Allerliefste oom...

Mauriccio liep kalm met een mysterieuze glimlach door de gangen. Voor de deur van het vuurmagie lokaal bleef hij stilstaan. Volgens Imeth was oom Savador leraar in het vuurelement. Dat hij vuur als tweede element had vond Mauriccio niet vreemd; het paste perfect bij een heethoofd zoals zijn oom. Hij streek even gauw met een hand door zijn sneeuwwitte haar en klopte daarna driemaal op de deur. Daarna deed hij de deur open en liep een stikdonker lokaal binnen. Er hing een muffe en aangebrande geur, alsof er net brandhout was opgebrand. Mauriccio keek rustig rond om zijn ogen aan het duister te laten wennen. Na een tijd kon hij duidelijk een gedaante achter een bureau herkennen. Lijkbleke huid, pikzwart haar, tenger gestalte en een norse blik in zijn gouden ogen - ongetwijfeld zijn oom Savador.

Savador keek zwijgend naar de jongen die zomaar zijn lokaal binnen kwam lopen. Hij kreeg nog niet eens de kans om op zijn geklop te reageren. 'Heb je nooit gehoord van geduld?' vroeg hij nors. Zijn blik gleed over het wittige haar en de rozige ogen van de jongen. Ergens kon hij hem vaag herkennen, maar hij wist niet meer precies waarvan. Savadors blik bleef strak op hem gericht. 'Wat wil je van me?' vroeg hij daarna op een ongeduldige toon.

Mauriccio glimlachte vaagjes toen hij de norse opmerkingen van Savador hoorde. 'Maar lieve oom, dat u bent vergeten wie ik ben,' zei hij met een zwakke grijns. Hij liep verder het lokaal in en deed de deur achter zich dicht. Hij keek Savador weer aan en glimlachte. 'U bent vast verbaasd dat er zomaar een onbekende jongen uw lokaal komt binnenlopen en u zijn oom noemt. Graaf eens diep in uw geheugen, oom, zegt de naam Mauriccio u wellicht iets?' Mauriccio leunde tegen een tafel aan en sloeg zijn armen over elkaar heen. Zijn blik was amuserend gericht op Savador.

Savador keek een moment doelloos voor zich uit. Zijn ogen werden groot toen de naam Mauriccio viel. Deze jongen was zijn neefje, de zoon van zijn agressieve oom aan wiens leven hij eigenhandig een einde had gemaakt. Savador kon hem en zijn nicht Aurore nog herinneren als jonge kinderen, met wie hij een tijd samen had geleefd op een weeshuis. Mauriccio was op jonge leeftijd al een briljant genie. In vroegere tijden kon hij het soms goed met hem vinden, maar hij ergerde zich vaak aan hem. Hij leek Savador altijd te slim af te zijn. Dan was er nog Aurore, ook zo'n geval. Van familietrekjes kon je het duidelijkst aan haar zien dat zij en Savador familie waren. Aurore had dezelfde witte huid en het zwarte haar. Alleen had ze blauwe ogen en een zachte blik. Wat hij ook deed, ze leek hem overal te volgen en te bestuderen. Savador keek Mauriccio een aantal seconden zwijgend aan. Vervolgens krulden zijn mondhoeken om tot een kleine grijns. 'Dus je hebt besloten je studie hier maar verder af te maken?'
Hij besloot om voorlopig maar een masker voor zijn neefje en nichtje op te zetten. Net als dat ze gegroeid waren, moest hun brein ook flink gegroeid zijn. Savador vond het verstandiger om zijn mond over zijn vermoordde oom te houden, dan konden ze ook niet achter zijn geheim komen.

'Inderdaad,' zei Mauriccio zo kalm mogelijk. 'En dat is niet de enige reden, jij smiecht,' zei hij er in gedachten achteraan. Hij glimlachte zwak om zijn ware gedachtes voor zijn oom Savador te verbergen en keek hem recht aan. 'Aurore is hier ook. Dat betekent dubbel zoveel plezier voor u, nietwaar?' zei hij spottend, al kwam het er zo kalm uit dat het leek alsof hij geen grap maakte. Mauriccio liep naar Savadors bureau toe en liep een halve cirkel erom heen om zijn oom eens nauwkeurig te bekijken. 'U bent sinds onze laatste ontmoeting niet veel veranderd, moet ik toegeven. Alleen uw haar is een flink stuk gegroeid en uw ogen hebben minder glans dan toendertijd. U was toen ook niet meer dan een jonge man en wees. Nouja, wees... laten we zeggen soort van.'
Mauriccio keek Savador met fonkelende ogen kalm aan, al was er een soort minachting in zijn blik te zien. Hij wist hoe Savadors ouders door de schuld van zijn vader eindigden in een psychiatische inrichting.

Aurore kwam kalm aan bij het lokaal vuurmagie en klopte allereerst een aantal keer op de deur voor ze binnenkwam. Haar blauwe ogen zochten de omgeving af en bleven hangen op een man die haar maar wat bekend voorkwam, al zag hij er nu wel ouder uit. 'Oom Savador, het is me een eer u opnieuw te mogen ontmoeten,' zei Aurore zacht tegen Savador, terwijl ze een kleine buiging maakte. Ze kleurde licht bij het zien van zijn bleke gezicht. In haar ogen was hij charmant. Haar ogen gleden nu naar haar broertje. Aurore glimlachte zwakjes naar hem, al probeerde ze de blosjes wel te verbergen.

Savador beet zijn tanden hard op elkaar toen Mauriccio uitgesproken was. Zoals altijd wist die knul hem precies op zijn gevoelige snaren te raken. Hij gaf echter geen kick en grijnsde breed. 'Ik mag dan wel niet veel veranderd zijn, neefje, maar van binnen ben ik een ander persoon geworden. Daar heb jij geen benul van,' antwoordde hij zacht. Savadors ogen gleden naar de deur toen hij geklop hoorde. Niet veel later zwaaide die open en kwam er een vaag bekend persoon binnen. De bleke huid en de zachte blauwe ogen vielen hem meteen op. 'Aurore,' zei hij nors terwijl hij achterover leunde en zijn armen over elkaar heen sloeg. 'Dus jij bent hier ook?'
Hij was niet echt blij haar weer te zien, sinds ze zich tegenover hem als een irritante stalker gedroeg. Savador glimlachte weer. Hij moest immers zijn haat voor de twee verbergen.

PROFILE MAGICIAN