte binnen en wierp de vreemde vrouw bij het raam met haar lokken zo wit als sneeuw niet eens een blik waardig. De doktoren keken verrast op, want dit ging niet als gepland. Niemand was geoorloofd zich hier te wagen tijdens hun werk. Dat was in veel gevallen van levensbelang. 'Ooh!' klonk het schor. De vrouw - Uda genaamd - verstopte haar met zichtbare poriën bezaaide haakneus in een kanten zakdoek en snoot die diep. Met trillende lippen en uitgelopen make-up die zwarte banen over haar gelaat maakten leek ze zich flink te willen houden, neerkijkend op Savador. Toen barstte ze opnieuw in een luid gebrul uit en wierp ze zich zonder pardon over Savadors lichaam om zijn ontblootte bovenlijf - dat zo klam aanvoelde dat het wel een klomp ijs leek - te bevoelen en te bekussen in al haar half gemaakte leed en pijn. Uda's zoon stond met over elkaar geslagen armen in de deuropening en rolde met zijn ogen. 'Mévrouw, alstublieft zeg!' Giraerds was ontzet overeind gesprongen en staarde de tengere vrouw woest over zijn brilletje aan. 'Dit is een wérkplek, geen plaats om ongeoorloofd te rouwen! Laat ons alstublíeft ons werk verrichten zodat we een oprechte kans krijgen om dat te kunnen voorkomen!' Aan haar arm en onder veel hulpeloos gekrijs en tevergeefse tegenstribbelingen lukte het één van de doktoren om Uda veilig buiten de ruimte te houden en de deur met een gehaaste klap voor haar neus dicht te smijten. 'Oooh! O, Thamias, wat erg!' Wisselend van haar ene tengere been op de andere hopste ze met benauwd wapperende handen door de gang langs het raam om haar zoon melodramatisch zo nu en dan veel te stevig dan nodig was tegen haar aan te trekken, maar die zich iedere keer weer afstandelijk losrukte. Omdat ze bleef herhalen dat ze 'het op dit moment nodig had'. Haar blinkende zwarte ogen als doffe onyxen schoten ook een paar enkele keren minachtend naar de lichtharige feeks bij het raam. Omdat ze als een Godin oogde, wat ze niet aan zichzelf wilde toegeven. En omdat ze het niet moest wagen ook maar één enkele affaire met haar man aan te knopen. Of het door de druk van Uda's gewicht was gekomen of de impact van de schok hoe ze haar lichaam over hem heen had geworpen was niet zeker, maar het had Savadors worsteling om zijn hart met alle kracht en moeite geen goed gedaan. De lijn schoot met onregelmatige pieken omhoog, onder nerveus gepiep van zijn hartslagfrequenties die afwisselend sneller aanhielden als het de spier enkele malen lukte om het bloed achter elkaar rond te pompen, en om vervolgens weer angstbezorgend laag af te zwakken. De paniek in de ruimte steeg toen de hartslag maar heel af en toe nog van zich liet horen, als zeldzame hoogtepunten in een steeds langer uitstrekkende rechte lijn. Assistenten vergrepen zich aan allerlei instrumenten en medicaties, doktoren probeerden met man en macht álles om dit leven te redden met wat ze in hun opleiding geleerd hadden. Alles om de gouden regel dat het een diep gekerfde kras in hun hart en ziel zou tekenen als ze faalden. En onder al die toegediende handelingen om het leven dat in een rap tempo als zand langs hun vingers glipte beetje bij beetje terug tot een vaste solide bal van aarde te vormen, vocht Savador als een leeuw. Eentje met een grauwe vacht en wilde zwarte manen om de dood furieus grauwend terug te dwingen naar de diepste krochten van de hel. Nog niet klaar om achter dit alles de definitieve punt te zetten, nog niet klaar om te sterven. In dat moment speelden vloeiend overlopende fragmenten uit zijn leven als een film voor hem af, elkaar in een rap tempo opvolgend. Zijn zonden en zijn goede daden, zijn momenten van vreugde en verdriet. Savador als een kleine timide baby met gitzwart kort haar en zijn slangachtige ogen zwijgzaam opgericht naar zijn moeder die hem gelukkig glimlachend in haar armen hield, Savador als klein jongetje dat voor de ogen van tientallen klasgenootjes werd uitgekleed en met viltstift over zijn bleke lichaam beklad werd, Savador als tienjarige die verkleumd en halfdood tegen een muur in een steegje zat geknield met Saethion als enig gezelschap, Savador als een magere tiener die met een aantal boeken onder een arm door de gangen van de Raziaanse Universiteit beende waar hij vuurmagie studeerde en nageroepen werd, Savador als jonge man in begin dertig met een gehavend uiterlijk en een halfvolle wijnfles die zijn leven niet meer zag zitten en met sterke zelfmoordneigingen te kampen had omdat er echt niemand was die hem liefhad, Savador als vijftiger die tijdens zijn eerste les door de mooiste vrouw die hij ooit gezien had en die de naam Madeline droeg op de vingers werd getikt om de reden dat zijn geschreeuw jegens een leerling door heel het kasteel te horen was, Savador als trotse vader met twee kerngezonde kinderen in zijn armen en Savador die stervende en met gesloten in bed lag, verslagen onder zijn vastgestelde einde. En daar leek het er wel naar uit te zien. Alle piepende geluiden van het ziekenhuisapparatuur, het gediscussieërende geroep tussen de doktoren om het bed, de ongeduldige voetstappen over de gang, het zwakke bonzen van een hart, Uda's ach en wee en een nadruppende kraan... alles kwam tot stilstand. Slechts nog één laatste geluid in de vorm van een zin drong tot Savador door, als een fluistering: Dit was het dan. Een ergerlijk aanhoudend hoog geluid deed de pijnlijke stilte breken als een snijdend mes en het lot liet het uiterlijke feit vaststellen. De monitor vertoonde een lange eindeloze lijn die zich onder het schelle gepiep bleef doortrekken. De gebroken man die ooit door het leven was gegaan als Savador lag er ongelukkig maar vredig bij, zijn hoofd wat opzij gezakt in het kussen en de vervaagde bloedvegen nog vaag zichtbaar over zijn kin. De jonge assistente die dit soort situaties nog niet gewend was sloeg een hand voor haar mond en draaide spijtig haar hoofd weg, in de richting van het raam waar Uda geluidloos schreeuwend met dikke tranen tegen het glas stond te bonken. Maar Giraerds was nog lang niet van plan om het op te geven en het hierbij te laten. Hij was overeind gevlogen en beïnvloedde de assistenten met spoed en nieuwe hoop, wijzend en bulderend om te redden wat er te redden viel. Zijn zware stem sloeg over toen hij zinnen schreeuwde als 'Maak de defibrillator gereed! Het kan me niet schelen hoe, als het maar rap gebeurt!' en 'Sta daar niet zo te treuzelen! We hebben nog een kans!' Het werd daardoor een chaos van jewelste in de kamer, met assistenten die van de ene naar de andere kant van de ruimte doorvlogen en doktoren die intussen de nodige apparatuur gereed maakten. Maar naarmate het gepiep van de lange groene lijn die geen hartslagfrequenties meer vertoonden zo lang doorging dat je gehoor er gewend aan zou raken en je het niet meer zou horen, zakte Savador steeds verder weg van het leven. Ondanks de kap over zijn halve gezicht met de medicinale zuurstof die hem toegediend werd, ondanks dat hij aan een infuus was gelegd en ondanks de pogingen van een dokter om hem te reanimeren tot de defibrillator klaar voor gebruik was. Een warm gevoel leek zich op te zwellen in zijn buik, alsof hij het nog kon voelen. Een fel licht verblindde zijn zicht, alsof hij het nog kon zien. Sneeuwvlokken sloegen er in de warme gloed in zijn gezicht en sneden in een ijskoude striemende wind langs zijn huid. En juist op het moment dat hij dichter naar het licht toegetrokken werd verliet zijn laatste adem zijn smalle lippen en verstomde alles. Toen Savador vreemd genoeg zijn zicht weer kon gebruiken en met zijn slangachtige ogen de wereld opnieuw dacht te kunnen aanschouwen, kwam het feit dat hij zich geheel ergens anders bevond als een harde klap in zijn gezicht aan. Hij stond in een ver uitgestrekt grasveld, waarvan het gras fluisterend golfde door een lauwe bries en de bloemenvelden en bomen waar sereen klinkende windtriangels en windgongen met wapperende zijden linten aan de takken hingen beschenen werden door een fijn brandende zon. Er was geen huis of weg te bekennen, geen ander teken van leven. Alleen hij en de natuur. Hij en de vereeuwigde rust. Was dit een droom? Zijn blik gleed over zijn eigen lichaam naar beneden toen hij zag dat hij zijn pak nog droeg. Hij voelde geen pijn meer, geen haat of wrok, niet eens een heftig aanwezig verdriet. Het werd hem allemaal liefdevol stilgesusd door een onzichtbare aanwezigheid, die het warme vertrouwelijke gevoel in zijn binnenste bezorgde. Hij wierp een blik over zijn schouder. Niets meer dan fel door de zon beschenen wegen over het eindeloze grasveld, geen poort als een krans van oogverblindend licht en razend kolkende sneeuwvlokken als in een hevige sneeuwstorm. Zijn aandacht werd getrokken door de zachte klanken van een verre harp, die toch over de zuivere tonen van de duizenden windtriangels leken te komen. Langzaam kwam hij in beweging, de passen die hij in het gras plantten onzeker en stabiel verwacht, maar zijn voeten brachten hem soepel en evenwichtig voort. Onwetend benend over het gras liet Savador zich leiden door de tonen en zijn hart naar de plek waar het vandaan kwam. Toen hij een grote oude eik, met dikke knoesttakken en in plaats van alleen windtriangels hier ook ontelbaar veel zakhorloges tussen de bladeren naderde, gingen de tonen van de harp vloeiend over in een melodie. Een veel te bekende melodie. De melodie van zijn jeugd vol depressies en talloze tegenslagen die een persoon die voor hem zielsbelangrijk was geweest voor hem altijd op de harp speelde om hem met een gerustgesteld gevoel en opgedroogde tranen in slaap te brengen. Verstijfd bleef Savador onder het reusachtige bladerdek van de zacht ruisende eik staan, zijn ogen vergroot en zijn handen tot vuisten gebald. De tikkende geluiden van nooit stoppende zakhorloges werden af en toe gebroken door een zacht ping-achtig geluid, afkomstig van de windtriangels, maar hij gaf enkel gehoor aan het lied van de harp. Hij knipperde het vocht uit zijn ogen weg en zette zijn trillende benen in beweging, om langs de dikke stam heen te lopen en de waarheid zelf onder ogen te komen. In het gras op een boomstronk zat een jonge slanke vrouw, haar lichaam gehuld in een brandschoon wit gewaad, haar dikke zwarte haar bij haar schouderbladen bijeen gebonden door een rood linnen lint en haar slanke handen rustig strijkend langs de snaren van een grote harp. Savador wist zich geen houding te geven onder de vreugde, verdriet en spijtgevoelens tegelijk. Hij kon alleen maar beduusd naar de vrouw in de levend lijkende schaduw van de door de wind bespeelde eik staren, zijn mond daarbij halfopen. 'Moeder?' wist hij hees uit te brengen. De vrouw stopte met spelen en draaide haar hoofd glimlachend naar hem om. Het zachte gelaat, haar reine bleke huid zonder enige vlekken, de vriendelijke donkerblauwe ogen en de lieflijke lichte kraaienpootjes ernaast die hij van kinds af aan al vertrouwd had gevonden; ze was het echt. 'Moeder!' In de ban gegrepen door geluk en vreugde struikelde Savador naar de vrouw toe die hem, zolang ze nog in leven was geweest, keer op keer door moeilijke tijden had geholpen en stortte zich in een wanhopige omhelzing op haar neer. Zijn armen strak om haar lichaam heen en zijn hoofd op haar schouder om haar oude vertrouwde geur van parfum en een lichte mengeling van honing en sinaasappels op te snuiven, in een positie hoe hij zich al jaren niet meer in haar armen kon laten nemen. En in die positie berouwde hij en schulde hij terwijl moeder hem zacht sussend met strelende bewegingen over zijn rug en achterhoofd glimlachend tot stilte maande, zoals ze altijd al gedaan had. 'Het is goed zo, lieve jongen. Het is goed,' fluisterde ze hem zacht toe. Haar hand kwam op zijn schouder te liggen waarna ze voorzichtig wat terugweek. Glimlachend keek ze op haar al volwassen uitgegroeide zoon neer. 'Sta eens op, Savador, zodat ik je kan bekijken,' vroeg ze hem kalm, met totaal geen eis of hardheid in haar stem. Savador deed wat van hem gevraagd werd en hield moeders zachte handen in de zijne toen ze op hetzelfde ogenblik overeind kwam. Met een moederlijke glimlach bekeek ze zijn volwassen en zelfs al ouderdomstrekken, snoof zacht gniffelend onder het feit dat haar eigen zoon twee koppen boven haar uit kwam en rechtte liefdevol hoofdschuddend zijn scheef zittende stropdas. 'Je bent uitgegroeid tot een rechtvaardige man. Net je vader. Je moest eens weten hoeveel je op hem lijkt.' Maar de serene uitdrukking op haar fijne gezicht ebde weg en maakte plaats voor bezorgdheid toen ze vervolgens haar blik weer naar hem opsloeg. 'Maar tegelijkertijd speel je met je wrok en haat waar je geen afstand van lijkt te kunnen nemen. Savador, je hebt een onweerbare vrouw verkracht, tientallen onschuldige mensen vermoord, onwetende kinderen veel te harde lijfstraffen gegeven. Je wijd je aan eenzame glazen wijn en je bent niet trouw gebleven aan je echtgenote. Waarom laat je je zo in de ban nemen, lieverd? Waarom geef je jezelf steeds over aan die haat?' Savador had somber zijn ogen neergeslagen en moest met alle moeite voorkomen om niet uit te barsten in alle opgekropte emoties; het was hem gewoon teveel. Hij had er geen weerwoord tegen, geen antwoorden, en zelfs als hij die had gehad wist hij bij lange na niet hoe hij het uit moest leggen. Moeder glimlachte hem zwak maar teder toe en wreef hem over zijn arm. 'Vergeet niet dat je ook mijn genen hebt,' sprak ze lieflijk. 'Diep van binnen ben je een lieve man die enkel het beste voor iedereen wil, een klein overgebleven karaktertrekje van hoe je was als zachtaardige behulpzame jongen. Laat die kant meer aan de mensen om je heen zien, lief. Dat is het echt waard.' Moeder hield haar hand op en wachtte tot Savador zijn hand in de hare liet glijden. 'Kom,' zei ze zacht. Ze trok hem zachtjes mee om hem over een lang pad omringd door wiegende rietstengels te begeleiden, die in de verte eindeloos uitliep tot wie weet waarheen. In die lange vreedzame wandeltocht die ze hand in hand beliepen vielen er lange stiltes, lachten ze om onbenullige momenten van vroeger en raakten ze aan de praat over de gekste onderwerpen. Vragen werden heen en weer gesteld en hartelijk gebrachte antwoorden werden al net zo snel teruggespeeld. En Savador voelde zich gelukkig. Hij voelde zich compleet. Met de brandende zon in zijn rug, geen enkel spoor van pijn of zwaarmoedigheid en met moeder aan zijn zijde. Hier wilde hij voor altijd blijven. Bij haar. Juist op dat moment kwam moeder tot stilstand en zag hij met zichtbare schrik waar ze hem al die tijd onbewust naar toe had belopen. Wat droevig glimlachend draaide ze zich naar hem om, met achter haar een ronde poort van fel licht waaruit een paar enkele sneeuwvlokken uit de andere paralelle wereld ontsnapten en uitwaaiden over het golvende gras. 'Het is hoog tijd om terug te gaan, lieverd,' zei moeder hem op dezelfde zoete toon die ze sprak zoals ze hem er vroeger als kind op had gewezen om de korstjes van zijn boterhammen op te eten of zijn hemd netjes in zijn broek te doen. Wat wanhopig schoten Savadors ogen van moeder naar de poort en weer terug. 'Maar ik wil bij U blijven, moeder,' luidde zijn geschokte reactie bijna smekend. Sereen glimlachend als altijd schudde moeder zacht haar hoofd en trok hem gewillig nader tot de poort. 'Ze hebben je nodig, Savador. Er zijn daar beneden twee kinderen die met smacht op hun vader wachten, een lieve vrouw die zich met alle moeite van haar angst af moet zetten om jou bij te willen staan en een hele school die nodig weer geleid moet worden door iemand die er niet voor terugwijkt om een ijzersterke vuist te vormen. Daarbij draag je gauw genoeg één van de belangrijkste taken van Kovomaka op je schouders.' Moeder gaf hem een zacht duwtje in zijn rug. 'Maar moeder, ik - ' 'Ga,' fluisterde moeder als een zachte speling van de wind in zijn oor. 'Ga en leef. Je bent te vroeg gekomen. Wees er zeker van om met die lieve vrouw terug te keren wanneer het moment daar is. Ze zal goed voor je zijn. Tot die tijd zal ik geduldig wachten.' 'MOEDER!' Worstelend probeerde Savador zich aan moeder vast te klampen, maar de aantrekkingskracht die de poort naar het leven op hem uitoefende was te groot. In plaats van hem al net zo wanhopig naar haar toe te trekken bleef moeder glimlachend staan, hoewel er zilveren tranen in haar ooghoeken schitterden. 'Onthoud dat ik je altijd zal liefhebben, Savador. Ik zal altijd van je houden, zelfs wanneer anderen dat niet doen.' Haar zuivere stem stierf weg onder het oorverdovende geluid van een wereld die voor zijn ogen scheurde en afbrokkelde om uiteindelijk te vervagen, als een piepkleine dimensie gevangen in een glazen sneeuwbol die hevig door elkaar geschud werd. Samen met een soort gegons dat beverig door zijn lichaam ging als elektriciteit. Savador maakte een eindeloze val terug door de poort als een stuk vangnet, terug langs de striemende windvlagen en de kolken van sneeuwvlokken die langs hem oprezen, terug naar een harde werkelijkheid. Tot hij een langere tijd niets meer zag dan totale duisternis en een klein, steeds groter wordend lichtpuntje in de uiterste verte. 'En nogmaals! Nógmaals, blijf aanhouden!' De koude ijzeren platen van de defibrillator werden opnieuw en voor de zoveelste keer tegen de ontblootte bleke borst gezet om een gigantische schok door het lichaam te laten gaan en het hart aan te zetten tot activiteit. Normaal zou het geen zin meer hebben als de patient al dood was, maar met behulp van magie wisten de doktoren het te stimuleren. Giraerds gooide demonstratief een arm omhoog. 'Nogmaals!' Savadors lichaam veerde onder iedere schok een paar enkele centimeters van het bed op waardoor zijn slap hangende hoofd telkens in een andere positie kwam te liggen. En daar, plotseling, een enkele piek op de monitor. Paniek leek langzaam plaats te maken voor hoop toen zijn hart met nog een paar schokken warm werd gewreven. Zijn hartslag leek bemoeilijkt maar nog langzaam en zeker op gang te komen. Steeds meer sneller achter elkaar opvolgende pieken rezen uit de platte groene lijn op, bij iedere laatste schok een beetje stabieler. Tot het hart weer op eigen houtje nog een beetje onzeker zwakjes maar aanwezig verder te kloppen en hoop plaatsmaakte voor vreugde toen het eerst zo gespannen gezelschap losbarstte in een eervol applaus voor al het harde werk en het gelukkige succes. De pieken van een gezond hartritme torenden trots op de monitor boven de rechte stukken van de lijn uit en daarmee was de snijdende spanning in de ruimte tot slot mee beëindigd. Maar dokter Giraerds leek nog niet helemaal tevreden te zijn. Hoe mooi de hartslagfrequenties ook mochten ogen, het hart was nog afgetakeld en had een paar klappen te verduren gehad. Daarom schraapte de altijd zo serieuze hoofddokter de keel en richtte zich tot zijn trouwste medewerkster. 'Mealena, aan jou de taak om hoe dan ook de hartslag en het hart zelve te stimuleren tot deze weer kerngezond en krachtig zonder snelle uitputtingen kan kloppen,' droeg de man de schooldokter deze taak serieus en plechtig op.

Ze schoot met haar ogen van het schermpje dat een klein golvend lijntje had met haar ogen naar de defelibrator en weer terug naar Savador. Ze bereidde de nodige voorbereidingen al voor voor het geval dat het nodig was. Ze rende naar een kasje en greep een mengsel van adrenaline mocht het nodig wezen en legde het klaar. Rende daarna richting het ziekenhuisbed om daar het infuus te controleren. Ze hield alles in de gaten, of de personen het goed deden, de toestand van Savador en haar eigen werkzaamheden. Dit moest een goed einde worden. Het moment dat een hand op haar schouder op haar hand kwam schoot haar blik naar de dokter en ze hoorde haar woorden. Ze knikte vastberaden, het moest goed komen. Ze stond op en wees de assistente die er kennelijk nog net bij was en dit haar eerste behandeling was met zoveel hectiek kort op een klein foutje en controlerde nogmaals alles. Ineens schoot een vrouw op Savador's lichaam. Mealena wist dat dit storend was voor de rest van de assistenten en doktoren en ze liep er direct naar toe. Ze pakte de pols van de vrouw vast en probeerde haar zo snel mogelijk de ruimte uit te krijgen. Tegenstribbelen deed de vrouw kennelijk en krijsen kon ze oook als de beste. Echter sloeg ze de deur met een klap voo haar neus dicht. Een paar rode strepen stonden in haar nek, kennelijk was de vrouw in haar machtstrijd om de ruitme in te blijven haar gekrapt. Mealena negeerde het, zelfs toen ze voelde dat een van de strepen lichtjes bloedde. Er was iemand die meer hulp behoefde op dit moment.

Echter schoot een snijdende piep door haar oren. Het werd stil in de ruimte. Iemand zei: Dit was het dan. Mealena werd nu pas echt alert. In haar gedachten gingen alarmbellen rinkelen. "Mooi niet!" sprak ze bemoedigend. "Wij gaan hem er boven op helpen, koste wat kost..." sprak ze. "Het is pas over als deze dokter hier zegt dat het niet meer te redden valt" sprak ze en wees naar haar voorman. Ze rende richting de defibrillator en greep het handvat. De dokter scheurde zijn kleding open en Mealena greep de twee handvaten vast. Zette hem snel aan en wreef kort me de twee over elkaar. "Clear!" riep ze en zette hem er op. Geen reactie. Snel en vastberaden dat het nut had zette ze het voltage hoger terwijl ze het opnoemde, en drukte het nogmaals op zijn bors. "Clear!" riep ze nogmaals. Opnieuw schoot het lichaam van Savador omhoog. Nog geen reactie, nog wat hoger, herhalen! schoot het door haar hoofd. Opnieuw! Weer geen reactie. Ineens schoot de piek kort omhoog. Mealena's hoop schoot met die piek omhoog maar bleef op de hoogste punt hangen terwijl savador's hartslag weer tot nul ging. Ze zette hem nog een tikje hoger en drukte het nogmaals. Weer een piep die langzaam over ging in een zwak hartslag. Mealena duwde de defibrillator snel weg en zette hem weer netjes op zijn plek. Ze hoorde het geklap maar wist dat echte spanning moest komen. Zou hij het wel volhouden? Ze klapte rustig mee. De doktoren verlieten langzaam de ruimte en ze kreeg nog een laatste opdracht van de doktor. Mealena knikte. "Zal ik doen" sprak ze vriendelijk en keek toen naar de vrouwen die op Savador buiten stonden te wachten. Mealena keek hoe de doktor de zaal verliep. Mealena liep naar de ingang en besloot ze het nieuws te vertellen. "Hij is nog niet uit de kritieke toestand, maar hij is in ieder geval weer op het goede pad. Hou het alsjeblieft rustig in de ruimte. En ik vraag aan U..." sprak ze toen ze zich naar Neara wendde. "Wilt U alsjeblieft een tijdje bij hem blijven." sprak ze kalm en knikte vriendelijk. Ze had het gevoel dat Neara een positieve factor was op Savador en ze wilde dat die er een tijd bij was. "Hij is nog niet bij zinnen, maar dat komt nog. Geef hem zo veel mogelijk rust..." sprak hij. Haar blik ging strek naar de andere vrouw met een kind. "En, ga niet op hem hangen of tegen hem schreeuwen." sprak ze terwijl ze kort even over haar nek wreef waar de kras stond. Mealena liep toen de ruimte in, schakelde haar pieper aan op de monitor waar Savador's hartslag op stond. Rustig liep ze naar de ruimte tegenover deze. Pakte een kop koffie en een verzorgde kort het wondje dat ze had. Rustig liep ze met haar kop koffie richting de omkleed ruimte waar ze haar gewone kleding weer opzocht. Liep rustig terug naar de kamer van Savador. Hoe ze hem ook verzorgd mocht hebben nu. Hij bleef iemand uit zijn jeugd en ze had net zo veel recht om er bij te blijven. Daarbij kon ze het beste er nu even bij blijven. Als ze in een andere ruimte zat kon ze moeilijker reageren en zou het nog te laat kunnen zijn. Ze had de doktersjas echter nog over haar schouder en legde deze op de kapstok in de ruimte waar Savador lag. Rustig pakte ze een stoel en zette haar kop koffie neer. Stond op en keek even naar de twee vrouwen. "Kan ik jullie beide ook wat te drinken aan bieden..." vroeg hij in het algemeen. Ook tegen de zoon van Uda. Rustig wachtte ze op antwoord voor ze het zou gaan halen.

Haar blote armen waren losjes over elkaar gegleden terwijl, zonder dat ze het werkelijk merkte, de hypnotische staat waarin Joseph haar had laten verkeren om alles helder en overzichtelijk te zien langzaam af te werken. Haast ongemerkt, verdoofd door de beelden die nog door haar hoofd heen schoten en werden aangevuld door het beeld wat ze door de ruit zag, klom de bezorgdheid en de schrik weer terug op haar gezicht. De paniek leek achter te blijven, waarschijnlijk om het feit dat ze nu werkelijk niets meer kon doen, dat elke kans die ze hadden in de handen van de mensen in witte jassen lagen. Haar aandacht was amper op de vrouw naast haar gericht, haar sneeuwwitte haren leken haast niet over haar schouders naar voren te durven golven. Bang de gehele ruststatus van haar emoties te verbreken. Enkel schoten de zilveren irissen met een noodgang opzij toen opeens de luide halen van verdriet hoorbaar werden uit de keel van de vrouw naast zich. Ongewild bleven haar ogen de vrouw volgen, had amper aandacht voor de zoon die achter bleef. Alsof het een slechte B-film was zag ze de sniffende vrouw naar binnen lopen alsof haar jaren lange geliefde op de tafel lag. Geheel uit het moment schoten haar wenkbrauwen omhoog toen de vrouw zich opeens werkelijk over Savadors ontblote lichaam wierp. Aangezien ze zich zelf niet beschouwde als vriendin of geliefde voelde ze er aan de ene kant weinig bij dat de vrouw het deed. Aan de andere kant kropen haar wenkbrauwen bijeen bij het weten dat Savador nou niet het aardigste persoon was om mee om te gaan, waardoor de positie als dierbare vriend afgeschreven werd. In een flits ontspande haar wenkbrauwen zich, had zichzelf eraan herinnerd wat zijn woorden waren geweest in zijn kamer. Met een gekend oog schoot haar blik over de vrouw die nu door een paar geschokte doktoren de kamer uit werd geduwd, waarna ze over de zoon gleden en weer terug naar de vrouw. Het was zijn "date", de vrouw die de toekomstige moeder moest voorstellen voor zijn kinderen om ze niet moederloos te laten opgroeien. De vrouw waar hij eigenlijk geen zin in had, maar toch had genomen voor het welzijn van andere. De vrouw had het er blijkbaar moeilijk mee, waarbij meteen de vragen in haar hoofd opsprongen hoe goed die twee elkaar nou kende of dat dit enkel en alleen een groot toneelstuk was. Enkele keren schoten haar ogen naar die van Neara, die ze met grote zelfvertrouwen die haar statige en nog steeds rechte houding uitstraalde niet neersloeg. Pas toen er verontrustende geluiden uit de kamer kwamen draaide haar hoofd zich weer om, om met een lege blik toe te kijken. Hoe vreselijk ze het vond om ergens niet van op de hoogte te zijn, merkte ze hoe vreselijk ze het vond om niets te kunnen doen en simpelweg te moeten toekijken. In een reflex kwamen haar handpalmen tegen het glas aan te staan, en verwijdde haar ogen zich bij de vreselijke pieptoon. Een toon die je normaal alleen maar in tv series hoorde die ze nooit zag, het geluid dat meer zei dan je wilde. Een geluid die je waar dan ook zou herkennen. Ze merkte hoe haar eigen ademhaling haperde, hoe haar klamme handen tegen het ijskoude glas van de ruit aan bleven drukken en ze wist dat ze werkelijk zijn laatste adem voor haar ogen uit zag blazen. Haar handen gleden naar beneden, waarbij ze een paar stappen naar achter zette toen ze zag dat sommige dokters zichtbaar de moed opgaven. In een flits toen het leek alsof ze door haar knieën zou zakken lag een arm om haar middel heen en werd ze omhoog gehouden door deze kracht. De ijskoude ogen van Joseph waren op het zelfde punt gericht, waarbij naast zich de kinderwagen stond met de twee slapende kinderen. Joseph was zo voorzichtig met ze om gegaan dat de twee hummeltjes in slaap waren gevallen, en achter de kinderwagen stonden de tassen van Savador zelf. Neara's tas was nergens te bekennen, alsof ze nooit bij elkaar waren geweest of de dagen met elkaar door hadden gebracht. Ze hoorde het geschreeuw van de toekomstige-vrouw niet meer, alleen het suizende geluid van haar ruisende hartslag en haperende ademhaling ging door haar heen. In een waas zag ze de dokter die klaarblijkelijk en zichtbaar de leiding had de rest van de artsen vliegensvlug in beweging brengen. De strakke arm van Joseph om haar middel hield haar omhoog, zijn zacht fluisterende stem hield haar geest hier op aarde. Zelfs in haar lange leven had ze maar enkele keren iemand voor zich zien sterven, maar dit was een manier waarop niemand rustig zou blijven. Elke stoot van de elektriciteit deed haar eigen hart een slag pompen, en ongemerkt verlaagde de luchtdruk zich in de hal, ondanks de grote pogingen van Joseph om het tegen te gaan. De fluisterende woorden van Joseph gingen door, hoewel de man zelf zijn starende ogen niet van het zelfde punt als Neara af kon halen. 'Godsamme,' kwam er een fluistering over haar lippen, kon het niet geloven dat hij dit werkelijk voor haar neus flikte. Hoe hij het durfde haar zo open te laten staan voor de buitenwereld, hoe hij het flikte zo met haar te spelen. Op het moment dat ze haar ogen wilde neerslaan en de hoop eigenlijk al verloren had barste er een luid gejuich op uit de kamer. Met een ruk schoot ze naar voren, uit Joseph zijn arm om haar handen op het kozijn te plaatsen en met een wazige blik naar het monitoortje staarde. 'Bij Barl,' klonk een hese fluistering waarbij haar eigen hart een opgelaten en versneld tempo vrij liet bij het zien van de vreugde pieken van Savadors eigen hart. Een hand ging over haar gezicht door naar haar eerst zo goed in model gebrachte haren, waarbij de plukken nu los langs haar gezicht heen hingen en het een slordig ogend geheel was geworden. Het was veilig, voor hoe lang wist ze niet, maar voor nu was het veilig. Voor nu was zijn hart dat klopte het belangrijkste, en leken de doktoren er meer zekerheid in te hebben. Hoewel haar handen trilde wist ze zichzelf kalm te houden in tegenstelling tot haar binnenste. 'Het komt goed Vrouwe, als hij werkelijk had moeten sterven deze komende dagen dan was het nu geweest. Hij is meer dan een simpele man,' de laatste woorden drongen het meeste door, ergerlijk genoeg merkte ze hoe haar binnenste het hier mee eens was. Vreselijk genoeg wist ze dat het zo was, niet in hoeverre maten maar een gewone kennis kon ze hem helaas niet meer noemen. Ze draaide zich half om toen de vrouwelijke dokter naar buiten kwam en hen het nieuws bracht. Pas toen ze werkelijk haar aandacht op haar richtte kreeg ze haar gehele aandacht. 'Ik zal mijn best doen,' beantwoorde ze de vrouwelijke dokter toen deze zich tot de andere vrouw richtte. Met een laatste blik op Joseph liep ze de kamer binnen, geluidloos ondanks de hakken die ze droeg. Enkel een zacht geluid van de stof van haar jurk was hoorbaar. Nog voordat de dokter klaar was met de vrouw kwam Neara tot stilstand naast het bed. Haar ogen gleden over het stille gezicht, de bloedvlekken op zijn gezicht weg gehaald en de deken tot bijna geheel over zijn lichaam heen gedrapeerd. Zachtjes zakte ze neer op een stoel naast het bed, streek een van de bezwete zwarte lokken opzij ondanks het feit dat deze niet in de weg lag. In stilte, terwijl haar handen op het bed naast zijn lichaam lagen bleven haar ogen op zijn gezicht gericht. In een gedachtestroom bleef ze staren, probeerde ondanks haar hevig bonkende hart van de pure adrenaline die zich had los gemaakt door alles van daarnet te bedenken wat haar volgende zetten zouden zijn. Hij was voor nu misschien stabiel, maar uit levensgevaar was hij niet, dat hoefde de doktoren haar niet te vertellen. Ze keek niet op toen de dokter weer binnen kwam lopen en duidelijk als surveillance in de kamer kwam zitten. 'Hij had nog maar twintig dagen volgens de kliniek die zijn lichamelijke klachten hadden onderzocht. Werkelijke naam van de ziekte weet ik niet, maar ze zeiden dat hij nog maar twintig dagen had,' haar zachte melodieuze stem klonk wonderbaarlijk kalm, evenals haar gestalte en egale gezicht die nu vredig neerkeek op die van hem. Het was voor de dokter bedoeld, niet wetend dat deze vrouw het wist en in een poging om misschien handige informatie te geven. De stilte keerde terug, had niet geantwoord op de vraag van de vrouw toen die voordat ze had gesproken had gevraagd of ze hen misschien van drinken kon voorzien. Op dit moment klonk de sherry of de whisky die in haar kast stond er aantrekkelijk, maar ondanks haar vluchtgedrag kon ze het niet in zich opnemen om nu te verdwijnen. Ze wist dat Joseph nog in de gang stond, wakend over de tassen, de tweeling en over haar zonder dat ze het werkelijk zou zien. Wakend over haar hele leven en elke handeling, maar haar gedachtes waren alsnog alleen voor haarzelf. Hoe goed Joseph haar ook kon lezen, zelfs door het masker heen, de gedachtes en meeste van haar achter slot en grendel verborgen gevoelens waren alleen voor haar toegankelijk. Zelfs in de momenten dat ze ziels alleen was geweest, in het begin van haar leven en nu waarin geen enkele levende ziel in haar ogen bij haar stond en de emoties als wilde honden door haar heen gierde. Vaak gepaard met de driftbuien van vroeger die alleen dan een mogelijkheid kregen tot uiting te komen. Dit spelletje is niet eerlijk, ik heb er liever eentje die ik kan mee spelen haar fluisterende stem had alleen voor hem weerklonken, vond het nergens voor nodig dat de vrouw die de toekomstige moeder moest voorstellen of dokter het hoorde. De opluchting begon nu zijn weg omhoog te werken, en van binnen kon er een kleine glimlach vanaf. Ze zou pas gerust gesteld worden als zijn ogen zich open sloegen en de slangachtige blik zich weer zichtbaar maakte. Boosheid, verdriet, vreugde of passie, de blik maakte haar voor nu niet uit.


Pfff... hij's toch te lang geworden Ö

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Het gevecht op leven en dood was over, gewonnen met een groot zegevieren, maar met veel gekoste kracht en moeite. Met zijn ogen nog sereen gesloten en met het kapje over zijn halve gezicht lag Savador echter nog net zo roerloos als voorheen in het bed, de deken tot zijn schouders over zijn lichaam heen getrokken. Zijn bleke gezicht was netjes schoongemaakt en ontdaan van bloedvlekken en andere verontrustende beelden. Geen witte doek die jammerlijk over het gezicht van een lijk werd gelegd na een falende strijd, en ook geen onderbrekingen van het apparatuur doordat het toch geen enkele zin zou hebben om een overleden patient met behulp van machines in leven te houden. Hij leefde en dat was in weerspiegelende trots en triomf in volle glorie te aanschouwen door de hoogstijgende hartslagfrequenties op de monitor. Uda was nog steeds in verdriet op het moment dat ze zich tussen de doktoren die uit de kamer dromden door wurmde om zich naast het bed van haar toekomstige man te werpen. Maar hoe het ook zij waren het nu terechte tranen van vreugde. Ze had in al haar ontroerde jolijt een stoel met onnodig veel kabaal naar zich toegetrokken om haar gezette achterwerk erop neer te laten ploffen en Savadors bleke hand beminnend tussen haar spitse vingers te knijpen. Haar montere ogen die omringd waren met make-up uitgelopen zwarte kringen en onfraaie vegen over haar gezicht gleden over de man heen waar ze zich gauw genoeg in de armen kon laten werpen, en alleen haar blik verriedde het ontrustende feit al dat ze hem belachelijk overdreven liefhad op dit zekere moment. Als een stalkerige fan die iedere minuut van de dag bij haar grootste idool wenste te zijn. En Savador zou het behoorlijk ergerlijk hebben gevonden als hij al bij zinnen was geweest. En toch zou hij er niets om gezegd hebben, juist om de reden dat hij deze vrouw - hoe astrant en afstotelijk ze ook mocht wezen - in de mal van een moederfiguur wilde gieten. Uda's zoon had zichzelf een zitplaats op een klein krukje gegund, een paar enkele centimeters van zijn moeder af. Ook zijn zeegroene ogen waren op de persoon in het ziekenhuisbed gericht dat zeer binnenkort zijn nieuwe vader zou worden. Af en toe wierp hij over Savadors lichaam woordenloze verontschuldigende reacties naar de lichtharige vrouw tegenover hem voor de hatelijke blkken die zijn moeder haar zo nu en dan toewierp. Hatend om het feit dat ze hier niets te zoeken had, en hatend om het kleine verzoek van de vrouwelijke dokter of ze bij Savador kon blijven. Waarom dát afschuwelijke mens, die feeks met haar gebleekte lokken? Alsof zij dat niet kon vervullen! De blik die ze Neara vervolgens toewierp toen ze het waagde één van Savadors bezweette lokken weg te vegen kon net zo goed als dodelijk doorgaan. 'Hij had nog maar twintig dagen volgens de kliniek die zijn lichamelijke klachten hadden onderzocht. Werkelijke naam van de ziekte weet ik niet, maar ze zeiden dat hij nog maar twintig dagen had,' weerklonk haar melodieuze stem kalm, juist op het moment dat Uda haar een beledigende opmerking onder haar neus wilde duwen. Haar wrok leek plaats te maken voor ontzetting en medelijden tegelijk toen haar blik weer naar het rustige gelaat van haar gewilde echtgenoot schoot. 'Twintig dagen,' herhaalde ze zacht in zichzelf, met hoorbare verbazing in haar stem. Haar hand die zo knokig en dun oogde dat het wel ongezond moest zijn streek zacht over Savadors ingevallen wang. 'Waarom heb je me dat niet eerder verteld?' Alsof de vrouwelijke dokter die haar eerder met alle forceringen naar buiten had gewerkt toen ze zich in alle wanhoop op haar geliefde had gestort alles behalve belangrijk was, werd Uda uit haar moment van neerslachtigheid gehaald om haar een minachtende blik toe te werpen. Ze kwam binnen en gunde zichzelf ook een zitplaats. Waarschijnlijk om er voor alle zekerheid nog even bij te blijven. 'Kan ik jullie beide ook wat te drinken aan bieden...' Thamias haalde zijn schouders op en schudde zwijgzaam zijn hoofd. Maar Uda richtte zich als een uitgedroogd mismaakt aardvarken op de zwartharige dokter. Kennelijk leekdat ook even voor Savador te gaan momenteel. 'Cognac zou fijn zijn,' het klonk meer als een eis dan een antwoord. 'En als je dan toch bezig bent kun je net zo goed wat gebak uit de kantine halen. Niet die vettige slagroomtroep. Ik ben aan het diëten. Vlug een beetje, ik moet op mijn dagelijkse voedingsschema letten.' Met een achteloze wuif van haar hand spoorde Uda de vrouw verveeld aan tot het onmiddellijk uitvoeren van haar verlangen, zoals ze eigenlijk al heel haar leven gewend was. Vervulde haar man haar wensen niet, dan wist ze de overige beschikbare mensen in de buurt wel tot iets over te halen voor haar eigen belang. Juist op dat moment werd er zacht op de deur geklopt en kwam dokter Giraerds binnen. Gehuld in lange witte doktersjas, maar onder de lange zoom vielen zijn twee in blauw plastic zoolsloffen gestoken voeten onder de effen nette kledingdracht duidelijk op. Er hing ook een mondkapje om zijn nek, die nu slapjes op zijn borst rustte, en zijn rossige grijze haar was zorgvuldig bedekt onder een haarnetje. 'Mealena,' sprak hij zacht, zijn stem tegenover haar een heel stuk vriendelijker dan tegenover andere collega's. 'Surveillantie zal nog even moeten wachten. We maken de operatiekamer gereed. Meneer Sathandiai mag dan wel weer stabiel zijn, zijn organen functioneren nog niet optimaal. We vrezen voor meerdere inwendige bloedingen, die uiteindelijk wél fataal kunnen zijn. We zijn genoodzaakt om het operatief verder nader te onderzoeken,' sprak hij kalm. Rustig trok hij zijn latex handschoenen uit om die spoedg te verwisselen met anderen en wierp Mealena over de rand van zijn bril weer een snelle blik toe. 'Ons bijstaan tijdens de operatie is niet verplicht. Je bent tot meer toegewijd dan het gelimiteerde werk dat je normaal gesproken doet, en daarmee is het je afdeling niet. Maar mocht je willen helpen, dan hebben we het volste vertrouwen in je zoals ieder andere dokter.' Met stevige passen beende de dokter vervolgens de kamer in om Savador met behulp van een aantal andere doktoren snel en behendig los te koppelen van apparatuur die hem hier in deze kamer hielden. Terwijl een aantal andere assistenten het bed van de rem haalde en die de kamer uitreden richting de operatiekamer, draaide Giraerds zich om om zich op de twee vrouwen en de jongen te richten. 'Het is niet vast te stellen hoe lang het zal gaan duren. Maar wees u tot die tijd geduldig en wacht desnoods op de gang van de operatiesectie. Cruciale toestanden sluiten we hoog uit, maar er zijn kansen dat het onder ongelukkige omstandigheden fataal kan aflopen. Kleine kansen, welteverstaan. Houd uzelf vooral rustig; er is geen reden tot paniek zolang er geen definitieve hyothese is vastgesteld.' Met die woorden verliet dokter Giraerds de ruimte en liet Mealena achter om haar zelf te laten beslissen welke keuze ze wilde maken.

Mealena's ogen sloten zich kort. Neara had geen drinken nodig. De vrouw genaamd Uda had natuurlijk weer behoefte aan alcohol en een stuk taart maar dan niet al te vet. Ze kon de pot op, vond Mealena. Als ze zo begon stond ze zelf maar op. Zebood het vriendelijk aan en als ze daar niet aan wilde luisteren kon ze net zo goed de ruimte verlaten. Mealena stond op en liep naar het bed. Keek ook naar Savador, met een iets verbitterde blik dan Neara, maar je zag ook dat ze om hem gaf. "Ik weet het..." sprak ze. "Ik had gelijk zijn bloed afgetapt, gezocht voor enkele dagen en toen moeten concluderen dat ik niets gevonden kreeg..." sprak ze zacht maar duidelijk hoorbaar voor haar. "Ik heb het hier achter gelaten en ze kijken het zo snel mogelijk na. Hij is naar een shadraanse kliniek gegaan. Shadra staat niet even bekend om zijn medische zaken. Vooral omdat er een paar klinieken zijn die tegen hoog bedrag graag een verkeerd oordeel achter laten..." sprak ze zachtjes en glimlachte kort. "Savador leeft langer dan de tien dagen die ze zeiden die hij nog had..." sprak ze bemoedigend. "Hij is een sterke man geworden." sprak ze alsof ze hem van jongs afaan kende. Het was ook zo, ze hadden in dezelfde klas gezeten. "Neara, ik ken Savador beter dan een gemiddeld mens. Helaas herkent hij mij niet meer...' sprak ze zachjes. Ineens stond ze recht en keek met een gedisciplineerde blik richting de deur. De dokter was terug en vertelde over de operatie die plaat zou moeten vinden. Mealena knikte bij de uitleg. Ze zuchtte. Dit zat er aan te komen. Een operatie om verder onderzoek te doen. Mealena legde kort haar hand op de schouder van Neara om haar te bemoedigen. "Geen zorgen. Als zijn toestand echt kritisch zou zijn doen ze dit niet..." sprak ze. "Dan zou de operatie te riskant zijn..." zei ze en glimlachte. "Ik zal er bij blijven, en dit zal gedaan worden door ervaren doktoren.." sprak ze. Niet door die stuntelige beginnelingen die er net bij stonden. Ze knikte en liet haar haar hand naar beneden glijden. Ze rende toen de kamer uit. Uda negerend. Had alleen de jongen die met de vrouw mee was een vriendelijk knikje gegeven. Respect voor hem. Dat hij met zo'n vrouw om kon gaan. Tenminste dat hij nog in de buurt was van haar vond ze knap. Ze rende richting de OK. In de hygiene-sluis trok ze haar jas weer uit, trok een lichtgroene schort aan en ene paar latex handschoentjes. Rende naar binnen en keek direct op de monitor. Ze deed haar gebruikelijke taak weer. De status van Savador in de gaten houden en ingrijpen als het mis ging. En ondertussen nog een oog houden op de rest van de doktoren. Ze zweeg kort en deed haar taak zorgvuldig. Keek af en toe naar Giraerds die intensief aan het controleren was. Ze zuchtte onhoorbaar. Wilde dat dit zo snel mogelijk voorbij was. Hield alles grondig in de gaten. Keek weer naar een van de doktoren en wees hem op een gereedschap die Giraerds nodig zou hebben. Ze zweeg toen weer en zette haar taak door, het moest goed komen. Savador was sterk, en een hartfaal als dit zou hem niet klein maken.

Neara's ogen bleven naar beneden gericht toen de ontzetting in de stem van de vrouw te horen was. Ze hoefde niet op te kijken om te weten hoe de vrouw zou kijken, hoe ze erbij zou zitten. De informatie de kamer in laten glijden, meer voor de dokter dan voor de vrouw tegenover haar waarvan ze de eindbestemming al wist van haar bestaan hier als het aan Savador zou liggen. Toch gleden Neara's kalme ogen naar de dokter, om daar te blijven hangen en een haast starende tint te krijgen binnen een split seconden. 'Hoe weet u dat?' haar serene stem steeds kalm en rustig, hoewel haar geheugen zich nu een weg baande door haar hoofd heen om enige linken te leggen tussen de vrouw haar woorden. 'Wanneer heeft u dat gedaan?' het feit dat ze haar naam niet opgepikt had en er geen foto bij het dossier van de nieuwe schooldokter had gezeten had ze de vrouw niet herkend, hoewel er enkele razendsnelle conclusies in haar hoofd werden getrokken. Savador was werkelijk nooit ver weg bij school te vinden, dus ze moest zich tenminste op het school terrein begeven. Daarna kon ze het bijna met zekerheid uitstippelen. 'Verrassend,' glimlachte ze kalm naar de vrouw toen deze vertelde dat ze Savador beter kende dan een gemiddeld mens, vroeg zich af hoe verre die woorden waar waren. Het leek dat ook zij samen met Neara zelf de bevelen van de vrouw aan de andere kant van het bed geheel negeerde. Haar ogen gleden al naar de deur voordat er geklop te horen was, zag de mannelijke dokter naar binnen komen en voelde haar net iets tot rust gekomen hart onwillekeurig sneller slaan. Mealena, zodra de naam werd gesproken maakte haar gedachtes het hele plaatje af. De schooldokter had blijkbaar ook banen buiten de school, maar de geschiedenis was nog steeds iets wat achter het gordijn bleef. Haar ogen bleven op de man hangen, haar rug recht en haar houding haast statig terwijl deze sprak over een controle operatie. 'Ik begrijp het,' het masker op haar gezicht bracht niets anders door dan de serene rust en kalmte samen met de golvende witte lokken die langs haar gezicht gingen. Zelfs nu er enkele uit haar simpel bijeen gestoken haar waren gekropen, leek het gehele geheel niet verbroken te worden. Soepel stond ze op, om zich uit de weg te bewegen en haast geluidloos aan de kant te gaan toen Savador de kamer uit gereden werd. In rust, haar ogen kalm voor zich uit gericht keek ze het bed niet na. Wilde niet de gedachte vasthouden dat het misschien de laatste keer zou zijn dat ze hem zag, wilde zich eraan vast houden dat ze hem de laatste keer op die manier zou zien. Dat hij de volgende keer zijn ogen zou openen, wellicht misschien zou glimlachen. Het hoefde niet eens naar haar, al zou het maar naar de voor haar eigenlijk nog vreemde vrouw zijn. Met de geluidloze passen en de zoom van de zwarte jurk die achter haar aan golfde alsof er een sterke bries constant rond haar heen speelde, liep door naar de plek die eigenlijk toegankelijk was voor wachtende bekende, familieleden en vrienden van de mensen die in behandeling waren. Zelfs daar sloeg ze haar ogen niet op, zeeg zachtjes neer in een van de stoelen om daar in een doodstil standbeeld te veranderen, een houding die alleen werd verbroken door de natuurlijke bewegingen van haar haar. Wachtend totdat de tijd voorbij zou glijden, en hoewel haar hart tegen haar schreeuwde dat het misschien nu een moment was om weg te gaan bleef haar lichaam bewegingsloos in de stoel zitten. Zonder dat ze opkeek wist ze dat Joseph schuin achter haar stond, kaarsrecht in houding met ook zijn ogen op het oneindig gericht en de slapende tweeling in de kinderwagen voor zich met de tassen van Savador ernaast.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ De valse nagels van Uda tikten ongeduldig tegen haar arm, de punt van haar gitzwarte glimmende hak tapte aanhoudelijk op de vloer. Hoe lang ze nog moest wachten op haar belangen en hoeveel sneller het afgehandeld werd wanneer ze thuis was geweest; het ergerde haar mateloos. Toen de twee vrouwen in de kamer met elkaar in gesprek raakten over haar beminde en haar eisen totaal negeerde werd ze het zat. 'Thamias, m'n jongen,' met een fikse tik van haar dunne vingers tegen de wang van haar zoon trok ze zijn aandacht. 'Ga eens wat voor je moeder halen. Kennelijk word ik hier genegeerd.' Haar laatste zin sprak ze opzettelijk extra luid uit om de nadruk te leggen op haar ergernis jegens de twee vrouwen. Thamias had geen keus; met volle tegenzin werkte de jonge tiener zich vanuit zijn luie kruk omhoog om de kamer uit te sloffen en op weg te gaan naar de kantine. Hij had liever ook in de ruimte willen blijven om de man in het bed te bestuderen, die hij spoedig als zijn vader moest gaan zien. Het duurde niet lang tot dokter Giraerds zacht op de deur klopte, al half uitgerust in operatiekledij, om aan te kondigen dat het onderzoek operatief verder voortzetten noodzakelijk was voor een geruststellend resultaat, en dat Mealena zelf de keuze mocht maken om de tweede stap bij te staan of niet. Savador werd direct losgekoppeld van allerlei apparaten en in het bed de kamer uitgebracht richting de operatiesectie; er was geen tijd te verliezen. De schooldokter maakte duidelijk de keuze om deze tweede opgave wel degelijk bij te staan. Uda sloeg onvoldaan haar armen over elkaar en trok nadrukkelijk hoorbaar haar neus op toen dat mens die lichtharige feeks geruststelde en haar niet eens een blik waardig gunde. Het draaide hier om Savador en om háár, niet om zo'n lichtbollig schaap wiens band met Savador ongetwijfeld al net zo slecht moest zijn als haar smaak in kleding. Nee - dat was opnieuw een excuus om de vrouw voor haar in een slecht daglicht te kunnen zetten. Ze kon over ieder detail in het verbluffende uiterlijk van de vrouw wel iets negatiefs verzinnen, maar diep van binnen wist ze zelf heel goed dat het niets anders dan leugens waren die ze zichzelf voorhield. Die vrouw - hoe ze ook mocht heten; ze was beeldschoon, modieus, kalm en zwijgzaam. En dat waren precies de redenen waarom Uda haar bloed wel kon drinken. Vooral ook om het feit dat ze niet wist wat precies haar relatie met Savador was. Het verontrustte haar. Uda keek de zwartharige dokter minachtend vanuit haar ooghoeken na toen deze de kamer uitrende en richtte zich daarna weer zo onopvallend mogelijk op de vrouw voor haar om opnieuw tevergeefs op enige afknappende details te stuiten. Details die ze gewoonweg niet kon vinden. Ze voelde de erge drang om de vrouw ruw weg te duwen toen ze haar op de voet volgde naar de lange wachtgang in de operatie-afdeling. Inmiddels waren Giraerds en zijn team van medische deskundigen al aan de slag om alles gereed te maken voor de komende operatie. De doktoren die de operatie bij zouden staan waren allemaal al gehuld in groene jassen, hun handen gestoken in handschoenen en stuk voor stuk droegen ook zij haarnetjes en mondkapjes voor de extra hygiëne. Van tevoren was Savador op een operatietafel gelegd en hadden ze hem ontdaan van zijn kleding om hem, en vooral de plek waar ze hem zouden gaan onderzoeken, te wassen en hem een lang groen operatiekleed te geven die tot zijn kuiten kwam en nog het meeste weghad van een japon. Hij was op zijn buik op de operatietafel gelegd en de grote felle operatielampen beschenen overzichtelijk een lang verticaal ontbloot stuk van zijn rug waar ze zijn kledij zorgvuldig weggeknipt hadden. Met gesloten ogen lag hij op de zijkant van zijn gezicht en werd door de medicatie door een mondkapje dat door één van de doktoren tegen zijn gezicht gedrukt werd in slaap gebracht en verdoofd. Dokter Giraerds was zojuist bezig met het nagaan van de juiste instrumenten op een ijzeren plaat naast de operatietafel toen Mealena binnenkwam. Hij knikte haar eenmalig met goedkeuring in zijn blik toe en wees haar en de overige doktoren en assistenten op röntenfoto's tegen witte schermen en de operatieve plaats van de patient. Op de negatieve foto's was immers duidelijk te zien dat Savadors ruggengraat in plaats van kaarsrecht schuin afliep en vlakbij het stuitje zelfs een rare knik had. 'Ik wilde hier een snee van twintig á dertig centimeter maken,' met een scalpel volgde hij een onzichtbare lijn langs Savadors ruggengraat naar beneden. 'Niet recht op de wervelkolom; ik wil geen zenuwstelsels aantasten. Die wervels hebben hoognodig steun en motivatie nodig om terug in een gezonde positie te groeien. En met name de vijf afwijkende borstwervels en de twee scheve lendenwervels. Geen wonder dat meneer onvoorstelbare moeite had met lopen. Hij kreeg uitgerekend nog twintig dagen omdat het wel degelijk cruciaal kan zijn. Zijn gewrichten en organen zijn aangetast door een zeldzaam hardnekkig virus. Met de juiste operatieve handelingen, medicatie en medicijnen achteraf moet hij er weer bovenop komen.' De ijskoude punt van de scalpel bleef stil boven de huid hangen op het moment dat dokter Giraerds over de rand van zijn bril ieder van zijn collega's een veelzeggende blik toewierp. 'Succes, allen. Je weet wat je te doen staat.' Bij deze woorden volgde de hoofddokter de met viltstift gestippelde lijn die door een bijstaande dokter al zorgvuldig voor hem uitgetekend was met de scalpel om de snee als eerste stap te volbrengen. Het licht boven de gesloten deuren van de operatiekamer gloeide nog felrood en gaf alle wachtenden nog het teken dat de operatie nog in volle gang was. Thamias kwam zojuist terug met een volle wijnfles uit de cadeauwinkel op de begane grond in zijn ene hand en een stuk kaneel-appelgebak op een bordje in de andere. Hij handigde het zwijgzaam over aan zijn zuurblikkende moeder, die fronsend en argwanend tegenover de vrouw zat wiens schoonheid haar zo dwarszat. 'Wijn?!' riep ze uit. Nijdig keek Uda naar haar zoon op. 'Ik dacht toch echt dat ik om cognac gevraagd had!' Thamias zuchtte hoorbaar en plofte vermoeid de haren strijkend uit zijn gezicht neer in de rijstoel naast haar. 'Dat hadden ze niet. En ze hadden ook geen calorieënbesparend gebak.' Hij was het al wel gewend dat moeders aandacht op hem al gauw genoeg afzwakte zodra haar oog op iets interessanters viel. In dit geval op de twee kinderen in de kinderwagen naast de witharige snol, waar een oudere man de wacht bij hield. 'Zijn die kinderen van jou?' vroeg Uda onhartelijk en bijna verwijtend aan de lichtharige vrouw. Ze moest het toch niet wagen om enige kinderen met Savador te hebben. En Savador moest het niet wagen om überhaupt enige kinderen te hebben. De enige kinderen die hij mocht hebben zouden de nieuwe levens zijn die ze spoedig genoeg voor hem zou baren, zijn eigen vlees en bloed die deels ook haar genen zouden hebben. Al het andere was als oud vuil voor haar, en zo zou ze ze ook behandelen als hij daadwerkelijk al vader was geworden.

In stilte met haar zilveren en kalme ogen op het oneindig gericht trokken zelfs de slapende geluidjes van Elwin haar aandacht niet, en waren Josephs ogen strak op haar gericht. Weinig van de buitenwereld drong door, en zonder enige mogelijkheid dat ze het kon ontkennen was haar aandacht op het rode lampje gericht zonder er naar te kijken. Een vlammend licht dat een simpele betekenis had, maar voor haar zoveel achterliggende redenen. Een uitgestippeld plan waar ze niets van af wist, waar ze middenin zat en waarin ze totaal geen controle had. Een spel dat achter de deur met het lampje werd gespeeld was, hoe irriterend ook, buiten haar bereik. 'Vrouwe,' weerklonk Josephs zachte stem waardoor haar eerst wazige blik terug leek te schieten naar de werkelijke wereld, om zich op hem te vestigen en zich weer onder het masker te doen beseffen dat ze hier niet alleen was. Nog net vind ze de laatste zuchtende woorden op van de jongen, zag vanuit haar ooghoeken dat hij zijn moeder had voorzien van haar wensen. Pas nu leek het werkelijk door te dringen dat de tiener er ook was, en hier waarschijnlijk totaal niet had willen zijn. Haar blik, zo kalm als een bewegingsloos meer met de bewegelijke irissen van golvend zilver richtte zich op de vrouw tegen over haar bij het horen van de vraag die duidelijk op haar gericht was. 'Nee,' beantwoorde ze haar al even gracieus als haar houding, haar gelaat ondoorgrondelijk voor de vrouw. 'Ze zijn van Savador, wist u dat niet?' de laatste vraag klonk vriendelijk, hoewel je enigszins de andere toon van haar af zag schijnen. Deze vrouw moest de toekomstige vrouwe in het huishouden worden, gedroeg zich alsof hij de liefde van haar leven was en ze wist niet eens dat hij een tweeling had. Het was haast lachwekkend hoe onwetend ze was, hoe wilde ze het ooit gaan volhouden. 'Daarnaast heeft hij een, ik denk dat je het meer een petekind kan noemen, op de zelfde school als waar hij hoofdmeester is. Een lieve meid en een voortreffelijke jonge vrouw voor ons volk, maar ik neem aan dat u dat ook niet wist,' het laatste klonk eerder als een vriendelijke conclusie, haar lippen omgekruld tot een vriendelijke glimlach die haar bedoelingen haast tegen spraken. 'Vrouwe, wilt u iets te drinken?' weerklonk Josephs zware en eerbiedige stem waarbij Neara hem vriendelijk toe schudde als teken dat ze nog steeds niets wilde. Hoewel het van buiten niet zichtbaar was en de geruststellende woorden van de beide doktoren door haar hoofd zweefde was haar keel enigszins dicht geknepen. Wetend dat het niet enkel uit bezorgdheid was, en de zenuwen en kriebelende seinen van een prooidier zich door haar zenuwen spreiden. 'Wat is je naam?' ze had haar warme en vriendelijke ogen op de tiener naast haar gericht, wetend dat de jongen hier waarschijnlijk niet had willen zitten en het niet eens was met zijn moeders houding. 'Hoe oud ben je?' haar glimlach verbreedde, deed haar egale gelaat haast opstralen en haar duidelijke voorkeur voor de jongere mens te voor schijn halen. Tegelijkertijd leek Elwin wakker te worden uit zijn slaap, om nog afwezig met zijn voetjes te trappen in een poging zich een stukje om te draaien. Aangezien Joseph ze uit voorzorg en om te voorkomen dat Neara hem iets aan zou doen als er iets gebeurde goed had vast gezet in de kinderwagen en ze op zijn eigen manier laten slapen gaan was er weinig mogelijkheid tot bewegen. 'Kom kom Elwin,' sprak ze zachtjes en honend naar het jongetje die zijn helder groene ogen naar haar opsloeg en haast zijn handjes naar haar uit leek te steken terwijl ze hem los klikte en uit de kinderwagen tilde.

Mealena haar ogen schoten richting de röntgenfoto. Ongediplomeerd, een smak geld vragend. Ronduit onuitstaanbaar dat die kliniek uberhaupt heeft laten odnerzoeken. Savador wist het kennelijk niet, maar Mealena had ook haar onderzoek gedaan. Had ook haar huiswerk zo uitgevoerd dat ze wist waar ze mee bezig was. Haar ogen strak op de botten die te zien waren. De scalpel bleef stil hangen, een beetje trillerig, aangezien de dokter niet de jongste meer was. Er zat inderdaad een vreemde knik. Wat had Savador uitgespookt? Had hij zo gevochten met iemand? Mealena haar ogen gingen naar Savador's rug en keek strak naar het stippelijntje waar dadelijk Savador's huid werd gesneden. Ze werd lichtelijk zenuwachtig waardoor een zweetdruppel op haar hoofd verscheen. Ze was niet de beste als het ging om operaties, maar haar steun was meer dan gewild en ze wilde deze hoe dan ook bieden. Ze zat op een kruk met wieltjes. Gireards vroeg af en toe om een paar statestieken. "Hartslag stabiel.." sprak ze duidelijk maar helder. "Blijft op gezonde hoogte. Bloeddruk, in veilige zone..." sprak ze met vastberandenheid. Zette zich af en rolde richting de tafel en keek naar de doktoren om te controleren of de assistenten hun werk voldeden maar geen foutje te bekennen. Gelukkig maar, want dit was niet de minst ristkante operatie. Iedere operatie had een risico. Mealena schoot weer terug. Controleerde nogmaasl een aantal statestieken. Keek naar Gireards die in uiterste concentratie was. Hij was zo secuur bezig en deed het zo verdomde goed dat ze even moest glimlachen. Hij was de beste in dit ziekenhuis die Savador kon hebben. Hij was niet de jongste maar wel degene die het meeste ervaring had en zeker wist wat hij deed. Mealena deed het geod dat deze dokter aangewezen was op deze operetie. Mealena glimlachte. Savador's leven was dus langer dan de tien dagen die hij nog had. Als de knik hersteld was zou hij het makkelijker hebben met lopen, zou hij het toch langer hebben. Ze was niet graag de brenger van slecht nieuws, maar dit soort nieuws bracht ze graag aan Neara. En, tja, Uda had ook het recht. "Bloeddruk en hartslag stabiel..." sprak ze weer strak en duidelijk. Had niets door van de kille sfeer in de wachtruimte. Tussen de twee vrouwen die elkaar meer als rivaal zagen dan als companion. En zij was ook een rivaal. Ze wilde ook graag Savador's liefde voor zich hebben. Maar ze wist dat Savador positiever was bij Neara. Ze wist dat Savador gelukkiger was met haar. En in betere handen. Ze zou afstand nemen van die strijd en zou zelf verder leven. Zich uit de cirkel die Bellingar zo aankaartte trekken en verder leven. Ze glimlachte zwijgzaam en sloot kort haar ogen. Ze schoten echter open. Gireard's nam het woord. Was de operatie voorbij? Of vroeg hij nogmaals om de hartslag of bloeddruk?

-sorry voor de korte post. Ik wist echt niets meer te posten. Ik heb mijn best gedaan, hopelijk kunnen jullie er wat mee.-

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ De wervelkolom, onthuld in een spookachtig licht op de röntgenfoto's, vertelde al weinig goeds. De schuin aflopende ruggengraat en de knik bij de lendenwervels en het heiligbeen legde een logische link tussen Savadors moeizame manier van lopen en de regelmatige pijn in al zijn gewrichten; het centrale zenuwstelsel in de ruggenmerg werd door de verkrampte vergroeiingen van de wervels simpelweg afgekneld. De operatie zou met alle voorzichtige beleid, tijd, geduld en ervaring moeten worden uitgevoerd. Eén klein foutje kon er al op neerkomen dat Savador nooit meer zou kunnen lopen. De uitdrukking op het gezicht van dokter Giraerds was daarom ook bloedserieus en ernstig. Hij wist dat hij een grote verantwoordelijkheid in zijn handen droeg. Zij allemaal. Met de vlijmscherpe punt van de scalpel volgde hij fijntjes en feilloos de rechte gestippelde lijn die over de bleke rug van zijn patient naar beneden liep. Het zien van bloed en nog actieve pulserende organen in het lichaam was hij gewend voor zijn werk. Waar een ander bij zou walgen liet hij ingespannen zijn blik over glijden om op het deel te stuiten waar de boosdoenerige knik zat. Dat zouden ze eerst de wereld uithelpen. 'Hartslag stabiel..,' uit gewoonte knikte hij zachtjes bij Mealena's constateringen. 'Blijft op gezonde hoogte. Bloeddruk, in veilige zone...' Met een steriele doek veegde hij het bloed uit de wond zorgvuldig weg om de plaats van operatieve behandeling overzichtelijk te houden, en liet daarmee bruinrode vegen op de huid achter. 'Mooi,' reageerde hij zacht. Het zou een heel ander verhaal zijn geweest als Savador zich nog in cruciale staat had bevonden. In opperste concentratie stonden doktoren en chirurgen over het lichaam van de onder de narcose gebrachte patient gebogen, ieders hun eigen taak uitvoerend, maar allemaal in dezelfde groene hygiënische kledingdracht. Met zijn latex handschoenen nu bebloed wees Giraerds zijn collega's zacht adviezen gevend op bepaalde delen die zichtbaar waren in de diepe snee. Hij wees hen zacht op eventuele correcties en bracht hen kalm de plannen voort om Savadors ruggengraat met kleine ijzeren plaatjes en schroeven bij te zetten om die als resultaat geforceerd terug in een rechte positie te laten groeien. De opgezwollen huid rond de knik zou hij accuraat wegsnijden om bij de schelm zelf te kunnen. Terwijl hij gefocust een schroef in het bot tussen een plaat aandraaide en herhaaldelijk zijn handelingen uitvoerde om steeds het bloed weg te vegen en tegelijkertijd ook de hartslag en bloeddruk in de gaten moest houden, wist hij diep van binnen dat deze operatie gewoon kon slagen als ze allemaal het beste gaven wat ze in zich hadden. Op hetzelfde moment liet Uda nog met ontevreden over elkaar geslagen benen en met een fles cognac hangend in haar ene hand en het bordje met gebak op haar veel te dunne bovenbenen minachtend haar blik van de lictharige vrouw voor haar glijden naar de twee kinderen in de kinderwagen. Haar vraag had bijna argwanend geklonken. Had dat mens kinderen met Savador, dan zou het alleen maar nog meer een reden zijn om haar te haten. Maar het antwoord dat haar gegeven werd was alles behalve wat ze had zien aankomen. 'Nee,' bracht de vrouw haar met vriendelijkheid tewee, haar stem en houding al net zo kalm als dat ze oogde. 'Ze zijn van Savador, wist u dat niet?' Het zilveren vorkje dat Uda tussen haar magere vingers hield trilde zachtjes tegen het bordje. De blik die ze na die woorden nog strak op de vrouw voor haar gevestigd had nam langzaam maar zeker de expressie van ernstigheid aan. Waarom had ze nooit geweten dat Savador een alleenstaande man met kinderen was? Het was haar nooit verteld. Waarom was hij niet de single eenzame man zoals ze het eeld over hem in har hoofd opgebouwd had? Hij moest kinderloos zijn zodat hij zijn volle aandacht op haar en Thamias kon richten! Dat was het oorspronkelijke idee. 'Daarnaast heeft hij een, ik denk dat je het meer een petekind kan noemen, op de zelfde school als waar hij hoofdmeester is. Een lieve meid en een voortreffelijke jonge vrouw voor ons volk, maar ik neem aan dat u dat ook niet wist.' Uda's scherpe lippen krulden zich ontzet naar beneden. Het zou toch niet waar zijn! Groen en geel van jaloezie probeerde ze in gedachten al een mismaakt beeld te vormen van de moeder van zijn kinderen. Dat wijf moest zo bedompeld zijn geweest door geluk en voorspoed en in de watten zijn gelegd. Zo onopmerkelijk mogelijk balde Uda met zuur op elkaar geperste lippen een knokige hand tot een vuist. Wacht maar; ze zou Savador ten alle tijden voor zichzelf houden. Die man was van haar en van haar alleen. Ze was zo in de ban van al haar plannen met Savador die zich in haar hoofd opstapelden dat ze niet eens aandacht meer had voor haar omgeving. Thamias zat met ineengeslagen handen en zijn ellebogen op zijn bovenbenen leunend voorovergebogen, zijn gelaat wat gefronsd. Hij keek tussen de bruinzwarte lokken van zijn pony zwijgzaam op toen de vrouw voor hem opeens tot hem sprak. De zuiverheid in haar voorkomen en de serene invloed die op hem uitgeoefend werd bedoezelde hem even zo erg dat hij in eerste instantie de tijd moest nemen om zichzelf bij elkaar te rapen en haar vraag te overdenken. 'Thamias,' antwoordde hij zacht. 'Hoe oud ben je?' De jongen haalde zwakjes zijn schouders op. 'Oud genoeg om - ' Een tik die hol nagalmde door de wachthal. Uda trok haar opgeheven hand terug en keurde nijdig de brandende plek op de wang van haar zoon waar haar vingers zojuist terecht waren gekomen. 'Praat niet met dat mens, Thamias, idioot. Het zou je goed doen om gewoon te zwijgen en te wachten!' Alsof er nooit iets was gebeurd pakte ze vervolgens haar vorkje weer van het bord om het appel-kaneelgebak als ee uitgehongerd zwijn naar binnen te proppen. Thamias wreef emotieloos over de rode plek op zijn gezicht, maar gaf geen enkele kick. Zijn blik was immers aadachti gericht op de kleine peuter die door de witharige vrouw uit de kinderwagen werd gehaald en geruststellend toe werd gesust; zijn toekomstige broertje. Op dat moment doofde het roodbrandende licht boven de gesloten deuren van de operatiekamer plotseling om een sfeer van onzekerheid en vreugde tegelijkertijd achter te laten. Er klonken stemmen achter de deuren, gestommel en geluiden. Niet veel later zwaaide de deur open en kwam dokter Giraerds naar buiten, die zich al ontdaan had van ieder bebloed kledingstuk om commotie te voorkomen. De uitdrukking op zijn strakke gelaat stond ernstig, maar veranderde op slag toen er een zeldzame glimlach over zijn gezicht gleed. Hij knikte de kalme lichtharige vrouw hartelijk toe. 'Het is gelukt, hoor. Meneer Sathandiai heeft het overleefd,' deelde hij met plechtigheid mee. 'De ruggengraat van meneer loopt schuin af. We hebben een aantal platen en pinnen vastgezet om het te corrigeren. Voor hij weer onbelastend recht kan lopen moet hij eerst een tijd revalideren en herstellen. Dat kan een lange periode duren.' Hij draaide zich half om toen Savador, na hem eerst voorzichtig een wit effen ziekenhuiskleed tot zijn kuiten was aangetrokken om het operatiegewaad te vervangen en alle nodige medicatie om de operatie tot voltooiing te brengen werd toegepast, op zijn buik in een bed terug naar zijn kamer werd gebracht om daar weer aan de nodige apparatuur te leggen. Twee assistenten dromden de ruimte binnen en sloten even de deur om een catheter bij de patient in te brengen, wat niet eens zo heel lang duurde. Dokter Giraerds stapte opzij om de assistenten weer langs te laten en gebaarde naar de deur. 'Zolang u geen onnodige bombarie maakt is het geen probleem om meneer bij te staan. Maar wees u geduldig; de narcose is nog in werking. Laat hem rustig uit de medicatie slapen,' gaf hij nog kalm ter advies. Daarna liep de hoofddokter terug naar de operatieruimte om daar de laatste nodige dingen af te handelen en de kamer brandschoon achter te laten voor de volgende operatie.

Enkel en alleen al aan de uitdrukking van de vrouw was het duidelijk op te maken dat ze deze details niet had geweten. Maar Neara's houding bleef vriendelijk en zacht, waarop Joseph zijn reactie enkel een wegdraaiende beweging van zijn hoofd was die ze opving vanuit haar ooghoeken. Hij had door dat haar houding nu duidelijk niet erbij hoorde, maar of de vrouw het zou merken vroeg ze zich af. Zodat het jonge, blonde meisje niet buiten beeld bleef en misschien om het kinderachtig genoeg dieper bij de vrouw erin te wrijven had ze nog doorgesproken. Haar ogen gleden van de vrouw af, duidelijk haar aandacht niet meer bij haar alsof ze het niet verdiende. Daarentegen vestigde ze haar zachte blik op de jongen naast haar, waarna hun blikken kruiste. 'Aangenaam, Thamias. Mijn naam is Neara,' leek ze het voorbeeld te geven voor een behoorlijke begroeting, hopend dat het de vrouw nog meer zou steken. Ze kon het niet op haar naam hebben om werkelijk bot te doen tegen haar, het zou niet van haar verwacht worden als leidster van een planeet. Vriendelijk en met de natuurlijke interesse voor het kind had ze door gevraagd. Zijn zin werd niet afgemaakt, en Neara's vergrootte ogen waren op de vrouw gericht. Neara haalde Elwin langzaam uit de wagen, haar blik vastgepind op de vrouw voor haar. De kalmte leek iets ondragelijk te hebben, de zilveren golvende irissen hadden plaats gemaakt voor een matte brok donker grijs. Enkel en alleen de strakke uitdrukking op haar gezicht sprak genoeg. Ze had geen recht om de vrouw nu aan te spreken op haar opvoedwijze, maar mocht het nog een keer gebeuren voor haar ogen dan zou ze zeker ingrijpen. Hoe de jongen erop reageerde maakte het duidelijk dat het niet de eerste keer was. Haar kaken klemde zich op elkaar om haar mond niet open te trekken en weer tegen de jongen beginnen te praten. Wetend dat ze alleen maar meer ellende voor hem zou open trekken. Haar ogen schoten naar de jongen, de blik zachter en teder alsof ze in een split seconde van emoties kon veranderen. Haar armen waren om Elwin heen geslagen, hield hem warm tegen zich vast en streelde zijn bol met haar hand alsof de vrouw er toe in staat was ook de tweeling om het minste geringste een klap te verkopen. De onbezorgde brabbelende geluidjes van Elwin deed het drukkende gevoel in haar hart gedeeltelijk opheffen toen het lampje uit ging. Haar ogen volgde de oudere dokter toen deze binnen kwam, haar gelaat neutraal en kalm terwijl haar armen Elwin ongemerkt zachtjes strakker tegen zich aan trok. Haar ogen schoten van hem af om een korte blik op het voorbij rijdende bed te vestigen en naar de woorden van de dokter te luisteren. 'Dank u,' sprak ze zachtjes tegen de dokter waarbij haar mondhoeken om krulde in een al even dankbare glimlach. 'We zullen het rustig houden,' nam ze al het besluit voordat de vrouw in de reden kon vallen van de dokter, een reactie die voor haar haast overdreven leek. 'Vrouwe,' terwijl Neara met Elwin in haar armen opstond had Joseph haar aangesproken en was als een schaduw naast haar komen staan. Neara zelf leek er niet van op te kijken, keek de man in een lang pak gehuld kalm aan. Zijn lippen bewogen, maar wat hij sprak was alleen voor Neara te horen. Enkele woorden als Het Rijk en bestuur konden worden opgevat. Neara knikte Joseph vriendelijk toe, waarna de man zijn bovenlichaam een stukje naar voren bewoog als het wijze van buiging waarna hij zich omdraaide en van het gezelschap weg liep. In een optrekkende waas leek hij te verdwijnen, zonder dat de schuifdeuren open gleden voelde Neara hoe zijn geest afstand nam en de taken zou verrichten die zij op dit moment niet kon doen. Naast Neara rolde de kinderwagen met de nu langzaam ontwakende Asema met haar mee, haar eigen aandacht op de geheel wakkere Elwin die zijn vuistjes weer om de golvende en bewegelijke lokken van Neara had gebonden. Op haar lippen lag een stralende glimlach terwijl ze zachtjes tegen het jongetje babbelde en de kamer inliep waar de zusters net de ruimte verlieten. Terwijl de kinderwagen zich praktisch installeerde zakte Neara ernaast op een comfortabele stoel neer, haar ogen even naar Savador laten schieten waar nog geen beweging leek te zijn. Hoe zeer ze eigenlijk weg wilde, sprak haar trots zich tegen. Kwam in strijd doordat de vrouw er met haar zoon ook was, en vond het haast een verraad voor Savador als hij wakker werd ze er niet meer zou zijn en hij opgescheept zou zitten met zijn keuze van een vrouw. Ze vroeg zich af of hij werkelijk van haar hield of kon houden, en als dat zo was begon ze het beeld van zijn vorige vrouw Diva maar ook bij te stellen. Zachtjes neuriënd had ze haar ogen weer op Elwin gericht, wist dat ze op dit moment weinig anders kon doen dan wachten en zorgen dat de tweeling rustig bleef. Voornamelijk Elwin, omdat Asema met slaperige oogjes nu enkel voor zich uit staarde en stilletjes om zich heen keek zoals ze altijd deed. Haar slangachtige ogen die ze duidelijk van haar vader had bleef hier rustig en kalm op bijna elk aspect in de nieuwe omgeving hangen, terwijl Elwin zich druk bezig hield met staren naar Neara wiens zachte stem zingend voor hem klonk en ze zijn kleine lijfje tegen die van haar aan hield. Een onverstaanbare tekst, gezongen in het Oud Puffoons vulde de stilte in de kamer. Als een zachte maar heldere fluistering weerklonk de melodie die klonk alsof hij amper door een enkele stem had kunnen worden gezongen.

Bij iedere knik voelde zich meer vertrouwd en zelfverzekerd. Ze schoot sneller langs alles en secuurder. Maar bij iedere keer werd ze vermoeider. Ze liet nog steeds de constante zuurstof vrij. En het begon langzaam haar energie op te vreten. Ze zag dat Gireards begon met hechten en liet de zelfde ronde achterwegen. Ze concentreerde zich op de hartmonitor. Ze wachtte tot hij de spullen neerlegde. Het duurde langer dan gewenst maar ze wist dat dit wel nog even zou duren. Heel secuur ging het draad er in. En ze volgde iedere bewiging. Hoorde de monitor regelmatig piepen en wist dat dit goed zou komen, maakte niet uit wat er nog gebeurde. Op een gegeven moment was een doffe klak te horen van de schaar en Mealena wist genoeg. Ze schoot overeind en wees op de apperatuur. "Koppel hem los en volg mij...." sprak ze. Gireards zou ongetwijfeld met de twee vrouwen gaan spreken en zij zou hier zijn taak overnemen. Haar latex handschoenen trok ze snel uit en ze gooide het goed gewerpt in de prullenbak zodat ze niet nogmaals gebruikt zouden worden. Ze trok haar mondkapje weg en haar groene schort ging uit. Ze liep het bed aan de voorkant voor richting de kamer waar Savador had gelegen tijdens de kritieke toestand. Als een geboren leidster wees ze de assistenten stuk voor stuk hun taken. Tot ze klaar waren. Bezweet op haar voorhoofd veegde ze het weg. Ze zag Neara naar binnen komen en knikte enkel. Ze zweeg kort. Liep bezweet langs haar richting de kantoor. Ze liet constant dezelfde zuurstof uit en kon het niet stoppen. En Neara zou het ongetwijfeld gemerkt hebben. Ze leunde kort tegen het bureau en hijgde. Nog binnen geen vijf minuten was haar voorhoofd zo bezweet als maar zijn kon. Ze zuchtte kort. Probeerde zich te concentreren op haar magie. Ze kon haar gevecht van binnen niet los laten. Het feit dat ze iets in Savador zag was onvermijdbaar en dat hield haar vast in deze stand. Ze hijgde steeds zwaarder en voelde haar magie leeggeslurpt worden. Echter kwam een knokkige hand op haar schouder terecht. Gireards stond achter haar. Haar ogen verwijdde zich en ze kalmeerde grotendeels. Haar magie kwam tot rust en ze merkte dat ze weer in normale stand stond. Ze zweeg en keek naar Gireards. "Bedankt..." sprak ze zachtjes en lichtelijk verlegen. Ze knikte. "Ik ga even pauze nemen in de kantine. Mijn pieper staat aangesloten op Savadors apperatuur, mocht er wat gebeuren kom ik direct in actie..." sprak ze. Ze wachtte nog even de reactie van de dokter af en liep toen richting de kantine om wat te eten te gaan halen.

-Excuses dat ik Gireards wat godplayde, sorry Noah T^T-

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ - Och geeft helemaal niks Mitch! Het was niet eerlijk dat iemand die Savador helemaal niet behoorde te kennen van een belangrijk detail wist die zij nooit had geweten. Het was niet eerlijk dat deze vrouw zich zo uitzonderlijk mooi en kalm kon opstellen. En het was niet eerlijk dat deze vrouw juist behandeld werd als een partner van Savador. Dat was zij, en zij alleen. En dat zou de hele wereld binnenkort moeten weten als ze zichzelf aan die man zou uithuwen. Zoals Uda ontevreden haar lege bord wegschoof en haar been over de andere sloeg op hetzelfde moment dat ze minachtend haar blik van de vrouw van onmogelijke perfectie voor haar wegdraaide, zo kon Thamias haar enkel met grote ogen aanstaren toen ze zichzelf aan hem voorstelde als Neara. Neara; één van de Legendarische Magicians en dé Vrouw van de Lucht. Daar sprak je niet tegen alsof ze een ongewassen straatzwerver was, zo iemand behandelde je niet alsof het de luidruchtige buurvrouw was waar je de meeste keren dat je elkaar zag flinke mat mee had. Uda leek er ook ontzet door te zijn, het was duidelijk te zien in de blik in haar fonkelende ogen die nog meer wrok en haat uitten. Geen wonder dat dat mens beschikte over exceptionele schoonheid. Alle vrouwelijke Legendarische Magicians waren zo bloedmooi; dat verontrustende feit waardoor zij alleen nog maar lelijker leek vond ze vanzelfsprekend maar niks. Thamias verzamelde zijn moed bij elkaar en deed zijn mond open. Hij wilde iets zeggen. Juist op dat moment legde Uda haar spitse lange vingers op het bovenbeen van haar zoon en boog zich iets naar de Vrouwe toe. 'Uda Sathandiai, zeer, zéér aangenaam,' ging ze Thamias gauw voor met reageren, alsof de kennismaking voor haar bedoeld was. Daarbij legde ze een overdreven nadruk op Savadors achternaam en haar laatste twee woorden. Vrouwe of niet, die sloer moest niet denken haar man in te gaan pikken, dom wicht dat ze was. Thamias kon enkel zwijgen en staren. Op zijn moeder ingaan was een onverstandig idee, alhoewel hij totaal geen vrees voor haar had. Zo jaloers als ze was bleef Uda's blik strak gericht op Neara toen ze een klein jongetje met ravenzwart haar en felgroene ogen - zoals ze haar met alle poeslieve vriendelijkheid had medegedeeld waarschijnlijk één van Savadors kinderen - uit de kinderwagen haalde alsof zij de moeder van het grut was. Of in ieder geval zou willen zijn. Het was aan een lelijke kloppende ader bij haar slaap te zien dat ze zich er mateloos aan irriteerde. 'Wat een afzichtelijk mormel. Wil je dat wezen nog meer bevuilen met je vuile vingers? Het is je kind niet en dat zal het ook nooit worden, liefje. Leg terug dat ding, Savador heeft mij namelijk aangewezen tot hun nieuwe moeder,' spuwde ze de woorden hatelijk uit, haar blik al net zo hatelijk als haar uitdrukking. Net zoals Uda het doodnormaal leek te vinden om haar eigen zoon om het minste of geringste af te ranselen, leek ze het kennelijk ook alledaags te vinden om deze woorden bedrenkt met toorn en afgunst recht onder de neus van de Vrouwe van de Lucht te schuiven. Dat ze hoog in rang stond betekende immers nog niet dat ze alles kon flikken wat ze wou. En Uda wilde haar dat op nog veel meer andere manieren duidelijk maken totdat het rode lampje boven de deur van de operatiekamer uitsprong en de hoofddokter hen het goede nieuws kwam vertellen. Ze had zojuist een dikke sigaret opgestoken in de hoop wat tot kalmte te kunnen komen - ze wilde zich immers het overdadige maskertje voorhouden dat ze het serieus het einde van de wereld vond om het feit dat Savador zoveel moest doorstaan - maar sprong met een overdreven gemaakt kreetje van vreugde op toen de dokter zijn woord deed en draaide van blijdschap zelfs even om haar as. De dokter kreeg een hartelijke omhelzing, iets wat hij aan zijn uitdrukking te zien uiterst ongebruikelijk vond. Terwijl Thamias zijn blik vestigde op het bed dat van de operatiekamer naar de rustkamer gereden werd jammerde zijn moeder bedankbetuigingen in alle vormen en maten en leek de ongemakkelijke dokter voor de komende vijf minuten als haar persoonlijke knuffelbeer te zien. Voor die vijf minuten nog om waren wist dokter Giraerds zich echter met vriendelijke maar vermoeide glimlachjes en opgeheven handen ter verontschuldiging uit de stevige grip van de vrouw los te wurmen. Vreugde na een succesvolle operatie was altijd mooi om te zien, maar dit ging hem toch een beetje te ver. Het was zijn werk. Hij was Mealena gevolgd toen hij haar samen met een aantal assistenten uit de kamer zag komen, bezweet en uitgeput. Het was niet verbazend om haar zo te zien na deze zware taak. Ze had het fantastisch gedaan, maar ze was onthutst en ook de innerste stroming van magie leek door de war te zijn. Zijn zware hand kwam te rusten op haar schouder te liggen. Het kostte hem niet veel moeite om alsof het hem een gegeven zegen was weer tot rust te krijgen. Hij glimlachte haar zwakjes toe toen ze hem aankeek. 'Je hebt het geweldig gedaan. Niet iedereen was zo gemotiveerd en bekwaam als jij vandaag. Mijn complimenten,' sprak hij haar tevreden toe. 'Ik ga even pauze nemen in de kantine. Mijn pieper staat aangesloten op Savadors apperatuur, mocht er wat gebeuren kom ik direct in actie...' Giraerds knikte haar begripvol toe. 'Ga jij eerst maar eens een extra lange pauze nemen. Die heb je meer dan verdiend.' De glimlach bleef op zijn gelaat aanwezig toen hij Mealena nakeek voor hij zelf richting zijn kantoor liep. Intussen lag Savador nog buiten bewustzijn terug in dezelfde kamer, weer aangesloten aan allerlei apparatuur zoals voorheen. Het enige verschil was dat hij nu een dun wit ziekenhuisgewaad droeg, een slang tot in zijn blaas had en hij gewoon op zijn rug kon liggen door middel van verhogende kussens bij zijn nek en onderrug; op die manier lag hij niet op de plek waar hij zojuist nog geopereerd was. Het was een lange verticale snee die gedicht was met verscheidende hechtingen, verborgen onder het witte gewaad en de deken die zorgvuldig tot zijn middenrif was opgetrokken. Een doorzichtige zak, voor een kwart gevuld met urine, lag gekoppeld aan de catheter en bungelde aan een haakje aan de zijkant van het bed. Besef van tijd en ruimte, ook geen zicht, tast of gehoor drong nog niet tot hem nader. Nog te diep onder de laatste bijwerkingen van de narcose sliep hij zijn medicatieroes uit, en had daarbij ook geen weet dat de vrouw die hem de afgelopen dagen zo had bijgestaan samen met zijn eigen vlees en bloed binnenkwam. Gevolgd door iemand waar hij eigenlijk veel minder op zat te wachten. Gelukkig had een dokter Uda er vriendelijk aan herinnerd dat dit een ziekenhuis was en roken alleen in bepaalde wachtruimtes was toegestaan, waardoor ze met een onvoldane frons de peuk gewoon midden in de gang had uitgetrapt en achtergelaten. Nu zat ze met een zakdoekje emotioneel te doen en snoot ze haar scherpe haakneus luid in het bevlekte vod om haar jolijt dat Savador nog in leven was aan iedereen in de kamer te laten horen. Thamias zat er zwijgend als de dood naast en had zijn blik gericht op de bleke man in bed, wiens ogen nog gesloten waren. Zijn aandacht ging uit naar Neara toen ze behalve haar pracht in voorkomen ook liet blijken in haar stem op het moment dat ze een zuivere serene melodie zong voor het kleine jongetje in haar armen. Kinderachtig als ze ook kon zijn had Uda als reactie hierop haar zakdoek weggeworpen en haar handen tegen haar oren gedrukt, ondanks dat de zang betoverend mooi was en ze geen enkele noot in de melodie ooit zou kunnen halen met haar eigen rasperige stem. De klanken leken ook door de harde muur van Savadors onbesef heen te dringen. Ergens onder voelde het raar, een lange plek op zijn rug voelde raar en er kriebelden kleine tintelingen door zijn rechterpols. En onder alle verdovingen deed het pijn; de geopereerde plek, de hechtingen, de catheter en zelfs de naald van het infuus. Alle uitgebleven pijn trad nu genadeloos op de voorgrond en het kille zweet brak hem uit. Een frons verscheen tussen zijn wenkbrauwen, evenals dat zijn ademhaling zich langzaam leek te versnellen. Maar tegelijkertijd was het ook een goed teken; hij kwam weer tot besef. En die bekende engelachtige stem die de serene melodie bleef voortzetten - het was eindeloos. Zo snel als dat alles van binnen zich tot één brok ophoopte, zo snel zwakte het weer af doordat de zangerige stem haast als een nieuw verdovingsmiddel werke. Vermoeid maar zeker gingen zijn ogen langzaam open, hoe zwaar zijn oogleden ook aanvoelden. Het eerste wat hij zag was een strak grijs plafond met warme lampen, een zak met bloed aan een ijzeren standaard van zijn infuus en de laatste zonnestralen afkomstig van een vuurrode ondergaande zon die alles in de kamer belichtte. Met veel moeite draaide hij zijn hoofd opzij en staarde hij recht in de zilvergrijze poelen die hij zo naar verlangd had. Zijn slangachtige ogen bleven een langere tijd in de ogen gericht alsof hij later pas tot de conclusie kwam dat het Neara was. Zijn mondhoeken krulden zich enige tijd later om in de ontroerendste glimlach die iemand ooit bij hem gezien zou hebben, en uit zijn verzachtte blik was duidelijke hartstocht af te lezen. En hij was nog nooit zo blij geweest om haar weer terug te mogen zien, in zijn eigen verdergaande leven, in dit levende lijf. Een bleke hand schoof zich naar de rand van de matras om zich energieloos en haast zonder enige grip om die van Neara te sluiten en haar naar zich toe te trekken. 'Neara,' fluisterde hij haar naam zacht. Zijn armen sloten zich om de vrouw heen die hij zo gemist had, alsof hij echt even weg was, zijn hoofd helde over haar schouder om zijn hand beminnelijk door haar dikke witte lokken te laten gaan. De glimlach had zich uit geluk verbreed en zijn ogen waren in de omhelzing gesloten, het allesoverstemmende geluid van sneller opeenvolgende piepjes die direct naar zijn versnelde hartslag verwees totaal negerend. Savador nam een diepe snuivende ademteug door zijn neus om de opkomende tranen tegen te gaan op het moment dat hij Neara weer losliet. En voor nu was hij moeder dankbaar dat ze hem teruggezonden had, dat hij verder mocht leven. Zonder zijn liefdevolle blik van haar af te scheuren en zonder zijn spieren ook maar toe te staan om de glimlach op zijn gelaat te laten verdwijnen liet hij zich weer in het kussen terugzakken. Ze is er voor hem geweest. Ze had hem al die tijd bijgestaan. Hij was haar voor eeuwig dankbaar. 'SAVADOR!' Savador veerde geschokt weer op toen hij plotseling een knie in zijn maag kreeg gedrukt en een hak achter een draad van de catheter bleef haken waardoor de buis zowat half uit zijn blaas werd getrokken. Hij zakte vervolgens met een van pijn betrokken gezicht weer krampachtig omlaag toen de helse pijn in zijn rug door de snelle bewegingen opspeelde en hem terugdwong in liggende positie. Als vanuit het niets lag er een vrouw over hem heen, die haar gezicht verborgen had tegen zijn schouder en met haar magere armen om zijn hals diepe uithalingen uitstootte van verdriet. Haar vochtige wangen bevochtigden zijn huid toen ze veel te natte zoenen in zijn gezicht drukte en herhaaldelijk de sluike lokken uit zijn gezicht bleef strijken. 'Het komt wel goed, lieve schat. Ik ben hier. Je vrouw is hier. Je hoeft je nergens meer zorgen om te maken, alles komt goed. Dat beloof ik, lieverd, dat beloof ik!' Alsof hij een klein angstig kind was bleef Uda zacht over zijn wang en lokken strijken en deed een onnodige poging hem tot kalmte te sussen. Savador lag echter roerloos en doodkalm naar de vrouw op hem te staren, met nu eerder ontzetting dan verbazing in zijn blik te vinden. 'Uda,' het klonk eerder als een conclusie dan dat het vragend klonk, evenals dat het leek alsof hij helemaal niet blij was om haar te zien. En eigenlijk was hij dat ook niet. Hij vond het helemaal niks dat ze al zo erg gesteld op hem leek te zijn dat ze hem al als beminde beschouwde. Daarom, met een jankende Uda nog over hem heen, ging Savadors aandacht weer uit naar Neara. Langzaam kroop zijn blik weer naar haar terug om haar weer met dezelfde liefhebbende glimlach aan te kijken en te genieten van het diep gelukkige gevoel dat zich in een warm gevoel van hem meester maakte wanneer hij haar gezicht zag. Zijn hand vond weer een weg terug naar de hare, zijn duim streek teder langs haar slanke vingers, waarbij hij Uda's luide geween, het feit dat ze over hem heen lag en zelfs haar aanwezigheid gewoon leek te negeren. Alleen daaruit was al op te maken dat hij Neara veel liever, mooier en knapper vond en veel liever naar haar verlangde dan de wangunstige vrouw op zijn borst die zich zo wanhopig de zijne wilde maken.

Neara's ogen bleven op Elwin gericht, het levendige gezichtje gaf haar kalmte ondanks de woorden die de vrouw sprak. Ze had zich eerst voorgesteld alsof ze de vrouw van Savador was, een feit waarvan ze wist dat het niet klopte. Ondanks haar houding tegen de relatie of verhouding die Savador en zij hadden - of niet, stak het haar ergens dat deze vrouw zo achteloos met zijn naam omging. Alsof hij nu al haar hand had gevraagd. Nu durfde ze het op haar hals te halen zijn kind te beledigen, het onderuit te halen nu het zo jong was en haar te behandelen alsof ze gif in haar vingers had. Langzaam, uiterst kalm en met een te vriendelijke en serene glimlach op haar lippen alsof ze het nog eens onder Uda's neus wilde wrijven dat zij veel meer bezat en was dan zij had ze haar ogen op haar gericht. 'Tot nu toe heb ik je niet als een moeder zien gedragen, zelfs niet naar je eigen kind. Pas als je dat kan, denk ik dat ik maar enigszins naar je zou luisteren, liefje,' goede naam om te behouden of niet, haar houding trok het bloed onder haar nagels vandaan met haar eigen voorliefde voor kinderen. Haar over vriendelijke uitdrukking op haar egale gezicht was niet veranderd terwijl ze sprak, ook haar stem had zacht en melodieus geklonken terwijl ze Uda eigenlijk uiterst nijdig beantwoorde. Op dat moment doofde het rode lichtje, nam haar kalme ademhaling een ander ritme aan toen de dokter door de deur kwam. Hij kwam pas weer tot rust na het goede nieuws, en hoewel ze waarschijnlijk blijer was dan Uda zou ze het niet in haar hoofd halen om het zo te uitten. Langs Uda heen was ze zachtjes met de kinderwagen naar de kamer gelopen zodra deze toegankelijk was en had naast het bed plaats genomen met Elwin op haar schoot. Aangezien er geen commotie mocht worden gemaakt, en ze zich onderhuids steeds meer begon te irriteren aan het gesnuif van Uda waarvan ze merkte dat het grotendeels toneelspelen was - aangezien haar hartslag normaal bleef - hield ze Elwin rustig met het zachte liedje. Terwijl haar zachte stem doorzong en Elwin zich rustig bleek te houden ondanks dat zijn ogen af en toe doorschoten naar de bleke en golvende lokken gefocust op het liedje. Neara's ogen gleden opzij bij het minste besef dat er iets aan Savadors houding veranderde, zijn ademhaling ongehoord versnelde. Iets wat ze naar haar zinnen veel te snel opmerkte, samen met de frons die zijn eerst zo kalme gelaat doorbrak. Zachtjes zong ze door, haar ogen nu op Savador gericht die langzaam leek te ontwaken waardoor Elwin even aan haar zicht ontging. Langzaam boog ze naar voren, schoten haar ogen heen en weer zonder dat er een onderbreking in haar stem te horen was en zette ze Elwin die kleine geluiden van protest gaf terug naast zijn doodstille zusje. Haar bovenlichaam draaide zich naar het bed toe, haar handen op het matras waarna ze doodstil bleef zitten en haar stem door liet gaan op het moment dat zijn oogleden trilde en langzaam open gleden. Vanuit het niets voelde ze de opluchting als een kanonschot door haar heen gaan, merkte ze hoe haar hart de spanning vast gehouden had en hoe bang ze eigenlijk was geweest. Haar wenkbrauwen lichtjes naar elkaar toe gekropen in een vage, haast wanhopige blik op haar gezicht die je alleen zou herkennen als je vaker met haar omging. Een minuscule weerspiegeling van wat ze had gevuld vanaf het moment dat hij van de stoel was af gezakt, en hij haar haast met zijn laatste glimlach had aangekeken. Haar ogen bleven op hem gevestigd, op de details in zijn goudkleurige irissen. De lichte kleurnuances erin, de diepzwarte pupil die uiteen getrokken was en al even onophoudelijk terug staarde. Als gehypnotiseerd krulde haar eigen mondhoeken haast droevig maar gelukkig om toen die van hem dat ook deden. Hoezeer ze zich bleef voorhouden dat wat ze hadden meer naar het niets ging was ze nog nooit zo blij geweest deze uitdrukking op zijn gezicht te zien. De opluchting leek van haar af te druipen, het onging haar geheel dat Thamias en Uda nog bij hen in de kamer zaten. Haar eigen smalle vingers verstrengelde zich in die van hem, waarna haar bovenlichaam omhoog kwam en naar hem toe helde. Alsof en geen kracht meer in haar lichaam was drukte ze zachtjes zichzelf tegen hem aan, verborg haar gezicht tegen zijn hals aan bij het horen van haar naam. Enkel het gepiep van het apparaat die zijn hartslag in de gaten hield deed haar glimlach verbreden, had het zelf ook al gevoeld. 'Speel geen spelletjes waar ik niet kan volgen,' fluisterde ze hem zachtjes toe, enkel hoorbaar voor zijn oren. Hoezeer ze mensen niet dichtbij liet komen, bang om pijn gedaan te worden; ze was geen gevoelloos mens. Als hij voor haar ogen was gestorven zou ze de volgende dag niet weer rustig aan het werk gaan, kunnen glimlachen of kunnen denken. Blij dat zijn hart weer het ritmische geklop liet horen ademde ze langzaam en iets trillend uit in zijn nek totdat zijn armen weer wat verslapte en ook zij weer ruimte tussen hen creëerde. 'Welkom terug,' glimlachte ze naar hem, ergens een lossere glimlach vergeleken met de serene maskers die ze normaal droeg. Deze leek als een donderslag van haar gezicht af te springen bij het horen van de gil, waarbij haar hoofd omdraaide naar de vrouw. Haar lichaam was terug geschoten en had Savador hand los gelaten toen Uda zich op Savador wierp voor de tweede keer. Het masker kreeg geen tijd om op haar gezicht te komen, en voor even maakte het haar niet uit dat Thamias het nog kon zien. Haar kalme blik verdween voor een kille irritatie bij het zien van de pijn die ze Savador aandeed, hoe ze merkte hoe de blijkbaar oerdomme vrouw de dokters woorden negeerde en zich op hem had geworpen. Ze was echt nog dommer dan het achtereinde van het varken om zich zo op iemand te werpen die net een operatie achter de rug had. Haar egale gezicht was zakelijk hard geworden, haar blik op het lichaam van de vrouw gericht. De "liefkozende" woorden die ze naar Savador smeet haalde haar suizende gehoor niet meer. Het was dat Savadors vingers uiteindelijk weer die van haar bereikte, waardoor haar duidelijk geïrriteerde blik naar hem schoot en enigszins verzwakte. Even trilde haar vingers onder die van hem, een erkenning van zijn aanrakingen, maar haar ogen schoten al gauw weer terug naar de vrouw. 'Uda,' weerklonk haar stem kalm en bijna ijzig, waarna ze uiterst rustig haar andere hand met een soepele beweging optilde. Op dat zelfde moment leek Uda's lichaam deze beweging te vinden, werd haar lichaam opgetild van Savadors nog broze lichaam af en werd ze terug gezet in haar stoel onder de starende en koele blik van Neara's nu diep grijze ogen. 'Het lijkt me nou niet echt slim dat je je op een net geopereerde man gooit waarbij de wonden nog niet eens dicht zijn en hij nog amper uit de narcose is. Schaam je,' het laatste klonk zachter en haast sissend, en samen met haar koele ogen was het duidelijk dat de vrouw zich niet gedroeg zoals er van haar verwacht werd. 'Zelfs je zoon doet het beter dan jij,' wreef ze er nog geheel vriendelijk en kalm bij haar in, om zich al even soepeltjes terug in de stoelleuning te laten zakken en ontspannen te blijven zitten. Amper door dat hun beide vingers nog haast ongezien in elkaar verstrengeld waren, haar ogen nog op de vrouw gericht. Naast haar begon Elwin weer ongenoegen geluidjes te maken door de plotselinge opwelling van emoties, en leek zelfs Asema onrustig te worden. Zelfs de schorre geluidjes die werden geuit klonken als het woord papa. 'Energie genoeg om je kinderen gerust te stellen?' haar gezicht nog enigszins gespannen had ze haar nu kalmere ogen op Savador gericht. Hield zichzelf in de hand, probeerde weer de spoeling aan emoties tegen te gaan. De opluchting, de wegdrijvende paniek, de opkomende tranen die met dit alles gepaard gingen en ze niet van plan was hier te laten stromen. Ze wist enigszins dat er meer achter het slot schuilde, maar koppig als ze was hield ze het voor zichzelf weg. Hun toekomst was niet samen bedoeld. Haar angst om dichterbij gekomen hield haar in eerste instantie tegen, en zijn keuze die hij al eerder had gemaakt speelde ook mee. En zoals het nu leek zou hij Uda niet zo gemakkelijk kunnen wegwerken. Na dit alles zou er een punt achter gezet worden, zou ze een van haar favoriete spelers uit haar spelletjes moeten verwijderen, om in de kleine omgeving van de school hooguit een nieuwe te vinden of weer alleen achter te blijven. Weer kreeg haar koppige verstand gelijk, telkens zou zij alleen achter blijven. Het was goed nu, ze had zichzelf niets toegestaan of op gehoopt. Er was nog genoeg achter het slot gebleven om er overheen te komen.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Het vermogen om haar weer opnieuw in zijn armen te mogen houden ging gepaard met groot geluk, iets dat hij in zijn leven miste als een leeg gat in zijn hart. Dat hij het van een halfstervende straatjongen die in de duisterste steegjes van Shadra moest ontkomen aan rijkelui die schoffies als hij liever doodsloegen dan ze een dubbeltje te schenken geschopt had naar hoofdmeester over één van de algemeenste scholen voor magisch getalenteerde kinderen en toekomstige Heer der Duisternis, dat mocht allemaal niet baten. Een hoog man was niets zonder geluk, niemand zonder liefde en waardering. Savador kneep stijf zijn ogen dicht en nam direct ook het profijt om Neara's vertrouwde geur in haar lokken als zilverdraden op te snuiven. Hij had moeders verzoek aangehoord. Met haar zou hij terugkeren wanneer het boek over hem wél zijn definitieve einde bereikt had. 'Speel geen spelletjes waar ik niet kan volgen,' Neara's fluistering was enkel toegankelijk voor zijn oren, ze glimlachte lieflijk om het klaarheldere geluid van de snelle tonen die op zijn hartslagfrequenties duidden. Zijn bleke hand omlijste nog teder een helft van haar gezicht op het moment dat Savador zich met een milde glimlach terug in het kussen liet zakken. Daarbij wees hij zichzelf er streng op dat hij het niet moest wagen zijn blik ook maar één enkel moment van haar af te scheuren, geheel woordloos. 'Vergeef me,' verontschuldigde hij zacht, zijn stem nog wat hees. 'In deze nieuwe ronde is de beurt aan jou.' Hij sloot zijn woorden af met toepasselijke omkrullingen van zijn mondhoeken, al gebeurde dat na alle pas plaatsgevonden gebeurtenissen nog wat zwakjes. 'Welkom terug.' Zijn glimlach verbreedde zich terwijl er in zijn slangachtige poelen duidelijk emoties begonnen op te spelen. 'Ik zou nergens liever willen zijn,' zei hij zacht terug, zijn toon iets gemengd met lichte triomfantelijkheid. Hij had Neara nog veel meer willen zeggen, maar kreeg hier de kans niet voor toen Uda zich zonder pardon in alle vertwijfeling op hem wierp en hij verschrikt overeind veerde door de pijn die ze hem met haar onvoorzichtigheid bezorgde. De diepe pijn die zijn nog brose rug nog niet kon verwerken, het onfijne gevoel van een hulpmiddel dat half uit zijn oorspronkelijke positie werd getrokken en wat al helemaal geen pretje voor een man was. Zijn wijze van begroeting jegens haar, het op een wat teleurgestelde wijze uitspreken van haar naam, was een directe verwijzing naar zijn momentele mening over haar. Hij wilde Uda er niet bij. Niet nu. Dit was nog geen geschikt moment voor haar om haarzelf opnieuw in levende lijve aan hem te onthullen, ze kenden elkaar nog pas net. Hoe wist ze überhaupt dat hij was opgenomen in dit ziekenhuis? Om Neara niet van streek te maken in deze situatie - en eigenlijk ook gewoon om het feit dat zijn aandacht veel liever naar haar uitging dan dat aanstellerig nest - sloten zijn zwakke vingers zich loompjes om haar slanke hand en glimlachte hij haar daarbij beminnelijk toe. Hij wist dat zoiets als dit het bloed onder haar nagels kon halen, en niet zozeer omdat ze hem mogelijk als meer dan enkel een pion in haar spelletjes zag. Uda was simpel gezegd gewoon een vrouw om je dood aan te ergeren. Behalve het feit dat ze door op hem te springen al zijn aandacht op wilde eisen ook gewoon haar verrotte jaloezie regelrecht bewees door steeds zijn hoofd naar haar terug te draaien als hij het waagde die lichtharige feeks aan te kijken; het wees er gewoon direct op dat ze zowel van binnen als van buiten zwartgeblakerd was van de negatieve emoties. Savador, echter, hield zijn slangachtige ogen vanuit zijn ooghoeken gewoon met dezelfde kalme blik en de lieve glimlach op Neara gericht wanneer Uda wanhopig zijn gezicht van haar afdraaide. Het kon hem nauwelijks iets schelen dat hij steeds kleine stukjes van haar hart liet afbrokkelen iedere keer dat het zich herhaalde. 'Uda,' totaal niet afgeschrikt door Uda's verlangens had Neara zo kalm maar kil als ze kon zijn een simpele hand opgeheven om haar krijsend en gillend door middel van luchtmagie terug naar haar plaats te begeleiden. Meteen voelde Savador het opluchtende verschil van de verminderde druk op zijn lichaam. 'Het lijkt me nou niet echt slim dat je je op een net geopereerde man gooit waarbij de wonden nog niet eens dicht zijn en hij nog amper uit de narcose is. Schaam je.' Uda zat sputterend in haar stoel, duidelijk van haar stuk gebracht door deze corrigering van een andere vrouw die haar zinnen blijkbaar ook op Savador had gezet. '"Een" net geopereerde man?!' riep ze quasi-ontzet uit. Ze leek zich vliegensvlug weer bij elkaar te rapen, haar uitdrukking bedrenkt met een withete woede. In een woeste beweging schoot haar wijzende vinger ruw richting Savador. 'DÁT is wél MIJN man, doos!' Savador richtte zich met licht fronsende gesloten ogen wat op in bed. Hij leek zich er zichtbaar aan te ergeren. Er was een kleine ademteug te horen voor hij zijn mond opende. 'Voor zover ik weet ben ik nog steeds gehuwd met mijn eerste vrouw waar ik nog altijd een echtscheiding voor moet aanvragen. Ze mag me wel verlaten hebben, logischerwijs ben ik nog haar man,' wijdde hij zich met zo'n zuinig kalm toontje tot Uda dat het bijna lachwekkend was. Dat maakte haar uiteindelijk wel tot zwijgen. Kleine geluidjes van ongenoegen, afkomstig van de kinderen, verbraken de snijdende stilte. 'Energie genoeg om je kinderen gerust te stellen?' klonk Neara's vraag als geroepen. Met een heuglijke glimlach keek Savador haar aan. 'Zelfs zonder energie is het me verplicht,' stemde hij er monter mee in. Voorzichtig nam hij zijn kinderen van haar aan toen ze hem overhandigd werden. Het optillen van zijn arm om ruimte te maken kostte hem enige moeite, en ook was het niet te voorkomen dat ze steeds achter de buis van het infuus bleven haken, maar het lukte. Asema lag stil tegen zijn rechterschouder, Elwin had het zich bij zijn linker gemakkelijk gemaakt en brabbelde een stroom aan onbestaande woordjes in zijn oor terwijl zijn kleine knuistje herhaaldelijk naar de lange lokken van zijn vader greep, die sluik gedrapeerd lagen over diens borst. Er verscheen een tedere glimlach op Savadors smalle lippen, die hij op Elwins kruin en Asema's voorhoofd drukten, en het was niet moeilijk te zien dat hij zich gelukkig voelde onder het feit dat hij zijn kinderen weer in zijn armen kon sluiten. Het waren engeltjes, en Neara was een engel door ze ook onder zijn cruciale moment onder haar vleugel te nemen. Met een diepe inademing via zijn neus die een begin van een zucht moest voorstellen, dwaalde zijn hand weer af naar de hare om er zacht over te wrijven en zijn blik opnieuw naar haar op te slaan. 'Kom eens hier,' zei hij hees. Voorzichtig trok hij haar aan haar arm dichter naar zich toe. 'Laat me je nog eens vasthouden.' Zwak glimlachend boog hij zich iets naar Neara toe om zijn armen weer om haar heen te kunnen slaan en haar zacht over haar rug te strelen. Voorzichtig ging zijn hand vervolgens naar haar buik, waar hij met gespreidde vingers als een plek tegenaan bleef liggen. Zijn lippen gingen richting haar oor, om het volgende wat hij haar ging zeggen uit te sluiten voor Uda en enkel tussen hen te houden. 'Ze hebben hier ongetwijfeld betere ziekenhuisassistentie en kennis van zaken dan waar dan ook. Het is zo klaargekregen, moet je weten. Maak je droom waar, wellicht is het je hier wel gegund. De behandelingen, de controles, de ziektekosten, de operaties, de verzekeringen; ik betaal alles. De week is immers nog niet voorbij, wel dan?' sprak Savador zacht fluisterend in haar oor. Hij week vervolgens weer wat terug om Neara met een glunderende triomfantelijkheid in zijn blik en glimlach aan te kijken, Uda's jaloerse getier en aanstellerige uitingen van dramatiek op de achtergrond daarbij totaal negerend.

Ondanks de woede die zich had verzameld bij Uda die het duidelijk niet met haar woorden eens was bleef Neara's houding uiterst kalm en rustig. Haar blik op de vrouw gericht, leek zich totaal niet in te geven op haar woedende woorden. Ondanks het feit dat Savador haar werkelijk woedend kon maken, zo dat ze het niet kon verbergen leek ze het bij deze simpele vrouw uitstekend te aan te kunnen. Haar gezicht vertrok geen enkele spier, evenals haar lichaam toen ze in haar gezicht schreeuwde dat Savador haar man was. Het leek haar niet de deren, gewoonweg omdat ze wist dat de vrouw ergens gelijk had. Zij was niets meer dan tijdelijk geweest, een gezelschap uit een overeenkomst voor de laatste tijd. Zij was de gene die hij al tijden geleden had uitgekozen om er voor zijn kinderen te zijn. En Savadors tegensprekende woorden gaf er alleen nog maar meer nadruk op. Diva was dan wel verdwenen, maar de scheiding was nog steeds niet geheel rond. Schriftelijk gezien was hij nog getrouwd, stond zijn volgende vrouw al naast zijn bed te spartelen van geluk en was zij een tijdelijke tussendoortje geweest. Ze vond het niet erg merkte ze, het was niet de eerste keer dat ze dit mee maakte. Hij zou niet geheel uit haar spellen verdwijnen. Om hem te helpen had ze zijn kinderen vervolgens aangegeven. Met haar ogen op de twee peutertjes gericht die tegen de borst van hun vader aanlagen bleef ze staren. Beseffend dat haar aanwezigheid voor nu gedaan was, en naar de dokters woorden zou hij de rest van zijn jaren in leven doorbrengen. Met Uda en haar zoon, als moeder voor zijn kinderen en vrouw aan zijn arm. Zij had zelf genoeg werk om te doen. Haar ogen vlogen naar beneden, was verzonken geweest in zichzelf, toen Savadors vingers die van haar weer vanuit het niets streelde. Haar blik verplaatste weer omhoog, hoorde zijn woorden en voelde de twee strijd weer in zich op welmen. Verbazend wilde ze naar hem toe, gehoor geven aan zijn vraag. Maar dit beangstigde haar, wilde dit gevoel niet laten uitmonden in iets waar ze geen controle over had. Langzamer dan zelfs bij haar hoorde kwam ze dichterbij, enkel en alleen om hem genoegen te stellen. Half staand en leunend tegen het bed lag haar kin op zijn schouder, drukte haar lichaam niet tegen hem aan om de kinderen niet te pletten. Haar neergeslagen ogen kregen iets afwezigs toen zijn hand doorgleed naar haar buik. Langzaam verwijdden ze zich naarmate hij sprak, bewoog zich een fractie eerder terug en keek hem met verwijde ogen en gefronste wenkbrauwen aan. 'Praat geen wartaal,' was haar zachte reactie, draaide haar blik weg. Waarom moest hij hier weer over beginnen, wie zei dat ze zulke risico's wilde nemen om waarschijnlijk toch teleurgesteld te worden. Ze wilde zichzelf behoeden voor de zoveelste pijnen en verdriet, en er moesten grote en goede argumenten komen om haar te ervan te overtuigen om zichzelf te laten controleren van wat nou precies de problemen waren. 'Die week slaat nergens op,' alsof ze zijn andere woorden nooit had gehoord was haar kant van het gesprek soepeltjes over gegoten tot de laatste zin van zijn woorden. Alsof het hele verhaal daarom ging. 'Volgens de doktoren, die je ruggengraat weer recht hebben gezet, zit je leven er nog lang niet op,' zonder zich aan zijn armen of handen te storen liet ze zich terug zakken in de stoel en hield haar handen op haar schoot zodat zijn handen haar niet konden bereiken. Geheel buiten haar normale kadertje besloot ze zich juist af te zetten van haar spelers, het feit negerend dat ze ergens juist iets anders wilde. Het was te warrig, ze wist niet was ze wilde. Weg of blijven. Hem of juist niet. Voor nu waren de keuzes in haar ogen al gemaakt, hij had lang geleden al plannen gemaakt en daar klampte ze nu kinderachtig genoeg aan vast. 'Tenminste, zolang je je niet dood drinkt,' het laatste was dan niet gesproken door de doktoren zelf, maar ze had zelf wel gemerkt dat zijn interesse voor wijn niet zoals die van haar was. Een gezellig glaasje bij het eten of 's avonds was bij hem eerder een fles midden in de nacht. Haar ogen waren haast even streng naar hem geschoten, maar lagen nu weer op de kinderen gerust. Haast alsof ze zijn blik ontweek, wat ergens ook gewoon was wat ze deed. 'Je tassen staan hier, en verdere informatie moet je aan de doktoren vragen,' sprak ze verder, haar stem eerder zakelijk en zacht en haar ogen nu in het niets gericht. Haar gehele houding uit haar doen, enkel zichtbaar als je wist hoe ze normaal was. Als een spook stond Joseph achter het ruitjes raam, niet duidelijk of hij daar net stond of alweer een lange tijd terug was. Zijn gestalte wazig en onbeweeglijk, de kunsten afgekeken van zijn meesteres. 'Misschien wordt het tijd dat ik ga,' haar stem was zachter geworden, en haar blik schoot onder haar wimpers door naar Savadors ogen. Ergens trok iets aan haar, wilde ze blijven zitten en praten. Weten hoe het verder ging, hoe zijn revalidatie eruit zou zien. Maar in haar gedachte werd er nu van haar verwacht op te stappen en zich hieruit te verwijderen.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Het feit dat zijn aandacht voortdurend afdwaalde naar Neara en Uda op de achtergrond genegeerd werd was stiekem al een verwijzing dat hij haar alles behalve als een tussendoortje had gezien, om zijn laatste dagen gauw even mee op te vullen. Het was Neara's eigen keuze geweest om mee te gaan. Daarbij was hij niet vies van gezelschap van vrouwen, maar was hij ook geen player. Neara was meer dan een doorsnee-vrouw voor hem, dat had ze hem de afgelopen dagen duidelijk laten zien. Hij had zich toegewijd aan Uda. Niet om de liefde, maar om de zorg voor zijn kinderen. Naderhand kwam de waarheid uiteindelijk aan het licht en leek Uda toch niet zo'n perfecte keuze geweest. Maar hij zou zijn persoonlijke leven voor de rest van de tijd die hem gegund werd met deze vrouw moeten delen, met dit kreng. Savador voelde zich mentaal ten onder gaan aan spijt en berouw, dat als een zwaar gewicht op zijn hart drukte en hem een hol gevoel in zijn maag bezorgde. De hevige drang om Neara te blijven zien was sterk aanwezig. Het was nooit zijn bedoeling geweest om haar het gevoel te geven dat hij haar gebruikte. Dat was niet waar. In stilte had hij de kinderen aangenomen toen die hem overhandigd werd, om even wat tijd te maken voor zichzelf en zijn zoontje en dochtertje. Het was het immers waard na deze bijna-dood situatie. 'Ach!' Uda was na haar zelf veroorzaakte commotie weer van haar stoel opgestaan en staarde met een verhemelde blik naar de kleine hummels tegen de schouder van hun vader. Met een zoet glimlachje stapte ze dichter naar het bed toe, haar ogen zo zwart als onyxen fonkelend. 'Wat een lieverdjes!' Savador staarde de vrouw die toekomstig de rol van zijn nieuwe echtgenote moest opvullen zwijgend aan, nog geen idee hebbend dat Uda alle moeite bijeen moest schrapen om de trillerige glimlach op haar dunne lippen te behouden bij het zien van die 'afzichtelijke mormels'. Al was het alleen maar om de pas herstelde man in het bed het beeld te geven dat ze wel de perfecte persoon zou zijn om de zorg voor zijn kinderen op zich te nemen. In het geheim was het hoogst waarschijnlijk alleen maar voor haarzelf, egoïstisch als ze was. Om niet meer avonden eenzaam onderuitgezakt in een fauteuil te zitten en haar neeslachtige leven te overdenken, maar om een pientje te vatten met een man en hoopvol om naderhand haar lust tevreden te stellen voor het slapengaan. Terwijl Uda al haar acteertalent uit de kast haalde om Elwin door zijn warrige haar te aaien en Asema met een veel te opgelaten uitdrukking op haar lelijke gezicht aan het lachen proberen te krijgen met de oubolligste troetelwoordjes, had Savador zich inmiddels weer tot Neara gericht - alhoewel hij Uda's handelingen vanuit zijn ooghoeken toch strak in de gaten bleef houden. Aan haar hand had hij haar zachtjes naar zich toegetrokken, wilde haar nog één keer vasthouden. Nu niet als uiting van geluk dat hij nog in leven was; hij zag het meer als afscheid nu hun dagen samen voorbij was en zijn nieuwe start met Uda zeer binnenkort zou beginnen. Einde van het sprookje. Toch was hij er wat enthousiast over toen hij zacht het idee in haar oor opperde, met een hand warm tegen haar buik. Haar droom waarmaken als afscheidscadeau, dat klonk naar zijn zin toch goed. Maar Neara's reactie was betreurenswaardig. 'Praat geen wartaal,' de glimlach gleed langzaam van zijn bleke gelaat toen Savador weer terugweek om haar aan te kijken. De blik in zijn slangachtige goudkleurige ogen kreeg iets jammerlijks. Zijn hand die de hare vasthield slapte zwakjes af en kwam als een slappe vaatdoek naast hem neer op de matras, op hetzelfde moment dat hij licht fronsend zijn ogen neersloeg. Hij zweeg. Waarom moest ze nu altjd zo doen als hij alleen maar iets goed wilde doen? Waarom zag ze nooit eens in dat hij inmiddels echt wel om haar was gaan geven? Met een lege blik en een strakke uitdrukking op zijn bleke gezicht staarde hij terug in Elwins felgroene ogen toen het jongetje zich met een blij gebrabbel naar zijn vader oprichtte. 'Die week slaat nergens op.' Zwijgzaam vestigde Savador zijn blik weer op Neara toen ze verdersprak, Uda die aan Asema's lokken begon te plukken daarbij geheel negerend. 'Volgens de doktoren, die je ruggengraat weer recht hebben gezet, zit je leven er nog lang niet op.' Zijn mondhoeken krulden om tot een lichte glimlch. Kennelijk maakte ook de Vrouwe van de Lucht fouten. 'Daar heb ik het helemaal niet over, lieve Neara,' zei hij zacht. 'Ik heb het hier over de belofte die ik je gemaakt heb. Dat ik voor deze week alles zou regelen, je zou beschermen en alles voor je zou betalen. En die week is nog altijd niet voorbij.' Hij zweeg. De glimlach ebde al gauw genoeg weer weg. De sfeer in de ruimte was plotseling snijdend, haar houding was stroef, haar blik ontwijkend. Hij wist dat hij het klaarblijkelijk verknald had, dus hij zweeg. 'Je tassen staan hier, en verdere informatie moet je aan de doktoren vragen,' sprak Neara bijna zakelijk. 'Misschien wordt het tijd dat ik ga.' De uiteindelijke woorden, de woorden waar hij heimelijk toch wel bang voor was geweest om die te horen. Hij wilde niet dat ze ging en hem hier achterliet met deze feeks waar hij als gedwongen verder zijn toekomst mee moest opbouwen. Hij wilde dat ze hier bleef, bij hem. Desalniettemin kon hij Neara's belang begrijpen; wat had ze hier langer te zoeken nu zijn voorspelde einde toch niet zijn definitieve einde leek te zijn, nu hij klaar was om verder te gaan met de vrouw die hij al maanden geleden had uitgekozen als moeder voor zijn kinderen. Het was een foute keuze geweest, maar het was wel zijn keuze geweest. En hij wist dat hij er nog lang spijt van zou krijgen. Somber had hij zijn blik weer neergeslagen, merkte vanuit zijn ooghoeken hoe Neara al aanstalten maakte om ook haar leven weer verder te vervolgen. Ze had helaas niet langer een link met hem en ze was alles behalve verplicht om hier te blijven. Hij kon het haar moeilijk verbieden om hem te verlaten. Dat zou nutteloos zijn. Savador nam een lichte ademteug voor hij zich weer naar haar oprichtte. 'Ik ga je missen,' uitte hij zijn gevoelens eerlijk. 'En Neara - ' Hij richtte zich tot de deur. Langzaam maar zeker brak er een droevige glimlach door zijn erbarmerlijke gelaat door. 'Bedankt voor alles,' zei hij met een gemeende warme glimlach. 'Ik heb een uitstekende tijd met je gehad de afgelopen dagen en de kinderen hebben meer liefde en aandacht gehad door jouw bijzijn dan van hun biologische moeder; het was het waard. Het ga je goed.' Savador wendde ten slotte zijn hoofd af om zichzelf niet nog meer pijn te bezorgen door te zien hoe Neara zich letterlijk verder van hem zou verwijderen. Hij had nooit geweten dat zijn verlangens een heel andere richting zouden aannemen.

Geen kik kwam er over haar lippen bij het toneelstuk van Uda, haar houding bleef te rustig en te kalm onder dit alles. Ondanks dat de vrouw haar uiterst irriteerde, wist ze dat het niet haar rol meer was om in te grijpen. Zij was een bij hoofdstuk, eentje die op dit moment werd afgesloten. Ze had het prachtig gevonden en gehad met de tweeling, dankte Barl dat ze voor enkele dagen in het plaatje kon passen waar ze altijd al van gedroomd had. Ze had zijn woorden verdraaid en genegeerd, kon het ergens niet uitstaan dat hij er weer over begon. Aan de andere kant maakte het haar verlegen dat hij zo bleef aanhouden, en maakte het haar ongemakkelijk. Zoals verwacht zakte zijn lieve glimlach weg na haar barse woorden, hield haar ogen van hem af zodat ze zijn gezicht niet hoefde te zien. Toch gleden haar ogen terug naar die van hem toen hij aanduidde dat ze fout zat. 'Hoe aardig het ook is, ik kan prima voor mezelf zorgen,' haar blik schoot weer weg, begon zich steeds ongemakkelijker te voelen achter het masker. Josephs gestalte achter het glas gaf woordeloos aan dat ze nodig was, de plicht riep op dit moment iets te hard. De tassen stonden naast de kinderwagen, en hoewel de dokter niet veel had gesproken had hij de basis informatie gegeven. Details moest hij maar vragen, en die zouden hem vas wel verteld worden. Na haar woorden stond ze met het zachte geluid van de zwarte stof van de jurk op uit de stoel. Haar ogen niet op Savador gericht, wilde de sombere blik op zijn gezicht niet zien. Het greep haar veel te veel aan voor haar gevoel, en zelfs het gevoel dat ze de tweeling niet over wilde laten aan die Uda welmde in haar op terwijl ze geluidloos ondanks de hakken die ze droeg langs het bed liep richting de deur. Haar ogen sloegen op naar Joseph toen ze plots Savadors stem hoorde. Langzaam draaide haar gezicht een stukje terug, de zeiknat nu voor hem zichtbaar en haar ogen neergeslagen. Haast voorzichtig gleden haar ogen naar zijn gezicht vanuit hun hoeken, voelde de steek door haar heen gaan bij de warme glimlach. Haar ogen bleven op hem gericht toen hij zijn gezicht af wendde, en onzichtbaar werden haar knokkels wit van de kracht die ze op haar hand uitoefende. Dank je weerklonk haar stem enkel voor hem, gleed een onzichtbare hand langs zijn gezicht en wang terwijl Neara zich omdraaide en de kamer uitliep. Met neergeslagen blik en een haperende ademhaling beende ze langs Joseph heen die haar zachtjes en vragend na riep. Haar passen werden sneller, voelde hoe Joseph haar op de voet volgde en wist hoe zijn gefronste blik uit bezorgdheid in haar rug prikte. Haar ademhaling werd sneller samen met haar passen. Versnelde totdat ze rende, haar jurk opgetrokken in haar ene hand zodat haar slanke benen de ruimte kregen. 'Vrouwe!' aan zijn stem wist Neara dat Joseph haar al uitgepluisd had, dat hij het wist. Dat hij wist zonder dat hij haar gezicht had gezien dat haar ogen zich hadden gevuld en dat de tranen nu over haar wangen liepen. De buiten deur schoof voor haar open en Neara baande zich een weg naar buiten totdat een krachtige hand haar bij haar pols greep. Midden in de regen stopte haar benen met rennen, werd haar lichaam naar achter getrokken in een trillende uithaal van haar plotselinge verdriet en steunde haar voorhoofd tegen Josephs borst. Sussend sloeg de butler en beschermer zijn armen om haar heen, leek het hem niet te deren dat ze beide zeiknat regende. Trillend stond Neara tegen hem aan, vergat de wereld en uitte haar wanhoop, verdriet en eenzaamheid tegen Josephs borst in diepe halen en in de buitenwereld. Het was niet eerlijk, de knoop in haar buik behoorde daar niet te zitten. Waarom had ze haar dit zelf aangedaan, waarom was ze met hem mee gegaan. Hoe dolblij ze van binnen was dat zijn laatste uren niet geslagen waren, hoe pijnlijk het voor haar was om nu gewoonweg weg te lopen. Alles een bewijs dat ze zichzelf te lang had voorgelogen, te lang had laten gaan en de keuze van vertrek voor haar was gemaakt. Niet zoals het altijd was gegaan, dat zij zelf besloot wanneer ze er een punt achter zette. Hoe ze toen wel tegen de teleurgestelde gezichten had gekund, hoe ze met rechte rug had kunnen weglopen en het achter zich had kunnen zetten. Maar nu had ze geen enkele keuze gehad, behalve de keuze om zich veel te veel aan hem te hechten. Dit was haar straf, dit was het punt waarop ze zoals een paar keer eerder in haar leven moest lijden doordat ze niet naar haar angst had geluisterd. 'Kom,' weerklonk Josephs zware stem nu zachter en liever dan normaal. Zijn armen verstrakte zich rond haar schouders en middel terwijl een paar grijs-witte vleugels zich van zijn kant uitsloegen onder het oog van elke voorbijganger. In diens volle glorie strekte ze zich uit, om daarna al even voorzichtig zich rond hun te sluiten. Het moment daarna waren ze verdwenen in een sterke wind, geen enkel bewijs meer dat ze daar ooit hadden gestaan.

Met snelle passen liep Mealena richting de katine. Haar maag knorrend van de energie waar het naar snakte. Een tweetal broodjes met wat sla en kaas vlogen op haar bord. Met een snelle pas baande ze verder richting de drank. Pakte een flesje met water. Ging rustig zitten op en van de confrontabele stoelen en zakte er zachtjes op. Draaide de dop open en dronk een flinke teug. Na een half uur was haar eten op en was ze redelijk tot rust gekomen. Ze stond op toen ze Neara met tranen het ziekenhuis uitbaande. Ze keek op haar pieper, geen slechte berichten. Ze stond op en wilde naar Neara lopen. Ze zag nog net de vleugels van Joseph om Neara komen. Ze rende het ziekenhuis uit. "Vrouwe van het lucht!..." sprak ze. Maar was al te laat. Ze zuchtte. Liep snel naar binnen voor ze te nat werd. Ineens schoten haar gedachten naar de kamer. Haast rennend schoot ze richting de rustkamer van Savador. Liep er haast in haar haast straal voorbij. Zag vanuit haar ooghoeken twee kinderen en een glimlachende man op het bed zitten. Ze stopte en keek door het raam. Het vervelende kreng van een Uda zat er ook nog. Ze legde haar hand op de deurklink en klopte kort en zachtjes tweemaal. "Excuses..." zei ze toen ze naar binnen liep. Ze zag Savador wakker en wel op het bed zitten. Ze deed de deur dicht. "Het is me een genoegen om U bij bewustzijn te zien..." sprak ze kalm en zachtjes op Savadors houding. Ze liep even naar hem en legde kort haar hand opzijn pols om zijn hartslag te controleren. Keek naar het monitor waar de lijn regelmatig omhoog sprong om een piepje vrij te laten. Haar blik schoot naar Uda die aan de haren van het jongentje in Savador's armen plukte. "Het was een hele ingreep..." begon Mealena. "Maar u was sterk genoeg en sloeg zich er door heen..." sprak ze. "Ik weet niet goed wat er speelde in de vrouwe van het lucht..." sprak ze zachtjes. "Maar ik had het gevoel dat ze zich lichtelijk zorgen maakte. Al was het niet van haar te zien..." sprak Mealena kalmpjes en glimlachte vriendelijk en gaf een korte aai over het bolletje van Savador's dochter. Mealena was misschien wel 45, ze kon omgaan met kinderen als de beste. Het was een gave. Ze glimlachte. "Je zult echter wel een paar dagen onder toezicht in het ziekenhuis moeten blijven. Mocht het goed gaan mag je weer terug. Over de revalidatie zul je verder moeten vragen bij Gireards, ik neem aan dat hij daar nu nog mee bezig is..." sprak ze met een kalme vriendelijke stem. Eigenlijk was Mealena zich, net als Neara zich dood aan het ergen aan Uda. Ze had wel neits meegekregen van het feit dat ze binnen vijf minuten Savador al weer helse pijnen had gegeven. Misschien het even onregelmatig harder kloppen van het hard kon er op wijzen. Het sneller kloppen kon ze minder snel verklaren. Of, misschien was er toch wel een logische verklaring voor. De vrouwe van het lucht was er niet voor niets constant bij geweest. Mealena vond het eigenlijk dood zonde dat de vrouwe nu vertrokken was. Aangezien juist zij een positieve invloed had op Savador. Met een kalme pas liep Mealena naar het infuus om het te conroleren. "Heeft de meneer Jeallvías honger of niet, aangezien ik dan wat te eten ga regelen..." sprak ze kalm. Haar bleefde toon die vol respect gestauwd zat was duidelijk te horen. Ze bleef zijn werknemer als schooldokter en hij bleef haar baas. In welk opzicht dan ook. Automatisch sprak ze hem aan met Meneer. Kalmpjes liep ze naar wat andere apperatuur om het te controleren en wachtte geduldig op Savadors reactie.