Eph's bed lag, aan zijn kant, onder de knipsles en papiertjes. Vrolijke kleurtjes, zodat haar witte, saaie bed ook gelijk een veel vrolijkere uitstraling kreeg. Niet dat het daar om ging, hij was bezig met zijn eigen knutselwerkje; speciaal voor Eph. Al die tijd dat hij bezig was, had Eph in een halve coma d'r bij gelegen. Niet dat dat hem tegen gehouden had om doelloos door te praten, in plaats daarvan hing hij hele verhalen tegen haar op. Hij was er namelijk sterk van overtuigd dat comapatienten ook dingen hoorde, ondanks dat ze vanaf de buitenkant geheel van de wereld leken te zijn. ‘En met Poxi gaat 't ook goed, hij's nu eindelijk begonnen aan z'n winterslaap. Ik had eerst geen idee waar hij zijn nest had gebouwd maar dat blijkt in mijn nachtkastje te zijn. Hij heeft trouwens ook een onderbroek van jouw meegejat, ik hoop niet dat je 't erg vind. Eigenlijk heb ik ook geen idee hoe hij d'r aan komt. Maar in ieder geval, die heeft hij dus ook gebruikt voor zijn nest.’ Praatte hij luchtig door over Poxi terwijl hij bezig was een rondje te knippen uit een kartonnetje, hier een knipje in te maken tot de helft en dan twee van deze in elkaar te schuiven zodat een balletje ontstond wat door moest gaan als Kerstbal. Handig knoopte hij er een touwtje aanvast, draaide zich om en hing deze aan het kleine boompje wat op Eph d'r kastje naast haar bed stond. Hij was 's ochtends vroeg op pad geweest, aan de rand van 't bos, en had daar een boompje omgezaagd om hem vervolgens mee te sleuren naar de ziekenzaal. Zijn idee was geweest om Eph ook nog een beetje Kerst te geven, juist omdat ze zo ziek was. En bij Kerst hoorde natuurlijk een Kerstboom. Nu de Kerstboom er was, moest de natuurlijk ook wel versierd worden. Dus was hij opnieuw op pad gegaan en was terug gekomen met allemaal knutselspullen. De boom hing ondertussen wel aardig vol, vol met papieren knutsel plak- en lijmwerkjes. Hij knikte goedkeurend bij het zien van de overvolle boom. Een piek had het ook; een mislukte uitgeknipte ster die hij met moeite vast had gemaakt met plakband. Maar op dit duidelijke kinderwerkje na, zag het er verder wel goed uit. Nu de finishingtouch. Met een lichte kreun raapte hij een boek op van de grond en legde deze ook op het kastje. Deze was dik, zwaar, groot en stoffig. Hij had 'm gevonden in één van Eph d'r kasten en had hem hiermee naar toe gesleurd. Het was een Puffoons spreukenboek, met de basis tot voor gevorderde windspreuken. Met moeite sloeg hij het boek open, had er al een kaartje tussen gelegd waar hij moest zijn. Voordat hij er aan begon nam hij zijn handen vol met witte confetti om zich vervolgens over het boek heen te buigen. Zachtjes mompelend begon hij de spreuk op te lezen, opende zijn handen zodat een kommetje zich vormde en richtte zich vervolgens hierop. Zachtjes blies hij in het kommetje, stuurde ondertussen ook zelf de lucht. Cirkelend liet hij de luchtstroom rond het boompje gaan, zo ook dat takjes van het boompje onder de nepsneeuw kwamen te liggen. Uiteindelijk liet hij zijn eigen luchtstroom weer overhaken in het geen waar hij hem liet beginnen, zodat het nooit zou stoppen maar altijd door zou gaan in hun eigen cirkel. Met een vage glimlach keek hij toe, de spreuk had er voor gezorgd dat de luchtstroom die hij opwekte, zou blijven hangen op het geen waar hij het opwekte. Hij zuchtte een keer diep, en plofte hierna weer terug op het stoeltje waar op hij het gezeten, vlak langs Eph bed. Hij had er zo'n uur over gedaan, om de boom te behangen met zelfgemaakt kerstballen en sterretjes (waarbij alle sterretjes nogal mislukt waren, vijfpunten uit knippen is lastiger dan een rondje). Hij boog zich over het bed heen, had beide onderarmen hier op gelegd ter steun. ‘Fijne Kerst Eph.’ Murmelde hij zachtjes, terwijl zijn blik nu een beetje triest gericht was op haar witte en ingevallen gezicht. Voorzichtig stak hij een hand uit en liet zijn vingertoppen zachtjes langs haar wang glijden. Hij was zovaak als hij kon bij Eph, om doelloos zoveel mogelijk tijd langs haar bed door te brengen. Het was nogal irritant omdat hij dan ook regelmatig Savador tegen kwam, maar daar zette hij zich dan maar overheen; Eph ging voor. Voorzichtig nam hij één hand van haar nu tussen zijn handen, bleef zitten waarna hij na een tijdje de stilte weer opvulde door weer een verhaal op te hangen tegen haar. Nog steeds ervan overtuigd dat ze het hoorde, ook al had hij nog geen één reactie van haar gehad dat ze doorhad dat hij d'r was.

Levenloos, zo zou je ook haar geest kunnen noemen. Met gesloten ogen, waarbij het enige teken van leven was haar licht op en neer gaande borstkas en Laurens die nog steeds 'normaal' naast haar bed zat te babbelen. Zoals al eerder, een van hun moest eerst in een halve coma liggen zodat ze normaal tegen elkaar konden doen. Niet kreeg ze mee van Laurens zijn behang werk, het laatste wat ze zich herinnerde was volgens mij al een tijdje geleden. Waarschijnlijk zou ze in lachen uitgebarsten zijn als ze had gemerkt dat Laurens een van haar boeken had gepakt. Had hem geplaagd hiermee, als ze ten eerste niet in coma had gelegen en als ze ten tweede niet in een gespannen situatie zouden hebben gezeten. Het blauwe lichaam van de draak lag aan de andere kant van het bed, ineengekruld met haar te lange staart om de poten van het bed en haar ogen gesloten. Net zoals haar baasje lag ze te slapen, hoewel haar wakende zintuigen op scherp stonden. Ze wist dat Savador geen bedreiging meer vormde, maar de draak was koppig en alsnog vond ze die slang maar niets. Langzaam gingen haar ogen weer open, werden deze inktblauwe zintuigen op Laurens gericht terwijl haar kop langzaam omhoog kwam en op de bedrand kwam te liggen. Bijna op het zelfde moment leek Ephony haar ogen ook te openen, kwam voor een moment weer terug in de levende wereld. Haar blik werd getrokken door iets dwarrelends, waarbij ze haar hoofd langzaam draaide en naar het kerstboompje keek. Haar mondhoeken krulde om, om in een tedere en kleine glimlach te komen liggen. Pas daarna merkte ze Laurens op, kwam de knoop in haar borst weer langzaam omhoog. Ené snoof richting Laurens, om hem te plagen, waarna Ephony trillerig naar de jongen glimlachte. 'Wat doe je hier?' vroeg ze langzaam, waarbij ze wilde duidelijk maken dat niemand de goddanze tijd naast haar bed hoefde te zitten. Hij moest ook zijn lessen volgen en huiswerk maken. Met haar handen op haar buik boven de dekens ineengevouwen dwaalde haar blik weer naar de draak toe, die terug blikte. 'Dag meisje,' fluisterde Ephony, om haar hand op te tillen en deze op diens neus te leggen.

Uiteindelijk had hij zachtjes weer een diepe zucht geslaken, zijn inspiratie om tegen Eph aan te babbelen leek langzaam op te gaan. Hij had haar al zoveel verteld; Over poxi, over de lessen, over enge Savador die hij hier ongewild toch wel redelijk vaak tegen kwam, over Ené die er ook bij lag en hij haar soms leerde praten maar dat er niet bepaald vordering was, over Myst natuurlijk, en zo nog meer dingen. Maar nu was er weer zo'n moment dat hij niet zo goed wist wat hij haar moest vertellen en dus maar stil viel. Zachtjes hield hij nog steeds haar hand vast, het leek wel alsof hij deze probeerde op te warmen tussen zijn eigen handen. Nog steeds voelde haar hand een stuk koeler en lichter. Zijn blik bleef op Eph haar gezicht gericht, terwijl ondertussen, ongewild, ook weer zoals altijd, zijn gedachten afdwaalde. Naar wat ze hadden kúnnen doen, als Eph niet ziek was. Maar niet alleen dat, ook als Eph hem niet had afgewezen.. hoe dit moment dan anders was geweest, wat hij dan gedaan had. Maar.. waarom niet? Dit keer ging zijn blik een keer onderzoekend over haar gezicht heen. Hij wilde het zó graag dat het bijna het veels te foute gevoel overheerste. Eph was toch helemaal van de wereld. Doe normaal. De zenuwachtige blik in zijn ogen kwam weer tevoorschijn. Diep zuchtte hij, duwde het gevoel wat bijna de overhand kreeg weg. Alsnog bleef de twijfel, waarom zou hij haar geen kus op de wang mogen geven? Hij verstijfde, uit het niets, voelde hoe Eph haar hand opeens uit de zijne gleed. Zijn blik vloog erheen; nogal leeg. Ze slaapt. Was het eerste wat door hem heen schoot. Maar het hielp niet om dat afgewezen gevoel wat nu alweer door hem heen stroomde te stoppen. Zelfs haar onbewust zijn wilt het niet, Dacht hij droogjes waarna hij zijn handen weer terug trok en op zijn eigen schoot legde. Een lichte blos was op zijn wangen tevoorschijn gekomen, liet nu langzaam zijn blik weer terug gaan naar Eph. Tien minuten staarde hij naar haar gezicht, in stilte. Had het nog wel langer vol kunnen houden als hij niet zag hoe haar oogleden opeens lichtjes leken te trillen. Twee helder grijsblauwe ogen kwamen te voorschijn, precies op het zelfde moment dat zijn mondhoeken omkrulde tot een verlichtend glimlachje. ‘Hé,’ Mompelde hij pas zachtjes toen hij zag dat ze haar blik op hem vestigde. Zijn mondhoeken krulde verder om, in een bredere glimlach, bij het horen van haar woorden. ‘Ach.. weet ik eigenlijk ook niet. Niet omdat jij hier ligt ofzo.. ’ Hij liet op een overdreven nonchalante manier zijn ogen wegrollen alsof dat wel het láátste was waarom hij hier naar toe zou komen. Vervolgens grijnsde hij haar weer toe. Hij boog voorover, legde zijn onderarmen ter ondersteuning op het witte matras voor hem. ‘Hoe voel je je, Eph?’ De bezorgde klank was ondanks dat hij het zo hard probeerde te onderdrukken, nog steeds wel zachtjes hoorbaar. Zijn blik schoot over haar heen, maar bleef vervolgens weer hangen in haar ogen waar hij hem niet meer uit los kon krijgen. ‘Het is wel erg irritant, meestal ontwijk ik 'm maar de ziekenzaal blijkt Savadors nieuwe thuis te zijn. Ené ergert zich er volgens mij ook aan.’ Hij grijnsde lichtjes naar Eph, maar deze grijns zakte langzaam weer weg. Bleef haar ondertussen wel ongegeneerd in de ogen aankijken. ‘Ik heb een kerstboom voor je meegenomen,’ Zijn blik schoot geen eens richting de kerstboom zelf toen hij er oversprak. ‘Het heeft niet zoveel zin om 'm op onze etage te zetten, nu je daar toch niet meer bent,’ Hijzelf was er ook nog nauwelijks. Langzaam viel hij weer stil, bleef haar alleen maar aankijken. ‘Het is nogal saai, boven.’ Voelde hoe de lichte blos op zijn wangen een iets meer donkere tint aannamen. ‘Eigenlijk overal,’ Bekende hij toen maar. Behalve hier dan, natuurlijk.

Zonder dat ze het wilde krulde haar mondhoeken om, werd de vermoeidheid in haar gezicht voor een moment verbleekt door de ingehouden grijns op haar gezicht. 'Sukkel,' beschuldigde ze hem zonder enige sterkte, en met de grijns verzwakte de ergheid van haar belediging geheel. Haar grijns leek weg te zakken, plaats te maken voor een vermoeide, zenuwachtige glimlach zodra hij weer dichterbij kwam. Enés inktblauwe ogen hielden alles stilletjes in de gaten, gingen van haar baasje naar haar persoonlijke speelkammeraad. 'Zelfde als altijd. Moe, amper kracht om mijn hand op te tillen,' beantwoorde ze hem wat afwezig, en deze keer niet omdat ze zo moe was. 'Zelfs mijn hoofdpijn lijkt het te verliezen van mijn lichaam,' probeerde ze een grapje te maken, de zin met veel moeite uit haar keel krijgend, hoewel er zelfs bij haar geen glimlach omhoog kwam. Zodra de naam Savador uit Laurens mond kwam speelde er onder de vermoeidheid de plagende twinkeling van vroeger weer omhoog. 'Hij is mijn vaderfiguur. Hij maakt zich zorgen,' het leek net alsof haar hoofd lichtjes schudde, alsof ze wilde duidelijk maken dat zijn zorgen nergens voor nodig waren. Ze wilde reageren op zijn woorden over de kerstboom, maar het enige wat haar lichaam kon doen was terug staren. Enés ogen leken heen en weer te schieten, waarna ze ongezien haar kop optilde en van het bed verwdeen. Heel subtiel, ongezien vanaf het oogpunt van Ephony en Laurens. Ze bleef hem aanstaren, was het enige wat ze kon doen. 'Misschien ergens heengaan waar het wel... gezellig is?' in de al moeizame zin haperde ze eventjes. Langzaam probeerde ze op haar ellebogen omhoog te komen. 'Zou je de water kunnen aangeven?' vroeg ze zachtjes, hoorde aan haar stem hoeveel moeite het kost om overeind te komen. 'Heb je eigenlijk nog met Myst gesproken?' vroeg ze vervolgens weer moeizaam, waarna een grote zucht haar lippen verliet en haar hoofd begon te tollen. 'Verdomde vermoeidheid, ik wil zo graag..' vermoeid schudde ze haar hoofd. Haar blik ging langzaam naar Laurens, onder de vermoeidheid was een bedachtzame blik te zien. 'Nee laat maar, lopen is geen goed idee,' sprak ze zichzelf al tegen.

‘Til ze dan ook niet op,’ Had hij wat vaagjes terug gemompeld. Zijn blik was voor een kort moment ook weg getrokken onder de bezorgdheid, maar al snel helderde zijn ogen weer op. Eph haar woorden deden vaagjes zijn mondhoeken omkrullen. Normaal had hij vrolijker gereageerd, maar enkel alleen het aanzicht dat Eph gaf met haar bleke, in gevallen gezicht hield dit tegen. ‘Hij is een creep. Hij maakt me bang,’ Verbeterde hij Eph haar woorden over Savador. Hij zuchtte een keer diep, ‘Ik snap dat nog steeds niet, tussen jou en Savador,’ Verduidelijkte hij zichzelf, zijn blik ergens misschien geïrriteerd. Hij voelde doodsangsten zodra hij enkel het gezicht van die man zag, maar Eph hield blijkbaar echt van 'm. Hij begreep het gewoon niet. Zag ze dan niet wat Savador deed bij andere? Voelde ze daardoor alleen al niet verschrikkelijke haat voor de man? Hij perste zijn lippen op elkaar, slikte de woorden in. Nu was niet het moment om er over te beginnen. Ten eerste; Eph was te zwak, en ten tweede; het zal heel de sfeer verpesten. ‘Maarja,’ Had hij er dan ook zachtjes achteraan gemompeld, alleen maar om Eph tegen te houden er niet verder op in te gaan. ‘Doe ik ook,’ Beantwoorde hij haar voorstel om ergens heen te gaan waar het wel gezellig is. Een lichte glimlach trok omhoog, terwijl hij haar aankeek. Hij was altijd hier. ‘Ja, natuurlijk.’ Kwam zelf gelijk in beweging en greep naar het bekertje wat op het nachtkastje stond met een rietje d'r in. Hij stond op, gaf het door aan Eph. ‘Eph, gaat het? Eph.. misschien is dit niet zo'n goed idee,’ Mompelde hij nu terwijl hij toe keek hoe moeilijk ze deed. Zijn gezicht vertrok, vond dit niet leuk. In een opwelling deed hij nog een stap naar haar toe, schoof zijn buitenste arm rond haar schouders en tilde haar nog iets verder op zodat ze helemaal overeind zat; leunend tegen zijn arm. Hij droeg haar gewicht, voelde zo ook gelijk hoe licht ze was geworden. ‘Jawel,’ beantwoorde hij haar vraag over Myst. ‘Nogal moeizaam, dat wel,’ gaf hij maar gelijk toe. ‘Ik probeer normaal tegen haar te doen.. en zij.. probéért ook normaal te doen. Maarja, het gaat nogal lastig enzo,’ Mompelde hij zachtjes. ‘Eph, alsjeblieft,’ Sprak hij nu weer duidelijker, ook duidelijk bezorgd, toen hij zag hoe haar gezicht nog iets bleker weg leek te trekken. Zijn vrije hand schoof hij onder haar achterhoofd waarna hij deze tegen zijn schouder aan legde, zodat ze hier ook steun had. Om het zichzelf ook makkelijker te maken schoof hij half op het bed, zat d'r met één konthelft op :'), stond met zijn andere voet nog steeds op de grond. Een iets zenuwachtige lach verliet zijn keel, ‘Lopen? Absoluut niet.’ Dat zat d'r dus echt niet in. ‘Zelfs een rolstoel kan jou geen eens overeind houden,’ Sprak hij nu droogjes. ‘Als je zou willen verkassen, moeten we dit bed los gaan koppelen,’ Voorzichtig streelde hij met zijn vrije hand haren uit d'r gezicht. ‘Myst kwam laatst langs op de puffoonetage,’ Vertelde hij nu aan Eph, moest gewoon even zijn hart luchten. ‘En ze had m'n hulp nodig.. Ze zei dat d'r een spin was.. op d'r béd.’ Zijn blik schoot naar Eph, hoopte vurig dat zij ook de foute conclusies zou trekken zoals hij ook in eerste instantie had gedaan. Wilde zien dat hij niet de enige was die die fout maakte, dat hij niet als enige zo'n uitbrander verdiende die Myst hem medogenloos op dat moment gegeven had.

Ze zuchtte met een glimlach op haar lippen, deels door de vermoeidheid en deels door Laurens woorden. 'Hij is eng, ja dat is hij. Maar als je echt bij zijn hart komt zal niets hem tegenhouden om van je te houden,' antwoorde ze hem zachtjes, kon het niet laten om te antworden op zijn woorden. Ze kon hem begrijpen, zijn angst. Zij had daar ook in geleefd, bang dat ze elk moment van de dag hem of Deshas tegen kon komen en voor de lol vermoord zou worden. En natuurlijk ergerde ze zich vaak dood aan zijn woorden, maar dat weerhield haar er niet van om van hem te houden. 'Ik weet ook niet hoe het is gebeurd. Maar ik vind het goed zo,' beantwoorde ze hem toch weer met een zwakke stem, waardoor het even duurde voordat ze de zin uit haar keel had. Bij de stiltes was het enige wat ze deed kijken, om zich heen terwijl haar ogen langzaam voorbij gleden. Haar opverende borstkas was verder het geen wat bewoog, soms tilde ze met moeite haar hand op om deze te verplaatsen, wilde dolgraag lopen, zich omdraaien in bed, de gangen bewandelen, lachend in de sneeuw rennen, Myst en Laurens verslaan in ee nsneeuwgevecht, Laurens inzepen, warm worden bij het haardvuur zonder enige zorgen. Maar vooral in die kou in Laurens armen kruipen, zijn hart bij haar oor voelen. Dit zou niet kunnen gebeuren, dit zou waarschijnlijk nooit kunnen. Haar blik ging weer terug naar Laurens, keek hem wat verward aan. 'Hier is het niet gezellig, het enige wat hier gebeurd is dat de zwakheid bijna meester wordt,' haar gezicht draaide van hem weg. 'Het enige wat hier is is somberheid, niets voor jou,' ging ze mompelend verder, haar blik op het grote lichaam van Ené gericht. De draak had zich nog steeds subtiel terug getrokken, had haar kop op haar eigen vleugelschanier bij haar schouder gelegd en ademde rustig in en uit. Met moeite was ze overeind gekomen, nam met een trillerige hand de beker aan om voorzichtig wat slokken te nemen. Ze reageerde niet op Laurens bezorgde woorden, ergerde zich dood aan zichzelf dat ze niet eens normaal omhoog kon komen. Ze kon nog net de beker terug geven aan Laurens, waarna ze zijn arm rond haar voelde en ineen zakte. Haar ogen sloten zich onder de vermoeide zucht, voelde haar hart weer als een bezetene kloppen. 'Ik wil dit niet meer,' sprak ze met haar ogen gesloten, vergat de spanning tussen hun, vergat het moment voor het haartvuur waar ze eigenlijk zo naar smachtte maar waarbij iets haar tegenhield. 'Mooi, komt allemaal wel weer goed,' sprak ze hem zachtjes toe over Myst, haar ademhaling versneld en vermoeid. Zonder enige tegenwerking - al zou ze het willen doen, dat was toch niet gelukt - legde ze haar hoofd tegen zijn schouder, hield haar ogen sloten. 'Nee, laat maar. Slecht idee,' murmelde ze haperend naar hem, doelend op haar idee met lopen. Zoals haar lichaam nu vechtte tegen elke beweging, dan was het geen goed idee om het bed uit te komen. 'Myst heeft het niet zo op kleine beestjes,' verzuchtte ze hem, niet wetend dat hij het gehele verhaal geheel anders op had gevat. 'En je bent de enige... die haar waarschijnlijk kon helpen,' kreeg ze de zin weer haperend uit haar keel, merkend dat elk woord steeds moeilijker naar buiten kwam. 'Hoe komt een spin op een bed?' fluisterde ze nog zachtjes, voelde haar lichaam verder inzakken tegen Laurens aan. Haar hoofd rolde naar achter, haar ogen opende zich weer waarbij ze gedwongen naar het plafon staarde. 'Ik wild dit niet meer,' fluisterde ze hees, merkte hoe de tranen haar ogen verlieten. 'Het is... frustrerend. Haperend hart, een lichaam dat niets meer wild doen,' haar ogen sloten zich weer, om de volgende tranen ook naar buiten te laten komen. 'Laurens,' sprak ze na een tijdje weer, had de kracht weer gevonden om haar lippen van elkaar te halen. 'Beloof me.. beloof me dat ik weer naar buiten kan. I wil kunnen lopen, weer kunnen rennen over het grasveld. Ik wil weer kunnen vliegen,' hierna zakte ze weer weg, viel haar hoofd als het waren om en zakte ze zonder dat ze er controle over had weer weg in de slaap.

Hij voelde dat precies op het juiste moment zijn arm rond haar lichaam schoof, hoe ze vervolgens in elkaar zakte en hij heel haar gewicht droeg. Niet dat het het moeite koste, maar het beangstigde hem. Eph kon geen eens meer uit zichzelf rechtop zitten, wat was er toch in godsnaam met haar aan de hand dat ze in zo'n slechte staat verkeerde? ‘Het gaat wel over,’ Mompelde hij zwakjes op haar woorden, niet goed wetend wat hij anders moest zeggen. Zijn blik schoot over haar gezicht, zijn vrije hand nu losjes liggend op het dekbed voorhem, niet doorhebbend dat het zo ook op de been van Eph lag. Voor een moment keek hij Ephony iets wazig aan, kon het niet helpen. Zaten meisjes allemaal nou écht zo simpel in elkaar? Hadden ze nou echt állemaal niet door hoe die zin van Myst ten eerste had geklonken? Hoe fout het over kon komen? En dan zeggen ze dat meisjes moeilijk in elkaar zitten, nou het tegenovergestelde is hier gebleken. Had ondertussen zelf totaal niet door dat hij juist meestal degene was die nogal simpel in elkaar zat. ‘Wat?’ Afgeleid ging zijn aandacht weer naar Eph, ‘Eph, je praat onzin,’ Mompelde hij zachtjes, liet zijn mondhoeken ongemeend iets omkrullen als reactie op haar gebabbel over dat ze niet wist hoe een spin op een bed kwam. Hij probeerde er een grapje van te maken, maar voelde ondertussen hoe zijn borst van binnen in ijs leek te veranderen. Geen reactie meer, van Eph haar kant. Hij bleef ook stil, wat moest hij zeggen? Hij kon alleen maar naar haar kijken, zijn blik, zonder dat hij het wilde, nu ook enigszins gevuld met angst. Hij voelde hoe zijn keel droog werd, voelde ook hoe het kleur uit zijn gezicht weg trok. Eph haar stem, zelf nu ook gevuld van angst plus de tranen die zichtbaar werden. Het komt wel goed, wilde hij weer zeggen, maar was het zo? Kwam het weer goed? Eph lag er zo levenloos bij als wat. En zelfs de dokters hier, die ervoor geleerd hadden, wisten niet wat ze had. Diep ademde hij in, ‘Ja lieverd,’ Mompelde hij zachtjes toen ze zijn naam zei, probeerde zijn blik op een normale manier op haar te richten. Zijn gezicht vertrok onder haar woorden, Néé! ze mocht zélf niet opgeven. Ze moest ook zelf die hoop houden. ‘Eph?’ Zijn stem nu zachter, fluisterend haast, verloor zijn volume. ‘Eph,’ Duidelijker nu, maar zijn stem brak. Geen reactie meer. Beverig verliet een zijn adem zijn lippen, terwijl hij opnieuw een hand onder haar hoofd schoof en haar zo dichter naar zich toe trok. ‘Ik beloof het Eph,’ Murmelde hij zachtjes, zijn ogen nu zonder dat hij het wist rood omlijnd en zijn gezicht bleek weggetrokken. ‘Later kan je weer lopen, weer vliegen,’ Mompelde hij nogal doelloos door, terwijl hij Eph tegen zich aantrokken hield alsof hij ook steun bij háár zocht. Hij draaide zijn hoofd, legde zijn wang tegen haar haren en staarde met een lege blik in het niets. Hij negeerde het prikkelende gevoel in zijn neus, negeerde vervolgens ook dat hij voelde hoe zijn ogen vochtig werden. Hij vond het dood en dood eng hoe Eph nu op hem over kwam. Hoe ze de fut niet meer had om te kunnen praten, en hoe ze ongecontroleerd weg gleed in slaap terwijl ze dit geen eens wilde. Zachtjes gleed zijn hand over haar haar, hield haar nog steeds tegen zich aangetrokken. ‘Later leren we Ené samen praten, en Poxi ook.’ Mompelde hij door. ‘En gaan we naar buiten, samen met Myst erbij.’ Zijn wenkbrauwen trokken samen, wat nogal een triest effect gaf. ‘En gaan we weer samen zitten bij het haardvuur,’ Zijn stem zwakte af, ‘Ik beloof het je,’

Leeg staarde ze voor zich uit, wist niet dat de manier waarop ze nu zat geheel in Laurens armen was. 'Waarschijnlijk wel,' sprak ze Laurens niet eens tegen toen deze opmerkte dat ze onzin sprak. Had niet door dat Laurens heel anders had gereageerd op het moment als hoe zij dacht erover. Met gesloten ogen bleef ze rustig zitten, probeerde regelmatig en normaal adem te halen. Snoof hierbij Laurens geur in zich op, een geur die ze niet meer wilde vergeten. Een geur die zich terug deed denken aan het moment bij het haardvuur, iets wat zelfs haar vermoeide gezicht lichtjes liet blozen. Al gauw dreef het weer weg, overnam de vermoeidheid haar weer. De wanhoop had haar overmeesterd, had voor een moment haar ogen geopend en alle feiten in haar gezicht gesmeten. Bij de zoveelste keer dat haar naam werd gezegd, de zoveelste poging om haar gerust te stellen, haar naam weer. Krachtiger deze keer, iets wat haar ogen weer deed openen met alle wanhoop en verdriet erin. De enige reactie, haar ogen openen. Meer niet, meer kwam er niet uit. Bij zijn woorden, de bevestiging dat hij het beloofd, sloten haar ogen weer waarna ze zich geheel in Laurens cocon hulde. 'Samen,' fluisterde ze hees, haar hand slapjes op te tillen en op die van hem te leggen. Misschien was het een flauw excuus, een smoesje die ze niet mocht gebruiken. Maar haar toestand vond ze voor nu even genoeg om de spanning tussen hun weg te halen, haar geweten opzij te zetten. Haar ogen gesloten, haar lichaam gehuld door zijn armen, haar gezicht wat opgeheven op zijn schouders nam ze zijn geur en warmte op. Zijn wang tegen de hare, de geborgenheid die bij haar op kwam. Ze negeerde het gevoel in haar lichaam, de vermoeidheid, haar hart die nog steeds protesteerde tegen elke slag. Zo gleed ze weg, ongewild in de lichte slaap die alsmaar weer terug kwam. Ze hoorde zijn woorden niet meer, werd getrokken door de flarden beelden die haar geest opnieuw afspeelde. Myst, ze miste haar vriendin. Vroeg zich onbewust af hoe het met haar was, of ze nog steeds in die dip zat. Ené leek te merken dat de kust weer veilig was, kwam langzaam met haar kop omhoog, ging zitten zodat ze boven het bed uit torende. Haar vleugels opende zich, de droevige blik in haar inktblauwe ogen leek de gehele kamer te vullen. Zachtjes gleed Enés snuit langs het hoofd van Laurens, waarna de draak zachtjes snoof. Zij had Laurens' woorden wel gehoord, en als ze wenkbrauwen had gehad had ze er eentje sceptisch opgetrokken. Ondanks dit was de tederheid in haar ogen te zien, keek ze weer van bovenaf op de twee neer. Langzaam daalde haar kop weer, legde ze deze met haar blik strak op haar baasje gericht op diens benen. Daarna gingen ook haar inktblauwen ogen dicht, leek ze zich in de zelfde staat te stellen als Ephony. Zodra zij wegzakte, deed Ené het zelfde. Haar vleugels zakte weer, leken langs de zijkanten in een snelle beweging een miniscuul klein vlammetje omhoog te werken. Bij de volgende uitademing van Ené leek een kleine gloed over Ephony heen te glijden, om daarna weer even spontaan te verdwijnen als hij was gekomen. De langzame ademhaling van de draak toonde dat ze weg was gegleden, haar blauwe schubben glansde in het avondlicht die door de ramen de ziekenzaal in schenen. 'Niet weg gaan,' de fluistering van Ephony's stem kwam vanuit het niets, waarna haar ogen zich weer opende en ze opkeek naar Laurens. De wilde niet alleen zijn, ze wilde met iemand kunnen praten. Dat er iemand tegen haar sprak. Hoe zeer Ené op een mens leek, in die maten haalde ze het niet.

Myst, die uiteindelijk na rumoeren en rare gezichten van andere mensen vernomen had dat Ephony ziek was, was in tweestrijd. Laurens moest daar wel zijn. Dus dan zou ze hem wel zien. Maar het zou de eerste keer zijn dat ze van haar kamer ging zonder dat ze naar hem ging zonder goede reden of iets te eten halen. Wat ook zelden voorkwam. Ze lag nog in bed, maar ze was al wel aangekleed. Dit deed ze de laatste tijd vaker. Want het voelde zo nutteloos om helemaal niets te doen. Dus kleedde ze zich aan, waste ze zich. En daarna ging ze weer in bed liggen. Ze vroeg zich af of Eph het fijn zou vinden als ze zou komen. Want erg gezellig zou ze toch niet zijn. En erg knap ook niet. En erg normaal ook niet. En ze wilde al helemaal niet dat nu Eph de doodzieke was, dat ze zich zorgen ging lopen maken om het meisje met een gebroken hart. Dat zou helemaal niks worden. Eph der hart kon beter vrolijkheid en gezelligheid gebruiken. Maar aan de andere kant, als Myst helemaal niet naar Eph toe zou gaan, wat zou ze dan wel niet denken? Dat ze niet meer belangrijk voor haar was? Of dat het iets met Laurens te maken had? Of dat ze zo zwak was dat ze niet meer durfde naar haar toe te komen? Myst opende haar mond en ademde trillerig in, waarna ze langzaam haar deken van zich afschoof. Ze keek even in de spiegel. Haar haar, in een losse knot, zag er niet uit. De kringen onder haar ogen leken daar gebrandmerkt te staan, alsof ze daar hoorden. Haar lippen waren uitgedroogd, en haar ogen keken emotieloos. Haar ooit strakke topje lubberde om haar heen, zo sterk was ze vermagerd. Zelfs haar beha's waren te groot geworden. Haar skinny jeans zat voor geen meter, en zelfs met riem zakte hij nog af. Ze trok, om het te verbergen, maar gewoon een enorme slobbertrui aan, en strompelde naar beneden. De eerste stappen buiten de lichtetage voelden zwaar en moeilijk, alsof er enorme gewichten aan haar voeten waren gehangen. Het ging inmiddels beter met haar voet, ze kon al weer bijna normaal lopen. Ze hield zich nog steeds met twee handen aan de reling vast, maar ze liep wel gewoon trede voor trede met twee benen de trap af. Ze werd raar aangekeken door mensen. Alsof ze niet herkent werd, bijna. Ze fronste lichtjes en keek maar gewoon naar de grond, hopend dat ze dan minder op zou vallen. Eenmaal bij de ziekenzaal opende ze de deur langzaam, eindelijk weer opkijkend. Ze zag Ephony liggen, zwakker dan ooit. En ook zag ze Laurens, die bij haar was. Bezorgd, lief, warm. Haar hart sloeg een slag over en ging daarna verder in het langzame ritme waarin het nog klopte. Ze strompelde heel charmant naar Eph toe, en pleurde zich op een lege stoel neer die ze vervolgens naar het bed toe rolde. 'Eph.' Mompelde ze zachtjes, haar stem lusteloos. Ze zei verder niets, ook niet tegen Laurens. Haar ogen waren op Ephony's gezicht, maar ze zagen niet echt iets. Haar magere vingers omklemden de rand van haar bed. Ze hoopte dat Ephony het goed op zou vatten, dat ze hier gewoon als stille steun kwam, want veel nuttigs kon ze toch niet uitbrengen. Wat heb je afgelopen dagen gedaan? Niets, zou dan het trieste antwoord zijn. Zelfs huiswerk niet, ze liep heel erg achter. Maar veel kon het haar niet schelen, dat kwam wel weer. Ooit. Ze vond het al heel dapper van zichzelf dat ze van de etage af was gekomen. Ze had zich al die dagen ziek gemeld, wat ze bij het zien van haar gezicht wel zouden geloven. Maar ze was ook weer niet zo ziek dat ze op de ziekenzaal hoefde te liggen. Angstvallig negeerde ze Laurens' aanwezigheid, hopend dat hij ook haar zou negeren. Hij wilde toch geen vrienden meer met haar zijn, prima. Hij had het dan wel gevraagd, maar hij handelde er niet naar. Dan niet. Dacht ze, veel erger gebroken dan de woorden klonken. Haar hart klopte wat onregelmatig, haar gedachten vrij leeg. Ze bleef gewoon zitten, kijkend naar Eph, maar nietsziend, hopend haar, op deze zwakke manier, toch te steunen.

Zachtjes had hij zijn hand op Eph haar wang gelegd, deze voelde zelfs koel aan onder zijn hand. Zachtjes streek zijn duim hierover, terwijl hij zo bleef zitten. Eph licht en levenloos in zijn armen. Terwijl ze vocht tegen haar vermoeidheid, iets wat haar alleen maar meer leek uit te putten. Waarom waren die dokters er dan ook niet? Waarom onderzochten ze haar niet? Waarom probéérden ze niks? Zijn wang, die tegen haar haren had aangelegen, kwam nu los. Hij draaide zijn hoofd en legde zijn lippen er tegen aan. Hij kon het niet helpen dat de eerste traan doorbrak zodra hij haar woord hoorde, en vervolgens de lichte aanraking die haar hand veroorzaakte toen het krachtenloos op de zijne kwam te liggen. ‘Samen,’ Fluisterde hij terug, terwijl hij zijn kaken om elkaar moest klemmen om meerdere tranen tegen te houden. Zijn grijze ogen dof, de glans eruit verdwenen. Van binnen voelde hij zich koud, de angst leek hem te verlammen. Het enige wat hem op dit moment nog bij elkaar hield, was Eph die hij in zijn armen hield. Het was vreselijk tegenstrijdig. Juist omdat hij zich zo koud en verlaten voelde óm Eph, maar het gene wat hem bij elkaar hield was Eph weer zelf. Voor een moment kwam hij weer terug toen hij voelde hoe Eph haar hand van de zijne afgleed, hoe het futloos weer op het deken kwam te liggen en hoe ook aangaf dat Eph opnieuw was weggegleden in een lichte slaap. Diep ademde hij uit, moest moeite doen zichzelf te beheersen. Vanuit zijn ooghoeken schoot zijn blik naar Ené, voelde hoe haar snuit lichtjes langs zijn haren streek. Kort keek hij haar aan, zijn blik gekweld, om vervolgens weer in het niets te richten en zich bezig te houden met Ephony. Een tijdje lang bleef hij zo zitten, met Eph in zijn armen, totdat hij haar weer langzaam naar achteren liet zakken. Zodat haar hoofd weer terug kwam te liggen in haar kussen. Verward schoot zijn blik naar haar, hij had zijn armen nog om haar heen liggen terwijl haar langzaam liet zakken. ‘Ik ga niet weg, lieverd.’ Stelde hij haar gelijk gerust. ‘Ik blijf wel,’ de hele nacht, desnoods. Voorzichtig schoof hij zijn arm onder haar vandaan, stond over het bed heen gebogen. ‘Ik ga niet weg,’ Mompelde hij opnieuw zachtjes terwijl zijn duim teder langs haar wang gleed. ‘Hé, niet bang zijn.’ Zijn stem nu fluisterend en sussend, veegde enkele haren weg. ‘Het komt wel goed,’ Hij zakte door zijn knieën, kwam weer op de stoel te zitten die nog steeds langs het bed stond, haast ten hoogte van haar hoofd. Zachtjes bleef zijn hand op haar gezicht liggen, deze was in alle bewegingen van net zijn kant op gedraaid. Voorzichtig streek hij met zijn duim erover, terwijl hij naar haar bleef kijken. Aankijken, als ze weer even wakker werd, of enkel naar haar gezicht kijkend, als ze weer in een lichte slaap zakte. Hij probeerde zijn gezicht uit gestreken te houden, hield eigenlijk alleen de tranen in zodat Eph het niet hoefde te zien. Hij schaamde zich namelijk dood voor zijn reactie bij het zien van Eph haar aanzicht, dus Eph hoefde daar niet van meer te genieten. Zijn kaken op elkaar geklemd, zijn gezicht bleek weggetrokken. Iets geschokt schoot zijn blik naar de deur die opeens geopend werd, waarna vervolgens een klein meisje met doffe groene haren binnen kwam. Hij keek naar Myst, zijn blik ondoorgrondelijk en nogal leeg. Hij wende zijn blik niet af, had haar de afgelopen tijd nauwelijks meer gezien. De laatste keer, eerlijk gezegd, was met die spin. Maar sinds Eph ziek was geworden, was hij nergens anders meer dan in de ziekenzaal. Hij schrok er dan ook van, hoe Myst erbij liep. Haar wallen, die ze toen ook al had, waren alleen maar erger geworden. Haar huid, nog bleker. Haar gezicht, ook ingevallen. Ze kon haast doorgaan voor een tweede Eph. Maar zonder iets tegen haar te zeggen, ging zijn blik weer naar Ephony. Zijn hoofd te vol met haar om zich eigenlijk echt zorgen te kunnen maken om Myst. Hij trok zijn hand terug van Eph haar gezicht, pakte hiermee haar hand die boven op het deken lag. Voorzichtig sloot hij deze om beide handen, terwijl hij nu naar Eph bleef staren. Opnieuw bekeek hij haar, zoals hij elke keer deed. En opnieuw stak het in hem, pijnlijk. Haar gezicht, bleek en ingevallen. De blik in haar ogen, als ze hem maar even aankeek, zo duf, zo levenloos. Zijn ademhaling nu krampachtiger, zachtjes kneep hij in Eph haar hand. Had het niet door, de spanning op zijn hand was onbewust toegenomen. Hij had niet door dat zijn ogen zich opnieuw roodomlijnd hadden. In plaats daarvan bleef zijn blik op Eph gericht. Hij slikte, ademde een keer diep in en uit. Zijn blik schoot weg van Eph haar gezicht, richtte zich op zijn eigen handen waar die van Eph zich in bevond. Wat vaagjes wipte hij op zijn stoel op en neer, alsof hij de afleiding nodig had. Hij was bang, en als je goed keek kon je de angst in zijn lichtgrijze ogen duidelijk aflezen.

Na Laurens geruststellende woorden krulde haar mondhoeken voor toen even in een zwakke glimlach, sloot ze haar ogen onder een zachte zucht waarna haar lichaam weer weg gleed. Voelde zelfs niet meer zijn lievelijke streling, was al weg gegleden in een wereld die alleen zij kon betreden. Waarschijnlijk beter voor haar en voor Laurens, ze zou kapot zijn gegaan als ze zijn uitdrukking hebben gezien. Zou zichzelf opzij hebben gezeten en hem proberen te troosten, vergetend dat zij zelf de reden was van zijn verdriet. Waarschijnlijk zou haar hart het hebben begeven als ze dan ook Myst binnen had zien lopen. Maar het enige wat ze onbeuwst mee maakte was de wattige wereld waarin ze zweefde, waarin haar lichaam haar geest stuurde als het weer geplaagd en geteisterd werd door de vermoeidheid. Haar hand bleef slapjes in die van Laurens liggen, haar gezicht wat opzij gevallen en haar ogen en mond gesloten. Haar ingevallen gezicht stond wat meer ontspannen, hoewel dit deels door de vermoeidheid kwam en dat haar spieren gewoon te moe waren om aangespannen te blijven. Haar oogleden trilde, haar borstkast veerde omhoog om vervolgens in een trillerige zucht uit te ademen. Meer levensbewijs kwam er niet, voorlopig. Enés inkbtlauwe ogen waren op Myst gericht, kalm en rustig dit keer. Ze was zonder enige bewijs weer terug gekomen, als de levende bodyguard van haar baasje. De ogen van de draak gingen naar Ephony toe, gleden weer terug naar Myst waarna ze haar kop optilde. Zachtjes drukte ze haar snuit tegen Ephony's wang, waarna een zacht genurie diep vanuit haar keel opsteeg. Ondanks de lage en dierlijke toon van de draak klonk het droevig, vragend en geruststellend. 'Ené,' sprak Ephony in een zucht, waarna haar ogen zich weer opende onder de ontwakende tonen van de draak. Haar doffe blik, waarin de blauwe kleur bijna verdwenen leek, gleden over Laurens heen. Even bleef haar blik hier hangen, werd haar blik zacht, wilde de droevenis in zijn ogen niet zien. Toen werd haar aandacht getrokken door het andere gestalte, krulde haar mondhoeken om in een dankbare en wazige glimlach. 'Myst,' schor, futloos sprak ze de naam van haar vriendin. Vervolgens leek de bezorgdheid in haar omhoog te komen. 'Ben je ook ziek?' kreeg ze de zin fluisterend over haar lippen, haar ogen verwijd waarin duidelijk de bezorgdheid te zien was. 'Je moet meer eten Myst. Je moet lachen,' sprak ze weer haperend, haar blik bijna smekend alsof zij niet de gene was die daar doodziek in de ziekenzaal lag. Haar gedachtes waren nu bij Myst die er volgens haar eigen mening een stuk slechter uit zag. Haar hand kneep ongecontroleerd in die van Laurens, werd zich plots bewust van die aanraking waarbij haar blik weer terug gleed. 'Jullie moeten weer lachen,' kwam het er in een gepikeerde zucht uit.

Toen de draak Ephony wakker maakte, vroeg Myst zich even af of dat wel verstandig was, maar ze durfde de draak sowieso niet te stoppen. Haar ogen gingen meteen naar Ephony’s ogen zodra ze die opende. Een kleine zucht van verlichting kwam over Myst haar lippen toen Eph haar naam zei. Ze was blij haar weer te zien, al was die blijheid niet genoeg om ook maar iets aan haar uitdrukking te veranderen. Toch werden haar ogen iets zachter. Langzaam streelde Myst over Eph d’r arm, ze wist ook niet zo goed wat ze anders moest doen. Ze fronste lichtjes bij Ephony’s vraag, maar kort daarna wist ze waarom ze die stelde, ze zag er natuurlijk niet uit. Voordat haar hersens ver genoeg waren om een politiek correct en geruststellend antwoord te geven, begon Eph verder te praten. Maar Laurens zat erbij, die haar bleke gezicht toch nog een beetje kleur gaf, en ze wist waarom ze nu beter gewoon kon antwoorden alsof alles goed ging. ‘Ik ben oké. Ik ben niet gekomen om over mezelf te praten, Eph.’ Ze volgde Ephony’s ogen naar Laurens’ gezicht, en haar maag kromp samen, waarbij nu voor het eerst een licht misselijk gevoel naar boven kwam. Hij was en even knap als altijd, maar ook even gericht op Eph als altijd. Ze klemde haar kaken op elkaar, en zuchtte licht, haar hand nu even naar Ephony’s gezicht, die naar het hare toedraaiend. ‘Wat valt er hier precies te lachen? Als jij beter wordt, zorg ik dat er wel weer gelachen wordt.’ De spottende woorden misten hun kracht omdat haar stem verschrikkelijk gebroken klonk. Myst liet haar schouders hangen. ‘Ze weten nog steeds niks hè.’ Het was geen vraag, het was een constatering. Haar ogen stonden vermoeid, tot ze zich ineens bedacht waardoor ze de kracht had gevonden hier te komen. ‘Oja.’ Het klonk droogjes en zinloos, gezien ze ook nog enkele tellen niks uitvoerde. Langzaam ging haar hand naar haar broekzak, en ze vouwde een papiertje uit. Zelfs bij Myst was er een kleine twinkeling in haar ogen te zien toen ze de foto zag. ‘Hier Eph. Hopelijk vrolijkt dit je een beetje op.’ De foto’s waren uitgeprint en teruggestuurd, dus had ze er maar een meegenomen. ‘Met de hartelijke groeten van mijn ouders, voor jullie beiden. Ze zijn blij dat ik hier zulke leuke vrienden gevonden heb.’ Haar mond vertrok even kort, ze wist niet of Eph en Laurens wisten dat haar ouders de foto’s uitgeprint en dus gezien hadden, maar haar ouders hadden wel meer rare fratsen van haar gezien. Ze hield de foto voor Ephony’s gezicht. Dit was de foto waar Laurens half schuin nog aan Ené hing, omdat hij eraf gleed, Eph met een geschokt hoofd toe stond te kijken, en Myst keihard stond te lachen met twee armen onder Laurens om hem, zo nodig, op te vangen. Nadat ze hem had laten zien reikte ze de foto naar Laurens, en legde haar handen weer stilletjes op de bedrand. Haar blik was wazig, op het bed gericht. Ze kon zich nog heel goed herinneren welke avond dit was, en hoe leuk ze het hadden gehad. Zucht...

Zijn blik bleef op Ephony's hand gericht die in zijn handen lag, even wegkijkend van het continu kwellende beeld. Gedachtenloos zat hij er voor een moment bij, liet de situatie die er nu was maar even over zich heenkomen. Hij wilde dit eigenlijk helemaal niet, maar wat kon hij er aan doen? Vreselijk, dit gevoel, en ook ontzettend beangstigend. Hij wilde niet dat Ephony leed, dat ze ziek was, dat ze niks kon. Maar kon híj er iets aan doen? Hij wilde niet zien hoe Myst hem aankeek, dat één blik in de ogen gelijk aan hem liet zien hoeveel pijn zij óók al had. Kon hij dáár iets aan doen? Zijn wenkbrauwen fronste zich in een verdrietige rimpeling in zijn voorhoofd. Hij voelde zich vreselijk machteloos en wanhopig. Daarbij kwam ook nog is dat schuld gevoel, wat continu zachtjes aan hem knaagde zodra Myst erbij was. Hij had de laatste dagen nauwelijks meer aan haar gedacht, had zich volkomen op Ephony gestort. En ook nu weer, wilde hij dat doen. Wilde niet aan Myst denken. Vond de zorg en de angst die hij voelde om Ephony al genoeg. Was voor een kort moment verlost van die schuld, die zich nu langzaam toch steeds meer opdrong. Enkel door Mysts bijzijn. Eph haar stem deed hem ontwaken uit zijn denkwereldje, deed hem opkijken. Je kon zijn ogen van doffig zien oplichten; hopend. Elke keer, zoals hij opkeek, als hij Eph weer wakker zag worden. Zijn blik schoot naar Myst, Eph had haar aandacht hier ook op gevestigd. En nu weer, drong het beeld van Myst door. Haar doffe haren, haar zwakke lichaam, en haar uitdrukking. Kon ze dan niet íéts meer haar best doen, alleen voor Eph? Hij kon het niet helpen dat het hem ook begon te irriteren. Zijn schuldgevoel vermengd met irritatie, een onmogelijke combinatie. Het was vreselijk tegenstrijdig. Kon Myst dan niet doorzetten? Maar het was zíjn schuld dat ze d'r zo aan toe was. Hij wilde boos worden en tegelijkertijd zijn excuses aanbieden zoals hij al vaker had gedaan. Hij zei niks terwijl Eph met Myst sprak, liet zijn blik hangen op Myst. Lachen? Inderdaad, Was zijn geweten het eens met Myst. Wat valt er nu te lachen? Pas toen hij het zachte kneepje in zijn hand voelde van Eph, waarvan hij wist dat Eph er ongelovelijk weer moeite voor moest doen, schoot zijn blik weer terug naar haar toe. Hij boog zich vanzelf iets meer naar haar toe, liet een vage ongemeende glimlach voor haar naar toe komen. ‘Als jij weer beter bent, lieverd,’ Mompelde hij haar zachtjes en sussend toe. Wilde nu niet dat Eph zich druk ging lopen maken om hun. Met één hand liet hij die van haar los, legde deze langs haar gezicht. ‘Later,’ Mompelde hij zachtjes terwijl zijn hand opnieuw langs haar gezicht streek en hij haar aankeek. Kneep nu ook een keer in haar hand, zachtjes. Uit het niets vloog zijn blik opeens naar Myst toe, schuldbewust. Gelijk sloeg hij zijn blik weer neer, wilde haar niet in de ogen aankijken. Langzaam trok hij zijn hand weer terug, hield het bij het vasthouden van Eph d'r hand langs zijn kant van het bed. Zijn blik volgde Myst haar handelingen die een opgevouwen papiertje te voorschijn haalde. Het eerste waaraan hij dacht was dat Myst een gedicht of iets geschreven had voor Eph, wel lief. Tot dat de foto door werd gegeven zijn kant op. Voor een kort moment bekeek hij de foto met een uitgestreken gezicht, totdat zelfs bij hem een vaag glimlachje omhoog kroop. ‘Jezus, in mijn geheugen zag ik er veel minder erg uit,’ Mompelde hij zachtjes. Langzaam keek hij nu op naar Myst. De foto deed hem vanzelf natuurlijk ook weer terugdenken. Da avond was gezellig geweest, leuk en zorgenloos. Wensend dat het nu nog zo was tussen hen was zijn blik voor een moment iets helderder geworden. ‘En wat was je daar in godsnaam van plan Myst?’ Hij had de foto haar kant opgedraaid, zodat ze kon zien hoe ze hem probeerde op te vangen of iets. ‘Had je zelfmoordneigingen?’ Lichtjes brak er nu zelfs een grijns door, gemeend ook al leken zijn ogen nog steeds niet helemaal mee te doen.

Met veel moeite kon ze de trillerige glimlach op haar lippen houden, was maar al te blij dat Myst er was. Haar glimlach zakte wat af, kwam een bijna schuldbewuste en verlegen glans over haar vermoeide en ingevallen gezicht bij Myst haar woorden. 'Maar ik maak me zorgen om je,' pruttelde ze krachteloos tegen, waarbij haar blik van Myst afdwaalde alsof ze zich te opgelaten voelde om haar aan te blijven kijken. Haar blik gleed van Laurens weer terug naar Myst toen haar stem weer tot haar vertroebelde geest doordrong. Wat droevig gleed haar blik weer van haar vriendin af bij haar woorden. 'Maar zo blijft alles down en verdrietig. Dat wil ik niet. Ik wil niet dat jullie zo erbij zitten, dan voel ik me alleen maar ellendiger,' mompelde ze wat zwakjes, haar blik van de twee weg gericht alsof ze als klein meisje beschuldigd werd van het stelen uit de snoeppot. Haar blik gleed automatisch weer naar Laurens toe toen deze dichterbij kwam, waarna er een wazige en droevige glimlach op haar lippen speelde bij zijn woorden. Haar doffe blik bleef op hem gericht waarbij ze de warmte van zijn hand tegen haar koude huid voelde, het niet kon helpen dat een gelukkige emotie door haar heen stroomde. Nu niet, zeker niet met Myst erbij, dat zou ongelovelijk onhartelijk zijn. De kinderlijke droevigheid veranderde in verharde pijn bij Myst haar concluderende woorden. Ze gaf er geen reactie op, iedereen zelf wist al dat het niet goed zat. Even staarde ze voor zich uit, voelde de vlaag vermoeidheid weer over haar heen gaan als een warme deken. Voor een moment zakte haar ogen weer dicht, om gewekt te worden door Myst haar stem die iets enthousiaster leek te zijn. Haar ogen verwijde zich iets. 'Foto's,' klonk het blij, voor zover je dat uit haar zachte stem kon halen. Haar mondhoeken leken iets om te krullen, waarbij haar bleke gezicht wat roder leek te worden bij het zien van de foto's. 'Ze zien er geweldig uit, niet mopperen,' sprak ze Laurens glimlachend tegen, waarna haar nog vrije hand omhoog kwam, niet duidelijk of ze alleen de foto aan wilde raken of hem wilde aanpakken. 'Mag ik er eentje op het nachtkastje?' murmelde ze naar Myst. 'Wel de leukste, met z'n drieën,' vervolgde ze waarbij haar hand weer terug kwam te liggen op haar buik. Bij Laurens poging om grappig te doen lichtte Ephony's ogen wat op, leek haar zachte stem in een half kuchende hoest een lach uit te slaan. 'Ze wilde je helpen, doe eens lief tegen haar,' sprak ze hem met een strenge ondertoon tegen, de vrolijke twinkeling nog steeds in haar ogen aanwezig. De mooie momenten terug op halen, dat was iets waar ze nu alledrie behoefte aan hadden.

‘Laurens, deze foto is nog uit een vrij goede hoek genomen. Bovendien had je de panty al uit op dat moment.’ Mompelde ze droogjes terug naar hem, verder compleet stilzittend. Ze hoorde zijn woorden en keek langzaam op naar zijn gezicht, naar zijn grijns. Het was beter dan eerst, dan hoe hij toen had gekeken. Het deed in ieder geval veel minder pijn. Ze wilde net gaan antwoorden op Laurens toen Eph ertussendoor kwam, en meteen werd ze stil. De weinige woorden die ze sprak, wilde ze wel horen. ‘Je bent lief, Eph. Maar nee, ik heb en had geen zelfmoordneigingen.’ Ze keek Laurens even sarcastisch aan waarna haar blik weer naar Eph ging. ‘Morgen neem ik er een voor je mee, een in een lijstje enzo. Ik weet alleen niet of jij hetzelfde onder leuk verstaat als ik.’ Haar woorden waren puur tegen Eph, geen bijbedoelingen over L aurens ofzo. Ze hoopte dat hij dat ook zou begrijpen. ‘Anders neem ik er wel een paar mee, dan kunnen jullie kiezen.’ Ze had eigenlijk automatisch ‘jullie’ gezegd, niet wetend waarom. Ze probeerde er verder maar geen aandacht aan te besteden. Ze voelde zich nogal ongemakkelijk zo naast Eph en Laurens. Ze ademde scherp in en sprong uit het niets op. ‘Anders ga ik ze nu wel even halen…’ Zei ze, terwijl haar ogen in het niets staarden. Daarna draaide ze zich abrupt om en liep, nog steeds een beetje kreupel, de ziekenzaal uit. Ze fronste lichtjes met haar gezicht naar de grond gericht, terwijl ze de trap op liep. Ze opende de deur van de lichtetage, en liep naar de kast waar foto’s en lijstjes lagen. Onnadenkend pakte ze gewoon een zilveren lijstje, en gewoon alle foto’s. Haar buik deed raar, een soort van misselijk gevoel was langzaam omhoog gekropen terwijl ze bij hen was. Alsof… alsof… ze erbuiten werd gehouden, er niet meer bij hoorde. Ze probeerde het angstvallig weg te drukken op de terugweg, maar het ging niet. Twijfelend stond ze voor de deur van de ziekenzaal, leunde er met haar rechterkant tegenaan. Als zij iets samen krijgen dan… dan… ja, wat dan? Een angstig en leeg gevoel bekroop haar. Ze wist dat ze haar niet buiten zouden sluiten, maar toch. Als je twee beste vrienden iets met elkaar hadden was je toch altijd het vijfde wiel aan de wagen. Met een neutraal gezicht werkte ze zich de ziekenzaal in, naar hen toe lopend. Ze pakte zelf het lijstje uit, en gaf de stapel foto’s aan Eph. ‘Hier, zoek maar uit welke je wilt. Ik heb alles dubbel, dus het maakt niet uit welke je neemt.’ Ze glimlachte vaagjes, waarbij haar ogen niet meededen. Ze plantte het lege lijstje op het nachtkastje, waarna ze haar handen in haar schoot vouwde en naar Eph haar reactie keek op de foto’s.


[Flutpost der flutposten.]