Een piepend geluid. Voor een paar minuten, daarna stopte het weer. Een snurkend geluid gevolgd. Na een kwartier schoot een persoon overeind in bed. "Mijn eerste les..." sprak Norwood. Hij sprong overeind en liep naar de wieg op zijn kamer. Gaf aageth die rustig lag te slapen een kus. Daarna liep hij naar Eyolf gaf hem een aai over zijn bol en smeerde zijn brood in een rap tempo. Zijn ogen stonden rusteloos. Hij at het brood op en liep door naar de badkamer en poetste zijn tanden. Gevolgd door zijn haren te kammen. Norwood liep door naar zijn bureau en griste zijn boeken en stopte die in de tas. Norwood floot en Eyolf kwam mee. Met snelle passen liep hij door de gang naar zijn eerste les.

Madeline was van de ene op de andere dag spoorloos verdwenen. Norwood had Aageth alleen aangetroffen in een lege kamer. Geen spullen meer van Madeline en geen briefje. Norwood had Aageth zijn zorg totaal op zich genomen en het was slopend. Hij had verwacht dat het makkelijker zou zijn maar hij besefte nu wat Madeline doorging. Norwood sliep half. Om het half uur huilde Aageth weer. Hij wist dat zijn moeder er niet was. Hij voelde het gewoon aan. Norwood deed weer een kwartier om hem in slaap te brengen en kreeg dan weer een kwartier rust voor Aageth onrustig werd. Norwood kreeg halverwege de nacht weer wat langer rust maar 's ochtends schoot het weer niet op. Aageth begon weer te huilen. Daardoor had Norwood door zijn wekker heen geslapen.

Norwood zuchtte. Eyolf liep naast hem en had een wat wakkerdere sfeer. Voor zijn gesloten lokaal stonden al een enkele leerlingen. Norwood liep naar de deur en opende die. "Mijn excuses dat ik laat ben..." sprak Norwood. Hij liep naar zijn bureau en legde er een stel boeken op. Eyolf ging naast het bureau zitten. Norwood pakte een krijgtje en schreef met blokletters Resonatie met magische dieren op het bord.

Met haar handen voor haar in elkaar geslagen, de slobberige kleding om haar lichaam en de schoudertas die tegen haar been aan drukte en weer eens vol zat met boeken. De eeuwige vrolijkheid en levendige glimlach op haar lippen was verdwenen, haar wat blekere gezicht duidde op een slaap gebrek en de starende grijsblauwe ogen zonder levenslichtje op de grond gericht waren haast het tegenovergestelde. In stilte, tegen niemand sprekend stond ze naast de nog gesloten deur te wachten tot ze de kans kregen om het lokaal binnen te gaan. Langzaam richtte haar kin zich op samen met haar opslaande ogen doen een gehaast paar voestappen nader kwam. Een wat wild kijkende Norwood kwam aanlopen, waarbij de witte wolf waarmee Ené nog mee had zitten spelen toen ze nog meer op een kleine hagedis leek met veel te grote vleugels naast zijn baas mee huppelde. Alleen haar doffe ogen volgde de roodbruine haren, haar lippen bleven op elkaar toen hij zich verontschuldigde. Er was vast een goede reden voor zijn te late aankomst, en ze dacht niet dat iemand er problemen van zou maken. In stilte liep ze achter de leraar aan het lokaal binnen, haar passen haast sloffend waarbij haar gezicht half verborgen werd achter de goudblonde lokken en pony. De neerslachtige bui was al enkele dagen het geen wat haar gehele karakter deed onderdrukken, de enkele gedachtes die door haar hoofd spookte zodra ze niets te doen had waren het feit dat Savador er straks niet meer was. Dat ze nooit meer zijn kamer in kon komen lopen om zijn eerst zo sikkeneurige stem te horen, om daarna de glimlach op zijn lippen te zien. Om Saethion een vreselijke bijnaam te geven die in haar oren alleen maar schattig klonk, of Savador bestraffend aan te kijken als ze weer een dozijn lege wijnflessen onder zijn bed aantrof. Haar tas kwam op een van de voorste tafel te liggen, waarna ze haar eigen lichaam op de bijbehorende stoel liet zakken en in stilte haar schrijfgerij en boeken op haar tafel legde. Even gingen haar ogen omhoog toen er op het bord geschreven werd, besloot zoals gewoonlijk de laatste dagen dat ze zich volledig op andere dingen ging concentreren om na haar huiswerk weer haar bed in te kruipen en leeg voor zich uit te staren.

Kaede's blik stond leeg en emotieloos. Ze hield van Woudmagie, dat wel, maar ze was er zo vreselijk slecht in dat ze liever spijbelde. Dat kon niet, want het zou gaan opvallen. Te laat komen zou haar ook niets opleveren, en eigenlijk wilde ze dolgraag bij deze les zijn. Ze zweeg, terwijl ze levenloos voor zich uit staarde. Niemand had iets tegen een stille leerling, toch? Norwood was er duidelijk nog niet, en hoewel ze pas drie lessen had gehad, verbaasde het haar een beetje. Van alle leraren die ze was tegengekomen, was hij nog redelijk normaal geweest. Nou ja, normaal. Niemand hier was echt gewoon, normaal. Maar Kaede ook niet, dus het boeide haar niet. Ze stond met een pluk haar te spelen toen ze hoorde dat er voetstappen door de gang klonken. Niet bepaald prettig, ze werd uit haar interessante gedachtegangen gehaald door dat geluid. Kennelijk had hij toch nog besloten te komen. Hoe hard ze het ook probeerde, Kaede kon het gewoon niet met leraren vinden. Op de een of andere manier leken ze het vervelend te vinden als je een discussie met ze aanging, terwijl dat een van Kaede's favoriete bezigheden was. Discussiëren werd nooit saai, omdat je nooit echt een oplossing vond. Het bleven altijd twee verschillende meningen. Niemand die daar wat aan kon doen. Ze schudde haar hoofd, terwijl ze, iets later dan de rest, het lokaal binnenliep. Er stonden woorden op het bord, maar ze drongen niet tot haar door. Niet totdat een of andere rotzak besloot een opmerking te maken. 'Resonatie met magische dieren. Echt wat voor jou, hè?' Kaede draaide zich om, haar robijnrode ogen woedend. 'Kijk naar jezelf, overmaatse aap.' mompelde ze, waarna ze zich weer op het bord richtte. Ze probeerde uit alle macht niet op de wolf te letten. Kaede had het niet op honden, en Uchiki ook niet. Gelukkig was die er nu niet, maar als Kaede het kon, zou ze een hoge rug op hebben gezet. Katten en honden, geen goede combinatie.

Stappen waren in een regelmatig, rap tempo duidelijk in de gangen te horen, samen met een rustig, kalm geneurie. De kalme manier waarop ze het zelfverzonnen melodietje neuriede duidde alleen nog maar duidelijker aan hoe zelfverzekerd Ellia van haar zaak was, terwijl ze daar niet bepaald een rede voor leek te hebben. De gangen waren rustig en stil, een teken dat de meeste lessen al van start waren gegaan. Ze was laat, een gewoonte dat ze maar niet leek af te kunnen leren, af te wíllen leren. Dat lag gewoon niet in haar karakter, daar was ze veel te rebels en opstandig voor. Bovendien was het niet Ellia haar sterkste punt om zich netjes aan de regels te houden.
Haar vrije, linkerhand had ze half in haar broekzak gestoken terwijl haar rechterhand gedeeltelijk, samen met haar rechter schouder, het gewicht van haar boekentas mochten dragen. Ze had haar tas over haar schouder heen geslagen en hield zo met haar rechterhand het handvat van haar tas losjes vast. Het was bijna een zeldzame gelegenheid om Ellia daadwerkelijk met een tas gevuld met boeken naar een lokaal toe te zien lopen. Ze had het meer op de lessen in de praktijk, in de weide buitenlucht, dan de lessen waarbij je steeds met je neus in de boeken gedrukt werd. Ervaring was een veel betere leermeester dan het hardop voorlezen van woorden die toch nergens op sloegen. Je had er toch veel meer aan als je wist hoe je moest handelen, in plaats van dat je wist hoe je bepaalde gevallen moest benamen? Het was niet zo zeer dat ze zo enorm slecht was in leren dat ze liever niet in zo een duf lokaal zat, absoluut niet. Ze was een slimme meid, dat wist ze zelf ook wel. Ze had een stel hersens die ze wist te gebruiken op de goede manier. Het probleem was alleen dat ze het niet deed. Ze deed er geen moeite voor, omdat ze er geen behoefte aan had en het pure tijdverspilling vond. Toch had ze besloten om deze les mee te volgen. Daar golden echter meerdere redenen voor. Ten eerste, was ze naar deze school toe gekomen om dingen te leren. Ze wilde dingen leren die de toekomst voor haar wat makkelijker zouden maken. En hoewel ze een hekel had aan leerwerk, moest ze toch ergens een goed begin maken.
En ten tweede, wilde ze liever niet meteen in de zware problemen raken. Ze had al enkele keren gespijbeld. En als ze in de les zat, verstoorde ze met haar rebelse, opstandige karakter steeds de boel. Ze begon dan ook al wat meer berucht te worden onder de leerkrachten als een "probleem kind". Een losgeslagen, hopeloos geval dat het beste meteen van school afgestuurd kon worden. Ze had steeds als ze een leerkracht gek gekregen had met een voldane grijns toe zitten kijken hoe hij omging met de situatie. Allemaal gingen ze er anders mee om, maar toch kwamen ze allemaal wel weer uit op dezelfde oplossing, strafwerk. Ze had nog niet het genoegen gehad om zich te melden bij dat zogenaamde "angstaanjagende" schoolhoofd, maar ze verheugde zich er zeer zeker op. Ze had aardig wat gekke verhalen over hem gehoord en ze wilde maar al te graag met haar eigen ogen zien hoe beangstigend die vent nou werkelijk was. Ze betwijfelde het echter of hij haar bang wist te krijgen. Ze had genoeg beangstigende mannen in haar leven gezien waar zij vandaan kwam. Mannen met letterlijk over hun hele lichaam tatoeages lopen, mannen met de lelijkste, diepste littekens in de huid op het gezicht getekend, mannen die zich scheerde met glasscherven van gebroken bierflesjes... ja, ze had het zo een beetje allemaal wel gezien. Toch kon ze niet ontkennen dat de verhalen van die man haar lichtelijk interesseerde. Ze wilde maar wat graag zelf beleven hoe genadeloos hij kon zijn. Maar nu was niet het moment om naar een ontmoeting met hem te verlangen.
Met nog altijd hetzelfde, regelmatige tempo liep ze door, tot ze aangekomen was bij het lokaal. Ze had in de dagen dat ze hier was de school verkent. Ze was vaak verdwaald geweest en had zo vaak langs dezelfde lokalen gelopen dat ze er beroerd van werd. Maar nu had ze aardig een plattegrond van het hele gebouw in haar hoofd. Ze wist waar de lokalen waren die voor haar van belang waren en dat zou voorlopig genoeg zijn.
Een tikkeltje verbazing wist Ellia te overvallen, bij haar aankomst van het juiste lokaal. Ze had eigenlijk gedacht dat ze te laat was, maar ze zag net pas de groep leerlingen het lokaal binnen treden. Had ze een mazzeltje en was de leerkracht te laat voor zijn eigen les? Een voldane grijns krulde op haar lippen. Ze had dus niet altijd pech, wat een meevaller. Onbeschaamd, alsof ze nooit van haar leven van de term “manieren” gehoord had liep ze het lokaal binnen, iedereen die op de plek stond waar zij wilde lopen aan de kant duwend. Zacht achter zich kon ze scheldwoorden gesmoezeld horen worden, maar ze besteedde er zoals gewoonlijk geen aandacht aan. Ze had het al zo vaak meegemaakt dat ze uitgescholden werd, ze werd er nu niet meer warm of koud van. Dan moesten ze maar doorlopen, dan hadden ze dat probleem ook niet gehad. Met een ruk schoof ze de stoel die bij één van de tafels die helemaal achteraan stonden naar achteren, terwijl ze op hetzelfde moment haar tas liet vallen. Met een plof kwam ze neer op de stoel, schoof ze wat naar achteren zodat ze op haar stoel op de twee achterpoten balanceerde en legde ze haar benen op de tafel. Nogmaals liet ze de manieren die ze jaren geleden geleerd had achter wegen. Als ze de les ging volgen, kon ze het zich beter comfortabel maken, toch? Al bijtend op haar tandenstoker sloeg ze haar armen over elkaar heen terwijl ze de woorden die op het boord geschreven werden las. Dat was alles waar ze verder op zat te letten. De mensen om haar heen wisten voor nu nog niet haar interesses te wekken. Zoeken naar bekende gezichten deed ze ook niet. Daarvoor was ze immers niet hier. Ze was hier gekomen om iets op te steken van die leerkracht. Bekende zouden haar toch alleen maar afleiden. En een bron van afleiding was juist iets wat ze nu voor zo lang mogelijk wilde voorkomen. Haar doel was om voor de verandering eens het einde van de les te halen, zonder dat ze weer een stapel strafwerk kreeg. En dat zou ze zeker niet redden als ze doodleuk naast een bekende ging zitten, of überhaupt een enkele vorm van contact zocht.

'HelloooooooooOOOOOOOO!' een valse begroetende roep die al vanuit de verste verte als een schorre haan door de gangen schalde, veel te luid en te vrolijk zo vroeg in de ochtend. Niet veel later kwam er een gehavend gestalte over de drempel van het klaslokaal binnenhuppelen. En gehavend was het zeker; zijn zilvergrijze haar dat normaal strak naar achteren gekamd was stonden nu in verstrooide plukken slordig, zijn zonnebril met roodpaarsige glazen stond scheef op zijn neus en een haastig volgepropte supermarkttas die vandaag even als boekentas moest dienen sleepte ongelukkig achter hem aan. Daarbij had hij nog half een pyjama met een kinderlijke pinguinprint aan en een enkele berenpoot slof. 'Bonjour, le monde! Guten Morgen, Welt! Mao is klaar voor een nieuwe les, een leçon a la grande, ein neues Bildungsprogramm, het opsnuiven van de boekstoffen als Drogen, de.. de..'
Hij stond sierlijke en 'magische' beweginkjes boven één van de opengeslagen boeken van een medeleerling te maken waarbij hij ongevraagd nogal ver over het tafeltje heengebogen stond terwijl hij op nieuwe woorden probeerde te komen. 'Anyway!' besloot hij met een onnodig luide klap in zijn handen. 'What the heeEEEEeeEEEEEEEeeEEEEEELL,' hij draaide gayerig met zijn heupen onder zijn steeds hoger en lager wordende luide stemgeluid, 'gaan we vandaag doen?' Het was toch een aardig tijdje geleden sinds hij zich in een les had laten zien. Daarbij was hij al flink te laat en het ging er allemaal net niet even sneller op als je als een sloom gordeldier schuivend over de vloer nog even op zoek ging naar al je kleding. Mao kantelde nog een paar enkele keren vragend zijn heupen terwijl hij de monsieur die achter het bureau zat en waarschijnlijk de leraar was afwachtend bleef aankijken. Tot hij iemand bekends in het oog kreeg en hij uitbundig naar haar zwaaide, ook al stond hij maar een anderhalve meter van haar verwijderd. 'Efienie!' kirde Mao blijtjes. Dat blonde geval had hem nog geholpen toen hij hier net aan was gekomen en al zijn onderbroeken over het lanceringsplatform weg waren gewaaid. Hinkend op één been, en waarbij hij met beide handen de rand van een of andere broek die hij uit zijn kledingkast had meegegrist omklemde, deed hij klunzig een poging om het over zijn pyjamabroek aan te trekken. 'Merde!'
Onderhand was hij al door het hele lokaal gehinkt tot de broek op zijn heupen zat. Het was een geluk dat hij met zijn achterste op het zitvlak van een stoel terecht kwam toen hij deuzig opzij viel op het moment dat hij zijn evenwicht verloor. Alsof er nooit iets gebeurd was en hij zijn uitbundige aanwezigheid ook nooit had laten horen kwakte Mao de supermarkttas met een doffe klap op zijn tafel.

Norwood sloeg zijn boek open en las nog snel een paar notities door. Het duurde neit lang voor dat de eerste al na hem binnen kwam gestrompeld. Norwood zag Ephony als een zoutzak die nog niet eens gevuld was verder strompelen niet reagerend op iets. Niet vrolijk. Norwood had Savador's nieuws zonder twijfel ook gehoord en had medelijden gekregen met de hele buts. Norwood stond op liep naar Ephony's tafel en legde zijn armen over elkaar terwijl hij door zijn knieën zakte. "Ephony..." sprak zijn stem serieus. "Als je behoefte hebt om het lokaal te vertrekken mag dat. Ik weet in wat voor situatie je jezelf bevind." sprak Norwood. "Je hebt premissie om op te staan wanneer je dat wilt..." sprak hij kalm. Hij knikte even vrienedelijk naar haar. Maar zijn gezicht stond neutraal, met een vleugje medelijden. Daarna stond hij op om even een bemoedigend gebaar te laten merken. Hij legde zijn hand kort op haar schouder en liep toen weer naar zijn bureau. Hij las de rest door toen de tweede binnen kwam. Hij hoorde het gemompell maar liet het voorbij zich gaan. Zolang het maar niet uit de hand liep. Norwood zag een derde binnen komen en het gedrag stond hem gelijk niet aan. "Wil Mevrouw Ellia haar voeten van de tafel halen." vroeg hij eerst vriendelijk met een strenge ondertoon. Norwood was al half wakker en dat zorgde er voor dat je moest oppassen. Hij kon spontaan ontploffen als je niet oppaste. Het schelle gegil deed hem opkijken. Hij zag een vaag figuur binnen komen en schudde zijn hoofd. De vraag die de jongen stelde deed hem zuchten. "Lees het bord en zoek je plek..." sprak hij alleen maar streng. Het werd geweldig. Hij zat met een ochtendhumeur en hij zat opgescheept met een halve zoutzak, een brutale aap en een gigantische malooot. Wat wilde je nog meer!

Ze had Ellia, of in haar woordenboekje nu "De Reiziger", niet zien binnen komen, of horen komen. Het gestommel van de leerlingen waren de standaard geluiden voor een les, en in de bubbel waarin ze zichzelf figurlijk in verborgen had bleef muurvast om haar heen zitten om door de tijd heen te komen. Toch schoten haar doffe, grijsblauwe ogen op bij het bewegende gestalte van Norwood voor haar toen deze door zijn knieën zakte voor haar bureau. Ze had haar tas nog op haar schoot liggen, met haar handen erop terwijl ze haar blik in die van de leraar vestigde nu hij op ooghoogte zat. De holle uitstraling die ze had kwam geheel door het feit dat de tranen op waren voor het moment, en de pijnlijke leegde als enige achterbleef. Niet alleen van binnen, het had haar vrolijke karakter onderdrukt om ook aan haar uiterlijk zichtbaar te zijn. Half werd ze afgeleid door de mislukte, zangerige stem van de zilverharige jongen met de ietwat buitensporige karaktertrekken en bewegingen die vanuit de verte leek te komen. Maar Norwoods woorden trokken teveel haar aandacht om haar hoofdom te doen draaien naar de jongen die haar eerst nog in een zwierige Bamba-dans over het platform had laten slingeren. Nog enigzins verlegen maar ook leeg sloeg ze haar ogen neer om naar de stof van haar tas te staren. 'Het is goed zo. Afleiding moet je opzoeken, nietwaar?' met een poging tot een glimlach krulde haar mondhoeken om in een waterig lachje waarbij ze haar ogen weer in die van Norwood richtte. 'Toch bedankt,' meende ze vanuit het diepste van haar hart, de mislukte glimlach zakte door tot een haast droevige voordat ze haar kin weer naar haar borst bracht om haar gezicht te verbergen achter haar pony en met haar handen door haar tas te graaien. Met een al even waterig glimlachje ter dankbetuige keek ze naar hem op toen ze zijn hand op haar schouder voelde. Het voelde fijn om te weten dat er iemand was die haar op de kleinste manieren dan ook hielp, hoezeer het vanuit haar kant niet hoefde vond ze het aardig van hem. In stilte legde ze de benodigde spullen op haar tafel om de tas vervolgens tegen de tafelpoot te laten steunen. Pas toen Norwood Ellia vroeg haar zithouding te veranderen draaide haar hoofd wat energie loos om, om met haar ogen het gestalte van De Reiziger te zoeken en te vinden. Niet voor lang, aangezien er al gauw een tweede afleidingsfactor op haar gericht werd. Haar hoofd draaide met een ruk om toen de schelle stem van Mao door haar gehoorkanaal scheerde. Uit pure schrik staarde haar verwijde ogen voor een moment alleen maar sukkelig naar het gestalte dat half hinkend rond huppeld om zich aan te kleden midden in de klas. Zonder enigzins haar houding te veranderen volgde ze Mao droogjes met haar ogen toen deze een ronde door het lokaal maakte totdat hij uiteindelijk zijn broek aan had. 'Voorzichtig Mao,' klonk het bezorgd toen hij uiteindelijk onzacht op een stoel achter haar plofte. 'Straks doe je jezelf nog pijn met dat gehuppel,' klonk het bezorgd vanaf haar eigen kant, alsof ze nog geen zorgen genoeg had op haar eigen bord, terwijl ze hem half gedraaid op haar stoel haast onderzoekend aankeek alsof ze wilde ontdekken of hij ergens nog ernstige verwondingen op zijn gezicht had.

Fijn. Nu was de dorpsgek ook aanwezig, dacht Kaede. De jongen was met veel kabaal binnengekomen, zich er totaal niet van bewust dat hij niet alleen veel te laat was, maar ook vreselijk irritant. De reactie van het blonde meisje was vreemd. Wie maakte zich nu zorgen om zo’n soort iemand? Ze kwamen altijd wel op hun pootjes terecht. Het meisje met de donkere haren mocht ze wel. Brutaliteit ontbrak niet, wat altijd wel positief was. Ze leunde met haar hoofd op haar handen, totaal niet geïnteresseerd in het verhaal dat nog wel komen zou. De leraar leek nog steeds niet helemaal wakker, wat haar niet eens verbaasde. Die mensen hadden ook hun dag wel eens niet. Verder interesseerde het haar niet. Niets interesseerde haar op het moment. Resonatie met magische dieren, wat ongelooflijk interessant. Kaede zuchtte melodramatisch. Ze had niet eens een magisch dier, wat deed ze dan hier? Zich present melden ofzo? Natuurlijk had ze geweten dat dit soort lessen eraan zaten te komen toen ze zich had ingeschreven voor woudmagie, maar ze zag er nog steeds tegenop. Alsof het haar enorm veel moeite kostte boog ze naar haar tas, die ze om haar stoel had gehangen. Ze haalde haar boek eruit, een potlood en een schrift met lege bladen. Als dit een saaie les zou worden, hoopte ze tenminste nog te kunnen tekenen. Als ze de tijd kreeg, tussen al deze onzin door. Even reikte ze weer in haar tas, greep een dun, vierkant papiertje. Magische dieren had haar op een idee gebracht. Voorzichtig maakte ze een vouw in het bijna doorzichtige blauwe papier. En nog een, en nog een. Ze was ongelooflijk geconcentreerd, waarschijnlijk had ze eindelijk iets gevonden waardoor ze bezig kon zijn in een les. Het had niets met het onderwerp te maken, maar goed. Bij Watermagie was haar concentratie vaak ver te zoeken, en bij Duistere magie had ze niet veel nieuws te leren. Dat haar creatieve inspiratie bij Woudmagie opleefde, daar kon zij ook niets aan doen. Bijna gehypnotiseerd door de standaard bewegingen was ze. Haar lange, slanke vingers vouwden, haar perfect gevijlde nagels maakten de vouwen scherp. Zonder dat ze het doorhad, was ze drie minuten verder. Maar wel met een origami kraanvogeltje. Een mooi origami kraanvogeltje, om precies te zijn. Hij had wel iets weg van een zwaan, maar dat liet Kaede uit haar gedachten. Ze was meer dan tevreden met het resultaat, maar niet met de tijd die het had gekost. Ze had op zijn minst vijf minuten bezig willen zijn. Missie gefaald, opdracht mislukt. Een beetje terneergeslagen speelde ze met het papieren diertje, proberend haar verveling nog een beetje uit te stellen. Niet dat het echt werkte. Veel meer dan een beetje mensen kijken was er niet bij tot de les zou beginnen.

Het was zo slim om je boeken in te pakken en vervolgens de schriften die je nodig had voor het volgende uur te vergeten. Ze zat hier misschien al een tijdje op school, maar ze was nog steeds niet slim genoeg om dat te onthouden! Kijito was al onderweg geweest voor ze echt door gehad had dat ze terug moest. Iedereen keek je ook zo raar aan als je weer terug rende naar je etage. Ach.. ze mochten haar toch niet daar, omdat ze stil was, en snel emotioneel. Gelukkig had ze Roxas.. en Tomari en Daisuki natuurlijk. Verder kende ze niet echt veel mensen, behalve dan haar mentor, Master Norwood. Die zag er tenminste niet zo eng uit als Master Savador! Bij hem had ze voor geen goud mentorleerling willen zijn!
Oké, Woudmagie dus. Tijd om binnen te vallen. Kijito haalde diep adem om de zenuwen tegen te houden; ze haatte het om te laat te zijn, hoewel Master Norwood daar nooit ontzettend moeilijk over deed. Jammer dat er niemand was die ze kende. Alleen Ephony dan. Een groot, eng uitziend meisje en een jongen met een supermarkttas. Daar zou ze ook maar niet naast gaan zitten. Verder was er nog een ander meisje, dat met origami bezig was. Leuk. Waarom keken ze allemaal zo zelfverzekerd? Kijito kon dat alleen met ontzettend veel moeite. Dus sloop ze maar stil het lokaal in, in de hoop niet teveel opgemerkt te worden door de rest. Die zouden toch niet tegen haar gaan praten. Ze ging bij het raam zitten en legde haar tas zachtjes voor zich neer. Bij het raam voelde je je in ieder geval niet zo claustrofobisch, het leek alsof er nog een vluchtroute was. Resonatie met magische dieren? Klonk op zich wel leuk, toch? Zolang ze maar niet teveel opviel vond ze het wel best..

'Gumi.. Maak jij vanochtend ontbijt?' mompelde een zwakke stem uit een mengeling van lichtblauwe lakens, lichaam en een hoop roze haar. Het was veel te vroeg. Bah. Ze haatte het om vroeg wakker te worden. Haar eerste college was verdomme pas om half een. Dat was de reden dat ze gisteravond uit was gegaan. Uitgaan. Au. Een knallende kater. Dat was waarom ze wakker was geworden. Bugh. Gisteravond was bijna net zo erg geweest als haar afscheidsfeestje. Niet zo erg, maar het kwam in de buurt. Haar afscheidsfeestje. Ergens raakten twee draadjes elkaar. Afscheid. School. Shit. Ze liep stage. ZE LIEP STAGE! Met een stuk of vijf Puffoonse vloeken schoot ze overeind, om haar hoofd te stoten en weer terug te vallen op bed. Shit, shit, shit. Haar eerste les, en ze zou te laat komen. Opnieuw schoot ze omhoog, dit keer voorzichtiger. Oké. Ademhalen. Eerst kijken wat de situatie was. Ze had nog een halfuurtje om te douchen, zich aan te kleden, te ontbijten en bij de klas te komen. Laat dat ontbijten maar zitten, dat deed ze wel in de klas. Snel greep ze wat kleren bij elkaar, en rende de badkamer in. Oké, net niet in de badkamer, ze had geleerd dat ze daar niet mocht rennen. En ze had haast, maar manieren vergat ze niet zo snel. Onder de douche probeerde ze zich te herinneren wat er gebeurd was en waar de les vandaag over zou gaan. Eh.. Dieren? Het zou wel, want er waren maar twee opties. Planten of dieren. De warme straal van de douche op haar rug maakte haar een beetje wakker, waardoor ze misschien niet weer meteen in slaap zou vallen. Een kwartier later liep ze de douche uit. 'Shit. Tijd vergeten.' mompelde ze, terwijl ze met de ene hand een borstel door haar haar haalde, en met de andere probeerde een beker met thee te vullen. Hij was koud geworden, maar dat boeide haar niet. Snel draaide ze de dop op de thermoskan, stak haar voeten in haar schoenen, waarvan ze de moeite niet nam om de veters te strikken, en haastte zich de deur uit. Na een paar minuten vond ze de goede gang, het goede lokaal, en tijd om haar haar in een staart te doen. Met haar schouder duwde ze de deur open, hinkelde naar binnen en riep iets wat leek op: 'Sorry dat ik laat ben!', waarna ze struikelde. Een hoop vloeken verlieten haar mond, en zelfs als je niet Puffoons of Grenaans was moest je kunnen horen dat het niet bepaald vriendelijk bedoeld was. Pas twee centimeter boven de grond bedacht ze dat ze ook nog luchtmagie had, en met nog drie vloeken erachteraan schoot ze weer omhoog. 'Nogmaals sorry dat ik laat ben.' mompelde ze, terwijl haar wangen even roze kleurden als haar haar.