New Boy

Terwijl Jaden in de shuttle stapte, dacht hij aan zijn kleine zusje, die nu alleen nog bij hun moeder zat. Hij voelde zich bijna verantwoordelijk om wat hij gedaan had. Hij had haar daar maar gewoon achtergelaten. Ondanks dat zijn zusje, Miranda, hem gezegd had dat hij naar Starshine moest vertrekken, voelde hij zich verschrikkelijk schuldig. Hij wou bijna dat hij het niet gedaan had. Hij vond het dan ook verschrikkelijk om te horen dat zijn shuttle binnen een paar seconden vertrok. Hij kon zich nu nog omdraaien, excuseren bij die vrouw van de diensten om deze shuttle te starten voor zijn verwarring en terug naar zijn zusje gaan. Maar dan zou hij zo weer teruggestuurd worden. Nee, dat was de moeite niet. Misschien had zijn zusje ook wel gelijk. Misschien moest hij gewoon zijn school afmaken en dan stagiaire daar worden of zo. Hij hoopte dat zijn zusje juist voor hem gekozen had. Hij zou ze in de vakanties zeker gaan opzoeken. Hij zuchtte en zette zich neer op het bankje, terwijl hij aan zijn vader dacht. Die zak had hun verlaten toen zijn zusje net was geboren. Hij was toen vier geweest. Zijn zusje was nu dus dertien. Ze spraken niet veel over hun vader, maar als ze er eens een gesprekje over deden, dan merkte hij wel de spanning op. Jaden keek op toen hij het ding voelde vertrekken. Hij was zo diep in gedachten geweest dat hij zelfs dat niet gehoord had. Hij zuchtte even, denkend aan Miranda en zijn moeder. Dit was misschien wel de juiste keuze, hij kon niet verbergen dat hij ze ging missen. Hij schudde zijn hoofd. Misschien moest hij nu even aan andere dingen denken. Dingen die hem vrolijker maakte. Misschien zijn nieuwe toekomst daar. Het vervelende was dat hij ook geen vrienden had daar. Hij kende er gewoonweg niemand. Hij zuchtte opnieuw. Wat was alleen naar een school gaan toch vervelend, zeg! Hij zuchtte nog een keer. Hij kon echt in de krant komen met het aantal keren zuchten. Maar ja. Eigenlijk was het best logisch. Hij ging zijn zusje erg missen en ook zijn moeder. Hij was misschien de enige doe - op een vertrokken vader op jonge leeftijd na - een beetje een normaal verleden had. Maar goed. Hij ging dan ook niet naar geschiedenissen van anderen vragen.

Zijn bruine haar vloog zachtjes mee met de wind toen hij naar buiten stapte. Als je het zo zag, was het best een lange reis geweest. Het was al avond, de schemering was al aan het vallen, wat een mooie, oranje gloed gaf door deze ruimte. Alleen een probleem: hij herkende het hier dus voor geen meter. Hij kende de weg niet, evenals hij niet wist waar hij naartoe moest. Hij sleepte zijn koffer achter zich aan. Hij had maar een paar stukken kleding mee. Zo'n beetje zijn hele kledingkast. Vandaag had hij maar gewoon een jeans met een zwart t-shirt met een paar printen erop uit de kast genomen en natuurlijk zijn favoriete jasje, rood met soms wit of witgestreept. Maar goed, genoeg over kledij. Hij kon wel wat hulp gebruiken hier, in dit oord. God, hij mistte Miranda nu al. Hij schudde zijn hoofd en liet zich toen nonchalant tegen een hek steunen, waarna hij opkeek.