De kat miauwde en sprong tegen haar op. Órelinde stapte aan de kant en reageerde niet op het geklaag. Ze wist dat ze op moest schieten, maar zat nog te twijfelen of ze alles bij zich had wat ze nodig had. Haar wedstrijdkleding lag thuis op haar te wachten. Ze zou de traditionele kleding van haar familie dragen bij de opening van het feest en dan snel haar jurk aantrekken. Ze zou dat voor geen goud ergens anders dan in haar huis mogen bewaren. Maar verder had ze al haar zomerkleding ingepakt en dingen die ze dagelijks nodig had. Gespannen wierp ze een blik op de klok. Shit. Ik heb nog maar vijf minuten. Het was vrijdagmiddag en gelukkig was ze vroeg uit geweest. Ze had met Caleb afgesproken om drie uur bij de lichtetage. Gauw gooide ze de laatste spullen in de koffer en trok de ketting dicht. Een potje aarde dat er naast stond stuurde ze om het slot en verstevigde het met haar vuurkrachten. Die zou niet zo snel open schieten. Ze pakte haar schoenen en trok ze aan. Snow White kwam al aanzetten met haar mantel. Een reismantel werd het genoemd. Het was een standaardmantel, maar deze droeg ze alleen als ze ging reizen. De kap was namelijk precies groot genoeg voor Snow White om in te liggen. Dan had zij tenminste haar handen vrij en geen last van de kat. Op haar bed lagen de tickets voor de shuttle van half vier. Rond half vier was het nog aardig rustig in de shuttle. Met haar koffers in de ene hand en de tickets in de andere liep ze haar kamer uit. Met moeite opende ze de deur van de etage en liet de kat erdoor. De deur viel vanzelf dicht achter haar en ze liep de trap af. De Lichtetage lag onder die van Razen en daar was ze blij om. Ze hoefde nu niet helemaal naar boven met de koffer. Precies op tijd klopte ze aan bij de Lichtetage. Ze had het gered. Nu maar eens zien of Caleb ook al zover was. Vanaf hier hoefden ze maar drie minuten te lopen en dan zouden ze al bij het lanceringsplatform zijn waar de shuttle over een kwartier aankwam.

- Alleen voor Caleb en Órelinde.

Caleb had niet veel tijd nodig gehad om zijn tas in te pakken, die was namelijk al ingepakt. Op de één of andere manier zorgde hij er altijd voor dat hij klaar zou zijn om onverwachts te vertrekken. Het onverwachte verwachtend.. Dat was iets wat hij tijdens zijn eerdere reizen had geleerd en nu eigenlijk niet meer kon afleren. In tijden dat zijn kleding gewassen moest worden stopte hij het daarna weer net zo makkelijk in zijn reisrugzak terug. Zijn reisrugzak was van een zeer speciaal, Novaans materiaal gemaakt waardoor het, ondanks het kleine omvang, veel spullen kon bevatten en dragen. Daarnaast had het iets magisch dat het gewicht van alle spullen lichter leek te maken. De rugzak was altijd al van ouder op kind doorgegeven en zo uiteindelijk bij hem terechtgekomen via zijn moeder. Waarom zij juist hem had uitgekozen voor deze rugzak had hij nooit geweten. Ergens speelde de gedachten dat zijn moeder met haar lichtmagie naast de Lichten van het Verleden ook kleine blikken van de Toekomstlichten kon opvangen en zo had kunnen zien dat Caleb degene was die de rugzak het meest nodig zou hebben. En daar zat hij nu: geduldig te wachten op zijn bed met de rugzak naast zich en zijn vertrouwde reiskleding aan. Hij wist, onder andere uit ervaring, hoe warm het kon zijn op Razen dus had hij voor zijn zomerse reiskleding gekozen. Meerdere malen had men hem al gevraagd hoe Caleb het juiste kledingstuk van het andere kon onderscheiden en zelf zou hij ook met die vraag hebben gezeten als zijn zus geen oplossing had bedacht. Die oplossing was eigenlijk doodsimpel en voor de hand liggend, maar toch best belangrijk: elk kledingstuk van Caleb droeg zijn eigen "merk" (een klein embleem). Met zijn vingers en goede geheuden kon hij dan dit merk herkennen en wist hij welk kledingstuk het was. Caleb stond net op van zijn bed toen hij het geklop op zijn deur hoorde. Eindelijk! Daar was ze. Met de rugzak over één schouder liep hij naar de deur en opende het. Hij hoefde niet te vragen wie daar voor hem stond, de warmte die gelijk zijn huid bereikte zei genoeg. "Hallo." groette hij Órelinde met een brede glimlach. "Zullen we dan maar?" voegde hij eraan toe en stapte zelf over de drempel waarna hij de deur achter zich sloot.

Het duurde maar een paar seconden voordat de deur open ging en Caleb naar buiten kwam. Haar hart sloeg vanzelf weer een keer over zodra ze hem zag en ging aan de kant zodat hij naar buiten kon komen. ‘Heey! Laten we gaan.’, zei ze snel, maar draaide zich toch nog even snel naar hem toe om hem een kus te geven. Ze mocht zich alleen niet te hard van stapel lopen, want dan zouden ze niet op tijd in de shuttle zitten. Als het kon dan lag ze net zo lief de hele dag in zijn armen gewoon te genieten van zijn geur en warmte. Toen ze weg wilde lopen struikelde ze bijna over Snow White en ze zuchtte even. Ze zette de koffer neer en tilde met een hand de kat op en bracht haar hand naar haar schouder. Daar sprong de kat al vanzelf in de kap van de mantel en ging lekker liggen. Vanwege die eigenschap had ze ook nooit gekozen voor een mantel waarbij het om je hals is vastgeknoopt. Ze zou iedere keer dat de kat in haar mantelkap sprong hebben gestikt. Dat was niet echt haar favoriete bezigheid. Ze tilde de koffer op en liep iets voor hem uit naar de trappen. Een nadeel was dat de trappen niet breed genoeg waren voor twee personen of je moest allebei zo mager als een lat zijn en dan al helemaal geen koffers vasthouden. Beneden wachtte ze op hem. Ze keek naar hem en zag dat hij zomers gekleed was. Dat had hij inderdaad nodig voor Razen. Volgens de brief die ze een paar dagen terug had gekregen was het daar nu ongeveer 25 graden. Het was heel wat beter dan de winter die hier nu was. De reden dat ze in de winter eigenlijk het liefst op Razen was. ‘Heb je er al zin in?’, vroeg ze hem. Naast hem liep ze nu in de richting van het platform. Haar ogen richtten zich automatisch op die van Caleb en ze vertrouwde haar voeten erop dat die haar de goede weg zouden laten zien. In de verte zag ze de shuttle net landen en wist dat ze ruim op tijd waren. Dan konden ze tenminste ook een fijn plaatsje uitzoeken om te gaan zitten. De reis naar Razen was niet zo lang. Het was een uurtje vliegen en op Razen zouden haar ouders al op haar wachten. Straks in de shuttle zou ze hem wel vertellen dat hij niet van ze moest schrikken en alles.

Caleb volgde Órelinde richting de trappen. Gelukkig had hij ze al vaak moeten betreden, anders had zijn tocht naar beneden wel wat langer geduurd. Daarnaast had hij nog altijd zijn gidsen de lichtbollen. Hij vroeg zich af wat haar familie trouwens van die techniek zouden denken en van zijn blindheid in het algemeen. Daarom antwoordde hij haar vraag met een glimlach, maar stelde er een vraag achteraan. "Ja! Maar ben benieuwd hoe ik ontvangen ga worden.." Even wachtte hij voordat hij de vraag stelde. "Ik bedoel, hoe denk jij dat je familie zal reageren op mij? Én op mijn "slechtziendheid"." Órelinde had hem eerder gezegd dat hij niet blind was enkel omdat hij niet kon zien, dus gebruikte hij in haar aanwezigheid niet graag die term aangezien hij het hier ook mee eens was.Toen ze eindelijk de laatste trede afstapten slaakte Caleb ongemerkt een opgeluchte zucht. Hij haatte trappen al ging het best hoor als hij ze gebruikte, maar dan nog voelde hij zich pas echt afhankelijk van zijn gidsen en dat was niet altijd een fijn gevoel. Een zacht, brommend geluid bereikte zijn oren. Dat moest vast de spaceshuttle zijn. Caleb concentreerde zich op het geluid. Maar wacht..dat klonk niet als een spaceshuttle.. Wat verbaasd draaide hij zijn hoofd opzij richting Órelinde. Kwam het nou van haar vandaan? Nieuwsgierig stak hij, niet wetend waar hij moest zoeken, zijn hand uit en voelde plotseling iets zachts onder zijn handpalm. Een ander geluid liet zich daarmee horen..gemiauw? "Oh, Snow White!" mompelde Caleb toen met een glimlach en kietelde de kat even op haar kopje. "Daar ben je." Ondertussen waren hij en Órelinde bij de echte shuttle aangekomen aan de warme lucht die het verspreide te voelen en natuurlijk door het geluid van de motor. Caleb wachtte geduldig tot het voertuig geland was en liet Órelinde voorgaan naar binnen, ook omdat hij wist niet precies waar hij heen moest.

Ze keek hem aan met een verbaasde blik en kon zich wel voor haar hoofd slaan. Natuurlijk dat hij daar over na dacht. Daar zou ze zelf ook aan denken als ze bij zijn ouders op bezoek zou gaan. Ze legde haar hand op die van hem en vlocht haar vingers door de zijne. ‘Hmm… Je moet waarschijnlijk zorgen dat je stevig staat, want mijn vader houdt nog wel eens van plaatselijke aardbevingen en mijn moeder vliegt je om de hals. Het maakt hen niets uit dat je slecht kan zien, ze zullen er juist geïnteresseerd in zijn en je er alles over willen vragen. En je moet ze gewoon de mond snoeren als je er niet over wilt praten. Of je geeft mij een teken en ik zal ze wel eens even laten ophouden.’, zei ze glimlachend. Haar lach werd breder toen hij blijkbaar de kat had gevonden die in haar mantel lag. Een kat met een grote ijdelheid sinds ze hier waren. Dat zou op Razen wel weer moeten veranderen. Tegen de tijd dat ze op het lanceringsplatform aankwamen, was de shuttle al geland en konden ze instappen. Ze waren de eerste die naar binnen stapten. Het was geen trap die ze op moesten lopen, maar een loopband. Ze liet de hand van Caleb los om naar binnen te kunnen stappen. Bij de ingang stond al een steward op hen te wachten. “Goedemiddag, juffrouw Lüinwé. Doet U dit jaar weer mee met de wedstrijd?’, vroeg de steward met een brede lach. Ze keek verbaasd op naar de man. Toen werd haar lach breder. ‘Oh hallo Daniel. Ja natuurlijk doe ik dit jaar mee.’ Ze lachte hem toe en gaf hem haar koffer. Die zou hij in het ruim leggen. Daarna liep ze door naar de ruimte waarin ze konden zitten. Ze wachtte rustig totdat Caleb ook bij haar zou komen staan voordat ze naar een stoel liep. Ze nam een plekje bij het raam zodat ze het zou kunnen zien zodra Razen in zicht kwam. Snow White kwam klagend uit de mantelkap en nam nu haar plaats op de schoot van Órelinde in. Ze aaide even met haar hand over de rug van de kat en richtte haar blik nu op Caleb. Hoe vaak zou Caleb nu hebben gevlogen met een shuttle? Ze wist dat hij reizen had gemaakt, maar niet waar naartoe allemaal en of het ook via shuttles was gegaan. Over een kwartier zou de shuttle vertrekken en over anderhalf uur stond ze weer in de zon op Razen. Ze kon gewoon niet wachten.

Caleb knikte enkel op Órelinde's antwoord. Hij zou het echter niet in zijn hoofd halen om één van haar ouders de mond te snoeren, daarvoor kende hij ze nog niet goed genoeg en dat zou ook geen goede indruk opleveren. Maar hij was blij te horen dat ze het in ieder geval zouden accepteren. Caleb liep lachend mee met Órelinde en hield haar hand stevig vast. Toen haar hand zich weer losmaakte uit de zijne bleef Caleb een ogenblik stil staan. Nu was hij weer aangewezen op zijn eigen gidsen. Gelukkig was daar een stem van een persoon die blijkbaar Órelinde leek te kennen. Met een glimlach liep hij richting de steward en groette hem. Deze wilde de rugzak al van zijn schouder halen, maar Caleb hief zijn hand. "Die hou ik wel bij me." Tijdens zijn reizen was zijn rugzak altijd bij hem gebleven en dat wilde hij graag zou houden. De steward leek zijn goedkeuring daarvoor te geven door een kort gemompel waarna Caleb de shuttle instapte. Zijn lichtbollen detecteerden een vrouwelijke gestalte kleiner dan hij en die goed gevormd was niet ver van hem vandaan. Hij volgde haar en ging naast haar zitten in een stoel. Terwijl zijn glimlach zich iets verbreedde stak Caleb zijn hand uit en streek langs Órelinde's wang. "Gevonden." sprak hij zacht. Er was er maar één die zo mooi kon zijn en zo warm kon aanvoelen, dus was er geen twijfel mogelijk dat deze prachtige jonge vrouw Órelinde was. Natuurlijk gaf het zachte gemiauw van Snow White ook een extra hint, maar dat had hij niet eens nodig gehad. Caleb leunde achterover in de stoel en probeerde zich weer voor te stellen hoe het aanvoelde om op Razen te zijn. Wie weet kon hij nog een bezoekje brengen aan Master Hirushu als daar tijd voor was.

Órelinde bleef iets voor Caleb lopen om hem te helpen als het nodig was. Ze had hem nog niet zo vaak met zijn lichtbollen in actie gezien en had geen idee of het inderdaad een goede methode was. Het moest wel, want anders had hij allang een andere methode bedacht. Ze moest licht lachen om zijn antwoord dat hij zijn rugzak bij zich wilde houden. ‘Vertrouw je hem niet?’, vroeg ze speels. Ze plofte in de stoel waardoor er een verontwaardig gemiauw uit de kap kwam en de kat besloot in haar schoot te gaan liggen. Ze legde haar wang wat meer tegen zijn hand aan en lachte hem toe. Die kleine tedere gebaren lieten haar bijna smelten. Hoe kon het toch dat zo’n klein gebaar van hem haar hart al deed overslaan en haar ademhaling in de war schopte? Hij zag er ontspannen uit en hoe wel ze wist dat het niet mocht, duwde ze de leuning die tussen de stoelen in zat omhoog en kroop iets meer naar hem toe. Haar hoofd legde ze op zijn schouder en zuchtte. Hij kon haar in vuur en vlam zetten, maar zelfs alleen al dicht bij hem zijn maakte haar gelukkig. Zo zat ze rustig te wachten totdat het tijd zou zijn om te gaan. De tickets had ze in de daarvoor bestemde bak gelegd en zouden nu vast worden gecontroleerd en dan waren ze klaar om te gaan. Het duurde een paar minuten toen ze het signaal hoorde dat de shuttle weg zou gaan en hoorde tot haar verbazing een stem die iets van stop riep. Iemand die te laat was en toch nog mee wilde. Hoe typisch. Toch keek ze wel naar degene die binnen kwam lopen. Het was een meisje en ze ging zo ver mogelijk van hen afzitten. Haar hoofd legde ze weer neer op de schouder van Caleb totdat er een bliep kwam. De bliep was maar al te bekend en ze ging recht zitten en maakte haar riem vast. Haar ene hand lag in het nekvel van de kat en de andere pakte de hand van Caleb. Nu zouden ze eindelijk gaan. Ze kon gewoon niet wachten om even te denken dat het zomer was. De motoren zwollen aan en het geronk werd steeds harder. Dat gevoel van kracht ging door je heen en nam je mee naar boven tot het moment dat ze hoog genoeg waren en de bliep weer klonk. Met een snelle beweging was de riem los en kon ze weer lekker gaan zitten. Haar blik richtte zich op die van Caleb. ‘Heb je al vaker gevlogen?’, vroeg ze nieuwsgierig.

Caleb grijnsde om Órelinde's opmerking. "Nee, hij ziet er niet echt betrouwbaar uit vind ik." grapte hij terug en knipoogde richting haar. Toen hij even later op zijn stoel zat en haar hoofd op zijn schouder voelde rustte er enkel nog een warme glimlach rond zijn lippen. Met één arm hield hij haar vast zodat ze dicht tegen hem aan bleef zitten. Het liefst zou hij zo de rest van zijn dagen doorbrengen met Órelinde aan zijn zijde. Nog nooit was hij zo verliefd geweest, of eigenlijk..ook maar verliefd geweest. De kleine, nietszeggende jeugdliefdes van vroeger vergetend natuurlijk. Hij was toen nog maar een jaar of vier en had nog niet het besef van echte liefde. Maar eigenlijk had hij dat op latere leeftijd ook nog niet, zijn hele leven tot nu toe nog niet zelfs. Tot nu..ja..nu wist hij wat liefde was. Nu zou hij in woorden kunnen vangen hoe liefde voelde, hoe Órelinde hem deed voelen. Maar er waren alleen geen woorden voor haar schoonheid, dat bleef iets dat men zelf zou moeten ervaren. Alleen wist Caleb dat niemand Órelinde zo zou kunnen zien als hij deed, niemand kon haar volledige schoonheid aanschouwen dan hij, zelfs als ze dat wilden. Dat kwam omdat alleen hij zo innig en zo puur van haar kon houden en al deed iemand dat ook, het bleef toch anders. Er waren geen klanken waardoor Caleb zou kunnen zingen over haar zachte haar, de lieve glimlach, de warme huid en vooral..haar ogen. Helaas had Caleb de ogen nooit in het echt mogen aanschouwen, hij wist toch hoe ze eruit moesten zien: vriendelijk en met kleine glinsteringen erin die alle duizenden sterren aan de hemel nog konden overtreffen. Het geluid in de shuttle deed hem even opschrikken uit zijn gedachten en zijn riem vastmaken, hoewel het eigenlijk Órelinde was die hem volledig wakker schudde door zich voor een moment terug te trekken maar zich herstelde door zijn hand te pakken. Wat er in de tussentijd allemaal gebeurd was, was compleet langs Caleb heen gegaan, het kon hem ook weinig schelen. Nu had hij de kans gehad om weer even stil te staan bij wat Órelinde echt voor hem betekende en dat was zo veel..zo veel.. Misschien wel meer dan zij kon beseffen. De glimlach op zijn gezicht verbreedde zich toen haar stem klonk. Niet omdat de vraag zo bijster interessant was, maar het was juist haar stem..zoet als altijd. "Ja, zo'n.." begon hij zijn antwoord te vormen. Caleb dacht even na. "Hmm..ik ben de tel al kwijt, maar in ieder geval wel vaker ja. Jij?" Hij kneep zacht in haar hand uit genegenheid waarna hij zijn hand terugtrok om zijn riem los te kunnen maken.

Órelinde genoot van de kracht die de shuttle omhoog stuurde. Ze kon er niets aan doen, maar dat was altijd al een magisch element voor haar geweest. Dit keer kon je de magie en de kracht zelf voelen zonder dat je er iets voor hoefde te doen. De bliep die aangaf dat de riemen weer los mochten worden gemaakt, kwam al snel en met een geoefende beweging maakte ze de riem snel los. Ze glimlachte even om de woorden van Caleb. Als hij de tel al kwijt was dan had hij vaak genoeg gevlogen. ‘Aardig vaak. We zijn tijdens de winters van Erd altijd op Razen en dan nog uitstapjes naar andere planeten en voor danswedstrijden moet je soms ook naar andere planeten toegaan.’ Hoe vaak had ze nu echt gevlogen met een shuttle? Ieder jaar in ieder geval acht keer sowieso voor familiebezoek en dat keer 17 jaar. Dan nog het jaarlijkse uitstapje met de familie was 17 keer 2. En er waren twee danswedstrijden per jaar waarvoor ze moest reizen. Dus nog eens 4 keer 4 jaar. Dat zou het totaal brengen op 186 keer. Wauw. Dat is wel wat meer dan aardig vaak. Ze onderdrukte een grinnik. Op een schermpje voor hen kon ze de reis volgen die ze maakten en ze zouden over vijftig minuten al op Razen zijn. De tijd ging aardig snel als je in een shuttle naast iemand zat van wie je hield. Je kon lekker wegdromen als je dat wilde zonder dat er iets van werd gezegd. Je droomde dan toch ook alleen maar over diegene, maar dat maakt niets uit. In haar schoot kwam de kat overeind en drong zich op op de plek tussen Órelinde en Caleb. Zuchtend ging Órelinde iets aan de kant om de kat erbij te laten. Af en toe was het een vervelend rotbeest, maar ze vond het ook wel grappig om te zien dat Snow White het ook fijn vond om Caleb’s aandacht te krijgen. Maar door Snow White dacht ze aan Razen en wat ze Caleb nog zou moeten vertellen. Het zou wel handig voor hem zijn om dat te weten. Ze aaide Snow White en draaide haar hoofd in de richting van Caleb. ‘Misschien moet ik je iets vertellen over mijn familie.’ Ze lachte even naar hem om te laten zien dat het niet al te erg was. ‘Mijn familie is nogal..’ Ze slikte. ‘We hebben een paar tradities. Dat betekent dat we waarschijnlijk worden opgehaald door onze hoofdbediende. Een wat oudere man genaamd Holly.’ Voordat hij iets over de naam kon zeggen praatte ze al verder. ‘Vraag me niet hoe hij aan die naam komt. Dat weet niemand en hij vertelt het ook niet. Hij zal in ieder geval per se je rugzak aan willen nemen en beledigd zijn als je dat niet toelaat. Hij ziet er oud uit, maar hij is nog erg sterk. En verder zal hij de deur van de koets open willen doen en weer dicht willen doen. Eenmaal in de koets zal ik de rest wel vertellen. Een paar dingen die je absoluut niet mag doen en een paar die je juist wel weer moet doen. Maar je zult zien dat mijn moeder dat zal proberen te vermijden. Ze houdt niet echt van dat stijve gedoe, maar mijn vader juist wel.’ Nu moest ze zuchten. ‘Soms snap ik echt niet hoe die twee nou juist met elkaar zijn getrouwd.’ Haar hand stopte met het kroelen van de kat en ze streek even een onwillige lok uit haar ogen.

Caleb knikte toen hij hoorde dat Órelinde ook al vaker had gevlogen. Dat had hij al zo ingeschat aangezien een nogal onspannen indruk gaf. Haar volgende opmerking deed Caleb wat verbaasd opkijken. Wat wilde ze vertellen over haar familie? Haar lach zei dat het niets ernstig was, maar zodra Órelinde begon over bepaalde tradities brak nog net niet het angstzweet uit bij Caleb. Hij kwam uit een vrij groot, simpel gezin en had ook nog eens totaal geen ervaring met bediendes of Raziaanse en Erdse tradities. De naam van de hoofdbediende ging totaal aan hem voorbij doordat hij zich alleen maar focuste op de belangrijkste informatie. Daardoor zat hij nu volledig naar haar toegedraaid, maar zorgde er wel voor dat hij Snow White niet plette die zich tussen hen in had genesteld. Oké, dus die bediende wilde zijn rugzak aannemen: geen probleem.., koets open en dichtdoen: ook geen probleem (Caleb had overigens ook nog nooit in een koets gereden) en de rest zou hij later wel horen. Voor een moment wist hij niet wat hij moest zeggen. Er waren dus echt een soort regels. Caleb had nooit moeite gehad om regels na te volgen, maar misschien zou hij dan wel wat onbeholpen overkomen doordat hij het totaal niet gewend was. Uiteindelijk knikte haar maar richting Órelinde om te laten weten dat de boodschap was overgekomen. "Oké, heb het begrepen, maar in dat geval moet jij ook eens meekomen naar Nova." Ja, dat zou ook eens leuk zijn! Dan kon Órelinde ook eens meegenieten van alle Novaanse tradities, die niet echt als tradities werden gezien bij de familie Solas, maar misschien wel bij "vreemden".

Terwijl Órelinde vertelde over een klein deel van de tradities die ze thuis hadden, zag ze de uitdrukking op het gezicht van Caleb veranderen. Ze kon niet anders. Ze wist zelf wel dat het maar voor één keer zou zijn. Dan zou het voor haar vader goed genoeg zijn en zou hij hem opnemen als een lid van de familie, tenminste.. als Caleb werd goedgekeurd. Ze zag zelf geen reden waarom hij niet zou worden goedgekeurd. Ze hield van hem en kon niet zonder hem leven, maar haar vader zou waarschijnlijk achter iedere boom een beer zien en Caleb misschien de schuld willen geven van die beer. Ze bleef zoals hij dat af en toe zei, altijd zijn kleine meisje. Ze glimlachte weer bij zijn woorden. ‘Gezellig. Ik kan niet wachten.’ Ze kon inderdaad eigenlijk niet wachten om zijn familie te ontmoeten. Ze wist niet veel van zijn familie net zoals hij haast niets over de hare wist en was best benieuwd op wie hij precies leek. Van wie hij het meeste weg had. Ze draaide zich weer zo dat haar rug in de stoel lag en legde haar arm op de kat om zacht te kroelen. De muziek van de shuttle maakte haar slaperig. Dat had ze altijd als ze in de shuttle zat. Ze werd er ontzettend slaperig van en kon gewoon in slaap vallen. Uiteindelijk werd ze dan wel weer wakker en ondanks het gevecht dat ze nu innerlijk voerde, viel ze langzaam in slaap. Haar ogen sloten zich en ze gleed heel langzaam iets in de richting van Caleb. Haar hand stopte met het kroelen en lag nu stil op Snow White die zelf ook in slaap was gevallen.

Órelinde zat in haar caravan te wachten totdat ze opgeroepen zou worden. Ze zou hierna aan de beurt zijn. Ze had zich al opgewarmd en concentreerde zich totaal op wat ze zodadelijk zou moeten gaan doen. Ze nam iedere beweging, iedere sprong en iedere glimlach door. Ze wist al wie er in de jury zou zitten en moest stiekem lachen. Die had ze al jaren gehad en kende ze door en door. Het zou niet moeilijk voor haar zijn om dit te gaan winnen. Op dit moment was er een groentje bezig. De eerste keer dat ze vuur gebruikte in haar routines wat te merken was aan de reacties van het publiek. Ze hoorde af en toe verschrikte kreten die erop duiden dat het meisje het vuur niet onder controle had. Ze opende haar ogen verschrikt toen ze in een keer de uitbarsting voelde. Ze stond geschrokken op en opende met een ruk de deur van de caravan. Ze zag hoe het meisje verschillende vuurballen met een diameter van anderhalve meter had geworpen en ze niet meer onder controle had. Ze was zelfs bewusteloos geraakt bij de poging. Ze rende in de richting van de arena om bij het meisje terecht te komen. Iemand had de arena al gesloten met magie waardoor de vuurballen niet uit konden breken. Die moesten hun energie verliezen en dan zelf uitdoven. Ze ontweek een paar ballen en liet zich bij het meisje vallen. Ze tilde haar snel op en voelde toen hoe de hitte op hen afkwam. De vuurballen kwamen terug naar degene die ze had opgeroepen. Ze liet het meisje vallen en legde een beschermde laag van vuur om haar heen. Die zou haar kunnen beschermen tegen de hoeveelheid vuur. Nu had ze zelf maar een enkele seconde om de vlammen tegen te houden. Ze kaatste er één weg en liet die rusten en concentreerde zich op de andere ballen. Ze maakte een groot schild voor haar. Ze had voldoende tijd en werkte zich kapot om het schild in stand te houden. Ze had alleen niet door wat er met die andere vuurbal was gebeurd. Die was achter haar verschenen. Geschrokken draaide ze zich om en hief haar handen beschermend voor haar lichaam op. Ze sloot haar ogen en voelde het vuur haar overmeesteren en haar lichaam verschroeien. Door de kracht werd ze naar achteren geworpen en alles werd langzaam zwart toen ze zichzelf op de grond voelde vallen.

Ze opende haar ogen met een ruk, maar ontspande meteen weer. Ze keek even snel naar zichzelf. Geen verbrandingen, niets. Het was een droom geweest. Ze grinnikte. Niet echt de fijnste droom die je rond dit tijdstip kon hebben. Haar hand zocht de vacht van de kat en kroelde weer in de vacht. Ze keek op het scherm. Nog maar vijf minuten vliegen. Had ze zolang geslapen? Ze had in totaal meer dan drie kwartier geslapen terwijl de droom voor haar gevoel maar iets van een paar minuten had geduurd. ‘In ieder geval zijn we er bijna.’, zei ze zacht voor zichzelf.