Ochtendcorvee

Jayro kleedde zich om, dit keer deed hij een blauwe haarband om en bestudeerde zichzelf in de spiegel. Hij zag er goed uit en was niet moe, hij had daarbij heerlijk geslapen. Jayro liet mist bij zijn polsen opkomen en ging vervolgens de deur uit, op naar de Aula. Hier zal hij Ochtendcorvee krijgen van Madeline, stom mens dat. Ze wist helemaal niet wat Jayro had gedaan en vervolgens kreeg Jayro enkel bij het melden al te horen dat hij ochtend corvee moest doen. Jayro zach Madeline al zitten en stapte op haar af.

Madeline was rustig aan het ontbijten. Ze had net haar brood op en was aan haar koffie begonnen toen ze Jayro zag aankomen. ''Mooi je bent er. Je kan direct beginnen. Daar staan de spullen'' zei ze met een hoofdknik naar de schoonmaakspullen. ''Oh ja, je magie gebruiken is verboden bij deze straf. Als je klaar bent in de aula kan de de hal gaan doen'' zei ze tegen Hem en nam nog een slok koffie.

Jayro bleef een stuk of drie seconde staan en trok toen zijn mond open ''Laat me raden, als ik het niet doe word ik geschorst? Jij wist niet wat ik gedaan had toen je me die straf gaf en ik mag geen magie gebruiken? Dan heb je er zelf ook nog eens weinig aan, had me de hele school laten doen met magie, scheelt jou ook nog wat centen. Je bent dom.'' Zijn emotieloze blik was weg, hij leek meer pissig, kwaad misschien zelfs. Daarbij gingen de wolkjes om zijn polsen zo snel dat het meer een grote debiele armband leek. Jayro vervolgde ''Je zei me gisteren dat je me van school kan sturen. Dat je daar genoeg papieren voor had, maar volgens mij ben jij dictator genoeg om me van school te trappen zonder enige reden. Waarom zal ik hier blijven? Ik heb niet echt vrienden, dus een beetje een loze reden. Omdat ik zo veel van jou hou? Lijkt me ook sterk. Voor een papiertje, dat ik later een leuke baan heb? Ik ben niet van de papiertjes, Miss Madeline. Ik kan overleven, waar en wanneer ik wil op de manier waarop ik het wil. Volgens mij is de enige zinnige reden dat ik dan respect krijg op Shadra, maar ik hoef dat respect niet, ik ga liever in Razen wonen!'' Jayro schrok wakker, hij wist de eerste tellen niet eens wat hij gezegd had. In Razen wonen? Had hij het nog over zijn ouders gehad, vaagjes staarde de jongen Madeline aan en voelde een brok in zijn keel opkomen.

Miss Madeline keek Jayro kalm aan en luisterde naar wat hij vertelde. Ze was het wel gewend om dat soort opmerkingen te krijgen van kinderen die van Shadra kwamen. Simpelweg omdat zij nu eenmaal van Nova kwam. Madeline vond het niet leuk. Integendeel zelfs, wat had zij gedaan om die behandeling te verdienen. Alleen omdat ze op Nova geboren was? ''Wat houd je dan nog hier Jayro'' zei ze toen hij was uitgesproken. Ze steunde met haar eleboog op de tafel en haar kin rustte op haar hand. ''Je zei al je redenen om weg te gaan net zelf dus waarom ga je niet?'' vroeg ze kalm. Ze keek even op toen hij over Razen begon. ''Waarom zou je in Razen willen wonen?'' vroeg ze wat verbaasd.

Jayro maakte zijn lippen tot spleetjes en het lukte hem om voor de rest emotieloos te kijken. Het lag inderdaad niet aan Madeline dat ze regelmatig het pispaaltje van Jayro was, sterker nog, het lag niet eens aan haar geboorteplaats. Het lag aan haar functie, Jayro voelde zich niet graag lager dan iemand, hij schopte tegen alles aan wat zogezegd belangrijker was enkel om principes en ja, dat ze uit Nova kwam was mooi meegenomen. Jayro draaide zich om, dit was niet de bedoeling. Razen? Waarom begon hij over Razen. Jayro rende terug naar zijn kamer, hij had de eerste stap gezet, vanmiddag zal hij weg zijn.

Jayro rende de trap op, direct naar zijn kamer gooide al zijn netjes opgevouwen kleding in twee grote zwarte koffers. Een aantal flesjes stapte hij er ook maar in en ging over naar zijn nachtkastje, een vloeistofje voor toveren stopte hij in zijn koffer en gooide een oud papiertje in de prullenmand. Dan het laatste, een foto van Keira en hem, ingelijst in steen. Dit liet hem eventjes wachten, eventjes denken aan wat hem eigenlijk te wachten stond. Welke raket moest hij eigenlijk pakken, die van Shadra of van Razen? Moest hij nu direct zijn moeder zoeken? Moest hij niet even wachten om afscheid te nemen? Jayro bleef in de foto staren, enkele seconden, minuten misschien.

''Keira zou het erg vinden als je zomaar verdween'' zei Madeline die opeens naast Jayro stond. Het leek alsof ze uit de schaduw was gekomen. Maar dat was onmogelijk voor iemand van Nova. Tenzij Madeline niet helemaal eerlijk was geweest al die jaren. Ze stond tegen de muur geleund met haar armen over elkaar. ''Als je haar gedag wilt zeggen. Je mag hier blijven tot je de kans hebt gehad. Niemand verplicht je te vertrekken zonder afscheid te hebben genomen. Maar als je nu weg wilt. Er vertrek over een kwatier een raket naar Shadra en over tien minuten een naar Razen. Aan jou de keus Jayro'' zei ze.

Jayro keek haar niet aan, hij liet enkel de mist om zijn polsen verdwijnen. ''Niemand verplicht je te vertrekken zonder afscheid te hebben genomen.'' Zei Madeline. Jayro sloeg zijn ogen neer, hij had het kunnen weten. Dit was de druppel, hij moest gaan. Toen Jayro drie was en voor het eerst over de school hoorde kon hij het niet uit zijn kop zetten leerkracht te worden, nu moest hij dit uit zijn kop zetten. De school laten voor wat het was. Een nieuw leven zoeken en hopen dat hij het waar kon maken te overleven zonder hulp. Een zoektoch naar zijn moeder wellicht? Jayro hield zijn tranen met behulp van magie tegen, maar wist dat hierdoor zijn iris zwart ging kleuren een kwestie van Madeline niet meer aankijken.
Zal Keira nog komen? Was het de moeite waard om te blijven? Jayro begon zich van alles af te vragen, maar zweeg. Zijn ogen nog altijd gericht op de foto van Keira.

Madeline had echter zijn iris al gezien. ''Jayro, zo bedoelde ik het niet'' begon ze. Ze zuchtte even. Ze kon het niet goeddoen bij Jayro. ''Laat maar zitten'' momnpelde ze. Daarna draaide Miss Madeline zich om. Ze liep de trap weer af terug naar de aula. Zij was niet Jauro`s moeder. Dat zou ze ook nooit worden. Ze mocht zich niet zo met hem bemoeien daar had ze het recht niet toe. Misschien moest ze wat meer afstand van hem nemen. Weer terug in de aula schoof ze met magie alles aan de kant. Meestal ging ze magie oefenen als ze afleiding nodig had. Een zilveren ring verscheen om haar heen terwijl ze in gedachte de spreuk uitsprak. De ring verdween weer en er verschenen lichtbollen om haar heen. Ze liet de bollen ronddraaien en vreemde tekens in de lucht schrijven. Zo ging ze nog even door met oefenen.

''Je bedoelde het niet, wat bedoelde je niet?'' Vroeg Jayro, ze had immers toch niets fout gedaan? Een keer niet. Jayro keek achter zich, maar ze was er niet meer. Weer één van haar vage trucjes? Jayro wachte niet af tot ze terug verdween, hij stond op en liep de kamer uit, de trap af. Hij had geen idee waar ze uit kon hangen, maar moest haar vinden. De jongen sloeg de laatste vijf treden over, sprong op de grond en klopte aan bij haar kantoor. Voorzichtig deed hij open, maar niemand te bekennen. ''De aula?'' vroeg Jayro zichzelf hardop af en liep voorzichtig de aula in, waar hij naar de rug van het schoolhoofd keek en hij in kleermakerszit ging zitten. Hij besloot te wachten tot ze klaar was en klapte toen zachtjes een aantal keer in zijn handen, niet sarcastisch, zelfs niet onvriendelijk. Jayro stond op en liep zachtjes en nu toch ook twijfelend naar haar toe. ''Ik ehm...'' nogmaals aarzelde Jayro en hij beet op zijn onderlip zachtjes vroeg hij ''Ben ik eraf getrapt?''

Uiteindelijk liet Madeline de lichtbollen een voor een uit elkaar spatten. Pas daarna hoorde ze geklap. Het klonk zacht, niet sarcastisch en al helemaal niet onvriendelijk. Miss Madeline was dus volkomen verbaasd toen ze zich omdraaide en Jayro zag. Ze zuchtte even. ''Je mag het watjes van Nova gedrag noemen maar nee. Ik zou je liever hier zien slagen dan vertrekken'' zei ze. ''Maar ik wil wel dat jij je dan ook hier op je plaats voelt'' zei ze. Ze had wel zo`n gevoel waarom Jayro altijd ze vervelend deed. Ze had precies hetzelfde gehad vroeger bij haar leraren. Ze kon er niet tegen als er iemand boven haar stond. Als iemand de baas over haar probeerde te spelen. En ze vermoedde dat Jayro precies zoiets had. ''Jayro, zou je het leuk vinden om een beetje te helpen in de school als een soort assistent, van mij of van andere leraren?'' vroeg ze na even te hebben nagedacht.

Jayro slikte, maar besloot te zwijgen. Van binnen was hij echter heel gelukkig. ''Ik eh...'' begon hij nogmaals ''ja, dat zal ik leuk vinden. Ik'' toen haakte Jayro af, hij had zichzelf nog nooit zo verlegen gezien, laat staan tegen zijn schoolhoofd. De jongen slikte en keek naar de grond, hij vroeg zich af of zijn zwarte iris al weer groen kleurde. ''Graag, maar wat wil je zoal dat ik doe en niet doe? Is dat voor erbij en...'' Jayro stopte even met praten. Waarom hij dit deed wist hij niet, enkel omdat hij de drang voelde om het te vertellen misschien. ''Ik ben half Razen. Mijn moeder is niet dood. Althans niet dat ik weet.'' sprak Jayro zacht. Waar was dit nu weer goed voor? Vroeg Jayro zich af.

PROFILE MAGICIAN