Jaydon liep nogal chagerijnig naar zijn etage om het vieze ding aan te trekken. Hij keek even of niemand zich op de etage bevond en liep snel naar de badkamer. ''Had ik mijn grote mond maar gehouden..'' zei hij terwijl hij zijn shirt uitrok. Hij trok snel het vieze ding aan en begaf zich naar de deur van de etage. Hij keek of er niemand was en haastte zich naar buiten. Hij keek zielig om zich heen. Daar stond hij dan, halfnaakt. En dan moest hij ook nog gaan sneeuwscheppen! Hij hoopte dat niemand hem zo zou zien. Diep zuchtend ging hij op zijn hurken zitten en begon de sneeuw van het pad af te schuiven. Had hij nou maar niks tegen Savador gezegt..Had hij Devito nou maar op de etage gelaten..Verschillende gedachtes gingen door hem heen. Hij begon licht te rillen omdat het erg koud was. Zijn lichaamstemperatuur daalde. Hij greep naar zijn buik. Hij werd misselijk van de kou. Alles werd zwart voor zijn ogen. Hij viel bewusteloos neer. Daar lag hij dan, halfnaakt in de sneeuw.

-Jaydon!!!! We hadden 300 woorden afgesproken!!!!

Romance lag in de sneeuw. Het maakte haar niets uit dat ze ijskoud werd door de sneeuw en ze hoorde de waarschuwingen wel in haar hoofd, maar ze wilde niet luisteren. Ze had het te druk bezig om niet na te denken. Als je nu niet daar weggaat dan kom ik terug. Romance zuchtte geërgerd en stond op. Ze liet de plotselinge wind de sneeuw van haar af waaien en liep met haar hoofd naar beneden naar de ingang van de school. Ze zag hem pas liggen toen ze bijna over hem heen viel. Geschrokken keek ze eerst alleen maar toe, maar daarna nam haar instinct het over. Ze blies de sneeuw om hem heen weg en knielde naast hem neer in het natte gras. Ze blies er voldoende lucht op om de grond ook te drogen. In feite nam dat maar een halve minuut in beslag, maar ze lette niet op de tijd. Ze draaide de jongen om en keek naar de lucht. Automatisch verwachtte ze Fire om daar aan te komen, maar die kon nu niet meer komen. Ze concentreerde zich en er kwam een schild van lucht om hen heen. Ze konden ademhalen, maar de kou kon niet binnenstromen. Ze verwarmde de lucht door de ademhalingen en door warme lucht uit de school te halen. 'Gek.', mompelde ze. Zodra alles op temperatuur was keek ze de jongen aan en legde haar hand op zijn voorhoofd om de lokken haar weg te halen. 'Word eens wakker.', zei ze zacht. Ze zou hem zodadelijk snel naar de ziekenzaal brengen als dat nodig was. Toch was het gek dat ze nog steeds niets aan hem gaf. Ze had haar kleding uit kunnen doen. Ze kon wel tegen de kou wat iedereen haar ook zei, maar deed het niet vaak.

-Jaydon! Hierna wil ik een langere post!

~Sorry!! ~

Jaydon rilde lichtjes toen hij een windvlaag voelde. Gedachtes schoten door zijn hoofd heen. Wat was er gebeurt? Waar was hij? En waarom was het zo koud? Met moeite opende hij zijn ogen. Eerst was alles wazig met het werd gelijdelijker scherp. Jaydon's ogen werden groot toen hij een persoon voor hem zag, met spierwitte haren. Even later werd het hem ook duidelijk dat het een meisje was. Zijn gezicht betrok en hij staarde haar aan. Wie was zij? Nou ja..Zij had hem gelukkig gevonden anders was hij misschien wel doodgevroren. Alleen wat deed hij hier? Hij keek naar zijn lichaam. En waarom had hij geen broek aan?! Alleen een lendedoekje. Lendedoekje..het woord schoot door zijn hoofd. Alles wat was gebeurt, al zijn gedachtes schoten door zijn hoofd. Straf, hij lag hier vanwege zijn straf. Waarschijnlijk is hij onderkoeld geraakt. Savador...Wacht...Saethion.. Waar was Saethion?! Die slang zou hem in de gaten houden.. Hij keek haar half verbaast half angstig aan. ''Je...Je moet weg...Saethion..Hij houd me in de gaten..''zei hij angstig. Straks mocht zij met hem op zij knieën sneeuw gaan scheppen. ''Je moet echt gaan...Ik heb straf....''zei hij zwakjes. Hij voelde zich niet goed en ondanks dat de lucht om hem heen warm had rilde hij als een rietje. De lucht warm? Was ze van Puffoon? Dat zal dan wel... Hij bleef rillen en het leek alsof hij elk moment weer kon neervallen, hij was inderdaad onderkoeld. Hij deed zijn best om bij zinnen te blijven en dat lukte maar net. Ze moest echt gaan, maar wat als hij doodvroor?!

-Inspiloos -

Ze keek rustig naar de jongen die bij haar lag. Ze keek hem geruststellend aan toen hij zijn ogen openden en er verschrikt door naar buiten keek. Hij keek haar aan, maar het leek alsof hij haar nog niet meteen zag. Ze wachtte rustig af en glimlachte. ‘Saethion? Hoezo?’, vroeg ze verschrikt. Wat had de slang van Savador hier mee te maken? Ze keek om zich heen, maar zag zo snel geen slang. ‘Wat heb je gedaan?’, vroeg ze. ‘Denk je nou echt dat ik ga? Dat ik je hier in de steek laat en je dood laat vriezen? Als je dat wilt dan moet je het maar zeggen, maar je kunt er van op aan dat ik niet wegga.’, ging ze door. Ze liet de temperatuur om hen heen nog warmer worden en legde haar warme handen op zijn lichaam. Eentje legde ze op zijn hart en de andere op zijn voorhoofd. Ze stuurde zo de gedachten van zijn status door naar Fire. Zelf kon ze het niet lezen of begrijpen, maar zij wel. Ondanks de grote afstand. Is het ernstig? Nee. Hij warmt gewoon iets langzamer op. Het stak in haar hart dat ze niet gewoon Fire kon zien, maar dat ze ergens op een dag afstand van haar was. Ze zou daar gaan trainen en bijkomen. ‘Denk aan de zon en verwarm jezelf. De zon schijnt op je en het is zomer overal om je heen. Houd je ogen gesloten en denk aan de warmste zomer die je ooit hebt meegemaakt.’, fluisterde ze zacht in zijn oor. Ze wachtte rustig totdat hij weer warm zou worden.

'En wat denken wij dat we hier aan het doen zijn?' klonk plotseling een lugubere stem, sissend wat aantoonde dat de eigenaar aan wie de stem toebehoorde het niet erg vriendelijk bedoelde. Met forse benende passen, ondanks dat hij door zijn verzwakte rug nogal wat voorover gebogen en onstabiel liep, baande het gestalte van Savador zich knerpend een weg door de versgevallen sneeuw. Gehuld in de lange zwarte wintermantel die sinds het aanbreken van het nieuwe seizoen zijn gebruikelijke overkledij was geworden wanneer hij zich buiten begaf. Zijn lange zwarte lokken werden door een zachte maar kille bries achter zijn schouders geblazen, op zijn bleke gezicht stond een strenge uitdrukking die haast tegen kwaad aanzat - compleet met diepe frons - , en zijn smalle lippen waren zuur op elkaar geperst. De slangachtige ogen waren hatelijk gericht op het tweetal in iets wat een cirkel van gras leek, de goudkleurige pupillen straalden felheid uit zoals nooit tevoren. Saethion, die zoals gezegd was alles had opgepikt en zowel Jaydon als het witharige meisje verraden had aan zijn meester, gleed enkele meters voor Savador trouw vooruit door de sneeuw, zijn lange flinke slangenlijf liet een duidelijk spoor achter. 'Als ik het niet dacht,' zei Savador zacht met een licht bevende stem. Vlak voor de twee leerlingen kwam hij tot stilstand, bekeek ze allebei met een woedende blik alsof ze twee ongehoorzame honden waren en hij aan het kijken was welke hij eerst zou afmaken. Jaydon had zoals hij hem opgedragen had niets anders aan dan het lendedoekje dat hij de jongen gegeven had voor zijn straf. Zijn mondhoeken krulden licht om naar een voldane glimlach, in zijn ogen leek de boosheid even wat te verzachten door de zichtbare amusatie in zijn blik. 'Staat je beeldig,' sprak hij met een sarcastische grijns. Zijn vurige woede leek het daarna weer meteen over te nemen, je zou kunnen zeggen dat hij flink last had van stemmingswisselingen. 'MAAR JIJ.. !' Terwijl hij zacht een spreuk siste, schoot zijn arm door het gecreëerde schild van lucht heen en greep het meisje bij haar kleding om haar er vervolgens uit te sleuren. Met zijn ogen verwijd van woede, trok Savador haar naar zich toe zodat hun gezichten maar een paar centimeters van elkaar verwijderd waren en ze wel in zijn ogen moést kijken. Hij voelde een duidelijke aanwezigheid van luchtmagie nu ze zo dichtbij was, erg lang hoefde hij er niet over na te denken hoe het kan dat zich op de plek waar Jaydon zich bevond geen sneeuw meer lag en het warm aanvoelde binnenin het schild. Voor even leek het alsof hij haar iets aan ging doen, maar hij draaide haar om, trok haar stevig tegen zich aan waarbij hij een arm strak om haar lichaam geklemd hield en pakte met een vrije hand ruw haar gezicht beet. Zijn bleke vingers ontklemden daarbij haar beide wangen en hij hield haar hoofd gedraaid in de richting van de plek waar het gras duidelijk zichtbaar was. Zijn eigen hoofd helde over haar schouder, ze stonden eigenlijk bijna wang tegen wang al was het alleen maar voor een extra zekerheid dat hij haar enkel naar de opgedroogde warme plek kon laten kijken wat ze zelf gecreëerd had. 'Heb jij dat gedaan?' vroeg Savador zacht in haar oor. Zelf wist hij het antwoord al via Saethion, maar nagaan of ze nu nog tegen hem durfde te liegen kon volgens hem nooit kwaad.

Jaydon's ogen werden groot bij het horen van de nogal lugubere, bekende stem. Hij kroop een stukje naar achteren. Hij stond langzaam op. ''Ik zei nog zo dat je moest gaan''zei hij nogal chagerijnig. Hij zuchtte even diep toen hij zag hoe Savador haar vastpakte. Hij kreeg weer de neiging om hem te gaan uitschelden. Maar deed het niet. Zij..Zij was gekomen, zij ging niet weg dus nu had zij ook een probleem. Hij keek zonder enige emotie naar Savador en het meisje. Hij wist haar naam niet eens! Zijn ogen leken vuur te spuwen toen Savador zei dat het hem beeldig stond. Hij bekeek het ding eens. Hij grijnsde even sluw. Maar zijn grijns verdween snel omdat hij bang was dat Savador weer tegen hem uitviel. Hij zuchtte weer even. Het was haar eigen schuld.

~Whoa..Gemeen xD~

Ze keek niet op toen ze de stem hoorde. Ze had hem al zien aankomen, maar was met haar gedachten nog bij de jongen. Ze gaf hem nu zoveel mogelijk warmte zodat hij weer bij zou komen en antwoordde hem dan ook niet. Ze hoorde hem iets sissen en haalde haar handen van de jongen. Snel keek ze op en zag de arm door het schild komen. ‘Ik had het schild niet afgesloten. U hoefde geen magie te gebruiken om binnen te komen.’, zei ze terwijl ze haar schouders ophaalde. Het zou hem waarschijnlijk ergeren, maar dat maakte haar niets uit. Fire was toch niet bij haar dus het maakte haar allemaal niet zoveel uit. Ze viel bijna tegen hem aan toen hij haar greep en er kwam even een geschokte blik in haar ogen, maar die drukte ze snel weer weg. Haar blik werd weer emotieloos naar hem gericht. ‘Wat is er aan de hand, Master?’, vroeg ze onschuldig. Ze liet hem zijn gang gaan en keek even snel naar de slang van Savador. Ze had hem nog niet eerder gezien, maar wist nu waar ze voor op moest passen. Ze reageerde eerst niet op zijn woorden, maar keek naar de jongen die opstond en zijn zegje deed. Even kwam er een glimp woede in haar ogen te zien om meteen weer te verdwijnen. Ze trok haar jurk recht en legde haar hand om zijn vingers. Ze maakte ze voorzichtig los om haar hoofd naar die van hem te draaien en hem aan te kijken. ‘Inderdaad heb ik dat gedaan. Onder de indruk?’, vroeg ze glimlachend. Ze draaide haar hoofd weer en de glimlach verdween. ‘Had ik het niet mogen doen dan?’, vroeg ze en haar stem klonk mat. Haar ogen keken even naar de jongen en bleef hem ongegeneerd aankijken. Het was nog maar een jochie en niet in staat om goed na te denken voordat hij iets zei. Ze had geen medelijden met hem, maar kon hem niet in de kou laten staan. Ze stuurde warme lucht op hem af en liet het bij hem zweven. ‘Zou ik zoiets soms niet mogen doen?’ Ze zou op haar kop krijgen dat wist ze zeker, maar ze had er even geen zin in om zich te moeten gedragen en bang voor hem te zijn. Een kille, emotieloze kant die ze diep had weggestopt sinds de dag dat haar herinneringen niet meer die van haar waren, kwam af en toe bovendrijven en ze was dan niet te genieten. Zelfs Fire bleef dan uit haar buurt. De enige keren dat ze wegbleef van haar was als ze werd weggestuurd of als Romance zo’n bui had.

Saethion siste iets zachts tegen zijn meester, de slang lag nu als een dik tros touw roerloos in de sneeuw. Maar Savador hoorde zijn dierlijke diennaar niet. Zijn blik bleef afwisselend gericht op Jaydon, de grascirkel en het witharige meisje. Die laatste leek totaal niet verrasd te zijn door zijn plotselinge verschijning, volgens Saethion had ze hem vermoedelijk al aan zien komen. Ze straalde onschuldigheid uit, maar haar gedrag jegens hem stond hem alles behalve aan. 'Stilte!' eiste hij sissend toen ze hem vertelde dat magie niet nodig was geweest om het luchtschild te doordringen. Dat had hij zelf ook geweten, als leraar zijnde was het niet de moeilijkste taak spreuken of bezweringen van leerlingen te doorzien, maar je kon maar beter zeker zijn van je zaak. 'Als je al betweterig genoeg bent me te durven wijzen op mijn handelingen kon je je vast ook wel bedenken dat het niet verstandig is je te bemoeien met de straf die ik dit joch heb opgedragen!' Hij drukte het meisje verstikkend stevig tegen zich aan, het was haast alsof hij haar met zijn armen wilde wurgen als de slang die hij was. De hand die haar gezicht ontklemde, kneep hard in haar wangen om haar daarna een ferme ruk aan haar hoofd te geven. Opstandige kinderen die het beter dachten te weten, wat had hij daar toch een ongelofelijke hekel aan! Bij de voeten van zijn meester siste Saethion even fel om de brutaliteit van dit kind; het was duidelijk dat hij daar net zo min op zat te wachten als zijn eigenaar. 'Je weet heel wel wat er aan de hand is,' sprak Savador zacht in haar oor. 'Wellicht mag je er misschien wel uitzien als een engel, je gedraagt je absoluut niet zo.' Leerlingen die zich van de domme hielden, die zich onschuldig dachten te gedragen. De schijnheilige boontjes. Daar trapte hij mooi niet in. Hij scheurde zijn blik van het meisje los en richtte zich nors tot Jaydon die zojuist iets gezegd had. Minachtend trok hij een enkele wenkbrauw op, zijn blik wisselde zich langzaam van Jaydon naar de kruin van het meisje en weer terug. 'Wel wel,' zijn blik gleed weer terug naar Jaydon. 'Bespeur ik hier een kleine.. afwijzing?' Zijn mondhoeken leken daarna licht om te krullen tot een nauwelijks zichtbare grijns. Al gauw verdween die weer, waarna zijn blik afdwaalde naar de ranke vingers van het meisje die zich om de zijne sloten. Hij liet haar doen toen ze zich vervolgens uit zijn greep bevrijdde en ze zich naar hem toedraaide. Met licht opgetrokken wenkbrauwen keek Savador op haar neer. 'Totaal niet,' antwoordde hij meteen op haar vraag of hij onder de indruk was, nog voordat ze volledig was uitgesproken. Op haar woorden erna gaf hij niet eens een reactie; hij zweeg liever op vragen die gewoon te dom waren om een fatsoenlijk antwoord op te geven. Het was alsof er een knop werd omgedraaid bij hem toen het meisje het durfde te wagen magie te gebruiken om Jaydon te helpen in zijn bijzijn. Een knop in gedrag, eerst stond deze op kalm, kordaat stond het nu op woedend. Het was duidelijk te zien aan zijn zuur op elkaar geperste lippen, zijn ietwat verwijdde ogen en de furieuze blik erin. 'Hoe durf jij gewoon.. ,' begon Savador met een zachte stem die beefde van woede, 'hoe durf jij gewoon godverdomme een spelletje met me te spelen!' Een paar overhaaste passen door de sneeuw was genoeg om haar binnen handbereik te krijgen, een fikse duw zorgde er wel voor dat hij haar uit balans bracht en op de grond liet ploffen. Hij ademde zwaar van de onvermijdelijke razernij die door zijn aderen gierde, stond daar nu bijna hijgend. 'Trek je kleren uit,' beval hij zacht terwijl hij op het meisje bleef neerstaren. Voor een moment keek hij enkel op haar neer en leek Jaydon daarbij te zijn vergeten. 'Ik zei: trek je kleren uit,' herhaalde hij zacht, zijn geduld begon langzaam maar zeker op te raken. 'Of ik doe het,' voegde hij er dreigend aan toe. Savador bleef nog een moment wachten, maar toen het hem te lang duurde voelde hij de woede in hem ontploffen als een tijdbom. 'TREK JE KLEREN UIT!' Zijn bulderende stem galmde luid na over het grasveld, terwijl hij het schreeuwde was hij in zijn kwade bui naar voren geschoten en schopte met zijn schoen een flinke lading sneeuw in het gezicht van het meisje. Hem kwaad maken was één ding, maar als het hem té lang of te langzaam duurde had je hem echt in zijn Shadraanse temperament.

Hij luisterde naar Savador met een emotieloze blik op zijn gezicht. Hij had haar gewaarschuwd maar een hoofdmeester mocht niet zo tegen zijn leerlingen doen. Er was geen emotie op zijn gezicht te lezen. ''Mijn straf gaat hierdoor misschien nog wel erger worden, maar wat u nu doet hoort een hoofdmeester niet te doen. U richt uw woede af op kinderen. Ze mocht me niet helpen maar u had andere er wel voor kunnen waarschuwen..Gaat u zich nu beter voelen? Door jongere mensen uit te schelden? Ik wil niet eigenwijs doen maar mensen zoals u moeten toch ook wel begrijpen dat u zich niet beter kan voelen door jongeren uit te schelden, straf te geven of wat dan ook. En als u dat wel doet, dan is er iets mis want dat hoort niet. Wij moeten dan wel respect voor u tonen en wij accepteren dat ook, maar wij willen dat ook ontvangen. U moet toegeven, wij 'spelen' geen 'spelletjes' met u. Wij komen voor ons zelf op en dat moet u respecteren. U, u voelt zich duidelijk beter dan ons maar wij zijn ook maar mensen. Misschien vind u andere wel aardig, en heeft u wel respect voor hen, maar wij zijn gelijk aan hen. Of ze nu beter zijn in wat dan ook, het blijven mensen.''. Er was nog steeds geen emotie op zijn gezicht te bekennen.Hij keek hem doordringend aan. Het kon hem niet schelen als hij hierdoor een maand in de kerkers belandde, Iemand moest hem de waarheid vertellen. Hij moest anderen zich niet minderwaardig laten voelen. Hij bleef hem doordringend aankijken. Hij ging niet onderdanig tegen hem doen. Hij was zjn baas niet. Correcties wilde hij respecteren en aanvaarden maar dit ging hem te ver. Hij balde zijn vuisten, klaar om een reactie op te vangen. Klaar voor Savador.

Ze glimlachte om zijn woorden. Dat ze nou van de hoofdmeester een compliment zou krijgen dat had ze niet verwacht. Het was misschien niet echt zo bedoeld, maar daar trok ze zich niets van aan. Ze had haar woede allang laten bekoelen en had zich eerst omgedraaid voordat ze hem aankeek. ‘Niet dat ik weet.’ Ze vond het geen afwijzing. Ze had hem alleen geholpen zoals je plicht was en als iemand dat niet kon waarderen dan was dat zijn of haar eigen schuld. Ze had meteen wat warmte naar haar toegestuurd en voelde de tinteling om haar heen. Ze had pas te laat door wat Savador van plan was, maar ze keek hem spottend aan toen hij haar toeschreeuwde en op de grond duwde. ‘Ik speel geen spelletjes. Het enige wat ik doe is iemand in leven houden zodat er niet nog iemand doodziek op de ziekenzaal terecht komt. Hebben jullie al een geneesmiddel?’, zei ze spottend. Ze was haast niet te houden als ze niet werd tegengehouden en schoot weg toen de sneeuw naar haar toe werd gestopt. Ze keek woedend en haar blik gleed even over de jongen die naast haar stond. ‘Ach doe geen moeite hem te overtuigen. Hij is te koppig om te luisteren.’, snoof ze verontwaardigd en boos. Ze voelde een rilling over haar rug lopen en keek achterom. Daar zag ze even de kop van Cerberus tevoorschijn komen en ze liep een stukje in zijn richting. Ze kon Ace nog niet zien, maar wist dat hij daar ook moest staan. Ze keek over haar schouder naar Savador. ‘Dus ik moest mijn kleren uitdoen zei u?’, vroeg ze. Ze glimlachte, want voor Ace zou ze wel haar jurk uit willen doen. Ze pakte met haar handen de onderkant van de jurk en trok het met een vloeiende beweging over haar hoofd en liet het door magie netjes opgevouwen op de grond komen. Ze had shorts aan en een zilverkleurige beha aan. Het was een duur setje geweest en had ze bij een exclusieve winkel op Puffoon gekocht. Het verborg wat het moest verbergen, maar daagde uit om het uit te trekken. Het stond in een schril contrast met wat er op haar rug te zien was. Haar hele rug was bont en blauw en er zaten kleine sneden en grote rode schaafwonden die ervoor zorgden dat haar rug er gehavend uitzag. Ze draaide zich om naar Savador en keek hem doordringend aan. Haar haren speelden met de kille wind, maar ze had het niet koud. Ze had het haast nooit koud en haar huid bleef glad. Het was alsof haar ogen wilden zeggen: Zo goed?

Te druk bezig met zijn eigen grote ergernis, daardoor had hij de glimlach die onopmerkelijk omhoog was gekomen op het gelaat van het witharige meisje door zijn ongemeende compliment niet gezien. Misschien was dat ook wel beter. Savador staarde op haar neer zodra ze zich naar hem toedraaide, gaf geen antwoord op haar woorden. In zijn woede had hij haar tegen de grond geworpen, waarna hij zich behoorlijk moest inhouden het ook enkel bij dat te laten. Een trek van razernij die over zijn bleke gezicht schoot deed de frons tussen zijn wenkbrauwen verdiepen, de blik in zijn goudkleurige slangenogen aanzienlijk verharden en zijn lippen nog steviger op elkaar persen. Vooral bij haar laatste spottende vraag voelde hij zijn gebalde vuisten jeuken. 'Vraag dat aan die zogenaamde doktoren die hun werk niet doen!' snauwde hij haar toe. Het was niet zijn schuld dat er geen vordering kwam in het analyseren van deze overduidelijke vorm van een epidemie die enkel de jongere mensen leek aan te tasten. Hij ging immers niet over de ziekenzaal. Dat behoorden Hatori en Mèadraid te doen, alleen die eerste was even op komen dagen om zich daarna weer terug te trekken in een zijkamertje. Waarschijnlijk weer uit een soort angst voor hem waaraan hij niet wilde toegeven, hij zou er niet van opkijken als het heimelijk wel zo was nu de meeste hier liever met een grote boog om hem heen liepen. Savadors glasharde blik werd onttrokken van het meisje, gleed langzaam naar Jaydon toen hij ook nog eens zijn mond open durfde te trekken. In een nog wat voorovergebogen positie waarin hij was blijven staan na het meisje tegen de grond te hebben geslingerd, met zijn armen en gebalde vuisten half opgericht alsof hij klaar stond iedereen die hem nú nog tegen durfde te spreken een flinke mep te verkopen, bewogen alleen zijn ogen die zich kil op Jaydon richtten terwijl hij naar de woorden van de jongen luisterde. Zijn gehele houding bleef daaronder roerloos, alhoewel de woede binnenin hem als zuchtende sidderingen door zijn aders gleden. Naarmate hij onophoudelijk verdersprak leken deze sidderingen zich steeds meer van buitenaf zichtbaar te worden, totdat hij uiteindelijk zowat stond te beven van boosheid. Dat joch vertelde hém wat te doen? Hij dacht soms dat hij gelijk stond aan Diva, Ephony, zijn kinderen, Madeline? Het moest niet veel gekker worden. Met een verontwaardigde, bijna ongelovige blik in zijn ogen had Savador een aantal stappen in Jaydons richting gezet, bleef nu met zijn schoenen diep weggezakt in de sneeuw stilstaan en wendde hierbij zijn blik niet van hem af. 'Respect..,' herhaalde hij het woord zacht. 'Voor mij?' Hij ploegde de laatste langzame stappen door de sneeuw tot hij pal voor Jaydon stond. In een fractie van een seconde had hij de halfnaakte jongen bij zijn schouders gegrepen, zijn onderlip hing woedend omlaag zodat zijn rij ondertanden zichtbaar was terwijl hij hem ruw omdraaide en in een onnodig strakke greep nam. 'Noem jij dit respect?!' schreeuwde hij in Jaydons oor, hij had zijn onderkaak stevig vastgegrepen en gaf er een ferme ruk aan terwijl hij zijn hoofd gedwongen in de richting van het witharige meisje gericht hield. 'Noem jij dit respect, m'n jongen!' Speeksel kwam uit woede mee bij deze kwade woorden, hing nu als een kwijlachtige slijmdraad aan Savadors onderlip. 'Spijtig om je dan uit je droom te moeten halen, joch, maar dit is geen RESPECT! Dit is NAÏVITEIT! LAFHEID! IMPERTINENTIE!' Ziedend raasde hij door, uit de te grote woede leek hij de woorden er haast half huilend uit te gooien. Hij nam een diepe teug zucht om zijn longen te vullen en in de hoop zichzelf wat weer te kalmeren, vervolgens vervolgde hij zijn woorden in een hees gefluister in Jaydons oor. 'Jammerlijk genoeg voor jou en je kleine vriendjes waarschuw ik anderen er niet voor, júist om het dan wat duidelijk te kunnen maken, het er op die manier IN te kunnen stampen! Het is niet mijn schuld, wel dan, dat dit kind stom genoeg was je te helpen terwijl jijzelf - JA, ook JIJZELF - haar al meerdere keren gewaarschuwd hebt. Het is niet mijn schuld dat ze dan niet je advies opvolgt, zich omdraait en van je wegloopt zoals ik verwacht dat ieder ander gedisciplineerd persoon zou doen! Het is niet mijn schuld dat je hier met knikkende knietjes in de sneeuw staat! Ik heb respect voor iedereen die zich vanaf het allereerste begin niet misdraagt, daar ben jij helaas de mist in gegaan anders zou je deze straf nu niet hebben gekregen, nietwaar? Hetzelfde geld voor deze loeder. Daarbij heb ik niemand maar dan ook niemand uitgescholden op mijn vorige zin na, verzin geen leugens over me om me in een slecht daglicht te plaatsen, want ik kan je verzekeren dat het het laatste kan zijn wat je doet! Weet je plaats, misselijk ventje!' Zijn spraakwaterval aan zacht dreigende woorden werd steeds luider, aan het eind van zijn zinnen barstte hij weer bijna in schreeuwen uit. Met een ferme ruk liet hij Jaydon daarna weer los, richtte zijn blik nu op het witharige meisje bij het horen van haar aanvullende woorden op Jaydon. Als blikken konden doden had ze nu dood in de sneeuw gelegen. 'Jij moet helemaal je mond houden, vuile teef!' Zijn arm was in een woeste beweging vooruit geschoten, met een trillende wijsvinger priemde hij furieus in haar richting. 'Waar denk jij heen te gaan? HIER blijven!' Savador beende haar achterna toen ze een stukje van hen wegliep. Ze moest toch niet denken nu zomaar ongestraft weg te kunnen komen. De sneeuw stoof wat op toen hij met een hakkende pas weer tot stilstand kwam nadat het meisje ook stopte. Hij kneep zijn ogen even halfdicht bij haar vraag op wat hij haar opgedragen had, zijn wat schuin gekantelde hoofd rechtte hij weer toen ze daarna haast onbeschaamd haar kleding over haar hoofd uittrok en nu enkel in haar ondergoed stond. Een tevreden uitdrukking leek voor kort even over zijn gelaat te glijden, alle woede leek voor nu mee te zijn genomen door de kille winterbries. Er was zelfs even een glimlach te ontdekken op zijn smalle lippen. Zijn slangachtige ogen gleden bijna begerig over de schaarse kledingstukken die het nodige nog bedekten, over de vrouwelijke vormen van haar lichaam maar ook over de vele blauwe plekken, sneden en schaafwonden op haar rug. Daar bleef zijn blik even op hangen, alsof hij even een moment voor zichzelf nam om te beredeneren wat hiervan de oorzaak van zou kunnen zijn geweest. 'Meer,' sprak Savador zacht, zijn stem nog hees. 'Trek alles uit,' maakte hij zijn woorden wat duidelijker. 'Je verdient een zwaardere straf dan je lotgenoot hier. Ik gun je geen enkel kledingstuk, geen warmte, niets. Laat de hele school weten dat je dwazig genoeg was het tegen me op te denken kunnen nemen, laat héél Starshine zien wat ervan komt als je mij tegenspreekt.' Zijn mondhoeken krulden verder om tot een glimlach, veel duidelijker nu. Oneer werd gestraft met een veel grotere oneer.

-Okeej... dit wordt dus mijn dood...-

Cerberus, een duistere wolf groter dan de gemiddelde wolf, sprong tussen Romance en Master Savador. Er was een constante afwisseling tussen geblaf, gegrom en dreigend gestaar. Plots klonk er van ongeveer de zelfde locatie een schel gefluit en een jongeman in zwarte kleding en een rode jas kwam tevoorschijn. De wolf stopte al zijn bezigheden en keek om naar de jongen. Plotseling begon die te spreken. "Cerberus, waar zijn je manieren? Toon wat respect aan Master Savador." De wolf begon al snel tegen te spreken: "Maar meester Ace..." Maar hij werd afgekapt door een strenger bevel van Ace. "Toon Respect!" De wolf deed zijn kop naar beneden met zijn ogen gesloten en begon ietwat achteruit te lopen. Ace liep ietwat naar voren en maakte een buiging richting Master Savador. "Mijn excuses voor het gedrag van mijn wolf." Hij keek even naar Jaydon en Romance die er allebei halfnaakt bij stonden. En hij had ook net aan opgevangen dat bij Romance de rest ook uit moest. "Zou ik misschien mogen weten waarom de hoofdmeester twee van zijn leerlingen hun kleren uit laat trekken? Dat lijkt me toch niet heel erg... Hoofdmeester-lijk" Hij bleef zo neutraal mogelijk, om te proberen om niet beledigend over te komen. Hij had het liefst hier en nu Savador willen openbreken en opeten voor het bevel alleen al, richting de vrouw waar hij van houdt. Maar dat zou geen nut hebben, de man was tig keer zo sterk als hem en als hij het zelfs al zou proberen dan was hij binnen de kortste keren van school afgestuurd. Nee, dit vereiste strategie. Hij hoopte door Savador op 1 of andere manier af te leiden, of misschien op zijn (oh zo kleine) goede kant in te spelen, dat hij de aandacht van de nog maar halfnaakte Romance kon aftrekken, en haar zonder gedoe zou kunnen wegnemen. "Of vindt u misschien van wel?" vroeg hij. Hij probeerde niet sarcastisch of ironisch te klinken, maar de vraag zelf was dat op zich eigenlijk al. Maar het was een serieuze vraag geweest, misschien had Master Savador wel een heel ander beeld van het hoofdmeesterschap. Ace was altijd al geïnteresseerd in zulke verschillen tussen menselijke gedachten.

Zwijgend luisterde hij naar Savador's woorden. Savador's woorden schoten door zijn hoofd. Naïviteit, Lafheid, Impertinetie. Hij bleef hem aankijken zonder enige emotie te tonen. ''Ik heb ook niet gezegt dat ik nú respect toon, ik wil het best tonen. Maar niet tegen u. U verdient het niet...Het kan me niet schelen of ik nu van school wordt gestuurd of niet...Maar...''zijn woorden stierven af toen Cerberus verscheen tussen het meisje en Savador. ''Cerberus?..''vroeg hij half verbaast. Zijn blik gleed gleed van Cerberus af omdat hij Ace ook zag verschijnen. Zijn ogen schoten heen en weer, zonder nog enige emotie te tonen. Alleen aan zijn stem was te horen dat hij verbaast was. Toen zijn blik naar Savador was geschoten leunde hij een beetje naar rechts. Wat was dat? Een zwarte stip was verschenen in de verte en kwam nogal hard op hen af. Luid geblaf was te horen, Devito. Verdomme dacht Jaydon. Hij had hem toch opgesloten? Hij was blijkbaar ontsnapt en op Cerberus' geblaf afgekomen. Luid blaffend stoof de Dobermann op Savador af. Savador..Devito...Shit. Dat was de enige gedachte die in hem opkwam. Of hij moest Devito zien te stoppen of Savador weg zien te krijgen. Opeens was heel zijn hoofd leeg, hij dacht nergens meer aan. Behalve Devito. Hij zette het op een sprintje en rende naar de hond toe. Hij greep hem bij zijn halsband maar werd onderuit getrokken. Hij kwam hard neer op de grond en had geen kracht meer om op te staan. Hij hief zijn hoofd een stukje omhoog en keek naar Ace, Savador en het meisje.

Romance was zo wijs om niets meer tegen Savador te zeggen over de zieken op de ziekenzaal, maar wierp hem alleen een vernietigende blik toe. Als hoofdmeester was het toch zijn taak om ervoor te zorgen dat de mensen juist hun werken deden? Als ze dat niet deden dan moest je ze ontslaan of straffen. Daar hoefde hij niet haar om te straffen. Dankzij die ziekte was ze nu haar beste vriendin kwijt, had ze de wonden op haar rug en kon ze zichzelf er niet toe aanzetten om zichzelf normaal te gedragen. Anders was ze Savador wel uit de weg gegaan, maar nu leek het alsof ze haar verstand had uitgeschakeld en haar diepe gevoelens liet spreken. En die gevoelens waren niet echt vleiend voor hem. Toch had ze die gevoelens jaren gecontroleerd en kon nog een beetje beheersing opbrengen om ze niet helemaal te uiten. Ze luisterde maar half naar de woorden van Savador toen deze met Jaydon bezig was. Haar hoofd draaide echter hun kant op toen hij haar een loeder noemde. Haar haren schoten alle kanten op en als blikken konden doden was Savador net aan helse pijnen overleden. Hoe durft hij mij een loeder te noemen? De woorden over zijn koppigheid rolden er vanzelf uit en haar gezicht had een kille blik. De haren die overal naartoe waaiden kwamen tot rust toen ze Cerberus zag. Nadat ze haar jurk uit had gedaan en zich had omgedraaid keek ze met een lachje naar Savador. Ze zag de blik die over haar lichaam heen ging, keurend alsof ze een stuk vee was. Ze gooide haar hoofd in haar nek en keek recht naar boven. Een moment van rust. Met een veelbetekenend lachje op haar gezicht bracht ze het weer op het normale niveau en keek Savador strak aan. Ze stak haar armen in haar zij en ademde zachtjes door haar mond naar binnen alsof ze de koude lucht op wilde zuigen. Ze trok haar wenkbrauw op bij zijn woorden. ‘Alles?’, mompelde ze zachtjes. Ze voelde de luchtstroom aankomen en schrok niet toen Cerberus tussen hen instond. ‘Goedemiddag Cerberus.’, zei ze vriendelijk tegen de wolf. Ze bleef verder doodstil staan en liet niets veranderen op haar gezicht. Geen enkele blik van zelfvoldaanheid of een blik van pas jij nu maar eens op was te zien. Zo voelde ze zich ook helemaal niet. Ze wilde gewoon het liefst dat het over was en dat ze verder kon treuren over Fire. Ze draaide zich zelfs niet om toen Ace aan kwam lopen. Ze bleef Savador recht in zijn ogen kijken. Ze liet alle commotie over haar heenkomen. Ze zag de lippen van Ace bewegen en hoorde de woorden, maar luisterde niet echt. Ze hoorde het geblaf van de hond die aan kwam rennen en Jaydon die er op af rende. Ze zag dat hij onderuit ging en haar eerste instinct was om hem overeind te helpen, maar ze hield zichzelf tegen. Al die tijd bleef ze de hoofdmeester recht aankijken zonder twijfeling. Toen vormden haar lippen woorden. ‘Er zijn maar een paar personen voor wie ik al mijn kleren uittrek en het spijt me te moeten zeggen dat u niet bij die personen hoort. Bovendien krijg ik het niet koud zelfs al zal ik al mijn kleren uittrekken.’, zei ze beheerst. Ze stak haar armen in de lucht en de jurk gleed weer aan. Ze schikte het even recht en stak weer een van haar armen in haar zij. Nu gleden haar ogen echter over de anderen en zodra ze bij Ace was kreeg haar gezicht een zachtere uitdrukking.

-Als ik hierna zelf nog leef zal ik bloemen op je graf neerleggen!

Zwaar geërgerd legde hij een hand over zijn gezicht, zijn bleke vingers gleden over zijn voorhoofd door richting zijn haargrens om uiteindelijk geklauwd door zijn lange zwarte lokken te gaan. Zijn ogen waren daarbij geïrriteerd gesloten en de frons tussen zijn donkere wenkbrauwen werd alsmaar dieper. 'Jongen, je moet ALTIJD respect tonen!' barstte Savador opnieuw tegen Jaydon uit toen de kleine klier doorratelde over respect dat hij niet verdiende, de arm waarvan hij de hand tegen zijn voorhoofd gedrukt had alsof hij erge hoofdpijn had zwierde in een gewelddadig gebaar in zijn richting. 'En nu hou je je mond dicht, of ik laat je vriendinnetje hier gedwongen haar luchtmagie op je gebruiken om je longen zodanig te vullen tot ze klappen!' Een priemende vinger moest deze waarschuwing meer nadruk geven; hij was het nu meer dan zat op zijn vingers getikt te worden alsof hij de leerling was hier. Toornig richtte hij zijn aandacht daarna weer op het witharige meisje, zijn blik gleed lustig maar ongeduldig over haar lijf alsof hij wachtte tot ze zich ook van de rest zou ontdoen. 'Ja,' kwam het er in een vermoeide hijg uit. 'Álles!' Begreep ze het nu nog niet? Moest hij het zelf voor haar voordoen om het haar duidelijk te maken? Hij had er een absolute hekel aan als er met zijn geduld werd gespeeld. Zijn harde, furieuze, strenge houding werd geheel ontdaan door een onzekerheid en duidelijke schrik die hem overspoelde toen er plots een groot harig beest tussen hem en het meisje insprong. Het woeste gegrom en geblaf van de wolf waarbij hij de scherpe snijtanden en kiezen in de sterke kaken van het dier zag schitteren, deed Savador wankelend achteruit deinzen waardoor hij even haast zijn evenwicht leek te verliezen. Zijn blik die verwilderd was van verwarring en lichte angst schoot naar het witharige meisje toen deze de wolf kalm, zelfs vriendelijk begroette alsof het dier helemaal geen kwaad in de zin had. Wat was dit nu weer? Pas toen er een jongeman gehuld in zwarte kledij en een lange rode jas aan kwam lopen en de wolf, Cerberus, toesprak alsof hij hem al langer kende dan de rest, voelde hij zich weer wat kalmeren. Hij bleef de jongen aanstaren toen hij het dier wees op het tonen van respect, kneep zijn ogen halfdicht bij het bestuderen van zijn gezicht. Dat was Ace als hij zich dat goed herinnerde, één van zijn mentorleerlingen. Nog steeds met lichte angst schoot zijn blik van de wolf naar Ace en weer terug toen ook het dier begon te spreken, uiteindelijk droop deze later gehoorzaam af na een strenger bevel van zijn baas. Savador stond in een doodstille positie, zijn hart sloeg nog een paar enkele naslagen over en zijn ademhaling was zwaarder geworden, duidelijk te zien aan de langer aanhoudende condenswolkjes die uit zijn mond ontsnapten. Zwijgend bleef hij naar Ace kijken, de jongen maakte een buiging naar hem en excuseerde zich voor zijn wolf. Zodra een deken van kalmte weer opnieuw over hem heenviel, krulden zijn mondhoeken zich tevreden om tot een kleine grijns. Een eentonige lach ontsnapte zacht uit zijn keel terwijl hij nog wat wankelend door de sneeuw richting Ace slofte. 'Wel wel wel,' kwam het er als een lange zucht uit, intussen leek hij wat moeite te hebben zijn evenwicht te bewaren. Hij liep zorgeloos langs het witharige meisje en Jaydon, negeerde het feit dat hij nu wel erg dicht bij de wolf was die hem net nog zo agressief had toegegrauwd. Een bleke hand kwam slapjes neer op Ace's schouder en gaf hem een aantal goedkeurende klopjes. Daarna gleed het richting zijn gezicht om de jongen stevig in de wang te knijpen. Daarbij was zijn blik spottend gericht op zowel Jaydon als het meisje, op zijn smalle lippen stond een triomfantelijke grijns. 'Respect,' het woord kwam eruit alsof Ace de respect zelve was. 'R-E-S-P-E-C-T. Met de hoofdletter R.' Totaal van zijn stuk gebracht scheurde Savador zijn blik van Jaydon en het meisje los om ietwat verontwaardigd op Ace neer te kijken toen ook hij hem wees op waar hij hier mee bezig was geweest. Zuchtend gleed zijn hand van de schouder van de jongen af om slap naast zijn lichaam te blijven hangen. 'Je stelt me weer teleur. Hoe typisch,' zonder Ace nog een blik waardig te gunnen slofte hij weer terug door de sneeuw, hij had toch ook niet kunnen hopen dat één van zijn leerlingen wél aan zijn kant zou staan in zijn handelingen. Hij leek Ace's vraag en zijn latere vraag erna te negeren doordat hij de stilte van zijn kant zo lang liet duren. Pas toen hij ongeveer weer op de plek stond waar hij zojuist nog has gestaan voor de wolf hem onderbroken had, begon hij te spreken. 'Noodzakelijkheid, meneer Acciaio, noodzakelijkheid,' zei hij zacht. Hij draaide zich om en keek Ace nors aan. Langzaam richtte hij zijn arm op, een bleke vinger wees beschuldigend op onder andere Jaydon. 'Deze twee onopgevoedde vlerken, uit een beerput gekropen wormen, zijn schuldig om het feit jegens onrespectvol gedrag richting mij en dus ook tegenover de gehele school. Een straf als deze is als gevolg niet meer dan normaal,' sprak hij zacht en dreigend verder. Zoals de kalmte hem weer had overgenomen, zo snel leek angst hem weer te overspoelen toen er vanuit de verte een luid geblaf weerklonk. Met een ruk had Savador zich gekeerd naar waar het vandaan kwam en zag een zwarte stip door al het wit met grote snelheid naderen. Toen het dichterbij kwam herkende hij vol haat en schrik de hond van Jaydon. Dat afschuwelijke schurftbeest. Nog een woest behaard vlooiencircus dat hem blijkbaar aan wilde vallen, want het dier kwam niet al te vriendelijk op hem afgestormd. Automatisch had hij zijn arm beschermend voor zijn gezicht opgeheven, hij struikelde over zijn schoenen en viel uiteindelijk achterover in de sneeuw. Een harde pijnlijke beet waar dan ook kwam vreemd genoeg niet, pas na een paar seconden hief hij zijn arm wat omlaag om erover heen te kijken. Jaydon had zijn hond blijkbaar tegengehouden, maar was daarbij wel zelf onderuit gegleden. De opluchting was zo groot dat het hem een vreemd en onfijn gevoel van binnen gaf. Voorzichtig liet hij zijn ingehouden adem ontsnappen in een trillerige zucht, waarna hij zich tot het besef kwam in welk gevaar hij zich zojuist had bevonden. 'GODVER!' barstte hij schreeuwend uit. 'Godverse - GODVERDOMME!' Hij klauwde in de sneeuw, pakte er krampachtig een handvol van beet en strooide het in een ruw woedend gebaar richting Jaydon en zijn hond alsof hij hem daarmee zou kunnen pijnigen. Wat volgde was nog een lange, voor sommige onverstaanbare stroom aan gevloek en gescheld in de Shadraanse taal. 'Hou dat BEEST dan ook bij!' Savador lag zelf nog languit op zijn rug in de sneeuw, zijn lange lokken vol vlokken, evenals zijn lange zwarte mantel, en zijn benen wat gespreid tijdens de val. Zijn hatelijke blik gleed weer naar het witharige meisje toen deze op beheerste toon begon te spreken, durfde te weigeren haar overige kleding uit te trekken. Alsof dat voor zijn temperament nog niet genoeg was trok ze doodleuk haar jurkje weer aan. 'Wel alle..!' Snel en veel te gehaast wat zijn opnieuw opspelende woede alleen nog maar meer verduidelijkte, werkte hij zich weer overeind. 'Bij Medusa!' Hij deed de moeite niet de sneeuw die nog in zijn haar zat en achter aan zijn kleding bleef plakken weg te vegen, slofte ongecontroleerd en met vlugge passen door de sneeuw richting het meisje. 'Kan me niet schelen, ik zei UIT DAT DING!' Zijn ademhaling nu zwaar hijgend, de blik in zijn goudkleurige slangachtige ogen té verwilderd om nog te kunnen zeggen dat hij wist waar hij nu mee bezig was. Met het speeksel hangend aan zijn lippen stortte Savador zich op haar, ging met zijn volle gewicht bovenop haar zitten om haar geen mogelijkheid te bieden te kunnen ontsnappen. 'UIT!' schreeuwde hij in haar gezicht. 'Alles UIT!' Zijn handen pakten de zoom van haar jurk beet om die weer ruw over haar hoofd uit te trekken, waarna ze doorgleden naar haar boezem om daar aan de kleding die het nodige nog bedekte te rukken. Hij had immers nog gezegd dat hij het zou doen als ze het zelf niet deed.

In tegenstelling tot Ace, had Cerberus de twijfel geroken die Master Savador tijdelijk voelde. Op logica zag hij dat Master Savador waarschijnlijk een angst had die uit een ver verleden stamde, want normaal zou je zo'n man niet zo snel terug zien trekken. Op het moment wilde hij er gebruik van maken en Romance beschermen. Hij stond bij Romance haar kop en begon Savador te bedreigen, op dezelfde manier als eerder. Ace deed alsof beledigd was. Niet om het gedrag van Jaydon of zijn hond, niet om het gedrag van Romance, niet eens om het gedrag van de wolf die hij net stil liet zijn. Hij deed beledigd om het half-gewelddadige gedrag dat Master Savador liet zien. "Master Savador..." zei hij, zichzelf proberend te kalmeren, aangezien zijn gevoel hem zojuist zat te bedriegen door hem te zeggen om Master Savador genadeloos aan te vallen. Zijn hersenen wisten wel beter. Hij hield zijn hand in het midden van de lucht en de lucht van zijn hand tot in de lengte vatte vlam in de vorm van een zwaard, dat daarna uit de vlammen verscheen. Hij mikte het op Savador, maar van zowel zijn standpunt als dat van Romance kon dat makkelijk vergist worden als een manier om de wild-geworden wolf achter te houden. "...U vertelt me toch niet dat u zich gaat verlagen naar het gedrag van een barbaar. U staat daar toch wel boven. Ik zal eerlijk zijn, ik ben het lang niet altijd eens met uw manieren, maar ik heb niks dan respect voor u. Maar als u een leerling ontdoet van hun kleding alsof u niks beters te doen hebt, dan verliest u dat toch wel iets." Zijn glimlach leek half-gemeend, iets waar hij in gespecialiseerd was, maar ergens in zijn oog was een twinkel te vinden die het zwaard hier en nu had willen gebruiken om Savador's eigen kleding te verbranden. Zijn ware bedoeling kwam ietwat naar buiten toen het blad van Gillian, het zwaard, vlam vatte alsof het blad van vuur gemaakt was. Cerberus probeerde nog steeds Savador te bedreigen en aan te vallen, maar zoals het had moeten lijken, hield het zwaard hem tegen. "Ook kan ik u verzekeren dat wat ze zegt waar is. Ze voelt geen kou, het heeft eerlijk geen nut om haar uit te kleden, vooral niet als u het als straf bedoelt. Als u haar wilt straffen raad ik zelf papierwerk aan, als de vredige manier, maar u kennende raad ik iets aan als, misschien, een beet?" Hij wees met zijn vrije hand naar Cerberus de wolf stopte plots met een licht piepgeluid. Hij had geen bedoelingen om Romance, zijn nieuwe maatje, pijn te doen, maar als Ace het hem zou bevelen, moest hij haast wel. Ace zijn ogen begonnen ietwat te glimmen bij de gedachte aan het mooie, rode bloed dat door het menselijk lichaam stroomde, zijn gedachte stroom werd pas gestopt bij de gedachte dat het het bloed van Romance zou moeten zijn.

Jaydon was omhoog gekomen nadat Devito hem onderuit had gekomen. Zijn grip op de halsband werd minder en hij stond op het punt om los te laten. Maar hij deed het niet, hij wilde wachten op een goed moment. Hi lette op de lichaamstaal van de mensen voor hem en dan vooral op die van Savador. Hij moest zijn lach inhouden toen Savador naar achetren viel. ''Sorry meneer! Ik hád hem opgesloten!..''riep hij spottend, zonder het door te hebben. Hij grijnsde. Hij kreeg de hik van het inhouden van zijn lach en moest zijn adem even inhouden. Hij zuchtte even diep toen de hik eenmaal weg was, deels om zichzelf te kalmeren. Hij keek een keer naar de nog woest blaffende Devito. Hij grijnsde weer even en liet de halsband langzaam los. Devito spurtte ervan door, recht op Savador af. Hij stopte recht voor zijn neus. Zijn ogen leken vuur te spuwen. En de emotie in de ogen van een hond was vaak moeilijk te zien, maar nu niet... Devito gromde nogal luid naar Savador en moest zichzelf inhouden om hem neit te bijten. Hij bleef hem aanstaren. Af en toe vloog zijn blik naar Saethion. Een grom, diep van uit zijn keel onstsnapte naar de slang. Als het moest kon hij hem wel aan, zonder enige moeite. Maar hij moest zijn krachten sparen en ging zitten terwijl hij naar Savdor bleef kijken en op iedere beweging lette. Jaydon was inmiddels opgestaan en had het in een sprintje gezet om terug naar de andere 3 te komen. Zijn blik schoot van Ace naar Savador naar het meisje. Ace kende haar blijkbaar. Jaydon keek nijdig naar Saethion en had weer genoeg kracht om zichzelf warm te houden met zijn Raziaanse kachten. Devito bleef echter grommen naar Savador en hield hem nauwlettend in de gaten.

-Sorry voor de late reactie maar ik heb het nu nogal druk met school -

Romance zag de schrik op zijn gezicht verschijnen toen Cerberus in een keer voor haar kwam staan, maar groette hem en lette verder niet echt op Savador. Ze keek hem alleen maar aan en zodra hij naar Ace ging draaide ze mee in de beweging zodat ze hem aan kon blijven kijken. Ondertussen aaide ze even snel met haar hand over de kop van Cerberus en lachte hem toe. Ze was blij met hoe hij had gereageerd, maar het was niet echt nodig geweest. Even schoot haar wenkbrauw omhoog bij de woorden dat ze een onopgevoede vlerk was. Ze hield niet zo van die termen die niet echt goedkeurend over haar waren, maar ze kon er niet echt wat aan doen. Ze hield zich stil tijdens Savadors tirade nadat hij was gevallen door zijn eigen angst. Ze wilde hem niet nog meer de kast opjagen dan ze al deed. Haar woorden waren er zo uit gegleden, maar ze had ook geen enkele intentie om ze terug te nemen. Ze had de woorden gemeend en misschien was het niet verstandig van haar geweest, maar ze nam woorden die vanuit haar hart spraken nooit terug. Een vergissing kon ze toegeven, maar dit was iets heel anders. Het waren woorden die niet kwetsend of raar overkwamen. Het was de simpele en kale waarheid en die beschermde ze met haar hele innerlijk. Ze keek net de andere kant op toen hij haar aanviel en ze was net een tel te laat. Ze kon er nog voor zorgen dat haar handen vrij waren onder zijn gewicht die haar naar beneden duwde en haar in de sneeuw liet belanden. In haar ogen was verbazing te zien, maar die maakte plaats voor een kille en woedende blik toen hij haar jurk uittrok. Ze wilde hem wegblazen, maar tot haar verbazing stonden Cerberus en Devito daar in een keer. Ze maakte een snel schild om Savador te beschermen tegen de kaken van de dobermann. Ze was bang dat hij dan nog meer woede op haar zou uiten. Toch huiverde ze onder zijn aanraking. Zijn koude handen op haar warme lichaam en op een plek waar ze eigenlijk niet zouden moeten zijn. Haar haren die in de sneeuw om haar heen lagen begonnen te deinen op de windstromen die opkwamen. Al snel werd de lucht donkerder en kwam er mist opzetten. Ze wilde net wat zeggen, maar Ace was haar voor. Ze gooide haar hoofd opzij om hem aan te kijken en zag ergens de tweestrijd die hij leverde. Op zijn woorden knikte ze hem toe. Haar lippen vormden ongesproken woorden. Ze sprak ze zo uit dat Savador ze niet kon horen, maar de luchtstroom zou het naar de oren van Ace blazen. ‘Het is goed zo.’ Ze draaide haar hoofd weer en keek Savador recht aan in zijn slangachtige ogen. Ze moest moeite doen om haar woorden voor zich te houden. Als ze wilde dat het goed afliep moest ze niets zeggen tegen hem, maar dat betekende niet dat ze hem zijn gang zou laten gaan. Een paar mistwolkjes met een dichte intensiteit kwamen dichterbij en bleven bij zijn handen hangen. Als hij echt door zou gaan dan zou de mist haar tijdelijk helpen voordat ze hem helemaal naar de andere kant van de school had geblazen. Ze had echter niet door dat Fire alles had gehoord wat ze had gedacht en hoorde tot haar afschuw de gedachten van de merrie. Nee. Je blijft weg. Ze voelde de tegendraadsheid van de merrie tot diep in haar hoofd rondtollen. Ik kan je niet beschermen als je hier naartoe komt. De gedachten vielen stil. Oké dan. Ik blijf hier, maar zeg hem dat als hij het ook maar waagt om verder te gaan dat hij kan rekenen op een pijnlijke en wrede dood. Een schok was te zien in haar blik. Fire! Ze hoorde bijna de lach die de merrie wilde uiten. Vraag Jenova maar eens hoe wreed mythische dieren kunnen zijn. Zij weet vast wel wat voorbeelden. Even was er een kleine glimlach op haar gezicht te zien totdat ze zich realiseerde dat Savador nog steeds op haar zat. Hij had als hij het al had gezien vast niets gesnapt van de uitdrukkingen die haar gezicht verrieden. Misschien zou hij wel uitleg eisen. Ze bereidde zich echter voor op de beet van Cerberus. Ze was eigenlijk best benieuwd of de wolf hard zou doorbijten of niet. Gelukkig had ze haar armen en handen nooit nodig gehad om haar magie te kunnen sturen. Alles ging door middel van haar gedachten alhoewel ze voor enkele ingewikkelde spreuken wel haar aandacht verdeelde over haar lichaamsdelen. Ze zou geen kik geven, maar wist hoe moeilijk dat zou zijn.