Met opnieuw die marcherende pas liep het meisje in een flink tempo weg van het school gebouw. Ze had haar beiden handen op haar achterhoofd, haar kin opgeheven en staarde afwezig naar de hemel. Wat zou ze vandaag eens gaan doen? De afgelopen dagen waren saai geweest. Ze had zich zowaar gedragen. Zover het ging voor haar doen. En ze had zichzelf opgesloten in de bibliotheek wanneer ze vrije tijd had. Slapen, trainen of leren waren haar bezigheden geworden. En af en toe werkte ze ook nog iets van eten naar binnen, of drinken. Maar met moeite. Ze vond het niet fijn om te eten, het gaf haar een naar gevoel. Zou vast wel bij de leeftijd horen. Ze had altijd weinig gegeten, maar het werd steeds minder. En alsnog ontkende ze stug dat het misschien voor problemen zou kunnen zorgen.
Ze liet haar armen zakken, zodat ze rustig langs haar lichaam bungelden. Keek om zich heen. Waar was ze nu weer? Geweldig; ze besloot voor een keer eens wat verder te gaan van school dan ze normaal deed, en gelijk was ze verdwaald geraakt. Ze fronste. Als ze zich om zou draaien en weer stug door zou lopen, zou ze vast weer terug komen bij de academie, zo simpel zaten dingen soms in elkaar. Maar ze had geen zin om te leren, of te trainen. En ze had teveel energie om te gaan slapen. Dan maar hier wat rond zwerven, nieuwe dingen ontdekken was altijd wel een leuke hobby zo om zo af en toe te beoefenen.

Al de mensen om haar heen fascineerde haar. Vanwege haar gewoontes begon ze al gelijk hun trekjes te bestuderen, moest af en toe nogal dom grinniken wanneer ze iets grappigs ontdekte over een onbekende. Op een gegeven moment bleef ze stilstaan, staarde naar iets. Een man, met een karretje, met een belletje eraan. Ze wist vrijwel gelijk wat het betekende; ijsjes. IJsjes! Ow, wat had ze die lekkernij gemist zeg. Ze at ze dagelijks toen ze nog op Cassia woonde. Maar sinds ze naar Shadra was verhuisd had ze ervan af moeten zien. En als ze eerlijk was, was ze ze totaal vergeten wanneer ze hier op de academie kwam.
Ze graaide uitgebreid in haar zakken, moest en zou wat geld vinden. Maar ze had niets, zoals gewoonlijk. Maar ze wou zo graag een ijsje. Waarom moest ze tegenwoordig ook altijd rokjes dragen? In haar broeken had ze altijd ergens wel een cent in een van de vele zakken. Maar in die rokjes had ze er altijd maar twee, die klein waren. En meestal vond ze het zo knellend als ze er iets indeed dat ze er maar vanaf zag. Dus ze had vrijwel nooit geld bij zich wanneer ze een rokje aanhad. Ze kon ook – Nee, dat moest ze niet doen. Dat was het nou ook weer niet waard. Zoekend keek ze om zich heen. Misschien vond ze wel iemand van de academie, die ze om geld kon vragen. In een sukkeldrafje liep ze naar iemand toe, tikte diegene op de schouder. Ze wist zeker dat ze dit gestalte op eens had zien rondlopen op de academie… Nu alleen nog die persoon zo ver krijgen haar wat geld te lenen.

* Iedereen welkom c:
Mits je degene wil zijn die getikt wordt door Marjolijn >D

Eigenlijk was het niets voor Axew om in een ijszaak te staan, maar hij had iets gezien waarvan hij dacht dat hij het herkende. Uiteindelijk was het toch niks geweest. Hij liet zijn ogen langs de verschillende kleuren gaan, die in grote, metalen bakken zaten. Hij was ergens wel benieuwd of het werkelijk een lekkere smaak had zoals ze beweerden, maar hij had geen geld om iets te kopen. Hij zou binnenkort wel een baantje nemen, aan de haven of zo. Hij was het straatleven nu al zo gewend geraakt, dat hij het moeilijk vond om zich naar al die overbodige luxe aan te passen. Hij schudde zijn hoofd en keek naar de bakken. Serpent siste zachtjes. Hij zat gekruld om Axews lijf, zoals anders. Hij had een leren soort hemd aan, met een slanke jeans-broek, met twee zwarte riemen. Eentje hing losjes rond zijn heupen en eentje strak. Die losse, die hing een beetje naar beneden toe en droeg een bakje, waarin hij meestal een of andere dode muis in deed die hij vond om Serpent te voeren. Hij had ook een mantel aan, met geen mouwen, nou ja, eerder was het een soort blauwe cape, met in de cape wit. Voor de rest had hij een paar schoenen van leer aan met een soort riem, met metalen bolletjes erop. Dat was een gedetailleerde beschrijving, nu zich maar weer eens keren naar de realiteit. Hij voelde iets op zijn schouder en draaide zich om. Zijn mantel - hij noemde het liever een mantel dan een cape, een cape klonk zo Superman achtig - zwaaide vrolijk met hem mee, maar de neutrale blik van Axew keek naar op de persoon die hem aangetikt had. Het was een meisje, jonger lijkend dan hem en alle personen die hij tot nu toe ontmoet had. Ze leek... Veertien, of misschien dertien, maar in elk geval jonger dan hij. Zijn paarse ogen bleven een moment in haar ogen kijken, waarna hij zijn blik even liet rondgaan. Was ze haar moeder kwijt? Was ze iemand kwijt of zo? En dan vroeg ze hem hulp? Oh jee, hij was sowieso al niet goed in zoekacties. Misschien moest hij eerst maar eens wachten op wat ze zou zeggen, voordat hij helemaal zou gaan nadenken over een of andere zoekactie voor dit meisje. Serpent siste zachtjes, iets wat hij vaker deed als hij nieuwe personen nog niet kende en nog niet vertrouwde. Eigenlijk zou Axew zich nu bij hem moeten voegen, als hij een slang was.

'Is er iets?' vroeg hij dan ook en keek naar haar. Hij had zijn hele lichaam ondertussen naar haar gedraaid, zodat hij haar beter kon aankijken en zodat zij hem beter kon aankijken. Tegen een half gedraaid lichaam praten was nou niet bepaald wat hij graag deed. Je wist nooit of de aandacht helemaal op jou gevestigd was en de kans was groot dat diegene het niet hoorde en een vraag zou stellen om het nog een keer uit te leggen. Nee, dan kon je beter heel je lichaam naar die persoon draaien, zodat diegene er zeker van was dat je aandacht op diegene gevestigd was. Maar goed, misschien kon hij zich nu beter focussen op het meisje. 'Kan ik je soms ergens mee helpen?' vroeg hij iets vriendelijker, maar zijn blik had een normale houding. Een neutrale en kalme houding, alsof hij eigenlijk nooit zou kunnen lachen. Zijn bekendste trek dat hij plezier had, was dat zijn mond een klein beetje op krulde. Hij 'lachte' eigenlijk nooit, bijna nooit. Bij Kaede had hij het een keer gewaagd naar zichzelf toe om een beetje te lachen, maar eigenlijk vond hij zijn lach ook raar klinken. Ook omdat hij die nooit gehoord had of gebruikt had. Hij keek rustig op het meisje neer en liet zijn armen naast zijn lichaam hangen, zodat zijn lichaam ook een neutrale houding had.

- De beloofde post -

Ow, ze wist ze ook weer uit te kiezen. Werkelijk waar. Uit al de mensen had ze hém op zijn schouder moeten tikken. Nou, ze kende hem niet. Maar hij zag er vreemd uit. Niet dat zij zo normaal was met haar oranje haar, maar normaler dan dat. En hij deed niet eens de moeite om normale kleren te dragen. Maar toch vond ze het ook wel schattig in zekere zin. Ze grinnikte eventjes zachtjes in zichzelf, wou de jongen geen ongemakkelijk gevoel geven door voor zijn gezicht te grinniken. Hij zou zich dan afvragen waarom ze dat zou doen. En dan zou hij haar of voor gek verklaren, of een onzeker gevoel krijgen over zichzelf. En dat wou ze niet op haar geweten hebben.
Zijn blik was neutraal, wat het beeld wel een beetje verpestte. En hij was groter dan haar, wat het ook verpestte. Als hij nou zo’n klein snoezig jongetje was, met een brede glimlach op zijn gezicht. Had ze zich niet in kunnen houden om hem tegen zich aan te duwen. Maar zo was ze gewoon, nostalgisch als ze soms was. Ze kon het niet helpen. Wat wou je dan ook van een meisje van haar leeftijd, die haar leven opgescheept zat met zes broers waarin ze de rol als moeder moest invullen. Niet dat ze het erg vond, ze was er erg dankbaar voor geweest. Maar nu begon ze ook de negatieve dingen in te zien, zoals deze gedachtes en verlangens. Niet te vergeten over het feit dat ze altijd emotioneel werd als iets haar aan haar familie, en dan haar broers of moeder, deed denken. Maar ze schaamde zich er niet voor. Huilen toonde niet aan dat je zwak was, nee. Je was pas bang als je je liet tegenhouden door je angsten. Huilen was heel iets anders, in haar ogen. Iets wat ze nog niet een precies plekje had gegeven. Maar het toonde zeker niet dat je zwak was, in haar ogen dan.

Ze knipperde met haar ogen, moest eventjes ontwaken uit die lange gedachtestroom. Afwezig keek ze op naar de jongen. Wat was er ook alweer? O ja! Ze wou wat vragen. En hij vroeg of er iets was. Als hij dat niet had gevraagd zou ze vast heel lang blijven staren, te diep weg gezonken in haar eigen gedachtes. ‘Jij zit toch ook toevallig op de academie hier in de buurt, Starshine, toch?’ begon ze, met een glimlach op haar gelaat. ‘Ik zit daar ook. En ik heb geen geld bij me, dus vroeg ik me af of ik wat van je kon lenen.’ Ze fronste eventjes, dacht na. Waarom zou hij haar geld lenen, er was maar een kleine kans dat ze het ook daadwerkelijk terug zou geven. Hij zou het vast niet doen. Ze moest meer informatie geven, hem ervan verzekeren dat ze het terug zou geven.
‘Mijn naam is Marjolijn, Marjolijn van de Booghaard. Nu je mijn naam weet; kun je me terug vinden, om je geld terug te halen.’ Ze schraapte haar keel eventjes. ‘En ik zal jou wel herkennen als je op me afstapt,’ merkte ze zachtjes op, doelend op zijn opvallende uiterlijk. ‘Maar… Mag ik dus wat geld van je lenen?’ vroeg ze met een grote glimlach op haar gezicht. Meestal glimlachte ze altijd zo breed als ze kon als ze vreemdelingen een nogal aparte vraag stelde; dacht dat het daadwerkelijk zou helpen. Maar wie weet; misschien deed het dat ook wel.

* Sorry voor late flutpost!
Was het een beetje vergeten ><'..

Zijn gebaren maakten haar in de war. Was het nou een ja of een nee? Wellicht een misschien. Want misschien was ook een kruising tussen ja en nee, toch? Nou hè, nu maakte ze zichzelf in de war. Ze keek op wanneer hij wat zei; wellicht zouden zijn woorden meer duidelijk maken dan zijn gebaren. Dus hij heette Axew. Aparte naam. Maar wacht… Die naam leek op Alex… Een van haar vele broers. Ze wou niet sentimenteel gaan worden, niet om enkel een naam. Maar die naam riep zoveel herinneringen in haar op, en vooral een hele nare. Ze kreeg een brok in haar keel, haar mondhoeken zakten naar onder. Waarom had hij zich nou ook voor moeten stellen, waarom had zijn naam op die van Alex moeten lijken?
Het meisje knikte vaagjes als reactie op zijn woorden. Ze was nogal afwezig door al de gedachtes die haar nu bezighielden. Stomme herinneringen ook. Waarom moest ze nou altijd bijna in huilen uitbarsten als ze tegen een jongen praatte; heimwee waarschijnlijk. Voelde ze zich dan toch een moeder tegenover haar broers? Maar dat was gewoon een ziek idee en verkeerd. En vooral ongepast. Vooral aangezien ze weer een van haar andere broers zagen als vader; omdat hun vader de rol als vader had opgegeven. Dus dan – Nee, dat was gewoon ziek en dom. Ze moest er niet eens aan denken, waar was ze mee bezig? Wou ze soms huilen of zo, want als ze zo door bleef gaan zou dat ooit wel gebeuren. Maar ze maakte zichzelf ook alleen maar in de war, dat moest ze ook niet doen. Ze had zich voorgenomen na haar uitstapje weer te gaan leren, en dat zou moeilijk gaan met hoofdpijn door haar eigen verwarringen.

Er krulde zich weer een bescheiden glimlach rond haar lippen toen Axew wat probeerde te regelen bij een of andere vrouw. Ze kon niet meer niet brede glimlach opzetten die ze eerst op haar gezicht had; enkel omdat haar mondhoeken zo zwaar aanvoelden. Maar een bescheiden lachje kostte geen moeite, niet voor haar. Ze had geleerd om te blijven glimlachen ondanks dat ze treurig was, en goed ook. Maar ze moest er nu niet verder over nadenken over hoe ze het had geleerd en waarom; dadelijk zou ze zichzelf weer in de war brengen met haar eigen gedachtes, en daar had ze geen zin in.
Dankbaar nam het meisje het geld aan. Ze grinnikte zachtjes. ‘Ach ja, het ligt eraan wat je met je leugens doet.’ Haar mondhoeken zakten weer omlaag, weer slechte herinneringen. Waarom moest ook werkelijk ieder woord, iedere beweging, ieder persoon enzovoort haar aan haar verleden herinneren? Aan de momenten die ze nog wel uit haar hoofd wou bannen, zo ging dat dus nooit lukken. ‘Ow, welkom dan!’ glimlachte ze weer vrolijk. Ze deed haar best om altijd vrolijk over te komen, vond het maar niets als anderen haar zo serieus of verdrietig zagen. Het was bovendien ook onnodig, hadden mensen haar geleerd. Gevoelens waren de grootste valkuilen in je leven, zonder dat je het doorhad.
Ze fronste. Kon hij nog iets anders voor haar doen? Ze had eigenlijk gelijk nee moeten zeggen, maar dat zou zo kortaf overkomen. ‘Ja, je kunt nog wat voor me doen.’ Zonder nog wat te zeggen probeerde ze hem bij zijn pols vast te pakken, liep vervolgens verder ze zaak in; als het goed was Axew met zich meeslepend, en hield toen halt. ‘Je mag een… kleurtje voor mij uitkiezen. Kunnen we delen. En aangezien ik vrijwel alles lekker vindt, en ik niet weet hoe het met jou zit; mag jij uitkiezen. Jij hebt trouwens ook al het werk gedaan, ik heb alleen maar vaagjes zitten lachen,’ legde ze uit. Benieuwd keek ze naar hem. Misschien zou hij haar aanbod afslaan, zou ze niet erg vinden; meer ijs voor haar. Maar toch, ze wou hem wel bedanken in een of andere manier; en aangezien ze al niet zo subtiel was met dat soort dingen, viel dit nog mee.

* Sorry dat ik iedere keer zo sloom reageer ;p

Een wenkbrauw schoot omhoog toen Axew Marjolijn aankeek en hij de droeve trek opmerkte. Hij wou er niet te veel van zeggen, want het zou hem niet in acceptatie afgenomen worden als hij dat deed. In plaats daarvan verwachtte hij een 'nee', zodat hij weer weg moest gaan van haar. Hij schrok. Hij liep maar met haar mee, aangezien hij onmogelijk van haar zou kunnen verwachten dat ze hem de hele rit kom meetrekken. Verbaasd luisterde hij naar haar. Meende ze dat nu? 'Wel uh..' begon hij onhandig. Hij was dit soort vriendelijkheid helemaal niet gewend en al zeker niet van een klein meisje. Hij had al niet zo veel ervaring met meisjes, laat staan het bedanken van een klein meisje. Hij schudde even zijn hoofd, zodat zijn haren vrolijk meebewogen. Ondertussen had zich een klein glimlachje opgekruld vanuit zijn mondhoek, waaruit zijn waardering bleek voor Marjolijns handelingen, ook al kon hij er niet zo veel mee. 'Wel, dat vind ik erg aardig van je, Marjolijn, maar ik denk niet ik iets hoef,' probeerde hij haar aandacht voorzichtig te trekken en af te leiden van een ijssoort. Hij moest dus kiezen voor haar. Oh nee... En wat als hij dadelijk toch verkeerd koos? Hij had in heel zijn leven nog nooit een ijsje geproefd of vastgehouden. Oh jawel, die ene keer bij die aardige vrouw. Maar dat was dan ook de laatste keer. Gatverdamme, wat een stinkend spul! klonk het in zijn hoofd en zijn hoofd schoot opzij, waar hij het zacht kronkelende lijf van Serpent ontdekte. Hij had de opmerking van zijn slang duidelijk in zijn hoofd gehoord, omdat ze dankzij hun sterke band met elkaar in contact stonden. Hij schudde waarschuwend zijn hoofd.

Hij richtte zijn aandacht op de verschillende kleuren en probeerde daarbij Serpents berispende opmerkingen over hoe het spul rook sterk te negeren. Hij moest kiezen, niet Serpent. Serpent had het weer eens lekker makkelijk. Misschien moest hij iets kiezen wat paste bij haar uiterlijk. Zoals dat roze daar. Of dat bruine. Hij kon zich de naam niet herinneren, maar het was in elk geval fruit, wat hij van het roze aanwees. 'Misschien is dat wel lekker voor jou?' vroeg hij, waarna hij nog eens naar het roze wees. Hij keek langs de bakken met ijs af. Er moest toch ergens een benaming staan? Hij zag het kaartje, recht voor zich, in Arial Black geschreven letters. Dankzij het werken in een Word-documentje op de computer - wat hij trouwens ook maar een raar ding vond - had hij die naam in zijn hoofd gehouden omdat hij het een mooie naam vond. 'Aardbei,' las hij hardop voor, waarna hij met een half gekleurd gezicht opzij keek naar Marjolijn. God, liet hij nu maar juist zijn dat hij een goede keuze had gemaakt.

- Gheghe, twee dagen erna is niet laat hoor -