Quana keek Drew nog vragend aan, maar haar aandacht had ze op de donkere trappen geicht. Ze schrok toen ze opeens een herkenbaar gezicht in beeld kreeg en probeerde deze weg te schudden. Het was gedaan. Ze was nu op deze school en daar zou het beter zijn. Quana keek om zich heen, alsof ze van een bepaalde andere kracht moed probeerde op te wekken en keek toen weer naar Drew. Ze knikte op zijn voorstel en had zich omgedraaid, waardoor die flikkering in Drew's ogen haar totaal ontging. Quana liep alvast vooruit en wachtte af en toe op Drew. Het viel haar op dat de donkere gang nu volledig achter hun bleef. Alle duisternis verdween en maakte plaats voor iets warms, iets heerlijk warms. Quana kneep haar ogen dicht tegen de felle zon, maar kon een glimlach niet laten. Ze keek toen naar Drew. 'Het is hier inderdaad mooi,' gaf ze toe, waarna ze naar een reusachtig grasveld wees, die van hier naar daar strekte. Uitgelaten wou Quana rennen naar het grasveld, maar schrok. Ze dacht dat ze die gedachte nu wel kwijt was! Een man, niet veel groter dan Drew, stond midden op het veld. Hij had een mantel om en iets roods scheen onder zijn hoed en boven zijn mond door, als een flikkering in de duisternis. Maar dan wel een rode. Quana verstijfde en hoorde een hoop gegil, alleen niet wetend waar vandaan. Heel haar spieren stonden gespannen. Hijgende, haast misselijk makende geluiden, kwamen in haar op. Gekreun ook. Die echode. Quana voelde zich duizelig worden en het leek even alsof de wereld draaide. Quana schudde haar hoofd en de man was verdwenen, als een sterk droombeeld die je elke minuut kreeg en het probeerde weg te knipperen. Ze voelde dat haar handen iets vast hadden. Ze keek opzij... en zag Drew. Dit was de tweede keer dat ze zich vast gegrepen aan hem had. De oorzaak was haar al snel duidelijk: wegens het gedraai om haar heen had ze in een reflex het dichtsbijzijnde hulpmiddel vastgegrepen, wat Drew was. Quana liet hem los. Gelijk daarna stortte ze in. Ze viel met een klap op de grond. Het gehijg en gekreun hield verder aan in Quana's hoofd en Quana sloeg in een reflex beschermend haar armen om zich heen. Ze schudde haar hoofd wild heen en weer. Het beeld en het geluid in haar hoofd verdween langzaam. De zon scheen weer en Quana keek bang naar Drew. 'Hij is hier...' kon ze alleen maar bang zeggen. Ze wist dat het terug ging komen, de aanvallen. De angsten, om die ene persoon. De beste vriend van haar vader. De broer van haar moeder. Haar oom. Quana schudde haar hoofd en bleef liggen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en stond toen pas op. 'Sorry,' zei ze toen zo gewoon mogelijk, maar de angst was in haar ogen te lezen en ook de misselijkheid van daarnet zou opvallend geweest zijn. 'Een beeld uit een verleden,' zei ze tegen Drew. Ze stond op het punt om uit te spatten. Om tegen één persoon alles te vertellen. Quana keek Drew met een kleine glimlach aan.
- Vervolg op 'Quana' -
- Alleen Drew & Quana -
PROFILE
Onderwerp: With Drew... 
do feb 17 2011, 17:25
