Layla zat op haar gemak een kopje thee te drinken onderweg naar haar nieuwe school. Met een wat geiriteerde blik keek ze naar het kop je toe. Voor zichtig nam ze een slok waarna ze het op het tafeltje voor zich zetten. 'Waarom toch altijd het luxe. Waarom nooit eens het normale.' zei ze tegen zichzelf. ' Omdat we dan gelijk een goede indruk maken dat we rijk zijn en macht hebben.' kwam weer uit haar mond. Ze keek wat nors van haar eigenwoorden. 'Nee juist niet en boven dien wil ik dat helemaal niet.' 'jammer voor jou, maar terug draaien gaat niet meer' Een gelach kwam even naar boven maar hield daarna abrupt op. Layla draaide haar hoofd naar het raampje toe en zag het lancerings platform in zicht komen. Met haar rechter hand greep ze naar haar gitaartas en legde die op schoot. Tijd voor de landing mejufvrouw Raima Een butler kwam naar haar toegelopen en deed haar gordel om. Met een klein knikje bedankte ze hem waarna hij uit het zicht verdween. Met wat stootjes en hobbeltjes kwam het voerthuig tot stilstand. Haar blik gleed over het verlaten stuk waar de shuttel geland was. Was het hier wel? Voorzichtig deed ze de riem los en liep naar de uit gang. Er was niemand te zien. Met een zwiep hing ze haar gitaar op haar rug en zetten een paar stappen naar buiten toe. De zon scheen nog fel en ze hief haar hand op tegen de zon. Achter haar klonken een paar voetstappen van butlers die de tassen naar buiten schouden. Met een tevreden zucht draaide ze zich om. De butlers stonden nu netjes in een rijtje kaars recht. 'Doe de heer en mevrouw Raima de groeten van mij en zech succes tegen hun' De butlers maakte een soort saluut beweging en gingen de shuttel in waarna die vertrok. Met een lichte windvlaag vloog die weg en het rokje van Layla wapperde er vrolijk op mee. Met een soepele beweging gooide ze de twee schouder tassen om haar hals heen zodat aan iedere kant een schoudertas hing. Haar trolli koffer rolde in haar linker hand mee. Op het einde van het lanceringsplatform stond een bankje. De tassen waren zwaarder als dat ze dacht en stopte daar toch maar even. Met een plof zetten ze de schouder tassen neer en haalde haar gitaar van haar rug af. Met wat gefriemel haalde ze een pakje sigaretten uit een schouder tas en ging met een diepe zuch op het bankje zitten. 'Zo dat hebben we ook weer gehad.' ' Jup, er is nu geen terug weg meer' Voorzichtig haalde ze een sigaret uit het pakje en hield die in haar rechter hand. Met haar linker duim plopte ze langs haar wijsvinger waardoor een klijn vlammetje te voorschijn kwam. Behending stak ze de sigaret aan en blies een flinke rookwolk uit. Kroam, haar eekhoorntje, zat al die tijd in de capoushon van haar vest en was nu ook wakker geworden. met een klein snuffel geluidje tikte ze tegen Layla's rechter oorlel aan. Een klein glimlachtje kwam op haar gezicht. 'Op naar een nieuw leven.'

Tomari was uit verveling naar het lanceerplatform gelopen en had net een schip zien landen, hij was nog behoorlijk ver maar hij had door de vlakheid van het gebied kunnen zien dat er een meisje uit was gekomen met een aantal butlers en wat koffers, hij besloot te kijken wie het geweest was en liep door richting het platform terwijl hij het schip weer zag vertrekken, het meisje achter latend met haar baggage, ze liep er mee naar een bankje en ging daar zitten, Tomari was nu zo in bereik dat hij een rookwolkje kon onderscheiden dat het meisje leek uit te blazen, ze rookte dus, Tomari vondt het zelf een slechte gewoonte maar kon niet echt oordelen zins hij wist dat het ontspande en sommige mensen het nu eenmaal nodig hadden, bovendien had hij het zelf ook een tijdje gedaan, Tomari kwam dichterbij en stond nu achter het bankje waardoor hij de eekhoorn zag zitten in de capuchon van het meisje "Hallo" groette hij het meisje, ze zou waarschijnlijk schrikken sinds hij opeens zo dicht achter haar stond, maar dan had ze maar beter op moeten letten "is dat niet een beetje erg zwaar?" vroeg hij, duidend op de koffers die naast haar stonden

Layla zat rustig van haar peuk te genieten toen ze zachtjes achter zich een paar voetstappen hoorden. Alleen haar ogen verwijden zich bij de tog nog wat plotselinge stem achter haar. Voor zichtig lied ze haar hoofd in haar net vallen en keek de jongen nu ondersteboven aan. Bij zijn laatste woorden draaide ze haar naar achter hangend hoofd wat opzij zodat ze naar haar tassen kon kijken. Voorzichtig gaf ze een klein knikje. Ze deed haar hoofd weer recht en keen weer even naar de plek waar haar shuttel geland en vertrokken was. Met nog een hijs aan haar sigaret drukte ze hem uit op de grond. Het overgebleven stukje sigaret lied ze verbranden door middel van haar magie waardoor er niks meer van over was. Wat opgewekt draaide ze zich naar de jongen toe. 'Layla' zei ze kort waardoor haar andere persoonlijk heid nog even geen kans had er tussen te komen. Ze stak haar rechter hand uit als begroeting en wachte tot dat de jongen haar hand zou aan nemen of afweizen.

Het meisje keek achterover om hem te bekijken en keek bij zijn vraag even naar haar tassen waarna ze een knikje gaf ter bevestiging ze keek even weg een nam nog een hijs van haar sigaret waarna ze hem af de grond uitdrukte en weg liet branden met wat overduidelijk magie was, ze beheerste dus vuur magie, ze draaide zich toen om en stelde zichzelf kort voor als Layla waarna ze haar hand uitstak "Ik heet Tomari" zei hij zelf terwijl hij haar hand aannam en die kort schudde waarna hij weer los niet "niet het spraakzame type?" vroeg Tomari met een lach op zijn gezicht, hij vondt het niet erg, maar het viel wel op "begin je net hier op SSA?" vroeg Tomari daarna in verband met dat ze net was aangekomen met butlers en baggage die er op duidde dat ze hier nog niet eender was geweest, of al langer weg was geweest, hij merkte daarna dat hij wel veel vragen stelde, maar hij was nou eenmaal nieuwsgierig

Layla had met een lachtje Tomari's had geschud. Kort had ze twee keer ja op zijn vragen geschud met haar hoofd waardoor de wat langere zwarte haren aan de voorkant wat mee wiebelde. Kroam die op haar rechterschouder hing met haar hooft hief die op. Wat duwend met haar snuit tegen layla's oorlel probeerde ze iets duidelijk te maken. Layla draaide haar hoofd naar haar om en keek haar vragend aan, maar begreep het dier al voor dat verder iets gedaan of geluid had gemaakt. 'Ik,' Begon ze twijfeld. 'moet nog wennen.' Met moeite slikte ze na de zin in de hoop dat haar andere persoonlijk heid zijn mond dicht hield. Daardoor kwam er heel even en heel kort een klein gegrom uit haar mond. Wat verbaast staarde ze even voor zich. Haar ogen gingen naar haar gitaartas toe. Met haar hand die lange dunnen vingers had en lange zwart gelakte nagels had treelde ze even over de onderkant van de hoes heen. Het lieft zou ze nu willen spelen en zingen, maar ze had zo het gevoel dat privicie op deze school moeilijk te vinden zou zijn.

"ik moet nog wennen" zei Layla twijfelend waarna ze snel slikte en een klein beetje gegrom liet horen, erg viel het niet op, haar ogen schoten daarna naar iets anders en Tomari volgde haar blik naar een gitaartas die hem nu pas opviel "speel je gitaar?" vroeg hij meer retorisch dan iets anders, eigelijk was hij wel beniewd naar hoe goed ze was, zelf was hij echt heel slecht met instrumenten en had dus des te meer bewondering voor degene die er wel goed mee waren "zou ik een voorbeeld van jouw kunsten mogen horen?" vroeg Tomari zo beleeft en vriendelijk mogelijk, hij vond bijna alle muziek wel mooi, zeker als het ook nog eens begeleid werd met andere instrumenten of zang, zelf zou hij het best graag leren, hij had in een ver verleden de beginsels van piano spelen geleerd, maar was daar nooit mee door gegaan door gezeur van zijn ouders, hij hoopte eigelijk in elk geval dat hij wat mooie tonen zou horen van de gitaar van Layla, maar dat was volledig aan haar

Layla's had starend naar haar gitaar gekeken terwijl Tomari zijn zinnen sprak. Haar ogen hadden zich even verwijd bij de vraag of ze iets wilde spelen. Een hele zachte zucht gleed over haar lippen heen en voorzichtig ritste haar gitaartas open. Een gitaar met een zwart/rode hals was nu zichtbaar. Met tedere handen haalde ze de gitaar uit de tas en de groen/zwart gestreepte body kwam zichtbaar. Tussen de snaren aan de bovenkant van de hals zat een dikke paarse plectrum. Ze sloeg haar benen over elkaar heen zodat de body precies op haar been paste. Met een handige hand haalde ze de plectrum tussen de snaren vandaan en begon de gitaar te stemmen. Even speelde ze een paar willekeurige noten waarna ze aan haar nummer begon. Aan het einde van haar nummer lied ze de snaren door klinken tot ze niet meer hoorbaar waren. Gelukkig had ze al zo vaak gezongen dat ze haar stem niet meer in hoefte ze zingen. Haar ogen stonden op haar vingers op de hals gericht wachtend op wat Tomari er van zou vinden.

Spoiler:

Tomari keek toe hoe Layla de prachtige gitaar uit zijn tas haalde en deze even stemde, daarna begon een heel spektakel van prachtige tonen waar Tomari echt van onder de indruk was, het was een prachtig optreden waar je zo mee in een band kon komen, of zo dacht Tomari er in elk geval over, toen ze klaar was klapte Tomari even in zijn handen waarna hij zei "Wauw, ik had niet verwacht dat je ZO goed was", er verscheen een glimlach op zijn gezicht, het was al weer een tijdje geleden dat hij zulke goede muziek had gehoord en was dus blij dat hij het weer mee had mogen maken "waar heb je zo goed leren spelen?" vroeg Tomari geintresseerd waarna hij besefte dat hij eigenlijk wel heel erg veel vragen stelde terwijl Layla nog bijna geen woord had gezegd "wees niet bang om mij ook wat te vragen hoor" voegde hij aan zijn voorgaande zin toe met een glimlach op zijn gezicht, hij wilde niet dat Layla zich ongemakkelijk zou voelen onder zijn vragen, dus zo kon zij ook gerust wat over hem vragen

Layla bleef even naar haar hand staren wachtend op het antwoord van Tomari. Haar ogen trilde lichterlijk van de zenuwen. Bij het antwoord van Tomari gleden haar wenkbrouwen omhoog en haar ogen werden ook wat groter. Met een grote glimlag draaide ze haar hoofd naar hem toe. 'Bedankt. Ik speel al vanaf men 8ste, dus dan is het logisch dat ik zo goed ben. Het laatste gedeelte zei ze zwaarder. Als Layla's ogen nog groter konden worden zouden ze dat nu doen. Met een ruk draaide ze haar hoofd van Tomari af. Kroam die met haar hoofd op de schouder van Layla had gelegen tilde nu haar hoofd op en ging alert zitten en keek Layla aan. Met moeite slikte ze de brok in haar keel door. 'Sorry.' Op de vraag dat zij ook wat mocht stellen drong niet helemaal door, maar ze wilde ook niks vragen. Haar andere persoonlijkheid zou er toch maar mee bemoeien dat ze haar kamer zou moeten gaan zoeken zodat ze weer alleen was. Wat voorzichtig aaide ze de kop van Kroam met de hand waar de plectrum nog steeds in zat.

Tomari zag Layla opgelucht ademhalen, ze was duidelijk een beetje angstig geweest over wat hij zou vinden, ze kreeg gelukkig een glimlach op haar gezicht na zijn eerlijke mening waarna ze hem bedankte, er gebeurde in die zin echter iets raars, het leek bijna of een ander persoon het laatste deel van die zin had gezegd, het paste niet bij haar, ook wat betreft stem niet Layla dacht er kennelijk ook raar over, want toen ze het gezegd had werden haar ogen nog groter, daarna wende ze zich af van Tomari en slikte een brok in haar keel weg waarna ze haar excuses aanbood, Tomari vond het echter niet erg, misschien wat raar, maar niet erg "je hoeft je excuses niet aan te bieden hoor, er is geen kwaad geschied, ik vraag me alleen af wat dat net was, het klonk anders dan hoe jij normaal zou reageren" zei hij eerlijk tegen Layla, zo hoefde ze geen antwoord te geven als ze wou, ze kon er om heen praten of wat ze ook maar wilde, maar in elk geval wist ze wel dat hij het niet echt erg had gevonden

Layla keek naar een willekeurig punt toen ze de woorden van Tomari hoorden. Zo veel mensen zouden op dit moment al boos of kwaad geworden zijn en weggegaan zijn, maar vreemd genoeg voor haar bleef hij staan en zei dat het niet erg was. Een geluidloze zucht verlied haar lippen en met een vriendelijke glimlach draaide ze zich terug naar Tomari. Ze knikte een keer van dat ze het begrepen had. Twijfelend keek ze hem aan. Ze wilde het wel uitleggen maar ze wist zeker dat hij zich er weer mee zou gaan bemoeien. Langzaam deed ze haar mond open. 'Moeilijk.' Bracht ze lichtelijk trillerig uit. Haar hand op haar gitaar verstevigde ze wat. 'Uitleggen.' De brok in haar keel was zich terug gevormd maar kreeg hem nu niet simpelweg weggeslikt. hij had al gesproken dus het zou moeilijker worden om hem zijn mond te snoeren.


[Sorry voorde late reactie, hoop dat je het niet al te erg vind ]

Tomari zag Laya haar gespannen houding lichter worden waarna ze zich met een glimlach op haar gezicht omdraaien naar hem toe waarna ze toonde hem begrepen te hebben en in zo min mogelijk woorden probeerde uit te leggen dat het voor haar moeilijk uit te leggen was, maar ze zat overduidelijk ergens mee "Wil je er over praten? Of is er iets dat je kwijt wilt?" Vroeg Tomari zo vriendelijk mogelijk aan haar, hij haatte het om andere mensen te zien die rondliepen met een constante pijn in hun hart en zo te zien was Layla een van die mensen

Layla keek wat verbaast naar Tomari bij zijn twee vragen die hij best wel snel achter elkaar stelde. Ze was al niet z'n prater, maar ze kenden elkaar net een paar minuten. Dus de behoeften om alles te vertellen was niet zo groot. Lichterlijk schudde ze met haar hoofd nee. Natuurlijk wilde ze hem alleen maar helpen, maar het ging wat tegen haar principes in om het geleik tegen jan en alleman te vertellen. Ze wist dat deze school moeilijk zou zijn. Altijd heeft ze alleen maar een op een les gehad thuis en hoefde ze hem niet in te houden. Wat verlegen bleef ze zitten. Als het op gitaar spelen ging had ze er geen moeite mee voor wie ze speelde, maar praten wat nooit haar sterkste punt geweest.

Tomari was niet erg verbaasd toen Layla hem weigerde te vertellen wat er was, ze konden elkaar ook no maar net en vertrouwen tussen hen was er dus nog niet echt. Ach, op een dag zal ze het wel vertellen, als ze daar behoefte naar heeft in elk geval ten minste. Tomari keek haar aan en voelde aan haar emoties met zijn zintuigen, maar kon er niet echt wat uit op maken, sterker nog, hij had nog nooit een ingewikkelder patroon gezien. Tomari vroeg zich af hoe het kwam, maar zette alle gedachten uit die richting van zich af, het was al erg genoeg dat hij haar had gelezen, hij ging haar privacy niet nog meer schenden. Tomari kwam echter met een idee, een die Layla misschien zou kunnen helpen "Layla, ik weet niet met wat voor probleem jij zit, of hoe erg het is, maar is zou je graag willen helpen. Het probleem zit 'm toch alleen in het preken en niet in dingen zoals je gitaarspel?" Vroeg Tomari terwijl het idee in zijn hoofd op bloeide. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht bij de gedachte aan dat hij haar misschien kon helpen een klein stukje geluk in haarzelf terug te vinden dat verloren was gegaan

Layla keek wat verbaast toen Tomari vroeg of ze het in een liedje of zangvorm kon vertellen. Liedjes schijven was ze niet zo goed in en een liedje wat het uitlegde wist ze ook niet. Met een lichterlijk moeilijk gezicht keek ze Tomari even aan. Nadenkend bleef ze met haar gitaar in haar handen zitten. Vertellen kon ze wel maar ze wilde Tomari de harde woorden die hij sprak niet aan doen. Ineens schoot ze wat rechter en ze herinnerde zich iets. Haar moeder had haar een kladblokje meegegeven zodat als ze in de problemen kwam met praten ze daar op kon schrijven om iets te zeggen. voorzichtig deed ze haar gitaar af en legde hem voorzichig op het bankje neer. Ze boog zich voorover naar een tas en begon er hevig in te zoeken. Eerst had ze het kladblokje gevonden. Nu nog een pen. Helemaal onderaan voelde ze iets langwerpigs en rond. Ze omsloot het voorwerp met haar vingers en haalde het er uit. Een zwarte pet en kriskras witte lijnen kwam te voorschijn. Ze draaide even aan de dop zodat de punter uit kwam. Ze legde het blokje op haar schoot en begon hevig te schrijven. Nadat ze klaar was met schrijven gaf ze het blokje aan Tomari zodat hij het kon lezen. Sorry, Ik kan niet zo veel praten. Ik heb een tweede persoonlijkheid en die neemt af en toe mijn stem en gedachte over. Hij is niet zo vriendelijk daarom praat ik niet zo veel. Deze informatie zou voeldoende moetten zijn zodat hij het nu begreep.

Tomari keek toe hoe Layla verbaasd naar hem opkeek en nadacht over zijn woorden. Kennelijk schoot haar iets te binnen want ze begon opeens haar gitaar aan de kant te leggen en in haar tassen te zoeken, daar uit haalde ze een kladblok en even later verscheen er ook een pen uit, het plan werd al voor Tomari duidelijk voordat ze begon met schrijven en wachtte. Toen Layla hem het kladblok overhandigde pakte hij het aan zodat hij de woorden kon lezen die ze eigenlijk wou vertellen. Toen hij klaar was keek hij haar aan het gaf het kladblok terug en zei "ik begrijp het, las hij ook je gedachtte over neemt heeft mijn idee eigelijk weinig uit haalt" en dacht na, maar hij kon niks bedenken om haar nog verder te helpen "Dan kan ik eigelijk niks bedenken om je te helpen naast je gewoon rondt te leiden in je nieuwe omgeving" zei hij vriendelijk, maar hij wist dat een sprankje teleurstellen in zijn stem doordrong

Layla bestudeerde tomari lichterlijk tijdens dat hij het korte briefje las. Ze schonk hem een warme glimlach en stond op. 'Bedankt' zei ze en maakte een kleine buiging als bedankje. Voorzichtig deed ze haar gitaar terug in zijn tas en slingerde hem op haar rug. Ze ritste alle tassen die ze open had gemaakt om het kladblokje te zoeken dicht. De schoudertas deed ze weer om en pakte de overige tassen weer beed. 'Waar eerst?' vroeg ze wat gehaast en ze voelde haar armspieren moeite doen om de tassen goed vast te houden. Misschien had ze beter minder mee kunnen nemen. Maar toch had ze alles nodig.

Tomari kon een kleine glimlach op zijn gezicht niet onderdrukken bij het zien van de kleine dankbare buiging die Layla maakte voor hem, hij was het nu eenmaal niet bepaald gewent dat mensen voor wat voor reden dan ook voor hem bogen. Stilletjes keek hij toe hoe Layla al haar spullen weer opruimde en de tassen dicht deed, al snel stond ze klaar om te gaan en vroeg ze waar ze als eerste heen gingen. Tomari dacht even na "laten we maar beginnen bij de aula, daar kom je ten slotte voortaan elke dag"zei hij met een glimlach "ik leid de weg wel" vervolgde hij waarna hij zich omdraaide en richting de school begon te lopen in een rustig tempo, af en toe achter zich kijkend of Layla hem wel bij hield