Met haar ogen stijf dichtgeknepen stond ze aan de rand van de Waterval, haar adem ingehouden en haar hart bonzend in haar keel. Wat deed ze hier, wellicht vlakbij het water maar te dicht bij de hoogte? Niets voor haar. Haar gedachtes gleden weg, brachten haar terug naar de koude, harde stenen van de ruïnes en de stem van Servatius die tegen haar sprak. Hij had gelijk. Als ze echt een leven voor zichzelf wilde beginnen moest ze loslaten, moest ze haar angsten overwinnen en niet toegeven aan het vluchtgevoel dat ze kreeg. Als ze dit echt wilde moest ze hier blijven staan en haar ogen opendoen. Niet bang zijn dat iemand haar ging duwen. Het water was immers haar vriend, het zou wel goed komen. Oké, ze zou die val niet overleven, maar ze moest wel vertrouwen op de mensen die hier op school zaten. Hoogstwaarschijnlijk had niemand er zin in een klein, blond kind de waterval in te duwen. Dat zorgde alleen maar voor problemen. Kijito slikte en haalde zichzelf terug naar het nu. Het geluid van het vallende water drong weer tot haar door, samen met het zachte geruis van de wind door de bladeren en het gras. Het gras dat tegen haar enkels kietelde, omdat haar ballerina's niet tot daar reikten. De wind streek langs de blote huid van haar armen en onderbenen en liet de stof van haar jurkje golven. Als ze zichzelf niet voor eeuwig wilde verachten moest ze het doen. Nu. Kijito kneep haar handen tot vuisten en spande de spieren in haar ogen aan om zich te openen. Nooit gedacht dat zoiets simpels zoveel moeite kon kosten.. Ze deed het.
Misschien lijkt het maar een klein, onbelangrijk iets, voor haar was het een doorbraak. Ze had nog nooit zo dicht bij de rand van een hoogte gestaan. Nooit had ze dat gedurfd, bang te vallen en pijnlijk aan haar einde te komen. Natuurlijk had ze andere angsten, maar het overwinnen van haar hoogtevrees voelde als een overwinning. Het voelde goed. Voorzichtig opende ze haar grote, blauwe ogen helemaal, om in verwondering naar beneden te staren. Een kleine glimlach vormde zich om haar lippen. Ze had het gedaan! Met een lichte zucht ging ze zitten en liet nu haar benen over de rand bungelen. Ze voelde zich licht en gelukkig, al was het misschien maar een moment. Voor één keer was de overwinning de hare. Ze hoorde niet dat er iemand aankwam, iemand die misschien kon denken dat ze wilde springen of iets dergelijks. Dat was ze totaal niet van plan, maar ja, niemand kon de gelukkige lach op haar gezicht zien. Niemand wist wat ze dacht en daar was ze ook wel weer blij om. Ze boog een klein stukje naar voren om de diepte nogmaals in te kijken en bedacht zich verwonderd dat het eigenlijk wel meeviel. Zou dat ook voor haar ouders zo zijn?

Zacht nuriënd wandelde Ephony over het gras richting het nu nog zachte geluid van vallend water. De laatste keer dat ze naar de waterval was geweest waren de gevolgen beangstigend, had ze de leider van de Organisatie ontmoet toen ze daar met Zalas was. Die jongen had ze in geen eeuwigheid al meer gezien, evenals meerdere mensen. Dat Zalas haar misschien niet meer wilde zien kon ze donders goed begrijpen, herrinerde de uitdrukking op zijn gezicht maar al te goed in dat gesprek. Tussen haar nu wat afgezwakte genurie door klonk een zachte zucht, waarbij ze haar grijsblauwe ogen opsloeg vanaf de grond voor haar voeten naar de hemel boven zich. Straksjes moest ze weer door naar de volgende les, maar aangezien haar werk al zo voor liep vond ze het een goed moment om even naar buiten te gaan. En het hoofdstuk voor de vijfde keer doorlezen vond zelfs zij iets te overdreven. Het donderende geluid van de waterval dat je zo machteloos en klein kon laten voelen klonk nu steeds harder in haar oren. Met het heen en weer wiegende gras rond haar enkels bleef ze aan de waterkant staan. De zon scheen in haar volle glorie en op het warmste van de dag op haar blonde lokken, had haar gedwongen alleen in een shirt naar buiten te gaan. Het golvende water kabbelde rustig door, voortgeduwd door de vallende kracht van de waterval. Ephony's ogen waren alweer naar beneden gericht, merkte hierbij het meisje boven op de waterval niet eens. Met een lichte glimlach zakte ze door haar knieën, waarna ze hierop steunde en haar handen door het koele water liet gaan. Haar genurie kwam niet boven het donderende geraas uit, was alleen hoorbaar in haar eigen oren. Haar doel was vaak de blauwe draak die altijd rond het water of in het bos slenterde. Dit keer moesten haar nagels weer gecontroleerd worden, de reden waarom Ephony de schoudertas bij zich had. Waarschijnlijk zou er weinig aan moeten gebeuren, aangezien Ené hier meer beweging en wilde vrijheid had dan thuis op Puffoon.

Kijito merkte dat haar ogen een beetje dicht gezakt waren en opende ze weer. Wat zag de waterval er eigenlijk mooi uit, oogverblindend mooi, niet alleen doordat de zon op het wateroppervlak scheen en fel glinsterde. Ze voelde zich hier zo dicht bij het water, zo verbonden met haar element dat ze hier wel voor eeuwig zou kunnen blijven staan. Voor eeuwig.. De gedachte aan les en huiswerk sloop tussen de innerlijke rust door en schudde haar wakker. Nee hé.. Ze zou op moeten letten, alert moeten zijn, anders miste ze de bel nog. En als je de bel miste had je echt een probleem. Kijk, mensen die spijbelden hadden dat natuurlijk niet, maar zij had er een hekel aan om te laat te komen. Kijito fronste lichtjes en probeerde zich te herinneren of ze haar huiswerk nu wel of niet gemaakt had. De gedachtes namen haar in beslag, waardoor haar concentratie weer naar binnen gericht was. Haar spieren trokken in één keer samen toen ze merkte dat ze wankelde. Snel stapte ze achteruit. Slechte concentratie of niet, vallen wilde ze echt niet! De zon verwarmde haar nog steeds en gaf haar het idee dat het nooit meer donker zou worden. Kijito zuchtte en staarde even naar beneden. Daar moest ze maar eens naartoe gaan.. Ze hield haar blik strak op het water gericht en liep langs de waterkant. Plots viel haar blik op iets wat geen water was, maar wel leek op te lichten in de zon. Ze kneep haar ogen wat samen en zag toen wat het was. Nou ja, wat, wie eerder, al kende ze het meisje niet. Degene die ze zag was een ouder meisje met blond haar en een schoudertas, iemand die ze wel eens gezien had maar niet kende. Waarom zou ze die schoudertas bij hebben? Voordat ze er over kon gaan denken sprak Kijito zichzelf toe; als ze het wilde weten moest ze het vragen. Verlegenheid kwam direct terug. Zomaar tegen een vreemd iemand gaan praten? Stel nou dat.. Maar zij zag er wel aardig uit. Als ze nooit tegen iemand praatte zou ze ook nooit vrienden maken, right? Moest ze wel praten. Kijito slikte en kalmeerde haar plots door elkaar racende gedachtes. Het water hielp haar, had een kalmerend effect. Het meisje liet haar hand door het water gaan en zag er rustig uit. Niet iemand die zomaar van de één op de andere seconde ging flippen, toch? Kijito besloot voor één keer haar nieuwsgierigheid voor te laten en liep voorzichtig naar het meisje toe, heel stil, al was het onwaarschijnlijk dat haar voetstappen boven het geraas van het water uitgekomen waren, zelfs al had ze gestampt. Ze bereikte eindelijk de plaats waar het meisje stond en kreeg in plaats van een zenuwachtige glimlach een naar haar idee vriendelijke glimlach op haar gezicht. 'Heerlijk weer, hé,' zei Kijito, die harder probeerde te praten om boven het geraas van het water uit te komen. Jammer, normaal praatte ze al zo zacht.. Nou ja, als het meisje niets van haar moest hebben hoorde ze dat wel..

- Mooie HTML :3! -

Kijito wachtte even en kreeg toen een reactie van het meisje, dat haar hand uit het water haalde. Ze had een blije lach op haar gezicht, zodat Kijito zich al een stuk minder eventueel bedreigd voelde. Nu was het Kijito 's buurt om te knikken. 'Dat is waar, op zich wel lekker als het warmer wordt,' stemde ze met haar in. Persoonlijk had ze het niet zo op hitte, maar dat hing af van de persoon aan wie je het vroeg. Kijito's blik gleed naar de waterval en de rivier, richtte zich op het water dat steeds rustiger ging stromen naarmate het lager kwam. Ze was hier best vaak geweest, zomer of winter. Sneeuw en ijs hielden haar niet tegen om op deze betoverende plek te komen, die voor haar meer bevatte dan de nabijheid van water. Hier had ze Roxas ontmoet.. Iets hart haar hart bijna spontaan sneller deed kloppen. Ze was gevoelig voor emoties. Het meisje stond op en leek de hemel af te zoeken met haar blik. Een draak? Kijito schudde langzaam haar hoofd. 'Nee..Waarom zoek je een draak?' vroeg ze, nu wel nieuwsgierig. Om eerlijk te zijn had ze nog nooit een draak gezien, of ze keek gewoon niet goed genoeg. Allemaal mogelijk.. Kijito volgde het voorbeeld van het meisje door omhoog te kijken en in de blauwe hemel te staren. Een blauwe draak tegen een blauwe hemel. Ze vernauwde haar ogen wat toen ze over de waterval heen probeerde te staren. Was dat een bewegend stipje? Ze draaide zich wat en probeerde te onderscheiden of het nu een draak was of slechts een schele blik.

Kijito fronste lichtjes toen het meisje iets vertelde over een maandelijkse checkbeurt. Een draak checken? Was dat een vreemd bijbaantje of miste ze nu een belangrijk punt? Voor ze om verheldering kon vragen gaf de blondine die al. Ené was blijkbaar haar draak. Een helblauwe draak.. Klonk als een mooi huisdier. Gelukkig had zij Houdini, haar vosje, achtergelaten. Die zag er alleen maar uit als prooi voor een draak. Houdini was zo genoemd omdat ze altijd wist te ontsnappen. Op de één of andere manier hield zelfs een gesloten deur het kleine beestje niet tegen. Grappig maar niet altijd even handig. Kijito knikte een beetje toen ze naar het verhaal van het meisje luisterde. Natuurlijk, zo'n draak moest ook verzorgd worden. Grote beesten vereisten veel werk. Gelukkig voor haar dat zo'n verzorgbeurt niet uitliep op een complete ramp, met een steigerende draak of iets dergelijks. Kijito concentreerde zich weer op het stipje, toen het meisje floot. 'Ze komt vast wel,' glimlachte Kijito toen het meisje zei dat ze het anders niet meer zou weten. Meestal luisterden dieren wel naar zoiets als een fluitje, vooral als ze aan je gehecht waren. Vleugelslagen werden hoorbaar en Kijito keek op, om voor het eerst van haar leven een draak te zien. Het begon als een blauwe schaduw die zich losmaakte van de wolken en snel naar hen toe kwam. Vaag hoorde ze de soort van waarschuwing en ging snel achter het meisje staan. Zo kon ze Ené ook nog zien, toch? De draak landde en schudde zich wat uit. Kijito keek met grote ogen toe. Het dier was zo groot als een paard en dat was groot voor een klein meisje. 'Moet ze nog groeien?' vroeg Kijito zonder duidelijke reden. Nu was ze ook al.. groot.. Het meisje begon tegen de draak te praten en aaide haar. Kijito bleef stil staan en aanschouwde het tafereel. Ze kenden elkaar blijkbaar al goed. Plots vestigde de draak haar blik op Kijito, die bijna bevroor en terug keek. Gelukkig hield het meisje de draak tegen van wat ze ook wilde gaan doen en keek toen over Ené heen. 'Uhm.. O, ik vergeet me helemaal voor te stellen! Ik ben Kijito, aangenaam.' zei Kijito snel. Waarom vergat ze dat ook altijd? Normaal zou ze haar hand uitsteken, maar nu leek haar dat niet zo'n goed idee, aangezien ze dan over de draak heen moest reiken. 'En wie ben jij?' vroeg Kijito daarna. De draak was zeker indrukwekkend. Verlegen stak ze haar hand toen maar naar het dier op, aangezien ze toch voorgesteld was. 'Hoi Ené,' zei ze voorzichtig, zacht om niet teveel de aandacht van de draak te trekken.

Kijito bleef wat voorzichtig naar de draak kijken, maar de lach van het meisje dat Ephony scheen te heten was vrolijk genoeg om haar te laten glimlachen. Het scheen in ieder geval niet gevaarlijk te zijn. Het idee van deze draak als een uitgegroeide hagedis was best grappig om je voor te stellen, zodat Kijito moest grinniken. Ephony leunde over Ené heen, die ondertussen naar haar keek en niet erg geïnteresseerd leek in haar. Beter dan dat ze haar haatte, toch? 'Ze heeft wel een mooie kleur,' glimlachte Kijito, ondanks het feit dat ze wel bang was van zo'n groot dier. Plots bewoog de draak haar kop naar voren, totdat deze voor haar gezicht hing. Een moment lang staarde Kijito in de inktblauwe ogen van Ené, voor deze wat warme adem uitblies en weer ongeïnteresseerd was. Wat trillerig knikte Kijito op Ephony's woorden. 'Dat is nog niet zo slecht,' zei ze, blij dat het dier besloten had haar niet op te eten. Kijito kreeg het voor elkaar weer een glimlach op haar gezicht te laten verschijnen, geholpen door het feit dat Ephony vrolijk babbelde en Ené zich op haar gemak leek te voelen. Vooral toen de draak op haar achterste plofte was dat wel grappig om te zien. 'Natuurlijk,' antwoordde ze, om daarna naar Ephony toe te lopen. Ze zat bij een voorklauw, die nog steeds angstwekkend groot en vervaarlijk was voor een kleine draak. 'Waar kan ik bij helpen?' vroeg Kijito, om de orders die gegeven werden op te kunnen volgen. Ze hurkte naast Ephony en keek wat omhoog, naar Ené. De draak kwam nu nog groter op haar over. Wanneer zou ze eindelijk haar groeispurt krijgen? 'Wat moet er allemaal gebeuren?' Kijito wist praktisch niets over draken en het zou haar ook niet verbazen als ze het verpestte. Nou ja, ze zou het proberen. Een boze draak achter zich aan was nu niet haar vorm van vermaak. Met Ephony erbij kwam het vast wel goed; ze leek een aardig, vrolijk meisje dat Ené wel onder controle kon houden.

Ené leek het complimentje niet erg te vinden, al was ze nog steeds een beetje onverschillig. Zouden alle draken zo zijn? Kijito keek nog even naar de draak, maar plofte al snel naast Ephony neer toen deze dat vroeg. Het gras was gelukkig niet meer zo vochtig, al was dat geen probleem geweest door haar watermagie. Haar blik vestigde ze op de spullen die Ephony uit haar tas viste; een vaag spulletje wat voor gel door kon gaan, een vijl, kleine mesjes.. Had je dat allemaal nodig voor een checkbeurt van nagels? Nou ja, zij was de expert hier. De draak torende nu boven haar uit; ze moest haar hoofd bijna in haar nek leggen om de drakenkop te zien. Kijito knikte toen Ephony aankondigde dat ze het voor ging doen. Het meisje boog wat naar voren zodat ze het kon zien, hoewel ze er niet te dicht op wilde zitten vanwege het spul dat vrij zou komen. Dat had je altijd met vijlen, en ze wilde het niet in haar ogen hebben. Het geluid van de vijl vulde al snel de lucht, terwijl Kijito haar aandacht op de nagel gericht hield. Pas na een tijdje zag je de vorderingen van Ephony's gezwoeg; de nagel werd ronder en gladder. Kijito hield haar hoofd wat schuin bij Ephony's uitleg zodra ze klaar was. Ze had het overduidelijk warm, maar wat wilde je dan ook met dit weer en hard werk. 'Ja, inderdaad,' zei ze, blij dat ze het zag. 'Dat wordt veel werk als ze nog groter wordt,' grinnikte Kijito. Niet dat ze het zozeer grappig vond dat Ephony meer werk kreeg; het was eerder dat ze een enorme draak met een nagelvijltje vergeleek. Ené leek niet erg blij te zijn met die opmerking, maar ze keek bij alles beledigd. 'Doet ze altijd zo?' vroeg Kijito. Het was leuk om te zien dat Ephony en Ené een goede band hadden, dat ze elkaar begrepen. Dat moest zij nog opbouwen met haar vosje.. Net op dat moment stelde Ephony die vraag; of ze een huisdier had. Kijito knikte bijna direct. 'Ja, ik heb van iemand een vosje gekregen,' vertelde ze vrolijk. 'Ze is nog heel klein en ze heet Houdini, omdat ze altijd weet te ontsnappen enzo.. Ik heb haar maar op de etage gelaten, al weet ik niet of ze daar nu nog is,' vervolgde ze. Het vosje kon altijd ontsnappen en volgde haar dan, of zocht Tomari als het haar niet kon vinden. 'Maar dat weten mijn ouders nog niet,' bedacht ze zich, haar stem weer wat zachter.

- Sorry voor het ontzettend late antwoord! D: -

Het was warm, waardoor Ephony enigszins een rood hoofd kreeg. Ze deed in ieder geval meer dan Kijito zelf, die alleen maar toekeek en hoopte dat Houdini nog veilig binnen was. Vragend keek Kijito de blondine aan, die er even niet helemaal bij leek te zijn. Uiteindelijk leek ze eruit te komen en gaf ze antwoord. Ené zou dus niet veel groter worden.. Kijito keek weer even omhoog. Ze vond het dier toch gigantisch, of ze nu nog zou groeien of niet. 'Ze is in ieder geval nu ook al groot,' sprak Kijito haar gedachtes hardop uit. Ephony zag er niet uit als iemand voor wie ze bang hoefde te zijn, iemand die haar zou willen kleineren of iets dergelijks. Natuurlijk kon ze er grandioos naast zitten, maar ooit moest ze toch leren te vertrouwen? De draak negeerde haar weer totaal, in tegenstelling tot Ephony die vrolijk antwoord gaf. Op zich kon Kijito het zich wel voorstellen dat de draak niet van vreemdelingen hield, vooral niet als die naar haar gingen staren zoals zij deed. 'Ik geloof wel dat ze lief kan zijn,' glimlachte Kijito. Iedereen had toch wel iets aardigs in zich? En als Ephony dat geloofde was het in ieder geval voor haar waarheid. Ephony was in ieder geval vrolijk, dat was wel gezellig. Haar brede lach liet Kijito ook glimlachen, vooral toen ze zich een vliegende Houdini voorstelde. Nogal.. vaag. 'Daar ben ik inderdaad blij om!' zei ze. 'Dat was zeker wel lastig toen Ené nog klein was,' bedacht Kijito. Een klein hagedisje achtervolgen, dat zich letterlijk overal kon verstoppen.. Ephony's gelach stierf een beetje weg en liet haar zich wat ongemakkelijk voelen. Misschien had ze wat zekerder moeten praten? Ephony kreeg in ieder geval wel een glimlach op haar lippen, iets wat Kijito hoopte dat haar ook zou lukken. 'Ik hoop van niet, maar eigenlijk mocht ik geen huisdier,' legde Kijito uit. 'Ik weet niet precies waarom, maar ze hebben het nooit echt uitgelegd,' vertelde ze verder. Alsof haar ouders haar iets uitgelegd hadden. Ze gaven haar het idee dat ze niet om haar gaven en Kijito wilde dat ze wel naar haar zouden kijken, dat ze haar niet alleen achterlieten en wachtten tot ze zelf terug kwam. Ze zou Houdini niet meer wegdoen, al wilden haar ouders dat. Het vosje keek meer naar haar om dan zij waarschijnlijk gedaan hadden.. Kijito probeerde de glimlach in stand te houden, maar had het idee dat dat niet echt lukte. 'Hadden jou ouders geen problemen met een draak in huis?' vroeg ze toen maar snel.

Grinnikend knikte Ephony op Kijito's woorden, was het helemaal met haar eens. Hoewel ze Ené prachtig vond hoe ze was, zelfs al zou ze haar staart missen, of een klauw, of ergens een grote deuk in haar glanzende schubben hebben. De kleine Ené had ook zo haar charme gehad, en haar schattigheid. Trots glimlachend, alsof iemand zojuist haar kind voor het eerst gecomplimenteerd had boog ze zich weer over haar werk en Enés klauw om verder in de tas te graaien. Aan de zalfjes zou ze niet meer toekomen, wat ze nu deed was sowieso maar het beginstadia van al het werk. Maar er was een begin, iets wat ze op z'n minst had willen doen. 'Jup, ze is nu snel maar toen was het soms ongelofelijk. Ik denk meer omdat ze veel wendbaarder was door haar kleine afmetingen,' grinnikte ze, waarbij de inktblauwe ogen van Ené even naar beneden schoten naar het paar mensen voor haar klauwen. Vrolijk en geïnteresseerd had ze naar Kijito's huisdier gevraagd, was wijzer geworden dat het een klein vosje was met de naam Houdini. Maar ergens had ze het idee gekregen dat het misschien niet zo'n goed praatonderwerp was geweest, aangezien de toon van het meisje plots zachter was geworden. 'Ze zullen hun redenen er wel voor hebben, niet?' was haar voorzichtige maar toch vrolijke antwoord op Kijito's verdere uitspraak. Al even voorzichtig glimlachte ze naar haar, had haar handen even stil gelegd om zich geheel op haar te focussen, iets wat ze wel zo netjes vond. Bij haar vraag brak een vrolijke lach weer door op haar gezicht, lachte ze met een wegwuivend handje. 'Nee nee. Om eerlijk te zeggen was het mijn moeders idee om een huisdier te nemen. En helemaal verdraaid verliefd op haar eigen thuisplaneet wilde ze een typisch Puffoons dier hebben. Na lang gepraat had ze mijn pa overgehaald en hebben we uiteindelijk een goeie fokker uitgezocht die nog zo nu en dan draken werkelijk verkocht. Natuurlijk na alle informatie te hebben verzameld die er te verzamelen viel. Maar draken zijn net als mensen, elk is uniek dus je kan je eigenlijk nooit werkelijk voorbereiden. Het was gewoon een nieuwe zusje erbij, die alleen niet kon praten,' een speelse stoot van Enés neus tegen Ephony haar schouder deed haar even lachend uit haar verhaal halen. Met haar hand wreef ze al even plagend over de neus van het dier, die haar nukkige humeur plots had laten omschieten naar een kinderlijke speelsigheid. De woorden van haar bazin hadden haar automatisch vrolijk gemaakt, iets wat de kinderlijke kant nog bij haar naar boven haalde. 'Maar vanaf het begin al leek Ené meer naar mij toe te kruipen. Mijn moeder had ons in het begin een keertje slapend in de kast aangetroffen... Vanaf toen was ze eigenlijk altijd aan mijn zijde als ik thuis was,' met een liefkozende glimlach en een dromerige tint in haar grijsblauwe ogen lag haar hand nog op de snuit van het dier die terug staarde met een al even schitterende blik. 'Draken zijn geweldig. Ze zijn intelligent, kunnen ontzettend oud worden waardoor als je het aan mij vraagt ze vaak wijzer zijn dan menig mens. Ze snap wat je zegt, vaak beter dan je hoopt,' grijnzend keek ze plagend omhoog naar Ené die mee ging in het spelletje en met een zachte bries haast beledigd keek. 'En het zou me niets verbazen dat, als ik er echt tijd in zou stoppen, ze op de een of andere manier kan praten,' ergens in de verte kapte een zoemend geluid haar verhaal af, waardoor haar hoofd omschoot en haar blik even werd ontnomen door rondvliegende blonde lokken. 'Hmm, de tijd ging sneller dan ik had verwacht,' mompelde ze wat beduusd, beseffend dat ze nog niet eens één enkele klauw had kunnen doen. Haar handen grepen de spullen om zich heen terwijl de klauw van Ené alweer rustig op de grond werd gezet. 'Ené, ik zal het later afmaken oké? Misschien in het weekend. Wie weet wil Laurens me wel helpen, kunnen jullie daarna ravotten,' in een eenzijdig gesprek geraakt met de draak verzamelde ze haar spullen en deed deze terug in haar tas. Met knakkende knieën stond ze gelijktijdig op met de draak, legde haar hoofd nog even tegen diens voorhoofd en sloot even haar ogen, haar hand op de kaak van de kop. 'Kijito, zullen we samen terug lopen?' vroeg ze daarna vrolijk terwijl ze haar aandacht op het meisje richtte.


Wil dit topic eigenlijk afronden, aangezien Eph oorspronkelijk nu in een depressieve bui loopt

- Owh, is goed :3 Arme Eph D: -

Kijito probeerde de gedachte aan haar ouders terug te dringen door naar Ephony's verhaal te luisteren, wat honderd keer interessanter, leuker en schattiger was. Mooi, afleiding. Ze had dus toch een goede vraag gesteld! Ephony kreeg een ontzettend vrolijke lach op haar gezicht en begon enthousiast te vertellen over.. van alles, eigenlijk. Over hoe ze aan Ené gekomen was, wat haar ouders ervan vonden.. Een echt Puffoons dier dus. Kijito's blik gleed naar de blauwe draak, die speels tegen Ephony aanstootte. Zo'n band wilde zij ook met Houdini.. Al kon het vosje natuurlijk niet vliegen, dat was onzin. Ephony hield van Ené, en andersom was het ook een diepgaande vriendschap. Kijito kreeg vanzelf een lach op haar gezicht, zo.. leuk was dit verhaal, aan de ene kant vertederend en aan de andere kant gewoon ontzettend lief. Het verhaal werd in één keer afgekapt toen het geluid van de bel Ephony onderbrak. Kijito schrok van het geluid, dat ze totaal niet had voelen aankomen. Ephony begon haar spullen bij elkaar te rapen en had het al klaar voordat ze echt kon helpen. Ephony praatte verder tegen Ené, terwijl Kijito opstond en wat gras van haar kleding afklopte. Ze glimlachte blij naar Ephony en knikte. 'Gezellig!' Het voelde toch wel als een soort van vriendin. Nou ja, niet echt een vriendin maar in ieder geval een vriendelijk persoon.. Hoezo verwarrend? Kijito besloot er later over na te denken en liep met Ephony mee, hopend dat Houdini nog netjes op de etage zat.