Na een hele lange tijd weg geweest te zijn was Rose weer terug. Alleen was ze dit keer erg verandert tegenover vroeger, nouja ivm magie dan. Qua uiterlijk was ze nog steeds niet verandert, maargoed ze had in die lange tijd erg veel getraind samen met Demon. Ze kende wat meer van haar eigen magie, maar ook duistere magie kende ze nu al. Het waren dan ook soms zware tijden geweest voor haar, aangezien ze haar clan weer had opgericht, veel vergaderingen moest ondergaan met bondgenoten. Natuurlijk had ze ook met de bondgenoten mee getraind om zo sterker te staan in haar schoenen als leidster van de clan. Daarnaast had ze ook nog gevochten met de vijand van haar en de bondgenoten. Ze mocht dan wel gezond en wel zijn, maar toch was het vaak moeilijk geweest om dat van Selavin te verwerken. Ze moest toegeven dat ze hem wel gemist had, maar de liefde voor hem begon stilletjes te verdwijnen. Ze wist dan ook dat ze hem misschien nooit meer kon zien en dus besloot ze maar om zonder hem verder te gaan. Dat was misschien op dit moment wel het beste voor haar, aangezien die Marcus Selavins lichaam had overgenomen.

Kalm liep de blonde dame de toren binnen, maar ze liep gewoon richting de kamer van Aidan haar leermeester. Ze had hem zoveel te vertellen over hoe gevorderd ze was met haar magie, maar ook dat de band tussen Demon en haar nog sterker was geworden dan eerst. Kalm liep ze gewoon door naar zijn kamer en ze stopte dan voor zijn deur. Even twijfelde ze wel om aan te kloppen, maar daarna deed ze het toch maar. Ze klopte drie maal uit beleefdheid en ze had dan ook veel zin in een gesprek met hem. Het was dan ook zolang geleden en ze wilde wel weten wat er hier allemaal nog gebeurd was sinds dat ze vertrokken was. Het voelde dan misschien wel goed om hier terug te zijn, maar ze had naast school ook andere verplichtingen en verantwoordelijkheden. Zoals dat ze wel vaker van school moet om haar clan in orde te houden en zowel ook voor de vergaderingen die misschien weer plaats zouden vinden. Dit keer zou ze vragen aan Aidan of hij eens mee wou gaan naar haar clan, zodat hij ook weet waar ze al die tijd altijd heeft gezeten. Voordat ze vertrokken was kon ze hem niet verwittigen, aangezien er een dringende oproep was gekomen. Maargoed nu was ze weer hier en ze zou haar best doen om een goede opvolger te worden van Aidan. Tenminste als hijzelf dat nog wel wilde, maargoed ze keek dan kort naar de ring die ze toen had gekregen. Deze had ze nooit uitgedaan en ze zal het dan ook nooit doen, tenzij ze hem terug moet geven dan wel. Kalm bleef ze wachten op een antwoord en ze keek dan kort in het rond.

Aidan lag voor de verandering eens niet in zijn lavapoel.Nee,hij zweefde op een stroom hete lucht door zijn kamer.Met,zoals de laatste tijd veel het geval was,een boek voor zijn neus.Hij zag er dan misschien niet uit als iemand die graag las,maar kennis is macht.En boeken zaten barstensvol met kennis. In de laatste weel alleen al had hij inspiratie opgedaan voor drie nieuwe spreuken,waarvan een bijzonder geschikt om iemand aan het praten te krijgen. Martelen was niet zo zijn stijl,maar wast moest,dat moest. Zuchtend strekte hij zich uit,waardoor hij ondersteboven ging zweven. Het was best leuk om te lezen,maar je werd er wel suf van. Daarom was hij laatst maar eens de zonsopgang gaan bekijken. En hij was blij dat hij dat gedaan had. Anders had hij Marie waarschijnlijk niet ontmoet. Midden in zijn gemijmer over de zon en de ochtend werd er op zijn deur geklopt,waardoor hij ruw uit zijn dagdroom werd gehaald.
hij zuchtte,en riep,nog steeds ondersteboven,"Binnen."

Rose bleef kalm wachten tot ze antwoord kreeg en als dat het geval was kwam ze rustig naar binnen. "Hallo Aidan, ik stoor toch niet hé?" Vroeg Rose dan met een vriendelijke glimlach en ze sloot dan ook de deur voorzichtig dicht. Ze merkte dan ook opeens dat hij ondersteboven lag en daar moest ze even om grinniken. "Sorry dat ik er een lange tijd niet meer op school zat, maar er waren zaken die dringend moesten afgehandelt worden. We hadden veel te doen met de heropbouw van mijn clan en ook vele vergaderingen over de vijand van onze clans. Deze zijn nu verslagen en zouden normaal gezien niet meer terugkomen. Daarnaast is de band tussen mij en Demon sterker geworden doordat ik veel getraind heb met hem. Ook heb ik zelf samen met de andere clans veel getraind voor als leider op te treden binnen de clan en mijn magie is ook iets beter geworden. Nu heb ik de volledige controle van mijn magie en ik kan nu niet zo snel meer in een fury belanden." Zei Rose dan ook met een glimlach en ze haalde dan ook even diep adem. Ze had nu al zoveel gezegd dat het percies om een speech leek. Ze schudde even het hoofd en ze grinnikte dan ook kort. "Heb je eigenlijk al nieuws over het geval van Selavin/Marcus?" Vroeg ze dan een beetje twijfelend aan hem. Ze wilde er wat meer over weten, aangezien ze er toen niet geweest was om mee te gaan met hen.

Aiden's ogen puilde bijna uit toen hij zag dat her Rose was die binnen kwam gelopen.Van alle mogelijk mensen,was zei de gene die hij het minst verwachtte.
Zelfs een iemand in een konijnenpak had hij eerder zien aankomen.
"Roosje,lang niet gezien,"zei hij redelijk sober,maar zijn uitdrukking was nog steeds redelijk verbaasd."Een onderwerp tegelijkertijd,alsjeblieft,"zei Aidan toen Rose in een uitbarsting van woorden vertelde wat er allemaal gebeurd was."Wat betreft je plotse verdwijning ben ik toch wel een beetje teleur gesteld.Je had toch in ieder geval een boodschapper kunne sturen van Razen?"Hij schraapte zijn keel."Wat betreft je clan,je magie,en je band met Demon,ben ik blij voor je,hoewel ik van die laatste twee niets anders had verwacht."Hij nam een momentje rust om haar eens goed te bekijken.Haar uiterlijk was misschien niet veer veranderd,was het toch duidelijk dat ze volwassener was geworden."En als laatste over Marcus.Die is veroordeeld in het rijk der schaduwen.Meer kan ik er niets over zeggen.Wees gerust,hij is er niet lichtjes van af gekomen."

Rose keek naar hem en ze luisterde dan ook naar zijn woorden. "Het spijt me dat ik niets had laten weten, maar een boodschapper kon ik onmogelijk sturen omdat ik er zelf geen had. De andere clans hun boodschappers waren zelf ook niet beschikbaar en dat spijt me zeer. Ik wilde u geen slechte indruk geven op mezelf en doordat ik veel trainingen heb gehad was ik te moe om zelf nog een brief te schrijven. Anders had ik u wel verwittigd en dat zweer ik op mijn neef." Zei ze dan ook plechtig, al was het wel lang geleden dat ze nog over haar neef gesproken had. Ze kon dan ook niet stil blijven staan bij zijn dood, maargoed daarna luisterde ze naar zijn andere woorden. "Selavins lichaam is toch nog wel in goede staat hé?" Vroeg ze hem dan maar even zacht en ze keek dan naar een raam. "Weet u in de tijd dat ik weg was heb ik zo'n beetje zitten denken van Selavin achter me te laten. De kans dat ik hem nog terug zou zien is erg klein en ik wil niet eeuwig op hem wachten. Toch hou ik nog wel van hem, maar die liefde is stilletjes aan het verdwijnen. Het feit dat ik hem erg hard mis is waar, maar hoe kan ik nu van iemand verder houden als ik hem misschien allang kwijt ben?" Zei ze dan met dat laatste als een vraag en ja ze kon moeilijk nog van iemand houden die gevangen zat in zijn lichaam. Maargoed ze hoopte dat hij ooit nog wel terug zou komen, maar ze betwijfelde of die kans wel bestaat dat hij terug komt. Daar had ze dan ook het meeste angst voor en ze zucht dan even diep.

"Het geeft niet,Roosje,"zei Aidan zuchtend."Ik snap dat het echt niet kon,maar toch vind ik het een beetje jammer."Toen ze vroeg over Selavin's lichaam boog hij zijn hoofd."Het spijt me,Roosje,maar ik weet het niet.Ik ben alleen betrokken geweest bij de rechtzaak. Ik heb het lichaam niet gezien."Een pijnlijk moment twijfelde hij tussen het vertellen van zijn werkelijke mening of zijn mond houden.Rose was als een dochter voor hem,en hij wou haar geen pijn doen.Maar ze had recht op zijn eerlijkheid. Hij slikte,en zei "Maar ik ben bang dat het niet fraai is.Marcus was een Shadraan,en die scheppen meestal een morbide genoegen in dat soort dingen.Ik weet het niet zeker,maar ik denk niet dat je er veel van mag hopen."Langzaam legde hij zijn had op haar schouder."Sorry."

Rose keek naar hem toen ze Roosje genoemd werd en ze hield haar hoofd dan even scheef. Daarna keek ze weer normaal en ze luisterde naar zijn woorden. Ze wist dat mensen van Shadra bij zo'n zaken heel erg konden zijn, maar dat was eveneens in Razen. Nouja in haar clan waren ze erg streng en dus konden ze zo iemand wel de doodsvonnis geven. Niet dat het veel gedaan werd, maar bij ernstige zaken waren er geen keuzes dan de doodsvonnis. Die had ze wel al een keer bijgewoond en ze keek dan naar hem toen hij verder sprak. "Het geeft niet Aidan. Om eerlijk te zijn heb ik ook niet veel hoop meer. Je hoeft daarvoor geen sorry zeggen, ik ga wel verder met mijn leven zonder Selavin. Dat is misschien het beste nu, aangezien ik wel weet dat de kans klein is dat ik hem terug zal zien." Zei Rose dan ook kalm tegen hem en toch zou ze het spijtig vinden, maar ze moest verder met haar leven. Wat ze ook ging doen met of zonder Selavin, haar taken waren nu vele belangrijker dan de liefde. Daarbij was ze nu een leider en ook nog eens de opvolger van Aiden en dat bracht al genoeg inspanningen in om verder te gaan. Stil blijven zitten deed ze nooit en dat zal ook nooit gebeuren. Er was wel altijd iets te doen in haar leven en als ze eens niets te doen had dan zocht ze wel iets om wat te doen.