Een zon die in volle overtuiging op het water scheen waar ze bij zat, haar gezicht wat opgericht naar de strakblauwe hemel op de zonnestralen op haar gezicht te voelen. Een grote glimlach op haar gezicht, omdat ze zich gelukkig voelde met zoals de dingen waren. Ja, dat kon zo veranderen, maar als dat het toch deed, wat was dan de reden om niet van dit moment te genieten? Malaika liet het licht iets intenser worden en opende haar ogen om naar het water te kijken. Het licht brak erop in de kleuren van de regenboog en alle variaties daar tussenin, iets wat haar altijd al gefascineerd had. De pracht, de schoonheid die het onzichtbare licht in dingen naar voren bracht.. Licht was zelf misschien niet meer dan zachte straling die op een bepaalde frequentie trilde, het effect dat het teweeg bracht was adembenemend. Simpelweg prachtig. Malaika wierp haar haren uit haar gezicht door één keer krachtig met haar hoofd te schudden. Ze leunde achterover op haar handen. Ja, het was nog winter, maar de sneeuw was al weg en de temperaturen kwam alweer net boven nul. Het liefst had ze hier gezeten in haar zomerkleding, alsof ze naar het strand ging, maar dat had het weer nog niet toegelaten. Alsof haar dat wat kon schelen! Ze kon ook van de zon genieten als ze een lange broek aan had met een simpel shirtje erboven. Ze kon zich laten verwarmen door de zon, dus kon het haar niets schelen dat ze halflange mouwen had. Koukleumen konden dikke jassen aantrekken, maar dat was niets voor haar. Heerlijk, al mocht er best wat actie komen. Malaika had energie, ze was iemand die het liefst de hele tijd bezig was met.. met wat dan ook, zolang het haar nuttig leek. Zodra ze er niets meer in zag kostte het haar veel meer moeite om er iets van te maken. Op Nova was het licht nog intenser dan hier, maar met deze lichtsterkte nam ze ook genoegen. Overal verschilde het per slot van rekening! Ze was nog maar één keer op Shadra geweest, wat was het daar donker! Toch had ze zich er niet verloren gevoeld; de mensen die ze tegenkwam waren gewoon vriendelijk geweest, al waren Novanen en Shadranen vaak eerder vijanden dan vrienden. Kom op, alsof zij de hele tijd expres glimlachte! In ieder geval, Shadra was een fascinerende planeet, waar ze nog wel een keer naartoe zou willen. Wow, wat was het hier stil! Ja, alle leerlingen hadden zo ongeveer les, maar zaten andere leraren de hele tijd in de lerarenkamer, kwamen ze nooit buiten? Ach, ze zou zo toch wel naar binnen kunnen gaan om iets te doen te zoeken. Die dingen kwamen altijd naar je toe, daar hoefde ze geen moeite voor te doen.

Norwood zuchtte kort. Het was weer eens bakken nakijkwerk. Hij had al de helft doorgespit. En hij moest nog een stapel. Hij keek even naar buiten. Het was tegen de middag. Niet super warm maar voldoende om een rondje te gaan lopen. Of joggen. Hij had heel de tijd stil gezeten met een veer in zijn hand. Het was nu tijd voor wat inspanning. Vandaag zaten er geen lessen woudmagie ingeroosterd. Dus hij kon de rest van de dag na de ronde wel weer bestenden met nakijken. Norwood schoof zijn stoel naar achteren en stond op. Floot op twee vingers waarna een witte wolf verscheen. "Kom Eyolf, tijd voor een wandeling." sprak Norwood. Eyolf kwispelde alleen en volgde Norwood op de voet.

Eenmaal buiten strekte Norwood kort zijn armen. Pff, dat stilzitten was net zo goed voor je als een vette hamburger. Niet dus. Norwood keek even over het veld. "Wie het eerste de waterval bereikt wint..." sprak Norwood tegen Eyolf en grinnikte even. Eyolf die het volledig leek te begrijpen blafte. Norwood grinnikte. Daarna zette hij het op een rennen. Of eerder, hij jogde wat vooruit. De wolf rende echter gewoon naast hem. Rende niet vooruit. Norwood zelf rende rustig verder. Genoot van de verkoelende wind door zijn haar. Hij moest dat joggen vaker doen. Zou hem goed doen. Norwood glimlachte en ging langs het meer richting de waterval. Echter stopte Eyolf ineens met rennen en vestigde zijn aandacht op iets anders dan naast Norwood blijven.

Norwood stopte ook met rennen en keek naar Eyolf. "Kom op, we zijn er nog niet je bent...." ineens stopte hij. Eyolf was te gefocust. Er was iets anders. Iets wat niet gewoonlijk was. Norwood zag de wolf met gespitste oren maar kalme houding naar het meer kijken. Norwood probeerde een lijn tussen Eyolf's blik en het meer te trekken maar het duurde niet lang voor duidelijk werd waar Eyolf naar kijk. Norwood zag een vrouw bij het meer zitten. "Psst, je hebt al een maatje weet je dat..." sprak hij fluisterend tegen Eyolf. Deze negeerde de woorden echter. In plaats van te reageren liep Eyolf rustig naar de vrouw toe. Norwood wist aan de houding van Eyolf op te maken dat deze niet dreigend was. Het was een goed persoon dus. Eyolf ging naast de vrouw staan en keek over het meer. Ging rustig zitten en keek naar de vrouw. Norwood moest zijn lach inhouden. "Aandacht schooien..." mompelde Norwood grinnikend. Norwood was het idee om naar de waterval te gaan helemaal kwijt en liep rustig op Eyolf af. Ging daarna naast de witte wolf staan en zakte door zijn knieën. "Ik geef je echt te weinig aandacht of niet...." sprak hij grinnikend tegen de wolf die hij over zijn kop aaide. Norwood keek daarna naar de vrouw. Ze was echt tegen zijn leeftijd. En zo ver hij kon aanvoelen was haar magie, licht. Norwood glimlachte. "De afwezigheid van Esmeralda was me niet ontgaan, maar ik wist niet dat ik een nieuwe collega had..." sprak hij vriendelijk en kalm. Hij ging er direct van uit dat ze een leraar was. Als je achtentwintig bent, dan zou je vast geen leerling meer zijn. En Stagiaires, tja, die zag hij ook als collega. Hij vond dat die net zo goed bij het team hoorde als het ging om lesgeven.

Het enkele bezoekje aan de lerarenkamer had haar geleerd dat haar collega's er vaak zaten; ze hadden immers ook ontzettend veel nakijkwerk. Zij nog niet, maar ze betwijfelde of dat nog lang uit zou blijven. Malaika voelde plots een beweging op haar schouder, iets wat naar beneden liep. 'O, Ember,' lachte ze, zodra ze merkte dat haar kameleon naar beneden liep. Soms vergat ze helemaal dat hij op haar schouder zat, vooral omdat je hem niet zo goed zag. Ze streelde hem een beetje, omdat hij om aandacht aan het vragen was. Alsof ze dat niet genoeg gaf, gek beest.
Het was nog steeds heerlijk rustig aan het meer, alhoewel ze er ook niets tegen gehad had wanneer dat anders geweest was. Na een tijdje werd Ember het zat, en hij kroop weer terug op haar schouder, waar hij bijna altijd zat. Met de les zou ze hem wel achterlaten, maar enkele uurtjes zonder haar kon de kameleon prima aan. Malaika keek opzij, hoewel Ember alweer zijn kleur aan het aanpassen was. Ze hoorde een zachte ademhaling, als van een hond.. of wolf. Toen ze opzij keek zag ze een witte wolf staan, die over het meer uitkeek. Een prachtig dier, zulke zag je niet vaak! Daarna hoorde ze een grinnikende stem en zag kort daarna de man die daarbij hoorde. Hij lachte wat om de wolf, die blijkbaar om aandacht kwam schooien. Ze keek glimlachend omhoog. 'Mooie wolf,' merkte ze op, terwijl ze een keer over de kop aaide. Dat zou het dier vast niet zo'n probleem vinden als het ook naast haar kwam zitten. Als haar gevoel niet verkeerd zat, beheerste deze man Woudmagie. Ook een mooie magie, van groei en bloei. Hij was waarschijnlijk ergens rond de dertig, net zoals zij. Ze knikte naar hem. 'Ja, toen ik zag dat er hier een vacature was heb ik meteen gereageerd,' glimlachte Malaika, naar de man die rustig sprak. Waarschijnlijk was hij ook een leraar. Ze stak haar hand naar hem uit. 'Ik ben Malaika, aangenaam,' stelde ze zichzelf voor. Ze merkte dat Ember naar haar andere schouder probeerde te komen, waarschijnlijk weg van de wolf. 'Het is echt een prachtige dag vandaag,' merkte ze op. Een prachtige dag ook om te joggen, zoals deze man ook gedaan had. Van de collega's die ze tot nu toe tegengekomen was had ze een positief beeld gekregen van deze school, dus ze had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Ze was hier sowieso niet om Miss Esmeralda's plaats in te nemen en haar helemaal te vervangen, nee, ze was gewoon nieuw en dol op dit vak, iets waarvan ze vond dat dat wel nodig was voor een leraar.

Norwood zijn ogen gingen kort naar het meer. Het lag er weer eens vredig bij. Zoals altijd wel. Op een enkele keren na. Hij kon zich nog wel het vriendschappelijk gevecht van hem en Shong herrineren. Hij had hem onderschat toenertijd. Norwood glimlachte en Eyolf kwispelde. Een duidelijk beeld dat hij teverden was geweest met de aai over zijn kop. Norwood glimlachte. "Ach ja, zo gaat dat over het algemeen. Vacturetje, reageren en voila..." sprak hij kalm en grinnikte. Toen ze haar hand uitstak schudde Norwood deze vriendelijk. "Aangenaam, Norwood is de naam..." sprak hij. "Tja, gelukkig wel. Ik denk dat het nakijkwerk niet echt snel zou verlopen zijn met een regenbui..." sprak hij en glimlachte. Zijn ogen keken naar Eyolf die nu zijn aandacht weer op iets anders had gevestigd. Richting het bos. Norwood zelf keek kort in de richting van waar Eyolf naar keek. Daarna rende Eyolf het bos in. Norwood ging wat gemakkelijker zitten. Zo op je knieën blijven zitten was ongemakkelijk. En hij had toch nog tijd. "Ach, ja...." sprak Norwood verzuchtend en keek over het meer. "En, al eens vaker les gegeven?" sprak hij kalm om maar een gesprek te starten. Als er iets was waar Norwood moeite mee had was om met iemand die hij nog niet kende een gesprek te starten. Maar ach, alles valt te proberen. En daarbij, meestal was maar een vraag voldoende. In het antwoord zou vast wel iets zitten om op verder te breien.

De wolf leek tevreden met haar aai, en rende daarna weg, het bos in. Daar voelde het dier zich vast thuis, in zijn natuurlijke leefomgeving. Ember's natuurlijke leefomgeving was nu niet echt.. in de buurt; dan zou ze of naar de dierentuin of naar het één of andere subtropische gebied moeten. Ze grinnikte even bij zijn opmerking. Ja, zo gemakkelijk ging het tegenwoordig. Je hoefde nauwelijks meer een kennismakingsgesprek te houden, ze konden zo weer iemand anders vinden. Hij schudde haar hand en stelde zich toen voor als Norwood. Ze lachte nogmaals bij zijn opmerking over het nakijkwerk. 'Als het regent is alles inderdaad een stuk saaier om te doen,' was ze het met hem eens. Als de zon scheen was haar humeur gelijk opgekrikt, al was een regenbui op zijn tijd ook niet verkeerd. Norwood ging naast haar zitten. Malaika keek weer over het meer, woorden verzinnend die een gesprek konden starten. Dat was altijd lastig; niet te persoonlijke vragen, geen domme vragen.. Koste dus iets meer tijd om iets te verzinnen. Gelukkig kwam Norwood met een vraag. 'Ja, anderhalf jaar op de basisschool in groep vier. Al hoop ik dat de kinderen hier iets volwassener zijn,' lachte ze. 'Geef je hier al lang les?' vroeg ze nieuwsgierig aan Norwood. Niet dat hij er nu uitzag alsof hij hier net nieuw was, maar ze was nooit goed in het raden van een tijdsspanne. Ze zat er altijd grandioos naast, dus vroeg ze het maar. Dan wist je in ieder geval zeker dat het klopte, behalve als iemand ging liegen. Maar zo'n iemand scheen Norwood haar niet toe, met zijn rustige en vriendelijke manier van doen.

Norwood zijn ogen sloten zich kort. Zo op de grond zitten, op gras. Het werkte kalmerend om een rede. Norwood glimlachte bij haar woorden en opende zijn ogen. "Tja dan ligt de motivatie onder het vriespunt zeg maar...." sprak Norwood kalm en grinnikte kort. Zijn blik ging weer naar Malaika toen ze haar reactie gaf. "In sommige gevallen lijken de leerlingen volwassener dan de leraren...." sprak hij. Het feit dat hij en Savador ruzie hadden was kinderachtig maar toch. "Ach ja, je zult nog wat moeite gaan krijgen. Ik heb propjes ontweken, vliegtuigjes in mijn ogen gehad. Maar verder zijn het schatten van engelen hoor..." sprak hij. "Al laat dat propjes en vliegtuigjes gebeuren maar weg. Nooit echt meegemaakt..." sprak hij en grinnikte. "Zo'n twee tot drie jaar geloof ik..." sprka hij nadenkend. "Het is geweldig hier, geniet met vollen teugen van mijn vak. AL zit er een enkele stoorzender in." sprak hij kalm. "De hoofdmeester en ik kunnen het niet super vinden..." sprak hij. "Ongetwijfeld heb je zijn naam wel horen vallen. Ik denk dat als je Starshine hoort. Dat enkele zinnen later al dan niet dezelfde zin de naam Savador hoort..." sprak hij grinnikend en keek weer naar het meer.

Ze glimlachte terug naar Norwood, die een flauw grapje maakte dat ze eigenlijk best leuk vond. 'Onder vriespunt,' grinnikte ze zachtjes, meer in zichzelf. Ze keek even vreemd op bij Norwood's opmerking over de capaciteiten in de volwassenheid van de leerlingen boven die van de leraren. Nou ja, hij kon het beter weten dan zij, toch? Ze grinnikte opnieuw bij zijn 'vliegtuigjes en propjes' voorbeeld. 'Gelukkig, ik ben blij dat het zulke schatjes zijn,' grijnsde ze. Als ze het zo hoorde ging het hier nog leuk worden! Twee tot drie jaar, dat was wel wat ervaring. Ze knikte bij zijn verhaal. Van dit vak kon je houden of je kon het haten. In het geval van een leraar hield je er van, tenminste, dat was hoe zij het zag. Een stoorzender? Savador, jazeker. Ze knikte. 'Van hem heb ik gehoord, ja. Nou, dat snap ik wel! Ik zat met Delaija te praten en zij vertelde me dat ik voor informatie bij hem moest zijn. Bleek dat hij achter ons stond en alleen zijn naam hoorde vallen. Wat keek hij chagrijnig! Maar volgens mij doet hij dat wel vaker. Arme, arme leerlingen,' grinnikte ze. 'Als hij de enige is, dan is het vast niet zo erg met de rest van de collega's,' bedacht ze zich. Al kreeg je met de hoofdmeester natuurlijk wel veel te maken. 'Rot dat je het niet met hem kan vinden, dat kunnen maar weinig mensen, zeker?' merkte ze op. Hij was nu niet bepaald het zonnetje in huis. 'Overal is er wel een stoorzender, zal ik maar zeggen,' concludeerde ze daarna optimistisch, om weer over het meer uit te kijken.

[Haha, nou dan maak je eens mee wat ik altijd zeg. Zoiets is nou een typische uitspraak van mij]

Norwood glimlachte toen Malaika grinnikte. "Tja, alles wat onder het vriespunt ligt beweegt ook zo langzaam dus, de motivatie is dan ook niet echt actief bezig..." sprak hij grinnikend. Hij vond het zelf ook wel grappig klinken maar echt zeer bewust daarom zei hij het nooit. "Schatjes, tja, op een enkeling na zijn ze wel in toom te houden hoor...' sprak hij. "En dan heb je lang niet alles gezien..." sprak hij kalm. "Geloof me, hij kijkt altijd chagarijnig tegen de mensen die hij niet mag. Snauwt leerlingen af wanneer hij het nodig acht. En tja." sprak hij. "Ik weet wel dat hij me liever dood ziet als levend..." sprak hij kalm en grinnikte. "Nou je hebt ook nog Kale. Die komt eveneens van Sharda net als Savador. Hij lijkt misschien norsig. En hij is misschien afstandelijk maar het is een goed persoon...." sprak Norwood. Hij had niet een hechte band met Kale, maar wanneer nodig was kon hij op hem rekenen. En andersom ook. Norwood glimlachte. "Komt allemaal wel goed...' sprak hij. "En, al zin in de eerste les?" vroeg hij om het gesprek gaande te houden.

[Zulke uitspraken kan ik wel waarderen ;D]

Ze knikte bij zijn uitleg. Het was waar, maar dat maakte het nu niet minder grappig. Oké, ze lachte snel, dat zat inbegrepen bij haar persoonlijkheid en ze kon er vrij weinig aan veranderen, maar dit vond ze desondanks toch grappig. Onder het vriespunt lag alles stil, al was de motivatie bij een te hoge temperatuur ook ver te zoeken. Ze probeerde zich de leerlingen nog maar niet voor te stellen, dat zou wel komen als ze in één van haar lessen zouden verschijnen. Norwood vertelde nog wat over Savador en ze kon hem makkelijk geloven. 'Ik geloof je direct. Niet echt het zonnetje in huis,' concludeerde ze. Met zo'n gezichtsuitdrukking was dat nogal moeilijk, niet? Fijn, als collega's van je hielden. Ze keek geïnteresseerd bij de 'introductie' van Master Kale, hem had ze nog helemaal niet gezien. 'Gelukkig is niet iedereen van Shadra als Savador,' was ze het met hem eens, zich even indenkend hoe deprimerend de wereld dan wel niet moest zijn. Alleen maar schreeuwende mensen met chagrijnige hoofden. Nee, dankje. Ze lachte breed en knikte. 'Wel zenuwachtig, maar ik heb er zeker zin in! Al schijnt Light Magic niet één van de populairste vakken te zijn. Het is ook lastig om een onderwerp voor de les te verzinnen dat iedereen aan zal spreken,' vertelde ze. 'Al met al kan ik er niet op wachten! Hoe vond jij je eerste les?'

Norwood keek kort naar Malaika toen begon over het zonnetje in huis. "Hmm, tja, nee niet echt nee..." sprak hij alsof hij er serieus over nadacht. "Ach ja, hij doet het zelf. Als hij wat opener is naar de rest van de mensheid dan zal het hem beter afgaan dan nu....ben ik haast zeker van..." sprak Norwood met een kalme stem. Zijn ogen gingen weer naar het meer toen ze sprak over haar eerste les. "Hij grinnikte. Tja, mijn eerste les. Even nadenken. Ging goed. Ik geloof dat ik toen wel saai begon met wat theorie maar ach, om ze dan te verassen met een beetje praktijk is altijd leuk..." sprak hij kalm en glimlachte. Ineens herrinerde Norwood zich iets. "Zeg, als jij uit eten zou ga gaan, welke planeet zou je dan kiezen?" vroeg hij ineens. Norwood glimlachte vriendelijk. Hij had al geruime tijd een plannetje en nu wilde hij het in werking zetten. Althans hij was al bezig er mee, maar dit was een van de vragen die er bij zou kunnen helpen.

Norwood was het met haar eens, en Malaika wist bijna zeker dat veel meer mensen het met hen eens zouden zijn. Om eerlijk te zijn, een vrolijke Savador zou even wennen zijn. Niet vervelend, wel vreemd. Ze knikte en dacht even na over Norwood's woorden. Waarschijnlijk was Savador ontzettend gesloten en verhulde hij dat op een agressieve manier.. Wow, dat klonk iets te psychologisch voor haar. Malaika keek nieuwsgierig op toen Norwood over zijn eerste les begon. Hij had een kalme, rustige stem, de hele tijd al, wat het fijn maakte om naar hem te luisteren. Niet gehaast of geïrriteerd, gewoon of hij alle tijd van de wereld had. Dat was zeker alweer een tijdje geleden, zijn eerste les. Ze grinnikte met hem mee. 'Ik geloof dat ik ze daar ook maar mee laat beginnen, kunnen ze gelijk weer nieuwe gesprekken houden over de saaiheid van mijn les,' lachte ze. Een waardevolle tip; dan waardeerden ze praktijk meer. Ze keek even uit over het meer en was ever verbaasd bij de volgende vraag. 'Uit eten? Wie is de gelukkige?' lachte ze even, om daarna serieus na te denken over de vraag. 'Nova is een prachtige planeet voor zoiets. Maar ik heb gehoord dat Cassia ook mooi is, met zeezicht.' Ze was nog niet vaak naar andere planeten geweest, maar wilde dat wel doen. 'Of had je al iets in gedachten?'

Norwood zelf wist meer van de zaken die Savador gemaakt hadden zoals hij nu is. Hij had immers een herrinering gezien van Savador. Maar hij zou dat niet rondbazuinen als het niet nodig was. Eerder, hij vond het zelfs ongepast. Ja desondanks dat Norwood Savador haatte vond hij ook Savador gewoon een mens. En die diende je tot op zekere hoogte in hun waarde te laten. Het was eerder wie wind zaait die storm oogst. Savador was degene die hem woedend maakte en een pak rammel zat er dan wel aan te komen. Norwood glimlachte. Keek naar Malaika. "Lang niet zo'n gek idee he..." sprak hij grinnikend. Zijn ogen gingen weer naar het meer. "Nou gelukkige zou ik niet zeggen. Eerder gelukkigeN..." sprak Norwood. "Tja, ik denk dat ik daar wel wat mee kan." sprak Norwood. Hij glimlachte en knikte. "Ach je zult vast wel merken wat ik bedoel." sprak Norwood. "Houdt je bureau in de gaten en dan komt het allemaal wel in orde..." sprak hij glimlachend en keek daarna naar het meer. Hij was misschien nog geheimzinnig over dit maar dat kwam meer omdat hij het nog wilde uitwerken. Norwood glimlachte. "Het weer is prachtig..." sprak hij kalm en glimlachte.

Het was ook onmogelijk om een aantal leraren hebben die het allemaal perfect met elkaar konden vinden. Dat was ook vrij lastig als je schoolhoofd iemand als Savador was. Ze had gehoord dat er eerst iemand anders de hoofdmeester was, maar ze wist er het fijne niet van. Vervangen of verjaagd? Norwood leek niet van plan meer los te laten over het etentje, had alleen een geheimzinnige opmerking en een lichte glimlach. 'Aaah, ga je echt niets meer vertellen?' vroeg Malaika, lachend en smekend, het zou toch niet helpen. Niet geschoten is toch altijd mis, niet? 'O, nu kan ik niet meer naar m'n bureau lopen zonder dat ik het helemaal ondersteboven keer,' grapte ze. Zou wel meevallen, iets wat er niet hoorde viel zo op. Norwood leek echter niet van plan ook maar iets los te laten en veranderde snel van onderwerp. Malaika besloot mee te gaan, doorzeuren had weinig zin. 'Inderdaad, het is echt een zeldzame dag nog zo aan het einde van de winter,' was ze het met hem eens. Jammer, maar ze kwam er nog wel achter. 'Het schijnt hier een heel strenge winter te zijn geweest,' merkte ze op. Dat was wat ze gehoord had.

Norwood hoorde haar smekende woorden. "Hou op, als je zo door gaat zeg ik het ook nog..." zei hij grinnikend. Niet helemaal gemeend. "Ik zal het voor het gemak maar boven op het blad van het bureau te leggen. Dan hoef je niet iedere keer je lades door te zoeken..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Het etentje met Collega's was zeker geen slecht idee maar nu zou hij ern og niets over los laten. Norwood glimlachte en keek naar de zon. Ineens schoot hij voereind. "Hoe laat is het..." sprak hij terwijl hij op zijn horloge keek. "3 uur al. Ik heb nog nakijkwerk liggen..." sprak hij ineens lichtelijk gestrest. Norwood grinnikte. Klopte wat gras van zijn lange jas af. Keek even naar het bos. Eyolf zou het vast druk hebben. Norwood keek daarna naar Malaika. "Vind je het een ramp dat ik mijn lokaal weer opzoek, ik heb namelijk nog wat nakijkwerk..." sprak hij vriendelijk. "En dat wil ik morgen aan de leerlingen kunnen geven. Je weet hoe ze zijn. Dan gaan ze zeuren naar het resultaat..." sprak hij grinnikend met een knipoog om didelijk te maken dat hij het niet helemaal zo'n ramp vond. Norwood wachtte eerst nog de reactie van Malaika af voor hij zich echt uit de voeten maakte om het laatste stuk af te maken.

Weer iets waar ze pas achter zou komen als het lot het goedvond. Waarschijnlijk zou ze het wel volhouden, toch? 'Dat is goed, ik wacht wel af,' glimlachte ze. De zon scheen nog steeds heerlijk naar beneden, al was ze nu al aardig opgewarmd onder de zonnestralen. Toch, het bleef een heerlijke warmte. Plots schoot Norwood overeind en leek nogal gestrest. Malaika keek op toen hij begon te praten. Drie uur al? De tijd ging snel tegenwoordig! 'Nee, natuurlijk niet! Ik zou niet willen dat je de hele klas op je nek kreeg,' glimlachte ze. 'Succes met nakijken,' voegde ze er nog aan toe. Straks zou ze ook wel weggaan, ze had echter wel alle tijd om weg te gaan. Norwood daarentegen deed iets voor zijn geld. Goed idee, misschien moest ze dat ook eens gaan doen, bedacht ze met een glimlach. Nee, het was een ontzettend goede reden. Zoveel had ze nu ook nog niet te bespreken. Gelukkig was het niet sub-zero, dan was er weinig van het nakijkwerk gekomen. Malaika voelde Ember weer bewegen op haar schouder; de kameleon ging even verzitten. 'Het is eigenlijk wel een goed idee, ik denk dat ik straks ook maar eens iets uit ga voeren,' glimlachte ze, terwijl ze wachtte tot Norwood terug zou keren naar zijn lokaal. Ze wilde hier nog even blijven, nog even genieten van de zon..

Norwood zelf glimlachte. "Dat is soms het beste wat je kunt doen..." sprak Norwood kalm en met een wijze ondertoon. Norwood grinnikte. Norwood keek kalm naar het meer. "Geen probleem hoor..." sprak hij kalm. "Dat gaat wel lukken..." sprak hij. Norwood wilde zich omdraaien en stopte ineens. Hij draaide zich nog even terug naar Malaika. "Zeg, als je ooit vragen heeft. Of als je hulp nodig hebt, mijn lokaal vind je vast wel..." sprak hij kalm en knikte even. Daarna rende hij naar het schoolgebouw. In de verte rende een witte gedaante en voegde zich bij Norwood. Norwood grinnikte. "ook hallo Eyolf.." sprak hij grinnikend en rende toen door naar zijn lokaal. Om de laatste loodjes van het nakijkwerk uit te voeren.