Met sloffende passen liep hij de grote centrale deur van de school uit, gekleed in een simpele joggingsbroek en een shirt. Met een paar eenvoudige schoenen eronder liep hij door de sneeuw naar het grasveld, zocht een grote en vrije plek om te kunnen trainen. Elke stap die hij zette deed de sneeuw smelten, waardoor algauw zijn weg zichtbaar werd door gaten in het pak sneeuw, waar het gras zichtbaar werd. Hij ademde uit, staarde even doelloos naar zijn adem die zich in een wolk van damp zichtbaar was waarna zijn groengele ogen weer over het terrein gingen. Zijn passen werden langzamer, zijn blik zoekender waarna hij stil stond. 'Moet lukken,' mompelde hij, duidelijk in zichzelf gekeerd. 'Bagger sneeuw,' vervolgde hij zijn gedachtes hardop, verplaatste zijn energie naar zijn voeten waarbij langzaam de sneeuw rond hem heen smolt onder de warmte die vrij kwam. Met een tevreden glimlach op zijn goedgebouwde gezicht keek hij naar het brede resultaat van een grote, sneeuwvrije cirkel. Als laatste voorbereiding trok hij zijn shirt uit, kwam zijn brede en goedgevormde borstkas zichtbaar. Geen kou leek hem te kunnen deren, daar had hij zo zijn trucjes mee. Al gauw sloten zijn ogen, werd zijn lichaam soepeler onder de kleine bewegingen die hij maakte. Steeds groter, uitgebreider werden zijn handelingen, duidelijk zichtbaar dat hij bezig was met een vechttechniek. Zijn handen dan weer in vuisten, dan weer uitgestrekt totdat rond zijn vingertoppen de kleine vlammen leken te ontstaan. Hij draaide op zijn voeten, verplaatste ze in een vliegensvlugge dans die hij bijna de gehele tijd met gesloten ogen vervolgde. Zijn armen bleven bewegen, bewogen mee onder de gedetailleerde bewegingen van zijn gehele lichaam waarbij elke beweging als zijn handen zich verplaatste de strepen van vuur mee kwamen. De bron van deze slierten waren zijn vingers, zijn ogen nog steeds gesloten terwijl de tijd verstreek. Zijn spieren zichtbaar rollend onder zijn huid, zichtbaar hoe ze zich omstebeurt aanspande onder deze techniek. De slierten vuur werden groter, breder totdat ze twee keer de lengte van Bellingar hadden aangenomen en als sierlijke linten mee leken te gaan. Er middenin ging hij ongestoord door met de bewegingen die steeds meer op een dans gingen lijken, gebruikte zijn gehele lichaam in het proces. De oranje gloed van de vlammen weerspiegelde op zijn bezwete huid, leken hem te verzwelgen in de vuurwolk die zich om hem heen creëerde. De slierten leken samen te komen, werden een geheel die hij nu alleen nog met sturing bestuurde. Het uiteindelijke resultaat was er nog niet, deze training om de eenheden in het lichaam op de zelfde hoogte te brengen was nog niet geheel klaar. het balans te versterken en te perfectioneren was het doel, daarbij de grootste dingen te creëren.

Een tussenuur, alweer. Het leek wel of alle leerkrachten een winterdip hadden. Met haar schoudertas om haar schouders. Ze had een simpel rokje aan met kousen tot aan haar knieën. Een simpel jasje die haar warm hield tegen de kou. Quinty schoof de schooldeuren open en stapte de kou in. Een prachtig pas was vrij. Zou dat het sneeuwscheppen zijn geweest van Jaydon.. Of.. Nee dat kon niet. Het was gesmolten ij. Duidelijk te zien aan de natte ondergrond. Voorzichtig volgde ze het pad. Dat na een paar minuten lopen uitkwam bij het grasveld. Van een afstandje bleef ze naar een jongeman kijken, die halfnaakt, als je het haar vroeg, stond te dansen? Zo leek het in ieder geval. Quinty's steile haren hingen sluik langs haar gezicht, dat erg bleek uitviel. Was het iets dat typisch was voor Shadranen... Of hoorde het gewoon bij Quinty. Slierten van vuur gingen alle kanten op voor haar. Waardoor ze een stap naar achter moest zetten. Geruisloos keek ze toe naar de bewegingen die de jongeman voor haar maakte. Een glimlachje kwam om haar lippen te liggen. Ze bleef een poosje kijken toen ze zachtjes wat begon te zeggen. "Ziet er goed uit." Ze glimlachte vriendelijk. Hoewel je het op meerdere manieren con opvatten wist Quinty niet goed welke ze zelf bedoelde. Was het eerder van.. Zijn lichaam zag er goddelijk uit.. Of toch de oefeningen zagen er goed uit. Zachtjes beet Quinty op haar lip. "Ik hoop niet dat ik je stoor?!" Sprak ze met een zachte warme en vriendelijke stem. Ze deed een stapje dichterbij. "Ik ben Quinty. De lastpost die je komt verstoren.." Ze glimlachte en keek hem aan. Ze hoopte ten eerste echt dat ze hem niet had laten schrikken, en ten tweede dat ze hem niet stoorde. Anders kon ze zo weg zijn. Al viel dat figuur voor haar wel onwijs op.

-- May I?

~ tuuuurlijk!

Zijn ogen gesloten, geen enkele aandacht bij de buitenwereld zwaaide hij door, bracht zijn bovenlichaam naar voren om dan weer om te draaien. Zijn rug weer te strekken, zijn armen mee te nemen en de passen te voltooien. Een trainingstechniek, iets wat hem was opgelegd altijd te onderhouden. Maar ook een manier om te ontspannen, zijn geest even af te halen van alles wat hem bezig hield. Ver weg hoorde hij een stem in zijn gedachte, reageerde er niet op, kon er eigenlijk niet op reageren. Zijn borstkas gespiegeld onder het zweet, zijn wenkbrauwen die zich langzaam naar elkaar trokken in een gespannen frons uit pure concentratie. Voor een moment leken zijn bewegingen te versnellen, hoorde niet het meisje dat zich voorstelde en haar verontschuldigingen maakte. Krachtig stapte hij naar voren, boog wat door zijn voorste been heen waarbij hij met een grote kracht zijn armen naar voren uit strekte, zijn handen tot vuisten gebald en zijn blik die open schoot, gericht op de hemel. In die zelfde seconden opende zijn mond onder de onderdrukte hijging van zijn ademhaling. Het vuur was in die zelfde korte tijd naar voren geschoten, volgde alsof Bellingar zelf het vuur was de richting van zijn armen. Bijna suizend verplaatste het zich, schoot met een brullende kracht naar de hemel. In de vlammen vormde zich in een noodgang de gedaante van een draak, de lange en geschubte hals van het dier waaraan de machtige kop zat. De bek geopend met de scherpe tanden onder de woedende blik van het dier. Hij verdween weer in de vlammenzee die zich de lucht in schoot, waarna de vuurzee leek te doven vanaf Bellingars vuisten langzaam omhoog werkend. Nu pas was zijn zware ademhaling hoorbaar onder zijn op en neer verende borstkas, was het parelende zweet op zijn blote huid zichtbaar. Zijn armen zakte zich uit de krachtige maar gracieuze houding, steunde met zijn hand op zijn knie waarna hij zichzelf opdrukte en zijn rug strekte. Zijn hand gleed door zijn haar, verplaatste de blonde plukken naar achter totdat ze weer eigenwijs terug vielen in de nonchalante warrigheid. Pas nu werd de gedaante zichtbaar voor hem vanuit zijn ooghoeken, draaide hij zich een stukje naar het meisje om en keek haar met een wat verbaasde blik aan. Hij leek weer tot zinnen te komen, waarbij er een vriendelijke maar charmante glimlach op zijn lippen speelde. 'Hallo daar,' glimlachte hij, iets wat duidelijk maakte dat hij haar woorden daarvoor totaal niet gehoord had. Zijn blik bleef vrolijk op haar hangen, had zijn handen in zijn zij gezet. Totaal geen last van de winterse kou, stond daar geduldig in zijn joggingbroek en ontblote bovenlijf. 'Het is dat openingszinnen zo afgezaagd zijn, anders had ik nu de beste gebruikt,' ontblote zijn tanden in de grijns terwijl hij naar zijn shirt liep. Rustig haalde hij de stof langs zijn lichaam, ter poging om het zweet wat weg te halen. 'Moet je niet achter het warme haardvuur zitten met dit weer?' hij draaide zich weer om, haalde een schuine glimlach omhoog bij zijn vraag.

Al snel na haar woorden bleek hij niks gehoord te hebben. Dit merkte Quinty, ten eerste omdat hij niks terug zei en ten tweede omdat hij diep, heel diep in zichzelf gekeerd was. Quinty grinnikte even en keek toe hoe hij, voor haar doen, wild bezig was. Maar wat hij nou precies deed.. Dat kon ze met geen mogelijkheid zeggen. Behalve dat ze met haar ogen bleef hangen op dat gespierde bovenlichaam. Toen ze zichzelf erop betrapte schudde ze even met haar hoofd om haar ogen er van af te scheuren. Djees. Ze bewonderde alle vuur slierten en alles wat er volgde met het vuur. Duidelijk een Raziaan. Die had ze nog niet eerder gezien hier. En zoals hij het demonstreerde was het een mooie magie om te oefenen. Zonder het echt door te hebben stopte de jongeman met zijn oefeningen. Een begroeting kwam uit zijn mond, waaruit Quinty opmaakte dat hij haar niet had gehoord de eerste keer. En alsof zij nog geen een keer had gesproken zei op een warme zachte manier; "Heey." Ze glimlachte waarna ze haar ogen even op zijn gespierde lichaam liet glijden. Haar ogen gingen weer om hoog waarna ze haar rokje strak trok, en zelfs dan was het nog een kort ding. Ze grinnikte bij zijn woorden die niet veel later volgde. "En welke zou dat dan geweest zijn?" Vroeg Quinty met een iet wat ondeugend stemmetje.. Hij wist haar aandacht nu wel te trekken. Ook met zijn actie om het zweet van zijn lichaam te halen met het shirt. Voorzichtig, waarom ze dat zo deed wist ze niet, stapte ze wat meer in de richting van de jongen. Misschien omdat het anders raar stond.. Wie praat er nou met iemand die meters verder staat. Bij zijn vraag keek ze een beetje verbaasd. "Geen enkel weer houd mij tegen." Ze glimlachte even haar rij tanden bloot. "Als ik de hele dag binnen moet zitten kan je me uiteindelijk wegdragen als een verlept plantje." Quinty grinnikte even en kon zich daarna wel voor haar kop slaan. Wat was dat voor een idiote zin. Alhoewel het was natuurlijk wel iets prachtigs voor haar om te verzinnen, als ze er zo over dacht. En trouwens. Winter, nee sneeuw, had altijd iets bijzonders. En met de sneeuw had haar haar altijd zo'n leuk contrast. Het pikzwarte tegen het witste van het witst. "En jij hebt het vast niet koud." Concludeerde ze terwijl ze haar ogen even over het ontblootte bovenlijf liet gaan. "Ik wou dat ik die krachten had. Nooit meer kou.." Ze glimlachte even en trok haar jas wat verder dicht. Niet dat het veel uitmaakte. Ze had beter een broek aan kunnen doen om het niet koud te krijgen.

Zijn mondhoeken krulde nog iets verder omhoog bij haar warme begroeting, liet zijn eigen charme het werk doen terwijl hij zich naar haar toe draaide. Een perfecte, tweede deel van de dag. Een goedgelopen training, hoewel hij deze eigenlijk nog wilde voorzetten, en de aanwezigheid van een meisje zoals zij. Haar afdwalende blik was hem niet ontgaan, leek niets merken dat hij dit opgemerkt had waarbij hij haar aan bleef kijken. Een grijns speelde op bij haar vraag, waarna er een korte lach uit zijn keel omhoog steeg. 'Geen een is goed genoeg voor een prachtig schepsel als jij,' knipoogte hij waarna hij zijn shirt pakte en zijn lichaam afdroogte. Altijd leuk, meiden die erop in gingen. Des te leuker voor hem. Toen hij zijn groengele ogen weer op haar richtte merkte hij niet dat ze dichterbij was gekomen. 'Dat zou een inbreuk zijn op je prachtige uiterlijk,' klonk het haast geschokt toen hij haar woorden hoorde, was in zijn beweging blijven hangen met zijn ene hand op zijn borst waarin het shirt geklemd was. 'Een roos mag niet verleppen,' grijnsde hij nu, met een bijna speelse schittering onder zijn charmante blik. Even gleed zijn blik weer terug naar zijn eigen handen, waarmee hij nog steeds zijn ontblote lichaam afdroogte. Bij haar vraag sloeg hij zojuist het shirt over zijn schouders om het daar te laten hangen en zijn aandacht weer op haar te richtten. 'Valt het op?' klonk het onschuldig onder zijn brede grijns. Bij haar volgende opmerking bleef hij even stil, waarna er een schuine maar aanlokkende glimlach op zijn lippen speelde. Langzaam strekte zijn armen zich wat uit naar buiten. 'Als je warmte zoekt kan ik je die geven,' een kleine glimlach lach op zijn lippen, elke speelsigheid was weg, had plaatsgemaakt voor charme. Haar kleding hielpen niet echt om de warmte bij je te houden, maar je hoorde Bellingar niet klagen. Liever dit, véél liever dit dan een lange broek en een trui. Dit was veel leuker om zijn blik overheen te laten glijden.

Quinty bloosde lichtjes bij zijn compliment. Hoewel ze haar bedenkingen had bij de jongen, en totale charmeur. Ze glimlachte naar hem bij de woorden die volgde. Ja een echte charmeur. Dat is haast niet aan te ontkomen. Ze lachte zachtjes bij zijn, waarschijnlijk, sarcastische vraag. "Nou eigenlijk.." Ze grinnikte zachtjes en stak haar tong uit. "Ziet het er niet slecht uit." Ze richtte haar ogen even naar de lucht en daarna weer naar de jongen. Hij had het eerder niet gehoord, waar Quinty best blij mee was, maar ze wist het nu er alsnog uit te gooien.. Maar of dat slim was... Bij zijn uitgestrekte armen keek ze hem vragend aan waarna hij het uitlegde. Ze grijnsde. Dit was wel erg makkelijk om aan te nemen.. Alleen al die blik die hij schonk. Daar zou je van kunnen smelten. Een en al charme die bleken te werken. Quinty strekte haar arm uit en greep met haar hand die van de jongen. Joost wist misschien waarom. Want een naam van die charmeur, die er echt goddelijk uit zag, had ze niet. En ze kon zo iedere ouder wel horen in haar oren, hetzelfde als die van haar die het nu zowat gilde in haar hoofd. Dat ze moest oppassen en niet zomaar iets aan nemen. Maar dit kon ze toch niet laten staan. Dit was tig keer beter dan die lozer uit Nova. Jaa dit was véél beter. Ze glimlachte waarna ze wat dichter naar hem toe liep. Ja er was geen twijfel mogelijk. Nu was Quinty pas blij dat ze een stom tussenuur had. Dit was veel beter dan een tussenuur.

-- sorry voor de laatste reactie.. mijn inspi was nogal op... Hoewel dit ook niet echt een top post is.. sorry.

Haar blozende reactie op zijn complimenterende woorden deed zijn mondhoeken omkrullen in een warme glimlach. Een warmte die plots door de charmante blik in zijn ogen doorscheen, haalde zijn blik niet van het meisje af terwijl hij de vraag stelde. Zijn glimlach monde uit in een brede grijns bij het horen van haar woorden. 'Zulke mooie woorden van een meisje als jij, het doet mijn hart smelten,' sprak hij zachtjes, waarbij hij charmerend op een hoffelijke manier een klein buiginkje maakte, daarbij zijn shirt dat over zijn schouders was gedrappeerd vasthoudend zodat het niet viel. Toen hij weer omhoog kwam blikte hij tussen een paar goudblonde lokken naar het meisje, zijn blik bijna starend. Na zijn voorstel bleef hij geduldig afwachtend staan, zijn armen uit elkaar gestrekt alsof hij daar terplekken wilde omhelzen. De warme blik leek sterker te worden toen ze blijkbaar mee ging in zijn voorstel, deze niet afsloeg als de meeste meisjes zouden doen. Zijn vingers gleden tussen die van haar toen ze haar hand in de zijne legde, waarna hij een stap naar voren zette en haar zachtjes naar zich toe trok. Een vloeiende beweging alsof het al meerdere keren geoefend was, een danspasje uit een stukje tango. Zijn blik had hij niet van haar af gehaald, liet zijn andere arm langzaam en rustig om haar middel glijden zodat de voorkanten van hun lichamen tegen elkaar aan drukte. Zachtjes hield hij haar vast, keek glimlachend op haar neer. 'Zo beter?' vroeg hij, had haar andere hand nog vast waarbij hij hun armen naar beneden liet hangen. 'Zou ik nederig de naam van deze prachtige roos mogen vragen?' klonk zijn stem zachtjes, had zijn groengele ogen nog steeds in die van haar gericht. Hield zijn blik op haar gericht alsof ze het enige waardige was wat zijn aandacht mocht hebben in de wijde omtrek.

Maakt niet uit . Kan er genoeg mee ;D

Zijn warme blik straalde zoveel meer charme uit. Meer dan alleen die charmante blik van eerder. Het moest wel iets met je doen als iemand zo naar je keek. Toch? Ze giechelde bij zijn woorden over haar compliment naar hem toe. Ach het was alleen maar de waarheid. Dat lichaam zag er goddelijk, nee nog meer dan goddelijk, uit. Die spieren alleen al. En waarschijnlijk was hij ook een goede heer, zoals hij een klein beetje boog. Je kon er spontaan verliefd op worden. Als dat maar niet gebeurde. Ze kende hem nauwelijks. En trouwens. Misschien was hij wel anders dan hij zich voordeed, die charmeur. Alles kon toch. Ze liet een kleine kreet ontsnappen uit haar keel toen hij haar naar zich toe trok. Quinty liet zich soepel mee gaan. Zijn vingers verstrengeld met die van haar. Ach die warmte bron in dit koude weer zou vast prettig zijn. Hoewel dit totaal geen actie was voor Quinty, liet ze zich opwarmen door de warmte die hij uitstraalde. Ze voelde een hand van hem om haar middel. En ze betrapte zichzelf met het opsnuiven van de lucht, en daarbij zijn geur, die, ondanks het afgedroogde zweet, nog steeds vermakelijk rook. Bij zijn vraag glimlachte Quinty gemakkelijk. "Heerlijk." Hoorde ze zichzelf zeggen en lachte zachtjes. Ze herkende zichzelf totaal niet. Het was iets wat die jongen deed. Ze liet haar overgebleven hand om zijn middel glijden. Ze genoot van de warmte die ze kreeg en voelde de eerdere koude buitenlucht niet meer. "Of ik een prachtige roos ben weet ik niet, maar mijn naam is Quinty. En zou ik dan de naam van deze charmeur weten?" Quinty's stem klonk zachtjes en warm. Iets wat ze normaal niet snel liet horen, eerder een stem die wat killer was. Quinty keek omhoog en kruiste de groengele ogen van de jongen waar ze mee in een omhelzing stond. Hoewel Quinty zich van binnen wat verward voelde straalde ze het niet uit. Eerder warmte en genegenheid met een vredige glimlach om haar lippen.

-- pff.. Is best moeilijk om te typen met net gelakte nagels die eigenlijk nog goed moeten drogen en die je niet wilt beschadigen xD

Tussen zijn warme blik door sprong er voor een moment de vrolijke grijns op zijn lippen, ontblote zijn tanden bij het horen van haar kleine gilletje toen hij haar zachtjes naar zich toe trok. Misschien was het toch iets te hardhandig geweest, had hij naar haar toe moeten lopen en zijn armen om haar heen moeten slaan. Maar ach, hij had haar nu in ieder geval vast. Ontspannen bleef hij staan, hield haar zachtjes tegen zijn ontblote bovenlijf aangedrukt. Terwijl hij op haar neer keek glimlachte hij weer naar haar toen ze reageerde op zijn vraag. 'Daar doe ik het voor,' glimlachte hij naar haar, zijn stem zachtjes alsof een zachte fluistering nu alleen maar nodig was met deze kleine afstand. Zijn hand gleed, alsof hij het zelf totaal niet doorhad, zachtjes over haar onderrug. 'Quinty,' mompelde hij haar naam zachtjes na. 'Autsj,' weerklonk zijn stem met een brede grijns bij het horen van haar bijnaam voor hem, als teken dat het woordje 'charmeur' hem werkelijk diep in het hart raakte op een pijnlijke manier. 'Bellingar Cruentus. Maar je mag me noemen zoals je wilt,' knipoogde hij daarna met een glimlach. Bijnamen zoals 'Prins op het witte paard' of 'Hemelse Man' vond hij ook niet erg. Wat ze er maar van wilde maken. Langzaam liet hij haar hand los, bracht deze omhoog om met zijn duim over haar wang te strelen. 'Dat meisjes als jij nog wild rondlopen, het is een gruwelijk feit. Jullie zouden moeten opgesloten worden, anders zou elke man het straks begeven onder jullie hemelse stralingen,' mompelde hij zachtjes, liet zijn blik over haar gezicht glijden om daarna zijn ogen weer op haar te vestigen. Een glimlach speelde op zijn lippen. 'Is het niet beter dat ik je naar binnen breng? Voordat je straks kou vat, ik weet niet hoezeer ik je kan beschermen tegen de winterse kuren van Moeder Natuur,' glimlachte hij, hield zijn lichaam evenals zijn gezicht dichtbij.


Fhahahaha xD. Ik lak mijn nagels nooit, veel te onhandig

Quinty bleef ontspannen staan. Er was iets met die jongen dat ze niet kon beschrijven. Hij straalde een soort rust uit. En warmte. Maar toch vertelde haar intuïtie dat ze moest oppassen. Misschien was het wel door zijn uitstraling, of juist door hoe hij zich gedroeg. Of door de acties. Er was iets. Maar wat, dat wist ze niet. Toen hij haar naam herhaalde knikte ze. "Jup." Zei ze kort erna. Waarvoor hij die autsj zei wist ze niet precies maar voor ze er naar kon vragen ging hij al verder. Ze grinnikte bij zijn opmerking. Elke naam die ze zou willen zeggen.. Dat was toch wel iets wat ze niet kon afslaan, zo'n aanbod. Een rilling ging over haar rug toen ze merkte, en dat merkte ze vrij laat pas, dat zijn hand over haar rug op en neer ging. Zijn andere hand liet hij los om over haar wang strelen. Ergens voelde het fijn, want ze had het een lange tijd niet meer gevoeld. Maar aan de andere kant voelde het ook raar. Iemand die ze totaal niet kende, streelde haar wang en haar rug. Bij zijn opmerking grinnikte ze even. "Maar wat nou als al die meisjes zoals ik nou opgesloten waren. Dan zullen al die mannen het begeven omdat ze dat juist missen. En wie let er op al die meisjes zoals ik.. Voor ze elkaar afmartelen door de stralingen die van ons af komen? Dan heeft uiteindelijk niemand er meer iets aan, aan ons bestaan." Ze grinnikte en glimlachte. Ze haalde lichtjes haar schouders op bij zijn opmerking. Ook als hij er niet was geweest had ze een koutje kunnen oplopen. "Wil jij soms naar binnen? En tegen een koutje kan ik wel, denk ik." Ze vestigde haar ogen in de zijne. Lichtelijk verward van wat ze moest denken en wat ze moest doen.

Haar ontspannen houding, een houding waar hij bijna altijd naar streefde zodra hij op een meisje afstapte. Hoewel de blozende wangen en de zenuwachtige gegiechel ook een streling van zijn hart waren op Bellingars manier was dit ook wel eens prettig. Zonder het echt op te laten vallen had zijn strelende hand op haar rug haar wat dichter tegen zich aan getrokken. Hij kon nu, als ze niet meer op zou kijken naar hem zijn lippen makkelijk tegen haar voorhoofd kunnen leggen. Maar zijn warme blik bleef naar beneden gericht, in haar ogen gelijmd om elke verandering te kunnen zien. De kalme glimlach lag nog steeds op zijn lippen, trokken iets verder door tot een schitterende grijns waarbij zijn ogen lichtjes twinkelde bij het horen van haar antwoord. 'Wat zou ik graag de bewaker willen zijn dan,' beantwoorde hij haar eerst zachtjes. Al die prachtige meiden bij elkaar, en hij mocht er heel de dag naar kijken om ze te bewaken. 'Daarbij zal ik je komen redden, Quinty,' sprak haar naam zachtjes uit, de aandacht geheel op haar leggend. 'Zo'n tergend pijnlijke ervaring dat jullie er allemaal niet meer zijn wil ik niet op mijn geweten hebben. Iemand moet toch jou beschermende ridder zijn,' zijn stem bijna fluisterend bij het laatste, had zijn grijns af laten zwakken naar een vage glimlach waarbij hij haar nog steeds aankeek. Door de afgezwakte glimlach leken zijn worden opeens aardig serieus, zijn warme blik erbij konden verschillende redenen hebben. Welke zij wilde opvatten, dat liet hij maar aan haar over. Waarschijnlijk zou hij toch met alles meespelen, al was dit alles maar voor één keer. Zijn hand die daarnet over haar wang had gestreeld was weer naar beneden gezakt, kwam ook om haar middel heen te liggen zodat hij haar in zijn armen had. Alleen Quinty's armen waren het bewijs dat dit alles waarschijnlijk maar vanaf één kant kwam. 'Ik maakte me zorgen om jou, maar je bent blijkbaar een sterke vrouw. Prachtig,' zijn mondhoeken glimlachte weer bij zijn antwoord. 'Misschien moet ik mijn shirt maar weer aantrekken, ik denk dat er van trainen niet veel meer gaat worden met een intrigerend gezelschap als jij,' knipoogde hij naar haar, liet de keuze of hij zich weer aan zou kleden volledig bij haar. Als ze wilde, kon ze alle touwtjes in handen nemen.

Quinty probeerde juist vragen te stellen waar hij, als hij was wat zij dacht, bepaalde antwoorden op ging geven. Hoewel hij elke keer perfect antwoorde, had Quinty toch haar twijfels bij die goddelijke jongen voor haar. Hij antwoordde te makkelijk en te goed. Alsof hij hier in zijn hoofd al alle antwoorden op alle vragen die hij zou kunnen krijgen had. Ze glimlachte, en met die warme blik wilde ze bijna niet geloven in haar twijfels, maar alles ging zo ontzettend makkelijk bij hem. De sfeer die er hang, de blikken en de acties. Alles ging te makkelijk. Alsof hij dit al zo vaak vaker had gedaan. "Zorgen over mij hoef je echt niet te hebben. Ik red me wel." Zei ze met een vriendelijke glimlach om haar lippen. Bij zijn volgende opmerking knikte ze. "Misschien wel handiger, als sporten is het slecht voor je spieren als je zo blijft staan. En dat is volgensmij niet waarom je ging trainen." Ze knipoogde terug. Voorzichtig liet ze hem los en trok haar tas weer recht over haar schouder heen. Haar jas trok ze wat dichter toen ze de kou voelde die nu tegen haar aan kwam. Haar rokje trok ze recht en naar beneden, terwijl ze naar de jongen voor haar keek. Het was een apart persoon, dat zeker. Misschien was dit toch echt te beste beslissing al wilde Quinty maar al te graag zo blijven staan. Ze probeerde tegen haar gevoel zeggen dat ze moesten nokken. Die jongen kwam te gladjes over. Alsof hij alles al een keer, meerdere keren, had mee gamaakt. De antwoorden die hij gaf waren zo gevormd dat ze perfect waren. Zo dat ze je hart konden doen smelten. Iets waar Quinty, na haar vorige vriend, zichzelf zo veel mogelijk voor probeerde te beschermen.

Kalmpjes bleef hij op haar neer kijken, hield zijn armen om haar heen geslagen om haar dichtbij te houden. 'Ga je me nou het leukste ontnemen, wat kan ik anders als je vanaf vandaag alleen maar in mijn gedachtes rondspookt?' vroeg hij zachtjes, had zijn blik omhoog gebracht naar de lucht terwijl hij sprak, waarna hij haar weer aankeek met een droevige en vragende blik. Elke zin zorgvuldig gekozen als antwoord op haar woorden, elke blik en elke strelende handeling van zijn hand bijna onzichtbaar over haar rug overdacht. Toen ze knikte op zijn vraag of hij zijn shirt maar weer aan moest trekken kwam er een kleine grijns op zijn lippen. 'Ik hoop dat je het alweer warm genoeg hebt dan,' zei hij waarna hij langzaam zijn armen losmaakte rond haar middel, duidelijk aangevend dat hij haar liever nog langer tegen zich aan had gehad. Rustig pakte hij het shirt van zijn schouder waarna hij het weer aandeed, zijn blonde haar nog wat warriger doordat het shirt over zijn hoofd wreef. Hij trok zijn shirt weer recht, zodat niet de helft nog opgerolt zat en zijn kleding nog geen zin had waarna hij zijn handen kalmpjes in zijn zij zette en zijn groengele ogen weer op Quinty richtte. 'Op welke etage slaap je?' vroeg hij uiteindelijk kalm waarbij hij zijn lichaam weer naar haar toe draaide en zijn hoofd wat schuin kantelde.