Met haar tassen in haar hand liep Quinty het gebouw binnen. Ze moest zich nog melden bij de Hoofdmeester. Dat ze was gekomen, dat ze mocht komen. Het was wel zo netjes, ook aangezien ze zomaar even na de kerst op de school kwam en dus al vele lessen had gemist van haar leerjaar. Maar ze zou alles op alles zetten om het goed te maken. Eerst ging Quinty naar het toilet en kleedde zich netjes aan. Gewoon een simpele jurk die netjes en mooi stond. Ze stopte een witte klem in haar haar waardoor haar haar uit haar gezicht werd gehaald. Een simpel rood kleurtje boven haar ogen en ze kon gaan. Door het rode kleurtje boven haar ogen werd haar gezicht een stuk minder bleek. Een klein glimlachje sierde haar mond. Ze stopte alles terug in haar tas, pakte hem op waarna ze nog eens boog om de tas met Nona op te pakken. Dat deed ze en liep de toiletten uit. En nu nog die kamer vinden. Bij de brochure die ze had was een klein platte grondje en die volgde Quinty. En na een paar minuten lopen kwam ze in een halletje. Daar zag ze een deur, een oude deur. Daar zou het moeten zijn volgens die kaart. Ze borg hem op en liep er naartoe. Huiverde even bij het idee dat dit het moment was. Zette haar tassen neer bij een soort tafeltje en dekte Nona toe met een doek, ze lag te slapen en dat was maar goed ook. Voor zichtig klopte ze op de deur, drie maal. Aan haar arm hing een klein zakje met wat bonbons erin. Die had haar vader gehaald vanuit Shadra, om hem te bedanken dat ze nog, zo laat in het jaar mocht komen. Quinty voelde inmiddels haar hart in haar keel kloppen. Ze was nog nooit bij een hoofdmeester geweest. Nog nooit. Vol spanning wachtte ze voor de deur af. Tot ze naar binnen werd geroepen.

Het was alsof het kantoor geheel verlaten was, maar dat was enkel maar schijn. De bureaustoel was pal voor het raam geschoven, met de rugleuning naar de deur toegekeerd. Met zijn armen en benen over elkaar geslagen zat Savador lui in de stoel, in zijn ene opgeheven hand een vol glas gevuld met de wijn die de twee jongens - Bellingar en Nearvus - die hem eerder nog bezocht hadden aan hem gegeven hadden als geschenk, zijn andere hand steunend onder zijn kin. De wijn was tongstrelend, precies naar zijn smaak. Eén van de beste cadeau's om te krijgen. Zijn slangachtige ogen met verticale pupillen en die goudgekleurd waren, staarden door het raam en dwaalden verveeld af over het inmiddels besneeuwde schoolterrein. Er lag al een aardig dik pak, wat voor een witte kerst dit jaar gezorgd had. Een kerst die hij in zijn eentje gevierd had. Ach ja, samen met Saethion. De flinke paarsgeschubde slang lag om de schouders van zijn meester en rustte met zijn smalle streng ogende kop op diens borst. Voor Savador zelf ook maar het idee kon hebben dat er een aanwezigheid voor de deur stond die nog niet eens had geklopt, schoot de slang al dreigend sissend overeind en richtte zijn slanke lijf op alsof een slangenbezweerder hem op de bewegingen van een instrument uit een mand tevoorschijn liet komen. Zijn kwade slangenkop was richting de deur gedraaid terwijl zijn zwarte gespleten tong in- en uit zijn bek flitste. 'Rustig, Saethion,' zei Savador zacht, hij legde enkel een bleke hand op de kop van zijn dier om hem gerust te stellen, maar keek niet op of om. Zijn blik bleef afwezig gericht op het witte buitenterrein. Zoals verwacht weerklonk er niet al te veel later een driemalig geklop op de deur. Hij liet zijn gast een paar seconden voor de deur wachten voor hij zijn aankondiging gaf dat de persoon binnen mocht komen, misschien haast wel een minuut. Verveeld liet Savador nog een stukje meer onderuit zakken. 'Binnen,' zei hij uiteindelijk op licht geïrriteerde toon.

Bij de toon die Quinty achter de deur vandaan hoorde komen schrok ze even. Ze mocht naar binnen gaan alleen klonk het nou niet allemaal, gewenst. Quinty slaakte nog een zucht waarna ze haar hand op de deurkruk legde en hem voorzichtig naar beneden drukte. Met een klein glimlachje keek ze naar de stoel die naar het raam gekeerd was. "Goedendag, master Savador." Zei Quinty vriendelijk. "Ik moest me hier melden.." Quinty keek naar de stoel. Er was verder niks te zien dus ging ze er vanuit dat hij daar zat. "Ik ben Quinty Linnet. Ik ben hier net aangekomen." Met haar handen, die elkaar omklemde, stond ze wat verlegen naar de stoel te kijken. "Ik wilde u nog bedanken dat ik nog mocht komen zo laat nog in het jaar. Ik zal er alles aan doen om alles wat ik heb gemist in te halen." Vriendelijk glimlachte Quinty. Ze wist dat ze haar uiterste best wel moest doen. Het was al een wonder dat ze mocht komen. En natuurlijk was ze er blij mee. Hoewel, nu ze hier dan stond, in het kamertje, voelde ze zich toch iet wat ongemakkelijk. Ze streek een gevallen lok achter haar oren en keek naar de man.

Alsof het niet noodzakelijk was zich naar de bezoeker om te keren toen deze binnenkwam, te horen aan de zacht piepende geluiden van de deur die openzwaaide, bleef Savador gewoon roerloos in dezelfde positie zitten. Hij hoorde een meisjesstem hem op een vriendelijke toon een goedemiddag wensen, maar reageerde er niet direct op. In plaats daarvan wijdde hij zijn aandacht geheel op het buitenterrein en Saethion, die nog steeds niet erg gekalmeerd was en nu haast op het punt stond in zijn woede naar het meisje toe te glijden. Hij kon de slang nog net tegenhouden door hem vast te grijpen aan zijn slanke lijf. Intussen vertelde het meisje achter hem dat ze zich hier had moeten melden en stelde ze zich voor als Quinty Linnet. Pas toen ze begon over hem te willen bedanken omdat hij haar nog zo laat in het jaar had toegelaten, draaide Savador zijn stoel langzaam om en bekeek Quinty kalmpjes op zijn eigen dooie gemak van top tot teen. Het meisje had zwart haar dat ze had opgestoken, ze droeg nette kleding maar die ze ogenschijnlijk niet de gehele tijd al aan had gehad. Zijn voorkeur ging niet uit naar leerlingen die op hun allereerste dag al een goede indruk wilde maken door een masker op te zetten die in de loop van de tijd langzaamaan toch af zou brokkelen. Wie echt van strikte huize kwam en wie niet, dat kon hij zo zien. 'Werkelijk,' zei hij op zachte toon terwijl zijn blik bleef hangen op het kleine zakje aan haar arm. Hij kende het tafereel, het deed hem sterk denken aan het bezoekje van Bellingar en Nearvus. Lichtelijk trok hij een wenkbrauw op. Had ze de jongens over de gang zien lopen en haar inspiratiebron voor deze verschijning daar vandaan gehaald in de hoop op dezelfde manier ontvangen te worden? Terwijl hij een zachte zucht slaakte, richtte Savador zich wat op en staarde Quinty met priemende ogen aan. 'Het is alleen dat leerlingen me vanaf het eerste begin het beste met me voor hebben en me van alles beloven, later blijken dit de ergste tirannen van de school te worden, kunnen ze zich geen enkele belofte herinneren. Je zult toch echt met wat beters moeten komen, wil je mijn respect verdienen. Afgerakte verschijningen omdat het 'toch maar voor één keer is', overtuigen me niet. Zo komt u over, juffrouw.. Linnet,' sprak hij nors, bij het laatste pauzeerde hij even kort en sprak haar achternaam uiteindelijk uit op een toon alsof hij niet zeker wist of hij er wel goed aan had gedaan haar alsnog te accepteren. 'Toch heb ik de rechten niet je af te wijzen, ik kon niets anders doen dan je aan te nemen. Maar het houdt in dat ik ieder moment van de dag, iedere week, iedere maand en ieder jaar wil zien dat je je uiterste best ook blijft doen. Lukt dit je niet, kun je nog eens in grote moeilijkheden komen. Moeilijkheden waaronder je wenst dat je gewoon veilig thuis was gebleven. Maar schuif geen schuld op mij, ik doe enkel mijn werk.' In een langzame beweging bracht Savador zijn glas naar zijn smalle lippen om nog een slok wijn te nemen.

Bij de woorden van Savador schrok Quinty lichtelijk. Ze keek naar de grond maar zodra hij klaar was met praten begon zij. Ze stopte haar handen achter haar rug en keek kalm en nog steeds vriendelijk, hoewel ze hem inmiddels lichtelijk begon niet te mogen, aan. "Het spijt me dan om u mee te delen, master Savador, dat u niet gelijk hebt. En ik vind het jammer dat u me zo aan ziet. Zoals u weet, want ik neem aan dat u bij mijn oude scholen navraag heeft gedaan, ben ik een uitstekende leerling. Ik heb nog nooit een les gemist, mijn huiswerk is altijd gedaan en ik ben leergierig. Ik probeer altijd het beste met iemand voor te hebben en daarbij iedereen een eerlijke kans te geven." Quinty stopte even. Bij zijn verdere woorden knikte ze. Het kleine zakje bungelde achter haar om haar pols, en als ze zin had gaf ze wel wat er in zat. Maar ze kon het net zo goed voor zich zelf houden. Het leek immers op een gewoon tasje, en niks zou laten zien wat er in zat. "Ik zal mijn uiterste best doen, master Savador. Mijn huiswerk op tijd af hebben, alle lessen volgen. Alles. En dat durf ik u te beloven." Het laatste had Quinty al gezegt zonder er echt erger in te hebben. Had ze dit wel moeten zeggen, hier zal ze altijd op achtervolgd worden als er ook maar iets mis gaat. Ze glimlachte zwakjes naar de master voor haar. Haar ogen gleden even af naar de slang die er was, maar al snel keek ze de master weer aan.

Wat verveeld richtte Savador zijn glas op en bekeek de lichtval door de rode wijn terwijl hij het glas af en toe draaide, had zijn wenkbrauwen wat opgetrokken terwijl hij dat deed alsof het behoorlijk interessant was. Zijn goudgekleurde ogen dwaalden langzaam af naar Quinty's donkere ogen toen ze schijnbaar besloten had met een weerwoord te komen, zijn slangachtige pupillen bleven haar een lange tijd roerloos starend aankijken terwijl ze haar zegje deed. De blik in zijn ogen, die eerst nog zo onverschillig en afwezig was, werd plotseling hard. Al bij haar eerste zin. Loom draaide hij nu zijn hele gezicht meer in haar richting, zijn uitdrukking nu ook vermengd met lichte ongeloof. Durfde zij te beweren dat hij ongelijk had? Naarmate ze verdersprak, zakten zijn oogleden steeds meer naar beneden, zodat hij haar nu met half dichtgeknepen ogen aanstaarde. 'Nee, ik heb geen navraag gedaan bij de vorige scholen. Daar heb ik niets mee te maken en het zou me ook niets kunnen schelen. Ik ga over deze school, jij komt toevallig als nieuwe leerlinge hier en niet daar,' sprak Savador nors op een toon alsof ze nog een klein kind was. 'En dan nog iets..,' voegde hij er nu wat snauweriger aan toe terwijl hij zich wat in zijn stoel voorover boog. 'Ik heb niet graag leerlingen hier op mijn school rondlopen die zo vol van zichzelf zijn, die denken dat ze het perfecte voorbeeld voor anderen zijn omdat ze naar eigen mening zoveel denken te kunnen overtreffen. Ik kan je vertellen, juffrouw Linnet, verzekeren dat dat beeld bij negen van de tien leerlingen die het niveau hier aan te denken kunnen, in de loop van de tijd langzaam maar zeker volledig afzwakt. Dan worden het kleine duivels voor iedere leraar omdat ze hun stress kwijt moeten als ze zich realiseren dat het niet eens zo eenvoudig is, dan terroriseren ze de school alsof ik erop zit te wachten. Ik wil eerst zien of je instelling zoals het nu is naar je bewering standvast blijft en niet verandert, zoals bij al die anderen die je al voor zijn gegaan. Pas dán mag je spreken over jezelf als uitstekende leerlinge, niet eerder.' Savadors bleke hand ging naar de kop van de slang om zijn nek, hij nam zelf met gesloten ogen wat slokken uit zijn glas. Bij Quinty's overige zinnen liet hij langzaam zijn glas weer zakken om haar over de rand aan te kijken. 'We zullen zien,' reageerde hij zacht op haar belofte, durfde die momenteel nog niet aan te nemen. Nieuwe leerlingen; hij wist onderhand wel hoe die in elkaar zaten.