Ze wierp nog even een laatste blik in de spiegel om te kijken of alles op zijn plaats zat. Ze bleef zolang mogelijk staan omdat ze geen zin had om haar zelf voor te stellen, maar het was wel zo netjes. Ze streek haar topje nog even glad. Ze had geen zin gehad om haar zelf op te tutten. Het was het beste om te doen zoals altijd, tenminste dat vondt Micky. Nieuwsgierig keek Yuki toe hoe haar baasje haarzelf klaar maakte. Ze streek haar pony glad en begaf haar zelf naar de deur van de etage. Ze hoopte dat ze het een beetje met de hoofdmeester kon vinden, dan had ze het hopelijk niet moeilijker. Ze zuchtte even diep en liep van de trap af. Yuki kwam achter haar aan rennen. Micky draaide om, ze stond nu achterstevoren op de trap. Ze gebaarde haar aapje dat ze terug naar de etage moest. Yuki bleef haar even zielig aan kijken maar droop nog geen 10 seconden later af. Het maakte vast geen goede indruk om je eerste dag met een aap aan te komen. Langzaam draaide ze weer om en liep de trap af.
Ze liep door zonder ergens op te letten, regelrecht naar het kantoor odmat ze nogal snel afgeleid werd. Ze liep langs de deur naar het grasveld af. Even bleef ze haken om de deur te openen, maar ze strafte haarzelf. Ze kon nog zo vaak naar dat veld, eerst moest ze naar de hoofdmeester. Toen ze eenmaal naderde ging ze langzaam lopen. Toen ze eenmaal voor de deur stond zuchtte ze even diep en streek haar pony weer glad en wierp snel een blik op haar kleding. Alles zag er nog netjes uit. Ze zuchtte weer even en klopte op de deur, niet te hard, maar ook niet te zacht. Ze staarde naar de deur wachtend op antwoord. Hopelijk was hij er wel. Gedachtes schoten door haar hoofd. Moest ze hem nu wel storen? Zou hij het niet erg vinden? Straks krijg ik nog straf! Zal ik gewoon naar binnen lopen?.... Ze zonk even weg in haar gedachtes en sloot haar ogen even om de gedachtes weg te wuiven. Haar ogen schoten open toen ze antwoord kreeg op het geklop.

Nog gehuld in een lange zwarte wintermantel trad Savador het kasteel weer binnen en stampte op de deurdrempel de sneeuw van zijn schoenen. Behalve onder zijn zolen zat het ook op zijn schouders en stak het wit fel af tegen het zwart. Met een nonchalante beweging veegde hij het ervan af, draaide zich om om de deur open te houden en zijn slang binnen te laten en sloot die daarna om zich op weg naar zijn kantoor te begeven. Op zijn heup rustte een klein buideltasje, weer aardig gevuld met vuurzaden die hij uit de kassen en de geheime tuin had meegenomen. Als excuus had hij dat het materiaal was, benodigd voor de volgende lessen vuurmagie, maar in feite was het meer een belangrijk ingrediënt voor een recept om de pijn in zijn rug tegen te gaan. Het werd met de dag steeds erger en hij begon week na week steeds krommer te lopen. Zijn doktersafspraak stond gepland voor over minder dan een maand op een kliniek op Shadra, veel te lang als je het hem vroeg. Nu liep hij ook in een wat gebogen houding, steunend en leunend aan wanden en klein meubilair dat hij onderweg tegenkwam. Niettemin waren zijn stappen zoals ze altijd al geweest zijn; benend, stevig, snel, het gaf hem een strenge uitstraling - haast alsof hij boos was. Zijn absurd grote en lange paarse slang Saethion volgde zijn meester gehoorzaam door geruisloos achter hem aan te glijden, het was behalve een vriend ook zijn persoonlijke diennaar. Op de trap naar boven moest Savador even tegen de muur leunen om bij te komen, daarna liep hij met langzame tred weer verder. Bij de etage waar hij zijn moest, sloeg hij een hoek om en liep de ellenlange donkere gang door die naar zijn kantoor leidde. Saethion volgde hem en leek moeite te hebben om de snelle pas van zijn meester bij te houden, bang om achter te blijven. Al vanaf een afstand kon Savador zien dat er iemand bij de deur van zijn kantoor stond. Het gestalte van een meisje met lang blond haar, nog onbekend. Automatisch verscheen er een lichte norse frons tussen zijn wenkbrauwen. Het kind stond daar maar afwachtend voor zijn deur, twijfelde misschien om onaangekondigd binnen te komen. Toen hij op een paar enkele meters afstand was klopte ze aan. Zwijgend liep hij haar langs, scheurde terwijl hij dit deed niet zijn wat onhartelijke blik van haar los en reikte naar de deur. Pas toen zijn bleke hand op de deurknop lag draaide hij zijn hoofd volledig naar haar om en bleef een moment op haar neerstaren alsof ze een verregende zwerfhond was die wachtte tot hij haar zou toelaten. 'Ja?' kwam het er al net zo nors uit als dat zijn uitdrukking liet zien. Zijn stem laag en niettemin streng, altijd op de gebruikelijke lugubere toon. Achter Savador barstte Saethion uit in een luid en dreigend gesis, de grote slang richtte zich half op, kwam hierbij haast al tot de dijen van zijn meester, en klapte zijn halsflappen uit. Een 'welkomstgroet' voor iedereen die het dier onbekend voorkwam en dus een gevaar kon vormen voor zijn beminnelijke meester.

Haar blik verstijfde toen er een man naast haar verscheen. Waarschijnlijk de hoofdmeester. Ze bekeek hem eens goed. Niet echt het type dat je zou benoemen tot 'Hoofdmeester van Het Jaar'. Maar ze moest het er maar meedoen. Geen enkele spier in haar gezicht bewoog toen ze zijn norse 'Ja' hoorde. ''Ik..Kom mijn rooster ophalen...''vertelde ze hem, op een nette toon. Ze zuchtte even. Haar blik gleed even naar achteren. Achter de man gleed een nogal absurd grote paarse slang. Micky grijnsde even. Ze hield van ieder dier, vooral van haar aapje Yuki maar Reptielen mochten er ook zijn, maar al te graag. Haar blik gleed weer naar de hoofdmeester. Het was een lange, ranke man. Hij droeg een zwarte wintermantel en had een heuptasje om. [Joah, we gaan even lekker een beschrijven geven Saf ] Haar blik gleed naar zijn gezicht. Zijn ogen waren goudachtig en hadden slangachtige pupillen. Bij het zien daarvan schoot haar blik weer naar de slang. Hij was nogal groot. Ze verstifjde even. Ze had haarzelf wel even mogen voorstellen. ''Ik ben trouwens Micky Josephs meneer..''vertelde ze.

- Volgende week proefwerkweek Leren zuigt je inspi op.. -

- Toch succes toegewenst!

Het deed hem zoals altijd een genoegen te zien toen het meisje waar hij nu pal naast stond verstijfde bij het merken van zijn plotselinge aanwezigheid. Automatisch krulden zijn beide mondhoeken nauwelijks zichtbaar om tot een kleine grijns, een hele lichte. De angst van leerlingen was voor hem de brandstof om zijn dubbele banen voort te zetten. De ogenschijnlijke zuinige grijns verdween al net zo snel weer als sneeuw voor de zon toen het meisje doodkalm de tijd leek te nemen om hem eens goed te bekijken; als reactie hierop trok Savador minachtend een enkele wenkbrauw op en bleef roerloos op haar neerkijken, wachtend tot ze klaar was. Bij haar verklaring waarom ze hier doelloos aan zijn deur stond, trok hij ook even zijn andere wenkbrauw op. 'Werkelijk?' sprak hij zacht. Dat was inmiddels de reden nummer één van nieuwe leerlingen die onverwachts langskwamen: het ophalen van het rooster. Op nummer twee stond een gewoon kennismakingsgesprek. Aan Saethions luide en dreigende gesis was de aanwezigheid van de flinke slang onmisbaar, maar het meisje leek het eerder indrukwekkend te vinden dan angstaanjagend. Ook al was het waarschuwende gedrag van het dier jegens haar gericht. 'Stil, Saethion,' beval Savador zijn slang zacht zonder zijn blik van de lichte ogen van het meisje los te scheuren. Op datzelfde commando zakte Saethion weer wat richting de vloer omlaag en hield zich wat meer koest, alhoewel zijn zwarte gevorkte tong nog wel wild in- en uit zijn bek schoot en hij het meisje met zijn felle turkoois-kleurige ogen strak in de gaten bleef houden. Savador bleef in een roerloze houding staan, zijn hand daarbij nog op de deurklink en zijn starende blik bewegingloos op het meisje gericht. Geduldig wachtend opdat ze klaar was, want blijkbaar vond ze het belangrijk de mensen hier, en dan vooral allereerst de hoofdmeester, eens goed in haar op te nemen. Toen de blik van het meisje weer zijn ogen ontmoette, stelde ze zich voor als Micky Josephs. Alsof dat de reactie was waar hij al die tijd op had gewacht, draaide hij de knop van de deur om en trad zijn kantoor binnen. 'Kom binnen, juffrouw Josephs,' zei Savador zacht in Micky's voorbijgaan, al klonk zijn stem nog steeds niet al te verwelkomend.

Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat ze verstijfde. 'Rustig blijven Mick, Hij eet je niet op..Hoop ik... Gedachtes zoals als die schoten door haar hoofd. Doorelkaar, achter elkaar. Hoe je maar kon bedenken. Ze zuchtte weer een keer om de gedachtes weg te laten stromen. Als je zijn norse uitdrukking weg zou halen en hem een beetje kleur zou geven zou hij misschien nog wel 'Hoofdmeester van het jaar' kunnen worden...probeerde ze haarzelf aan te moedigen. Maar ze toonde nog steeds geen sprankje twijfel. Bij het horen van zijn 'Werkelijk'knikte ze licht als antwoord. Haar blik schoot naar de slang toen hij weer naar haar begon te sissen. Ze schonk er niet teveel aandacht aan, maar voor dat ze haar blik had terug gebracht naar de hoofdmeester had hij de slang voor zijn gedrag gestraft. Ze keek hem weer aan, met een vriendelijke blik in haar ogen. Ze luisterde naar zijn woorden en volgde hem het kantoor in. Ze streek haar shirtje nog een keer glad en hees het een stukje omhoog. Niet alles hoefde zichtbaar te zijn op je eerste schooldag. Ze keek hem weer aan en glimlachtte, wachtend tot hij plaatsnam. Wachtend tot het begin van 'Het gesprek'.

Hij gaf geen reactie op de lichamelijke reacties die Micky gaf op zijn woorden. Saethion verder negerend, die blijkbaar grote moeite had zich ook koest te blijven houden, liep Savador haar en zijn slang voorbij om zijn kantoor binnen te gaan. Uitnodigend bleef de deur wagenwijd voor Micky openstaan, maar dat kon ook net zo goed enkel voor Saethion bedoeld zijn. Savador stond immers niet bekend als een hoofdmeester die zijn nieuwe leerlingen een warm welkom bood. Niet direct, althans. Omdat hij ze nog niet kende en door gebeurtenissen in zijn verleden geen direct vertrouwen voor mensen had waar hij nooit of te nimmer eerder contact mee had gehad. Het was norsigheid en wantrouwen wat dan opspeelde. Hij haalde de draagband van de heupbuidel over zijn hoofd waardoor er een paar enkele lange gitzwarte lokken meegingen om weer geruisloos hangend achter zijn rug te vallen, legde de tas op zijn bureau en schoof zijn stoel naar achteren. Met een onderdrukte vermoeide kreun zeeg hij erop neer en liet de deur achter Micky met een simpel handgebaar onnodig luid dichtklappen. Saethion hoefde niet per se door de deur, door middel van allerlei capriolen en een kleine greep eigen magie kon het dier zich zelfs door het sleutelgat wringen als het nodig was. Zijn blik gleed van de deur langzaam naar Micky, zelf zat hij nog in een houding waarbij hij midden in een beweging verstijfd leek te zijn. Met zijn beide handen steunend op de armleuningen van de stoel en in een wat voorover gebogen positie stond hij op het punt wat rechter te gaan zitten. Hij had het echter gestaakt toen zijn blik weer op Micky viel; het meisje bleef met een glimlach op haar gezicht in zijn kantoor staan. 'Wel?' kwam het er op een afwachtende, strenge toon uit. Savador trok zijn beide wenkbrauwen op. 'Gaan we nog zitten?' Met een zwiep van zijn hand schoof hij een stoel die langs de wand stond naar het midden van het kantoor, voor zijn bureau. De rand van het zitvlak porde ongeduldig in Micky's knieholtes alsof het meubilair een eigen leven had en wilde aantonen dat ze moest gaan zitten. Ondertussen trok Savador één van de lades van zijn bureau open, rommelde er even in en legde uiteindelijk een vaal perkament op zijn bureau. 'Je rooster,' zei hij zacht. Hij schoof het perkament zwijgend over het bureau richting Micky zodat ze het mee kon pakken.

Micky's blik gleed door het kantoor. Het was niet haar smaak, maar hij vond het blijkbaar wel mooi. Ze hoefde tenminste niet heel de dag in dit kantoor rond te brengen dus had ze er niks over te zeggen. Micky knikte even en wilde omdraaien om een stoel te paken toen Savador met een simpele handbeweging een stoel achter haar schoof. Deze leek echter een eigen leentje te leiden en wilde dat Micky ging zitten omdat hij in haar knieholtes stond te porren. Haar blik werd iets serieuzer en ze nam plaats. Ze rechtte haar rug een beetje en keek Savador aan. Serieus maar met een vriendelijk twinkeltje in haar ogen. Ze kon gewoon niet nors zijn. Blijdschap was geen emotie van haar maar een levenstijl. Er was geen dag dat ze chagrijnig was. Ze kon haarzelf wel vaak irriteren aan haar doodshoofdaapje, Yuki. Ze was even in gedachts verzonken maar kwam weer bij toen het rooster naar haar toe geschoven werd. Ze pakte het aan en knikte even naar hem. ''Zijn er nog belangrijke dignen die ik moet weten behalve de regels?''vroeg ze hem. De regels, ze had ze thuis zo'n beetje uit haar hoofd geleert om er zeker van te zijn dat ze haarzelf er ook aan hield. Ze vouwde haar handen in haar schoot, wachtend op antwoord.

Zijn wenkbrauwen trokken zich even op toen hij Micky's blik opmerkte, die ze zwijgend door zijn kantoor liet glijden. Behalve enkel hem vond ze het blijkbaar ook nodig om de ruimte eens goed te bestuderen waar hij het grootste deel van zijn werkdagen in doorbracht. Vaak met bergen werk, een glaasje wijn en Saethion om hem te vergezellen. Goed, het was dan misschien wel volgestouwd met zijn persoonlijke spullen, waaronder een kleerkast en een bed. Enkel dat laatste stond helemaal zichtbaar, daar tegen de muur geschoven, onder het raam. Het was netjes opgemaakt, maar onbeslapen was het niet. Daarbij vormde het ook een rustplaatsje voor Saethion, als de slang van zijn dagelijkse jacht af kwam. Het ergerde Savador dat Micky's nieuwsgierigheid behalve naar hem ook naar deze ruimte uitging. Maar eigenlijk behoorde hij zich er niet druk over te maken; het was goed zoals het was. Hij moest erin leven, zij niet. Zwijgend keek Savador toe hoe Micky even later plaatsnam op de stoel die onder invloed van zijn magie vlak achter haar tot stilstand was gekomen. Zijn handen waren onder zijn hoofd gevouwen en zijn kin rustte op zijn vingers, waar zijn priemende blik overheen reikte om zich diep en starend in die van haar te boren. De vriendelijke twinkeling in haar ogen negeerde hij straal, vond het niets meer dan één van de vele mislukkende trucjes die nieuwkomers jegens hem gebruikten om hem het beeld te geven van een goed gedisciplineerde leerling. Maar geheel overtuigd zou hij later pas zijn, als die leerlingen ook daadwerkelijk die houding behielden. Hij zag niets liever. Zijn bleke vingers drukten zacht op het perkament toen hij Micky's desbetreffende rooster naar haar toeschoof, hij scheurde zijn blik niet van haar los terwijl hij dit deed. Ze pakte het aan en knikte hem toe, weer iets wat hij negeerde. De dunne verticale pupillen in zijn goudkleurige irissen, die zijn ogen nóg slangachtiger maakten, versmalden zich voor een moment tot dunne spleetjes bij haar vraag ter betrekking tot belangrijke dingen om te weten naast het regelement. 'Dat weet ik niet, want ik krijg geen duidelijke vraag. En op onduidelijke vragen kan ik helaas geen antwoord geven,' weerklonk Savadors simpele antwoord, er leek haast een spottend toontje in te zitten. Duidelijkheid; nog zoiets. Als je iets wilde weten, dan stelde je duidelijke 'recht-door-zee' vragen. Vooral tegenover een schoolhoofd. 'Ja,' vervolgde hij toch uiteindelijk - misschien omdat Micky nog maar nieuw was en het wat teveel van het goede zou zijn om haar nu al onwennigheid te bezorgen als ze nog een heel jaar les van hem kreeg. Met over elkaar geslagen armen leunde Savador naar achteren tot hij met zijn rug tegen de comfortabele rugleuning zat en keek haar aan. 'Belangrijke dingen wat betreft je instelling over het komende jaar. Toon je echt werkelijk niets naar mijn verwachting, dan zet ik jou en je jolige glimlach met een uitschrijvingsbrief en een vingerknip linea recta terug in een shuttle naar Puffoon.' De waarschuwing wilde hij als een zweepslag in haar oren laten klinken. Diezelfde waarschuwing die Savador zovele nieuwe leerlingen vóór Micky maar wat duidelijk had gemaakt.