Kalme passen weergalmde door de gang. Norwood zong vol overtuiging een lied. Hij was de laatste tijd verward. Hij wist niet precies wat hem overkomen was, maar het voelde vreemd en niet verkeerd. Norwood zong glimlachend verder. Hij had een zuivere stem. Hij zou zou zanglessen kunnen geven. Hij had niet voor niets in een band gezeten. En dit was een van hun nummers. Hij had als 'verassing' van de bandladen moeten spelen. Gelijk wist iedereen dat hij in een band had gezeten toen hij jong was. Norwood zelf deed het echter al een tijd niet meer. En toch, nu zong hij. Hij vond het geweldig om even alles los te laten. Er waren geen leerlingen bij de lokalen het was immers weekend. Norwood zelf raakte tijdens het wandelen niet eens buiten adem raakte.

In zijn armen had hij een kartonnen doos. Een doos waarboven een paar planten uitstaken. Norwood glimlachte en de laatste woorden doofde op de gang toen hij voor het lokaal stond waar hij moest zijn. Hij glimlachte en klopte even op de deur. Deze ging langzaam op een kier. "Malaika?" vroeg Norwood kalm. Hij wist dat als ze hier was dat ze hem ongetwijfeld gehoord had. Maar het was weekend dus er was een kans dat ze er niet was. Norwood duwde de deur zachtjes verder open toen hij ineens een bekende stem hoorde.

[Alleen Malaika en Norwood]
(Het nummer dat Norwood zingt: klik)

Alles op orde brengen ging het best in het weekend; geen lessen, weinig tot geen leerlingen die zomaar binnengevallen kwamen. Ze had een hele hoop papieren die ze de vorige dag een beetje.. slordig had laten liggen. Verschillende klassen door elkaar, dus dat was ze netjes gaan leggen. Dit lokaal vond ze ook heerlijk. Het stond met de ramen op het zuiden, zodat er bijna continu licht was. Licht was voor haar een eerste levensbehoefte; zonder was er niets aan. Licht maakte vrolijk, tenminste, voor Malaika wel. Ze legde de papieren netjes neer en begon nog wat spullen neer te zetten. Wat extra inkt en krijtjes, daar was ze altijd zo doorheen. Daarom had ze extra meegenomen. Malaika neuriede zachtjes een liedje wat in haar hoofd zat, al wist ze de tekst niet meer. Het was in ieder geval vrolijk genoeg voor vandaag!
Vaag meende ze een ander melodietje te horen, wat ervoor zorgde dat ze haar eigen geneurie dempte. Ja, iemand zong! Best een zuivere stem, en een leuk liedje. Lag het aan haar of kende ze dat? Ze wachtte even en hoorde toen een klop op de deur waarop al snel een zachte stem volgde. Ze liep naar de deur toe. 'Oh, hoi Norwood! Hoe is het ermee?' zei ze, terwijl ze met haar vrije hand de deur verder opendeed. Norwood zelf had een kartonnen doos in zijn armen, dus had hij ook niet echt zijn handen vrij. Zij had alleen maar wat papieren vast. Ze liep terug naar haar bureau en legde de papieren neer, met een vrolijke lach op haar gezicht. 'Mag ik vragen waarom je me komt bezoeken?' vroeg ze, opgewekt als altijd. Norwood was lang niet zulk slecht bezoek als bijvoorbeeld Savador, dus ze had genoeg redenen om vrolijk te zijn!

Norwood had het zachte geneurie van Malaika niet gehoord maar dat kwam meer door zijn eigen gezang. Wat was het heerlijk om je zelf los te laten in een nummer. Het zorgde voor een geweldige rust in jezelf en daarbij, je vergat even al je zorgen. Norwood glimlachte toen hij de bekende stem hoorde. Hij legde de doos even op een tafeltje dat er stond om deze last even kwijt te raken. "Oh, ja, over dat..." sprak hij kalm en glimlachte. "Ik heb een klein probleempje met mijn kas bij mijn lokaal. Het is namelijk zo dat de lichtgenerator een beetje kapot is..." sprak Norwood. "En omdat jou lokaal pal op het zuiden licht en daardoor het meeste licht heeft. Wilde ik vragen of ik tijdelijk twee exemplaren van Novaanse planten hier kan laten staan. Ik ben bang dat ze anders de reparaties niet overleven..." sprak hij kalm en glimlachte. "Dus mijn vraag was, kan ik ze hier kort laten staan? En zo niet, dan begrijp ik dat. Ik zal dan kijken of er nog een plaatsje is bij de grotere kassen..." sprak hij het laatste wat sneller dan de vraag. Norwood glimlachte en wachtte geduldig op de reactie van Malaika.

Norwood glimlachte naar haar en zette de doos op een tafeltje. Ze kon niet direct identificeren wat erin zat, maar daar zou ze zo wel achter komen. Nog even haar nieuwsgierigheid in bedwang houden, hoe moeilijk dat af en toe ook leek. Malaika leunde even tegen een tafeltje aan terwijl ze naar Norwood luisterde. Een probleem met de kas? Vervelend, dat duurde altijd eeuwen voor zoiets gerepareerd was! Ze knikte. 'Natuurlijk! Het zonlicht zal ze goed doen. Zijn er dingen waar ik op moet letten, zoals water geven ofzo?' vroeg Malaika. Ze kon die arme plantjes toch niet laten verpieteren in de kassen. Trouwens, er was toch nog genoeg ruimte en Novaanse planten zouden haar lokaal lekker opfleuren. De leerlingen zouden zich er waarschijnlijk niet aan storen, aangenomen dat ze al merkten dat er iets nieuws in het lokaal stond. 'Zeg, als ik mag vragen, was jij het net die een liedje zong? Ik vroeg me af wat voor liedje het was, het kwam me bekend voor,' vroeg Malaika, weer zo'n soort spontane actie van haar. Zo beledigend was het nu ook weer niet en Norwood was niet echt de persoon om te flippen om een vraag.

Norwood schudde zijn hoofd en glimlachte. Hij grinnikte even. "Nee nee nee, deze planten leven op de warmste en droogste plekken van Nova. Je hoeft ze geen druppel water te geven..." sprak hij kalm. "Zolang ze maar in de zon staan is het goed.." sprak hij. "En verder hebben ze niets nodig." sprak Norwood. Hij glimlachte even en keek kort naar het raam. Het was best licht in dit lokaal dus zonlicht zouden ze wel krijgen. Norwood haalde de twee planten er uit en zette ze op een mooi plekje in de vensterbank. "Mocht je ze ergens anders neer willen zetten mag dat hoor...' sprak hij kalm. De planten die in het zonlicht stonden begonnen vrijwel automatisch wat op te lichten van de absorbtie die ze activeerde. De doos was nogal donker geweest. Norwood glimlachte. "Oh, je hebt me gehoord..." sprak hij kalm. "Busted..." voegde hij er grinnikend aan toe. Hij knikte. "Tuurlijk. Dat was 'New Planet'. Een van de nummers die wé gespeeld hebben..." sprak Norwood. "Oh, natuurlijk. Jij was er niet bij." sprak hij ineens. "Ik heb toen ik twintig was in een band gezeten..." sprak hij. "Een band met totaal 7 leden..." sprak hij kalm. "Ieder lid had een andere magie soort..." legde hij verder uit. "En van Nova was degene die het licht regelde..." sprak hij glimlachend. "Bekend?" sprak hij ineens nadenkend. "Wacht even..." sprak hij en legde zijn hand op haar bureau. "Sommun: My book of life..." mompelde hij. Het raam vloog open en verschillende lbaderen kwamen naar binnen gewaaid. Vormde een hoopje op de tafel van Malaika en smolten om tot een boek. Norwood legde zijn hand op het slot dat met een klik open ging. Hij sloeg het boek open waar een inhoudsopgave stond. Met verschillende hoofdstukken waren fases aangegeven. Babytijd, schooltijd en nog meer. Ook waren er bepaalde personen genoemd. Ook Eyolf stond er vermeld. Norwood glimlachte. Ging met zijn vinger langs de lijst. Stopte en sloeg ruw een paar pagina's opzij waarna ze snel verder bladerde. Norwood legde ineens zijn vinger op een pagina waardoor het boek stopte met bladeren. HIj draaide het om waardoor het recht kwam te liggen voor Malaika. Er stond op de 2 pagina's een totaal van 4 foto's. Een foto bevatte een foto met alle bandleden. De andere bevatte de gitarist die bezig was met een intensieve gitaarsolo. Hij was van Razen, dat kon je zien aan de vlammende handen. Norwood stond er ook tussen met rode haren aan een microfoon. En de drummer die intensief bezig was met drummen. Van Cassia, je zag het water namelijk van de drum spatten terwijl hij sloeg. Norwood wees echter naar de foto met alle bandleden. Daarboven sierde de naam van de band. "Ooit van gehoord?" sprak hij kalm en glimlachte. Het kon zijn dat ze wat gehoord had tijdens een paar concerten op Nova. Ook daar had Norwood wel eens gespeeld. Eigenlijk alle planeten. Al was Shadra een planeet die hij weinig bezocht had voor een concert. Norwood's blik ging naar Malaika om te zien hoe ze zou reageren.

Geen water? Mooi, dan hoefde ze er alleen nog maar voor te zorgen dat ze niet vielen of in aanraking kwamen met geodriehoeken, etuis en agenda's. Alleen maar zon. 'Oké, dat gaat wel lukken,' antwoordde ze, haar blik even op het landschap buiten het raam richtend, waar de zon vrolijk en opgewekt scheen. Norwood zette ze alvast neer. Malaika besloot dat ze daar wel goed stonden; op die plaatsen zat bijna nooit iemand, omdat de meeste leerlingen liever achterin zaten dan voorin. Degenen die voorin zaten keken wel uit met wat ze deden. Ze zag hoe de planten opleefden en een beetje begonnen te gloeien, wat waarschijnlijk een goed teken was voor Novaanse planten. Daar wist haar zus vast wel wat over, zij was heel goed met planten. Ze grinnikte met Norwood mee toen hij toegaf 'betrapt' te zijn. Zijn stem was niet eens lelijk, dus daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Deed hij waarschijnlijk ook niet. Hij legde iets uit, wat ze niet helemaal snapte. Nee, daar was ze niet bij. Malaika hoopte dat ze hier snel meer gewend zou raken, meer te weten zou komen over collega's. Kon ze tenminste met hen meepraten over van alles en nog wat. 'New Planet? Ja, dat komt me wel bekend voor. Vandaar dat ik dat liedje dacht te kennen,' lachte ze, benieuwd kijkend naar het boek dat Norwood 'summonde'. Hij had maar even nodig om een pagina te vinden en het boek naar haar toe te draaien. Nieuwsgierig volgde Malaika zijn handelingen en boog een beetje voorover om het beter te kunnen zien. Er was één groepsfoto, waarop duidelijk te zien was dat de leden van andere planeten kwamen. Glimlachend keek ze naar de foto; de bandleden voelden zich waarschijnlijk goed bij elkaar. Ze was één keer bij een concert geweest, niet omdat ze het zo slecht vond dat ze nooit meer geweest was, ze ging gewoon niet zo vaak uit. 'Een bekende collega,' grinnikte ze. 'Straks ga ik nog een handtekening vragen,' voegde ze eraan toe. 'Maar ja, ik ken jullie wel. Alleen ik had niet zomaar gezien dat jij dat was!' Best vreemd, met iemand te staan praten die wel een beetje bekend was, zonder het door te hebben. Zij had helemaal geen interessant verleden, dat kon gezegd worden. Norwood wel dus. 'Waarom ben je er eigenlijk mee gestopt?' vroeg ze impulsief, voor ze bedacht dat het een beetje een onbeleefde vraag was.

Norwood grinnikte. "Mooi, dan is dat geregeld..." sprak hij kalmpjes. Zijn ogen zochten even het raam op en daarna rustte zijn blik op de foto. "Bekende collega?" sprak hij kalm. "Het was een korte periode. Ik ben niet zo zeer bekend. En ik wil het ook niet..." sprak Norwood kalmpjes. Hij grinnikte even. "Waarom, tja, mijn vader vond dat ik wat nuttigs moest gaan doen. Ik zelf heb er toen ook al aan zitten denken. Het was gewoon, een hobby naast de studie waarvan we wat geld verdiende..." sprak hij kalm en grinnikte. "Momenteel geef ik les en daar heb ik alle plezier in. En ja, zeg nou zelf als Vader kun je ook niet echt een rocker zijn...." sprak hij. "Er moet een goed voorbeeld zijn en dat wil ik maar wat graag zijn voor mijn zoon.." sprak hij kalmpjes. Hij grinnikte en keek toen naar de foto's. "Zeg, wil je het meemaken?" sprak hij ineens. "Heb je zin om de herrinering opnieuw te beleven?" sprak hij kalmpjes en glimlachte. "Daarbij, ik vind het ook wel lachen om mezelf daar te zien rocken..." sprak hij kalm en grinnikte. Zijn ogen gingen naar het boek en legde hem op de groepsfoto. Hij reikte haar zijn hand. "Zeg het maar. Het is niet zo heel moeilijk om ons daar te krijgen..." sprak hij kalmpjes en grinnikte.

De planten gloeiden nog iets feller op. Dat zou waarschijnlijk wel minder worden nadat de zon over het hoogste punt heen was, Toch zag het er mooi uit, die oplichtende bladeren. Dat zou wel leuk zijn in haar lokaal, gelijk een bron van vrolijkheid. Norwood legde uit dat hij niet echt bekend geweest was, anders was hij waarschijnlijk geen leraar geweest. 'Jammer dat ouders vaak gelijk hebben,' lachte Malaika. Het meest wijze om te doen was lang niet altijd het leukste, wat op zich wel jammer was. 'Maar je hebt wel gelijk. O, heb je een zoon? Hoe heet hij?' vroeg Malaika nieuwsgierig. Zo goed was ze nu ook weer niet ingepraat. Toen ze met Delaija zat te 'roddelen' had ze dat niet eens af kunnen maken vanwege Savador die ruw binnengevallen kwam en daarna slaande ruzie kreeg met Norwood. Heel gezellig allemaal. Haar blik ging weer naar de foto, een herinnering van lang geleden. Van die herinneringen die zo onmogelijk waren om her te beleven.. 'Kan dat? Leuk!' Enthousiast nam ze zijn hand. Leuk, een rockende Norwood en een stoere herinnering! Het bracht haar indirect ook weer terug bij die keer dat ze bij een concert geweest was. Gezelligheid, gelach.. Nee, het was geen verkeerde herinnering. Een welkome onderbreking van de anders wat minder leuke middag. Nee, dit vond ze wel leuk! Malaika keek weer naar de foto, vroeg zich af hoe dat eruit moest gaan zien in een levendige herinnering.

Norwood zelf glimlachte. "Tja, zo zijn ze eenmaal..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. "Zijn naam is Aageth Fyllo..." sprak hij kalmpjes. "Hij is nog jong maar ach...dat gaat ook snel hoor..." sprak hij kalm en knikte. Norwood glimlachte en pakte haar hand wat steviger vast. Mompelde en spreuk. Het lokaal leek te verdwijnen. Norwood en Malaika werdern door het boek opgezogen en deze klapte dicht. Met Malaika stonden ze nu in een witte ruimte. "Wie je ook ziet, ze zullen je niet horen, niet zien en niet voelen..." sprak hij kalm. Norwood glimlachte en zag in de witte ruimte langzaam een podium tevoorschijn komen. Hij keek naar zichzelf die op het podium vol inging op een nummer. Norwood glimlachte. Alles ging weer aan hem voorbij. De juichende mensen. Hijzelf die zong. De verschillende loopjes die de gitaar in combinatie met de basgitaar maakte. Het rimte dat op de drum te horen was. Het was geweldig om te zien. Echter liep het anders dan gepland. Toen Norwood klaar was met zingen en het nummer ten einde kwam. Het verdween weer. Norwood slikte dit was niet goed. Hij ging door zijn knieën en legde zijn hand op de grond. Sloot zijn ogen. "We gaat terug het boek in..." sprak hij als conclusie. "Nee,...." sprak hij ineens. "Niet die...." hij stopte. Een gigantische vuurbal schoot richting de twee. Norwood dook voor Malaika en sloeg de vuurbal aan stukken. De vlammen schoten aan weerszijde langs hun. Norwood keek op toen ze in een straat stonden midden in de nacht. De maan was vol. "De enige herrinering met volle maan voor...." ineens stopte hij. Malaika kon alles horen wat hij zei. "Malaika, ik zal ons hier zo snel mogelijk uit krijgen. Mocht het teveel worden. Zeg het....Je ogen sluiten kan helpen..." sprak hij en knikte. Norwood vouwde zijn handen in een bepaald zegel. En keek strak voor zich uit. Langs hem heen liep Norwood met een meisje. Ze liepen tegen elkaar aan en je zag duidelijk dat ze iets hadden. Het rode haar verraadde dat het Norwood was. Toen ze langs een steegje liepen kwam er iemand uitgerend. "Je geld....nu!..." sprak de man dwingend. Norwood legde zijn arm voor het meisje in bescherming. "Ze geeft je niets uit die tas...." sprak hij streng. NOrwood was nu 16 jaar. En was dus onmogelijk bestand tegen een volwasen magier. Norwood zag dat deze een vuurbal op hem af schoot. De jonge Norwood blokkeerde deze. Verdediging was toen zijn specialiteit. Echter wwas hij te langzaam. De man was ineens achter het meisje en sloeg met een brandende vuist tegen haar rug. Gevolgd door nog een paar vuurballen. Norwood kon niet op tijd reageren. Het tasje werd gegrepen en de dief rende er vandoor. Het enige wat je nog zag was Norwood die het levenloze lichaam optilde en tegen zich aandrukte. Ineens opende de Norwood die bezig was om dit te stoppen zijn ogen. "Release..." sprak hij. Het boek op het bureau vloog open. Norwood en Malaika kwamen er weer uit. Met zijn rug naar het boek en zijn hand die het dichtklapte stond hij vor het bureau. Malaika stond nu achter hem. Er hing een schaduw over zijn ogen. "Dat was iets....wat je misschien niet had moeten zien..." sprak hij kalm. "Het spijt me. Normaal gaat het goed...." sprak hij. Het boek nog steeds dichthoudend met zijn hand zweeg hij. Met de schaduw over zijn ogen, was ern og net een traan te zien die over zijn wang rolde.

Mooie naam voor een jongen vond ze, al had ze die naam nog nooit gehoord. Het was uniek en zeker niet lelijk. Norwood haalde haar uit haar gedachten toen hij een spreuk mompelde. Het boek klapte dicht, vlak nadat het lokaal verdwenen was. Net een soort truc, al wist ze wel beter. Over dit soort bezweringen had ze wel eens gelezen, al kreeg ze ze zelf nooit onder de knie. Hmm, meer oefening waarschijnlijk. Als ze niets te doen had. Ze keek snel rond, maar aan de witte leegte om hen heen was niet veel te zien.
De tonen kwamen als eerste. Rustig kabbelend stroomden ze haar hoofd binnen, veroorzaakten herkenning. Langzaam verscheen het beeld wat erbij hoorde, een herinnering. De band speelde vrolijk een nummer, Norwood zelf zong vol overtuiging mee. Een glimlach krulde om haar lippen. Herinneringen die anderen blij maakten, maakten haar ook blij; een vervelend trekje op zich. Na enkele minuten vervaagde alles weer een beetje, het was vast afgelopen. Nu was het de bedoeling om terug te gaan. Toch? Vragend keek ze naar Norwood, die zijn hand op de grond legde en er niet helemaal gerust uitzag. Wat gebeurde er? Hij zei iets, over teruggaan in het boek. Ze begreep het niet helemaal, wat.. Een vuurbal werd vanuit de leegte op hen af gekatapulteerd. Malaika kon niet eens gillen, als enige reactie sloeg ze haar armen voor haar gezicht. Dat was echter niet nodig; de hitte vloog langs haar; Norwood had het geblokkeerd. Ze stond als bevroren, kon niets meer doen. De duistere straat die verscheen kon nooit een goed voorteken zijn. Norwoods woorden gingen aan haar voorbij als fluisteringen die vervlogen voor ze ze kon verstaan. Een jongen en een meisje liepen langs. Aangezien dit Norwood's herinneringen waren, zou de jongen Norwood wel zijn. Het meisje? Geen idee. Vuur. Teveel vuur. Overal, rond het meisje, langs Norwood. Het was te laat. Malaika had grote ogen gekregen, stond nog steeds stil. Zelfs haar eigen hartslag was even onhoorbaar geworden. Even snel als het begonnen was, was het over. De dief rende weg, nam niet alleen het tasje maar ook het leven van het meisje. Life isn't fair, they say.. 'Release..' Ze merkte dat alles verdween en plaats maakte voor een oogverblindend wit, rustgevend maar ook zo verraderlijk. In enkele tellen waren ze weer in het lokaal, met hun rug naar het boek toe. Malaika voelde haar spieren verslappen, leunde tegen het bureau aan. Norwood sloeg het boek dicht. Hij stond met zijn rug naar haar toe, maar ze hoefde hem niet te zien om te weten hoe hij keek. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Hij kon er ook niets aan doen. Voorzichtig pakte ze zijn hand even vast en kneep er even in, in een poging iets geruststellends te doen. 'Dat geeft niet..' zei ze uiteindelijk, niet in staat iets originelers te bedenken. Ze overwoog even een wat vrolijkere opmerking te maken over de muziek, maar dat voelde nu zo ongepast. Gecondoleerd zeggen? Ook zo.. zwaar. Het verleden kon af en toe maar beter met rust gelaten worden..

- Mijn excuses voor mijn inactiviteit. Ik heb het nogal druk met school de laatste tijd en voel me zelf ook niet superb-

Norwood had geen woord gezegd. Had zwijgend het boek laten verdwijnen in bladeren en het raam nam deze mee. Norwood zuchte kort. ZIjn ogen verwijdde zich toen ze zijn hand pakte. Hij slikte even. Veegde zijn traan weg met zijn andere hand. Zelf kneep hij zachtjes terug als teken dat het wel goed kwam. Norwood draaide zich nu naar Malaika. "Mijn excuses. Ik denk dat het te maken had met het tweede person gebeuren. Ik heb mezelf vaak zat terug gekeken maar nooit met iemand anders.. Ik denk dat dat hem genekt heeft..." sprak een lage maar serieuze stem van Norwood. Hij zuchtte kort. Hij hoorde dat het niets gaf en een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. Norwood had nu pas door dat ze nog steeds zijn hand vast had. Hij glimlachte. Ineens sloeg hij zijn arm om haar heen en drukte haar kort tegen hem aan. "Dank je...." sprak hij kalm en glimlachte. Toen liet hij los en zette een paar stappen van Malaika af. Hij besefte dat Malaika de 3e persoon was die het op SSA weten. Alleen Savador en Deshas kende deze herinnering. En daar kwam nu Malaika bij.

- Geeft niet! Ikzelf heb ook veel te doen met school, dus ik snap je helemaal ^^ -

De stilte bleef hangen, alsof de impact van de herinnering nog nawerkte, zelfs buiten het boek. Malaika had Norwoods hand nog steeds vast, net zoals haar moeder bij haar deed als ze verdriet of pijn had. Voor Malaika was het verbonden aan iets wat veiligheid betekende, al wist ze niet of Norwood het ook zo ervoer. Hij gaf een kneepje terug in haar hand. Ze hoopte dat hij er niet teveel last van zou hebben. Nou ja, hij kende die herinnering natuurlijk wel, maar dit was er nu niet één om vaak terug te zien. Dat meisje.. Malaika slikte stilletjes even en probeerde er niet teveel aan te denken. Zelfs haar optimistische instelling kon niets positiefs aan deze gebeurtenis zien. Ze glimlachte lichtjes naar hem, toen hij zijn excuses aanbood. Dat was toch helemaal niet nodig.. Alsof hij zoiets expres deed. Plots voelde ze zijn arm om haar heen en kwam in een korte omhelzing terecht. Ze glimlachte warm naar hem, wist dat ze niet veel anders uit haar keel zou krijgen dan 'graag gedaan' en 'geeft niet', wat ze al gezegd had en wat dus een beetje overbodig was. Haar blik gleed weer naar de planten, die ietsje feller gloeiden dan daarnet. 'Het was een geweldig concert,' glimlachte ze, naar waarheid. Het was alsof ze weer terug was geweest op dat ene concert waar ze zelf was geweest, waar vrolijkheid en lol overheersten, al liep dat meestal wat anders af. Voor haar gold nu dat ze op het vrolijke wilde concentreren. 'Wil je even zitten?'

Norwood had alles behalve last van de kneepjes. Het gaf hem het gevoel dat hij er niet alleen voor stond. Dat er meerdere waren die om hem gaven. En dat liet een simpel kneepje aals dat al merken. Norwood keek kort met zijn ogen richting de planten. "Soms lijkt het me aantrekkelijker om een plant te zijn. Maar dan kijken mensen nog minder sne lnaar je om..." sprak hij kalmpjes. Hij grinnikte even bij haar woorden. "Dat hoor ik graag..." sprak hij kalm en veegde de laatste beetje tranen weg. Hij stond nu rechter en knikte even. "Zitten? Niet zo zeer nodig maar ach, waarom ook niet. Hij ging rustig op een tafeltje zitten. Alsof hij een leerling was die weer eens niet op zijn stoel wilde zitten. Norwood glimlachte en keek kort naar Malaika. "Malaika, pak het niet te zwaar op he...." sprak hij kalmpjes. "Ik ben er door in een duistere periode geraakt das waar maar dat gaat niet nogmaals geberuen...." sprak hij kalm. Hij glimlachte en knikte. "De bandleden waren er voor me wanneer nodig. Mijn ouders hadden zich over me ontfermt. Kortom, ik had de juiste hulp... En ik heb het verwerkt..." sprak hij kalm. "Dus....zin in een kopje heerlijke kruidenthee?" sprak hij om ergens anders op te focussen dan die nare herinnering.

Een plant zijn.. even zag ze een plant met een brilletje voor zich, maar dat besloot ze snel te vergeten. Niet echt zo gepast nu. Ja, als iedereen een plant was, was er bar weinig te doen in deze wereld, behalve groeien. Niet dat ze er zo'n probleem mee had om continu in het licht te staan, heerlijk juist! Norwood ging op een tafeltje zitten. Malaika ging ook zitten, op het tafeltje naast hem. Nu merkte ze eigenlijk pas dat de hele ervaring haar ook energie gekost had. Niet veel, maar toch een merkbare hoeveelheid. Wel stoer, hoe zou hij aan zo'n boek komen? Ze knikte toen hij haar vroeg het niet te zwaar op te pakken. Ze zou het wel proberen te vergeten of er in ieder geval niet teveel aandacht aan te besteden.. Gelukkig had hij iedereen om hem heen gehad om het te verwerken, zoiets was zwaar.. 'Gelukkig was iedereen er voor je,' glimlachte ze. Een kopje kruidenthee? Ja, heerlijk! Die Cassiaanse recepten waren best goed. 'O, lekker!' zei ze enthousiast, terwijl ze opstond. Dat moest gehaald worden toch, behalve als hij het uit de lucht kon toveren. Zag ze hem ook wel doen, maar je wist het maar nooit. 'Is er nog keuze,' grapte ze. 'Nee hoor, die Cassiaanse recepten zijn allemaal goed. Ik heb gehoord dat Master Shong er wel wat vanaf weet,' glimlachte ze. Op de één of andere manier kreeg ze altijd veel van dat soort dingen te horen en onthield ze ze ook.

Norwood glimlachte en knikte. "Ja, gelukkig wel. Ik stond op het punt de criminaliteit in te gaan..." sprak hij. "Het was daar dat ze de weg versperde....' sprak hij kalm. Hij knikte even bij haar woorden. Norwood stond op en dacht kort na. "Cassiaans? ho, ja daar weet ik niet veel van. Maar ik heb wel een paar recepten van Gren..." sprak hij kalm en glimlachte. "Nouja, Shong is ook een goed idee. Die weet er nog altijd meer van af dan mij, moet ik bekennen...." sprak hij kalm terwijl hij over zijn achterhoofd wreef. Norwood glimlachte kort en keek naar Malaika. "Je moet weten, wat je net gezien hebt weten weinig mensen maar. Op SSA zijn er nu een totaal van 3 personen die het weten. Savador en Deshas weten dat. En nu ook jij....Ik heb..." Norwood maakte izjn zin niet af en knikte even. "Ach wat maakt het uit. Laten we Shong maar eens opzoeken voor een goede kop kruidenthee..." sprak hij kalm.

Om eerlijk te zijn zag ze Norwood helemaal niet als een crimineel. Misschien iemand die zichzelf gelijk weer aangaf, maar verder.. Nou ja, ze kende hem immers nog maar een paar dagen, een week misschien. Ze werkte hier nog niet zo lang, toch voelde het hier al alsof ze geaccepteerd werd, iets wat een goed gevoel gaf. Geen Cassiaanse thee? Geen probleem. 'O ja, op Gren is de thee ook heerlijk,' lachte Malaika. Bijna iedere planeet had wel goede thee, al was Cassia nog steeds haar nummer 1, Gren had een perfecte 2de plaats. O, zij wist dus als derde van zijn herinnering. Ze knikte. 'Geen woord,' glimlachte ze, om te beloven dat ze er tegen niemand over zou gaan praten. Waarom ook? Zulke herinneringen waren niet voor haar bestemd en nu ze het toch wist, hoefde ze er niet iedereen van op de hoogte te stellen. 'Goed idee,' glimlachte ze, terwijl ze op stond en alvast naar de deur liep. Niemand die hier een paar planten of haar o zo interessante les voorbereiding kwam jatten.