Met zijn onderarmen leunend op het tafelblad voor hem, neerkijkend op een gigantisch dik boek wat net opgeslagen was bij zijn eerste bladzijdes. Een moment van ontspanning, voor hem. Iets wat ook duidelijk van hem afstraalde. Zijn beige kleurige jasje hing achter hem aan de rugleuning, zijn witte overhemd uit zijn broek getrokken zodat het slordig maar ook iets nonchalant weer over zijn broek heenhing die ook alweer een aardig stuk was afgezakt. Zat gewoon een stuk fijner. Zijn brilletje rustte op zijn neus, terwijl hij nu een hand omhoog haalde en hier tegen aanleunde met zijn kin. Ondanks zijn luie, ontspannen houding bleef hij iets 'leraarachtigiets' houden. Duidelijk uitstralend dat hij eigenlijk te oud was om als leerling hier door te gaan, maar toch ook weer te jong voor leraar. Net er tussen in, totaal niet thuishorend op deze school. Hij haalde losjes een keer een hand door zijn zachtrode lokken, die speels en iets warrig weer terug vielen. Langzaam sloeg hij een bladzijde om, zijn warmbruine ogen begonnen weer boven aan. Een zachte plof en uit een kleine rookwalm verscheen opeens een licht kaneelkleurige fret, zittend op zijn schouder. Nu meekijkend naar het boek, 'Dit méén je niet hè?' Klonk de stem spottend vanaf zijn schouder. Hij negeerde het, las door. 'Sam, nee, dit gaat te ver. Ik gebied je nu te stoppen, sla dat boek dicht.' Xavier veranderde niet van houding, hield dit zelfs zó goed vol dat een toeschouwer zou kunnen denken dat de fret een halucinatie van zichzelf was. Xavier negeerde het beest namelijk zo erg, dat het net leek alsof hij niet door had dat het er was, alsof het er gewoon helemaal niet was. Opnieuw een gedempte plof en het dier verdween weer, enkel wat over bleef qua geluid was een zacht gerommel en gegraaf in zijn leren tas die langs zijn stoel stond.

Ze was weer eens gevlucht naar de bibliotheek. Ze wou weer wat afleiding hebben. Ondanks dat al de mensen haar tot nu toe hadden gezegd dat ze wat moest eten weigerde ze nog steeds. Zou haar een zorg zijn, ze wist prima wat ze deed. Nou, dat nam ze zichzelf altijd voor. Maar wat zou het haar uitmaken wat anderen vonden? Ze had zich er nooit veel van aangetrokken, dus waarom zou ze nu dan ineens veranderen? Ze was sowieso al niet het aller sociaalste persoon. Meestal stortte ze zich altijd op de metgezellen van bepaalde mensen – indien ze die hadden -. Hun huisdieren, of in hun ogen vrienden, dus. Want die waren altijd veel interessanter dan haar. Behalve als er iets mis was met die persoon; als hem of haar iets dwars zat. Ze was natuurlijk meer gewilliger een jongen te helpen dan een meisje, puur door haar geschiedenis.
Haar blik ging langs al de boeken die ze passeerde, kijkend of er wat tussen stond wat haar boeide. Af en toe bleef ze eventjes stilstaan, om de twee boeken die ze al had weer eventjes goed vast te pakken. Ze waren erg dik en groot – voor haar dan – en dus moeilijk om te dragen. Ze bleef weer eens een keertje stilstaan, maar niet omdat ze haar boeken weer goed wou vastpakken; ze zag een boek staan dat haar aandacht trok. Rustig ging ze eventjes door haar knieën om de boeken die ze al in haar armen had neer te leggen. Ze ging op haar tenen staan en reikte naar het boek. Bijna… Nog een paar centimeter… dacht ze aanmoedigend tegen zichzelf. Uiteindelijk wist ze het boek van de boekenplank te krijgen; maar niet op een goede manier. Het boek viel, op de grond. Het geluid van een doffe klap galmde oorverdovend door de kamer. Ze beet op haar lip en raapte snel haar boeken op.

Met kleine vluchtige pasjes liep ze verder; hopend dat niemand haar had gezien. Dat zou pas beschamend zijn. ‘Sam, nee, dit gaat te ver. Ik gebied je nu te stoppen, sla dat boek dicht.’ Met een ruk keek ze op, en zocht ze met haar ogen naar de plek waar de stem vandaan kwam. Nee… De afkorting van haar naam was niet Sam. Dus het was niet op haar gericht, maar ze wou nu wel weten op wie hij wel gericht was. Haar blik ging de hele plek rond, ze keek zo ver ze kon zien. Tot ze ineens iemand zag. Een… Nee, geen jongen. Ook geen adolescent. Een volwassene. Een frons kwam op haar gezicht te staan. Ze had die persoon nog nooit ergens anders zien rondlopen, maar iets anders aan hem trok haar aandacht. Een ding op zijn schouder. Ze kneep nieuwsgierig haar ogen tot spleetjes, maar sperde ze uiteindelijk wijd open. Een fret! Een kinderlijke glimlach verscheen op haar gezicht. Wat een schattig diertje… Opnieuw met kleine pasjes liep ze gewoon op de volwassene af. Echter niet met veel aandacht voor hem; alleen voor die fret die een paar tellen geleden op zijn schouder had gezeten. Ze had gezien dat hij al weer weg was gegaan. Maar waar naartoe.
Een paar meter van hem verwijderd bleef ze staan, een frons op haar gezicht. Waar was die fret gebleven? Teleurgesteld slaakte ze een zucht. Dan maar kijken of die gast interessant was. Rustig liep ze naar hem toe en keek ze over zijn schouder naar het boek voor hem. Oké, dat was echt een heel erg dik boek. Dikker dan de boeken die zij in haar leven had gelezen. Een idee kwam in haar op. Misschien dat als ze bij hem zou blijven, die fret weer zou komen… En dan zou ze hem aankunnen raken. Want als er een ding was wat ze leuk vond was het dieren aaien. Rustig schoof ze de stoel naast de persoon naar achter en ging ze erop zitten. Voorzichtig zette ze de drie boeken op de tafel, waarna ze na die volwassene keek. Ze zweeg. Wat moest ze nu eigenlijk zeggen? Ze had alleen maar oog gehad voor zijn fret… Meer niet. Haar ogen schoten eventjes naar het boek. Nogal dom wees ze ernaar. ‘Wat voor boek is dat?’ volgde de domme vraag uit haar mond. Ach… Ze werd toch al vaak genoeg voor een kind uitgemaakt; dus deze actie zou niet zo heel erg zijn. Hij zou haar toch wel niet serieus gaan nemen; ze was vele malen jonger. Dus haar domme actie deerde haar niet echt veel.

{ May I ;x ? }

Langzaam gleden zijn ogen naar zijn ooghoeken, had alleen gehóórd dat er iemand verder op stond. De voetstappen en haar lichte ademhaling, ze hadden haar al beide gelijk verraden. Maar hij keek niet om, en hij zat net te ver van haar weggedraaid om haar vanuit zijn ooghoeken te kunnen zien. Dus om in plaats van zeer paranoïde om te kijken bleef hij zitten zoals hij zat, gleed zijn blik langzaam weer terug naar het boek wat voor hem lag en besloot dat het kind, wat het waarschijnlijk was, er niet zo veel toe deed. Een halve minuut verstreek, voordat hij opnieuw voetstappen hoorde; zijn kant op. Onbewegelijk bleef hij zitten, zijn blik nog steeds op het boek gericht. Haar ademhaling kwam dichterbij, voelde en hoorde hoe het kind nu wel vlak achter hem móést staan wilde deze geluiden zo luid en zo voelbaar zijn. Door zijn puffoonse afkomst was dit extra gevoelig voor hem, de kleine luchtverplaatsing die ze creëerde op deze manier was genoeg voor hem op haar op te merken. Zijn blik gleed naar rechts, waar hij even later het meisje zijn blikveld in zag komen stappen. Zijn lippen omgekruld in zó'n lichte glimlach dat hij nauwelijks zichtbaar was op zijn gelaat. Hij haalde zijn hand onder zijn kin vandaan en veerde langzaam achterover. Zijn blik gevestigd op het kind dat hem ook aankeek. Ze was jong, jonger dan hij had verwacht. Eerste jaars? Misschien tweede jaars. Hij bleef haar aankijken, afwachtend. Ze moest toch wel een reden hebben waarom ze hiernaar toe gekomen was? Vanzelf, een automatische reactie, boog hij zich líchtjes, nauwelijks zichtbaar, haar kant op toen ze tegen hem sprak. Hij had sneller moeten reageren, wilde hij haar aandacht houden. Plof klonk het opnieuw gedempt. Een rookwalmpje wat weer in elkaar gezogen werd en de zacht beige fret werd weer zichtbaar. ‘Mijn boek?’ Negeerde de fret opnieuw. Zijn blik bleef zelfs op het kind gericht toen hij zag hoe haar ogen het dier zijn kant opschoten. Maar natuurlijk, hoe had hij ook maar drie seconde kunnen denken dat ze voor zijn bóék kwam terwijl ze zonet een Fret, waarschijnlijk, had zien op doen gaan in rook. Opnieuw een zachte plof, de fret was weer verdwenen. Nog geen twee seconde later verscheen hij weer, opnieuw ploffend en opkomend uit een rookwalm. Had dit keer een aardbei bij zich, geplunderd uit de tas van zijn baasje. Xavier wilde net antwoord gaan geven op de vraag van het meisje toen hij vanuit zijn ooghoeken zag wat Sjoerd had. ‘Sjoerd, nee, leg terug. Ik had gezegd geen aardbeien meer vandaag,’ 'Maar jij eet hem toch niet,' Een geërgerde zucht vulde de stilte. ‘Enig idee waarom?’ 'Omdat ik hem nu al eet?' ‘Nee.’ Zucht. ‘Ik wilde hem bewaren,’ 'Te laat.' Zijn lippen perste zich op elkaar, het enige wat aan hem te zien was en de licht verharde blik. Voor de rest bleef zijn gelaat kalm. ‘Sorry,’ Excuseerde hij zich bij het meisje, ‘Mijn boek? Het is een boek wat over luchtmagie gaat,’ Hoe voorspelbaar. Vaagjes glimlachte hij haar toe. Had puur uit automatisme haar eerdere vraag nog beantwoord. ‘In welke klas zit je?’ Vroeg hij, toch ergens nieuwsgierig. De eerste leerling waarmee hij sprak, nu had hij nog die intresse. Waarschijnlijk na de 4e al niet meer. 'Puffoons of Shadraans?' De fret had zijn zwarte kraal oogjes op het meisje gericht, Xavier sloeg zijn ogen ten hemel. Niet wéér. ‘Maak een keuze!' Klonk het dwingend en fel van de fret. ‘Negeer hem,’ Mompelde Xavier zachtjes, proberend de aandacht te trekken van het meisje. Haar meet te laten doen met hem, heel Sjoerd negeren. Dat deed hij tenminste altijd, en vaak werkte het.

Sure, be my guest. :3

Haar blik bleef een tijdje hangen bij de volwassene, maar eigenlijk was ze niet echt geconcentreerd op hem. Ze was aan het wachten… Op het minste geringste dat aan kon geven dat die fret er weer was. Haar ogen sperden zich open bij het horen van een gedempt plof geluidje. Gelijk daarna schoten ze naar het rookwalmpje, dat nieuw was in het beeld. Het bleef er echter maar een paar tellen, voor het weer verdween en er een fret voor in de plaats kwam. Een glim van ontzag kwam in haar ogen. Ze vond het een grappig schattig beestje, en wou het het liefste vasthouden. Maar ze hield zich in. Het zou wel uiterst kinderachtig overkomen als ze nu half over een of andere onbekende heen ging hangen enkel omdat ze een fret wou aanraken. ‘Mijn boek?’ Haar ogen schoten voor een tel naar degene waar ze zich eigenlijk op moest concentreren. Maar ze was nou eenmaal iemand die nooit de kans had gekregen om manieren te leren. Ze wou net vaagjes gaan knikken, tot de fret haar aandacht weer opeiste. Ze wou net haar hoofd schuin houden; zoals ze altijd deed bij het zien van dieren. Ze deed dit puur om het feit dat sommigen haar dan na deden, en ze dat schattig als zowel grappig vond om aan te zien. Maar de fret verdween weer. Ze had geen tijd om een frons op haar gezicht te trekken, of hij was alweer verschenen. Met een aardbei. Gefascineerd keek Marjolijn naar het diertje. ‘Sjoerd, nee, leg terug. Ik had gezegd geen aardbeien meer vandaag,’ klonk de stem van de volwassene. Gelijk schoten haar ogen weer naar hem; aandacht weer naar iets anders toe getrokken. Ze was nou eenmaal een meisje dat snel haar aandacht verloor in bepaalde dingen, en zich concentreerde op juist de dingen die niet belangrijk waren. Een zacht grinnikgeluidje ontsnapte uit haar mond tussen het ‘gekibbel’ van de twee. Het deed haar terug denken aan haar broers. Hoe vaak hadden die wel niet elkaar zo behandeld als die twee? Te vaak. En zij probeerde in het begin altijd te zorgen dat alles in een soort van harmonie ging. Maar later liet ze het er maar bij en lachte ze er gewoon om; want achteraf kon iedereen er om lachen. ‘Sorry,’ het woord was op haar gericht. Ze hield haar blik vast op de volwassene; tijdens hun kleine bek gevechtjes was haar blik iedere keer van de een naar de ander afgegleden; diegene die het woord had kreeg haar aandacht. ‘Mijn boek? Het is een boek wat over luchtmagie gaat.’ Hij had haar vraag beantwoord. Ze knipperde eventjes met haar ogen. Ze moest alles eventjes in zich opnemen. De enige reactie die ze gaf was dat er een zachte: ’Oh’ uit haar mond kwam. Alsof het haar allemaal geen biet uitmaakte; wat het eigenlijk wel deed. Wellicht zou ze het boek later van hem kunnen overnemen; luchtmagie was immers een van die soorten magie die ze nog niet beheerste. ‘In welke klas zit je?’ Opnieuw was haar blik afwezig toen ze opkeek. ‘Ehh…’ Dit zei ze enkel om wat tijd te rekken, ze was teveel afgedwaald in haar herinneringen zo net. ‘In de eerste.’ Was het nou zo moeilijk geweest dat in een keer te zeggen? Waarschijnlijk wel, voor haar dan. ‘Puffoons of Shadraans?’ Haar ogen schoten richting de fret, die haar aankeek met zijn zwarte oogjes. Nogal verward fronste ze, waar had hij het over? ‘Maak een keuze!’ Ja, daar schrok ze wel eventjes van. ‘Negeer hem,’ was het enige advies dat haar werd gegeven over hoe ze moest reageren op de fret. Weifelend keek ze naar de volwassene, maar wat als ze daarmee de fret alleen nog maar bozer zou maken? Dadelijk zou hij haar nog in de haren vliegen! Ze schraapte haar keel, waarna ze zich weer op de fret richtte. ‘Allebei,’ antwoordde ze kortaf. ‘Het liefst alle soorten magie, maar iedereen heeft zo een onmogelijke wens, niet?’ Ze beet op haar lip. Had ze hem überhaupt wel goed begrepen? Hij leek niet echt het type te zijn dat genoegen nam met een fout antwoord. Ze keek vanuit haar ooghoeken weer naar de volwassene. Hij leek kalm, licht geïrriteerd, maar kalm. Hoe wist hij overweg te gaan met een beest zoals dit; zo snel op zijn teentjes getrapt om niets… Dwingend en nogal vervelend ook. Negeren? Wellicht. Maar zij was niet echt het type dat daar goed in was…

{ Sorry voor late reactie ;x
Mijn mama vraagt veel aandacht van me ;o
En nu moet ik gaan, of ze wordt ook nog eens boos ;x }

Hij kon het niet helpen dat lichtjes een wenkbrauw bij hem optrok zodra er enkel een "Oh," uitkwam. Het stond hem arrogant, maar de blik in zijn ogen verzachte dit hele beeld weer. Deze waren vriendelijk, misschien zelfs geamuseerd. Maar natuurlijk lag haar intresse alles behalve bij dat boek, hij wist het en het plezierde hem. Sjoerd kreeg weer alle aandacht, zoals gebruikelijk. ‘Eerste jaars..’ Had hij haar zachtjes herhaald terwijl zijn blik een keer kritisch over haar heen ging, goed gegokt dus. Het was een tijd geleden dat hij met kinderen had gewerkt en met pubers. Hij wilde net vragen welke magie ze hier studeerde toen Sjoerd er dwars doorheen kwam met zijn standaard maar dwingende vraag. Zijn blik vermoeid geworden, zuchtend had hij toe geluisterd zonder er door heen te komen. Zo vaak had hij dit laatste wel gedaan, en hij wist dat hij er niet de gewenste resultaten mee behaalde. Dus hij had het opgegeven, hoopte dat de andere er mee om konden gaan. Nadat hij zijn advies aan het kind gegeven had zag hij haar sceptische blik, kon niet helpen dat vluchtig een vaag glimlachje bij hem omhoog schoot. Arm kind. Ze moest is weten hoe hij elke dag weer opnieuw op moest staan, met Sjoerd aan zijn zijde. Zijn ogen gleden langzaam terug naar het meisje. "Allebei," Klonk het zelfverzekerd vanaf haar kant. Geïnteresseerd ging zijn blik opnieuw over haar heen. Maar weinig kwam hij kinderen van haar leeftijd tegen die niet hooghartig op kwamen voor hun 'eigen soort'. Nieuwsgierig was zijn blik, terwijl die van Sjoerd overwogend was. Priemend bleven de zwarte kraaloogjes in die van het meisje gericht, terwijl je kon zien, achter deze blik, hoe hard hij nadacht. Zo'n soort antwoord had hij duidelijk nog niet eerder gehad. Xavier én Sjoerd waren er beide dan ook stil van, keken haar allebei aan. De één uitermate nieuwsgierig, de ander hardpeinzend en overwegend. 'Allemaal?' Klonk het vervolgens vanaf de fret zijn kant, alsof hij het woord zelf niet begreep qua inhoud. Langzaam fronste het dier, dacht voor een ogenblik nog na en gaf toen een korte knik. Xavier keek vanuit zijn ooghoeken naar Sjoerd, weer terug naar het meisje naast hem. ‘Blijkbaar ben je geaccepteerd,’ 'Ho ho, niet zo snel! Wie weet liegt ze,' ‘Zo wantrouwig als altijd,’ Zijn ogen rolde op een luchtige manier weg. "Negeer hem" Vormde zijn lippen zonder geluid, om vervolgens het meisje weer een lichte glimlach te schenken. 'Ik heb honger,' Klonk het klagelijk vanaf de tafel, Sjoerd richtte zich tot zijn baasje. ‘Wat stap je toch weer subtiel over op een ander onderwerp,’ 'Ik heb écht honger,' ‘Weet ik, ga bij iemand anders bedelen.’ De fret leek te zuchten, gaf het op. Zag in dat hij toch niks los kreeg en kwam vervolgens snuffelend in beweging. Xavier volgde het diertje met zijn ogen, zag hoe deze naar het meisje toe kroop en ongegeneerd diens mouwen begon te besnuffelen. ‘Alle soorten magie hè?’ Sprak hij ondertussen tegen haar, zonder zijn blik op haar te richten. ‘Een grote wens, voor zo'n jong persoon.’ Nu pas schoot zijn blik op, deze warm van kleur met daarbij een lichte glimlach. ‘Je plannen van plan echt waar te gaan maken? Wat studeer je hier, op het huidige moment? Het lijkt me onmogelijk alle soorten te volgen,’ Een licht scheve glimlach trok nu omhoog, zijn ogen vragend. 'Grote plannen, kleine plannen.. Maar! Beter voor bedoed, dan na geslacht. Onthoudt dat, meiske.' Langzaam gleed een zeer vermoeide uitdrukking over het gezicht van Xavier, bleef het meisje hierbij in de ogen aankijken.

De geïnteresseerde blik die ze toegeworpen kreeg na haar antwoord – op de vraag van de fret – zorgde ze ervoor dat ze haar afwendde. Ze had in het begin van haar geschiedenis bij de gilde, waar ze vroeger bij hoorde in Shadra, vaak zo’n blik toegeworpen gekregen. Ze was een jong meisje, dat dingen deed voor mensen die het dubbele van haar leeftijd waren. Maar ze liet zich niet kisten. Maar de meeste interesse trok nog altijd haar droom, haar levenswens. En ook dat ze eerlijk toe gaf dat het haar nooit zou lukken, maar het toch nog steeds wou. Ze keek weer eventjes naar de fret, deze was zo te zien hard aan het nadenken. Ze had ze allebei het zwijgen opgelegd, zonder dat het haar bedoeling was. Normaal snauwde ze altijd om mensen stil te krijgen, maar nu had ze gewoon een eerlijk antwoord gegeven. Misschien moest ze dat vaker proberen, zou beter zijn voor haar keel. Want als je de volgende dag hees was lukte het niet nog een keer je longen uit het lijf te schreeuwen om anderen stil te krijgen. Haar ogen schoten een keer de kant van zijn baasje op; deze leek enkel nieuwsgierig te zijn. Gaan we weer… dacht ze moeizaam in zichzelf. Waarom haatte ze die blik zo? Misschien omdat ze het gevoel kreeg dat mensen haar dan niet serieus namen. Dachten dat ze maar gewoon een klein meisje was, dat met poppen speelde en eens haar mond open deed om aandacht te trekken. Maar dat was ze niet, totaal niet. Ze was iemand die ambities had, dromen. En ze zou alles willen doen om ze waar te maken. Maar enkel omdat degene waar ze van hield, die haar dierbaar waren, haar ervan weerhielden deed ze het niet. En bleef ze maar dromen.
‘Allemaal?’ Ze liet haar blik rusten op de fret. Een frons was te zien op het kopje van het dier. Kalm knikte Marjolijn. Een uitgebreid antwoord kon ze er eigenlijk niet op geven, en het uitleggen… Dat had ze toch al gedaan? Een betere uitleg viel er niet te krijgen van haar, aangezien zijzelf geen betere uitleg wist. ‘Blijkbaar ben je geaccepteerd.’ Haar ogen schoten weer richting de volwassene. Geaccepteerd? ‘Ho ho, niet zo snel! Wie weet liegt ze.’ Met een felle blik keek ze weer naar het dier. Hoe durfde dat beest haar te beschuldigen van liegen? Ze sprak de waarheid, en niets anders! Ze was slecht in liegen, en probeerde het dan ook niet eens meer. Aangezien er alleen maar nadelen van kwamen. Net toen ze haar mond wou opentrekken nam ze een kleine beweging waar vanuit haar ooghoeken. Liplezen… Dat kon ze niet. Nooit gekund. Met moeite glimlachte ze terug. Maar ze werd altijd in schaamte gebracht als mensen naar haar glimlachte, dus besloot ze maar haar blik af te wendden.

Ze hoorde hun stemmen wel, maar besteedde er geen aandacht aan. Te bang weer in herinneringen weg te verzinken. Pas toen ze iets bij haar pols voelde keek ze met een ruk op, haar hand gelijk weg trekkend puur uit reflex en instinct. Haar ogen zagen de fret, maar ze hand wou niet beseffen dat hij weer gewoon terug kon gaan naar de tafel. ‘Alle soorten magie hé?’ Marjolijn knipperde een paar keer met haar ogen. Zat dat dier nog steeds met zijn hoofd bij haar opmerking? ‘Een grote wens, voor zo’n jong persoon.’ Ze hapte één keer naar adem. ‘Een jong persoon mag toch wel grootse dromen hebben, niet?’ was de enige opmerking die ze erop gaf. ‘Je plannen van plan echt waar te gaan maken? Wat studeer je hier, op het huidige moment? Het lijkt me onmogelijk alle soorten te volgen.’ Ze bleef hem een tijdje aankijken, in zijn vragende ogen. Maar wendde vervolgens haar blik af. ‘Ik beheers al water en duistere magie. Maar ik ben op beiden planeten geweest, en heb daar van iemand geleerd hoe ik ze moet beoefenen; iemand die al zijn hele leven die magie soort beoefend,’ begon ze zachtjes. ‘Ben namelijk geboren op Cassia. Heb water magie geleerd van mijn ouders. Later overleed mijn moeder en zijn we verhuisd naar Shadra. Daar heb ik weer duistere magie geleerd.’ Een zucht verliet haar mond. ‘Ik ben sowieso niet van plan om snel vuur magie noch licht magie te gaan leren; tegenpolen van de magie die ik nu beheers. Dus wellicht gewoon woud magie, of lucht magie.’ Een zwakke glimlach kwam op haar mond, maar ze keek nog steeds neer op haar knieën. ‘Maar ik bestudeer tot nu toe gewoon alle magie die ik nog niet beheers… Het is allemaal zo interessant, en ik kan niet kiezen op welke ik me nou moet gaan focussen,’ kwam er moeizaam uit. Ze keek weer op, de ogen van de fret kruisend. ‘Grote plannen, kleine plannen… Maar! Beter voor bedoed, dan na geslacht. Onthoudt dat, meiske.’ Ze fronste, niet snappend wat hij nou precies bedoelde. Ze mocht dan soms wijs overkomen, maar meestal kwam dat door haar houding. Of door haar ervaring qua sommige dingen. Ze schudde het maar van zich af en richtte zich op het baasje van de fret, eindelijk hem ook de welverdiende aandacht gevend. ‘Mijn naam is trouwens Marjolijn. Marjolijn van de Booghaard. Aangenaam,’ stelde ze zich nogal laat voor. Maar er was veel tussen gekomen. ‘Als ik het vragen mag; welke magie beheerst… U?’ Het laatste woord kwam met moeite over haar lippen. Niet gewend om mensen zo aan te spreken. Ze had geen manieren, nooit geleerd. Ook geen voorbeeld gehad. Dus wat verwachtte je er dan nog van?

Opnieuw ging zijn blik nieuwsgierig naar de ogen van het meisje, dat fel haar antwoord terug gekaatst had. Een eerste jaars, en dan al zo koppig. Haar woorden waren haast onbeschoft, maar hij zei er niks van. Haast onzichtbaar waren zijn mondhoeken iets omgekruld, onder zijn nieuwsgierige blik. Ze amuseerde hem, waarschijnlijk onbewust. ‘Uiteraard,’ Had hij vervolgens zachtjes gemompeld als antwoord. ‘Hebben we dat niet allemaal?’ Deze woorden haast onverstaanbaar, zijn blik had voor een kort moment iets in zichzelf genomen geleken. Langzaam keek hij weer op, keek haar afwachtend en vragend aan omdat het een tijdje duurde voordat ze antwoord gaf op zijn tweede vraag. Zonder haar te onderbreken luisterde hij naar haar woorden. Van Cassia naar Shadra, dat hoor niet je vaak. Ook al had hij ooit iemand horen zeggen dat de Cassiaanse de mensen waren met de minste afkeer tegen de Shadraanse, daarbij het idee in het hoofd dat algemeen bekend was dat Shadra het minst geliefd was. Een begrijpelijke knik kwam vanaf zijn kant terwijl ze sprak over de tegenpolen van de magie die ze al beheerste, en dat ze deze zou bewaren voor later. ‘Maar lief kind, begrijp wel.. De geest is complex en flexibel, maar ondanks dat gaan specialicatie en verbredend leren niet altijd samen. De magie waarvan we afstammen, hebben we al grotendeels aangeboren meegekregen. Vandaar dat wij ons meestal richten op deze magie, deze is voor de rest makkelijker aan te leren. Maar de andere soorten magie, hiervoor is onze geest niet.. ’ een lichte frons nu. ‘Gemaakt,’ gebruikte hij uiteindelijk maar om het het beste uit te kunnen leggen. ‘Magie is aan te leren.. maar grotendeels zit het ook in onze genen. En we krijgen niet alle soorten magie mee.’ Vaagjes glimlachte hij haar toe. ‘Daarom zijn halfbloeden zo erg in het voordeel, zij hebben van beide kanten al grotendeels de magie aangeboren meegekregen. Evenwel, over al dit alles’ doelend op de woorden die hij net gesproken had, ‘worden nog vele discussies gevoerd.’ Wilde zo aangeven dat wat hij net allemaal gezegd had, niet de volle waarheid hóéft te zijn. ‘Maar ja.. Je droom komt werkelijk gepassioneerd over. Als je altijd deze wilskracht houdt.. kan ik niet zeggen of het je lukt of niet,’ Hij glimlachte haar opnieuw toe, zijn woorden nu gemeend. Haar droom leek onmogelijk, maar zoals ze overkwam leek ze het echt te willen en er ook alles voor over te hebben. ‘Ik vind het al knap van je dat je op zo'n jonge leeftijd dat basis van twee magieën beheerst.. zonder een halfbloed te zijn?’ Zijn laatste woorden vragend, in haar verhaal was niet geheel duidelijk of ze nou een volbloed cassiaanse was of niet. Langzaam ontstond er weer een glimlach toen het meisje zich voorstelde, ‘Wat onbeleefd van me,’ mompelde hij in zichzelf, was dit, iets wat gebruikelijk toch meestal vooraf gaat aan een gesprek, geheel vergeten. ‘Ik wordt Xavier genoemd, Xavier Samuel.. Maar zeg maar Sam,’ Hij kon het niet helpen dat zijn glimlach breder werd onder het horen van haar twijfelende 'u'. Vatte dit geheel verkeerd op. Dacht dat ze niet wist of ze hem moest plaatsen onder de leraren, of onder de leerlingen als gelijke van haar. ‘Zeg maar je,’ Klonk het dan ook droogjes vanaf zijn kant. ‘Nu mag je je zeggen,’ Een grijns kwam nu tevoorschijn. ‘Ik kom van Puffoon,’

‘Maar lief kind,’ Ze fronste, ja hij was ouder dan haar… Maar toch. Ze had nooit de woorden lief gehoord. Althans niet in een zin waarin ze op haar waren gericht zonder het woord niet erbij. ‘Begrijp wel… De geest is complex en flexibel, maar ondanks dat gaan specialisatie en verbredend leren niet altijd samen. De magie waarvan we afstammen, hebben we al grotendeels aangeboren meegekregen. Vandaar dat wij ons meestal richten op deze magie, deze is voor de rest gemakkelijker aan te leren. Maar de andere soorten magie, hiervoor is onze geest niet… Gemaakt.’ Haar gezicht vertrok. Ze begreep niet al zijn woorden zo goed. Mede omdat haar woordenschat niet zo groot was, en ze – aan zijn toon te horen – het ook eigenlijk niet wilde begrijpen. Het voelde alsof hij, zonder het door te hebben, haar droom aan het verscheuren was. Een droom was iets waarbij je niet op lette bij de harde realiteit, iets waarnaar je zou streven… Niet wetende of het eigenlijk wel mogelijk was. ‘Magie is aan te leren… Maar grotendeels zit het ook in onze genen. En we krijgen niet alle soorten magie mee.’ Ze zette een elleboog op tafel en legde haar kin op haar handpalm; terwijl ze hem met grote ogen aankeek. ‘Genen?’ herhaalde ze een van zijn woorden op een vragende toon. ‘Mijn ouders zijn dan wel beiden op Cassia geboren; het betekend niet dat hun ouders ook op Cassia waren geboren. Als je het vanuit mijn ogen bekijkt kom je op dit uit: Iedereen heeft wel een deel van elk soort magie in zich. Men heeft vele afgereisd te laatste jaren. Van planeet naar planeet. Dus kun je niet meer gewoon ervan uitgaan dat iemand alleen één soort van al die genen in zich heeft, enkel door het feit dat zijn of haar ouders van dezelfde planeet komen.’ Ze pauzeerde, zichzelf eventjes een adem pauze gevend. Ze hapte weer één keer naar adem; haar longen weer goed vullend met lucht zodat ze weer verder kon gaan. ‘Ik zou volgens jouw woorden – als ik ze goed opvat – volbloed Cassiaans moeten zijn. Omdat mijn vader en moeder beiden van Cassia komen. Toch heb ik duistere magie geleerd. Spreekt dat niet tegen jouw theorie? Want anders zou er allang iets vreselijks gebeurt moeten zijn met mij; ziekte, te veel kracht op je nemen wat kan leidden tot de dood… Enzovoort,’ beëindigde ze haar zegje. Ze wist maar al te goed dat ze niets kon beginnen tegen een volwassene in een discussie. Maar ze weigerde zich erbij neer te leggen, zoals altijd. Omdat ze niet haar droom wou laten verpesten door de wijze woorden van iemand anders.

‘Daarom zijn halfbloeden zo erg in het voordeel, zij hebben van beide kanten al grotendeels de magie aangeboren meegekregen. Evenwel, over al dit alles worden nog vele discussies gevoerd.’ Ze gaf geen kik, bleef hem enkel aanstaren. Zij was een van die mensen die erop inging. Maar ze had gewoon de gewoonte overal op in te gaan; ze legde zich niet snel bij dingen neer. En al helemaal niet als ze het zelf anders vond dan dat iemand beweerde. ‘Maar ja… Je droom komt werkelijk gepassioneerd over. Als je altijd deze wilskracht houdt… Kan ik niet zeggen of het je lukt of niet.’ Ze glimlachte triomfantelijk terug naar hem. Natuurlijk vatte ze het op als een complimentje. Waar ze wel van hield. Ze werd bij haar thuis nooit zo vaak geprezen, bij het gilde wel… Daarom was de plek ook zo speciaal voor haar. Maar nu leek dat ze dat ook hier werd; met kleine subtiele complimentjes. Althans… Zij beschouwde ze als complimentjes. ‘Ik vind het al knap van je dat je op zo’n jonge leeftijd de basis van twee magieën beheerst… Zonder een halfbloed te zijn?’ Ze haalde haar hoofd van haar kind af en knikte. Ze liet haar elleboog nog steeds op de tafel rustten, maar legde haar hand maar op de tafel neer. ‘Waar een wil is, is een weg, niet waar?’ Dat was eigenlijk het enige gezegde dat ze kende. Of eigenlijk had onthouden. De anderen boeiden haar niet zoveel.

‘Wat onbeleefd van me,’ klonk zijn mompelende stem. Zachtjes grinnikte Marjolijn. Deze persoon tegenover haar leek manieren te hebben; zoals ze al had verwacht. Misschien dat ze nog wat dingen van hem zou kunnen over kopiëren, qua gedrag. ‘Ik word Xavier genoemd. Xavier Samuel… Maar zeg maar Sam.’ Een kleine onzekere glimlach sierde zich rond haar lippen. Voor een deel was ze blij dat er nu ook eens iemand anders was die ook zijn achternaam erbij vermeldde. Maar zijn brede glimlach kwam nogal spottend over, waardoor ze niet zeker wist wat ze nou moest denken. ‘Zeg maar je.’ Dankbaar knikte ze. Ze was niet zo goed in beleefd noch net gedoe. ‘Nu mag je je zeggen.’ Opnieuw knikte ze.
‘Ik kom van Puffoon.’ Haar ogen werden ietsjes groter, gevuld met de nieuwsgierigheid van een kleine kleuter. ‘Sam…’ begon ze op een vragende toon. ‘Als ik het vragen mag… Jij bent niet een leerling hé? Maar ook geen docent… Of je moet wel een hele jonge zijn. Dus kan het dan zijn dat… Dat je een stagiair bent?’ vroeg ze nieuwsgierig. Wel was het best anders gelopen dan ze had verwacht. Ze had zichzelf gezegd hier te komen voor die fret. Maar uiteindelijk was haar volle aandacht nu op de volwassene gericht – die ze Sam mocht noemen -. Niet dat ze het erg vond. Hij was aardig. En wat extra bekenden maakten het verblijf hier alleen maar aannemelijker, althans volgens Marjolijn zelf dan.

{ Één woord: School ¬¬ }