Angstaanjagend

Romeo was uit de klas gestuurd omdat hij gevochten had met Ryan. Hij had Ryan uitgedaagd. Een goede manier om uit te dagen voor hem was om Avalana te beledigen of op een verkeerde manier te liefkozen. Hij pakte een zakje, het zakje waar hij juist zo agressief van werd en snoof. Hij ging echt niet naar de hoofdmeester. Daar had hij geen zin in, om die preek te horen. Dat Ryan zo braaf was, maar hij niet. Hij voelde dat zijn drugs in werking gingen. Zijn agressie werd omhoog geholpen en zijn ogen veranderden een beetje van kleur. Ze gingen van kastanjebruin naar rood. Zijn oogkleur veranderde altijd. Ook zijn oogwit zag er nu flink rood uit. Hij ging op de bank zitten en wierp zijn blik uit het raam.

- Alleen Avalana, Romeo en laatkomertje Ryan -

Avalana kwam net terug van een les. Ze had een toets gehad, maar had een voldoende gehaald. Mooi zo. Ze had er niet voor geleerd. Dat was ze vergeten met al dat gedoe van Romeo en Ryan. Ze liep terug naar de Razen etage. Ze moest nog wat ophalen. Jammer genoeg moest ze nog drie dagen blijven in de ziekenzaal. Maar Avalana mocht wel gewoon naar de lessen. Ze ging vanavond echt niet naar de ziekenzaal toe. Veel te vervelend en die Romeo lag daar tenslotte ook nog. Ze vroeg zich af waar Ryan was. Ze klom een paar trappen omhoog. Ze bleef even hijgend staan en klom toen verder. Ze had haar spieren niet gebruikt, dus gingen sommige dingen niet geheel gemakkelijk. Ze liep richting de woonkamer. Daar aangekomen legde ze haar boeken met een zucht neer op de tafel, Romeo niet in de gaten hebbend. Ze boog zich over haar schrift en schreef enkele dingen voor een taak op. Helaas was het haar arm waarmee ze mee schreef die gebroken was. Nog steeds niks in de gaten hebbend schreef ze verder.

Romeo zat op de bank en keek uit het raam. Zijn oogwit werd steeds roder en roder. Als iemand binnenkwam, zou die normaal zo weer verdwijnen. Dit was maar heel even. Na een paar minuten zou het alweer wegtrekken. En ja hoor, het duurde even, maar zijn oogwit werd langzaam weer wit, alhoewel zijn pupillen zwart bleven en zijn oogkleur rood. Zijn aandacht werd getrokken door vuurrode haren en een grijns speelde rond zijn gezicht. Hier had hij op gewacht. Hij stond langzaam op. Avalana leek snel aan het schrijven zijn, dus die had hem niet in de gaten. Des te beter voor hem. Hij grinnikte en legde toen zijn beiden handen op haar schouder. Zijn mond ging reikend langs haar hals af en zijn hijgen ging over in haar lichaam. Hij grinnikte terwijl hij met zijn lippen haar hals afging. 'Hallo schatje... Heb je me gemist?' vroeg hij toen, terwijl hij zijn hand langs haar zij afliet gaan en naar haar boezem ging.

Avalana had het nogal moeilijk met de taak. Het was een redelijk moeilijke en bij sommige dingen moest ze echt twee keer nadenken alvorens ze het echt wist. Daarbij maakte een ongemakkelijk gevoel zich meester over haar, alsof iemand tegen haar aanzat te kijken. Slechte herinneringen. Er was vast niemand. Ze was alleen. En ze moest die taak nu afmaken of begrijpen, anders kon ze morgen ook weer direct zich melden. Tenslotte zou zo'n idiote taak als de aula vegen alleen maar last opbrengen en misschien ook nog slecht nieuws, bijvoorbeeld dat ze weer een dag meer bij de ziekenzaal moest liggen. Maar waarom voelde het hier dan zo fout en ongemakkelijk? Ze voelde twee handen op haar schouders en ze verstijfde. Het glas dat dichtbij haar stond, begon aardig te beslagen. Ze voelde een mond langs haar hals afgaan. Nog steeds was ze niet in staat iets te doen. Vooral bij het gegrinnik. Dit was Ryan, toch? Nee, liet het die ander niet zijn. Niet Romeo... Maar het kon niet missen. Vooral toen ze zijn stem hoorde niet. Diezelfde klank. Ze voelde hoe hij vanaf haar zij naar boven gleed, naar haar boezem toe. Ze was verstijfd. Haar hand ging opzij, verschrikt en het glas viel met een klap op de grond. Het barstte in stukken en Avalana snikte zachtjes. Ze kon niks doen. Haar lichaam was verstijfd van schrik en Raven was buiten.

Romeo glimlachte toen hij Avalana's reactie voelde. Precies zoals hij gehoopt had. Ze was niet in staat om iets te doen en die vogel van haar al helemaal niet. Toen hij een glas kapot hoorde gaan, trok hij Avalana ruw overeind en duwde haar tegen de bank aan. 'En nu geen spelletjes meer,' siste hij ruw, terwijl hij op haar ging liggen en haar stevig tegen de bank aanduwde. 'Niemand kan je helpen. Die rare vogel van je zit buiten en Ryan zit bij Master Savador. Je liefje is eruit gestuurd wegens vechten,' zei Romeo. Hij pakte haar beiden armen en duwde haar tegen de bank aan. Hij zoende haar wang en likte toen over haar lippen. Hij scheurde een stuk van haar shirt open. Hij zoende haar blote buik en glimlachte. Hij streek de haren uit haar gezicht. 'Eindelijk...' zei hij zachtjes. 'Je vindt het stiekem hartstikke fijn hè?' vroeg hij stilletjes. Hij glimlachte. Zijn drugs zorgden dat hij niet meer wist wat hij deed. Zijn ogen waren gesloten. Hij scheurde Avalana's shirt verder open, tot ongeveer aan haar boezems. Haar BH werd voor hem zichtbaar. Hij glimlachte.

Avalana keek Romeo aan, die haar toen ruw oppakte. Het glas was helemaal kapot en Avalana voelde hoe ze tegen de bank aangedrukt werd. Ze boog haar hoofd opzij, zodat Romeo haar niet kon zoenen op haar mond. Toen hij over Ryan sprak, keek ze hem angstig aan. Ryan was dus de kas uitgestuurd. Romeo had vast een opmerking gemaakt. Zijn ogen waren bloedrood. Hij had drugs geslikt. En dan was hij agressief. Heel agressief. Als ze tegenwerkte, was haar gezicht de volgende dag helemaal bont en blauw. Ze voelde haar armen pijnlijk strekken toen die ruw tegen de bank geduwd werden. Ze zag zijn gezicht voorover buigen en doordat zijn handen tegen haar armen aan zaten, kon ze geen klap in zijn gezicht verkopen, helaas. Ze schrok zich haast dood toen ze een nat gevoel over haar lip voelde. Ze snikte zachtjes toen een deel van haar shirt werd opengescheurd. 'Laat me gaan,' jammerde ze zachtjes. Bij zijn vraag maakte ze een soort kots geluid. 'Ik vind het eerder angstaanjagend,' zei ze. Haar shirt werd verder opengescheurd en Avalana snikte zachtjes. Tranen dropen over haar wangen. Ze probeerde hem een knietje te geven, maar ze slaagde daar niet in. Ze legde haar armen gevouwen voor haar boezems en keek hem vol afschuw aan. 'De enige van wie ik hou is Ryan!' siste ze tegen hem, terwijl ze hem nogmaals een knietje probeerde te geven, deze keer leek het een rake te zijn, want ze voelde iets.

Romeo hoorde Avalana jammeren en hij grinnikte. Toen hij voelde dat haar knie omhoog schoot, ontweek hij die en sloeg hij met de rug van zijn hand in haar gezicht. 'Dat probeer je dus niet meer!' zei hij. Toen hij het vol afschuw gevormde gezicht van Avalana zag, rukte hij haar armen ruw uit elkaar en drukte die weer stevig tegen de bank aan. Toen hij haar woorden hoorde, ging er een soort 'klik' in hem om en zijn ogen werden nog roder. Hij voelde een knietje tussen zijn benen en hij kromp in elkaar. Het was een niet erg harde, maar toch. Hij werd ziedend en zijn rug van zijn hand sloeg weer hard tegen de wang van Avalana. Hij verdraaide haar arm zo, tot hij weer een paar botten hoorde kraken en hij glimlachte naar haar met een verwrongen gezicht. 'Ik kan ook je nek omdraaien meisje, daar heb ik totaal geen moeite mee,' klonk het. Hij scheurde het laatste deel van haar shirt af en gooide dat door de kamer heen. Hij friemelde toen wat aan haar bandje. Hij zette zijn benen steviger tegen de bank aan en grinnikte.

Avalana had de klap in haar wang gevoeld. Het trilde nog na en Avalana voelde zich zwakker worden. Toen ze hem in elkaar zag krimpen, kwam er een glimlach op haar gezicht tevoorschijn, waarna ze het volgende moment weer een klap tegen haar wang voelde, deze keer veel harder. Romeo's ogen gloeiden bloedrood. Wat ging er nu gebeuren met haar? Haar antwoord kreeg ze. Haar arm werd omgedraaid, die wat gebroken was en Avalana liet een zacht, jammerend, snikkend geluid horen. De botten kraakten en haar lichaam verslapte zich helemaal. Toen ze zijn woorden hoorde, werd ze ontzettend bang. Ze voelde haar shirt helemaal gescheurd van zich afglijden en ze voelde Romeo's benen steviger tegen de bank, nadat hij aan haar bandje had gefriemeld. Avalana probeerde met haar goede hand zijn handen weg te krijgen, weg van haar bandje af. Haar ogen rolden ondertussen al in de kassen, maar ze schudde woedend haar hoofd. Ze was helemaal in paniek. 'Ryan...' piepte ze zwakjes. Ze voelde dat het bandje losschoot. In paniek probeerde ze het terug vast te maken, terwijl ze Romeo van zich af probeerde te werken. Helaas ging dat niet zonder twee handen. Haar arm was levenloos geworden. Ze voelde hem nauwelijks meer. Haar lichaam werd langzaam zwakker. Ze deed nog steeds verwoede pogingen om haar bandje weer vast te maken. Ging dit ooit stoppen?

- En nu wachten we op Ryan XD -

Chagrijnig liep Ryan terug naar de etages. Nu moest hij nog een keer terug komen om die straf te krijgen. Kostte enkel tijd dat veel beter besteed kon worden. Hij liep de trap op naar de etage van Razen en gooide de deur van de woonkamer open. Ryan bevroor en toen spoot de adrenaline door hem heen. Hij schoot naar binnen en greep Romeo bij zijn kraag. ‘Jij leert gewoon nooit je grenzen kennen hè?’ schreeuwde hij. Hij sleurde Romeo op de grond en zette zijn voet op Romeo’s maag en leunde erop. Zo kon die rat niet meer opstaan. ‘Het is dat ik je laat leven omdat ik anders nog dieper in de problemen zit maar anders…’ Ryan leunde nog wat verder op zijn been.

Romeo kreeg een grote glimlach op zijn gezicht, toen Avalana pogingen probeerde om het bandje van haar BH weer vast te maken. Hij wou het er net afrukken, toen hij zich achteruit voelde gaan. Ryan, schoot meteen door zijn gedachten, waar hij ook nog is gelijk in kreeg. Hij schoot in een kakelige lach toen Ryan zijn voet in zijn maag had gezet. 'Dat was zwak,' zei hij. Hij keek richting het kapot gescheurde shirt op de grond, niet vlak uit Ryan's gezichtsveld vandaan. Daarna keek hij naar Avalana. Die lag er maar doods bij. Ze had felrood gekleurde wangen van zijn slagen en zag hij daar nu ergens bij haar oog blauw en bloed? Hij grinnikte en keek weer richting Ryan. 'Als jij niet naar je straf was geweest, had ik dit waarschijnlijk nooit kunnen proberen,' probeerde Romeo Ryan een schuldgevoel aan te praten. Een valse grijns verscheen over zijn gezicht, terwijl hij richting Avalana knikte.

Avalana wou zich net opgeven, toen ze Romeo achteruit zag gaan en ze Ryan's bekende blonde haren zag. Bloed droop langs haar oog de grond op, alsof ze bloed huilde, maar Avalana zelf keek alleen maar naar het plafond met wijd, opengesperde ogen. Ze probeerde haar bandje vast te maken, dat deze keer lukte. Ze was zo in schok van wat er daarnet gebeurd was, dat ze zich even niet kon bewegen. Toen ze Romeo's woorden hoorde, barstte ze bijna uit. 'Als jij niet zo ziek in je kop was, had Ryan jouw nooit pijn moeten doen,' kaatste Avalana de bal terug. Maar haar stem klonk... vreemd. Trillerig. Alsof ze elk moment in huilen zou kunnen uitbarsten. Alles schockte aan haar lichaam. Haar handen. Haar voeten. Haar ogen knipperden niet en Avalana legde zich weer neer toen ze haar woorden gezegd had. Met een angstige blik keek ze richting Romeo. Hij was te ver gegaan. Dat was wel te verwachten van hem. Maar dat hij zo ver zou gaan om het liefje van zijn vriend, nu vijand, in te pikken, dat was echt te ver. Ze keek richting Ryan en hoopte dat hij haar hoe dan ook zou kunnen beschermen.

‘Nog niet Romeo, ik ben enkel naar het schoolhoofd geweest. Jij moet trouwens ook nog komen’ Ryan grijnsde gemeen. ‘Je dacht toch niet dat ik jou ermee weg liet komen? Die tijd is nu echt voorbij’ Ryan leunde nog wat verder op zijn been. ‘In de ruïnes, het gaat me dan echt niet uitmaken of ik ‘’per ongeluk’’ een stuk rots op je kop laat vallen, ongelukjes gebeuren, niet?’ siste hij zodat alleen Romeo het kon horen. Ryan haalde zijn voet weg en trok Romeo aan zijn nek overeind. Vervolgens deed hij de deur open en gaf hem een flinke zet. De trap was dichtbij en Romeo zou zeker een paar treden naar beneden vallen. Ryan deed de deur met een klap dicht en op slot. Hij pakte een deken en sloeg die om Avalana heen. ‘Morgen zijn we van hem af. Daar zorg ik wel voor.’

Romeo voelde de kracht op Ryan's been verzwaren en hij keek naar boven, terwijl hij naar Ryan's woorden luisterde. 'Dat lukt je nooit,' siste hij naar Ryan. Hij voelde Ryan's voet verdwijnen en het volgende moment voelde hij overal pijn. Hij lag ergens beneden en keek naar boven. Zijn drugs waren uitgewerkt. Gelukkig... Hij voelde dat niks gebroken was. Hij stond woedend op, geleund aan de trap en liep toen weg. Zijn benen deden pijn en zijn maag ook. Ryan moest zelf uitkijken dat hij geen steen op zijn kop kreeg. Romeo keek woedend voor zich uit. Daarna rende hij het grasveld op, om zich vervolgens in het water te werpen en de koude te voelen. Hij dacht aan Avalana en grinnikte. Die had wat ze moest krijgen.

Romeo is topic uit

Avalana keek dof naar boven terwijl Ryan tegen Romeo tekeerging. Haar ogen wierpen zich opzij en ze zag de grijns die Romeo had. Ze rilde en drukte zich tegen de bank aan. Romeo werd naar buiten geholpen en ze voelde iets warms rond zich. De woorden van Ryan drongen nauwelijks tot haar door. Ze ging overeind zitten en keek doods voor zich uit. Haar arm leek hetzelfde als haar hoofd te zijn. Ze kon er niks meer mee doen. Ze keek Ryan hulpeloos aan. Ze schudde haar hoofd toen en keek hem aan. 'Mijn arm,' piepte ze. Het was net zo goed aan het genezen en nu was het weer voor een groot deel gebroken. Ze probeerde haar vingers te bewegen maar ze luisterde niet naar ze. Terwijl haar andere hand tot een vuist gebald werd, had ze geen controle over de andere arm. Hoeveel ze zichzelf ook uitputte, het lukte niet. Ze schoof een beetje op zodat Ryan naast haar kon zitten. Ze keek hem aan. Ze keek toen naar het kapotgescheurde shirt. 'Hij was close,' zei ze, terwijl ze met haar hoofd een knik richting het kapotgescheurde shirt gaf. Ze keek hem aan en bloosde toen. 'Nogmaals bedankt voor je redding,' zei ze. Daarna kon ze zichzelf niet meer inhouden. Ze sloeg haar ene arm, die nog meewerkte, om Ryan's hals en drukte zichzelf tegen hem aan. Ze voelde zich ontzettend vies. Romeo had haar proberen te zoenen. Ze voelde zijn handen overal, maar probeerde het te vergeten, dat gore gevoel.

Ryan sloeg zijn armen om haar heen, beschermend. Niet dat Romeo nog terug zou komen, die lafaard was te bang om zoiets te doen. Enkel tegen weerloze mensen was hij nog wat. Ryan keek naar haar arm. Het zag er niet zo goed uit. ‘Kom, dan gaan we naar de ziekenzaal. Hij pakte het gescheurde T-shirt, die kon nog wel gebruikt worden als tijdelijke mitella. Totdat ze bij de ziekenzaal waren. Ryan stond op en hielp Avalana overeind komen. Haar arm zag er niet echt goed uit, Romeo was zo’n lafaard. Die durfde enkel iemand wat aan te doen als die niets terug kon doen. Hoe zielig ben je als je een meisje aanvalt die al haar arm heeft gebroken.

Avalana keek op naar Ryan, een beetje verdwaasd. Ze rook zijn geur en voelde zich weer veilig. Ze probeerde overeind te komen. Gelukkig werd ze geholpen door Ryan. Ze keek Ryan aan en knikte zwakjes. Ze wou helemaal niet naar dat stinknest. Ze keek Ryan diep in zijn ogen aan. 'Ik doe even een shirt aan,' zei ze zwakjes, terwijl ze naar haarzelf wees. Het enige wat ze vanboven nog aanhad was haar BH. Ze glimlachte naar Ryan, sloeg haar arm om hem heen, gaf hem een kus en liep toen de kamer uit. Idioot schuddend met haar heupen. Nou ja, sensatie kon er altijd inzitten, niet? Bij haar kast aangekomen pakte Avalana een zwart topje en deed die moeizaam aan. Ze kreunde van de pijn. Haar arm werkte nog steeds niet mee. Ze werd helemaal rood. Ze kon Ryan toch niet vragen of hij haar wou helpen? Het moest wel. Avalana kreeg het topje maar niet aan. Rood van schaamte liep ze richting Ryan. 'Uh... Ik uh.. Wil je helpen?' vroeg ze, terwijl haar wangen nu net zo rood als haar haren waren. Ze keek hem diep in zijn ogen aan, om vervolgens even weg te dromen. Haar rug jeukte en ze krabde even met haar goede hand. 'Nou... Op naar dat verrekte stinknest,' zei ze toen sarcastisch. Ze had er helemaal geen zin in en bij het idee al werd ze chagrijnig. Ze draaide zich naar Ryan en keek hem haast smekend aan. 'Nee, alsjeblieft, het gaat wel weer. Ik blijf vannacht liever hier slapen. Romeo zit nog op de ziekenzaal en ik heb er sowieso geen zin in,' zei ze, terwijl ze hulpeloos in zijn ogen keek.

Ryan pakte het topje vast en deed die voorzichtig om Avalana heen, om haar geen pijn te doen. ‘Komop, je kan niet met een gebroken arm blijven rondlopen.’ Probeerde Ryan haar te overtuigen. ‘Je moet er echt naartoe, anders kan het gaan ontsteken. Anders blijf ik wel bij je op de ziekenzaal tegen Romeo. Als die daar dan nog is.’ Morgen moesten ze naar die straf van Savador toe, wat zou die hebben verzonnen? Ryan kon het nog steeds niet bedenken, iets ergers dan tafels schoonmaken? Wat zou dat kunnen zijn? En ook nog bij de ruïnes. Desley duwde de deur van de woonkamer open, het was een slimme wolf. Opgekruld ging hij bij de kachel liggen. ‘Desley! Weg daar!’ siste Ryan hem toe. Desley verhaarde nu enorm en hij ging midden op het tapijt liggen. Kwaad nagrommend kwam de wolf overeind, liep een paar stappen van het tapijt af en plofte daar weer neer.

Avalana bloosde ontzettend toen Ryan haar hielp, maar keek hem dankbaar aan. Ze zuchtte. Toen knikte ze. Ze keek naar de wolf. 'Oh, ik heb nog wat voor Desley!' zei ze toen. Ze liep moeizaam naar haar zaal toe en pakte daar een stuk vlees. Ze ging naar Desley toe. 'Alsjeblieft jongen, omdat je zo geholpen hebt,' zei Avalana glimlachend. Daarna keek ze Ryan aan en steunde even tegen hem omdat ze te erg wankelde. 'Goed dan,' zei ze lachend en vrolijk nam ze met haar goede arm zijn arm. Een duizeling schoot door haar heen. Dankzij de klap van Romeo tegen haar oog, voelde het net aan alsof ze elk moment kon omvallen. Ze rilde ook helemaal. Niet van de kou. Het was een gevoel die ze niet kon onderdrukken. Ze sloeg haar goeie arm om Ryan's middel heen. 'Je bent super,' zei ze, terwijl ze hem daarna een kus gaf op zijn wang. Ze liep nogal wankel de trap af. Ze ondersteunde zich aan Ryan en aan de muur. Ze kwam trillend met haar voet op de grond neer en liep richting de ziekenzaal. Niet weer! Ze keek nors naar de zuster, die haar geleidde naar een bed en ze legde zich neer. De zuster keek bezorgd naar haar trillende lichaam. 'Ik ben net in aanraking geweest met een stopcontact en water,' verzon Avalana. De zuster knikte begrijpend en sloeg de dekens toen om haar heen. Voor Ryan zette ze een stoel neer en ze liep weg. Avalana glimlachte naar Ryan. 'Ik denk dat R-Romeo gewoon ergens aan het mokken is,' zei ze, de naam van Romeo stamelend zeggend. Hier zou ze een trauma aan overhouden. Dat was zeker.

PROFILE MAGICIAN