Met een onzekere blik en licht geschuifel liep Sordes naar het kantoor van de hoofdmeester. Van een paar voorbijkomende leerlingen had hij gehoord dat dit een school was en met een beetje geluk kon hij hier zijn nieuwe huis van maken. Onder weg naar het kantoor had hij nog een wc gevonden waar hij het vuil van zijn gezicht had kunnen halen. Ook had hij een poging gewacht om zijn haren wat netter te doen, maar net zoals gewoonlijk bleef het terug springen naar de positie zo als het eerst zat. Wat geërgerd had hij het geprobeerd maar na een tijdje had hij de hoop maar opgegeven en wat maar verder naar het kantoor gelopen. Bij het kantoor aangekomen merkte hij pas hoe hoog die klink eigenlijk zat. Hij balde zijn hand tot een vuistje en klopte drie keer beschaaft op de deur en wachten met lichtelijk bezweten handen af tot er antwoord van achter de deur zou komen.

Half zitten op het bed dat hij in zijn kantoor had geplaatst keek Savador wat documenten door, zijn rug daarbij rustend tegen de muur. Want rust voor zijn overbelaste spieren was wat hij nu het meest nodig had. Hij moest het rustig aan doen, maar hoe onmogelijk was dat als je stapels werk had met een dubbele baan. Zacht zuchtend wreef hij met duim en wijsvinger de vermoeidheid uit zijn ogen, streelde met de vrije hand waar hij de papieren niet mee vasthad zijn grote slang Saethion, die zijn flinke lijf over de schoot van zijn meester gedrapeerd had. De slang had een licht groenige kleur aangenomen, de schubben die ieder nieuw seizoen van kleur veranderden zaten nu bijna tegen smaragdgroen aan. Savador keek verstoord met een ruk op bij het horen van zacht geklop dat de serene rust ruw verbrak, vestigde zijn slangachtige ogen nu fronsend op de deur. 'Wat?' riep hij nijdig, wat voor hem eigenlijk net zo goed als 'binnen' betekende.

Sordes stond wat zenuwachtig te wachten tot er antwoord zou komen. En tot zijn geluk kwam die snel. Alleen niet echt op een toon waar je zenuwen van weg trok, maar in dit geval juist erger werd. De "Wat" die van de andere kant van de deur kwam klonk nu niet bepaald vriendelijk. Voorzichtig duwde hij de klink naar beneden en stapte naar binnen. Het was een redelijk donkere kamer, maar voor hem genoeg licht dat hij alles nog redelijk kon zien. Er zat een man op bed te rusten tegen de muur. Nadat hij de kamer in was gestapt deed hij de deur weer zachtjes achter hem dicht en lied zijn groene ogen op de man rusten. Hij maakte een kleine beleefde buiging en stelde zich daarna voor. 'Hallo meneer, mijn naam is Sordes.' Hij wachten een paar tellen voor hij verder ging. 'Ik vroeg me af of ik op deze school zou mogen.' Uit zenuwen pakte hij de rand van zijn gerafelde bruine shirt vast en kneep er zachtjes is. Stiekem hoopte hij dat de man die op het bed zat het school hoofd was en dat hij niet op kleding en uiterlijk af ging. Hij had dan wel zijn gezicht en handen goed gewassen dat dat er ver fris uit zag, maar zijn kleding zat nog steeds vol slecht gemaakte scheuren en zand vlekken. Rustig keek hij de man met een zo normaal mogelijke blik aan.

[ sorry voor de late reactie, was nog al ziek en kon niet achter de pc x.x ]

De frons tussen Savador zwarte wenkbrauwen viel in een diepere gleuf toen de klink van de deur omlaag werd gedrukt en de ongewenste gast binnentrad. Een jongeman met warrig haar, groene ogen en een niet al te beschaafd uiterlijk. Meer een gehavende look, alsof hij net uit een doos op de vuilnisbelt was gekropen, al had de jongen hoogst waarschijnlijk wel van tevoren een poging gewaagd om zijn verschijning wat meer te fatsoeneren. Nors maar zwijgend keek Savador toe hoe de jongen verder zijn kantoor binnenkwam en de deur zachtjes achter zich sloot. Saethion had inmiddels zijn kop opgericht en onderdrukte een venijnig gesis, dat afgekapt werd door een klein seintje van zijn meester. Het jochie maakte een beleefd buiginkje voor de hoofdmeester, maar helaas voor hem was het niet bevredigend genoeg doordat de hoofdmeester van mening was dat die attentheid weer net zo snel uitgewist werd door zijn verfomfaaide uiterlijk. Savador zweeg nog steeds, terwijl de jongen zich nu als Sordes voorstelde en hem het verzoek stelde of hij op Starshine zou mogen studeren. Ook nadat Sordes uitgesproken was bleef hij stil; enkel zijn slangachtige ogen waren in beweging, die langzaam en kritiserend over het gestalte van het kind gleden. Daarna gleed zijn blik weer naar bovem om zich priemend in Sordes' groene ogen te vestigen. Langzaam hief Savador een hand op en wenkte hem traag met een wijsvinger. 'Kom eens dichterbij, jongen,' sprak hij zacht.

Nadat Sordes uitgesproken was bleef hij wachtend staan, maar de man gaf niet gelijk antwoord. Hij bekeek hem uitbundig wat hem juist nog zenuwachtiger lied worden. De slag had hij al wel gezien maar besloot zich daar maar even niet op te richten. Zijn groene ogen stonden op het gezicht van Savador gericht in de hoop iets van een reactie af te kunnen lezen. Maar het leek eerder alsof je tegen een steen aan keek waar een neutraal gezichtje op getekend was. Kort gleden zijn ogen even naar de hand die met een vinger het gebaar maakte dat hij dichter bij moest komen met daarna de gepaste woorden er bij. Hij had nog steeds de gehavende rand van zijn veel te grote shirt vast. Gehoorzamend liep hij verder naar hem toe zodat er nog maar een paar centimeter tussen hun voeten in was. Zijn handen waren nu zachtjes gaan trillen, maar door zijn spieren aan te spannen hoopte hij dat het getril minder werd. Met een zachte zucht wachten hij gespannen weer af wat de man zou gaan doen.

Hij nam de tijd om Sordes eens nauwkeurig te bekijken, een gewoonlijk iets wat eigenlijk meer een gebruikelijke gewoonte was geworden bij alle nieuwe leerlingen die zich hier kwamen melden. Zijn slangachtige ogen bleven nu strak hangen in die van Sordes; de jongen had merkwaardige ogen, haast die van een kikker. Alleen om dat feit al nam Savador het vermoeden dat hij Grenaanse magie moest bezitten, maar zijn magiebron vertelde hem iets anders. Vuur.
Zwijgend en met een enkel gebaar had hij Sordes zich dichter naar hem toe gelokt, en zoals verwacht stapte het jochie onwennig dichterbij. Aan zijn krampachtige vingers die zich om de rafelige rand van zijn wijde shirt hadden geklemd kon hij in een enkele oogopslag merken dat Sordes hier niet al te zelfverzekerd over was. Zonder er een enkel woord over te breken kwam Savador onder zacht, haast nauwelijks hoorbaar gekreun door de kleine pijnscheuten door zijn rug van het plekje op zijn bed overeind. Nu hij recht overeind stond, pal voor de jongen, keek hij recht op zijn kruin neer. 'Laat me je eens bekijken,' binnen een enkele stap verkortte hij het kleine stukje tussen hen in om met duim en wijsvinger Sordes' kin beet te pakken, zijn hoofd keurend van links naar rechts te draaien, een haarlok met lichte walging op zijn gelaat tussen zijn vingers te pakken, zijn onderlip met een pink naar beneden te trekken om zijn onderste rij tanden te zien en tot slot zich even naar Sordes toe te buigen om kort even in zijn nek te sniffen. Uiteindelijk pakte Savador de zoom beet van Sordes' bovenkleding en trok zijn veel te grote shirt strak. 'Wat is dit?' vroeg Savador op een dreigende toon terwijl zijn priemende ogen weer terugschoten naar die van Sordes. Dat oude vod zat vol scheuren en zandvlekken, walgelijk om te zien. Dat dat joch geen schaamte had of een poging deed dit te verbergen was al ergerlijk genoeg.

Sordes was dichter bij Savador gaan staan en wachten af wat de man zou gaan doen. Zijn groene ogen keken iets wat onzeker in de slangen ogen van Savador. Hij had nog nooit eerder iemand anders ontmoet die ook aparte ogen had. Mensen zeiden altijd tegen hem dat hij kikker ogen had, maar deze man had slangen ogen. Het zachte gekreun wat Savador maakte met het opstaan van het bed had Sordes niet gehoord. Hij stond bijna krampachtig te wachten wat Savador zou gaan doen. Bij het opstaan moest Sordes bijna heel zijn hoofd in zijn nek leggen om Savador nog aan het kunnen kijken. Doordat hij zo klein was kwam hij met zijn gezicht tot ongeveer de maag van Savador, wat hem nu ook al niet echt bepaald zelfvertrouwen gaf. Bij de woorden die de man sprak deed hij niks mee en lied de man rustig zijn gang gaan met waar hij ook maar mee bezig was. Zijn hoofd werd verschillende kanten op gedraaid en de pink van de man wurmde zich tussen zijn lippen en duwde zijn onderste lip naar beneden waardoor zijn lichtelijk gele, maar wel gezonde, tanden bloot kwamen. Savador liet zijn lip weer met rusten en zijn tong proefde een wat vreemde wat bittere smaak, maar besloot er maar geen gezichtsuitdrukking of iets op te geven. De man boog zich wat naar voren en snoof in zijn nek. De kippenvel kwam vrijwel gelijk over zijn rug heen gestormd waardoor hij lichtelijk even stond te rillen. De hand van de man ging verder naar zijn shirt, die al snel strak om zijn lichaam zat doordat Savador het strak had getrokken. Hij wist dat zijn shirt vies oud en niet om aan te zien was, maar wat moest je anders als je niks anders had. De ogen van Savador lied de angst snel stijgen in zijn lichaam. De priemende ogen hadden hem zo bang gemaakt dat hij niet eens meer uit zijn woorden kwam. 'Ik... Uhhmm.... Dit.... Het....' Merkent dat hij niet meer fatsoenlijk kon praten lied hij het maar achter wegen en lied zijn ogen naar de grond toe glijden en lied zijn schouders zakken. Zijn lichaam ontspande zich vrijwel geheel waarna hij zacht zei, 'Sorry, meneer.'.

Nors blikte Savador een paar enkele keer in de ogen van Sordes tijdens zijn handelingen; in tegenstelling tot die van hem leken zijn pupillen in zijn knalgroene irissen horizontaal te zijn. Ergens was het ook weer een verrassend feit, want op zichzelf na kende hij niemand anders die echt dierlijke ogen had - op zijn ouders na; zijn vader Zadjazar had ook slangachtige ogen, alleen waren die felgeel geweest, en zijn moeder had zilveren heldere en bovendien pupilloze ogen. De liefste ogen die hij zich kon herinneren, de blik van een engel.
Onder onderdrukkend gekreun was Savador van zijn plek opgestaan om Sordes eens van dichtbij te bekijken. Nu hij zo pal voor de jongen stond was het joch verschrikkelijk klein in vergelijking met hem. Zoals Sordes zijn hoofd in zijn nek moest leggen om hem aan te kunnen kijken, zo moest hij zelf zijn kin zowat op zijn borst leggen om op de jongen neer te kijken. Over een vies ongewassen onderkruipsel gesproken..
Rustig ging Savador zijn gang, keurde Sordes door het draaien van zijn hoofd op enige afwijkingen, bekeek zijn tanden om te zien of die daadwerkelijk flink aan het rotten waren zoals hij in eerste instantie had gedacht en snoof als laatste kort in zijn nek. Het was niet zozeer dat de jongen stonk, hij rook meer naar muffige oude kleren en stof. Hij negeerde enige lichamelijke reacties van Sordes' kant, merkte het nauwelijks. Zijn oog was allang gevallen op het oude met vlekken besmeurde vod dat hij droeg. Met een afkeurende trek op zijn bleke gelaat trok hij het ding strak, ondervroeg de jongen op dreigende toon wat het was. De verticale pupillen in zijn slangachtige ogen versmalden zich aanzienlijk tot smalle spleetjes bij de stotterende woorden van Sordes.
'Ja?' vroeg hij op een lange, zachte en dreigende maar ongeduldige wijze. Zijn mondhoeken hadden zich ergerlijk tot een grimas gevormd toen Sordes het blijkbaar opgaf door zijn schouders te laten zakken en zijn verontschuldigingen aan te bieden, maar Savador die zijn shirt losliet en weer recht ging staan was nog lang niet tevreden. 'Ik kan het niet tolereren dat je je met deze afschuwelijke verschijning in mijn school durft te vertonen. Wat moet het bestuur wel niet denken als ze onverwachts langskomen? Ik wil de reputatie over deze school behouden, het gecreëerde beeld definitief maken dat het onder leiding staat van dé Sathandiai met zijn ingestelde ijzeren regelement om ieder individu hier tot een perfect adolescent te vormen. Ik wil ouders tegen hun kinderen horen zeggen; wij zetten jou op díe school en geen enkele andere; het onderwijs is goed, de hoofdmeester handelt bekwaam en de broodnodige discipline wordt je iedere dag ingestampt. En dat beeld ga ik niet laten verpesten door een smerig klein insect als jij!' sneerde Savador terwijl zijn stem steeds luider werd. In een ruwe beweging hief hij zijn arm op en priemde met een wijsvinger richting de deur. 'Ga je wassen en omkleden, DAN praten we pas verder!' snauwde hij er grimmig achteraan.

Nadat Savador klaar was met bekijken en hem op zijn donder gaf van zijn vertoning, kreeg hij sterke gevoel van binnen om te gaan huilen. Zachtjes op zijn onderlip bijtend om de tranen met man en macht te verbergen luisterde hij naar de kerfende woorden van Savador. Ieder woord nam hij in zijn geheugen op en herhaalde het nog na iedere woord die Savador zei in zijn hoofd. Nadat Savador klaar was met spreken en hij priemend naar de deur stond te wijzen wist Sordes bijna niet hoe snel hij weg moest wezen. Niet omdat hij juist zo bang was geworden, maar omdat hij zo snel mogelijk andere kleding aan wilde doen en zich wassen zodat hij zijn tweede kans om hier te blijven kon pakken. Hij keek nog steeds Savador in zijn ogen aan en nadat Savador klaar was knikte hij hevig. Uit beleefdheid wilde hij nog een buiginkje maken maar ze stonden te dicht op elkaar om dat te kunnen. 'Dank u meneer.' Zei hij met een zo normaal mogelijke stem en rende bijna naar de deur. Voorzichtig deed hij de deur open, ging er door en sloot hem daarna weer. Nadat de deur net in het slot was gevallen stroomde er twee tranen langs zijn wangen. Hij was geschrokken van Savador, maar door de tweede kans die hij hem gaf waren het nu eerder vreugde tranen. Hij zetten het op een lopen en ging door de gangen heen om opzoek te gaan naar leerlingen of misschien leraren die hem aan nieuwe of schone kleding kon helpen.

Het kon Savador niets schelen dat hij zijn uitbarsting had voortgezet jegens een kleine onzekere jongen die ongetwijfeld bij acceptatie als eerstejaars leerling door kon gaan. Sordes leek bijna te willen gaan huilen, iets wat hem enkel een voldaan gevoel achterliet. Want huilende leerlingen, dat was heerlijk om aan te zien. Als het niet aan dat vermakelijke feit had gelegen had hij de baan als leraar nooit aangenomen. De wijzende wijsvinger op de deur trilde even lichtelijk onder de frustratie die de jongen toch bij hem gewekt had. Je zo vertonen in een school, en dan nog wel voor de Hoofdmeester zelf; dat was gewoon bonje. Met vuurschietende ogen bleef Savador alsof hij hem ieder moment op ging eten op Sordes neerstaren toen de jongen heftig met zijn hoofd knikte en hem bedankte, waarna hij bijna het kantoor uitstoof. Met een diepe zucht liet Savador zijn arm vervolgens weer zakken zodra de deur weer gesloten werd. Binnen een paar sloffende pasjes stond Savador weer bij zijn bed, waar hij zich vermoeid op liet neerzakken. Het was ook altijd hetzelfde met die puberale respectloze leerlingen.