Ruisend water, grote stenen verspreid over het gras. Er lag sneeuw over het landschap heen, zodat het anders zo groene gras bedekt was door de magische winterdeken. Kijito kwam stilletjes aangelopen. Haar voetstappen zouden straks wel niet meer te zien zijn. Het zag ernaar uit dat het weer ging sneeuwen. Een koude winter was het ook. Het was dat ze van sneeuw hield, eigenlijk.. Ze trok haar vestje wat dichter om zich heen. Warm zou ze het vanzelf wel krijgen. Waarom moest ze hier eigenlijk naartoe? Misschien om met Jadira te gaan kletsen. Per se hier? Het meisje veegde wat sneeuw van een steen af en ging erop zitten. Haar voeten plaatste ze tegen de voorkant van de steen, zodat ze met haar knieën opgetrokken zat. Zo zou ze het wel wat warmer krijgen. Ze zat met haar gezicht naar de waterval, zich concentrerend op het water. Toch dwaalden haar gedachten steeds af. Hoe zou het met Roxas zijn? Ze had hem al een tijdje niet meer gezien. Durfde ze maar op hem af te stappen.. Jadira zei dat ze dat moest doen. Had ze het lef er maar voor.. Ze focuste weer op het water, dat met geweld naar beneden stortte. Toch leek de sneeuw het geluid enigszins te dempen. De koude had de stortvloed niet kunnen temmen. Aan de voet van de waterval werd alles wat ijs was kapot geslagen in de val van het water. Nee, dit water was in alle jaargetijden zichzelf. Kijito was zo verzonken in haar gedachten dat ze niet hoorde of er iemand aankwam.

{Alleen Jadira, Roxas en Kijito graag}

Met snelle passen liep Jadira naar de waterval,hopend dat Roxas nog achter haar liep. Ze hoorde het stromende water al. Het gaf een mooi geluid. Ze sloot even haar ogen en focusde haarzelf op het geluid. Ze zag een meisje met blonde haren met opgetrokken knieën zitten...Kijito.
Ze ging sneller lopen hopend dat Roxas er nog echt wel liep. Ze keek even vluchtig naar achteren maar iets te snel om wat te kunnen zien. Het laatste stukje jogde ze. ''Kijito..?''zei ze vragebnd, al wist ze zeker dat zij het was. Ze ging naast haar op de steen zitten, niet lettend op de sneeuw. ''Uhm....ik heb Roxas meegenomen..al was het zijn idee om naar jou te gaan...niet dat ik niet met hem praatte ofzo....Uhm....Oh...ik ben weer lekker bezig..''zei ze diep zuchtend. Ze was net een of andere datingsite. Maar..ze had belooft Roxas én Kijito te helpen.
Ze wenkte Roxas hopend dat haar slome actie voor genoeg afleiding had gezorgt zodat zijn maag niet weer protesteerde. Ze liet haar hoofd naar achteren hangen en keek naar de lucht. Haar hoofd kwam weer omhoog en ze keek naar de twee blonde mensjes. Ze bekeek har eigen haar is...Hoe zou zij eruit zien met blond haar? Ze probeerde het haarzelf voor te stellen maar schudde de gedachten snel weg. Nee...zwart haar stond haar toch beter...al zou bruin ook wel leuk lijken... Nee ze hield het toch maar op zwart.. Ze keek weer naar de blonde mensjes hopend dat een van hen begon met praten. ''Ja...daar zitten we dan..''zei ze als met een klein stemmetje. Misschien kon ze ze beter alleen laten... Nee ze moest blijven.. Ze moest toch zeker haar vrienden ondersteunen! Was Roxas nou vrienden met haar of niet? Haar ogen keken vragend in de lucht. Ze wist het niet..

Hij had zijn helderblauwe ogen strak op de grond gericht, alleen de voetstappen – die af te lezen waren in de sneeuw – afkomstig van Jadira volgend. Hij had alles nu wel een beetje op een rijtje gezet. En het enige waar hij zich op kon consenteren waren die voetstappen. Eigenlijk moest hij het ook wel doen, anders zou hij haar dadelijk misschien kwijtraken; net nu ze hem wou helpen. Met een ruk hief hij zijn hoofd op toen ze begon te joggen, snel daarna verstijfde hij. ‘Kijito?...’ Snel zette hij een paar passen terug en leunde zo tegen een boom aan dat hij niet gezien kon worden. Dit was niet wat hij zich ervan had voorgesteld. Ja, ze hadden haar nu eindelijk gevonden. Maar… Op de een of andere manier weigerde zijn benen om naar haar toe te lopen. Hij sloeg een arm om zijn buik heen, weer protest. Hij hoorde Jadira praten, vaagjes, ergens op de achtergrond. Ze had zijn naam een keer genoemd, als hij het goed had gehoord. Maar hij was te druk bezig met kalm proberen te blijven dan echt luisteren naar wat de anderen zeiden. Zachtjes zuchtte hij. Wat had Axel nou ook al weer gezegd? Hij moest ervoor gaan… Hij kon toch altijd nog terug? Ja. Hij kon gewoon terug wanneer hij wou. Maar misschien zouden daar nadelige consequenties van komen – Nee. Niet aan denken nu.

Wanneer hij de moed had gevonden om weer tevoorschijn te komen zag hij dat Jadira wenkte. Ja, duh… Je had allang moeten komen! En nog een paar scheldwoorden volgden in zijn gedachtes. Hij keek heel eventjes naar Jadira, daarna schoten zijn ogen eventjes voor een tel naar Kijito en toen weer naar de grond. Hij legde zijn handpalm zachtjes tegen de koude schors van de boom, maar zijn andere arm bleef strak om zijn buik heen geslagen zitten. Voor het geval dat. Wacht eens… Dit riep herinneringen bij hem op. Deze houding had hij ook zo ongeveer gehad toen hij Kijito voor het eerst had gezien. Toen ze met haar magie bezig was bij de waterval, in het water. Toen kwam de regen… Hij moest dit vasthouden. Deze herinneringen waren beter dan die anderen, van de laatste keer – als je deze niet mee telde – dat hij haar zag. Rustig keek hij op, zoekend naar Kijito haar ogen. Misschien dat als hij ze zag hij zich gewoon kon laten meeslepen door hun doordringendheid en dat hij niet meer zoveel zat te denken. In een twijfel gangetje liep hij naar de twee toe, ze hadden zich allebei geïnstalleerd op een steen, maar hij bleef gewoon staan. Ook al voelde het alsof zijn benen het iedere keer bijna konden begeven; vanwege de zenuwen.

Uiteindelijk besloot hij maar naast Jadira te gaan zitten, zijn benen opgetrokken en zijn armen weer op zijn knieën. Waarom ging hij niet naast Kijito zitten? Nou… Op het moment hamerde zijn hart in vervelend in zijn borstkas. En het was allemaal nog erger geweest toen hij daar zo stond; voor haar. Dus hij wou niet weten hoe het was als hij naast haar zat. Hij legde zijn kin op zijn bovenarm, die rustte op zijn knie. ‘Ja… Daar zitten we dan…’ klonk Jadira haar stem, die nogal klein was. Het was duidelijk dat ze voor afleiding wou zorgen, een gesprekje voortzettend, zodat de situatie niet meer zo gespannen was. Maar hij was te druk bezig zijn hart in bedwang te houden en zijn lippen op elkaar te persen. Hij wou niets zeggen; wetende dat er alleen maar onzin uit zou komen. ‘Ja…’ murmelde hij uiteindelijk bijna onverstaanbaar. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Jadira, en trok een mondhoek omhoog; waardoor een scheve glimlach ontstond. ‘Dank je, dat je me hebt geholpen,’ fluisterde hij zachtjes, zich realiserend dat Kijito het misschien ook zou kunnen horen. Maar dat deerde hem nu niet echt. Misschien zou ze ook nog wel wat zeggen, kon hij haar stem eindelijk weer eens horen. Eventjes leunde hij wat meer naar voren, proberend naar haar te kijken. Maar al snel verdween zijn idee – hij had de moed er niet voor – en keek hij weer strak voor zich uit.

{ Oei, niet zo'n goede post.
Hurr, sorry =w= }

'Kijito?' Er ging een kleine schok door haar heen. Wat? Wie? Snel draaide ze zich om. 'Jadira, hoi!' zei ze, al kwam het er niet zo vrolijk uit als ze gewild had. 'Uhm....ik heb Roxas meegenomen..al was het zijn idee om naar jou te gaan...niet dat ik niet met hem praatte ofzo....Uhm....Oh...ik ben weer lekker bezig..' Het eerste woord dat echt tot haar doordrong was 'Roxas' en de rest van de woorden kreeg daarna vanzelf betekenis. Roxas? Hier? Om.. te praten? Acuut ging er nog een rilling door haar heen en voelde ze een vreemd getintel in haar maag. Zenuwen? Kijito bleef Jadira een paar seconden aanstaren, alsof ze haar niet geloofde. Hij was er echt? Ze wilde Jadira wel bedanken, nu al, gewoon omdat hij er was. Ze hadden nog niet eens gesproken, maar het voelde al zo.. raar en goed tegelijk. Maar ze was bijna bevroren, al was het niet door de kou. Kijito zag Jadira wenken en volgde haar blik. Roxas.. hij stond er. Het was waar! Ze hoopte dat Jadira wist dat ze haar dankbaar was. Ze zag hem bij de boom staan. Die boom.. wacht, daar had ze naast hem gezeten, toen ze hem voor het eerst ontmoet had! Hij was naar de waterval gelopen, zij was daar al.. Eigenlijk had ze toen niet geweten dat dit ervan zou komen. Het was ook zo onwerkelijk. Ze wachtte tot Roxas in beweging kwam en draaide zich toen wat om, zodat ze naar hem en Jadira toe zat. Haar hart begon als een razende te hameren en ze was blij dat de kou ervoor zorgde dat ze geen rode wangen kreeg. Jadira probeerde een gesprekje op gang te krijgen. Roxas fluisterde wat tegen Jadira, ze hoorde zijn stem maar net. Wat had ze die lang niet gehoord.. 'Hoi,' zei ze uiteindelijk maar. Een gesprekje.. dat moest ergens over gaan, niet? 'Uhm.. hoe gaat het nu met je magie, Roxas?' vroeg ze, omdat dat het eerste was waar ze aan dacht. Nee, wacht, wrong! Daar had ze hem mee geholpen en daarom zaten ze hier nu. Kijito wilde zichzelf wel een mep geven en voelde de warmte naar haar wangen vloeien. Gelukkig werd die snel weer teruggedwongen door de kou om hen heen. Kom op!, sprak ze zichzelf toe. Stom kind dat ze was!

Toen ze Kijito's vraag hoorde stootte ze haar met haar elleboog aan. Zijzelf begon al niet goed, en dan moest Kijito niet nog erger beginnen! Alleen..waarom vroeg ze iets over zijn magie? ''Uh..Mag ik vragen waarom jij vroeg; hoe gaat het nu met je magie?..''ze begon ze blozen omdat ze zich schaamde voor haar vraag. Had ze het überhaupt wel moeten vragen? Haar ogen werden groter. Ze wilde opstaan en heel hard wegrennen maar ze deed het niet. Iets hield haar tegen. Doe niet zo stom...blijven zitten jij!Je hebt ze belooft te helpen....sprak een stemmetje in haar hoofd haar toe. Wacht..was dat wel gezond, stemmetjes in je hoofd? Nou ja.. Ze schudde de gedachtte weg en keek weer naar de blondjes. Haar ogen werden weer groot. Ze begon aan haar eigen te twijfelen... Was het wel zo slim om hier te blijven? Ze vouwde onhandig haar handen in haar schoot. Ze zuchtte diep en dacht aan wat Roxas eerder op het veld had gezegt. Zou het wel goed komen tussen Kijito en Roxas.. Ze hoopte heel erg van wel.

Nog steeds bleef hij strak naar de grond kijken. Nerveus wreef hij eventjes in zijn handen, net alsof hij ze probeerde op te warmen. Maar eigenlijk had hij het bloedheet. Hij was iedere keer in zijn hoofd aan het herhalen dat hij rustig moest blijven, dat hij zijn hart in bedwang moest houden. Maar dat was makkelijker dan gezegd. Het voelde alsof zijn hart iedere keer uit zijn borstkas kon springen, zo hard hamerde hij erin. ‘Uhm…’ Zijn ogen werden wat groter. Wat had hij die stem gemist. ‘Hoe gaat het nu met je magie, Roxas?’ Hij lette eigenlijk niet echt op de woorden die uit haar mond kwamen, maar enkel en alleen naar de klank ervan. Het klonk als muziek in zijn oren. Hij deed eventjes zijn ogen dicht en zuchtte. Hij moest nog antwoord geven. ‘Ehh… Beter,’ het klonk nogal vaagjes en zacht. ‘Ik heb nou tenminste geen last meer van… You know.’ Het laatste kwam er in een adem uit en erg moeizaam.

‘Uh… Mag ik vragen waarom jij vroeg; hoe gaat het nu met je magie?’ O ja, Jadira was er ook nog. Hij was zo betoverd door het feit dat hij eindelijk weer een keertje naar Kijito haar lieftalige stem kon luisteren dat hij haar zowat vergeten was. Met tegenzin schraapte hij zijn keel, om vervolgens zijn mond open te trekken. ‘Daar praat ik liever niet over, Jadira,’ glimlachte hij kalm. ‘Je mag het gerust een keer vertellen aan haar hoor,’ zijn woorden waren op Kijito gericht, ‘Maar liever niet als ik erbij ben.’ Hij hapte één keer naar adem. Ach, hij had nu tenminste wel afleiding. Maar niet de afleiding die hij eigenlijk in eerste instantie zocht. Maar het was tenminste afleiding. Hij richtte zijn ogen op Kijito. Zijn hart klopte in zijn keel. ‘En hoe gaat het eigenlijk met jou?’ vroeg hij zachtjes. Mooie vraag, lekker basic, dacht hij vol sarcasme. Hij wou het uitpraten, zodat alles voor eens en altijd klaar zou zijn. Maar hij durfde niet. Omdat Jadira erbij was, en omdat hij het gewoon niet durfde. Wat als ze het net uithadden gepraat en er weer zoiets zou gebeuren… Dan zou het nooit meer goed komen.

{ *facepalm'd* Inspiloos.
Zit met mijn hoofd ergens anders xd }

Gelukkig viel de vraag niet verkeerd. Dan was ze weggerend. De spanning die ze voelde was gewoon.. bijna ondragelijk. Kon ze haar hart maar vragen te stoppen met bonken, kon ze maar naar de sneeuw blijven staren zonder dat haar ogen de hele tijd naar die van Roxas zochten. 'Eh.. beter. Ik heb nou geen meer last van.. you know,' antwoordde Roxas. Kijito glimlachte en knikte. Wat had ze die stem eigenlijk gemist! Jadira kwam ertussendoor met een vraag, maar Roxas wilde er liever niet over praten. Ze kneep haar eigen handen ondertussen bijna fijn. Zijn volgende woorden waren tegen haar. Kijito keek even naar Jadira. Ze zou wel zien of ze het vertelde. 'Ik zie wel,' zei ze, als antwoord. Kijito was niet zo'n ster in roddelen of doorvertellen. Ze glimlachte even naar hem. Zijzelf zou het ook niet fijn vinden om over persoonlijke dingen te gaan praten, al waren ze met zijn drieën. 'En hoe is het eigenlijk met jou?' Even wilde ze uitroepen dat ze hem.. miste, dat ze het uit zou willen praten.. maar dat durfde ze niet. Dus zweeg ze even, op zoek naar de goede woorden. 'Het gaat wel oké, gewoon.. goed, denk ik,' zei ze zachtjes. 'Bedankt dat jullie me zijn komen zoeken,' mompelde ze daarna, nadat ze geslikt had.

Ze hoorde Kijito's woorden amper. Ze kreeg medelijden met haar. Ze wist niet dat het zo moeilijk lag. Ze sloeg haar arm om Kijito's schouder. ''Ik wist niet dat het zo moeilijk was voor je...''zei ze zacht. Ze keek Roxas aan en knikte even. ''Als je het niet wilt vertellen dan moet je dat ook niet doen...ik begrijp het..''zei ze tegen hem. Ze twijfelde of ze de twee alleen zou laten. Ze keek hen beide aan en stond op. ''Ik denk dat ik jullie beter alleen kan laten''zei ze tegen en hen liep weg. Ze keek nog even om en zuchtte. Ze hoopte dat het goed kwam tussen hen. Voor beide, want ze wilde niet dat ze zo ongelukkig bleven.


~ Jadira gaat ... Roxas en Kijito zijn alleen ....~

Eindelijk durfde hij haar af en toe aan te kijken. En zijn misselijkheid was al een beetje weg geëbd. Maar toen ze hem een glimlach schonk begon alles weer opnieuw. Snel sloeg hij zijn ogen neer. En zijn misselijkheid? Daar viel niet over te beginnen. Maar waarom? Waarom werd hij er misselijk van. Was het eigenlijk wel misselijkheid of was het heel iets anders, iets wat hij niet van zichzelf voormogelijk hield. Iets wat hij zichzelf niet toe liet? ‘Als je het niet wilt vertellen dan moet je dat ook niet doen… Ik begrijp het,’ was Jadira haar reactie over het feit dat hij geen antwoord wou geven. Dankbaar knikte hij naar het meisje. Hij zag wel in waarom dat zij een goede vriendin voor Kijito moest zijn. Natuurlijk had hij eerst andere gedachtes over haar; vooroordelen. Omdat ze toevallig van Shadra kwam. Maar uit haar gedrag bleek daar helemaal uit te vissen. ‘Het gaat wel oké, gewoon… Goed, denk ik,’ beantwoordde ze zijn vraag zachtjes. Zonder dat hij er erg in had ging zijn mondhoeken omhoog, waardoor een onderdrukte glimlach ontstond. Waarom moest hij door haar… Twijfelende antwoord glimlachen? En waarom leek het alsof zijn hart iedere keer een slag oversloeg, telkens als hij haar ogen maar voor een tel kruiste? En dan niet te vergeten het feit dat hij het benauwd had. Het was aan de kou te danken dat hij niet bloosde. ‘Bedankt dat jullie me zijn komen zoeken,’ volgde het gemompel nadat de blondine had geslikt. Roxas knikte enkel, nog steeds met zijn mond vol tanden en een brok in zijn keel.

Met een ruk hief hij zijn hoofd op toen hij merkte dat Jadira opstond. Vrijwel meteen werden zijn ogen groot. Hij wist al wat dit ging betekenen. ‘Ik denk dat ik jullie beter alleen kan laten,’ was het laatste wat ze zei, waarna ze wegliep. Hij wou schreeuwen, haar smeken te blijven. Hij wou hier niet zitten, niet alleen met Kijito. Wie weet wat daarvan ging komen? Oké, er konden natuurlijk een hoop goede dingen. Maar zoals alleen hij kon vulden hij zijn hoofd alleen maar met nadelige eindes. Met grote ogen, gevuld met angst, bleef hij haar nakijken. Misschien dat hij het nog op een rennen kon zetten… Nee. Hij was al zover gekomen nu – met de hulp van Jadira -. Hij kon zich nu niet weer terugtrekken, zoals gewoonlijk. Hij hapte één keer naar adem, waarna hij uit zijn ooghoeken naar Kijito keek. Zwijgend. Niet wetende wat hij nou moest zeggen. ‘Nou…’ begon hij zachtjes, net op tijd een pauze inlassend zodat zijn stem niet overschoot van de zenuwen. ‘Wel toevallig hé? Dat we precies op deze plek elkaar weer terug zien,’ glimlachte hij. Man, doe toch normaal! Daarvoor ben je hier niet gekomen, je bent hier gekomen om met haar te praten; HET uit te praten! Niet om wat domme opmerkingen te maken! schold hij in zijn gedachtes tegen zichzelf. Een zachte zucht verliet zijn mond. Hij moest er ooit over beginnen. Ook al wou hij dat niet, spraken zijn gedachtes zich tegen, het moest. ‘Kijito…’ En meer kwam er niet uit. Zijn lippen weigerde van elkaar af te gaan, en zijn keel protesteerde om er wat geluid uit te laten. ‘Over die ene keer…’ Hij wendde zijn blik af. Waarom kon hij het gewoon niet zeggen? Tegen Axel had hij het wel gewoon kunnen zeggen. En hoe? Het floepte gewoon uit zijn mond. En nu… Nu kon hij niets zeggen. Alleen maar wat onbenullige dingetjes die helemaal niet belangrijk waren. ‘Toen… Toen bij de ruïnes.’ Ja, hij was lekker vaag bezig. Hij kon zichzelf wel voor zijn gezicht slaan. ‘Ik… Ik moet erover praten, met jou,’ het kwam er zachtjes uit, bijna onverstaanbaar. Maar het was eruit. Nou maar hopen dat ze het eigenlijk wel snapte wat hij bedoelde; want in zijn oren was het wat vaag gebrabbel geweest.

Kijito keek weer even naar de sneeuw. Dat hield ze alleen niet lang vol. Ze voelde Jadira's arm om zich heen en glimlachte naar haar. Ze vond het lief dat haar vriendin haar toch steunde. En ze zeurde ook niet verder bij Roxas over zijn magie. Kijito snapte wel dat hij daar niet over wilde praten; het was toch een gevoelig onderwerp. Maar plots verdween de geruststellende arm weer en stond Jadira op, met de aankondiging dat ze wegging. Dat ze hen alleen liet. Eigenlijk werd Kijito een beetje bang. Wat als ze nu allemaal verkeerde dingen ging zeggen? Ze zag aan Roxas blik dat hij haar het liefst terug wilde roepen. Wacht, daar ging haar hart weer. Ze had hem per ongeluk aan gekeken. Alhoewel, per ongeluk? In ieder geval.. haar hart had een nogal onregelmatige slag nu. Zo voelde het, tenminste. Kijito wist niet meer wat ze moest zeggen. Ze keurde alles af voordat het uit haar mond kwam. Niet handig, maar toch.. Ze schrok niet zichtbaar op uit haar gedachten toen Roxas sprak. Er kwam een glimlach op haar gezicht, al was het misschien een erg basic opmerking. 'Ja, eigenlijk wel. Misschien omdat we hier graag zitten,' antwoordde ze. Wow! Stomme reden! Gefeliciteerd, eerste plaats voor het bedenken van iets onbenulligs als antwoord. Toch keek ze hem weer aan, bijna alsof het moest, terwijl haar gedachten riepen dat ze weer eens stom bezig was. Roxas begon te praten. Ze liet hem ook al het werk doen.. ook hij leek het een moeilijk onderwerp te vinden. 'Ik.. ik moet erover praen, met jou,' zei hij, zo zacht dat ze iets naar hem toe moest buigen om het helemaal te verstaan. Kijito knikte. 'Ja.. ik ook,' bekende ze, even zacht. 'Ik dacht dat je me misschien wel niet meer mocht of.. haatte,' zei ze, alsof ze biechtte. Nu niet doen alsof, daar was het echt het moment niet voor. 'Maar ik haat jou zeker niet!' voegde ze snel aan haar woorden toe.

‘Ja, eigenlijk wel. Misschien omdat we hier graag zitten.’ Kalm knikte Roxas, blij dat ze hem niet een soort van had uitgelachen om zijn woorden. Vrijwel meteen beschuldigde hij zich ervan dat te denken. Hij wist nu wel hoe Kijito in elkaar zat; en dat zou ze nooit doen. Nou… Dat dacht hij tenminste. Nu begon hij toch te twijfelen. Hij wist wel zo’n beetje hoe Kijito was, qua persoon. Maar… Wat als zijn beeld van het meisje nou eens helemaal verkeerd was? Hij had al vaker gehad dat hij iemand verkeerd inschatte, en dat leverde dan nadelige gevolgen op. Zijn blik werd daardoor vertroebeld; hij stond niet meer open voor de echte persoonlijkheid van die persoon. En hij moest er voor zorgen dat hem dat niet gebeurde bij Kijito. Vooral niet bij haar. Het mocht van hem part bij iedereen gebeuren; als het maar niet gebeurde bij haar.
Met een ruk keek hij op, toen hij Kijito haar stem weer hoorde. Hij moest niet zoveel denken. Vooral niet nu. ‘Ja… Ik ook,’ begon ze zachtjes. Hij leunde iets meer naar haar toe; hoefde hij niet zoveel inspanning van zichzelf te vragen om haar te kunnen horen. Want hij had nou eenmaal de neiging snel af te dwalen in zijn gedachtes. ‘Ik dacht dat je me misschien wel niet meer mocht of… Haatte.’ Zijn gezicht vertrok eventjes. Ze had hetzelfde gedacht als hem… Wat hem een koude rilling bezorgde die over zijn rug kroop. ‘Maar ik haat jou zeker niet!’ Opnieuw schrok hij weer op uit zijn gedachtes. Hij was goed bezig; hij moest hoog nodig eens leren zijn hoofd erbij te houden. ‘Ik haat jou ook niet…’ prevelde hij zachtjes. Hoe zou hij haar ooit kunnen haten? Na alles wat ze voor hem had gedaan. Het leek misschien niet veel, maar voor hem… Was het onbetaalbaar.

Hij schraapte eventjes zijn keel. Wat moest hij nu eigenlijk verder zeggen? Het enige wat hij wou weten was of ze hem haatte of niet. Maar dat deed ze dus niet. Goed zo toch? ‘Maar over die… Zoen…’ Hij wou zijn hand voor zijn mond slaan. Waar was hij mee bezig? Waarom begon hij erover? ‘Was… Was het je eerste keer?’ Waarom zei hij dat… Misschien omdat hij bang was dat hij niet goed genoeg was geweest. Het was immers zijn eerste keer geweest. Stel dat zij al ervaring had? Stel dat ze hem niet goed had gevonden en daarom nu altijd anders tegen hem zou doen… Ja, hij zag haar daar wel niet voor aan. Maar hij twijfelde aan zichzelf; of zijn beeld van haar wel goed was. ‘Het spijt me,’ sprak hij er zachtjes achteraan, ‘Dat ik dat vroeg… Je hoeft geen antwoord te geven als je dat niet wilt.’ Natuurlijk wou hij het wel weten. Waarom? Gewoon. Om dat feit waar hij eerder aan had gedacht. Met moeite sloeg hij zijn ogen weer op en keek hij het meisje weer aan. Hij schaamde zich, en dat ging niet goed gepaard met al de andere dingen die hij nu al voelde.

{ Sorry, was eten ;x }

Wat ze zeker gemeen hadden was dat ze begonnen met basic opmerkingen.. niet dat het een probleem was. Kijito vond het soms best moeilijk om iets uit te praten. Ze wist nooit precies waarover ze nu precies moest praten en of het wel zou werken. Maar nu was het misschien de enige weg om eindelijk van die onzekerheid af te zijn. Al wist ze niet of die hartkloppingen over zouden gaan. Telkens als ze naar hem keek.. Niet afdwalen! 'Ik haat jou ook niet..' zei Roxas zachtjes. Ze kon wel gaan lachen van geluk. Dat was dan weer iets.. iets wat veel voor haar betekende. Zelfs als hij haar niet leuk zou vinden.. wat ze eigenlijk wel een beetje verwachtte.. dan haatte hij haar in ieder geval niet. 'Maar over die.. zoen,' vervolgde Roxas. 'Was.. was het je eerste keer?' Ze keek op, op de een of andere manier verbaasd maar ook weer niet verbaasd door de vraag. Zacht sprak hij echter verder. 'Het spijt me. Dat ik dat vroeg.. Je hoeft geen antwoord te geven als je niet wil.' Ze schudde haar hoofd bijna direct. 'Ik had nog nooit met iemand gezoend,' zei ze. Wat als hij nu wel al met iemand gezoend had en haar zo erg vond.. Daar zag ze hem nu ook weer niet voor aan, dat hij dat ging zeggen. Maar toch.. 'Was het jou eerste keer..?' vroeg ze uiteindelijk ook, toch wel erg nieuwsgierig. Dan was hij wel heel anders dan ze gedacht had, maar ze dacht juist dat ze Roxas wel een beetje kende. Hoe had ze eigenlijk ooit kunnen denken dat hij haar haatte? Hij was helemaal niet zo.. ze was weer lekker bezig geweest en had Jadira vast gek gezeurd! Stom, stom kind, lekker bezig was ze weer hoor! Kijito keek weer even naar beneden, naar de koele sneeuw. Sneeuw had geen last van dit alles.. al snel keek ze weer op, net in Roxas ogen. Dat leidde haar totaal af.

De verbaasde uitdrukking op haar gezicht had hij al verwacht. Maar ze schudde haar hoofd. ‘Ik had nog nooit met iemand gezoend,’ gaf ze toe. Hij wou een zucht slaken van opluchting. Natuurlijk zou ze hem wel anders aan blijven kijken, maar dat was als verwacht. Maar het was tenminste een positief teken, toch? ‘Was het jou eerste keer?...’ Langzaam keek hij op, waarna hij langzaam knikte. ‘Ja,’ antwoordde hij kortaf. Zijn benen begonnen pijn te doen, dus besloot hij maar in kleermakers zit te gaan zitten. ‘En om eerlijk te zijn…’ Weer praatte hij, zonder dat hij het eigenlijk wou. ‘Ben ik best blij dat… Dat jij diegene bent waarmee ik voor het eerst zoen…’ Zijdelings keek hij naar het meisje, proberend een reactie te vinden afkomstig van haar. Ach, het ergste gedeelte van dit gesprek was nu wel zo ongeveer over. En het schaamte gevoel dat hij nu had, kon niet meer overtroffen worden. Dus hij kon net zo goed doorgaan, toch? Of misschien zou Kijito het niet fijn vinden… Weifelend staarde hij naar de sneeuw. Hij had eigenlijk iets anders waarover hij nog moest praten. Iets belangrijks, maar hij wou het niet. Ze konden nu eindelijk weer een beetje normaal met elkaar doen. Hij had het misselijke gevoel een beetje in bedwang. En wie weet zou hij haar niet meer onder ogen kunnen komen als hij erover begon. Dat wou hij niet. Hij wou haar niet verliezen, koste wat het kost. Ja, het was waar dat hij zich nu pas een beetje realiseerde wat voor plek Kijito eigenlijk in zijn leven had. En het was een hele grote. Hoe had hij dat niet door kunnen hebben? Ze had zoveel voor hem gedaan. Hij had haar zelfs gezoend. Maar alsnog was hij er niet zeker over. En hij vond dat zij moest weten dat hij over zijn gevoelens twijfelde. Want als er iemand was die hem echt kon helpen dan was het Kijito. Axel ook wel, maar die had altijd de neiging af te dwalen en vervolgens nogal droge opmerkingen te maken. Maar Axel had al genoeg gedaan. Had hem al genoeg geholpen en hij wou zijn vriend niet nog meer lastig vallen dan nodig was. Dit was zijn probleem, en Kijito had voor dat probleem gezorgd. Moest hij nu boos op haar zijn? Nee. Want wat hij nu voelde was fijn. Het was koud in de sneeuw, maar omdat hij hier zat – samen met Kijito – had hij het doodsbenauwd.

Hij zuchtte, waarna hij diep adem haalde en zich tot Kijito richtte. Hij moest het nu zeggen, voordat hij nog verder af zou dwalen in zijn gedachtes… Waardoor hij weer bang werd, wat hij eigenlijk al was. De angst om haar te verliezen bleef. En die zou er waarschijnlijk ook altijd wel blijven. ‘Kijito...’ Het viel hem op dat hij haar naam redelijk vaak gebruikte. Vooral als hij haar iets belangrijks wou vertellen. Maar hij vond het leuk om die naam te zeggen, het zorgde ervoor dat hij een… Was het prettig? Ja. Dan kreeg hij een prettig gevoel. ‘Ik… Ik voel iets.’ Mooie uitleg! riep een stem vol sarcasme in zijn hoofd. ‘Iedere keer als ik je zie, je stem hoor… En ik weet niet hoe ik dat gevoel moet plaatsen. De mogelijkheden over wat het zou kunnen zijn, ik weet het niet zeker…’ Zijn stem schoot een klein beetje over, mede doordat hij trilde. Misschien zou ze hem nu als gek verklaren, bang voor hem worden of erger. Maar hij zou wel zien. Hij zou haar reactie wel krijgen, vrij snel, daar was hij zeker van.

'Ja,' antwoordde Roxas, terwijl hij ging verzitten. Kijito merkte dat ze haar adem had ingehouden en ademde uit. Was het echt belangrijk voor haar geweest? Net zoals.. hij belangrijk voor haar was? Iedere keer dat ze opkeek voelde ze een soort tinteling in haar buik en ging haar hart sneller kloppen, hamerde het bijna uit haar borst. Tenminste, zo voelde dat af en toe. Was dat echt iets.. wat ze liefde noemden? Ze wist het niet.. zoiets had ze nooit echt gevoeld en haar ouders hadden het haar nooit gegeven. 'En om eerlijk te zijn.. ben ik best blij dat jij de eerste ben waar ik mee zoen..' Ze begon een beetje te blozen. 'Dat ben ik ook,' zei ze, nog steeds zachtjes. Ze kon het gewoon niet opbrengen om het volume van haar stem op te schroeven. Kijito merkte dat ze nog steeds iets voorover gebogen zat, net als Roxas. Net als toen.. niet zo dichtbij, maar wel dichterbij. Dan moest ze maar wat harder praten! Waarover? Misschien moest ze beginnen over hoe ze zich voelde.. maar stel nu dat Roxas zoiets helemaal niet voelde? Dan vond hij haar waarschijnlijk een beetje eng.. en dan was ze hem nog een keer kwijt. Dat kon ze niet aan. Niet nog een keer. Niet opnieuw! Ze had hem net teruggevonden door Jadira en dan.. nee. Beide waren even stil. Ze staarde naar de sneeuw. Soms wenste ze dat ze net zo op kon lossen als de sneeuw die verdampte. Roxas begon weer te spreken, een beetje twijfelend. Toch kwam het niet bij haar op dat hij misschien wel net zo onzeker kon zijn als zij was. 'Ik.. ik voel iets..' Ze keek op, voordat ze zich bedacht dat ze nu in zijn ogen bleef kijken omdat ze die niet los kon laten. 'Iedere keer als ik je zie, je stem hoor.. En ik weet niet hoe ik dat gevoel moet plaatsen. De mogelijkheden over wat het zou kunnen zijn, ik weet niet zeker..' Zijn stem ging iets de hoogte in. Kijito merkte pas dat ze haar handen bijna fijn kneep toen hij was gestopt met praten. Dus.. hij voelde.. iets.. Ze slikte even en zocht naar de goede bewoording, die verrassend makkelijk tevoorschijn kwam. 'Dat klinkt net of je beschrijft hoe ik me voel,' zei ze, nog steeds zacht, al was er niemand anders. 'Maar ik weet niet zeker of het is wat het zou kunnen zijn of.. ik weet het niet..' Wow. Geweldige uitleg. Ja, nu was het lekker duidelijk wat ze bedoelde, zeker weten! Ze slaagde er eindelijk in haar blik weer op de grond te richten, maar na een paar seconden keek ze weer op. Wat was er met haar aan de hand? Ze durfde er niet echt aan te denken.. Als ze het wist kon het misschien alleen maar pijn veroorzaken.

‘Dat ben ik ook,’ klonk Kijito haar zachte – en in zijn oren lieftallige – stem weer. Zijn hart sloeg een slag over, zijn ogen werden groter en hij voelde gewoon aan de warmte, afkomstig van zijn wangen, dat hij bloosde. Er was nu zoveel warmte van afkomstig dat de kou niet meer zorgde voor een neutraal effect. En daarom bloosde hij nu. Omdat hij zich dat realiseerde werd het alleen nog erger. Snel wendde hij zijn blik af. Bij het aanzien van haar blauwe ogen kreeg hij het alleen nog maar benauwder, en dat hielp nu niet. Het feit dat ze best dicht op elkaar zaten hield ook niet. Er was maar een klein duwde voor nodig om ervoor te zorgen dat hij zijn evenwicht zou verliezen dan nog verder voorover gaan leunen en dan… Dan zou er waarschijnlijk een soort van déjà vu moment komen. Maar door het denken daaraan sloegen zijn gedachtes ook ophol. Dat deden ze eigenlijk om de haverklap; bij wie zou dat niet het geval zijn? Je zat voor een meisje – of in een meisje haar geval een jongen – waarmee je voor het eerst had gezoen, waardoor je de controle over je hartslag verloor en waardoor je niet meer helder kon denken. Iedere keer als hij haar zag, maar een glim van haar opving, voelde het alsof hij gek werd. Maar wel fijn gek. Prettig gestoord. Dat bestond wel hé? Ja. Hij praatte dan, zei dingen waarvan hij spijt kreeg, enkel om te voorkomen dat hij na een paar tellen zwijgen met zijn mond vol tanden zou staan.

Opnieuw ontmoeten hun ogen elkaar toen hij sprak; weer begon zijn hart vervelend te hameren in zijn borstkas. Ze slikte. Zou ze hem nu eng vinden? Misschien. ‘Dat klinkt net of je beschrijft hoe ik me voel,’ sprak ze zachtjes. Roxas fronste, vond het voor een deel ook wel een tikkeltje angstaanjagend. ‘Maar ik weet niet zeker of het is wat het zou kunnen zijn… Ik weet het niet…’ Hij één keer hapte geschokt naar adem, om het volgende moment te verstommen. Zij wist het ook, twijfelde ook. Zijn ogen dwaalden weg, wouden eventjes niet meer naar die van haar kijken. Wat moest hij nu doen… Zijn ogen schoten voor een tel richting die van haar; maar ze had haar blik op de grond gericht. Ze wisten het allebei, heel erg goed. Maar ze waren jong, onervaren. En bovendien ook veel te bang voor de gevolgen. ‘Ik wou dat die ene dag nooit had plaats gevonden,’ bekende hij zachtjes, ‘Dan waren we nu gewoon vrienden – wat we wellicht ook nog wel zijn – maar toen konden we nog normaal met elkaar omgaan. Maar nu? Ik weet het niet meer. We zijn zo zenuwachtig als wat, weten niet wat te zeggen… Zijn bang voor elk gevolg dat kan komen door één enkele actie…’ Hij zuchtte. Hij wist dat hij niet alleen voor zichzelf sprak, maar ook voor Kijito. Dit gevoel was leuker als de ander het niet wist. Er nog niets was gebeurt, je er gewoon van uitging dat het voor altijd vriendschap zou blijven. Je kon lekker staren naar die persoon, fantaseren over dingetjes. Zorgeloos zijn. Maar nu was je te bang, om ook maar een vinger naar de persoon uit te steken. Te bang dat hij of zij iets verkeerds zou denken, dan bang zou worden en vervolgens je zou vermijden, zijn of haar hele leven lang. Hij hapte één keer naar adem. Hij moest die vier à vijf woorden over zijn lippen krijgen. Anders zou hij het wel nooit kunnen, dat wist hij nu al. ‘Kijito…’ En opnieuw wou hij zichzelf voor zijn gezicht slaan; hij werd voorspelbaar. Ze wist nu gewoon dat hij iets belangrijks ging vertellen. Iets wat hij moeilijk vond om te zeggen. ‘Ik denk dat ik…’ Weer de neiging om te verstommen. ‘Dat ik… Ik…’ Hij slikte. ‘Dat ik je leuk vind,’ prevelde hij zachtjes. Het was zachter dan een fluistering, en zowat onverstaanbaar. Maar toch hoopte hij diep vanbinnen dat ze het gehoord had; wetende dat de kans vrij klein was. Want hij zou het niet nog een keer over zijn lippen krijgen. Hij zou nu een tijdje niets meer over zijn lippen krijgen; hij was weer verstomd.

{ Lol, hoe krijg ik het voor elkaar om toch nog zo'n lange post te maken xd ?
Nou, geloof ik is hij gevuld met niets =w= }

De twijfel was moeilijk te beschrijven. Ze snapte het wel, maar durfde ze het wel te snappen? Ze voelde haar wangen gloeien, ondanks de kou buiten. Dit alles alleen maar omdat Roxas in de buurt was. Het was eigenlijk best vreemd dat de kou verdreven werd, dat haar hart onregelmatig en hard sloeg, dat ze zenuwachtig was.. alleen maar omdat hij er was. 'Ik wou dat die ene dag nooit plaatsgevonden had,' zei Roxas uiteindelijk zachtjes. Kijito staarde weer naar de sneeuw. Hij had vast gelijk.. dan waren ze nog vrienden geweest.. of was dat te snel gezegd? Als ze elkaar toen gezoend hadden.. was er dan niet al zo'n gevoel geweest? Maar hij had gelijk. Ze durfde hem nauwelijks te spreken, al wilde ze dat nog zo graag. Als ze gewoon vrienden waren geweest.. had ze dan nog steeds iets voor hem gevoeld? Waarschijnlijk wel, maar diep weggestopt omdat ze zeker wist dat iemand als hij nooit wat in haar kon zien. Niemand kon wat in haar zien. Zelfs haar ouders vonden haar niet echt.. aardig, om het maar zo te stellen. Waarom moest iemand die zij zo leuk zijn dan op haar vallen? Die kon veel beter krijgen.. Haar blik vloog weer omhoog toen Roxas begon te spreken, zacht, bijna fluisterend, maar ze zat nog steeds dicht genoeg naar hem toe gebogen om hem te verstaan. 'Kijito..' Hij zei haar naam best vaak, viel haar op. Dat deed zij eerst ook, maar ze probeerde het te vermijden. Wat wilde hij zeggen? Dat ze beter weg kon gaan voordat hij wegrende? Dat ze zichzelf moest afvragen waar ze mee bezig was geweest. 'Dat ik.. Ik.. dat ik je leuk vind,' prevelde hij. Wacht. Had ze het goed verstaan? Zei hij nu.. wat ze gehoopt had? De stilte viel tussen hen, als pas neergedaalde sneeuw. Ze beet even op haar lip. Ze moest nu niet gaan huilen van.. geluk? Dat zou waarschijnlijk totaal verkeerd opgevat worden. 'Ik weet niet of ik je ooit nog als 'alleen maar een vriend' had kunnen zien,' bekende ze stilletjes. 'Ik vind jou ook.. leuk..' Bij ieder woord was haar stem zachter geworden. Net als bij Roxas. Ze leken misschien wel meer op elkaar dan alleen met uiterlijk.

Waarom zei ze niets, deed ze niets? Het kon dat de tijd veel langzamer leek te passeren in zijn wereld, maar het leek uren te duren. Waarom kwelde ze hem zo door niets te doen? Zijn ogen schoten naar beneden, naar de sneeuw. Wat moest hij nu doen? Wachten, dat leek vrij logisch. Maar hij kon het niet… Het ging allemaal zo sloom. Hij wou haar vastpakken, haar smeken wat te zeggen. Maar iets anders in hem zei dat hij haar gewoon in zijn armen wou nemen, dat hij haar antwoord niet hoefde te weten… Niet wilde weten. Dat hij gewoon bij haar wou zijn en meer niet. Zijn ogen schoten weer omhoog. Beet ze nou op haar lip? Ja… Ze beet op haar lip. En waarom leek het alsof ze ieder moment in tranen uit kon barsten… Het zorgde ervoor dat zijn hart ineen kromp, het deed pijn dit te zien. Haar zo te zien. Had hij zichzelf niet beloofd ervoor te zorgen dat ze zich nooit ongelukkig zou voelen, dat ze altijd zou glimlachen? Deed ze dat nu; Nee. Juist het tegenovergestelde, het leek juist alsof ze op het punt stond om te gaan huilen. ‘Ik weet niet of ik je ooit nog als “alleen maar een vriend” had kunnen zien,’ sprak ze zachtjes. Waarom klonk het als een bekentenis? Op het moment ging er zoveel door zijn hoofd dat hij niet helder kon denken. Dat had hij eigenlijk al de hele tijd al niet kunnen doen; vanaf het moment dat hij haar hier zo had zien zitten. Wilde ze zeggen dat ze hem nooit meer wou zien, of zoiets? Hou op met dat negatieve gedoe, sprak hij streng tegen zichzelf. Maar… Hij was altijd negatief, was gewoon negatief ingesteld. Had hij zijn hele leven al gehad. Maar Kijito, zij had ervoor gezorgd dat hij weer een beetje positief werd over dingen. Natuurlijk hadden meer mensen hem ermee geholpen, maar zij had een hele grote rol erin gespeeld. En momenteel speelde ze gewoon in het algemeen een hele grote rol in zijn leven.

Onzeker keek hij weer naar Kijito, ze wou weer wat gaan zeggen. ‘Ik vind jou ook… Leuk…’ Het zelfde voorval dat bij zijn stem was gebeurd, gebeurde ook bij haar; haar stem werd bij ieder woord zachter. Hij had het laatste woord amper verstaan, en aarzelde er ook over of hij het goed had verstaan. Wat als hij het verkeerd had verstaan? Het enige wat hij goed had gehoord was de letter L. Wat begon allemaal met een L… Lullig, lomp, lief… Leuk… Langzaam vulde zijn hoofd zich met zoete fijne woorden, wat hij zelf eigenlijk niet van zichzelf had verwacht. Maar ze had ook het woord ‘ook’ gebruikt in haar zin. Dus het moest wel leuk zijn, toch? Hij hapte één keer adem, alles een beetje verwerkend. Wat te doen… Hij kon zich overgeven aan de acties die zijn lichaam wou uitvoeren; verblind door de schoonheid van het meisje dat zich voor hem bevond. Maar hij kon zich ook proberen in te houden. Maar waarom? Waarom zou hij dat doen… Hij vond haar leuk… Zij vond hem leuk… Was toch simpel? Waarom moest hij er altijd zoveel problemen achter verzinnen? Hij slaakte een zucht, hij moest eventjes die knop omschakelen. Uiteindelijk leunde hij nog meer naar voren en sloeg hij maar zijn armen om haar heen. Hij zei niets, zweeg alleen. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Voor een moment dacht hij na over iets; wat als ze nou haar evenwicht zou verliezen?... Dan zou er een vrij… Dan zou er gewoon een ongemakkelijk moment komen. Maar dat maakte hem nu allemaal niets meer uit. Hij wou gewoon hier zijn… Met Kijito… In zijn armen, hij vroeg niet om meer.

{ Oei... Kijk maar of je er wat mee kunt xd }

- Owww, ze zijn gewoon zo cute! -

Het was weer stil. Maar het kon toch moeilijk verkeerd gevallen zijn? Tenminste.. als het een slechte grap was geweest niet, gokte ze zo, maar dat was het toch niet? Zo was Roxas niet. Dat geloofde ze niet. Waarom maakte ze zich dan zorgen? Zou hij haar eng vinden? Ze moest harder praten. Gedachten tuimelden over elkaar heen in haar hoofd. Nu kon ze hem helemaal niet meer loslaten met haar blik. Hij was zo schattig, eigenlijk, nu ze echt naar hem durfde te kijken. Best knap ook, trouwens. De tranen die ze eerder had willen huilen verdwenen als sneeuw voor de zon. Een glimlach trok haar mondhoeken omhoog, net als die eerste keer dat ze hem tegen gekomen was. De hele tijd had ze zitten glimlachen, al had ze dit nooit aan zien komen. Eerlijk gezegd had ze er ook geen problemen mee.. Ze was blij dat Jadira haar geholpen had dit te zeggen. Anders wist ze niet of het nog goed gekomen was.. in een zo korte tijd. Het kon haar niets meer schelen dat ze zo ver naar hem toe gebogen zat, het maakte niet uit dat de zon in de sneeuw schitterde en dat het geruis van de waterval verdere bekentenissen onduidelijk zou maken omdat hun stemmen verstomd waren na die paar woorden. De betekenis was veel zwaarder dan die paar letters uit konden drukken.. en toch zeiden ze genoeg. Ze kon het bijna niet geloven. Hoewel ze niet in staat was ook maar iets te doen werkten haar hersenen op topsnelheid, om al haar gevoelens en gedachten van een paar seconden te verwerken. Het was zoveel.. Maar het was fijn, het was goed. Waarom durfde ze niets te doen? Daar, bij de ruïnes, had ze toch ook niet geaarzeld om haar armen om hem heen te slaan? Toch zat ze als bevroren, nog te blij eigenlijk om alles te geloven. Zijn kleine beweging naar voren trok haar aandacht. Ze kreeg niet eens de neiging om te schrikken. Zijn armen omsloten haar en brachten warmte, al had ze niet eens beseft dat ze het koud kon krijgen. Ze gaf zich over aan de omhelzing en sloeg haar armen om hem heen, niet in staat om woorden te vinden die dit konden ondersteunen. Haar hart sloeg nu weer regelmatig, maar wel snel. Dit was wat ze wilde. En het voelde beter dan ze had durven denken.

Woorden betekenden nu niets. Ze zouden immers toch overstemd worden door het harde geluid van de waterval. Het geluid van water dat hard te pletter sloeg op het water oppervlak, enkel omdat de zwaartekracht eraan trok. Maar het maakte toch niets uit. Ze zouden verloren gaan in de wind, zouden niet kunnen omschrijven wat ze nou voelden… Zouden er enkel zijn voor afleiding; om bepaalde dingen stop te zetten. Aan te tonen dat het genoeg was. Maar meer niet. Hij liet het gewoon over aan zijn ogen, die vertelden alles op het moment. Zelfs als hij ze sloot vertelden ze al een heel verhaal. Hij had er ook een bepaalde glim in. Een twinkeling. En die vage glimlach op zijn gezicht, die hij nog nooit eerder had gehad. Hij staarde op het moment eigenlijk in het niets, was aan het proberen na te denken. Normaal dacht hij teveel na, kon hij er niet mee stoppen, was het altijd een chaos in zijn hoofd. Maar nu? Eindelijk rust. Het was fijn, net zoals de stilte die tussen ze hing. Het was geen stilte omdat ze beiden niet wisten wat ze moesten zeggen, dat was zeker. Het was gewoon een stilte omdat ze beiden niets hoefden te zeggen; het zou toch onnodig zijn.
Zijn ogen werden voor een tel wat groter toen hij haar armen voelde, die zich om hem heen sloten. Hij leunde op zijn knie; in de sneeuw. Het sneeuw voelde eerst koud aan, maar nu… Nu warm. Alles was warm. Zijn hele lichaam. Hij leunde weer wat naar achter, niet om los te komen uit haar greep, niet om haar te bevrijden uit zijn greep. Maar enkel om zijn voorhoofd tegen het hare te duwen en haar aan te kijken. In die diepe blauwe poelen van ogen, die hem in hun greep hielden. Normaal zou hij weg gekeken hebben, bang om zich over te geven aan hun pracht. Bang om erin te verzinken. Maar nu wou hij zich juist overgeven; wou hij nergens anders meer naar kijken.Hij liet zijn hand langzaam langs haar arm glijden. Een arm die zijdezacht aanvoelde, net zoals alles bij haar. Zelfs haar haar voelde zacht aan. Een zacht gevoel dat ervoor zorgde dat zijn vingertoppen tintelden ervan.

Hij zuchtte een keer zachtjes. Dit gevoel… Alles eraan… Het was vervreemd. Wist niet meer wat het betekende, wat hij ermee aanmoest. Maar nu was alles duidelijk. Nu wist hij wat die misselijkheid iedere keer was geweest, eigenlijk best stom van hem dat hij het niet door had gehad. Een zacht grinnikgeluidje ontsnapte uit zijn mond, waarna hij zich weer focuste op de ogen van Kijito. ‘Weet je,’ begon hij zachtjes, ‘Iedere keer als ik je zag dacht ik dat ik misselijk werd… Maar dat kwam enkel omdat ik niet wilde geloven in het feit dat het wat anders was… Iets waar ik bang voor was. Maar nu ik het voel, op de manier waarop ik het hoor te voelen… Wil ik niet meer terug.’ Hij dacht eventjes na. Oké, dat laatste zou misschien eng over kunnen komen. Net alsof hij alles zou doen om dat gevoel vast te kunnen houden. Haar ontvoeren, vast binden en verplicht bij zich houden. Maar ze zou wel begrijpen dat hij het niet zo bedoelde. Want om haar te kunnen zien glimlachen was al genoeg voor hem. Zijn ogen gleden voor een tel af naar haar lippen, maar schoten daarna gelijk weer omhoog. Nee. Dat mocht hij niet doen… Die ene keer was een uitzondering geweest; het was de adrenaline die zijn lichaam had overgenomen. Meer niet. Nu zou hij het niet meer durven; bang dat er weer zoveel gedoe rondom zou ontstaan. Net nu alles weer opgelost was, en hoe het opgelost was… Hij wou hier geen problemen meer mee hebben.

{ Sorry voor late reactie, soep maken vergt veel van me o3o
Pompoen soep (A) }

{Pompoensoep ^^ lekker. Knap dat je het zelf maakt!}

Ze kon even aan niets anders denken dan aan het vasthouden van Roxas en zich laten meeslepen in haar gevoel. Nu wist ze wat Jadira voor Torak voelde. Ze sloot haar ogen een moment, wegdromend in het heerlijke warme gevoel dat door haar heen stroomde. Een moment of wat later deed ze haar ogen weer open, om recht in zijn hemelsblauwe ogen te kijken. Er stond een soort twinkeling in, een glim waarvan ze wist dat die ook in haar ogen te zien moest zijn. Ze zat niet echt meer op de steen, leunde er half tegen aan. Vaak waren omhelzingen verstikkend voor haar.. maar deze kon ze wel uren volhouden. Zo voelde het in ieder geval.. Ze voelde zijn voorhoofd tegen het hare zakken en drukte haar eigen voorhoofd zachtjes tegen het zijne aan. Het voelde erg.. vertrouwd. Vertrouwd en zeker, niet alsof de wereld onder haar voeten vandaan zou glijden voordat ze er erg in had. Mocht dat toch gebeuren, dan nog zou ze zich geen zorgen kunnen maken. Zijn huid streek langs de hare. Het voelde enigszins vreemd aan, maar niet onplezierig. Ze had de neiging haar ogen dicht te laten glijden, om te genieten van dit gevoel in een fluwelen, warme duisternis, maar zijn ogen hielden haar blik vast. Het voelde alsof ze nooit meer zonder hem zou kunnen.
Roxas haalde adem en grinnikte even. Hij wilde iets zeggen. Kijito verscherpte haar blik weer, die verloren was geraakt in de diepte van zijn ogen. ‘Iedere keer als ik je zag dacht ik dat ik misselijk werd… Maar dat kwam enkel omdat ik niet wilde geloven in het feit dat het wat anders was… Iets waar ik bang voor was. Maar nu ik het voel, op de manier waarop ik het hoor te voelen… Wil ik niet meer terug.’ Het had eng kunnen klinken, stalkerig misschien. Op de een of andere manier was dit wat ze wilde horen. De woorden die verklaarden waarom haar hart sneller sloeg. De glimlach om haar lippen krulde iets meer omhoog. Ze was blij dat ze hem weer kon zien lachen.. dat maakte haar ook blij. 'Ik heb geen spijt dat ik nu weet wat dit gevoel is,' fluisterde ze terug, terwijl ze haar armen iets verplaatste om te voorkomen dat die gingen tintelen. Plots begon er een herinnering af te spelen in haar hoofd, die ze de hele tijd van het gesprek uit had weten te bannen. Dat moment. Die kus. Opnieuw voelde ze haar hart bonken en hoopte dat Roxas het niet kon horen. In haar oren klonk het zo duidelijk. Net nu ze alles uitgepraat hadden. Niet weer dat gedoe.. maar nu was alles anders.. toch? Het gevoel was erkend, alles was uitgepraat.. Het zou toch niet overnieuw beginnen? Zonder er bij na te denken was ze tijdens haar gedachten met haar lippen dichter naar de zijne toegegaan, zonder het echt te beseffen. 'Zonder het te willen' zou geen goede uitdrukking zijn geweest. Ze besefte zich wat ze nu aan het doen was. Nee. Dat zou hij vast niet willen.

Haar mondhoeken krulden nog meer omhoog, haar glimlach werd hierdoor groter. Had ze niet door dat hij iedere keer nog meer weg smolt bij het zien van haar glimlach? Hij was zo zoet… Onschuldig en lieftallig. Zou het mogelijk zijn om flauw te vallen bij het aanschouwen van iets dat je werkelijk zo mooi vond? Maar dan zou hij nu toch allang buiten westen moeten zijn, of niet… Zou hij dit toch beter kunnen verdragen dan hij zelf dacht? Wellicht. Hij had zichzelf altijd al onderschat. Dat kwam waarschijnlijk door zijn negatieve instelling, die nu best ver te zoeken was. ‘Ik heb geen spijt dat ik nu weet wat dit gevoel is,’ klonk Kijito haar fluisterende stem. Hij knipperde een keer met zijn ogen; weer eventjes al de vorige gedachtes zijn hoofd uit bannend. Hij moest zijn hoofd erbij houden. Maar dat ging moeilijk, moeilijk bij het aanzicht van die blauwe ogen; die hem gewoon leken te vragen om te verzinken in zijn gedachtes. Zich overgeven aan zijn gedachtestroom. Over geven aan alles. Zijn gevoelens kwamen dan op de eerste plaats, omdat die nu alles zowat overheersten. Maar als hij dat zou doen… Dan… Dan zou zijn lichaam weer gaan handelen, en wie weet ging hij dan weer dingen doen waar hij spijt van kreeg. Waarschijnlijk zou hij dat dan wel weer gaan doen, dat wist hij gewoon zeker. Maar het bleef zo verleidelijk. Maar hij mocht het niet doen. Ze waren jong… Misschien wel te jong om dit te doen. Misschien was die ene keer wel een uitzondering geweest, enkel om ervoor te zorgen dat ze nu hier zaten. Alles aan elkaar hadden bekend. Misschien daarom wel. Dat moest wel. Kwam er ook bij kijken dat hij niet wist of zij het wel wou. Jadira had gezegd dat ze erg in de war was geraakt, verward door zijn gebaar. Hij had ervoor gezorgd dat glimlachen weer een opgave was geworden voor het meisje, en dat dagen lang. Enkel omdat hij te bang was geweest om op haar af te lopen. Nu had hij het lef gehad, en waren dingen opgehelderd. Maar misschien zou alles wel niet zo simpel gaan als het een tweede keer zou gebeuren. Misschien zou Jadira er dan wel niet zijn; zou die zelf problemen hebben of zo. Wat zouden ze dan moeten?

Iets trok hem hardhandig uit zijn gedachtes. Iets… Iets warms dat soms zijn lippen raakte. Zijn ogen schoten naar onder. Kijito haar lippen waren dichterbij de zijne gekomen; hij voelde haar warme adem op zijn lippen. Daar kwam het clipje weer, dat clipje dat zich zo vaak had afgespeeld in zijn hoofd. Als een kwelling. Hij sloeg zijn ogen weer op. Waarom leek het alsof Kijito er niets van merkte? Wellicht voelde zij die tinteling in haar lippen niet die hij wel voelde. Voelde zij die angst niet dat alles weer fout kon gaan. Misschien was zij nu diegene in deze scene – die zich al eens had afgespeeld bij de twee – die niet goed nadacht over de gevolgen. Zou ze nu verblind zijn door haar gevoelens… Zou ze zich overgegeven hebben aan alles wat haar lichaam wou doen. Plande ze erop om hem… Om hem te zoenen? Zijn ogen sperden zich open. Zijn adem stokte in zijn keel en zijn hartslag – die eindelijk rustig leek te zijn geworden – begon weer ongeregeld te gaan, zijn hart maakte weer eens overuren. ‘Ik…’ kwam er met moeite uit zijn mond, jammer genoeg was het niet meer dan een fluistering. ‘Zijn we niet te jong voor dit gedoe?...’ Ja, hij had de zin die hij plande te zeggen veranderd. Maar het kwam op hetzelfde neer. Maar zijn andere zin zou egoïstisch hebben geklonken. Enkel om het feit dat hij het woord ‘ik’ had gebruikt. Hij wou zich vrij maken uit haar greep, zorgen dat er meer ruimte tussen hun lippen werd gemaakt. Maar aan de ene kant wou hij ook dat er geen ruimte meer tussen was, dat ze gewoon op elkaar werden gedrukt. Tegenstrijdige gevoelens, zoals altijd op momenten zoals dit. Maar hij zou liever de tweede optie pakken; hij wou zich eigenlijk helemaal niet verlossen uit haar greep. Hij kreeg er een warm en fijn… Zoet? Ja, dat ook wel een beetje, maar zo’n gevoel kreeg hij als zij hem aanraakte, of anders om.

Wacht, wacht, wacht! Wat had ze zich nu weer in het hoofd gehaald? Kijito haalde haar hoofd een beetje terug, wilde zich niet losmaken uit zijn greep maar wist dat hij wel gelijk moest hebben. Haar blik gleed weer naar de grond, haar wangen werden nu nog roder; ze schaamde zich. Dit had ze wel kunnen verwachten, waarom had ze er niet aan gedacht? Moest ze hem nu loslaten? Nee.. dan begon het weer helemaal overnieuw. Dan zou hij misschien denken dat zij bang was geworden in plaats van beschaamd en achteruit wijken. Zij zou dan weer zielig gaan kijken, verward over haarzelf, niet eens over hem. Hij zou dan onzeker worden, zij ook en alles begon weer van voren af aan, maar dan durfden ze het niet meer uit te praten, bang voor de gevolgen. Als hij zich los wilde maken uit haar greep zou hij dat toch wel doen? Roxas was dan wel verlegen, maar ze dacht hem goed genoeg te kennen.. Zijn armen bleven om haar heen, zodat de schaamte die ze voelde slechts een deel van haar gedachten in beslag nam. Het andere deel concentreerde zich op het warme gevoel dat door haar heen pulseerde, hoe zijn ogen haar gevangen hielden zelfs als hij wat geschrokken keek, dat fijne gevoel dat ze kreeg als ze hem zag.. Dus, ondanks al die dillema's, alle tegenstrijdige gevoelens, bleven hun armen om elkaar heen geslagen, zodat er voor buitenstaanders niets veranderd leek, alleen wat toevallige beweging. Wat was ze blij dat niemand in haar hoofd kon kijken, dat niemand haar gedachten wist.. Ze bleef haar hoofd wat op afstand houden, om hem niet nog meer in verwarring te brengen. 'Sorry.. ik heb er een gave voor om alles te verpesten,' fluisterde ze zacht, waarna een lichte glimlach weer tevoorschijn kwam. Ze hield ervan om te glimlachen als hij in de buurt was. Zijn huid was zacht als zijde, net als zijn aanraking. Nee, zelfs al was ze stom geweest, loslaten ging nog even niet lukken.

Tot zijn opluchting begreep ze het. Hoe had hij eigenlijk de gedachte in zijn hoofd kunnen halen dat ze het niet zou snappen? Ze had de afstand tussen hun lippen vergroot, waardoor dat benauwde gevoel weer lichtjes verdween. Zijn blik, die hij niet van haar ogen af kon houden, werd ervan los gemaakt. Omdat ze hem op de grond richtte. Ze bloosde, hevig. Maar niet alleen omdat ze elkaar vasthielden, ook uit schaamte. Hij kende haar nu wel goed genoeg nu om dat te weten. Hij wou zeggen dat ze zich niet hoefde te schamen, dat het niet erg was. Maar iets in hem zei dat niet te doen. Één omdat hij haar er zo ongelofelijk schattig uit vond zien; hij smolt gewoon figuurlijk weg. En ten tweede; omdat ze wel zou inzien dat ze zich niet hoefde te schamen. Ze hoefde zich nergens voor de schamen qua dingen die ze bij hem deed. Als hij het niet fijn vond; was dat zijn schuld. Enkel door zijn verleden, waar zij niets aan kon doen. En omdat hij die vervelende eigenschap had om ongelofelijk verlegen, ingetogen en bang voor letterlijk alles wat nieuw was te zijn. Dat verlegen gedeelte zou ze nu wel moeten kennen… Dat ingetogen ook wel. Maar dat bange gedeelte zou pas na een paar… Maanden zichtbaar worden. Bij sommigen duurde het jaren om te zien dat hij er bang voor was; maar het leek alsof Kijito het… Talent had om vreemde mensen goed in te schatten. En ze kende hem al een tijdje, dus ze zou hem wellicht snel helemaal uit haar hoofd kennen.
Pas toen haar ogen weer omhoog keken, in die van hem kwam hij weer in die trance te recht. Die waarin alles helder was, het lekker warm was… En waaruit je niet kon ontsnappen, hoewel je dat helemaal niet zou willen. ‘Sorry… Ik heb er een gave voor om alles te verpesten,’ fluisterde ze zachtjes, gevolgd door een glimlach. Zachtjes grinnikte hij. ‘Je bent schattig als je zo over jezelf denkt,’ was zijn eerste reactie, maar daarna veranderde zijn lieve uitstraling in een serieuze. ‘Maar geloof me; je verpest niets. Als iemand hier iets heeft verpest ben ik het… Ik was diegene die onze vriendschap op het spel zette enkel omdat… Omdat… Omdat ik mezelf niet in de hand kon houden door de adrenaline.’ Zijn ogen gleden eventjes naar onder, starend naar de sneeuw. Waardoor hij zich realiseerde dat het koud moest zijn buiten, maar dat hij het niet leek te voelen. ‘Je verpest niets… Dat denk je maar. Je zorgt ervoor dat sommige dingen weer recht staan. De reden waardoor ik me ongemakkelijk voelde zonet was omdat… Omdat ik bang ben. Bang dat er weer zo’n dagen komen waarin we elkaar niet onder ogen kunnen komen. Dagen waarop ik je niet durf te zien, maar wel wil zien. Daarom. Je hebt niets verpest,’ zijn stem was niet meer dan een fluistering. Maar ze waren dicht genoeg bij elkaar dat je het kon horen. Maar voor mensen die van een afstandje toe keken… Die hoorden niets, zagen hooguit zijn lippen bewegen. Maar meer niet.

{ Sorry voor late reactie ;x }

Het deed haar goed zijn armen nog om haar heen te voelen. Had ze ooit durven dromen dat ze liefde zou vinden? Nog wel een jongen ook die haar begreep. Sommigen zouden denken dat het onhandig was dat ze van iemand hield die net zo onzeker was, net zo verlegen als zijzelf. Voor haar was het een opluchting. Hij begreep haar beter dan wie dan ook, zo voelde het tenminste. Het voelde fijn om begrepen te worden, al voelde het niet zo goed als zijn woorden en blik. Het gaf haar vertrouwen dat zij hem ook begreep. Een beetje, in ieder geval. Misschien kende Roxas helemaal niet zo goed, maar dat zou komen met de dagen die ze met hem door kon brengen. Ze hoopte dat het er veel zouden zijn. Op dit moment kon ze zich niet veel fijners voorstellen dan gewoon ergens zitten met Roxas en tegen hem praten, soms zwijgen en naar zijn ogen kijken.. Niet bang zijn dat hij haar zou haten, hem niet ontwijken en hen beide nog onzekerder maken over.. van alles en nog wat. Misschien zou hun verlegenheid hen ervan weerhouden sommige dingen te zeggen of te doen, maar dat maakte haar niet zoveel uit. Ze voelde zich bij hem genoeg op haar gemak om te praten. Misschien zou ze ooit zijn hele verleden horen, als hij ooit behoefte had om dat te vertellen. Als ze zelf wilde kon ze haar verleden ook een keer eruit gooien, al zou dit het hele moment verpesten, vooral nu. Ze had nu ook geen behoefte aan gepraat over haar verleden, niet nu ze aan het verdrinken was in zijn ogen..
Hij antwoordde met de woorden die ze had gehoopt te horen, die haar gerust stelden. Schattig.. meende hij dat? Aan zijn blik te zien wel. Roxas was ook geen persoon om te liegen. Angst.. ze wist waar hij het over had. Die vorm van angst kende ze ook, lag nog maar in de recente verleden tijd. Zijn stem was zacht, maar nu zat ze dicht genoeg bij hem om hem te horen. Hij hoefde niet hard te praten. 'Jij hebt ook niets verpest.. Misschien is het juist die angst die ons op een gegeven moment hier heeft gebracht.. Volgende keer zal ik beter uitkijken of er stenen voor mijn voeten liggen voor ik wegloop,' zei Kijito, het laatste met een glimlachje. Bij de ruïnes had ze het aan hem te danken gehad dat haar tanden nog in haar mond zaten. Ze beloofde zichzelf in stilte dat ze er altijd voor hem zou zijn, als hij bang of verdrietig, onzeker of wanhopig was. Niemand zou die emoties alleen door moeten maken. De angst die hij beschreef.. die hadden ze allebei doorgemaakt, zonder elkaar te zien. Nu was alles weer goed.. goed genoeg om te verzinken in het blauw van zijn ogen.

{Sorry.. geen idee voor enige nuttige opmerkingen}

ij hebt ook niets verpest… Misschien is het juist die angst die ons op een gegeven moment hier heeft gebracht… Volgende keer zal ik beter uitkijken of er stenen voor mijn voeten liggen voor ik wegloop,’ glimlachte ze. Zachtjes grinnikte hij. ‘Van mij part mag je zo vaak struikelen als je wilt… Zal er altijd zijn om je op te vangen,’ merkte hij zachtjes op. Zijn ogen wendden zich eventjes af. ‘Maar het was ook de angst die ons in eerste instantie uit elkaar had gedreven. De angst dat we elkaar wellicht zouden haten,’ hij had het meer tegen zichzelf dan tegen het meisje voor hem. Daarom keek hij haar ook eventjes niet aan. Hij zou alleen maar in gedachtes verzinken, en vaagjes tegen haar praten – in zijn ogen dan – als hij haar diep blauwe ogen ontmoette, of zelfs al kruiste, met de zijne. Ze waren mooi, en door hun donkere rustige kleur kon je er gemakkelijk door verzinken in gedachtes. Het leek gewoon alsof ze erom vroegen om dat te doen. En dan was er ook nog die warmte. Afkomstig van haar lichaam. Hij werd er dromerig van, waardoor de neiging om af te dwalen in zijn gedachtes nog groter werd. Natuurlijk zou ze allang door moeten hebben dat hij een denker was, maar wat als ze het nou vervelend vond? Wat als ze liever wou dat hij voordurend op haar gefocust bleef, dat zij alles was en het enige was wat er in zijn gedachtes omging. Maar… Alles waar hij aandacht had ook min of meer met haar te maken. Over hoe zij zou denken, wat ze zou voelen… Nou hij erover nadacht was zij het enige waar hij tot nu aan had gedacht. Sinds het moment dat hij haar had gezien. Alleen, zittend hier zo. Ze zag er nogal verward en droevig uit, wat hem vanbinnen stiekem had verscheurd voor een paar tellen. Het deed hem pijn om haar zo te zien; zo weifelend over alles. Je mocht wel twijfelen, natuurlijk. Dat gaf een beetje aan wat voor persoon je was. Maar ze leek te twijfelen over alles. En over een ding dat hem het meeste dwars had gezeten; Of hij haar haatte. Hij had het ook gedaan, getwijfeld over het feit dat zij hem misschien zou kunnen verachtten. Maar hij had het iedere keer van zich afgeschud, wou er niet aan denken. Opnieuw was hij bang voor iets.
Maar alles was helder nu. Hij wist dat het snel weer in de war zou worden gebracht, dat hoorde er gewoon bij. Hij hapte één keer naar adem. ‘Ik weet dat ik bang ben,’ fluisterde hij zachtjes. ‘Maar ik wil erover heen komen… Ik wil jou hier niet mee opschepen.’ Hij had zijn lippen langzaam dichter bij de hare gebracht. Zijn ogen schoten eventjes naar onder, om vervolgens weer naar boven te schieten en haar aan te kijken. ‘Ik ken mezelf nu lang genoeg om te weten dat ik er anders heel lang over ga doen…’ sprak hij. ‘Ik wil je hier niet mee opschepen… Ik wil je niet in de weg zitten om dingen te doen… Die je hart begeert,’ vervolge hij, nog zachter dan eerst.

{ School eet mijn inspi op ;c }