De Boomklimmer

Overdag was het duistere bos helemaal geen duister bos. Wanneer het nog licht was, was het een gewoon bos, met bomen enzo. Het was een vrij warme, geweldige lentedag en Kas had vrij. Daarom was ze die middag ook in het niet zo heel duistere bos te vinden. Ze hield van het bos. Eerst wandelde ze zomaar wat rond. Ze ging onder een boom zitten, stond weer op en praatte wat tegen de struiken bij gebrek aan beter gezelschap. En toen was er die boom. De boom die opeens recht voor haar neus stond. Of die daar altijd al gestaan had, maar waar ze eerst omheen gekeken had. De boom riep haar. ‘Kas.. Kas.. Kom, klim omhoog. Klim in mijn takken.’ Eigenlijk praatte de boom helemaal niet, maar het zou erg cool geweest zijn als hij dat wel gedaan had. En klimmen, dat kon Kas wel. Als kind was ze een ervaren boomklimmer geweest, en zoiets verleerde je nooit. Kas zette haar voet op een dikke, uitstekende knoest en trok zich op aan een dikke tak. Langzaam klom ze hoger, en op een meter of twee hoogte bleef ze zitten. Ze kón wel hoger komen, maar ze was moe. Of eigenlijk was ze niet moe, eerder lui. En ze zat echt wel lekker. Én ze was nu wel twee meter dichter bij de zon dan wanneer ze op de grond gestaan had. Ze genoot van de rust. De wind die met de bladeren speelde, de vogels die floten en een eekhoorntje dat langs een andere boom omhoogklom. Even speet het haar dat ze geen woudmagie bezat. Woudmagie moest geweldig zijn. Maar vuurmagie was ook geweldig. Geweldig en gevaarlijk. Maar gevaarlijk was nog geweldiger. Oh ja, Kas speelde erg graag met vuur, letterlijk én figuurlijk.
Het donkerharige meisje spitste haar oren toen ze een nieuw geluid hoorde. Voetstappen. Iemand kwam dichterbij. Kas liet zich een klein stukje omlaag glijden en keek hoe een ander meisje met opvallend rood haar dichterbij kwam. Toen ze nog maar een meter of drie van Kas verwijderd was, kreeg Kas een geniaal idee. Ze wist niet of het meisje haar al gezien had, maar ze ging er niet van uit. Ze ging onder de tak waar ze op zat hangen en liet zich razendsnel vallen. “BOE.”

(Rox eerst laten reageren aub. :3)

Rox slenterde door het bos. Ze was 'even er tussenuit' gegaan om niet aan school te denken. Niet dat ze dit überhaupt deed. Riko dacht niet veel en al helemaal niet aan school. Maar het was een van haar vele anti-schoolsmoesjes die ze tegen haarzelf gebruikte. Ze had nu zogenaamd tijd voor haarzelf nodig gehad.
Het was pas toen ze voorbij die ene boom liep, net voor die ene tak, dat zij zich compleet lam schrok van hetgene dat voor haar uit de hemel viel. Het gebeurde voor Rox allemaal veel te snel. Een wezen die zich voor haar neerstorte, met een angstaanjagend hard geluid bij diens 'boe'kreet. Toen ze uiteindelijk wat meer zicht had op de situatie zag Rox dat het gewoon een meisje was van rond haar leeftijd.
"Heilige jeesus," verzuchtte Rox toen ze weer eindelijk van de schrik bekomen was, "Was dat nodig?"

Kas zakte bij haar landing een stuk door haar knieën, maar viel niet om. Al snel stond ze weer recht en keek het roodharige meisje recht aan. Missie volbracht. Haar slachtoffer leek haar opgemerkt te hebben. Kas lachte hardop, maar niet op een gemene manier. Kas lachte op een vrolijke, vriendelijke manier. Dat probeerde ze tenminste. “Oh, sorry,” zei ze nogal droog. “Schrok je?” Eigenlijk had ze die laatste vraag niet hoeven stellen, maar ach, ze wilde in elk geval iets zeggen. Ongeveer anderhalve seconde lang zweeg ze. Daarna stak ze haar hand uit naar het roodharige meisje, waar een zwarte handschoen omheen zat, bij wijze van een begroeting. “Ik ben Kas en ik verveel me dood. Je komt me bekend voor. Ook van Razen?”

Baggerkort. xD Volgende worden langer, beloofd.

"Nee hoor," antwoorde Rox met een zo strak mogelijk gezicht toen Kas haar vroeg of ze geschrokken was. "Totaal niet. Lijkt alleen maar zo."
Rox legde haar hand in die van Kas, "de naam is Rox," stelde ze haarzelf vervolgens voor, "en jep, ik ben ook van Razen."
Het verbaasde Rox niets dat ze 'bekend voor kwam'. Haar rode haar was niet moeilijk te vergeten. Ze wist niet binnen drie tellen of ze Kas ook herkende, maar ze voelde toch een ietwat herkenbare schittering in haar, alsof haar hoofd toch nog een vergaande herinnering opgerakelt had. Misschien dat ze haar ooit in een vlugge blik had gezien, of zo? Rox wist het niet en het boeide haar vrij weinig.
"Ik verveel me niet echt," zei Rox uiteindelijk, "was het maar zo. Nee, ik heb genoeg te doen. Ik wil er alleen niet aan beginnen."

PROFILE MAGICIAN