Ryan liep door de gangen heen, op zoek naar het kantoor van het schoolhoofd. Kale had hem erna toe gestuurd. Vanuit zijn punt gerechtvaardigd maar vanuit Ryans’ punt niet. Ryan zou Avalana tegen Romeo beschermen, tegen welke prijs dan ook. Al ging het niet alleen daarom. Ryan had grote haat tegen Romeo, dat had ook zijn redenen. Op Razen, Romeo vond zijn ego belangrijker dan zijn vrienden. Verraden door een vriend? Vanaf dat moment had Ryan hem niet meer gezien. Gelukkig, dacht hij. Ryan wist niet wat hij Romeo allemaal zou aandoen als hij hem weer zag. En toen zag Ryan hem weer, Romeo moest uit de buurt van Avalana blijven. Dat had Ryan duidelijk genoeg gemaakt. Toch bleef Romeo maar doorgaan, iedere keer uitdagen. Toen was er DE druppel die de emmer liet overlopen. Net in de les. Romeo had weer een opmerking over haar gemaakt. Ryan was hem aangevlogen . Ryan liep verder door de gangen heen, het was al zo’n 15 minuten geleden dat hij uit de les was gestuurd. Toen pas vond hij het kantoor. Romeo was er niet. Ryan klopte op de deur en wachtte op antwoord. Dat hij Romeo niet zag kon 3 dingen beteken. Of hij was binnen, of hij was niet gegaan of hij was al weer weg. Hopelijk niet het laatste, dan liep Avalana weer gevaar. Ryan moest opschieten, hij wist waar Romeo toe in staat was wanneer hij drugs had gebruikt of kwaad was. De straat was een harde school geweest, eentje die je alleen met vechten en geweld kon overleven. Ongeduldig bleef Ryan voor de deur staan.

(Savador en Ryan)

Met zijn benen over elkaar en in een achterover geleunde houding zat Savador op zijn stoel achter zijn bureau. Normaal had hij het óf ontzettend druk óf had hij teveel vrije tijd over. Wanneer het eerste gold lag zijn kantoor bomvol met allerlei op elkaar gestapelde papieren, mappen en documenten en werkte hij zich vaak tot diep in de nacht in het zweet om alle administratieve zaken gedaan te krijgen. Wanneer hij vrije tijd tot zijn beschikking had, was het veelal nog steeds rommelig, maar ontspande hij met een tot de rand gevuld glas rode wijn en zijn slang om zijn hals. Nu was het ongewoon netjes opgeruimd en was er geen spoor te bekennen van het werk waar hij zich dagelijks over moest ontfermen met zijn dubbele baan als hoofdmeester en leraar. Over het bureaublad lag een doorzichtig lang vel uitgespreid over de tafel. Een absurd lang slangenvel dat nog allerlei precieze details beschikte, alsof je er nog echt een slang in kon zien. 'Deze is mooi, Saethion,' sprak Savador zacht. Hij streek de meterslange slang om zijn nek zacht over diens kop, die pas verveld was. Zoals de schubben van de slang normaal altijd een donkerpaarsachtige kleur hadden, waren ze nu indigo blauw. De seizoenen hadden invloed op de kleur schubben die Saethion zou krijgen. 'Het is een nieuwe voor de collectie.' De slang stemde met het besluit van zijn meester in door zacht te sissen. Om de daad bij de woorden te voegen, schoof Savador een verborgen la onder zijn bureau open en haalde er een dunne langwerpige doos uit, waar hij alle vellen van zijn slang bewaarde. Het was meer uit traditionele eer naar zijn vader toe, die dezelfde hobby had toen hij nog leefde. Hij had het vel er net veilig in gelegd en de doos weer weggestopt, toen er iemand op de deur klopte. Saethion zette zijn halsflappen uit en begon al luid en dreigend te sissen, iets wat de slang altijd deed bij vreemdelingen. Ook al kon het dier niet door de deur heenkijken, hij leek meer aan te voelen dan welke slang dan ook. Haast alsof hij een zesde zintuig had. Verveeld leunde Savador wat meer achterover en ondersteunde zijn kin met een vuist. 'Binnen,' gaf hij aan de onverwachte gast op een alles behalve hartelijke toon aan dat hij of zij binnen mocht komen.

Meteen nadat Ryan op de deur had geklopt, hoorde hij gesis aan de andere kant van de deur. Ryan trok de capuchon van zijn hoofd af.Hij greep de deurklink vast toen hij ‘binnen’ hoorde. Ryan duwde de klink naar beneden en de deur open. Het eerste wat hij zag was een slang die om een man zijn nek zat, waarschijnlijk het schoolhoofd. Ryan had het niet zo erg op slangen. Altijd staarden die beesten je aan en vielen zonder enige waarschuwing aan. Ryan sloot de deur achter zich. ‘Master Kale heeft me eruit gestuurd’ zei hij kort. Ryan legde niet uit waarom, dat vond hij niet zo belangrijk. Hopelijk zou hij hier snel weer weg zijn. Romeo was hier niet, Avalana liep dus weer gevaar. Hopelijk was ze nog op de ziekenzaal of op de etage. Daar zou Romeo hopelijk haar niet durven aan te vallen. Alhoewel, het was en bleef Romeo. De slang bleef hem aankijken, Ryan werd er zenuwachtig van. Die raaf van zijn vriendin staarde hem ook altijd zo aan. Ongeduldig bleef hij op antwoord wachten, ondertussen keek hij de kamer rond. Niet echt wat hij verwacht had. Een kamer vol met papieren en dossiers en een persoon met een bril op die verdwaasd tussen de papierbergen opkeek. Ryan voelde zijn wang gloeien, Romeo had hem gebeten. Echt typisch gedrag voor een straathond die hij was. Maar Ryan had hem ook een paar flinke meppen gegeven. Ook al was het niet erg slim omdat tijdens de les te doen. Maar ja, hij had een straf er wel voor over. Ryan zou wraak nemen op Romeo voor wat die allemaal had uitgehaald op Razen en nu ook hier. Zijn hoofdpijn begon een beetje weg te trekken, gelukkig. In plaats van het bonkende gevoel was het nu enkel af en toe een steek. Verveeld staarde Ryan uit het raam. Hij wilde hier zo snel mogelijk weer weg.

Haast net zo roerloos als zijn slang, die in zijn dreigende positie doodstil wat opgericht bleef en zijn zwarte tong in- en uit zijn bek liet flitsen, keek Savador toe hoe de deur openzwaaide en er een voor hem nog onbekend persoon binnenstapte. De jongen had hij niet eerder gezien, vast en zeker had hij ooit eens zijn dossier doorgelezen toen hij hier pas nieuw was. Het was alleen dat hij nu over zoveel leerlingendossiers beschikte dat precieze details over deze knul teboven halen een aardig moeilijk karwei was. Een kille blik in zijn goudkleurige, slangachtige ogen was aanwezig terwijl hij de jongen even kort van top tot teen bekeek alsof hij bij het grof vuil hoorde, en zag dat hij even naar zijn Saethion keek. Kennelijk niet erg gesteld op slangen. Niet dat het hem iets zou kunnen schelen; Saethion was zijn persoonlijke spion, zijn diennaar en meer dan een vriend alleen. Wanneer de slang niet op rooftocht was, zou het dier niet van zijn zijde wijken. ‘Master Kale heeft me eruit gestuurd,' zei de jongen meteen waar hij voor kwam. Een uitleg of verdere woorden volgden niet. 'Werkelijk,' luidde Savadors ongeïnteresseerde antwoord na een langdurige stilte. Zijn mondhoeken krulden gek genoeg om tot een klein glimlachje, al was die haast niet te zien als je zijn gezichtstrekken niet vooraf bestudeerde. Kale had dus een waarschijnlijke heisa in zijn les gehad, fantastisch. Hoe zwaarder die man het had, hoe harder hij erom kon lachen. Uit pure haat jegens de man zag hij hem niet als collega, maar eerder als een gezworen rivaal. Alleen leedvermaak om Kale hebben zou zonde zijn, hij kreeg nu immers een bonus het ook op dit joch te botvieren. Een uitgestuurde leerling aan zijn deur kreeg hij immers, en helaas voor hem, ook niet iedere dag. Hij haatte kinderen, maar wanneer hij ze kon straffen was zijn dag weer goed. 'En weet je wellicht ook waarom of ben je je tong verloren?' vroeg Savador nadat hij zijn gedachten opzij geschoven had. Hij bleef de jongen lang en nors aanstaren, wachtend op diens antwoord.

Het irriteerde Ryan dat het schoolhoofd zo naar hem keek of hij een stuk afval was maar hij probeerde zich in te houden om niet kwaad te worden. Ryan stond nu echt op ontploffen, maar dan zou hij alleen maar langer hier moeten blijven. 'Werkelijk,' Nee, ik kom hier voor mijn lol, dacht Ryan er sarcastisch achter aan. Daarna vroeg het schoolhoofd waarom Ryan de les was uitgestuurd. Moest hij alles weten ofzo? Het maakte toch helemaal niets uit waarom hij eruit was gestuurd? Een geïrriteerde trek verscheen op Ryan’s gezicht. Nouja, de sneller hij antwoord gaf de sneller hij hier weer weg was. ’Meningsverschil met een andere leerling dat een beetje uit de hand liep.’ Ryan keek om zich heen, waarom schoot die man nu niet op? Het leek wel of die er een tienjarenplan van wilde maken. ‘Ik heb niet de tijd om hier de hele dag te zijn, dus zeg wat mijn straf is dan kan ik hier weer weg.’ Ryan maakte zich zorgen om Avalana, nu Romeo hier vrij rondliep. Dat joch was tot alles in staat. Ryan kreeg weer wat beter lucht, Kale had hem hard in zijn maag gestompt. En dat blijf je wel een tijdje voelen. De slang staarde nog steeds naar hem. Ryan keek weg, naar het schoolhoofd. Ongeduldig leunde Ryan op zijn andere voet. Dat Avalana gevaar liep was niet de enige reden waarom hij hier weg wilde. Het leek hier veel te veel op een verhoor, politie. Als Romeo er niet was geweest, dan was Ryan nu nog steeds op Razen en hoefde niet naar school te gaan. Maar nee hoor, Romeo moest weer geld verdienen en verried Ryan aan de politie. Zijn vriend notabene! Van iedereen zou Ryan het kunnen verwachten, maar niet van Romeo. Hij had gedacht dat ook Romeo was opgepakt maar vlak voordat hij naar zijn cel werd gebracht zag hij hem. Romeo kreeg geld van een politieagent. Hij had hem gewoon verraden! Enkel omdat hij niet zonder zijn drugs kon. Drugs waren dus betere vrienden dan Ryan. Nooit zou Ryan het hem vergeven.

Zoals gebruikelijk plezierde het Savador de jongen zo onwennig te zien als reactie op zijn gestaar, hij kon zijn ergernis bijna aanvoelen. Tevreden helde hij naar achteren tot hij met zijn rug tegen de rugleuning zat en streek Saethion ondertussen zacht over zijn schubben. De irritatie werd later zichtbaar als een duidelijke trek op het gelaat van de jongen. Binnensmonds grinnikte hij er even onopmerkbaar om. Toe maar. Hoe ergerlijker ze zich voelden, hoe beter hij ervan werd. Zijn uitdrukking werd weer nors naarmate hij langer moest wachten op een antwoord, de diepe frons tussen zijn wenkbrauwen verriedde dat zijn geduld langzaam maar zeker begon op te raken. Toen de jongen uiteindelijk antwoord gaf over een 'meningsverschil' en 'iets dat uit de hand liep', was hij eigenlijk nog niet tevreden gesteld. Het antwoord was kort en bevatte weinig details over wat er nu precies gebeurd was. Hij moest hem er nota bene voor straffen, dat ging moeilijk als hij niet wist hoe erg het was. 'Het liep.. een beetje uit de hand?' herhaalde Savador op kille toon met een korte pauze tussen zijn woorden. Zijn ogen verwijdden zich even wat toen hij de woorden van de jongen erna hoorde - de verticale pupillen in zijn goudkleurige irissen versmalden zich tot dunne spleetjes. Alsof het niets was wat hij had gedaan. Alsof hij hier zo weer wegkon! Mocht hij dat inderdaad denken, dan zat hij bij het verkeerde eind. Voor hij het zelf beseft had, had hij een luide lach geslaakt. 'Zo gemakkelijk gaat dat niet, dwaas,' zei hij kalm zodra hij weer was uitgelachen. 'Denk je dat ik je er zo gemakkelijk van af laat komen door een keer met een spons over de tafels van de aula te gaan? Ik dacht van niet.' Savador sloot zijn ogen en bewoog zijn bleke hand weer even strelend over de kop van zijn slang. 'Wie was die andere leerling en waarover hadden jullie een meningsverschil?' hoorde hij de jongen zacht uit. Hij kon maar beter antwoord geven voor hij al zijn geduld echt verloor.

‘Ja, eigenlijk had ik daar wel op gehoopt’ zei Ryan. Het was een zeer kleine kans geweest maar alles was beter dan niets proberen. Maar het schoolhoofd moest weer alles precies weten. Ryan dacht even na, hij ging hem echt niet alles tot in het kleinste detail vertellen. ‘Romeo…’ Ryan dacht even na over welke smoes hij ging gebruiken waarover het ging. ‘Hij probeerde iets van me te stelen.’ Niet helemaal gelogen, Romeo probeerde inderdaad Avalana in te pikken. ‘Je lijkt wel een smeris’ zei Ryan zacht. Die zaten je ook altijd zo uit te horen, hongerig naar elk stukje informatie om je vrienden op te sporen. Daarom sprak Ryan ook niet zo veel, het kon je alleen maar dieper in de problemen brengen. Zijn irritatie veranderde langzaam in woede, al was daar ook een deel angst van. Angst dat Romeo wist dat Ryan niet bij Avalana was, angst dat hij weer drugs had gebruikt en naar haar toeging. Daarom was Ryan zo ongeduldig en gehaast. En nu werkte dat schoolhoofd ook al niet mee. ‘Komop, je hebt hier toch ook geen tijd voor? Geef gewoon die straf dan kan ik verder met mijn zaken en jij met de jouwe.’ Ongeduldig verzette Ryan zijn voet, richting de deur. Het maakte hem niets uit de het schoolhoofd zijn geduld verloor, Ryan verloor ook het zijne. Het leek wel uren te duren ook al was hij hier pas een paar minuten. Hij voelde wat bloed langs zijn hoofd druppen, de klap tegen de stenen grond was dus toch niet helemaal zonder problemen gegaan. De hoofdpijn kwam weer terug, niet meer bonkend maar met steeds fellere steken. De adrenaline was weer verdwenen en daardoor voelde hij opeens al die blauwe plekken en wonden. Gehaast, geïrriteerd en kwaad keek Ryan hem weer aan. Hij pakte de deurklink al vast om te vertrekken, Ryan wilde niet nog meer tijd met deze onzin verdoen.

Nijdig wierp hij de jongen een blik toe bij zijn bijdehante antwoord. Zijn ogen gleden vervolgens automatisch naar de vloer naast zijn bureau, waar een tiental wijnflessen stonden. Hij was er zo goed als verslaafd aan, een onbeholpen alcoholist die zijn problemen wegdronk. Als de confrontatie met deze brutale snotpin uit de hand liep, dacht hij er nog wel eens een fles van open te moeten trekken. Wijn kalmeerde hem, vooral de rode variant. 'Haal het maar uit je hoofd,' reageerde Savador tamelijk kalm terwijl hij een stapel leerlingendossiers doorkeek. 'Alles is niet zo simpel als het lijkt. Maar hoe kan jij dat ook weten? Met die blinde tienerogen in je kop zie je enkel alle voordelen voor jezelf.' Zijn bleke vinger draaide verveeld onzichtbare rondjes op het tafelblad van zijn bureau, maar zijn slangachtige ogen keken weer naar de jongen op bij het horen van een naam. 'Romeo?' herhaalde hij zacht. Hij kende ook nog geen Romeo, maar hij zwoer dat hij de jongen een keer had zien lopen als hij terugdacht aan diens profielfoto in het dossier. Hij trok een enkele wenkbrauw even minachtend op toen hem de reden werd verteld. 'Hij probeerde iets van je te stelen omdat jullie een meningsverschil hadden?' haalde Savador de details teboven op een toon alsof hij er geen zak van geloofde. Zijn blik ging even naar beneden zodra hij het juiste dossier dacht te hebben gevonden. Ryan, zo heette dit joch. Vervolgens keek hij weer naar hem op. 'En weet je ook wat Romeo van je wilde stelen of kun je met dat lage denkvermogen alleen in basisdetails denken?' Zijn mondhoeken krulden opnieuw om en toonden een onaangenaam glimlachje. Heerlijk om zijn leerlingen zo op de proef te stellen. De glimlach verdween abrupt weer van zijn bleke gelaat toen hij de volgende woorden van Ryan hoorde. Een tijdlang bleef hij hem strak aanstaren. 'Wat zei je daar?' kwam het er een moment later op een zachte en sissende toon uit. Wat een hondsbrutaal misselijk rotjoch. Hem een smeris noemen. Hij wist niet tegen wie hij het had!
‘Komop, je hebt hier toch ook geen tijd voor? Geef gewoon die straf dan kan ik verder met mijn zaken en jij met de jouwe.’ Ongelovig bleef hij hem aanstaren, in zijn positie leek hij wel verstard. Hij wist niet wat hij hoorde. Dat joch liep al richting de deur en dacht al weg te kunnen, zo simpel ging het niet. Het duurde niet lang of er leek iets binnenin Savador te knappen wat zijn hele gedrag deed omslaan. 'Dit zijn mijn zaken en je spreekt me aan met u!' riep hij schreeuwend uit terwijl hij overeind schoot en zijn woede uitte door een harde klap op zijn bureau te geven. Licht hijgend van de frustratie bleef hij Ryan over zijn bureau een lange tijd furieus aanstaren. Daarna zocht hij steun aan zijn desk om zich eromheen te werken en naderde het joch als een slang die langzaam voort kronkelde. Zijn hand zette hij tegen de deur zodat, als de hij echt zomaar weg wilde vluchten hij de deur nog kon tegenhouden met spierkracht, en leunde er ook met zijn lichaam tegenaan nu hij vlak voor hem stond. 'Oh?' zei hij zacht met zijn blik gericht op het straaltje bloed dat langs Ryans hoofd liep. Zijn woede leek voor een moment wat te zijn verkoeld, al was dat enkel maar schijn. 'Is dat meningsverschil zo erg uit de hand gelopen dat jullie elkaar de hersenpan in hebben geslagen? Weet je dat ik daar zwaardere straffen voor geef?' In een fractie van een seconde leek zijn vlaag woede weer wedergekeerd te zijn. Zijn vuisten hadden de stof van zijn kraag ontklemd en hij hield hem onnodig stevig tegen de deur geduwd. 'Ik wil dat jij en je vriendje binnenkort naar de ruïnes komen om jullie straf uit te zitten. Niks tafels schrobben en sneeuw scheppen. Ik heb een veel vervelendere voor jullie in petto,' sprak Savador zacht in zijn oor. 'Doe je dat niet.. wel..' Er leek een doffe glans over zijn goudkleurige ogen te verschijnen die zijn amusatie weergaf. 'Dan kan ik er uit betrouwbare bronnen achterkomen wát meneer Romeo van je wilde stelen, en hou ik het voor mezelf.' Hij week weer wat achteruit om Ryan een lugubere glimlach te schenken, haast alsof hij hem gewoon zat te treiteren.

(Hum.. ik maak spoedig wel een topic bij de ruïnes aan als dat goed is)

‘Waarom zou ik met altijd op de nadelen moeten richten. Beter kijken naar de voordelen, niet?’ bracht Ryan er tegen in. Zijn gezicht verstrakte toen hij vroeg wat Romeo van hem had geprobeerd te stelen. Dat ging hem helemaal niets aan. Ryan zweeg. ‘En andersom, hij probeerde iets van me te stelen en daarom kregen we het ‘’meningsverschil’’’ legde Ryan ongeduldig uit. ‘En je verstond me wel’ siste Ryan daarna brutaal terug. Hij had geen enkel respect voor het schoolhoofd, die moest eerst maar verdient worden. En toen barstte de bom. Hij sloeg hard op het bureau, Ryan bleef hem rustig aankijken met een lichte ergernis. Totaal niet onder de indruk, het was altijd een boel show maar als het er op aan kwam doken dat soort personen altijd weg. Dat had Ryan de afgelopen jaren wel geleerd. Dat maak ik zelf wel uit, dacht Ryan. Het bloed was opgevallen. ‘Ik wilde dat ik hem de hersens had ingeslagen, dan was ik nu van hem af’ ging Ryan verder, de woede was duidelijk in zijn stem te horen. Meteen daarna voelde Ryan dat hij amper meer lucht kreeg, zijn hals werd voor de zoveelste keer vandaag bijna compleet dichtgesnoerd. ‘Ik kom wel, of Romeo dat ook doet, dat is de vraag’ Uiterlijk was Ryan rustig maar van binnen kookte hij. Ryan greep de deurklink, duwde hem naar beneden en beende de kamer uit, terug de gangen op. Geen interesse meer in verder gezeur. Ryan grinnikte. Wat zou die oude man dan hebben verzonnen? Iets ergers dan tafels schrobben, de ruïnes stofzuigen of zo. Hoe erg zou het nu kunnen zijn? Het zou enkel tijd kosten, tijd die hij beter kon besteden. Maar Ryan had het er voor over gehad, Romeo moest grenzen leren kennen. En wie niet luisteren wil moet maar voelen.

(van die mega post heb ik niet terug XD Is goed)

In een lange stilte bleef Savador de jongen zwijgzaam aanstaren. 'Ben jij echt zo stom?' vroeg hij zacht als reactie op Ryans eerste woorden. 'Je richt je met al je egoïsme op de voordelen voor jezelf, zodat je niet wegkwijnt onder de nadelen. Zielig mannetje.' Hij kneep zijn ogen even samen toen hij het gezicht van Ryan zag verstrakken zodra hij vroeg wat er dan precies haast gestolen was. Antwoord op zijn vraag kreeg hij alles behalve. 'Ik vroeg wat dat joch van je gestolen had, niet om een nutteloze herhaling van je falende woorden,' wierp hij er hard tegen. Savador beet hard op zijn tanden bij zijn sissende woorden. 'Ik verstond je zeker wel, en als ik het nog eens hoor komt een maand lang uitzitten in de kerkers bij je straf!' snauwde hij Ryan aangebrand toe. Hij was overeind gevlogen en had zich tot de jongen gewijd, nu stond hij pal voor hem. In een langzame beweging sloeg hij zijn armen over elkaar en bleef Ryan spottend aankijken. 'En waarom heb je dat dan niet gedaan?' vroeg hij doodleuk nadat hij hem had horen zeggen dat hij gewild had Romeo's hersenpan te hebben ingeslagen. 'Laat maar zitten. Ongetwijfeld krijgen jullie nog een kans dat over te doen als ik jullie je straf geef.' Het was als de druppel geweest die de emmer deed overlopen bij de volgende vlaag woede, waarin hij Ryan bij zijn kraag gegrepen had en hem tegen de deur dwong. 'Het is beter voor zowel jou als voor hem dat hij komt. Anders mag je je vriend zelf op gaan zoeken om hem te vertellen naar de ruïnes te komen,' siste hij hatelijk in zijn gezicht. Savador had Ryan losgelaten toen hij de deur openrukte, met zijn handen nog in dezelfde houding als dat hij de jongen bij zijn kraag vast had gehad liet hij hem gaan. Pas een moment later, nadat hij Ryan met zijn blik had gevolgd en hij hem niet langer meer kon zien, was hij in beweging gekomen. Met een ergerlijke uitdrukking op zijn gezicht had hij de deur met een klap dichtgeslagen, zich terug naar zijn bureau begeven en een fles wijn opengetrokken. Die twee dwazen zouden er nog wel achterkomen wat hij van plan was met hen te doen. Of liever; wat ze elkaar aan zouden doen.

- Topic: https://staracademy.forumtwilight.com/t1179-be-punished#20352