Hmm... Strange... It doesn't match, does it?

Tell me,

Isn’t life like a dream?
Where you wake up and see;
That what you thought was real,
Is just one big fairytale..

Absoluut. Geen twijfel over mogelijk. Het was overduidelijk. Met een grassprietje in haar mond liet Chimaere zich languit op het gras vallen. Er was een plek voor duistere magie, het bos, een plaats voor woudmagie, de kassen, een plek voor watermagie, dit meer, en de waterval, maar waar waren de plaatsen voor vuur, licht, lucht en aarde dan? Misschien was het grasveld voor aarde, en de ruïnes voor lucht, maar dan bleven vuur en licht nog over. Daar waren geen specifieke plaatsen voor. Niet dat ze had verwacht dat er hier een vulkaan of iets was, maar toch. Iedere andere magie scheen zijn plaats te hebben. Dat er twee plaatsen waren waar dat niet het geval was, leek haar een beetje vreemd. Ze was opgevoed met het idee dat alles zijn eigen plek had, of allemaal bij elkaar stond. Haar moeder was georganiseerd en strak, terwijl haar vader iets gemakkelijker was. Dat was ook af te lezen aan haar kamers op beide planeten. Haar kamer op Puffoon was strakwit, met pastelblauwe tinten en soms een hint naar groen, en alles was strak en opgeruimd. Op Gren was haar kamer veel warmer, gemakkelijker, en leek haar kamer uit een boom gemaakt te zijn. Ook in haar kleding kon het onderscheid gemaakt worden. Bij haar moeder vaak tunieken, strakke broeken en vesten, bij haar vader meestal een spijkerbroek en shirt of een jurkje.

Alles was verdeeld over twee fronten. Het moederfront versus het vaderfront. Dat die twee ooit van elkaar gehouden hadden, was bijna onmogelijk voor te stellen. Haar overbezorgde, drukke moeder en haar onbezorgde, maar altijd bezige vader? Absoluut niet. Die twee konden bijna niet bij elkaar in een kamer zijn, laat staan dat ze met elkaar konden praten. Één keer had ze het geprobeerd, op haar vijftiende verjaardag. Het was uitgelopen op huisarrest voor haar oudere broer, die niet eens meer in huis woonde, en haar op een na jongste broertje moest zonder eten naar bed. Haar ouders waren het maar op een vlak met elkaar eens. Chimaere was een gift uit de hemel, de engel van het uit elkaar gescheurde gezin. Die uitdrukking gaf haar een vervelende smaak in haar mond. Ze wilde helemaal het lievelingetje niet zijn. Als ze dat niet was geweest, zou ze nu gewoon turnen op Puffoon.
Langzaam ging ze weer overeind zitten, keek uit over het glinsterende meer. Het was een hoop water, meer dan ze ooit had kunnen voorstellen. Meer dan eigenlijk mogelijk was in Chimaere's ogen. In haar hele leven had ze maar een keer meer water gezien, op een uitstapje naar Cassia. Twee maanden voor de scheiding van haar ouders. Even schudde ze haar hoofd. De periode na dat uitstapje was een klap in haar gezicht geweest. Ruzies, slapeloze nachten, ouders die zomaar het huis uitliepen, zwerend nooit meer terug te komen. Het was als een hel voor haar geweest, vooral omdat zij de zorg van haar pasgeboren broertje op zich kreeg. Liever dacht ze daar niet aan terug. Ze was ondervoed geraakt, slaaptekorten en haar blindheid was deels teruggekomen. Pas toen haar ouders dat door hadden gehad, hadden ze ingezien wat voor een schade ze hadden aangericht. Binnen een week was de scheiding geregeld, en waren de zaken langzaam weer normaal geworden. Chimaere ging zo op in haar gedachten, dat ze niet doorhad dat er iemand naast haar neerplofte.

-open-

Chimaere Coneia

Met het zweet nog licht op haar voorhoofd, liep Aura de trappen af. Jeetje, nieuwe magie creëren en vervolgens de kracht een paar minuten volhouden was moeilijker dan ze dacht. Het kostte veel energie. Met een simpele zwier pakte ze onderweg haar mantel, om niet te veel opgemerkt te worden door de anderen. Ze liet haar staf verdwijnen en trok de kap zo goed mogelijk over zich heen. De mantel was blauwachtig, dus erg viel ze niet op. Een donkerblauwe kleur. Ze had haar bekende witte kleren weer aan. Haar wit met goudkleurige laarzen, haar wit met goudkleurige broeksrand broek, nou ja, eerder een legging en een soort band wat zich rond haar borst vormde, maar toch een kledingstuk was en die ze zelf gemaakt had. Verder nog haar twee handschoenen. Ze deed die uit en liet die ook verdwijnen. Echt veel had ze niet kunnen slapen. Ze was de nacht gauw naar Cassia geweest en weer terug, om enkele spullen op te halen. Helaas betekende Legendarische Magiër zijn niet dat je binnen drie seconden heen en weer was. De halve nacht had ze eraan gespendeerd. Daarna had ze nog even geslapen. Wallen verbergen kon ze makkelijk, dus dat was niet zo'n probleem. Het was eerder de nachtrust die ze nooit meer zou kunnen inhalen dat haar stoorde. Vooral niet nu ze een nieuw brouwsel ontdekt had om de kracht van haar staf nog groter te maken. Maar goed, dat waren allemaal zaken waarin ze in haar eigen kamer wel over dacht. Nu was het tijd voor een heerlijke pauze. Eigenlijk maakte het niet uit wie ze tegenkwam, ook al waren dat van die etterige, nieuwsgierige eerstejaars die het nodig vonden om onbeleefd te zijn. De enigen die misschien het diepst respect hadden voor haar, waren de Cassianen. Niet dat ze het erg vond om andere magiërs tegen te komen, nee, helemaal niet. Ze rekte zich uit. Ze was echt moe. Dit was dan ook heel erg nieuw voor haar. Alles veranderde opeens. Ze schudde haar hoofd en haalde een hand door haar blonde haren, waarna ze haar kap over haar hoofd trok en daarmee haar ware gezicht verborg. Soepel liep ze naar de uitgang van de academie.

Groene haren vielen haar op, toen ze verder liep richting het meer toe. Het was eigenlijk best wel opvallend om te zien zitten. Natuurlijk, er waren ook andere opvallende haarkleuren, maar deze was ook wel opvallend. Ze had al eens een jongen gezien met maar liefst vier verschillende haarkleuren. Dat was ook best wel mooi om te zien. Zou het eigenlijk niet raar zijn om met een leerling te praten? Normaal zou ze op dit uur brouwsels zitten maken, om meer de kracht van Cassia te ontdekken, met behulp van een dik boek. Ach... Eigenlijk kon dit geen kwaad, wat meer onder de mensen komen. Ze plofte neer naast het meisje en keek opzij. 'Wel, hallo, meisje,' zei ze zachtjes. Haar stem was zacht en vrouwelijk. Wel een mooie stem.

(Vergelijk haar stem met Brooke uit One Tree Hill)
- Eerste stuk is van een andere post van mij, tweede is een ander einde. Dit omdat ik eerst een post had, toen op verzenden drukte en de pagina en mijn post verloor, grrrr! Dus na veel vloeken heb ik dit uiteindelijk gekregen ^^ -

Chimaere schrok op van de stem, terwijl ze naast zich keek. Ze had haar gedachten echt de vrije loop gelaten, dus van de bewegingen rond haar had ze niets gemerkt. Ze had zich volledig afgesloten van de hele wereld. Dat deed ze wel vaker. Het waren de enige momenten dat ze echt rustig was. Echt kalm, niet hyperactief. Voorzichtig bekeek ze de vrouw, die naast haar was komen zitten. 'H-hallo.' zei ze, half stotterend. Chimaere en volwassenen, geen geweldige combinatie. Haar hele gedachten gingen dan alleen uit naar alles perfect doen. Ze was een onverbeterlijke perfectionist, maar dat was alleen een probleem in een gesprek. Ze toverde een glimlach tevoorschijn, om maar niet onbeleefd te lijken. Al met al was ze behoorlijk overvallen, wat haar niet erg vaak gebeurde. Normaal plande ze alles zorgvuldig, en als er dan toch een onverwacht dingetje was, raakte ze volledig in paniek. Maar dit keer niet. Ja, ze was een beetje zenuwachtig, maar dat was dan ook echt alles. Niets meer, niets minder. Ze haalde even diep adem, en nam de vrouw toen in zich op. Lang, blond haar, en een blanke huid. Een witte broek, witte laarzen, een wit shirt met gouden details. Een donkerblauwe mantel maakte het af. Zelf voelde ze zich een beetje sjofel. Gewoon een overhemd en een blauw rokje, met twee verschillende soorten kousen, een zwarte en een blauwe, en zwarte sneakers. Ze stak een beetje af van de rest, maar dat was niet erg.

Nieuwsgierig keek Aura opzij. Het meisje wist blijkbaar niet veel te vertellen. Zou dat zijn omdat ze voelde wat Aura was, of gewoon omdat haar karakter zo in elkaar stak? Daar was Aura best nieuwsgierig naar, eerlijk gezegd. Sowieso moest ze meer onder de mensen komen. Niet dat ze dat erg vond. Een beetje contact met de anderen kon nooit kwaad, wel dan? Glimlachend keek Aura opzij naar het meisje. Groen haar, iets wat niet vaak voorkwam. Maar er kwam zo veel niet vaak voor in de wereld, dat het moeilijk was om op te sommen. Ze liet haar blik even zakken naar het meer voor hun. Het was een mooi meer. Ze ging er vaak op zitten om te mediteren. Ja, zitten ja. In een soort kleermakerszit hield ze zich dan omhoog. Wat ze ook vaak deed - en nog leuk vond ook - was met haar ijswolf, die ze maakte door haar staf te gebruiken, reizen door de gangen, zonder dat iemand het ook maar doorhad. Ooit zou ze iemand mee achterop nemen, gewoon om die te laten weten hoe het bevalt om op zo'n gigantisch ijsbeest te zitten. Trouwens, er waren genoeg watermagie-leerlingen die dat zelf ook konden maken, daar twijfelde ze niet aan. Ze merkte dat ze al die tijd zwijgzaam gezeten had en niks tegen het meisje gezegd had. Misschien moest ze zichzelf gewoon voorstellen aan het meisje? Ach, waarom ook niet. 'Mijn naam is trouwens Aura,' zei ze en ze keek vriendelijk opzij. Dat ze een Legendarische Magiër was, hield ze maar even opzij. Ze kon dat moeilijk in het begin al zeggen. Trouwens, zou het meisje het niet gewoon aan de kledij merken dat ze zo eentje was? Aidan, Fennon, Lesaiah, Neara, Kadaj en Eric droegen ook best wel opvallende kledij voor een gewone mens, dus daaraan vielen ze toch ook wel te herkennen? Of zou het meisje werkelijk geen idee hebben naast wie ze zat? Nou ja, eigenlijk maakte het niet uit. Aura beschouwde zichzelf niet als een godin omdat ze een Legendarische Magiër was, ook al waren ers een paar die het nodig vonden om zichzelf meer waard te vinden dan anderen. Het zou haar niets verbazen als Savador onder die categorie zou vallen.

Kleuters, Lesaiah had gelijk gehad over het gedrag van Norwood en Savador. Hoe die met elkaar omgingen, dat was gewoon raar geweest. Ze waren rivalen, wie dat nu nog niet opgevallen was, had een bril nodig. Maar goed. Ze keek naar het meisje. Ergens irriteerde het wel dat ze zo weinig zei. Nou ja, iedereen was zoals hij was, zeker? 'Het is best wel mooi weer, vind je ook niet?' vroeg Aura daarom ook maar.

- Sorry. Ik kon niet zoveel schrijven op je post, eerlijk gezegd, niet dat dat uitmaakt Wink

-

PROFILE MAGICIAN

» Ice, peace but a strange sound...
» a strange boy
» Strange.
» Strange whispers..
» A strange world.

Hmm... Strange... It doesn't match, does it?

Hmm... Strange... It doesn't match, does it?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen