Hunter sloop in het duister door de gangen. Hij leek zelfs zijn schaduw te snel af te zijn. Maar dat was het hem juist: leek. Alles aan hem zag er immers uit als een illusie. Hij had besloten dat hij zich lang genoeg in het bos verstopt had. Zijn ware gedaante zou hij nog altijd aan niemand laten zien, op Nina na. Maar die had hem immers bevrijd.
Hunter wou eens zien hoe zijn ''collega's'' eraan toe waren. Of ze hem ooit echt als collega hadden beschouwd wist hij niet. Deshas in elk geval wel. Maar de rest hadden hem nooit echt gekend zoals Deshas. Hunter had samen met hem en Delahin getraind. Maar Deshas had voor Delahin altijd al op nummer één gestaan. Hunter had nooit mee gemogen naar belangrijke vergadering. Hij stond erbij als schaduw. En als hij eerlijk was hoefde hij ook niet zo nodig meer in de schijnwerpers. Niemand hoefde hem te zien of te kennen. Hij bleef het liefst zoals een gezicht in de menigte: onbelangrijk op het eerste gezicht en iemand die je je nooit zou kunnen herinneren als iemand je later zou vragen hoe dat gezicht eruit had gezien.
Hunter had besloten om bij Airmid te beginnen. Niet wetend natuurlijk dat Airmid inmiddels vervangen was door iemand die goed zou moeten weten hoe hij zich voelde. Ook een schaduw in de menigte. Voor de deur van Angani bleef hij staan. Het was midden in de nacht, iedereen zou slapen. Hunter wou ook alleen maar kijken voorlopig. Maar eerst een gepaste vermomming. Hij werd kleiner van stuk, de lengte van een kind van acht jaar oud. Hij keek naar zijn kleine handen waar zich grijze handschoenen op vormde. Hij kreeg zilvergrijs haar, een simpel shirt, een witte broek en bruine schoenen. Hij sloot zijn groene ogen. Toen hij ze weer opende waren ze zo wit dat het leek alsof hij blind was. Met een duivelse blik in zijn ogen legde hij zijn hand op de deur en concentreerde zich. Vervolgens gleed hij er geluidloos doorheen. Eenmaal binnen keek hij om zich heen met de naïeve blik van een jongen van zijn leeftijd. Hij liep zonder geluid te maken door naar wat hij dacht de slaapkamer te zijn. De eerste keer had hij fout gegokt, maar de tweede keer kwam hij in een kamer terecht waar een vrouw in bed lag te slapen. Zachtjes sloop hij verder tot hij bij het hoofdeinde stond. Hij keek naar de onbekende vrouw. Ze was jong van uiterlijk en mooi. Maar ze leek in niets op Airmid. Hunter hield zijn bovenlichaam scheef zodat zijn haren opzij vielen. 'Jij ben niet Airmid,' fluisterde hij zacht. Hunter schrok een beetje van zijn eigen stem ook al klonk het fluisterend. Het as lang geleden dat zijn stem zo licht had geklonken.

(Sorry dat ik heb gezegd dat je op bed lag maar anders kon ik mijn pb niet maken xD. Hunters uiterlijk: https://2img.net/h/i60.photobucket.com/albums/h32/roy_mustang-angel666/Anime/guys/boysittingincorner.jpg )

AAAH *schrikt zich dood* Had me een PB gestuurd xD. Ik had je topic niet gezien


De afgelopen dagen waren tijden van eenzaamheid geweest, eenzaaheid waar ze bewust voor had gekozen. Door de wonden op haar onderrug was haar lichamelijke situatie heel wat verminderd, ondanks de hulp van Savador. Hoezeer haar lichaam dankzij de speciale verzorgingen van de Creaties uit het Rijk der Winden was haar lichaam genezen, maar haar geest was alleen maar vermoeider geraakt. Een reden waardoor ze al vroeg die avond was gaan slapen. Het tweepersoons hemelbed stond in een van de zijkamers van het aardig ruime vertrek. Nog steeds stond de vleugel vanuit de ondergrondse gangen er niet in, maar om de piano veilig naar boven te krijgen was meer denkwerk nodig. Het ding was honderden jaren beschermd door de magische golven, en deze zouden waarschijnlijk verbroken worden als ze het zou verplaatsen. Ze moest alleen nog uitzoeken of de tijd dan in een keer zijn slag zou slaan, en het muziekstuk tussen haar handen zou verbrijzelen. Diep in slaap verzonken merkte alleen de luchtstromingen de verbreking van de rust in haar kamer. Zijzelf, eeuwig beschermd door de luchtlagen die verliefd om haar heen cirkelde, was te ver verzonken om daardoor nu wakker te worden. Haar sneeuwwitte haren verspreid over het kussen, op haar zij gedraaid waarbij haar handen voor haar gezicht lagen. Haar ademhaling rustig, verder geen enkele beweging zichtbaar. Even trokken haar vingers samen zodra de kleine jongen haar kamer in kwam lopen, waarbij dat het teken was dat ze langzaam wakker werd. Pas bij de fluistering die van erg dichtbij kwam schoten haar ogen open. De zilveren poelen vestigde zich meteen op het gezicht van het acht jarige jongetje. Zijzelf had weinig nieuws doorgekregen over de man Hunter genaamd, de naaste van Deshas in zijn opleiding. Hoewel Airmid dit expres had gedaan, met de gedachte dat deze man nooit uit zijn gevangenis zou komen, was het misschien beter geweest als ze Neara meer had geïnformeerd. De rest van hun alle kende hem al te goed, zij was de enige onwetende hier. En evenals bij veel kinderen die dachten dat het verhaal van de Legendarische Magicans alleen maar een verhaaltje was, was Hunter voor haar iemand die ver achter in haar hoofd zat. Voor enkele seconden had ze het jongetje alleen maar aangekeken. Pas nu leek haar lichaam langzaam in beweging te komen. Met de soepelheid teruggekomen kwam ze langzaam omhoog, haar zilveren ogen strak op het gezichtje gevestigd hoewel haar gezicht ontspannen en zacht stond, haar lichaam gehuld in een korte nachtjapon. Steunend op een arm, de andere lag losjes over haar heup heen bleef ze zitten. Haar egale en slanke gezicht werd omlijst door de eeuwig golvende en levendige, sneeuwwitte lokken. Zonder haar ogen van hem af te halen nam ze zijn details in zich op, had nog steeds niet gesproken. Hij was niets voor niets de Heer der Illusie, zelfs zijn magische bron was amper voelbaar voor Neara. 'Ik ben niet Airmid, nee,' klonk haar bevestigende stem al even zacht als altijd. De tedere glimlach ontstond op haar lippen, kwam verder omhoog om haar slanke benen over de rand van het bed te slaan. 'Jij zit hier niet op school,' haar stem al even teder en zacht als haar ogen, haar slanke hand die rustig omhoog kwam om op zijn hoofd te komen liggen. 'Wat doe je hier, midden in de nacht. Het is gevaarlijk om zo rond te sluipen,' de hand op zijn hoofd leek even zacht over zijn bol te aaien, om daarna teruggenomen te worden.

(xD Sorry)

Hunter bleef staan toen de onbekende vrouw wakker werd en haar ogen opende. Hij was weer rechtop gaan staan. Hij bleef toekijken hoe ze rechtop ging zitten. Hij irriteerde zich zwaar aan het feit dat hij nu ineens zo klein was. Om nog maar te zwijgen over zijn zwakke uiterlijk. Gelukkig was schijn bedriegend want zijn kracht was hetzelfde gebleven. Zijn uiterlijk was alleen veranderd. Hunter bleef zwijgend terug kijken toen de vrouw dat ook bij hem deed. Even later bevestigde ze wat hij daarvoor al gezegd had. Ze was niet Airmid. Ze had een zachte stem die al net zo teder klonk als haar blik. Hunter schudde even met zijn hoofd waardoor zijn zilverwitte lokken hevig mee schudde. Nee, hij zat hier inderdaad niet op school. Maar als ze eens zou weten waarom hij hier dan wel was. Hij voelde hoe haar hand zich op zijn hoofd plaatste. 'Ik was op zoek naar Airmid,' sprak hij zachtjes. Meteen het volgende moment hoorde hij zijn maag vol protest rammelen. Wat een moment om honger te krijgen. Maar ja, hij had inderdaad sinds zijn vrijlating amper wat gegeten. Met een kleine schaapachtige grijns keek Hunter terug naar de vrouw. 'Sorry,' verontschuldigde hij zich zacht.

Haha, is al goed ^^. Het heeft geen week gekost om 'm te vinden

Zijn zilveren lokken sprongen levendig mee op het schudden van zijn hoofd, toen hij haar woordeloos beantwoorde. Haar hand was zachtjes op zijn hoofd te komen liggen, keek de jongen aan bij het horen van zijn stem. 'Je zult Airmid hier niet vinden liefje,' deelde ze hem al even zachtjes mee, vond het vervelend hem teleur te moeten stellen. Kinderen, alleen het aanblik van hun deed haar hart al opbloeien. Het meest gracieuze en belangrijkste op aarde. Haar mondhoeken die naar beneden waren gezakt zodra ze hem mededeelde dat Airmid hier niet meer was, krulde om bij het horen van zijn maag. Haar ogen ontmoette die van hem weer toen hij opkeek, waarbij haar mondhoeken alleen maar verder omhoog krulde bij het horen van zijn verontschuldiging. 'Maak je niet druk, Moeder Natuur heeft zo haar eigen manieren om aan te tonen dat er dingen moeten veranderen,' glimlachte ze hem toe, waarna ze langs hem heen opstond. Haar slanke gestalte gehuld in de bloedrode, korte nachtjapon. Kalmpjes liep ze de kamer in, pakte de zijde ochtendjas om haar armen erin te laten glijden. Soepeltjes haalde ze de lange, sneeuwwitte lokken omhoog om zich om te draaien naar de jongen. 'Als je mij je naam nou eens verteld, en wat je wilt eten dan kun je me daarna misschien vertellen waarom je Vrouwe Airmid zoekt. En misschien kan ik je helpen. Klinkt dat eerlijk?' sprak ze hem vriendelijk toe, om daarna haar hand naar hem uit te steken als teken dat hij die van hem erin moest leggen. Vervolgens liep ze naar de woonkamer, waarin de stoelen aan de kleine eettafel automatisch naar achter schoven.

Hunters schouders zakte een beetje naar beneden toen hij het nieuw te horen kreeg dat hij Airmid hier niet zou vinden. Zoiets had hij al verwacht toen hij een andere vrouw in het bed had zien liggen. Maar ergens had hij toch hoop gekoesterd dat Airmid hier wel nog ergens in de buurt zou zijn. Maar des te meer tot hem doordrong dat Airmid er echt niet was, groeide zijn nieuwsgierigheid naar wie deze onbekende dame dan was en waar Airmid naar toe verdwenen was. Dat was echter niet te merken aan zijn uiterlijk. Natuurlijk kon dat ook niet als je in illusies gehuld was. Een kleine, zwakke glimlach had zich ondertussen gevormd op Hunters lippen toen de vrouw over eten begon. Ook al zou dit bezoek op niets uitlopen, hij zou voor het eerst in driehonderd jaar weer een goede maaltijd krijgen. Hij was echt uitgehongerd. Hij wandelde met zijn kleine beentjes achter de vrouw aan. Ze had haar zin nog niet afgemaakt of het schoot al door zijn gedachten dat hij nog geen naam had bedacht voor zijn nieuwe uiterlijk. 'Nathaniël, mevrouw,' zei hij zachtjes. Het was de eerste naam geweest die in hem op was gekomen. Goed, volgende punt. Wat aten kinderen graag. Snoepgoed, maar dat zou ze hem toch niet geven, daarbij was dat totaal niet voedzaam na driehonderd jaar niet eten. 'Heeft u misschien een boterham en pindakaas en jam?' vroeg hij vervolgens zachtjes met een vragende blik naar de vrouw waarna hij zijn hand in die van de vrouw legde. 'Ik ken Airmid van een tijdje geleden. Ik was verdwaald en ze heeft me toen geholpen om mijn mama terug te vinden. Ik weet dat ik eigenlijk niet meer gunsten mag vragen maar ik kende niemand anders. Hun huis werd warm, en er was vuur want een kaars viel om. Ik ben heel hard het huis uit gerend maar kon papa en mama niet meer vinden. Airmid is de enige andere volwassene die ik goed ken. Ik wist niet goed waar ik anders heen moest,' sprak hij zachtjes. En weer opnieuw stond Hunter versteld van zijn eigen kunsten om een verhaal als dat zo achter elkaar uit zijn duim te zuigen. Nu maar hopen dat het werkte.

Liefelijk had ze hem een late maal aangeboden, zag eigenlijk aan zijn magere kleine lichaampje dat hij al lange tijd niet gegeten had. Zijn opsprekende maag had alles alleen wat versneld, iets wat misschien wat beter was. Ze had zich van het bed naar de haakjes aan de muur verplaatst, had de korte nachtjapon aangedaan en zich naar hem omgedraaid toen hij zijn naam sprak. 'Nathaniël dus,' glimlachte ze teder naar hem, was weer naar hem toe gelopen en haar hand uitgestoken. Toen het kleine handje zich in die van haar legde sloten haar warmere vingers zich er voorzichtig omheen waarbij haar zilveren ogen kalmpjes in die van Hunter gericht waren. Haar mondhoeken krulde vertederd om bij zijn vraag, iets wat weerspiegelde in haar ogen. Met het handje in de zijne liepen ze rustig naar de woonkamer nadat ze op zijn vraag geknikt had en hij de hare weer beantwoorde. Ze leidde hem naar een van de grote stoelen, liet hem plaatsnemen waarna ze naast hem stil bleef staan terwijl hij doorsprak. Langzaam zakte ze door haar knieën naast de stoel, zakte erop neer en had haar handen op de kleine bovenbeentjes van de achtjarige jongen gelegd. Haar ene hand kwam omhoog om zachtjes langs de wang van de jongen te strelen, de blik in haar ogen deels vervuld met verdriet en tederheid. 'Liefje toch,' klonk haar stem zachtjes, de spijt in haar stem te horen. 'Ik hoop dat ik je kan helpen. Als je wilt mag je hier wel slapen. Misschien kan ik je helpen met een nieuwe slaap plek,' haar hand streek een paar lokken uit zijn gezicht, de glimlach op haar lippen. 'Weet je zeker dat je alleen een boterham wilt? Ik kan ook een grotere maaltijd voor je krijgen. Of zal ik zelf wat voor je halen? Blijft het een verrassing' met een laatste, tedere streek van haar duim langs zijn wang strekte ze haar knieën weer. Verblind door zijn uiterlijk en stem, ingepakt door de krachten van de Heer der Illusie had ze hem tenminste voor deze nacht. 'Ik ben zo terug, blijf maar in deze kamer,' met de geluidloze handelingen en de grote soepelheid en gratie van elke beweging draaide ze zich om. Terwijl ze met de geluidloze passen Angani uitliep sloot de deur zich achter haar weer. Beschermt door de magische energieën die haar zouden waarschuwen als er iemand de kamer in of uit wilde komen. Wat haar te wachten stond als ze terug kwam was niet te overzien. Zou het kleine jongetje nog in de kamer aanwezig zijn, of zou deze plaatsgemaakt hebben voor de volwassen versie van de man waar ze zo weinig van wist. Eigenlijk niets, aangezien Airmid dit alles zo goed mogelijk voor haar verborgen had gehouden.

Hunters ogen keken vanonder zijn zilvergrijze lokken naar de vrouw. Aan alles was te zien dat zijn verhaal werkte. Hij kon zelf haast niet geloven dat het werkte, maar hij moest in zijn rol blijven. Hij had zijn blik niet van haar afgewend toen hij haar voorstel hoorde. 'Ik wil u niet tot last zijn mevrouw,' sprak hij zachtjes, maar met dankbaarheid in zijn stem. Hij kreeg niet eens de kans om haar te bedanken voor de moeite van een maaltijd, ze liep de deur al uit. Hunter bleef een tijdje wachten en kwam daarna in beweging. Hij stond op van de stoel. Zijn uiterlijk nog altijd als dat van een kleine jongen, maar zijn blik was die van een vastberaden man. Hij knipte in zijn vingers. Twee vleermuizen verschenen voor hem. Ze waren beide van een schaduw soort die een beetje op een rookachtige substantie leek. Ze hadden geen ogen of andere details. Het waren enkel contouren. 'Alfa, bewaak de deur, waarschuw me als die vrouw terug komt. Beta, doorzoek de kamer. Sla alles op wat ooit van pas kan komen, maar laat geen sporen achter,' sprak hij met zijn eigen stem de bevelen uit. De vleermuizen stoven uiteen. Alfa was, net als Hunter zelf, getraind om niet op te vallen en de schaduw aan te nemen van alles wat er in hun buurt stond als er iemand aankwam. Beta kon als de schaduw die hij was door alles heen zonder dat er ook maar aan iets te zien was dat hij er ooit was geweest. Hunter sloot zijn ogen voor een moment. Toen hij ze weer opende waren ze opnieuw groen. Maar nu straalde ze ook een groen licht uit. Zonder iets aan te raken namen zijn ogen elk detail van de kamer op. Hij sloeg het op in zijn gedachten zodat hij zelf later de kamer na kon maken als dat nodig was. Hij had Alfa eerder aan voelen komen dan dat hij hem gehoord had. Hij gleed als schaduw onder de deur door met een waarschuwing. 'Alfa, Beta, verdwijn,' fluisterde Hunter met de stem van zijn gekozen persoonlijkheid Nathaniël. Hij ging weer op de stoel zitten en nam de kleur ogen weer aan die hij voor Nathaniël gekozen had.

Met een laatste bemoedigende glimlach op het jongetje was ze de kamer uitgelopen. In de momenten dat ze weg was en ze zich naar de keukens begaf om daar het eten te halen was alleen de lucht ooggetuigen van wat er in haar kamer gebeurde. Met haar kalme stappen kwam ze even later weer terug, had een bord warm eten in haar handen terwijl ze de trappen opliep. Haar nachtjapon met daarover de korte en dunne ochtendjas golfde zachtjes rond haar heen, waarbij de deur voor haar open gleed. Haar zilveren ogen kalmpjes op het ruggetje van de jongen gericht, krulde haar mondhoeken weer om in de moederlijke glimlach toen ze de kamer in kwam lopen. 'Hier, ik hoop dat het smaakt,' sprak haar zachte stem waarbij ze het bord voor de jongen op tafel zette met het benodigde bestek. Met een laatste, tedere aai over zijn hoofdje liep ze weer terug naar het bankstel. Terwijl ze liep leken haar golvende, sneeuwwitte haren een ander ritme aan te nemen. Haar kalme gelaat leek ondoorgrondelijk, hoewel haar aandacht ongemerkt op andere dingen gericht waren. Terwijl haar handen de wijnglas van de vorige avond oppakte liep ze terug naar de grote tafel. Haar levenspartner, de lucht die de zoetste geuren kon verspreiden en zo kil kon zijn als de dood draaide ongezien met zijn magie rond haar heen. Fluisterde dingen die alleen voor haar hoorbaar waren terwijl ze al even kalm als de hele avond op een stoel schuin naast Hunter zakte. Het lege wijnglas voor haar neergezet, waarna ze langzaam haar kin op haar hand liet steunen. Haar zilveren ogen gleden over het gezicht van de jongen, haar egale gezicht nu weer omlijst door de rustige lokken. Ze sprak geen woord over de dingen die haar vragen baarde, had haar ogen alleen maar op de jongen gericht. Starend, alsof ze hem hierbij alleen al wilde vertellen dat er weinig voor haar ongezien bleef, verbonden met elk beetje lucht op elke planeet. 'Vertel eens, Nathaniël,' alsof ze in een moment besloot het er toch over te hebben klonk haar zachte stem iets te zacht. Rustig rechtte ze haar rug, sloeg haar armen losjes over elkaar tegen de bloedrode en korte nachtjapon. 'Waarom ben je zo ver weg gereisd naar hier nu je je ouders kwijt bent, naar iemand die als ze er nog zou zijn geweest hier misschien niet eens aanwezig zou zijn. Waarom ben je naar de school gekomen hoewel de kans groot is dat Vrouwe Airmid op Puffoon had kunnen zitten. Waarom ben je niet slimmer naar een dichterbij gelegen persoon gegaan?' zachtjes sprak haar haast vleiende stem, waarbij haar ogen al even zacht in die van de jongen gericht bleven. Er was genoeg verklikt om te weten dat deze jongen meer was dan hij liet blijken.

Hunter keek een klein beetje schuw om toen de vrouw weer binnen kwam. Ze heette Neara. Ze was de opvolgster van Airmid al kwam ze pas naar boven drijven toen Airmid uit het zicht was. Dat waren dingen die Beta voor hem had kunnen vinden. Dat ze een zwak had voor kinderen was Hunter ondertussen wel duidelijk geworden aan de manier waarop ze met ''Nathaniël'' om was gegaan. Hij wist dat in eerste instantie niet, maar zo ontdekte je elke dag iets nietwaar? Hij had voor het uiterlijk van een kleine jongen gekozen omdat hij dan niet snel als groot gevaar doorging. Wie zou immers geloven dat een kleine jongen zoveel macht bezat? 'Dank u wel,' sprak hij zachtjes toen ze hem een bord met eten voorzette. Maar onder het eten bleef hij haar vanuit zijn ogenhoeken gade slaan. Hij zag het ritme in haar lokken veranderen. Dat waarschuwde hem. Hij moest iets over het hoofd gezien hebben waardoor ze wist wat hij uitgespookt had hier. Al terwijl ze aan het praten was schoten er opties door Hunters gedachten. Zou hij zijn illusie volhouden? Ze wisten allebei ondertussen wel dat er meer aan de hand was. Maar zichzelf veraden en meteen laten zien wat hij al weken verborgen probeerde te houden? Dat nooit! Hunter had zijn bestek neer gelegd en keek Neara lange tijd aan alsof hij in trance was. Maar langzaam kwam er weer leven in hem. 'Weet je, wij lijken een beetje op elkaar,' begon hij zachtjes en nog altijd met de stem van een klein kind.

Haar lichaam en houding oogde geheel ontspannen, haar kin leunend op haar hand die tot een lichte vuist gevouwen. Haar ogen al even kalm op de jongen gericht, hoewel de onderliggende blik erin genoeg zei. Ze wist niet wat hier aan de hand was, maar net zoals zij de Vrouwe van de Lucht was, was Hunter niets voor niets de Heer der Illusie. En voornamelijk omdat ze bijna niets over dit persoon wist waren er dingen die haar normaal zo oplettende brein miste. Maar dat deze jongen niet was wie hij beweerde te zijn begon langzaam bij Neara te dagen. Terwijl haar hart nog gestreeld werd door het aanblik van de kleine jongen boven het bord eten probeerde haar verstand haar weer terug te halen. Had zachtjes gesproken, merkte dat zijn houding veranderde en keek alleen maar zonder te bewegen in de ogen van de jongen terug. Hij gaf geen antwoord op haar woorden, blijkbaar had ze genoeg aangegeven dat niet alles geheim was gebleven. Kalmpjes trokken haar wenkbrauwen wat omhoog, waarbij de glimlach op haar lippen niet veranderde toen ze zijn zachte woorden hoorde. 'Werkelijk?' klonk het zachtjes, kon in haar stem geen emotie onderscheiden. Ergens wilde ze weten wat hij bedoelde, maar waarschijnlijk zou hij de rest van zijn verhaal wel ten oren brengen.