Lynn deed haar ogen open. Het was ontzettend wazig en Kijito was weg. Hoelang had ze geslapen? Wat was er gebeurd? Waarom deed haar been zo'n zeer? Waarom lag Xana daar? Waarom rook het hier zo verrekt? Waar was Tomari? Waar was Laurens? Waar was haar klaslokaal? Lag ze op het etage? Allemaal vragen schoten binnen de minuut in haar hoofd. Ze keek rond. Witte bedden, witte kasten, witte dekens, witte muren, gordijnen die maar half open waren en vooral een stank. Een ziekenhuisstank. Ze probeerde het zich weer te herinneren en dat lukte haar ook. Ze was in de waterval gevallen. Ook weer iets voor haar. Kijit had haar eruitgehaald en Xana was hier voor te bescherming. Lynn riep Xana's naam zwakjes, die opstond en half op haar buik liep. Lynn aaide het beest. Blijkbaar hadden ze Xana niet meer weg kunnen krijgen. Die was natuurlijk bij haar gebleven. Lynn vond het wel een fijn gevoel dat Xana in haar buurt was. Het gaf haar toch een soort gevoel van overwinning. Ze keek naar de deur. Was het bezoekersuur? En waarom wist ze alles zo slecht? Waarom leek alles een vage herinnering? Was dit de bedoeling van een injectie of zo? En was Kijito Tomari al tegengekomen? Of nog niet? Verdrietig liet ze zich weer een beetje zakken en keek naar de gordijnen, die het licht half tegenhield, maar ook een stukje liet schijnen.

Alleen Tomari en Lynn
(Flutpost)

Tomari rende met zijn hoofd vol bezorgde gedachten richting de ziekenzaal. Kijito had hem namelijk gezegt dat Lynn daar lag, ze had ook gezegt dat het niet ernstig was, maar dat maakte hem er niet veel minder bezorgt op. Tomari wou op dit moment dus gewoon het liefste bij haar zijn. Nu hij er over na dacht had hij eigenlijk eerst Kijito moeten bedanken voordat hij richting de ziekenzaal ging voor het brengen van het nieuws, ondanks dat het niet bepaald goed nieuws was, ten slotte had hij zonder haar misschien pas geweten over haar ongeluk als ze uit de zaal ontslagen was. Tomari zag eindelijk de witte deur van de ziekenzaal en trad binnen, Tomari wist bij toeval dat het tot zijn geluk bezoektijd was en zou dus niet tegen gehouden worden. Tomari keek rond en zag tot zijn opluchting dat Lynn er gewoon was, wakker en zo te zien in niet bepaald slechte staat. Zo te zien had Xana ook nog over haar gewaakt want die lag bij haar op het bed lag. Lynn was in elk geval al wakker en Tomari zuchtte enigszins opgelucht. Tomari liep naar haar toe en zei haar naar om haar aandacht te trekken "Lynn" zei hij dus terwijl hij naar haar toe kwam. Hij ging naast haar op bed zitten en legde zacht zijn hand op haar wang "gaat het een beetje? Wat is er gebeurt?" vroeg hij zacht aan haar. Hij was nog steeds bezorgt om haar en hoopte eigenlijk dat ze snel met hem mee kon om samen met hem weer gezellig met zijn tweeën te zijn, ergens waar het ietwat gezelliger was dan een ziekenzaal waar het eigenlijk altijd stonk en waar de muren altijd steriel wit bleven. Tomari keek Lynn diep in haar ogen, hopende dat hij een positief antwoord kreeg.

Nu Lynn er zo over nadacht, was het hier best koud. Rillend trok ze de dekens omhoog, over haar huid. Xana stond op en kwam dicht tegen haar aan liggen. Lynn aaide Xana rillend. Ze keek naar haar been, die een beetje omhooggetrokken was dankzij een of ander ding aan de muur. Lynn zuchtte zacht. Waarom zij nu weer en niemand anders? Lynn duwde de deken steviger om haar heen. Haar voet was wel stijf van de kou, maar die lag dan ook in het gips. Haar voet was stijf, maar begon langzaam warmer te worden. Misschien omdat het gips ook wat strakker zat. Toen hoorde Lynn opeens dat iemand haar naam riep en haar hoofd ging automatisch opzij, haar hart verloor een sprongetje. Lynn kreeg een grote glimlach om haar heen en opeens was de stijfheid en de koude niet zo belangrijk meer voor haar. Tomari was gekomen en dat zorgde ervoor dat haar hart harder bonkte dan het deze tijd al gedaan had. Ze zou Kijito wel eens mogen bedanken! Zodra Kijito op bezoek kwam, ging ze dat ook zeggen. Ze liet haar blik opzij glijden naar Tomari en voelde de hitte door haar heen schieten bij zijn aanraking aan haar wang. Toen ze Tomari's vragen hoorde, schoof ze een klein beetje op en trok Tomari naast zich op het bed. 'Ik ben in de watervallen gevallen,' zei ze toen, terwijl ze even wegkeek, maar hem daarna weer aankeek. Haar ogen leken wel bijna dicht te willen vallen, maar Lynn wist dat dit door vermoeidheid en stress was. Ze legde zich een beetje tegen Tomari aan en keek hem toen weer aan. 'Ik brak mijn been en Kijito heeft me eruit gevist. Maar zoals je ziet, ik leef nog!' zei ze grijnzend, alhoewel het niet om te lachen was, maar oké. Lynn liet haar hoofd tegen Tomari's schouder leunen. 'Ik ben blij dat je er bent liefje,' zei ze zachtjes. Ze trok zich een beetje op, met de nodige kreun van pijn, waarop een zuster even bezorgd haar kant inkeek en toen weer weg draaide, waarna ze Tomari zachtjes zoende. Een golf van warmte ging door haar heen. Ze opende haar ogen en keek hem diep in zijn ogen aan. 'Ah, niet weggaan,' zei ze toen zielig en ze sloeg haar armen om Tomari heen. Haar handen waren wel ijskoud. Heel haar lichaam was ijskoud, maar Lynn voelde er eigenlijk niet zoveel van. Xana likte aan haar arm, piepte verontwaardigd en keek Lynn geschrokken aan. Lynn legde haar platte hand op Xana"s kopje, om die te aaien, maar Xana piepte toen nog harder. Lynn keek verbaasd en legde haar hand op haar wang. Een ijskoude rilling schoot door haar heen en Lynn liet haar hand gauw zakken. Ze keek naar Tomari en gaf hem een kusje op zijn arm.

Toen Lynn antwoord gaf op zijn vraag zonk zijn hart even weg ondanks dat hij wist dat ze nog in relatief goede staat was. Lynn legde het iets uitgebreider uit en Tomari keek een moment naar haar been dat in het gips zat. Lynn zei nog 'Ik ben blij dat je er bent liefje' waarna ze ondanks de pijn die ze moest hebben zich op trok en hem een kusje gaf waarna ze hem zei niet weg te gaan. Tomari sloeg zijn armen om Lynn heen toen zij dat bij hem deed en voelde dat ze het ijskoud had "Ik ga niet weg, dus maak jij je maar geen zorgen. Probeer me alleen alsjeblieft volgende keer niet zo te laten schrikken oke? Ik was heel erg bezorgt om je" zei hij eerlijk. Tomari liet Lynn even los uit zijn omhelzing en brak vrij van die van haar en ging even staan om zijn trui uit te trekken, daarna ging hij weer zitten en gaf hij de trui aan Lynn "Je hebt het koud, niet?" vroeg hij ondanks dat hij het antwoord al wist. Tomari gaf haar een kusje op haar voorhoofd en daarna een kleintje op haar lippen en bleef naast haar zitten terwijl hij toe keek of Lynn de trui aan zou nemen of niet.

Tomari was in eerste instantie verbaasd toen Lynn de trui weigerde, maar toen ze hem vroeg om naast haar te komen liggen vond hij het niet erg meer. Lichaamswarmte zou haar ten slotte net zo goed opwarmen en dus besloot hij die Lynn ook te geven. Tomari ging naast Lynn liggen en zodra hij dat deed drukte Lynn zich tegen hem aan. Tomari legde zijn armen om haar heen en keek een moment langs Lynn heen naar Xana waar hij een warme glimlach aan schonk. Xana was ten slotte degene die Lynn tot noch toe bewaakt had, iets waarvoor Tomari haar ook nu zeer dankbaar voor was. Tomari hoorde Lynn haar lieve woorden e voelde nu ook zichzelf weer week worden "da's mooi, dan zal ik er voor zorgen dat je het zowel van binnen als buiten lekker warm krijg" zei hij zachtjes tegen haar waarna hij Lynn iets dichter tegen zich aan hield en zo ging liggen zodat hij Lynn gemakkelijk kon zoenen en dat deed hij dan ook, ondanks dat Lynn nog steeds ietwat koud aan voelde. Tomari hield Lynn zo een tijdje binnen die zoen vast terwijl hij over haar zij en rug streek in de hoop haar weer iets op te warmen, pas nu besefte Tomari zich hoe koud Lynn het moest hebben gehad eerder en hoe dichtbij hij was gekomen om haar te verliezen. Een traan rolde over de wang van beneden en drupte richting Lynn waarna hij de zoen verbrak om die weg de vegen "sorry" zei hij nog zacht waarna hij even zijn keel schraapte en weer naar Lynn keek, maar ondanks dat hij haar hier zo zag voor hem stopte de tranen niet.

Tomari bleef naar Lynn kijken ondanks zijn tranen en luisterde naar hoe Lynn hem gerust probeerde te stellen en probeerde op te vrolijken. Daarna vroeg ze echter aan hem of ze echt niet met hem mee mocht of dat hij anders bij haar kon blijven. Tomari veegde de laatste tranen weg, waarna hij weer naar haar keek. Net toen hij antwoord wou geven schoot Lynn plots in de lach, eerst vroeg Tomari zich af waarom, maar toen Tomari keek zag hij dat het door Xana kwam die probeerde te helpen, maar er alleen in slaagde om onduigend te lijken of in elk geval in de ogen van Tomari. Lynn reageerde goed en stuurde haar aan om hen te bewaken van de verpleegster, daarvoor bleef ze echter nog een moment en likte Tomari op een manier die hij dankbaar zou noemen. Tomari veegde het kwijl weg en keek weer naar Lynn die nu met haar hoofd op zijn schouder lag. Bij Tomari schoot nu weer Lynn haar vraag weer naar binnen en begon met zijn antwoord "Misschien is het niet heel verstandig om met mij mee te gaan of mij bij jou te laten blijven, je hebt op het moment je rust immers nodig. Ik blijf echter wel zo lang als mag van de verpleegster en ik zal vragen of ik ook de nacht bij je mag blijven" zei hij, Tomari wist dat dit niet het antwoord was waar Lynn op gehoopt had, maar het was voor Tomari ook belangrijk dat ze snel genas en weer volop kon doen wat ze wou. Als die tijd daar was zou hij doen wat ze maar wou om het goed te maken, maar op het moment was dit wat Tomari wou en Lynn mocht eigenlijk ook wel weten waarom. "Op het moment vind ik het belangrijker dat je zo snel mogelijk weer geneest zodat je weer alles kan doen wat je wil, zodra dat zo is zal ik alles voor je doen om dit goed te maken maar zou je voor nu alsjeblieft gewoon rustig aan willen doen?" vroeg Tomari aan Lynn terwijl hij haar aan keek waarna hij een kusje gaf op haar voorhoofd en haar dicht tegen zich aan hield

Tomari was een moment bang bij het zien van het pruillipje van Lynn dat ze zou protesteren, en dus was hij des te meer opgelucht dat ze zich over gaf aan zijn oordeel. Pas toen Lynn haar hoofd iets om draaide en haar tong uit stak had hij door dat de verpleegster weet had staan kijken. Tomari had er niet op gelet aangezien hij er van uit van gegaan dat Xana nog de wacht hield, toen hij beter keek zag hij echter dat die gewoon lag te slapen. Lynn vroeg hem of het zou helpen als ze extra zielig zou gaan doen en probeerde hem er mee te plagen dat het waarschijnlijk wel zou hebben gewerkt als hij verpleger was. Tomari moest lachen en zei "Ik denk dat dat overal zou helpen BEHALVE in de ziekenzaal waar zielige mensen juist naat toe worden gebracht. Als ik verpleger zou zijn dan zou ik bij jou eerder in de verleiding komen om een 'extra grondig onderzoek' bij je te doen" waarna hij stopte en aan Lynn haar fantasie over liet wat het onderzoek in zou hebben gehouden. Lynn noemde hem nu 'Tomaatje' en legde hem uit waarom. "Jij lijkt anders ook behoorlijk op een tomaatje als je veel bloost" grinnikte Tomari plagend waarna hij even keek of de verpleegster in zicht was. Dat was op het moment echter niet zo, zodra ze dat wel zou zijn zou hij vragen of hij ook de nacht bij Lynn mocht blijven, maar voor nu richtte hij zich weer op Lynn die hij zachtjes kuste en over haar wang en rug streelde.

Lynn's reactie was zoals Tomari verwacht had, ze vroeg zich meteen af wat dat 'grondige onderzoek' inhield, maar dat zou Tomari voorlopig wel niet verklappen, welke verleiding ze ook op hem gebruikte. Nou ja, dat dacht hij nu wel, maar hij had dat eigenlijk niet moeten doen, nu ging ze hem verleiden ook. Daar kreeg Tomari in elk geval gelijk in, maar of hij daar blij mee moest zijn was een andere vraag. Lynn sloeg echt meteen toe, ze knipoogde, probeerde hem te overtuigen, zijn lichaam te manipuleren dat hij in gaf en verleidde hem. Maar ondanks dat zijn hoofd nu rood was en zijn handen juikten om haar vast te grijpen weerstond hij. Tomari wou niet risceren dat hij iets te wild deed en Lynn haar conditie verergerde, hij kon er echter ook niet tegen om niks te doen, zeker niet zoals ze nu deed. "Ik ga je niet vertellen wat mijn grondige onderzoek in houd, dat laat ik wel zien als je hier ontslagen wordt. Maar als je echt wilt kan ik je een klein voorproefje geven" zei Tomari waarna hij meteen zijn hand aan de binnenkant van haar benen, ten hoogste van haar knie, neer legde en die langzaam met een wrijvende beweging omhoog bracht

'Ah...' zei Lynn, terwijl haar lip een beetje omhoog ging en een pruillipje vormde. Ze keek hem zo lief mogelijk aan, wetend dat dit toch geen effect had. Tomari wou niks doen, voordat ze uit de ziekenzaal ontslagen werd. Lynn vond dit wel lief, maar het zorgde er meer voor dat Lynn ongeduldig werd en het niet leuk vond dat ze steeds langer en langer moest wachten. Lynn keek rustig naar Tomari en streelde zijn wang. Ze giechelde even. Ja, dat voorproefje was wel leuk. Ze keek Tomari even aan en legde toen zuchtend haar hoofd neer op zijn borstkas. 'Oké dan.. Maar dat duurt nog zo lang,' klaagde Lynn, terwijl haar blauwe ogen omhoog keken naar Tomari, ergens een beetje hoopvol, omdat ze nu toch wel echt benieuwd was. En ergens een beetje terughoudend. Ze keek hem even aan en zuchtte toen even. De verpleegster keek hun kant in, Lynn negeerde het. Toen de verpleegster hun kant in kwam gelopen, keek Lynn op. De verpleegster glimlachte naar Tomari en knikte even. Het was een jonge verpleegster. Lynn trok even een wenkbrauw op. De verpleegster kreeg een rood hoofd en keek naar haar been. Ja, die is gebroken, sloerie dacht Lynn een tikkeltje jaloers, terwijl ze de verpleegster bleef aankijken. Die voelde zich overduidelijk ongemakkelijk onder de blikken van Lynn en keek haar aan. 'Problemen?' vroeg Lynn poeslief, terwijl haar nagels zich in Tomari's trui boorden, wat Tomari misschien kon voelen. Lynn zelf had hier echter geen controle over. 'Wel, als je genoeg gekeken hebt en het probleem geïdentificeerd hebt: ik heb mijn been gebroken. Eigenlijk zeer makkelijk te raden aan het gips dat je waarschijnlijk wel zult zien, aangezien je ook de ogen hebt om naar hem te kijken,' zei Lynn kribbig, terwijl ze weer een wenkbrauw optrok. De verpleegster knikte alleen maar en ging toen met een rood hoofd weg. Lynn zuchtte. 'Je trekt veel aandacht. Vooral van verpleegster,' zei Lynn sarcastisch, terwijl ze eindelijk doorhad dat haar nagels ondertussen Tomari's vlees bereken had. Lynn grijnsde. 'Oeps,' zei ze, terwijl ze Tomari aankeek, zichzelf moeizaam omhoog duwde en hem een kus op zijn mond drukte. Dat Lynn kribbig werd van die verpleegster, was voor Tomari nu geen geheim meer, waarschijnlijk. 'Lopen hier geen verplegers rond?' vroeg Lynn ietwat geïrriteerd, toen er weer een verpleegster langs kwam lopen, maar deze keer een iets oudere, die gelukkig niet haar blik vestigde op Tomari. Wat dacht dat mens van daarnet wel?! Lynn keek richting Tomari en drukte zich dicht tegen hem aan. Bij het zien van de jonge verpleegster van daarnet die langs liep en opvallend niet richting Lynn keek, zuchtte Lynn. 'Haal me hier alsjeblieft weg,' zuchtte Lynn, terwijl ze met opgetrokken wenkbrauwen de verpleegster nakeek. Ze kon er niet tegen als iemand met Tomari probeerde te flirten terwijl zij erbij zat, dat kon ze gewoon niet en een opmerking liet ze dan ook nooit weg. Eigenlijk was ze een beetje een bitch als iemand Tomari van haar probeerde te stelen. Lynn keek weer richting Tomari. 'Ik weet niet wie het hier leuker vindt, jij of ik, met al die verpleegster,' zei Lynn sarcastisch, waarna ze haar neusje tegen Tomari's borst begroef.

Bij zijn antwoord trok Lynn een pruillipje al giechelde ze bij zijn kleine voorproefje, ze vond het vast niet heel leuk om te moeten wachten, maar Tomari dacht nu meer aan wat het beste voor haar zou zijn. Ondanks dat stemde ze uiteindelijk toch met hem in al klaagde ze over de periode die ze zou moeten wachten. Daarbij fluisterde Tomari met een lichte grijns in haar oor "Ik zorg wel dat je mijn aandacht daarna de moeite waard zult vinden". Daarna kwam er een verpleegster aan lopen die voor zijn gevoel iets te lief naar hem lachte. daar had Lynn kennelijk ook problemen mee want hij voelde haar nagels door zijn trui heen komen, ook hoorde hij ondanks de poeslieve stem van Lynn toch heen duidelijk de irritatie die toonde dat ze kribbig was door die verpleegster. Tomari hoorde de sarcasme in de opmerking die Lynn tegen hem maakte nadat de verpleegster met een rood hoofd was vertrokken, toch was de opmerking voor zijn gevoel wat gemeen tegenover hem al was dat waarschijnlijk alleen maar omdat ze nog ietwat geïrriteerd was. Haar nagels hadden echter ondertussen zijn huid bereikt en nu vielen die Lynn kennelijk pas op waarna ze oeps zei en hem een kus gaf "Zelfs al trek ik nog zo veel aandacht, ik wil alleen die van jou" zei Tomari daarna zacht waarna hij haar nog een kusje op haar voorhoofd gaf. Haar vraag daarna trok Tomari's aandacht "Pas op, straks wordt ik nog degene die jaloers word" zei Tomari daar half grappend op terwijl een iets oudere verpleegster aan kwam lopen. Deze keek gelukkig niet naar hem al drukte Lynn zich wel dichter tegen hem aan. tomari lette daarna vooral op haar en op niks anders waardoor hij de jongere verpleegster dit keer niet opmerkte. De smeekbede viel hem echter wel op, dat samen met de opmerking die erna volgde toonde dat ze hier echt niet wilde zijn. Tomari liet de tandwielen in zijn hoofd volop draaien op zoek naar een oplossing die niet tegen het beleid van de ziekenzaal in ging, maar ook niet tegen de wens van Lynn. Toen hij die gevonden had richtte hij zich op de oudere verpleegster die net terug wou lopen naar het kantoortje en riep haar terug. Met een grijns op zijn gezicht begon hij daarna een nogal medisch verhaal samen met een beleidsverhaal over de vastgestelde regels en alternatieve mogelijkheden waarvan Lynn waarschijnlijk niks van kon begrijpen en misschien de verpleegster ook niet. Die stond hem namelijk naderhand met grote ogen en een mond vol tanden aan te kijken waarna ze twijfelend zei 'Ik denk dat wel kan al zal ik dat met het hoofd moeten overleggen' daarna kwam er een tevreden glimlach op zijn gezicht en keek hij Lynn weer aan, duidelijk tevreden met het resultaat van zijn actie al begreep Lynn waarschijnlijk niets van wat er nu net was gebeurd

Met een vreemde blik en een niet-begrijpend gezicht luisterde Lynn naar Tomari's verhaal. Aan de verpleegster haar reactie te peilen, begreep die al evenmin iets van Tomari's verhaal. Ze grijnsde een beetje onbeholpen toen die wegliep en keerde zich toen tot Tomari, met een vragende blik. 'Wat heb je daarnet gedaan?' vroeg ze nieuwsgierig en ze keek hem aan met een verward gezicht. Ze begreep helemaal niks over de rechten die hij net besproken had. En waarom ging zo'n verpleegster nu overleggen als ze de helft van de woorden die de jongen voor haar gebruikte niet eens begreep? Lachend schudde Lynn haar hoofd. Sommige mensen waren echt vreemd. Ze had nu al een beetje spijt dat ze zich zo opgedrongen had aan Tomari om toch haar zin door te drijven. Daar was ze namelijk heel erg goed in en bij Tomari leek het ook nog eens heel vaak te lukken, alhoewel ze ook moeite deed om rekening te houden met zijn reacties en wensen, die van zijn kant nu niet echt veel afkomstig waren. Lynn wou liever dat hij dat wel had. Dan kon ze ook eens naar hem luisteren en kon ze ook eens luisteren wat hij graag wou, maar ja, Tomari bleef nu eenmaal Tomari. Lynn keek naar hem en trok een niet-begrijpend gezicht. 'Soms ben je echt raar, Tomari Reaper,' zei ze, expres zijn achternaam gebruikend, er even later achterkomend dat ook dit niet echt zo'n goed idee was. Tomari's vader was nu niet bepaald het schatje in de familie. Met een beetje geluk zou Tomari het niet eens doorhebben. Lynn voelde het schaamrood al op haar wangen maar negeerde het gewoon. Ze verlaagde zichzelf tot aan Tomari's borstkas en legde haar hoofd op zijn borst.

een grijns verscheen nog breder op zijn gezicht dan eerst toen Lynn, zoals verwacht, vroeg wat hij nu eigenlijk net gedaan had. Zoals hij wel verwacht had leek Lynn al net zo veel van zijn verhaal te sneppen als de verpleegster al zou Lynn zijn woorden waarschijnlijk een stuk meer kunnen waarderen. "Jouw wens inwilligen mijn prinses" zei Tomari enkel waarbij hij haar heel licht een kus op het voorhoofd drukte. Bij haar woorden die over hem spraken in zijn volledige naam glimlachte hij enkel "Van mij mag iedereen denken wat ze willen over mij. Het enige wat mij echt kan schelen ben jij" zei hij waarbij hem op viel dat ze rood werd, nee al rood was. Dat kon dus niet door zijn woorden komen, al droegen die daar misschien wel aan bij. Het waren dus haar gedachtes die het maakte dat ze rood was geworden en in zijn hoofd probeerde Tomari na te gaan wat het kon zijn al kon hij er zelf niet echt op komen. Hij verbond zijn achternaam al niet meer direct aan zijn vader als dat hij hem gewoon aan zichzelf bond, enkel als iemand hem echt aan sprak als 'Meneer Reaper' of het had over 'Reaper Industries', het bedrijf dat ooit bezit was van zijn vader, moest hij af en toe de herinnering aan zijn vader verdringen. Tomari bleef het zich af vragen terwijl Lynn iets lager ging liggen en haar hoofd op zijn borst te rusten legde. "Waar dacht je aan?" vroeg hij dan ook terwijl hij haar aan keek en zacht met zijn vingers door het blauwe haar van Lynn streek. Waarna hij even een vuile blik moest werpen op een verpleegster die hun afkeurend zat te bekijken van iets verderop. De andere verpleegster tegen wie hij eerder had gesproken kwam echter snel daarna weer terug waardoor Tomari zijn aandacht op haar moest richten. "Onze reglementen geven je gelijk, ik zal het nodige papierwerk regelen" zei ze tegen Tomari die knikte en breed glimlachend zijn aandacht weer op Lynn vestigde en haar een klein kusje gaf.

Lynn grijnsde. Die Tomari toch. Ze sloot haar ogen bij het voelen van zijn strelende handen aan haar hoofd. 'Ik dacht aan je vader. Sorry. Ik dacht er niet aan toen ik je achternaam zei,' vertelde ze eerlijk en ze sloot haar ogen. Haar volledige blauwe oog, dankzij haar make-up, werd zichtbaar en Lynn opende haar ogen weer. Ze keek naar de verpleegster en grijnsde. Wat Tomari ook precies tegen de verpleegster gezegd had, het had zijn effect gehad. Lynn richtte zich op en keek hem trots aan. 'Dat doe ik je dus echt niet na, slimmerd,' zei ze en ze drukte een kus op zijn wang, alhoewel ze het wel grappig vond dat Tomari zichzelf zo op de druk zette om haar wensen te vervullen. 'Je moet wel wat rustiger aan doen, hoor. Ik mag dan wel wensen hebben, maar ik wil me ook aan jou houden,' zei ze met een bezorgd grijnsje. Ze streelde zachtjes zijn wang en om hem uit te dagen liet ze haar vingernagel een strelende beweging maken rond zijn lippen. Misschien was dat ook best wel gevoelig voor hem. Nee, ze wist wel een plek wat pas echt gevoelig was. Uitdagend keek ze naar zijn nek en moest onwillekeurig grijnzen. Ze aaide Tomari nogmaals zachtjes en legde haar hoofd tegen de zijne aan. 'We zijn nu al wel lang samen,' zei ze en ze moest glimlachen. Ja, dat was eigenlijk wel zo. Ze waren echt al heel lang samen en hadden alles van elkaar doorstaan en waren veel te weten gekomen van elkaar. 'Dat rood hoofd van jou toen ik je voor het eerst een kus gaf,' zei ze en ze moest lachen. Plagend stak ze haar tong uit.

Het lachwekkende gebeurde toen. Tenminste, Lynn vond het lachwekkend. Vlak voor hun kwam een meisje binnen, opvallend blond. Ze had een verveelde uitdrukking en had een handtasje bij. Lynn kon al wel raden welk type het was. Ze keek rond, zodat haar blonde haren heen en weer zwiepten. Wat ze niet zag en wat Lynn wel zag, was dat voor haar een apparaat waaraan je je infuzen en drains aan kon hangen. Gelukkig hing er geen infuus of drain aan, anders was het bloed- en vochtverspilling geweest. Het meisje bleef opzij kijken en botste tegen het apparaat aan, die naar voren rolde en tegen een klein kastje op wieltjes botste, die vooruit rolde, waar de verpleegster net een glas op wou zetten. Het glas spatte kapot op de grond en het water vloog half tegen het meisje aan, die het op een gillen zette. Lynn moest in de dekens bijten om haar lach niet te laten horen. Om het erger voor de blondine te maken, liet Lynn een klein stukje van de tegel omhoog bewegen, zodat de rest van het water recht in het gezicht van de blondine kwam. Dat kreeg je er nu van als je de ziekenzaal verstoorde met je gegil. Het meisje draaide zich naar haar en Lynn spande haar spieren om de volle energie die ze had op haar los te laten. De samengeknepen ogen van het meisje keken haar aan, waarna ze omkeek of iemand haar kwam helpen. Lachwekkend. Lynn beet op haar wangen om niet te lachen.

- Lynn go's bad Sorry, ik kon het niet laten, het leek me zo grappig Dit is mijn officiële ik-ben-terug grap -