Met stevige tred liep Madeline door de gangen. Je kon de galm van haar hakken al vanaf een afstandje horen. Haar handen hadden zich gebald tot vuisten en haar spieren stonden gespannen. Haar blik recht voor zich gevestigd in het niets. In haar blik was duidelijk te zien dat ze met haar gedachten ergens anders was terwijl haar lichaam zo recht op het doel af liep.
Vlak voor de deur van Savadors kantoor bleef ze staan. Ze ontspande zich en voelde haar stijve spieren onmiddellijk protesteren. Ze kraakte haar nek even, fatsoeneerde zichzelf en haalde diep adem. Na die routine klopte ze twee keer op de deur. Daarna wachtte ze met ineen gevouwen handen op haar rug tot er antwoord achter het dikke hout vandaan zou komen. En het liefst van Savador alleen. Ze had geen zin om eerst andere mensen uit het kantoor te moeten jagen.

Haar haren opgestoken in een staart, waaruit enkele lange lokken ontsnapte en haar pony nog steeds haar gezicht sierde. In haar hand had ze een koude, vochtige doek die ze voorzichtig op Savadors voorhoofd legde. Op haar knieën naast het bed, een houding die ze de afgelopen uren eigenlijk bijna niet had veranderd. Gewoonweg omdat ze het niet over haar hart kon verkrijgen om bij hem weg te lopen, wilde het hem zo goed maken in deze situatie. Twintig dagen, net geen drie weken voordat deze pijn en het ongeluk voor hem over zou zijn. Twintig dagen waarna zij in een zwart gat zou vallen, alleen al de gedachte dat ze werkelijk aan het aftellen waren maakte haar gek. Haar wat witte gezicht toonde aan dat ze amper had geslapen. Haar rusteloze nachten gevuld met nachtmerries en huilend wakker worden. 'Wil je nog wat drinken?' klonk haar stem zachtjes, de lievelijke toon doordrongen met ingehouden bezorgdheid. Met een glimlach liet ze de doek op zijn voorhoofd liggen, schikte de dekens op het bed waarop Savador lag om daarna met haar achterste op haar eigen voeten te steunen. Haar handen op haar bovenbenen waarbij haar ogen elke ademhalilng van Savador in de gaten hield. Haar hoofd draaide om bij het horen van het geklop op de houten deur, voelde ergens een steek dat er op dit moment iemand op bezoek kwam. 'Ik ga wel,' verzekerde ze Savador met een kleine glimlach waarna ze zich met een onderdrukte kreun omhoog werkte uit haar houding. Haar stijf geworden spieren en gewrichten protesteerde krakend tegen dat lange stil zitten. 'Ik kom!' riep ze naar de deur. Toen ze eenmaal op haar voeten stond draaide ze zich nadat ze een laatste blik op Savador had geworpen langzaam om. Met langzame passen liep ze om het bureau heen naar de deur om daar de deurklink langzaam in te drukken en de deur een stukje te openen. Haar ogen schoten omhoog naar die van Madeline, waarbij ze vergat de even verbaasde uitdrukking in de grijsblauwe ogen te onderdrukken. 'Miss,' klonk het zachtjes als bevestiging dat ze daar stond, mocht Madeline zelf nog niet door hebben gehad dat ze voor de deur van Savadors kantoor stond. Even draaide Ephony haar hoofd om naar het bed, om daarna met een neergeslagen blik zich weer terug te draaien naar de vrouw die ze maar een paar keer had gezien. 'Kan ik u helpen?' vroeg ze zachtjes, wist niet wat ze moest zeggen. Ze kon moeilijk vragen of ze later terug wilde komen, veel later was er niet. En om te vragen wat ze kwam doen vond ze weer zo onbeleefd.

Tegen een hoog opgeschud kussen lag Savador in een half zittende positie in bed. Hij zag nog grauwer dan normaal, zijn zwarte haren lagen slordig over zijn borst en het bed gedrapeerd en hij straalde een grote somberheid van zich af. Alsof niets hem meer kon schelen.
De box van Asema en Elwin was naar het algemene deel van het kantoor verhuisd zodat hij in zijn laatste dagen nog van ze kon genieten. Zijn ogen waren half gesloten terwijl hij naar het zwakke gebrabbel luisterde. Nu kon het immers nog. Alsof Saethion aanvoelde wat er spoedig stond te gebeuren had de grote slang zich vleiend tegen het lichaam van zijn meester genesteld. Heel binnenkort zou hij erop uit gaan, onder steun van de krukken en de rolstoel. Alle laatste dingen doen die hij nog wilde doen. Hoe afpeigerend ook, hij moest en zou het doen.
Savador sloot zijn ogen toen Ephony een koude natte doek op zijn voorhoofd legde. Hoe erg hij zweette de laatste tijd was abnormaal, daar kon hij een heel kleuterbadje mee vullen. Ook de pijn en de druk in zijn lichaam was in grote maten toegenomen, al heel snel nadat hij de uiteindelijk uitslag van het onderzoek te horen had gekregen. Ephony was lief en zorgzaam, geen minuut was ze, sinds ze het slechte nieuws ook gehoord had, van zijn zijde geweken. Maar ze leek ook de enige te zijn. Natuurlijk wisten de meesten het nog niet, maar zodra het onthuld werd zou het zich ongetwijfeld als een lopend vuurtje door de school verspreiden. En hij zag er de leerlingen en zijn collega's er eerder voor aan dat ze er een groot feest om zouden organiseren dan dat ze sobbend op een kluitje zijn begrafenis bij zouden staan.
'Wil je nog wat drinken?' Loom keek Savador naar zijn pleegdochter op. Vermoeid en gebroken, zoals hij al had gekeken vanaf het moment dat hij in de shuttle terug naar de school zat. 'Nee, lieverd. Doe geen moeite,' zijn stem klonk hees en raspend, zijn stemgeluid stierf bij het laatste stukje van de zin half weg. Het kostte hem ook meer moeite te spreken; de pijn drukte zelfs op zijn longen waardoor hij op sommige momenten compleet onverwachts in een langdurige hoestbui uitbarstte. Zoveel moeite zou ze ook niet meer hoeven doen, als het over een aantal dagen toch over zou zijn. Het was compleet zinloos.
Zwakjes schoof hij wat met zijn lichaam op zodra Ephony de dekens opnieuw schikte, voor de hoeveelste keer van vandaag? Hij wist het niet en zijn geheugen stond er ook alles behalve naar. Ze glimlachte terwijl ze het deed, misschien een poging om hem op te doen vrolijken. Maar Savador bleef alleen maar stug en leeg voor zich uitstaren. Er viel niets meer te lachen. Eén brok ongelukkigheid en depressie, dat was hij momenteel.
Op het eerste ogenblik keek hij zelfs niet eens op toen de doodse stilte onderbroken werd door plotseling geklop op de deur. Pas toen Ephony hem zei dat zij wel open zou doen vestigde Savador zijn aandacht op de deur. Wie zou hém nu momenteel willen opzoeken? Wie anders dan Ephony en Neara zou hem nu bij willen staan? Naast hen leek er niemand meer te zijn, niemand die hem vroeger wel met een bemoedigende klop op de schouder nieuwe moed in zou spreken. Van Diva wist hij niets, van Deshas niet, zelfs Madeline leek het niet eens erg te vinden. Natuurlijk niet, hij had zich het grootste deel sinds hij hier gesolliciteerd had als een verschrikkelijke zak gedragen. Maar was het nu zo erg dat het toch niets uit zou maken als hij zou sterven?
Het putte hem al aardig veel uit wat voorover te buigen zodat hij langs Ephony kon kijken wie er in de deuropening stond. En laat het nu net Madeline zijn.
Zuchtend liet Savador met zijn hoofd en rug terugzakken in het kussen. Waarschijnlijk wist ze nog van niets. Misschien maar beter ook. 'Kan ik u helpen?' klonk Ephony's stem bij de deur. Met een zachte opkomende kuch en een vuist voor zijn mond om die te onderdrukken draaide hij zich weer half naar de deur. 'Laat maar binnen, Ephony,' reageerde hij zacht. 'Wil je iets te drinken pakken voor Miss Madeline en ons daarna even alleen laten? Neem de kinderen maar mee. Het is niet dat ik je weg wil hebben hoor lieverd. Integendeel.' Hij wilde er nog iets bijvoegen maar barstte daarna ongewild los in een tegenstrijdige kuchbui. 'Neem plaats, Madeline,' zei Savador zacht met een zwak gebaar richting een stoel vlakbij het bed.