Met een warme over de rechterkant van Nearvus zijn lichaam van de kachel lag hij languit op zijn buik voor de haard een boek te lezen. De etage was leeg. Er waren vrij weinig mensen op de Vuur etage. Het was al dinsdag en ze hadden nog steeds geen rooster. Ze waren al in het midden van een schooljaar op school gekomen en dat ze nog geen rooster hadden ergerde hij zich best wel aan. Met zijn linkerhand haalde hij even de haren uit zijn gezicht en streek ze soepeltjes achter zijn oren. Zijn groengele ogen weer terug gevestigd op het boek en zijn vele regels. Zijn ogen gleden er soepeltjes en snel over de regels heen. Zijn rechterhand stond iedere keer al klaar om de bladzijde om te slaan. Hij hief zijn hoofd even op van het boek en keer de haard in. Het vuur was wat minder geworden. Voorzichtig als een kindje legde Near het boek op de grond en ging op zijn knieën zitten. Hij pakte een stuk hout uit de ketel naast de haard en gooide die er op. De vlammen omsloten al snel het blok hout en al snel begon het te branden. Eventjes bleef hij naar het vuur staren. Bellingar zou zo wel terug zijn. Ik vraag me af wat hij vandaag gedaan heeft. gingen zijn gedachtes rustig door zijn hoofd. Hij had Bellingar sinds het ontbijt niet meer gezien. Voor de verandering was Near maar na het ontbijt terug naar de etage gegaan. Heel de dag was er niemand anders geweest als Near. Strekkend strekte Near zijn handen naar voren en ging langzaam om hoog. Een paar kleine knakjes waren te horen vanuit zijn ruggengraat. Hij liet ze weer zakken en ging weer terug op zijn buik liggen voor de haard. Het was rustig en stil op de etage. Alleen het knappende vuur en af en toe een leerling die over de trappen liep waren te horen. Een zacht klikkend geluid was te horen en Near keek even om. Zijn perfecte spiegelbeeld stond in de deuropening in liep de etage op. Hij draaide zijn hoofd terug naar zijn boek. 'Welkom terug.' zei hij met een neutrale stem. Zijn ogen gleden weer over de regels heen, maar luisterden wel naar Bellingar's woorden.

[Near, Bell en misschien Sheena]

Met een zucht drukte hij de klink van de etagedeur open, waarna Bellingar snel naar binnen glipte. De warmte begroette hem verheerlijkend, was blij dat het haardvuur altijd brande. Zijn blik viel op zijn spiegelbeeld bij het haardvuur, schudde de sneeuw uit zijn haar door een hand er doorheen te halen waarna hij de begroeting van zijn broer hoorde. 'Halloootjes,' klonk zijn antwoord vrolijk terug. 'Die gymzaal is ook niet echt geschikt voor de trainingsoefeningen die ik opgekregen heb,' bromde hij, gelijk verklarend waarom hij zo lang weg was geweest. Zoekend naar een ruimte om te trainen, wilde zijn trainingen niet stoppen onder het feit dat hij plots naar school moest. 'Ben je nou alweer aan het lezen,' hij had zijn broer bijna niets anders zien doen sinds ze hier waren. Wat droogjes bleef hij midden in het vertrek staan, probeerde te kijken voor voor boek zijn broer nu weer had gepakt. 'Toch geen vieze plaatjes aan het bekijken hè,' grijnsde hij, waarna hij rustig doorliep en zich oncharmant op de bank liet vallen. Zijn ene voet nog op de grond, zijn andere been op de bank waarbij zijn gehele lichaam gestrekt erover heen lag. Met zijn onderarm over zijn ogen heen bleef hij lui liggen. 'Ik snap niet wat je in al die boeken ziet, ze praten niet eens terug. Misschien moet je toch maar meer menselijk contact gaan zoeken,' beaamde hij serieus, tilde zijn arm wat op om vanuit zijn ooghoeken Nearvus met een brede en plagende glimlach aan te kijken.

Nearvus glimlachte vriendelijk terug bij de begroeting van Bellingar. De sneeuw vlokjes op Bell's haren trokken zijn ogen de aandacht. Bij de verklaring van Bell knikte hij even vriendelijk. Hij snapte wat hij bedoelde. Hij had zijn training ook willen vervolgen maar de gymzaal was er inderdaad te klein voor en om nou met dit weer buiten te trainen was nog iets te koud naar zijn zin. Zijn ogen gleden terug naar de nieuwe pagina waar hij verder ging lezen. Bij de vraag van Bell kwam er een afwezige 'Hmm' uit zijn keel terwijl zijn ogen over de regels heen racete. De opmerking die hij daarna maakte liet hij de ene oor in gaan en de anderen weer uit. Bell had altijd al een hekel al aan al dat gelees van hem gehad. De opmerkingen die hij maakte waren dan wel niet hatelijk maar soms kon hij zich er wel aan ergeren. Door de jaren heen was het voor hem een gewoonte geworden en negeerde ze meestal dan ook. Zijn ogen stopte even bij de laatste zin die Bell sprak tegen hem, maar na een paar seconden gingen ze weer net zo snel verder. 'Ik zou ook niet weten wat ik moet zeggen.' Hij haalde weer even de eigenwijze lokken uit zijn gezicht, die langzaam terug waren gegleden van achter zijn oor, terug achter zijn oor. 'Zou niet weten wat er dan gezegd of gedaan zou moeten worden. Boek is toch ook een vermaak?' Sprak hij kalm en rustig alsof hij aan het mediteren was terwijl hij verder las en de bladzijde omsloeg.

Wat flauwtjes droop zijn blik in een doodse toen Nearvus zijn gehele opmerking negeerde. Meestal was zijn broer de enige die hem op die manier kon negeren, vond het eigenlijk zwaar irritant. Zonder er verder veel door te worden opgescheept liep hij naar de bank en liet zich oncharmant daarop neervallen. Luidruchtig had hij nadat hij zijn wangen had gebolt de lucht uitgeblazen toen zijn broer het boek interessanter vond dan zijn opmerkingen. Irritant. Toen Nearvus uiteindelijk besloot te antwoorden tilde Bellingar zijn onderarm weer van zijn ogen af en keek schuin naar beneden om zijn blik op zijn broer te vestigen. 'Nearv,' klonk het dramatisch kreunend [neee, niet op die vieze manier. Hoor je denken] bij het horen van zijn woorden. 'Wat ben je toch weer lekker onwetend,' bromde hij wat teleurgesteld en quasi geïrriteerd. 'Zoek lévend vermaak,' kaatste hij brommend terug waarna hij overeind kwam. 'Het is dat ik letterlijk zíe dat we broers zijn, anders kende ik je niet,' klonk het droogjes, leunde met zijn ellebogen op zijn knieën terwijl hij naar Nearvus keek. 'Nearvus. Het is tijd,' begon hij formeel, zijn blik strak op zijn broer gericht, duidelijk bloedserieus. 'Ik ga je aan een vriendin helpen. Maar eerst...' hij kwam met een sprong overeind, griste het boek onder Nearvus vandaan terwijl hij over hem heen sprong, weer terug sprong in een boogje en met het boek hoog boven zijn hoofd door de kamer rende om hem ergens te verstoppen. Sjezend kwam hij weer terug bleef stil staan midden in het vertrek en wiebelde met zijn wenkbrauwen naar zijn broer. 'Heb je ooit opgelet hoe flirten gaat, jezelf interessant te maken?' begon hij, doodelijk serieus en haalde zijn ogen niet van het identieke paar van zijn broer af.

Nearvus had zijn ogen niet van het boek afgeweken bij de luidruchtige zucht van Bellingar. Hij wist dat Bell dat irritant vond, maar hij zat net op een interessant stukje van het boek. Nog steeds lezend trok hij zijn wenkbrauwen omhoog bij het horen van zijn bijnaam, die er nog al lang en zeurderig uit kwam. Tussen de zinnen van Bell had hij hier een daar een brommetje laten horen zodat Bell wist dat hij wel luisterde. Pas toen hij een bloedserieuze stem van zijn broer hoorden hief hij zijn hoofd op van het boek. 'Tijd?' kwam het ongeloof waardig uit zijn keel. De blik die Bell hem gaf stond hem totaal niet aan. Meestal kreeg hij die blik als er iets serieus gebeurt was of dat er iets was waar Bell zich met heel zijn hart in zou stoppen. Het eerste was het niet zover hij wist dus het moest wel de tweede zijn. Zijn vraag werd al snel beantwoord bij de woorden die Bell er na sprak. Met een afwezige blik volgde hij zijn broers bewegingen. Voor hij het wist had hij het boek onder zijn neus vandaan gegritst en er mee op de loop door de lobby gegaan. Zo snel als hij kon stond hij op en ging zijn broer achter na. 'HEY, Dat was ik aan het lezen.' Zei hij terwijl hij het boek tevergeefs uit zijn handen probeerde te gritsen. De ogen van Near gingen niet van het boek af totdat Bell stil kwam in het midden van de ruimte. Zijn ogen gleden naar de identieke ogen van zijn broer en bleven er in hangen. 'Geen idee en mezelf interessant maken doe ik met een Boek.' Hij stond tegen over Bell en zetten een stap naar voren toe om het boek in een plotse beweging uit zijn handen te pakken.

[Zo dacht ik helemaal niet ]

Met een kinderlijke grijns van een klein, tienjarig jongetje dat zojuist de brandweerwagen van zijn kleinere broertje had afgepakt had hij het boek onder Nearvus' neus weggegrist. 'GOH,' riep hij droogjes terug alsof hij totáál niet doorhad dat zijn broer dat boek aan het lezen was. 'Ik dacht dat het je hoofdsteuntje was,' vervolgde hij jolig terwijl hij om zijn as draaide, zijn armen wild liet zwaaien om zijn broers grijpgrage handjes te ontwijken. Dit kon ook als training doorgaan, Nearvus ontwijken ^^. 'Daarom ga ik je helpen. Kan het natuurlijk niet hebben dat mijn reputatie bij de dames omlaag gaat alleen omdat mijn broer liever naar een boek kijkt dan naar de slange, tere vrouwelijke...' wat droogjes bleef hij staan, grijnsde daarna breed en maakte zijn zin maar niet af. Hij had zijn punt gemaakt, flirtles voor Nearvus. 'He,' klonk het opstandig toen het boek plots weer van eigenaar verwisselde, keek het droogjes na waarna zijn hand Nearvus pols greep. 'Zitten,' commandeerde hij hem, slurde hem de bank op met een zwaai en ging naast hem zitten. Met een halve omhoogsprong draaide hij zich naar zijn broer toe, wiebelde even met zijn wenkbrauwen boven zijn brede grijns. 'Wat is je houding zodra je in een meisjes aanwezigheid bent,' kaatste hij de eerste vraag in zijn broerst gezicht, hield zijn toegeknepen ogen strak op hem gericht alsof hij hiermee wilde zeggen "kom maar op met dat antwoord".

Bij Bellingar's droge opmerking deed hij zijn wenkbrauwen samen zodat hij wat kwaad keek. Dat was ZIJN BOEK en die was HEILIG! 'Dat zou zeer respectloos zijn.' met een duidelijke ergernis in zijn stem te horen. Aan de stappen en de gezichtsuitdrukking van Bell te zien had die er alleen maar plezier in. Nadat Bell stil stond bleef hij ook tegen over hem stil staan. Een zachte zucht verliet zijn lippen na Bell's on afgemaakte zin. Hij maakte een snelle stap naar voren en gritsten hij boek uit zijn handen, maar al snel werd zijn pols vast gepakt tijdens het voorbijgaan langs Bellingar. Zijn wenkbrauwen ging omhoog en keken zijn broers identieke ogen vragend aan na zijn bevel en werd meegesleurd naar de bank. Met een grote plof knalde hij op de bank neer doordat Bell hem er op geslingerd had. Zijn mond ging open om iets te zeggen. Zijn ogen vielen de wiebelwenkbrauw op en sloot hem maar weer. Hij had hem nog niet gesloten of hij kreeg al een vraag naar zijn hoofd geslingerd. Wat verward bleef hij Bell aankijken. Bij zijn aandringerige zin pakte hij met wijsvinger en duim het neusbotje tussen zijn ogen en wiebelde er even mee. 'Vriendelijk lachen en een knikje geven terwijl je verder loopt.' Gaf hij antwoord terwijl hij wat makkelijker ging zitten. 'Krijg ik een plotse overhoring of zo?' vroeg hij met een vragend gezicht om even zeker te weten wat Bell nu van plan was.

Hij grijnsde om zijn broers woorden. 'Fout? Het is iets wat het mannelijke geslacht móet doen om de vrouwen tevreden te houden,' grijnsde hij breed, half verwijzend naar de oerinstincten van de mens. Het maakte Bellingar niet uit dat Nearvus zijn boek weer terug greep, hij had de aandacht van zijn broer op zichzelf gevestigd; dat was zijn doel geweest. Nearvus met zich mee trekkend begaf hij zich naar de bank om hem daar dwingend neer de zetten en tegenover hem te komen zitten. Ongeduldig bleef hij Nearvus aankijken, wachtend op antwoord op de vraag die hij had gesteld. 'Nearvus,' kreunde hij vermoeid, helde gevaarlijk ver achterover waardoor hij net niet van de bank af viel. 'Als je zoiets doet zul je nooit meer worden dan de aardige-vriend-waar-je-goed-mee-kan-praten,' vervolgde hij al even wanhopig terwijl hij weer terug kwam met zijn bovenlichaam en zijn broer doordringend aankeek. 'Het vrouwelijk brein zit, als je ingaat op de details en de diepere lagen gecompliceerden in elkaar. Daar is elk meisje anders, maar we blijven nu bij de bovenste laag. Een laag die in een paar groepen verdeeld kan worden,' begon hij zijn verhaal dood serieus alsof deze gehele flirtles een wiskunde uitleg was. 'Er zijn de onschuldige, lieve meisjes. Deze moet je met rust, ontspannen houding, complimentjes en geen opdringerigheid benaderen. De doorsnee meisjes, de grootste groep die wat meer oplettend is. De kleverige en slijmerige complimentjes zullen ze opvatten als een hopeloze poging tot toenaderig, waarbij ze meteen op je afknappen. Alsnog moet je ontspannen zijn, langzaam met ze mee gaan en steeds dichterbij komen. De harde meiden heb je ook nog, deze meiden zullen de goorste uitdaging zijn. Soms moet het proces hierbij ontzettend lang duren, is wilskracht en uithoudingsvermogen nodig om dit vol te houden. Soms moet je met duidelijke handelingen komen om het door te laten dringen. En dan zijn er nog de Sheena's, daarbij heb je denk ik geen uitleg voor nodig. Dit alles is globaal, schematisch. Snap je?' was hij begonnen, in zijn hele verhaal hadden de nadrukkelijke en misschien ietwat overdreven handgebaren zijn verhaal proberen duidelijk te maken. 'Maar dit alles zal niet werken als je houding niet zeker is, zelfvertrouwen maar niet doorslaan naar een irritante kapsones. Een charmante glimlach bij de tweede ontmoeting, de eerste moet open en hartelijk zijn; een houding aangeven alsof je niets te verbergen hebt. Jezelf niet in hun armen góóien, dan is alles veel te snel voorbij en zullen de meeste meiden ook afknappen,' vervolgde hij streng, duidelijk makend dat dat vorige verhaal nooit zou lukken zonder deze informatie. 'Zijn er nog vragen tot nu toe?' alsof hij een echte leraar was ontspande zijn houding wat, keek hij hierbij Nearvus vragend aan.