Met een zucht ging Libby op een kleed op het gras zitten, Het waren een aantal drukke weken geweest, met veel nieuwe indrukken. Het zonnetje was inmiddels al lekker gaan schijnen. En zo een vrije dag was heerlijk. In een rokje met een haltertop ging ze nu echter liggen. Ze liet de zon haar lichaam verwarmen. Haar haren fonkelde lekker in het fel schijnend zonnetje. Haar roze haren werden altijd door de zon lichter en leken vaak dan blond. Ja of lichtroze. Het is maar net hoe je het bekeek. Het was echter wel apart geweest, haar ouders hadden blond haar. Hoewel zij niet anders was dan haar broers en zussen. Ze zeiden vaak als het hele gezin bij elkaar was dat de kinderen van de melkboer kwamen. Zo verschillend waren ze allemaal, en toch waren ze allemaal van de zelfde vader en moeder, 5 kinderen. Libby grinnikte bij dat idee. En nu ze er zo aan dacht miste ze het. De tijden van vroeger, van vroeger op Nova en Puffoon. De tijden dat alles nog normaal was, dat ze met het hele gezin op straat liepen. Een hechte familie die allemaal zo verschillend waren.. En.. Libby duwde die laatste gedachten die in haar op kwam even weg. Hij had immers niks meer van zich laten horen. Hij had haar koud laten liggen, en nog geloofde Libby in hun samen, maar misschien kwam het ook wel doordat Libby niet te opdringerig wilde lijken. Ze kwam niet van die gedachte af. Sam. Háár Sam. Libby slikte een brok in haar keel weg. Knipperde met haar ogen. Het was leuk geweest met Sam, al die bezoekjes van Nova naar Puffoon en andersom. De dagen dat ze hadden gespendeerd in parken op de planeten, de wandelingen samen. De avonden waar ze samen keken naar de ondergaande zon. Libby zuchtte, Ze draaide zich om en ging op haar rug liggen, staarde naar de lucht. De dagen met Sam waren ronduit geweldig. En toen plots het moment, hoewel het niet zo plots was, al voelde het wel zo voor Libby, dat ze niks meer van hem hoorde, hij leek van de aardbodem te zijn verdwenen. Libby ging er van uit dat hij het te druk had, dat hij niet meer de tijd had om een weekend te komen, En Libby had al zo vaak op het platform gestaan om naar Puffoon te gaan, om hem op te zoeken. Maar elke keer was ze bang. En waarom wist ze tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Maar goed. Hoewel de relatie met Sam ongelofelijk was geweest en Libby nog steeds niet kon en wilde geloven dat het over zou zijn. En als het aan haar lag was het toch echt nog niet over. Maar dromen zouden niet zo snel uit komen. Zij zat nu hier, hier op Starshine en hij zat waarschijnlijk op Puffoon. Dat kon niet anders. Maar als Libby een wens mocht doen, maar één wens. Dan had ze gewenst dat Sam hier was. Dat ze in zijn armen kon liggen. De liefde was nog niet over dat voelde ze. Ze was waarschijnlijk altijd bang geweest om hem te zien, gelukkig en al met een ander. Of als ze contact zou maken, was ze bang dat ze misschien wel te opdringerig was, en misschien wilde hij dat helemaal niet. Wilde hij ruimte of iets dergelijks. Libby lag te peinzen. Te bedenken hoe het had kunnen gebeuren. En daardoor besefte ze dat ze Sam miste. Meer dan ze ooit had kunnen denken. Haar ogen waren gesloten maar schoten echter open bij het horen van een bekende stem. Was het... Nee dat kon niet. Dat kon niet. Het kon toch niet zijn dat iemand haar wens had gehoord en hem had gestuurd. Nee dit kon Sam niet zijn. Libby sloot haar ogen weer. Maar bij het horen van de stem schoot ze echt overeind. Was het dan echt...?

SAAAAAAAAAAM!
COME HERE

Hij bevrijdde zijn geruite overhemd van het vuil en de sprietjes hooi toen hij wegliep bij de stallen. Hij had even gekeken bij de Svaldivari's, had een paar kleine voorbereidingen getroffen voor morgen en ging nu weer op weg terug naar de hoofdingang van SSA. In tegenstelling tot de hoofdingang, bevonden de stallen zich juist helemaal bij het begin van het gebied van SSA, in de buurt van de reusachtige metalen, maar sierlijke poort die hier uit de grond opsteeg en zo de grens aangaf van wat wél bij SSA hoorde en wat niet. Met zijn handen nonchalant in zijn zakken van zijn driekwartsbroek gestoken, duidelijke vrijetijds kleding, stapte hij terug, over het lange uitgestrekte zanderige pad dat was aangestampt door de vele voeten die hier al een keer eerder hadden gelopen. Een luchtig briesje speelde met zijn haren, genoot van het verkoelende effect in de warmte van de late middag. Rustig liep hij door, zijn blik gericht op het gigantische gebouw, SSA zelf. Maar langzaam dwaalde deze af, keek naar een beweging in de rechterkant van zijn ooghoek en zag enkele kinderen hier rennen over het grasveld. Vaagjes glimlachte hij onbewust, liet zijn blik door glijden naar de andere kant van het pad, het linker grasveld. Afwezig bleef zijn blik voor een moment hangen op een vrouwelijk persoon wat een stuk verder op lag. Niet interessant. Zijn blik wende zich af. Hij had de laatste tijd absurd weinig interesse in het andere geslacht, op één uitzonderlijk geval na. Vanzelf krulde zijn mondhoeken hier vluchtig door om, kon het niet helpen. Hij wist dat het niet hoorde, dat het niet kon. Maar aan haar denken, over haar fantaseren... het was allemaal zo verleidelijk. Het geluid van zijn eigen voetstappen, het gekrijs van kinderen en de luchtstromingen rond hem heen waren de enige geluiden die hem stoorde. Halverwege dwaalde zijn blik toch weer af, onbewust, was nu ongeveer op gelijke hoogte met 't meisje die toch nog een heel eind van hem vandaar lag. Maar één blik was genoeg, en abrupt stond hij stil. Onmogelijk, te toevallig. Toch bleef hij staan, zijn eigen houding haast verstijfd. Puur uit ongeloof. Eén minuut verstreek geluidloos, maar uiteindelijk waren het haar haren die hem overtuigden. De zacht roze kleur ervan, die lichtjes oplichtte en haast blond leken in het heldere zonlicht, zoals hij
ze het liefste zag. Het had iets onnatuurlijk, iets magisch, hoe de kleuren totaal leken te verschillen in het licht, haar magie specialiteit. Automatisch krulden zijn lippen zich om in een breede glimlach, stapte hij van het pad af het gras in. Libby! Hoe bizar en onmogelijk het ook klonk, ze lag daar, in het gras, met haar bizarre en heerlijke haren die haar knappe gezicht omlijste. ‘Libby!’ Kon zijn enthousiasme niet onderdrukken, natuurlijk was hij blij haar te zien. Hij was altijd gesteld geweest op Libby, had haar altijd gemogen. Haar vriendelijkheid, haar helpende hand, haar stralende ogen. Het was zo prompt dat hij haar tegen kwam, dat hij er voor een moment totaal niet bij stil stond hoe ongemakkelijk het eigenlijk was tussen hun twee. Hij had haar sinds vorige zomervakantie niet meer gesproken. Zoals hij nu dacht dat hij gesteld was op Libby, was hij eerder helemaal gek op haar geweest. Verliefd, wat hem aanzette tot de idioot verre afstand relatie die ze toen hadden Tot dat, na bijna een jaar, zijn gevoelens weer afzwakte. Libby werd een vriendin, niet iemand waar hij verder dingen mee wilde doen. Het was moeilijk en hij kon haar nauwelijks afwijzen. Hij hield nog van haar, wilde haar niet kwetsen. Slap als zijn actie was liet hij het contact verwateren, had naar zijn idee wel een mooie afsluiting gegeven. Hij had telkens minder enthousiast gereageerd, zijn aanrakingen beperkt, geleid door zijn eigen gevoelens. Voor hem was het voorbij. Zij had toen toch ook wel beseft, dat de liefde tussen hun over was? Zo zag hij het in ieder geval. Maar dat hij niet meer verliefd op haar was, betekende niet dat hij Libby niet meer mocht. Dat had er juist voor gezorgd dat hij er zoveel moeite mee had gehad, en wat hem nu ook aanzette tot zijn vrolijke actie. ‘Hé Libs!’ Groette hij haar enthousiast en hij boog zich voorover zodat hij met zo'n hoofd boven het hare kwam te hangen en zo zijn eigen schaduw over haar gezicht heen liet vallen. Vrolijk grijnsde hij, keek naar haar gezicht dat voor hem op de kop lag. Zijn ogen gloeiend en warm zachtbruin, duidelijk enthousiasme er in te lezen. Hij vond het leuk om haar weer te zien, zijn ogen spraken boekdelen. ‘Ongelofelijk! Wat doe jíj nou weer hier?’ Hij kwam weer overeind, zette enkele stappen en liet zich door zijn benen zakken om naast haar plaats te nemen op het kleedje wat op de grond lag. ‘Dit is echt bizar,’ Murmelde hij droogjes in zichzelf, terwijl zijn ogen over haar gezicht heen schoten, met een blik erin te lezen alsof hij nog steeds niet kon geloven dat ze tegen over hem zat.

Poeppost, excusez-moi :3 Volgende wordt beter ö

De eerste keer dat ze die stem hoorde verdrong ze ook maar de gedachten dat het zo kon zijn. Sinds de zomer had ze niks meer van hem gehoord en als ze het wel had dan waren zijn antwoorden niet meer hetzelfde als dat ze eerder waren. Een jaar lang, tot het verwaterde. En bij Libby was alles behalve verwaterd. De hoop was er nog steeds, en die was erg aanwezig. Nog steeds lag Libby op het kleedje op het gras. Een aantal kinderen krijste aan de andere kant van het veld. Spelletjes spelen en nog meer. Maar Libby sloot zich zowel volledig af van de wereld. Sam was haar eerste liefde. En ze zeiden wel eens over eerste liefdes dat dat vaak de meest intense waren. Of zo iets, Libby had het ooit eens gelezen in een of ander tijdschrift. Maar de kans was nog al erg nihil dat Sam aan zou komen lopen en haar gedag zou zeggen. Dat was vrijwel onmogelijk, hij zat immers op Puffoon. En zoals Libby het zag, na drie kwart jaar, moest het wel over zijn. Al had ze liever dat het niet zo was. Nee die stem van daarnet was gewoon omdat ze hem wilde horen. In haar gedachte hoorde ze hem dus. Wellicht wat van veraf. En gewoon simpel haar naam. Zoals hij wel vaker had gedaan. Libby zuchtte iet wat geërgerd. Waarom moest ze nou juist vandaan, juist nu ze een dag vrij was, aan een of andere jongen denken waar ze een jaar lang stapel verliefd op was geweest. "Hé Libs!" Heel even dacht Libby dat ze nog steeds droomde, dat ze nog steeds dacht dat ze het hoorde maar dat het niet zo was. Echter werd haar zon van haar weggenomen. Met een oog keek ze naar boven en slaakte een gilletje. Het was dus echt. Libby deed nu haar andere oog ook open en keek met twee grote, vol ongeloof staande, ogen naar Sam. Háár Sam. Of, nouja het was ooit haar Sam. En als het aan Libby lag bleef hij haar Sam. Ze liet haar ogen glijden over zijn vertrouwde gezicht, niks was veranderd, nog steeds de zelfde rode lokken die langs zijn gezicht hangen, dezelfde zachtbruine ogen die haar aankeken. Dezelfde Sam die ze zo gemist had. "S-Sam?" Klonk het aarzelend. Dit kon toch niet. Het kón echt niet waar zijn. Zijn vrolijke grijns, waar alleen al haar hartslag een slag van oversloeg. "Sam!" Nu verscheen er ook een grote grijns op haar gezicht. "Sam, je bent het echt!" Zo te zien was hij blij om Libby ook te zien, maar bij Libby kwam echter een kleine aarzeling. Een knoop vormde zich in haar maag. Ze had dubbele gevoelens bij het weerzien van Sam. Enerzijds was ze blij. Na al die tijd, en nog steeds het zelfde gevoel, maar waarom? Anderzijds, waarom liet hij het verwateren. Wat ze hadden was toch speciaal. En buiten dat, als ze uit elkaar waren had hij altijd nog contact kunnen houden. Libby hield haar blik in die van hem. Vrolijk maar nog steeds niet bevattend wat er gebeurde. Zijn vraag deed haar lichtjes grijnzen,. Toen hij tegenover haar ging zitten boog ze zich voor over, plantte een kus op zijn wang en sloeg haar armen om hem heen. Gewoon als begroeting, maar ook om te voelen hoe het was om weer eens in zijn armen te liggen/zitten. "Wat onwijs leuk!" Ze ging weer recht zitten en keek hem aan. "Tsja, zeg dat wel joh! Nouja, ik loop hier stage. En jij dan?" Ze speelde met haar vingers met haar voeten, iets wat ze wel eens vaker deed als ze zich onzeker of gespannen voelde, of juist zenuwachtig. En waarschijnlijk was het nu een combinatie van alle drie. Libby knikte bij zijn murmelende woorden. "Zeg dat wel." Mompelde Libby. En het meest bizarre eraan alles was, was dat ze een fractie van een seconde geleden aan hem dacht. Alsof hij het aan voelde en meteen geteleporteerd was.. Minuten was ze stil. Keek alleen maar naar Sam. Haar blik nu enthousiast, maar ergens zat nog steeds het ongeloof. "Hoe is het met je?" Vroeg ze nieuwsgierig om de stilte te door breken. Nog steeds was ze met haar voeten aan het spelen. Ze moest die tik eens afleren. Waarschijnlijk zou Sam het zo herkennen, aangezien ze een jaar een relatie hadden gehad. En naar Libby's idee niet zomaar een relatie. Met haar helder blauwe ogen keek ze hem aan. Haar haren vlug in een knot gestoken, maar deze er gelijk weer uit getrokken. Nu ze hem zo zag wist ze even niks meer te zeggen. Normaal kon ze uren tegen hem aan kletsen, en nu kwam er amper een woord uit. Haar keel stond droog, in haar maag zat een knoop en in haar buik leek het alsof de vlinders weer aan wakkerde.

--kakpost. hopelijk heb je er wat aan.

Zodra ze haar armen naar hem uitstrekte was zijn reactie vanzelf sprekend, hij strekte ook zijn armen naar haar uit en drukte haar zachtjes tegen zich aan. Omhelsde haar, zoals hij al zovaak had gedaan. Maar nu pas drong het door, besefte hij pas weer dat het heel anders in elkaar zat. De omhelsing was vanzelf sprekend geweest, maar op het moment dat hij haar tegen zich aan hield realiseerde hij zich weer dat het totaal anders was. Niet zoals vroeger, zonder de warmte, geen hart dat sneller ging kloppen. Schuld gevoel drong zich aan hem op en hij had een moment nodig om álles weer te herrineren. Het moment, de omslag, de periode dat zijn liefde over ging in vriendschap. En dan te zien dat het alleen bij hem gebeurde, niet bij Libby. Hij hield haar nog wel vast, kuste en knuffelde haar. Maar het betekende niets. Op vriendschap na. Net zoals nu. Ze trok zich terug, zijn blik kwam voor een kort moment in de hare te liggen maar sloeg zich vervolgens neer. Zijn eerste reactie was uitbundig geweest; had het oprecht leuk gevonden haar weer te zien. Maar het hoorde niet zo te gaan, hij kon niet verwachten na wat hij had gedaan dat zij zich zo gemakkelijk aan zou passen. Pas toen ze sprak schoot zijn blik weer naar haar op, kon je aan zijn ogen zíén dat alles weer doorgedrongen was. Een schuldbewuste blik, wilde haar geen pijn doen. Voor een kort moment was hij zo verbaasd geweest dat er een flits enkel oprechte verbazing in zijn ogen was te lezen. ‘Stáge?’ Het moest niet bizarder worden. ‘Ik ook.’ Zei hij toen, maar in plaats van dat er een uitbundige grijns verscheen glimlachte hij enkel zwakjes. Durfde niet uitgesprokender te zijn, voelde zich nog steeds schuldig. ‘Stagiaire luchtmagie,’ Verhelderde hij. Vluchtig schoot zijn blik omhoog naar de kleine, onopvallende beweging in zijn ooghoek. Zag hoe haar vingers aan d'r voet frunnikte en kon het niet helpen afwezig te glimlachen. Hierna keek hij weer naar haar op. Het was echt Libby die tegen over hem zat, alles scheeuwde het van haar uit. D'r haren, nu weer los en blond glimmend in de zon. Haar heldere, uitgesprokenen lichtblauwe ogen, die recht in de zijne keken. De manier weerop ze zat. Natuurlijk was het te verwachten geweest dat hij haar híér zou aantreffen: buiten, in de zon en op een kleedje. En dan ook nog is dat gefrummel aan d'r voet. Het moment dat zij hem bekeek, kon hij net anders dan haar bekijken. Hij kende Libby te goed en had haar te lang niet gezien om dit niet te doen. Uiteindelijk blikte hun ogen weer in elkaar, grijnsde nogal betrapt omdat ze elkaar duidelijk even in het geheel hadden opgenomen. Hij nam een kort moment de tijd om na te denken over haar vraag. ‘Goed,’ Zei hij uiteindelijk, als eerste standaard reactie. ‘Het is nogal vreemd om hier te zijn,’ Gaf hij toe. Normaal gesproken had hij énkel en alleen Puffoonse om zich heen, puur en volbloed Puffoonse op een universiteit die enkel bedoeld was voor Puffoonse waar énkel luchtmagie bedreven werd. En als hij dan op vakantie ging, zag hij alleen maar Novaanse. Nu zat alles opeens door elkaar. ‘Maar het is wel leuk, bizar om weer terug te komen in het duidelijke middelbare school ritme, maar wel oké.’ Hij glimlachte zwakjes. ‘En het is natuurlijk nog bizarder om jou hier te zien,’ Nu brak toch een lichte grijns door, ook al had deze nog steeds iets wat niet helemaal klopte. Zijn vrolijkheid was niet meer oprecht, werd geremd door zijn schuldgevoel. Vandaar ook dat zijn grijns weer verslapte hoelanger hij keek in haar helder blauwe ogen. ‘En, hoe gaat het met jou?’ Vroeg hij toen, diep in de bruine kleur van zijn ogen was de serieuze ondertoon te zien. Hij wilde écht weten hoe het ging, was bezorgd om haar. Hoe was het verder met haar gegaan? Had hij haar veel pijn gedaan? Of was ze er gewoon weer over heen gekomen? Haatte ze hem niet? Dit laatste leek van niet, de meeste vrouwen hadden zich dan vreselijk arrogant opgesteld, toch? Libby had er wel het recht toe, vond hij, maar dat was gewoon niet Libby. Daar was ze veels te aardig voor. Aarzelend glimlachte hij naar haar, voelde zich ergens gedwongen om zijn excuses aan haar aan te bieden. Maar hoe moest hij in godsnaam beginnen? En werd het op die manier niet alleen maar ongemakkelijker?

Ergens voelde Libby een warme gloed over zichzelf gaan bij de omhelzing, die Sam gelukkig terug gaf. Het voelde zo goed om Sam in haar armen te hebben. Het was gewoon geweldig om hem weer te zien, om hem weer in haar armen te hebben. Alleen ging er door Libby's hoofd een vraag, waardoor ze voor haar gevoel niet optimaal genoot van de omhelzing. Niet zoals ze altijd had gedaan. Hoewel ze dat gevoel terug wilde snoof ze, zolang ze in zijn armen zat, zijn geur op. Bij het stoppen van de knuffel glimlachte ze wat onzeker, zeker door de blik in zijn ogen. De reden dat ze net niet optimaal kon genieten was door de vraag in haar hoofd, de vraag waarom hij het contact had verbroken. Want waarom was hij niet gewoon naar haar toe gekomen om het te vertellen. Ze was geen paasei.. Ze kon wel tegen een stootje.. Al leek ze soms misschien wel een beetje breekbaar. Libby zag dat zijn ogen neer sloegen. En ergens vroeg ze waarom. Was hij dan toch niet blij om haar te zien, maar hij had zo enthousiast gereageerd. Of was dat echter maar schijn. Libby ging steeds meer twijfelen en het gefrunnik aan haar tenen bleef. Ze voelde zich ergens steeds ongemakkelijker doordat Sam zich ineens zo anders ging gedragen. Was er iets met haar, Zat haar haar raar, was haar make-up uitgelopen of zat er eten tussen haar tanden? Iets anders? Libby haalde haar hand door haar haar heen, haar tong gleed langs haar tanden, binnensmonds. Nee volgens haar zat alles goed. Ze glimlachte toen zijn blik die van haar kruiste, Er volgde een kleine woordwisseling. Hij liep ook stage, stagiaire Luchtmagie. Dat kon ook haast niet anders. Hij was een ras echte Puffoonse. Libby grinnikte even. "Ik stagiaire Lichtmagie." Ze grinnikte nog eens. Ze ontspande zich lichtjes, al bleef die blik in zijn ogen haar verwarren. Ze kon het niet echt plaatsen wat hij had. Het was zo'n verandering. De leuke vrolijke Sam, waar ze zo gek op was, en dan nu deze Sam die ze niet goed kon begrijpen. Zijn antwoord op haar vraag deed haar weer glimlachen. Gelukkig ging het goed. Ze had niet anders gewild. Hij lichtte het een beetje toe, dat het bizar was om er te zijn. Libby knikte instemmend. "Het is vreemd om zo aan de universiteit te zijn gewend en dan weer hier te zijn. Maar ik vind het zo leuk om oude leraren tegen te komen." In haar hoofd maakte ze haar zin af. 'En om jou te zien.' Ze kon het niet laten. Sam was haar eerste liefde geweest, en die liefde zou Libby koesteren. Ze zal en zou een zwak blijven houden voor deze man. En nu ze weer oog in oog met hem was merkte ze het al meteen. En ergens wilde ze hem zo graag terug hebben, de tijd die ze hadden gehad, alles. Hij ging verder. "Dat is inderdaad bizar." Zei Libby zachtjes. Ergens brak haar stem. Omdat ze voelde dat Sam het er niet bepaald makkelijk mee had, niet zoals hij eerder had doen lijken dat het was. En zijn blik versterkte dat alleen maar. Iets waardoor Libby besefte dat het aan zijn kant misschien wel helemaal over was. Maar wat was dan de rede.. En meer vragen gingen door haar hoofd. Maar ze had nog geen kans gehad om het te vragen, want Sam vroeg de zelfde vraag terug. En hoe eerlijk ze ook wilde zijn, het lukte haar ergens niet. Ze had een brok in haar keel die ze drastisch probeerde weg te slikken. Ze zette een lach op haar gezicht en zei, zo overtuigend mogelijk, "Het gaat goed met me." Ze had haar ogen op de zijne gericht en in zijn ogen zag ze hoe serieus hij het vroeg. Ze glimlachte, al werkte haar ogen niet helemaal mee. Haar blauwe, helderblauwe ogen, stonden vol onzekerheid. Ze had geen idee wat ze moest denken, hoe Sam zich echt voelde en waarom hij dus zo veranderde. Zijn eerder zo vrolijke lach was nu een zwak lachje. En Libby had geen idee waarom. "Is er iets?" Vroeg ze zachtjes. Misschien had hij wel door dat zij niet zeker wist hoe ze zich moest voelen of hoe het met haar ging. Door het weerzien en zijn gedrag nu leek het alsof ze zich gedwongen voelde om te denken aan hoe het haar verging toen Sam het contact verbrak. Ze had zich ellendig gevoeld, een mislukkeling. Ze wist niet of het door haar kwam. Ze was in totale onzekerheid gedompeld, en die onzekerheid kwam terug. En door te vragen of er iets was hoopte ze dat hij kon vertellen waarom ze zo in onzekerheid had gezeten. Maar de kans was ook dat hij door haar heen keek, dat hij door had dat ze zich niet zo goed voelde als dat ze probeerde te beweren en dat hij daar vragen over ging vragen. Vragend keek Libby hem aan. Het was een gesprek dat een raar staartje kreeg, en Libby besefte dat de kans groot is dat ze met een rot gevoel weg ging, maar het kon ook dat ze met een super gevoel weg ging. En dat super gevoel kon twee kanten hebben. Dat ze zich alles verbeelde en dat hij een fout had gemaakt of dat ze hele goede vrienden zouden zijn. Wie wist het... Het kon allemaal. Al hoopte ze op het feit dat het allemaal een misverstand het geweest. Dat de afgelopen maanden van onzekerheid, woede en verdriet, allemaal tevergeefs zouden zijn. Maar dat alles lag aan Sam en aan zijn blikken te zien, zou dit misschien wel de minst grote kans zijn..

‘Oja,’ Zijn ogen lichte lichtjes op. Dat was waar ook, ‘Jij hebt hier natuurlijk vroeger op school gezeten,’ Hij glimlachte vaagjes, had er gewoon weg totaal niet bij nagedacht toen hij hier heen ging. Hij had er vroeger wel over gehoord, maar Libby was de eerste die hij leerde kennen die er werkelijk heen was geweest ook. ‘Zijn er veel die er toen ook al waren?’ Vroeg hij haar, kende eigenlijk nog maar weinig leraren van hier. Akito en Savador waren de enige waarmee hij echt gesproken had, de rest kende hij van gezicht uit de lerarenkamer waar hij eigenlijk ook maar weinig kwam. Thuis voelde hij zich niet onder de leraren, dan eerder onder de leerlingen. Zodra hij de klank van haar stem hoorde, hoe ze verder sprak, verdween de lichte enthousiasme weer. Zijn blik schoot weg; ongemakkelijk. Had er nu ergens spijt van dat hij zo op haar af was komen stappen. Het was duidelijk niet zo goed idee geweest. Maar wat anders? Hij zou haar niet blijven kunnen ontwijken. Ze liepen beide stage op deze school. Pas bij haar vraag had hij weer opgekeken, had er antwoord op gegeven en had vervolgens hetzelfde terug gevraagd. Grondig schoot zijn blik over haar gezicht, iets zei hem dat ze loog. Hij kon er alleen niet goed de vinger opleggen. Libby was niet van het liegen. Eerder van de ander welwillend stemmen ook al zat het haarzelf dwars. In stilte keek hij haar een tijdje aan, begreep ergens zelf natuurlijk ook wel waardoor haar gedrag kwam. Het kwam door hem. Het was zijn schuld. Hij kwam hier plots te voorschijn, na dik een half jaar niks van zich te laten horen hebben. Maar het was toch duidelijk? Probeerde hij nog wanhopig vol te houden zodat hij zich niet schuldig hoefde te voelen. Het was over, uit, hij voelde niks meer. Wat had hij anders moeten doen? Wellicht gewoon met haar erover praten. Zijn voorhoofd fronste lichtjes, haast onzichtbaar. Het was dan wel onduidelijk, maar zijn wangen kleurde zich lichtrood. Vooral toen ze ook nog is met díe vraag kwam. Zijn blik schoot weg. Alsof Libby vanaf zijn gezicht had kunnen aflezen dat hij ergens mee zat. Hij iets moest zeggen maar wat hij eigenlijk helemaal niet wilde zeggen. Het was al ongemakkelijk genoeg zo, dadelijk verergerde hij het alleen maar. ‘Eh,’ Zei hij alleen maar zachtjes. Ja, en hoe begon je een goede excuses? ‘Je weet toch dat het me spijt, hè?’ Niet zo. Zijn frons werd dieper. Dat was zeker, het begon niet op deze manier. Zijn blik schoot omhoog, zocht haar ogen met enige onzekerheid. Uit het niets was er een luidructhige, maar korte knal te horen die de stilte verbrak. Een knal waar hij jarenlang al niet meer van schrok maar hem nu helemaal deed verschieten. Ontsteld schoot zijn blik naar Sjoerd die nog in de na wolkjes stond van een rookwalmpje. “Sám!” Sneerde zijn stem. “Je zou zó terug zijn! Weetje hoelang ik naar je heb gezocht? Weetje hoe ongerust ik was? Ik ben die spelletjes van jou zat!” Ontviel de kleine fret gelijk. Hij stond op zijn achterpootjes en had zijn voorpootjes vlak onder zijn oksels geplaatst. Een gebaar waarbij de handen normaal gesproken in de middel moesten liggen, maar dat haalde Sjoerd gewoon niet. Non-stop ratelde het dier nu door. “En dan zit meneer hier, buiten, midden in de zon, met één of andere vrouw waarmee hij weer zit te flirten. Aber Natürlich!” Nauwelijks sprak Sjoerd in het Puffoons, was meer geliefd met de Algemene taal. Het laatste was kattig gesnauw. Nadat Sam over de schrik heen gekomen was had hij voor een kort moment naar Sjoerd gekeken om vervolgens zijn blik op Libby te vestigen en zijn ogen weg te laten rollen. ‘Und warum sollte ich dich zuhören? Geh weg, Sjoerd. Du bist ärgerlich.’ Flapte eruit, terug in zijn oude taal. Maar Sjoerd negeerde hem gewoon. Libby kende Sjoerd waarschijnlijk ook nog wel, om de één of andere reden herinnerde de meeste mensen Sjoerd sowieso wel.. na één enkele ontmoeting al. Waar zou dat toch aan liggen? Ondertussen ratelde Sjoerd ongegeneerd door, Sam negerend. “Nee echt Sam, ik meen het! Ik ben er klaar mee! Altijd maar die vrouwen die op de eerste plek komen, zelf je móéder! Wat zegt dat over mij? Hè? Sam! Sám! En wie hebben we dan weer hier?” Afkeurend vloog zijn blik naar Libby. “Geen groen dit keer? Overgestapt op het roze?” Klonk het nog steeds kattig. Opeens ging er een glimp van herkenning door Sjoerd zijn blik. “LIBBY!” Gilde hij uit. Zijn houding veranderde totaal, vrolijk nu. Sjoerd kende Libby dus ook nog. “Meid, wat zie jij er ontzéttend goed uit!” Babbelde hij nu vrolijk. In een simpele plop verdween hij om vervolgens in een dezelfde plop weer tevoorschijn te komen op Libby's knie. “Wel een beetje witjes, meer groente eten meid.” Lichtjes ontstond er een frons op Sam z'n voorhoofd, geërgerd. Wat wist Sjoerd nou over wit zijn en groente eten?

Vol onzinnig gelul 8D
Duits=puffoons, vind ik *wiebelwenkbrauw*

Libby glimlachte even vriendelijk naar Sam toen hij opmerkte dat ze hier zelf op school had gezeten. Ze grinnikte bij zijn vraag. "Valt wel mee. Er zijn behoorlijk aantal nieuwe, maar wat wil je! Het is minstends 4 jaar geleden dat ik hier voor het laatst was." Lachte ze. Misschien was het gewoon een oplossing, als zij nou gewoon vrolijk deed kwam die vrolijke Sam van een aantal minuten wel terug. Want dit was ook niks, zoals hij zich nu gedroeg. Libby bekeek hem. Hoe hij ineens weg schoot met zijn blik naar haar woorden. Dat het wel goed met haar ging, wat niet helemaal waar was. Al zat er in elke leugen die Libby ook maar probeerde te vertellen een kern van waarheid. Aangezien ze nooit van het liegen was. Normaal altijd recht toe recht aan. En het ging wel degelijk goed met haar, vóór ze Sam tegen kwam. Want het moment dat ze hem zag besefte Libby heel goed wat er was gebeurt en dat ze wellicht voor altijd een zwak voor hem zou hebben, zo merkte ze nu al weer. En waarschijnlijk had het weerzien tussen hun twee voor Sam uiterst ongemakkelijk geweest. Hoewel hij dat eerst niet echt liet merkten, deed hij het nu wel over duidelijk. De blikken die hij weg wierp, de dingen die hij zei. Hij verkleurde lichtjes in zijn gezicht, iets dat Libby niet vaak zag, maar als ze het zag vond ze het uiterst schattig en sloeg haar hart een slag over. En helaas ook nu weer. Zachtjes begon hij met een 'Eh," en ging verder met een 'Je weet toch dat het me spijt, hé?' Vragend keek Libby hem aan. Waar had hij het nou over. Over het weerzien, over zijn gedrag.. Ze zag hoe er onzekerheid bij hem insloop. "Ik kan je niet helemaal volgen.. Dat wat je..." Een knal, waar Libby een klein kreetje door sloeg. Ze knipperde met haar ogen toen er ineens een fret bij Sam stond. Zonder ook maar een goede blik te kunnen werpen op het beest kreeg ze al een glimlach op haar gezicht. Sjoerd, de fret van Sam. Ze grinnikte om hoe hij begon te ratelen. De vragen vlogen op Sam af waardoor Libby moeilijk haar lach in kon houden, maar ze hield haar gezicht in plooi. Waarschijnlijk had Sjoerd haar nog niet gezien, want hij begon nu over één of andere vrouw waar hij mee zou flirten.. Was dat maar zo.. Ging er door Libby's hoofd heen. Ze keek even naar Sam waaraan ze zag dat hij het niet helemaal mee eens was dat Sjoerd was gekomen. Hoewel het voor Libby niet helemaal glashelder was wat Sam zei tegen Sjoerd, kon ze het gedeeltelijk wel verstaan. Het was toch handig als een van je ouders het Puffoons beheerste. Echter ratelde Sjoerd ongegeneerd door waardoor Libby lichtjes fronste. Was het dan zo'n lady's man.. Nu begon Sjoerd ineens over groen en daarna over roze, duidelijk Libby bedoelend. Door de kattige woorden tuitte Libby haar lippen even en keek Sjoerd vragend aan. Nou nou, zo roze was het ook weer niet. Toen zag ze bij Sjoerd een glimp van herkenning en volgde er een gegil van haar naam. Nu barstte Libby wel in lachen uit. "Sjoerd! Nog steeds geen steek veranderd hé?!" Ze grijnsde terwijl ze op het beestje neer keek. Heerlijk. De gespannen sfeer leek bij Libby deels weer te verdwijnen terwijl hij verder babbelde. Ze grinnikte. "Nou nou Sjoerd.. Overdrijven is ook een vak hoor!" Reageerde ze op zijn compliment, "Maar toch bedankt." In haar ogen verschenen kleine twinkelingen. Dat beestje was altijd zo gezellig. Plop.. Ineens stond Sjoerd op haar knie terwijl hij weer lekker door ratelde. Dit maal over groente. "Aah joh. Wat weet jij daar nou van.. Eet je zelf wel goed je groente of zit je aan die lekkernijen die Sam je voert.." Ze grijnsde breed terwijl ze even op keek naar Sam, haar glimlach weer iets minder wordend. Daarna boog ze naar voren om te fluisteren, nog op een hoorbare toon voor Sam. "Weet jij wat er met Sam is.. Op de een of andere manier krijg ik het niet uit hem. Alleen maar dat het hem spijt.." Ze grinnikte en ging verder. "O en wat is dat met; Geen groen dit keer?" Ze fronste even en keek van Sam naar Sjoerd. Heerlijk hoe die fret kon ratelen als Sam het niet kon. Die twee konden elkaar goed aanvullen. Ze had best gezien dat Sam geërgerd was om de komst van Sjoerd, maar als Sam het zelf niet wilde zeggen, dan zei Sjoerd het wel. En misschien was dat nou net het geen wat ze nodig had om het te weten. Wat hem speet en wie het groene was.

-- ik hoop dat je er genoeg aan hebt xD

Zijn frons was geërgerd, straalde uit hoe hij zich voelde: flink geïrriteerd. Onderdrukte ondertussen de neiging om Sjoerd weg te gooien zoals hij zo vaak had willen doen. Maar hij was geoefend, wist zijn frustraties en neigingen te onderdrukken. In plaats daarvan keek hij dus alleen maar geërgerd, blikte neer op Sjoerd die zijn heldere moment kreeg en Libby overduidelijk herkende. Natuurlijk kende hij Libby, bijna een jaar lang was Libby meer dan alleen een vriendin voor hem geweest. En Sjoerd was altijd bij hem. Vaagjes krulde zijn mondhoeken kort om,. Libby sloeg precies de spijker op de kop. Was er nu helemaal van overtuigd dat Libby Sjoerd nog niet vergeten was. Sjoerd keek dan ook nogal betrapt en keek weg. “Nou eh, valt wel mee.” ‘Vast,’ Beaamde Sam hem op een sarcastische toon. Sjoerd zat alleen maar aan de lekkernijen, hij hoefde maar één keer aardbeien in huis te halen of binnen een dag was alles verdwenen waarna Sjoerd beweerde, onder de rode vlekken, dat hij er helemaal niks mee te maken had. ‘Zelfs potten jam gaan er nu achter elkaar in,’ Hij grijnsde vrolijk Libby's kant op. ‘Vreetzak.’ Zijn belediging liet Sjoerd een gemene blik over zijn schouder heen werpen richting Sam. Waarschijnlijk had Sam maar beter gewoon zijn mond kunnen houden, want vlak hierna begon Libby moeilijke onderwerpen aan te snijden. Sjoerd, die nu natuurlijk gebrand was om wraak te nemen, beantwoorde deze maar al te graag. Maar aangezien deze ook geoefend was in overdrijven, begon hij met een verbaasde blik op te zetten. “Maar Libs, begríjp je dat dan niet?” Met schijnheilig grootte ogen keek hij Libby haar kant op. “Het spijt hem natuurlijk van vroeger, hoe hij je behandelde, hoe hij je dumpte. Echt waar Libs, ik was het er totaal niet mee eens!” Schoot hij gelijk in de verdediging. Sam zijn blik was starend op Sjoerd gericht, ongelovig haast. Niet begrijpend dat zijn vriend, zijn soulmate, hem nu in zo'n ongemakkelijke positie bracht. Hij voelde al hoe zijn wangen prikkelde, opeens warmer dan de buitenlucht. Schuldbewust sloeg hij vervolgens zijn blik neer, wist zichzelf totaal geen houding te geven. Maar om het nog erger te maken, ging Sjoerd dood leuk door. “Oh, heeft hij dat nog niet verteld?” Met een veel betekende blik keek de fret langzaam om en haalde vervolgens naar Sam toe twee keer vluchtig zijn wenkbrauwen op. Sam zijn lippen perste zich op elkaar, voordat Sjoerd nog meer stomme dingen ging zeggen trok hij maar zijn mond open. ‘Overdrijf niet zo, Sjoerd. Hij heeft het gewoon over een leerling, een meisje die ik bijles geef,’ Verklaarde hij zich nader tegenover Libby. ‘Sjoerd houdt er graag van dingen overal achter te zoeken, misschien herinner je je dat nog.’ Zijn blik richtte zich op Libby, zo kalm als maar kon waardoor zijn woorden zo overtuigend overkwamen. “Jaa, jaa.” Liet Sjoerd op een nonchalante toon er zwaar sarcastisch uitrollen. Sam negeerde het. Maar het moment alleen al zodra Sjoerd het woord 'groen' had laten vallen was zijn hoofd vol geweest van Myst. Té vol, het liet zijn hart harder slaan tot dat het zijn snelle ritme weer hervond. Maar zijn wangen waren al rood geweest, dus dit viel nauwelijks op. Zijn versnelde hartslag was ook toe te schrijven aan Sjoerd zijn stomme onnozelheid. Stom, stom beest. Het wist altijd precies op te duiken op de verkeerde momenten. “Maar goed, aangezien nu wel duidelijk is dat Sam keihard aan het liegen is-” ‘Sjoerd, echt waar. Kap.’ “Ik meen het.” ‘Ik ook,’ Sam zijn ogen rolden weg. Vermoeid richtte Sjoerd [ja, sjoerd, niet sam 8D] zijn blik op Libby en probeerde vervolgens met haar een blik uit te wisselen van verstandhouding, naar zijn mening werkte ze niet echt mee. ‘Libby,’ Sprak Sam haar nu rechtstreeks aan. ‘Heb je anders zin om bij mij avond te komen eten?’ Sjoerd zijn oogjes vlogen geschokt om naar Sam, schreeuwde keihard Nee! Sam negeerde het, probeerde een manier te vinden om zo duidelijk mogelijk te maken dat hij écht spijt had en hij zich doodschaamde hoe Sjoerd zich net gedroeg. “Sam, denk je wel dat dat een goed idee is?” Fretten, dacht hij geërgerd. Zijn ogen rolden opnieuw weg. ‘Dat jij nou zo vreetzak bent en altijd durft te geloven dat je te weinig krijgt. Echt Sjoerd, doe niet zo gierig. Natuurlijk kan ze mee. Zou je dat willen, Libby?’

De blik van Sam was alleen al genoeg om aan Libby aan te geven dat hij zich niet gemakkelijk voelde bij het weerzien van haar. Libby keek Sjoerd aan die op haar vraag in ging. En hoewel ze wist dat Sjoerd zo af en toe kon overdrijven, en dat deed hij maar al te graag, was ze blij dat hij het nu ook deed. Sam kreeg ze niet aan het praten en dus bleek Sjoerd nu haar enige hoop. Sam wilde maar niet vertellen wat hem zo gefrustreerd raakte en Sjoerd wist er meteen raad mee. Ze glimlachte even ongemakkelijk bij het antwoord dat Sjoerd klaar had liggen. Daarom had hij dus spijt. Ze knikte even. Was er hierdoor misschien nog een kans, maar zodra ze de woorden van Sam hoorde wist Libby ergens wel genoeg. En nou hadden ze beide niets gezegd. Het groene meisje was een meisje dat hij bijles gaf. Ergens wilde Libby er iets uit gooien. Maar ze wist op tijd haar mond te houden. Het zou een rottige opmerking zijn geweest en niet gepast bij deze ontmoeting, maar het liet Libby alleen maar vervelender voelen. Ze zuchtte even zachtjes. "Ja dat weet ik nog." Ze grinnikte even en aaide de fret even over zijn koppie. "Onze ouwe Sjoerd." Libby had even het idee dat het wat bod uit Sam zijn mond kwam, maar misschien kwam dat alleen maar doordat hij niet verwacht had om haar hier tegen te komen. De toon waarop Sjoerd zijn 'Jaa, jaa' liet vallen deed Libby even grinniken. Waarna Sam er tegen in ging. Hij had duidelijk genoeg van Sjoerd vandaag. Libby keek naar Sjoerd die haar vermoeid aan keek. Ze glimlachte e sloeg haar ogen op toen Sam haar aansprak en haar hart ergens een slag oversloeg. Verdomme. Kon ze ook gewoon niet om hem geven. Dan kon hij gewoon het 'groen' bijles geven en kon zij verder met haar leven. "Ja.." Haar stem was onvast. Ze luisterde naar de vraag van Sam. als ze haar lippen niet op elkaar perste was hij nu wel open gevallen. Waarom zou hij met haar willen eten. Aangezien ze zich nu al ongemakkelijk voelde. Maar voor ze daadwerkelijk antwoord te geven schreeuwde Sjoerd een nee. Fronsend keek Libby naar Sjoerd. Die zich gelijk afvroeg of het wel een goed idee was. Nu snapte Libby er even helemaal niks van. Ze keek weer naar Sam en hield haar hoofd even schuin. Even viel er een stilte. Libby dacht eerder aan de nadelen van mee gaan. "Lijkt me erg gezellig. Kunnen we misschien meer bij kletsen." Ze glimlachte vrolijk. Ze richtte zich op Sjoerd. "En jij moet niet zo zeuren, volgens mij krijg jij wat je hartje begeerd." Ze grinnikte en ging op haar handen leunen.

--Sorry voor de late reactie