x Kaede x

X Kaede X
When you’re miserable,
You need someone even more miserable than yourself
x Kaede x Kaede

Naam: Kaede Misfortune
Leeftijd: 18 Jaar
Geslacht: Vrouwelijk
Geaardheid: Hetero
Planeet: Waarschijnlijk Puffoon,
Is echter getogen op Shadra
Magie: Lucht
Season born: Lente

X Appearance

Haarkleur: Roze
Haarlengte: Kort, reikt tot schouders
Oogkleur: Bloedrood
Huidskleur: Wit
Lichaamsbouw: Tenger
Lengte: 1,75
Gewicht: 55 kg
Extra: Ze heeft vanaf haar geboorte
Al vreemde witte hoorns gehad.

X Character

Kaede haar naam heeft nooit meer bij haar gepast na het incident. Liefde is een woord geworden voor haar zonder enige betekenis. It’s just an mere illusion for not wanting to be alone; is de nieuwe betekenis die ze eraan heeft gegeven. En daarom zou ze er ook nooit in geloven. Want in haar gedachtes staat ze alleen in haar wereld, en is er niemand die ze ook ooit maar kan vertrouwen. The ones inhuman are those who call me that way.
Ze is bereid te doden, als dat moet. Want ze voelt er toch niets voor, vooral niet na wat ze hebben gedaan. Once you’ve done it one time, it will even feel better the second time.
Ze haat niemand, maar houdt ook van niemand. Maar toch zullen snel haar eerste emoties naar anderen haat zijn. Ze verdringt al haar andere emoties en houd alleen dat nog over, waardoor het lijkt alsof ze alles op de wereld haat. Wat ook steeds meer zo begint te worden, omdat haar vertrouwen te vaak is beschaamd. They can’t be trusted…

X History

Kaede werd als baby ergens op Shadra in een van de bossen gevonden. Ze is toen opgenomen als wees. Al snel was duidelijk dat er iets vreemds met haar was; ze had roze haar en rode ogen. En het aller vreemdste; ze had een soort van hoorns. Ze probeerde als een normaal meisje te kunnen leven. Maar dat ging niet. Ze werd altijd als een of andere freak behandeld. En daar kwam bij kijken dat ze natuurlijk gepest werd. Ze had geen vrienden, enkel door het feit dat ze anders was. Alles werd pas echt erg toen men erachter kwam dat het meisje geen duistere magie wist te beheersen. Ze vertoonde niet eens symptomen dat ze de magie ooit eens zou kunnen proberen te gebruiken. Het pesten ging niet voorbij. En ze was ten einde raad omdat ze met de dag depressiever werd. Tot ze op een dag iemand vond die haar niet vreemd vond. Iemand is een groot woord… Het was meer een harige kameraad. Een puppy. Ze ging ervan uit dat deze in de steek was gelaten, wellicht omdat hij ook niet normaal was of zo. Snel daarna begon ze te denken dat ze zielverwanten waren en bij elkaar hoorden. Dankzij haar nieuwe ‘vriend’ wist ze wel wat beter om te gaan met alles, de pesterijen, het buitensluiten. Tot alles op een dag misging.

‘Hey, hoorns.’ Ze keek niet eens op, negeerde ze kei hard. Ze hoefde zich niets van hun aan te trekken, ze waren het niet waard. En als ze eenmaal hier weg was zou ze weer naar de enige op aarde gaan die wel normaal tegen haar deed. Haar ogen werden groter, en ze klemde haar tanden op elkaar om niet te gaan schreeuwen. ‘O,’ was de enige reactie die van de jongens gaf. ‘Je tas zit onder de melk.’ Door jou, ja! Ze staarde naar haar tas. Een paar tellen geleden was hij nog gewoon schoon geweest. Maar een van die etters was zo kinderachtig geweest er melk over te gooien. ‘Wat ga je eraan doen?’ Ze keek zijdelings naar een van de drie, maar zei nog steeds niets. Het bleef een tijdje stil, tot de jongen besloot dat hij perse antwoord wou. Hij duwde haar, hard. De duw was te hard en ze verloor al snel haar evenwicht om vervolgens te vallen. Nog steeds liet ze geen woorden over haar lippen komen. Ze probeerde op te staan, maar een van de jongens trok aan haar enkel, waardoor ze weer met haar kin op de grond terecht kwam. ‘Juffrouw, ze zijn Kaede weer aan het pesten!’ klonk een hoge stem. Ze keek op met haar rode ogen. Een meisje was binnen gekomen en had gezien hoe ze haar weer lieten vallen. De jongens maakten dat ze wegkwamen. Rustig stond ze weer op. ‘Gaat het wel?’ Het meisje kwam naast haar staan. Snel pakte Kaede haar tas. ‘When you’re miserable, you need someone even more miserable than yourself,’ was het enige wat ze zei. Net toen ze weg wou lopen hield het meisje haar tegen. ‘Wacht, ik maak je tas wel eventjes schoon.’
Een schone tas werd weer in haar handen geduwd. Het meisje glimlachte breed, maar bij Kaede haar kant kon er nog steeds geen grijnsje vanaf. ‘Zo, dat is al veel beter. Trouwens, je bent altijd zo verdrietig… Wat zeg je ervan als ik je vriendin nou eens word?’ Kaede keek weg. ‘Dank je,’ sprak ze vlug waarna ze zich uit de voeten maakte.

De volgende dag liet Kaede haar nieuwe vriendin, en de eerste echte die ze ooit had gemaakt, haar andere vriend zien. De puppy. Nog steeds twijfelde ze over haar besluit, maar ze waren vrienden. Dus wat kon er nou misgaan? En ze had zelfs de puppy een paar dagen geleden nog gewaarschuwd dat hij nooit naar de school moest gaan, want ze wou niet dat hij ook gepest zou worden.
Ondanks het feit dat ze nu een vriendin had ging alles nog steeds niet goed met haar. Ze bleef die vage dromen hebben. Alleen door het feit dat ze eindelijk haar eigen magiesoort had gevonden; lucht magie. Hierdoor trok ze gelijk de conclusie dat ze van Puffoon moest komen, en dat ze daarom dus anders was. Maar haar gedachtes waren fout. Door het feit dat ze nu eindelijk dacht dat ze haar soort mensen had gevonden, begon ze informatie te zoeken. Maar wanneer ze die informatie vond schrok ze. Ze leek er niet op, was niet een van hun. Maar dat weerhield haar er niet van toch met haar magie te oefenen.

‘Hé, hoorns.’ Weer de dagelijkse pesterijen. Maar zoals gewoonlijk negeerde ze ze. Een harde ruk werd aan haar schouder gegeven, waardoor ze werd gedwongen om zich om te draaien. Ze had weer eens een felle blik, wou ze daarmee het zwijgen opleggen. Maar zodra ze hun helemaal in haar beeld kreeg sloeg de paniek terug. Wanhopig blafte de puppy, maar hij kon zich niet losmaken uit de greep die de jongen op zijn nek uitoefende. Zijn poten bungelde hopeloos in de lucht. ‘Laat hem hierbuiten!’ gilde ze, de wanhoop viel niet te missen in haar stem. Ze zette een stap naar voren, wou hem terugpakken. Maar een van de jongens was haar te snel af en pakte haar armen vast. ‘Zo, hebben we een gevoelige snaar geraakt?’ De woorden drongen niet tot haar door. Het enige wat ze deed was staren, met grote ogen. ‘Geef antwoord.’ Met een ruk draaide ze haar hoofd. Er kwam weer een felle uitdrukking om de hoek kijken, en zonder enige waarschuwing trapte ze hem in zijn buik. ‘Ik zei laat hem gaan!’ De jongen hoestte, en kromp ineen. Maar na enkele tellen herstelde hij zich alweer. ‘Oké, als je het zo wilt spelen.’ Hij gebaarde iets naar de andere jongen, die de puppy vasthad. Deze knikte. Hij liep naar de tafel toe, om daar de hond op de grond te duwen en stevig vast te houden. De ander lachte zachtjes, waarna hij naar zijn vriend toeliep. Opnieuw werden Kaede haar ogen groter, dit kon niet waar zijn. De jongen pakte een stenenvaas, gooide de bloemen en het water eruit, en knielde toen bij de hond neer. Een angstaanjagende grijns sierde zijn mond. Hij hees zijn hand, waar hij de vaas in klemde, omhoog, om hem vervolgens weer naar beneden te brengen en de puppy een harde klap op zijn hoofd te geven. Zo ging hij door. Bij iedere slag schreeuwde de puppy het uit van de pijn. Maar ze kon niets doen, had er de kracht niet voor. ‘Wat doen jullie?’ Met een ruk draaide iedereen in het lokaal zijn hoofd om degene die sprak te kunnen zien. Het was haar vriendin. ‘Maar… Dit gaat wel erg ver,’ stamelde ze onthutst. ‘Ik had jullie over de puppy verteld, maar jullie beloofden -’ er kwamen geen woorden meer uit haar mond, realiseerde nu dat Kaede er ook bij was. Een geschrokken uitdrukking kwam eerst op haar gezicht, waarna ze haar hoofd liet hangen. Hoe had dit kunnen gebeuren. Ze keek weer naar de tafel, zag het bloed eronder. ‘Hij is nu al gestopt met bewegen,’ merkte de jongen op. Weer liet ze haar hoofd hangen, staarde naar de grond. ‘You know who isn’t human?’ sprak ze zachtjes. ‘You know who isn’t human?!’ herhaalde ze haar woorden, maar deze keer harder. ‘PEOPLE LIKE YOU!!’ krijste ze. De jongen die haar vasthield keek een paar seconden naar de anderen, waarna alles rood werd in hun beeld. Alles werd rood. Rood op de muren, rood op de grond. Alles zo rood als haar ogen. Ze keek naar de grond, snikte. Ze had haar magie gebruikt… En voelde zich er niet eens erg over hoe ze het had gebruikt…

De dagen na deze weken erg af van haar normale leven. Ze was weggelopen, weigerde nog bij de andere wezen te blijven. Voor overnachting zorgde ze gewoon dat ze in een huis kon blijven, zonder weg gestuurd te worden. Hoe deed ze dat? Simpelweg door de mensen die er leefden het leven te ontnemen, zodat ze dat niet meer konden doen. Een tijd lang ging ze zo door het leven, al haar emoties wissend. Tot ze een nieuwsverslag zag. Ze zochten haar. Nou… De moordenaar. En dat was zij. Het zou niet lang duren of ze zouden haar vinden, want wie zou haar nou niet verdenken? Een vreemd uitziend meisje, dat niet eens duistere magie kan beheersen. Wanneer ze achttien werd besloot ze weg te gaan van Shadra, het was er niet meer veilig voor haar. Nu is ze hier op Starshine Academy. Alleen maar totdat ze weer terugkan of ergens anders naartoe kan. Want na een tijd zouden ze toch moeten stoppen met zoeken, of niet soms?
Maar nog steeds blijft ze moordzuchtig, kan de mensen om haar heen niet vergeven wat ze hebben gedaan. Wel past ze zich aan; ze wilt niet dat hier ook dingen zo gaan als op Shadra. Ze heeft geen dossier, dus zou het nog wel een tijd duren voordat haar ware aard tevoorschijn komt en men erachter komt.

Ja, Kaede blijft.
Cause I love her :3

Dat stukje uit de anime bij History was zo terecht >;D
puppymishandelende poepjochies

I know right >;U ?
Die puppy was mijn op een na fav char uit de hele serie D:!
*kucht*

PROFILE MAGICIAN

» ✿ Master Kaede.
» Aylana Engracia Kaede

x Kaede x

x Kaede x

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen