Naam: Uzume
Achternaam: ?
Leeftijd: 12,5
Geboortedatum: 03 - 07 - ???
Lengte: 1.59
Gewicht: 37,05
Planeet: Puffoon
Familie: [Pleeg] Netrin (55) Arinja (49)
[Bio] ??
Huisdier: Mako een jong vogeltje.

Spoiler:

Het is nog te jong om te vliegen. Reist mee op de schouder van Uzume of op haar hoofd.
Extra: Draagt een erfelijke ziekte met haar mee die langzaam haar leven aftapt.
Ze spreekt onder andere Italiaans.

Karakter:

Meestal het vrolijke meisje Uzume is ook een beetje eigenaardig. Ze wisselt snel van emotie omdat ze hier erg gevoelig voor is. Haar ziekte en haar chaotische jeugd hebben er voor gezorgd dat ze nog nooit een vriend gehad heeft. Buiten dat heeft ze het gemis van haar echte ouders waardoor ze vaak eenzaam is. Alleen haar vogeltje Mako kan haar dan opvrolijken. Ze houd ervan om spelletjes met hem om de andere vogels te spelen. Ze is erg open maar kan ook heel snel dichtklappen. Een woede-uitbarsting of spontaan huilen is niet erg vreemd voor haar. Gebukt onder het feit dat ze misschien niet lang te leven heeft probeert ze altijd vrolijk en optimistisch te zijn. Om rustig te blijven of te kalmeren speelt ze muziek of leest ze een boek.
Uzume gaat op haar gevoel af en komt soms een beetje chaotisch over. Ze gaat van het ene project naar de andere, terwijl er maar weinige voltooid worden. Ze soms wat te over enthousiast en moet dat een beetje in toom gehouden worden.

Geschiedenis:

Elke avond. Diezelfde droom.

De bellen luiden, drie keer om precies te zijn. Een lange stilte blijft hangen. Om me heen zie ik vage contouren van een stad of een dorp. Het is niet duidelijk te zien. Een huilende wind speelt op. Door de wind heen hoor ik een zachte stem. De wind veranderd, het wordt een lied. Ik probeer er beter naar te luisteren maar alleen de melodie blijft hangen. Wanneer de wind weer gaat liggen voel ik een trilling. Trillingen van het nieuwe geluid. Een basklank. Het roept mijn naam vanuit de verte. Mijn vader? Of is het mijn broer. Ik weet het niet meer,
Als ik terugdenk dan herinner ik me maar weinig. Ik weet dat ik een moeder heb, een vader en een grote broer.De droom eindigt altijd met hetzelfde. De grond onder mijn voeten verdwijnt en ik val in een eindeloze diepte.

Ik schrik wakker en elke keer is het precies 3 uur 's avonds. Betekend dit iets. Het zou best kunnen. Dromen die elke nacht van elk jaar zo doorgaan. Dat kan toch geen toeval zijn. Misschien is het een belangrijke herinnering van vroeger. Een tipje van de sluier onthuld. Nu de rest nog.

Ik werd wakker bij een klein knus huisje. Op mijn leeftijd van zes ben ik opgenomen door een fijn echtpaar. Ze konden geen kinderen krijgen en het leek erop dat ze me opvoeden als hun eigen kind. De liefde en aandacht kreeg ik in overvloed. Maar de steek van eenzaamheid bleef. Ik hield van hen als mijn eigen ouders maar diep in mijn hart kwamen ze niet in de buurt van het gemis. Het kleine meisje diep binnen in me schreeuwde om haar echte ouders. De mensen die op haar leken en die haar kenden. Soms als ze vroegen of ik gelukkig was zei ik getrouw ja. Maar wanneer ik me alleen voelde en iki huilde in mijn slaap beet ik op mijn tong om niet te veel geluid te maken. Ik was ze dankbaar voor wat ze me gaven maar het was simpelweg niet genoeg. De dromen die ik had maakte het moeilijker voor me en ik kon mijn echte familie niet vergeten. De geheime liefde voor mijn echte ouders was niet mijn enige geheim.

Op sommige dagen komt het uit het niets. De duizeling en hoofdpijn. Soms ook buikpijn en koorts. ik blijf zo ver mogelijk uit de buurt van mensen wanneer ik het weer voel aankomen. Het is een ziekte, iets wat ik in me draag. Ik voel het. Vaak hoest ik bloed of val ik flauw. 4 Jaar wist ik het geheim te houden voor mijn pleegouders. Toen ik opnieuw in elkaar zakte en flauwviel werd ik wakker in hetzelfde bed waar ik ooit was ontvangen. De buurman stond naast me, tegenover hem mijn pleegouders. Allemaal met dezelfde bezorgde blik in hun ogen. De plaatselijke dokter kwam eraan te pas maar ook hij kon niks doen. Hij stuurde me door naar de andere planeet. Nova noemde hij die. De plek waar ze in de geneeskunde zeer gespecialiseerd waren. We zijn er geweest, er zijn onderzoeken geweest. Toch ging dit toen nog boven hun vermogen. Na 2 jaar lang onderzoeken gedaan te hebben wou ik niet meer. Ik accepteerde het, reizen was niet niks en mijn ouders waren niet de jongste meer.
De kans dat het nooit zou genezen was voor mij al bevestigd. Misschien zat ik verkeerd maar ik wou niet meer. Zoals gepland ging ik op mijn twaalfde jaar naar de Academy. Dit is waar ik nu begin.

Hopelijk heb ik tijd genoeg om deze school af te maken..