Cured but with a headache

Met een bonkend hoofd en een ijzige blik naar buiten via het kleine raampje van de shuttle keek Mizore naar buiten en volgde zo nu en dan een vogel met haar ogen. Een paar maanden geleden was ze plots heel ziek geworden op SSA, in de ziekenzaal werd ze niet echt geholpen en het leek haar verstandig om naar een andere planeet te gaan om daar geholpen te worden. Ondanks haar zwakke toestand op dat moment had ze de reis maar net overleeft, maar voor haar was het voldoende. Ze leefde nog en daar ging het om. De genezing van haar ziekte had haar langer geduurd dan ze gehoopt had, maar ze mocht nu weet terug naar SSA en dat was wel een opluchting. Ze had Savador al een tijdje niet meer gezien of gesproken. De laatste keer was toen hij haar naar de ziekenzaal had gebracht. Haar gedachte dwaalde verder af tot dat ze met een wat harde bonk op de grond neer kwamen. Een verontschuldiging van de piloot klonk en ze rolde even met haar lichtblauwe ogen. Ze zat nog lichtelijk in haar ijsvorm zodat ze de bijwerkingen van de medicijnen niet zou voelen. Ze hadden haar gewaarschuwd dat ze daar nog wel even last van kon hebben. Als een oud vrouwtje stond ze op en wachten tot dat ze zich naar buiten kon wurmen uit de shuttle. Haar ogen knepen zich toe toen het zonlicht haar in de ogen scheen en ze hield haar hand op om het zonlicht tegen te gaan. Ze had een kort rokje met kniekousen er onder aan en een trui die te groot was aan die bijna heel het rokje lied verdwijnen. Wat twijfelend zetten ze een paar stappen verder en bleef daarna staan. Hier en daar zaten groepjes leerlingen te studeren, oefenen of gewoon te hangen. Nog nadenkend over wat ze als eerste zou doen, of een dutje of eerst hallo tegen Savador zeggen, liep er een jongen van achteren tegen haar aan en keek hem met een felle blik aan.

[graag alleen Zexion, Dank u ]

Zexion zat met zijn hand onder zijn kin naar buiten te kijken. Onder zijn rechterarm had hij een boek geklemd. Het was 'zijn' spreukenboek, het waren spreuken die hij kon gebruiken en waarmee hij bijvoorbeeld wezens op kon roepen. Toen de shuttle de planeet in zicht kwam sloeg hij het open. Hij moest iets klaar hebben om zich te beschermen als hij gelijk de middelpunt van pesterijen was. Hij leek wat norsig maar verder schuilde er een goede gozer in hem. Al liet hij dit nooit zien. Zexion merkte dat de shuttle de landing in zette en hij stond op. Bladerde rustig verder en liep na de rest uitgestapt was verder het schoolgebouw in. Hij zag niet dat Mizore voor hem stond en bladerde verder. Rustig liep hij verder tot hij ineens tegen haar opliep. Het ging best snel. De bladzijdes bladerde om zodat hij bij een zwaard kwam en in een flits had hij deze vast. Hij legde deze tegen de keel van Mizore en keek haar net zo fel aan. Toen hij zag dat ze waarschijnlijk geen kwaad in de zin had verdween de zwaard in enkele stukken. Hij klapte het boek dicht. Hij draaide toen zijn blik weg en keek rond. "Sorry.." kwam er koppig uit en keek haar niet aan.

Mizore stond stil en keek de jongen met een kille blik aan. De gene die tegen haar aanwas gelopen haalde uit het niets een zwaard vandaan. Pas toen de jongen het zwaard weg deed en zich wat koppig verontschuldigde kwam het pas tot haar door wat er net gebeurt was. Door alle medicijn was ze nog al traag van begrip. Haar ogen vielen even op het boek wat hij vast had. Maar richtte er niet echt veel aandacht op. Haar ogen gleden door naar zijn gezicht waarna ze met een kille stem 'Is dat alles? Een "Sorry" ?' zei. Haar felle blik was wel wat gedaald maar haar stemming nog niet echt omhoog. Ze hield er niet van om zomaar aangeraakt te worden door anderen. Ook al was het per ongelijk. Haar ogen bleven op de Zexion gericht terwijl ze even na dacht. Door de hoofdpijn die ze had lukte dit niet echt en lied het maar varen en wachten op zijn reactie af.

Zexion zijn ogen keken voor zich uit. Luisterde naar de woorden van Mizore. Hij zag vanuit zijn ooghoeken dat ze niet meer zo fel keek. Maar opperbeste stemming was nog verre uit zicht. "Wat verwacht je dan? Een gouden ring?" sprak hij ineens. Het kwam er wat bot uit ookal bedoelde hij het niet zo. Zexion zijn blik ging weer naar haar toe. Amper een vlaagje van een glimlach te bekennen. Niet eens een twinkeling in zijn ogen. Niet iet wat je snel van hem verwachtte. "Sorry, mijn reflexen zijn iets te sterk..." sprak hij zuchtend. "Het was niet mijn bedoeling gelijk een zwaard tegen je keel te leggen." voegde hij er aan toe. "Maar ik ben nogal iets te voorzichtig op nieuwe plekken..." sprak hij als laatst. Zexion was niet zo'n prater en dat ze al zoiets uit hem kreeg was al heel knap. Zexion keek toen weer het platform op. "Weet je misschien waar ik alseerst heen moet, ik neem aan dat ik de hoofdmeester moet zien?' sprak hij duidelijk en ergens kortaf.

Mizore keek met haar wittige ogen de jongen aan en luisterde naar zijn woorden die wat bot klonken. 'Het zou wel leuk zijn.' Zei ze met een coole stem. Zexion had niet echt een vrolijk gezicht opstaan, maar ze gaf hem nergens ze schuld van. Het was nou niet zo dat zij nu echt een uitnodigend gezicht op had staan. Uiteindelijk bood de jongen zijn volledige excuses aan met een uitleg. Eigelijk vond ze het nog niet voldoende maar ze was zelf niet lekker en had nou niet echt zin in gedonder als ze niet op volle krachten was. Ze had wel begrip voor hem. Zij zelf was ook voorzichtig op nieuwe plekken. Zo had ze in het ziekenhuis waar ze net vandaan kam maanden achter elkaar zeker wel 3x per week iemand geslagen of bevroren tijdens haar behandelingen. Ze had hem moeten laten beloven om minder agressief te zijn anders zouden ze haar behandelingen stop zetten en zou ze als nog waarschijnlijk dood gaan. Dat wilde ze natuurlijk niet. Zijn laatste vraag was wat kort af, maar dat interesseerde haar weinig. 'Mijn neefje is het schoolhoofd hier. Als je er naar staat kan ik je er wel naar toe brengen. Ik zelf moet hem ook nog even spreken.'

Zexion zijn blik keek vragend naar haar. Vaag maar het was zo. Leuk was anders. Hij had nou niet echt graag dat iemand die hij net een paar minuten geleden ontmoet had al gelijk een gouden ring gaf. Hij zuchtte onhoorbaar en wende zijn blik af. Voelde zich nu al hoogst ongemakkelijk op deze plek. Zijn uitleg was kort maar krachtig, althans dat vond hij. Als Mizore het niets vond dan zou het hem niet kunnen schelen. Het was immers zijn zaak wat hij deed en niet die van haar. Haar antwoord deed hem kort haar richting in kijken. "Neefje? Schoolhoofd? Ah zo..." sprak hij en keek toen weer weg. "Als je dat zou willen doen, graag...." sprak hij kalm. Het was nou niet echt dat hij graag rondgeleid werd door een vrouwelijk persoon. Maar het feit dat hij te lui was om echt op zoek te gaan speelde hier mee. Hij wilde niet graag het halve gebouw af gaan zoeken. Zin had hij daar echt niet in. Kort zuchtte hij en keek daarna naar Mizore. "Ik zal je volgen..." sprak hij zachtjes en keek toen weer voor zich uit.

Mizore kreeg een brede glimlach op haar gezicht bij het zien van zijn reactie. Ze luisterde naar zijn uitleg waarna ze hem aanbood om hem naar Savador te brengen. Hij nam het aanbod aan maar aan zijn houding te merken was hij daar nou ook weer niet zo op gesteld. Ze bekeek hem even kort waarna ze op serieuze toon zei 'Ik ga je niet heel het gebouw laten zien. Daar zoek je maar een ander slachtoffer voor.' Ze draaide zich om na het horen van de woorden "Ik volg je" en zetten een paar stappen in de richting van het gebouw, maar ze stond al snel weer stil en draaide zich om. 'Ik geef je een paar tips, niet voor jou maar tegen irritatie van men neefje. Spreek hem niet tegen en wees beleeft tegen hem, hij kan wat nors zijn, maar hem vrolijk zien is uiterst zeldzaam.' Haar blik was serieus en doordringend. Na haar woorden wachten ze niet eens op antwoord en draaide zich weer om om naar het kantoor van Savador te lopen.

Zexion keek naar Mizore die een paar stappen zetten uit zijn richting. Hij klapte zijn boek dicht, deed hem in zijn tas en gooide deze over zijn schouders. Zexion keek naar Mizore die ineens stopte en omdraaide. "Beleefd en niet tegenspreken?" sprak hij. "Lijkt me logisch tegen het schoolhoofd..." sprak hij kalm. Hij was niet iemand die snel een persoon tegensprak, en al helemaal niet tegen een vreemde onbeleefd doen. Hij leek afstandig en nors maar hij had ook manieren. Kalm volgde Zexion de stappen van Mizore. Hij was nerveus. Als het schoolhoofd echt niet vaak blij was dan zou die ook moeilijk tevreden gesteld zijn. Hij hoopte maar dat zijn goede opvoeding hier zijn vruchten af zou werpen. Zexion volgde Mizore door het gebouw naar het kantoor van de hoofdmeester, hopend dat hij het er goed van af bracht.

PROFILE MAGICIAN