Lynn voelde het vanmorgen, toen ze opstond, al aankomen. Een flinke duizeling was door haar heengegaan, maar in plaats van blijven liggen, aangezien ze toch een vrije dag had, had ze zichzelf uitgescholden voor watje en was ze opgestaan. Ze was in een spijkerbroek geschoten met een wit topje erover. Als ze Tomari tegen zou komen, wou ze er goed uitzien, dus liet ze haar haren krullen. Ze glimlachte. Die krultang werkte nog ook. Gelukkig waren er geen andere meiden die de badkamer wouden gebruiken. Dan had zij alle tijd. Wat maar goed ook was. Maar anders had Lynn natuurlijk de badkamer gedeeld. Zo hebberig was ze nu ook weer niet. Ze moest even haar ogen sluiten om de wazigheid weg te krijgen. Ze schudde haar hoofd. Ze ging toen de trappen af, waar zij zich moest vastgrijpen. Ze keek naar een klein grasveldje voor zich. De ontmoeting met Tomari... Xana kwam bij haar benen en gaf haar een kopje. Lynn viel bijna om, maar aaide Xana, terwijl ze glimlachte. Was zij niet bij Toki? 'Xana, waar is Toki?' vroeg Lynn. Xana draaide zich om en rende weg. Lynn glimlachte en hoorde een hoop gekletter van water. Lynn had er vele verhalen over gehoord, maar zelf was ze nog nooit bij de watervallen geweest. Tot nu dan. Ze voegde zich daarbij en keek naar het water. Ze had de loszittende rots niet in het oog gekregen. Pas toen ze wegschoof, keek ze verschrikt erna en schoot nog net naar achteren. Een duizeling ging door haar heen en Lynn probeerde zich wanhopig ergens vast aan te grijpen. Dit zonder succes. Met een harde 'plons' viel ze in het water. Ze voelde een enorme pijn in haar been en gilde het uit, terwijl ze houvast op een steen probeerde te krijgen.

Kijito was die ochtend vroeg vertrokken, naar de waterval. Haar huiswerk was af, ze had nauwelijks leerwerk opgekregen. Ze had tijd nodig voor zichzelf. De sneeuw had de wereld wit gekleurd en knisperde onder haar voeten. Voorzichtig liep ze over de sneeuw heen, om het zo weinig mogelijk te beschadigen. Kijito hield van sneeuw. Een witte, koele deken, die de wereld bedekte en voor een moment gevoelloos en stil maakte. Kon het maar over haar hart vallen.. dan hoefde ze niet aan haar ouders te denken, aan Roxas.. aan de andere kant wilde ze het niet, dan zou ze haar vrienden vergeten, dan zou ze Roxas ook vergeten. Ze wilde hem soms vergeten, maar telkens als ze niet aan hem wilde denken kwam hij erger terug in haar gedachten. Het sloeg nergens op. Sloeg liefde ergens op? Haar ouders moesten denken van niet; ze hielden niet van haar. Een glimlach brak door op haar gezicht toen ze de waterval zag. De kou had hem niet kunnen temmen. Kijito ging stil op een rots zitten aan de kant van het water. Zelfs al had ze een jurkje aan, ze had het niet koud. Kijito was gewend aan kou en het landschap betoverde haar. Ze kon bijna in het landschap opgaan.. tenminste, dat wilde ze. Ze had niet door dat er iemand anders aankwam. Dat had haar gedachten erg verstoord; ze was bang wat mensen van haar zouden vinden. Een harde gil liet haar echter wel opkijken. Hé, dat meisje met het blauwe haar, wie ze bij Tomari had gezien! Ze gleed weg, een steen gleed weg. Het meisje plonsde in het water en gilde. Niet door de kou leek het, maar van de pijn. Kijito sprong op en rende zo snel mogelijk naar haar toe. Kijito ging op haar knieën bij het water zitten en greep de pols van het meisje. Ze begon haar op de kant te halen, hopend dat ze haar niet teveel pijn deed.

Lynn ging kopje onder en de ijskoude rivier nam direct grip op haar. Haar gillen hield even aan, maar vervaagde langzaam weer. Ze kon niet meer gillen. De pijn raasde in haar aderen en binnen een minuut was alles stijf en koud. Ze voelde plotseling een warme hand die haar pols pakte en probeerde zelf ook mee te helpen om zich op de kant te krijgen. Dat viel nog niet mee! Het leek wel alsof z over geen enkel lichaamsdeel meer controle had. Dat was pijnlijk en onbruikbaar. Na een paar minuten vol spanning en uithoudingsvermogen lukte het haar uiteindelijk toch om de kant op te komen. Lynn keek naar boven, naar het meisje. Ze probeerde zich te herinneren wie het was, alleen schoot er geen naam te binnen. Ze kende haar ergens van. Misschien had ze haar al is ergens zien staan? Lynn kon het zich maar niet herinneren. Ze probeerde het warmer te krijgen terwijl ze glimlachte naar het meisje. 'B-Bedankt voor het r-redden. Mijn naam is L-Lynn,' zei ze bibberend. De kou had haar helemaal stijf gemaakt, wat niet echt passievol in deze situatie was.

Kijito klemde haar tanden op elkaar toen ze, voor het eerst in haar leven, tegen het water vocht. Winnen kon ze misschien niet.. maar helpen toch wel? Kijitos vingers klemden zich rond de pols van het vreemde meisje. Ze moest veel pijn hebben.. Het ijskoude water had haar al in zijn greep. Kijito schudde haar lange haren uit haar gezicht en hief haar andere hand tot boven het water. Ze sloot haar ogen en verstevigde haar greep om de pols van het meisje. Toen begon ze haar vingers te bewegen, in de hoop dat het water zou luisteren en wat minder snel ging stromen. Het werkte! Het water om het meisje werd rustiger. Kijito benutte deze kans door haar bijna helemaal op de kant te trekken. Het meisje zelf had ook heel wat kracht; ze kwam op de kant. Kijito leidde haar naar een vaste steen en liet haar zitten. Ze glimlachte haar toe, maar reageerde nog niet op haar woorden. Ze ging naast het meisje zitten, gehurkt, in de hoop dat ze niet flauw zou vallen en liet het water verdampen voor het ijs werd. Ze was doorweekt. Kijito keek bezorgd naar haar. Had ze nu maar een jas meegenomen! Kijito keek naar haar middel. Wacht. Ze had een vest meegenomen, voor het geval dat. Het zat strak om haar middel geknoopt, ze was het helemaal vergeten! 'Doe m'n vest maar even aan,' zei ze zachtjes, en reikte het ding naar het meisje. 'Ik ben Kijito, trouwens,' antwoordde ze de bibberende Lynn. Vuurmagie was ook veel handiger!

Lynn keek trillend naar Kijito's vest en deed hem aan. Een persoon van Razen zou nu ontzettend handig zijn geweest. Met haar aardmagie kon ze nu absoluut niks. Ze zat dus een beetje in de problemen. En met dat been ging het ook niet geweldig. Ze duwde zichzelf een beetje omhoog. De vest van Kijito was binnen een paar seconden ook doorweekt, maar ze had het wel een stuk warmer dan eerst. Ze keek naar Kijito. Ze riep Xana zwakjes. Xana had scherpere oren dan ze dacht, want meteen kwam de lynx uit de bosjes gesprongen en likte haar handen bezorgd, die helemaal onderkoeld waren. Xana gaf een tik tegen Lynn's benen. Lynn wankelde en viel om. De lynx ving haar handig op en wenkte Kijito mee. Langzaam begon ze de tocht richting de ziekenzaal. Lynn was inmiddels bewusteloos. Xana gebruikte haar scherpe zintuigen in het gebouw. Een lucht, die echt voor zieke mensen bestemd was, trok haar aandacht en ze liep richting die lucht. Even later kwam ze tegen wat ze zocht. Een bezorgde zuster pakte Lynn weg bij Xana en duwde haar in een bed. Lynn kreunde lichtjes, opende haar ogen en keek rond. Meteen rolde haar ogen weer dicht. Ze voelde half en half hoe ze aan haar been geholpen werd.

Kijito keek even naar haar handen. Nee.. dit was niets voor haar genezende magie; die was niet goed genoeg om zoiets serieus te helen. Kijito keek bezorgd naar het doorweekte meisje. Die kwam sowieso niet van Razen, dat was duidelijk. Anders zou ze haar magie wel gebruikt hebben. Haar stem doorbrak de onzekere stilte die Kijito had laten vallen. Xana? Wie was.. Kijito sperde haar ogen wijd open toen er een grote katachtige - een lynx misschien? - tevoorschijn kwam. Het dier begon Lynn te likken. Dat moest haar huisdier wel zijn! Verbaasd keek Kijito toe hoe het dier haar meenam en naar Kijito keek. Kijito volgde ze snel en lette erop dat Lynn niet van de rug van Xana afviel. Al snel kwamen ze in de ziekenzaal; de lynx deed haar werk goed. Daar pakte een bezorgde zuster alles over van Xana. Kijito hielp haar met Lynn in bed leggen. Ze trok snel een stoel ernaartoe en keek naar het werk dat de zuster deed. Misschien kon ze later mensen helpen als ze nu oplette.. Toen de zuster klaar was glimlachte Kijito een bedankje naar haar. Ze bleef bij het bed zitten. Als Lynn wakker werd, was het wel zo fijn dat er iemand bij zat. Kijito wenkte even naar Xana toen de zuster niet keek. Snel liep de lynx naar haar baasje toe. Kijito glimlachte; aan zo'n trouw dier kwam je niet snel.. had zij maar een.. nee, ze moest nu voor dit meisje zorgen, haar helpen tenminste.

Xana keek naar het hele gebeuren en ging op het gewenk van Kijito af. Ze liet haar kopje langs de benen van Kijito afgaan. Xana wist en voelde dat Kijito goede bedoelingen met Lynn had. Ze keek bezorgd naar Lynn. Ze sprong met een snelle sprong op het bed en legde zich daar neer. De zuster draaide zich om, zag Xana liggen, schrok zich een hoedje en wou haar weghalen, maar Xana bleef gewoon liggen. Nee, die ging echt niet meer weg van haar baasje. De zuster knitke toen begrijpend en liep weg. Lynn's ogen gingen langzaam open en ze richtte haar blik naar het plafond. Haar oogleden waren zwaar en haar been voelde plakkerig, alsof er een hele grote wond zat. Dat zou ook vast zo zijn, want het pitste en brandde. Maar die pijn daar boven uit voelde het zeerst. Ze keek naar haar been. Een soort wit ding was er rond gewikkeld. Lynn deed verwoede pogingen om zich te herinneren wat er gebeurd was. Ze aaide Xana, die bezorgd naar haar keek. Ze keek richting Kijito. Een vonk van herkenning kwam door haar heen. Waar had ze haar eerder gezien? 'Waar ben ik?' vroeg ze het meisje. Haar oogleden kregen het zwaar, maar ze deed verwoede pogingen om toch wakker te blijven.

Xana streek haar kopje langs Kijito's been. Kijito streelde glimlachend kort over de kop van de lynx. Gelukkig liet de zuster haar liggen. Lynn had er alleen maar baat bij! Kijito richtte haar blik weer op Lynn, net op tijd om haar haar ogen te zien openen. 'Waar ben ik?' Kijito dacht even na voor ze antwoordde. Wist ze dat niet meer? 'In de ziekenzaal. Je bent gevallen, in de rivier vanaf de waterval. Ik en Xana hebben je eruit gehaald en je hier gebracht,' vertelde Kijito, erg kort samengevat. 'Hoe voelt je been?' Bezorgd keek ze naar het been, dat goed ingepakt zat. Drukverband waarschijnlijk, tegen een mogelijke bloeding. Wacht.. waarom wist ze dat? Ach, kon geen kwaad. 'En hoe voel jij je?' Kijito schoof haar stoel iets naar het bed. 'Als je dorst hebt ofzo, wil ik wel iets voor je halen.'

Lynn's ogen vielen bijna weer dicht, maar ze hield ze met alle kracht open. Ze moest luisteren naar wat Kijito zei. 'Ik voel me niet echt geweldig,' beantwoordde Lynn haar vraag, om daarna direct weer naar haar volgende vraag te moeten luisteren. 'Nee, dankje. Ik hoef geen drinken,' glimlachte ze zwakjes. Xana keek ook bezorgd naar haar. Lynn's been zat in een soort mitella, maar dan opgeven dankzij het plafond. Ze keek erna. Xana's lichaam gleed er soepel langs heen, toen de grote kat op haar buik kwam staan met haar voorpoten en haar allemaal likjes gaf. Lynn aaide het beest glimlachend. 'Oh, maak je maar geen zorgen over haar gewicht hoor, ze is heel erg licht,' zei ze tegen Kijito. Ze aaide over de wang van Xana. Het was een ontzettend lief beest. Het lag altijd bij haar als ze moeilijkheden had. Ze zou hier nog wel even moeten liggen. Ze was benieuwd of ze dan bezoek kreeg. Tomari wist vast niet dat zij hier lag. Ze voelde zichzelf zwak en moest zichzelf steeds dwingen om wakker te blijven. Xana was overduidelijk niet van plan om weg te gaan. 'Mag ze deze nacht hier blijven?' vroeg ze aan de zuster. Die keek haar bedenkelijk aan. Xana keek naar de zuster en dat leek z'n werking te hebben. 'Goed dan. Ik krijg haar hier toch niet weg,' antwoordde de zuster toen lachend, terwijl ze wegliep. Lynn glimlachte.

Kijito keek nog steeds bezorgd naar Lynn. Hoewel ze nog steeds moe leek, leek de pijn al wat minder. De zuster had de strijd al opgegeven; Xana mocht blijven. Kijito streelde Xana even over haar kopje. Lynn leek het echt fijn te vinden dat ze er was. Kijito ging even weg en pakte een glas water; voor het geval dat Lynn wilde drinken. Even viel er een stilte. Wat moest ze zeggen? 'Om even een gesprekje te beginnen,' legde Kijito maar uit, 'mag ik vragen wat je bij de waterval deed?' Het was een nieuwsgierige en onbeleefde vraag, maar Kijito vond het ook weer zoiets om hier te blijven zitten en te zwijgen. De tijd ging sneller als je praatte. Lynn zag er trouwens ook aardig uit, niet iemand die je zomaar af zou snauwen.

Lynn keek Kijito aan. Met een dankbare blik. 'Toch bedankt,' zei ze, doelend op het glaasje water. Ze kwam een beetje overeind en dronk toch een beetje. Kijito had gelijk. Het was beter als ze wat dronk. Ze luisterde naar Kijito's vraag en deed haar hoofd weer terug in de kussens. 'Wel, ik was eens benieuwd hoe het daar zou uitzien, dus daarom ging ik daarnaartoe,' zei ze glimlachend. Nu had ze wel 's morgens haar haren voor niks staan te krullen. Heel haar haren waren zeiknat. Dat zou wel weer even duren. En Tomari zou zich ook zeker afvragen waar ze bleef. Misschien dat ze kon vragen aan de zuster of die Tomari wou waarschuwen. Of misschien Kijito. Maar dat leek haar ook weer zo onbeleefd. Ach, Kijito leek niet de eerste de beste die je meteen afsnauwde als je iets vroeg. 'Zeg, Kijito, als je Tomari tegenkomt, wil je dan zeggen dat ik hier lig?' vroeg ze glimlachend. Misschien zou Tomari denken dat zij hem ontliep of zo. En dat wou ze niet.

Blij dat Lynn wat dronk, keek Kijito naar het meisje. Ze kende haar. O ja, ze was bij het uitstapje geweest, naar Cassia! Natuurlijk! Kijito glimlachte bij haar antwoord op Kijito's vraag. Zijzelf was dol op de waterval. Het meisje was nog steeds doorweekt, maar ze begon al wat op te drogen. Gelukkig was haar been nu behandeld; daar kon niets meer mee gebeuren. Kijito's gedachten dwaalden wat af; zij had hier nog nooit echt gelegen, alleen maar wat drankjes komen halen tegen haar hoestje. Dat was nu een eind over. Als zij hier lag, kwam iemand haar dan opzoeken, om haar te helpen of te troosten? Vast niet.. Lynn begon te spreken. Kijito miste de eerste twee woorden maar was er toen weer bij. Tomari, zeggen dat Lynn er lag. O, duh! Dat was haar vriendje! Voor een keer had Kijito dat geweten, niet van de jongen zelf. 'Zal ik doen,' antwoordde ze. Tomari.. hij zou haar ooit nog een vosje geven, als zijn vriend er eentje weg wilde doen. Dan had zij een huisdier.. Tomari was aardig. Hij had haar getroost toen haar nichtje was overleden; Kijito had toen huilend bij de ruïnes gezeten en daar was ze hem tegengekomen. 'Je bent al weer bijna droog,' merkte Kijito na een tijdje op, om de stilte te breken.

Lynn keek vragend naar Kijito, maar haar gedachten dwaalden af naar Tomari. Hoe zou het met die jongen gaan? Waarschijnlijk had Tomari vast geen idee dat zij hier lag. Logisch. Het was ook nog maar pas gebeurd en Kijito had haar ondertussen als eerste gevonden. Een glimlach verscheen over haar gezicht toen ze zag dat Xana de zuster nauwlettend in het oog hield. Alsof ze die ging aanvliegen als die haar wou weghalen. Lynn vond het fijn dat Xana zo beschermend tegenover haar deed. Het gaf een soort gevoel dat zij waarschijnlijk nooit meer uit elkaar gehaald zouden kunnen worden. Ze keek opzij toen Kijito begon te spreken. Ze glimlachte en legde haar hand even op Kijito's arm, terwijl ze in Kijito's ogen keek. Ze had mooie ogen. 'Dankje, dat vind ik behoorlijk aardig van je,' zei ze vriendelijk tegen Kijito, terwijl ze een blik op Xana wierp. Die had een glimlach op haar gezicht en het leek alsof ze knipoogde naar haar. Lynn knikte een zacht, onopvallend knikje terug, die alleen Xana kon zien en keek toen naar de ramen. Zacht zonlicht scheen daardoor, die half gemaskeerd werd door de gordijnen die daar hingen, om zieke, slapende slachtoffers niet wakker te laten maken door het zonlicht, maar toch voldoende om half gezonde slachtoffers te laten genieten van het zonlicht. Lynn vond het fijn, zo hier liggend, kijkend naar buiten, met een vriendin aan haar bed. Het voelde tenminste goed, tussen Kijito en haar. Net zoals het goed voelde tussen haar en Tomari. Ze miste Tomari wel. Hopelijk kwam Kijito Tomari tegen. Maar Lynn kon het haar natuurlijk niet kwalijk nemen als ze dat niet deed. Dat ging ze ook niet doen. Glimlachend keek ze richting Kijito, die opmerkte dat ze half droog was. Enkele druppels gleden van haar shirt, armen en benen af, maar Lynn voelde ze niet en had nauwelijks last van haar natte haren, die tegen haar wang aanplakten. Ze leek eerder een verzopen kat. Ze zou er vast erg uitzien. Nu ging haar haar harder krullen dan wanneer je een krultang gebruikte. Nou ja... Dan had ze in ieder geval geen elektronica nodig. Ze bleef altijd positief, onder welke omstandigheden dan ook. Ze knikte lichtjes naar Kijito. Haar aandacht ging naar andere zieke kinderen. Als je het boeltje hier zo bekeek, had zij het maar half zo erg. Eentje schuin tegenover haar, die leek net alsof die elk moment kon doodgaan. Lynn rilde bij die gedachte. Zij wou nog niet dood, niemand hier, volgens haar. Lynn keek opzij naar Kijito. Hoe zou Kijito zich voelen op dit moment? Hopelijk voelde zij zich goed. 'Als jij hier eens ligt, kom ik bij jouw op bezoek, ook al moet ik hier heel de dag blijven zitten,' zei Lynn glimlachend, terwijl ze haar koude hand weer naast zich legde. Ze verloor bijna het bewustzijn. Een zuster kwam op haar af. Lynn voelde een felle steek in haar arm en werd meteen wakker. Vanwaar dat infuus? Onbegrijpend keek ze richting de zuster. 'Je hebt veel bloed verloren bij je val,' was het verhelderende antwoord en ze liep weg. Glimlachend keek Lynn naar Xana, die bezorgd naar haar keek.

Kijito keek met een glimlach naar Lynn. Het was een aardig meisje met een aardig huisdier. Dat kwam je niet iedere dag tegen! Lynn bedankte haar en legde een hand op haar arm. De hand was koud, maar daar was Kijito aan gewend; haar eigen handen waren bijna altijd koud. Ze keek even om zich heen. Hier was ze nog maar een paar keer echt voor zichzelf geweest; voor het vervelende hoestje dat nu al bijna over was. Ze had hier ook gezeten met Avalana, een totaal ander persoontje dan Lynn, maar die toch een beetje op haar leek. Kijito wist ook niet precies waarom.. Als ze durfde, zou ze misschien naar mensen toe lopen die eruit zagen alsof ze gezelschap konden gebruiken.. Maar hoe wist je nu wie dat wilde en wie niet? Wie zou haar trouwens zomaar aardig vinden? Ze hoopte dat Tomari hier door een lotgeval binnen zou wandelen. Dat zou Lynn vast net zoveel goed doen als Xana, die op haar bed lag. Haar gedachten begonnen af te dwalen. Zou Roxas hier geweest zijn voor zijn verkoudheid? Hij voelde zich nu in ieder geval niet meer zo misselijk. Roxas.. ze kon het jonge gezicht met de schattige blonde lokken en de hemelsblauwe ogen bijna voor zich zien. Haar hart begon wat sneller te kloppen; ze kon er niets aan doen. Wat had het lang geduurd voor ze door had dat ze verliefd op hem was! Lynn's stem boorde zich door haar gedachten heen. Kijito keek met een dankbare glimlach naar haar en knikte, om aan te geven dat ze het begreep en waardeerde. Plots sloten haar ogen zich, wat gebeurde er? Kijito keek geschrokken om zich heen, maar de zuster kwam er al aan. Met een infuus. Al snel werd Lynn weer wakker. Kijito keek wat geschrokken, net als Xana. 'Je zult inderdaad goed moeten rusten,' stelde Kijito hoogst onnodig vast.

Blijkbaar was Kijito ook wel geschrokken van haar plotselinge wegval. Ze keek even naar haar infuus. Hè, sinds kleins af aan had ze al een hekel gehad aan infuusjes. Het waren gewoon van die naalden die diep in je vel staken en dan bloed wegzogen. Of nee, ze gaven juist bloed. Of was het nu andersom? Nou ja, in elk geval was het een infuus die haar goed hielp. Ze keek opzij naar Kijito. Die leek ook wel aardig geschrokken te zijn, maar gelukkig was Lynn er weer bij. Tenminste, voor nu dan. Misschien zou ze weer wegvallen en dan zouden ze weer schrikken. Lynn slikte even en keek naar Xana, die nog altijd op haar deken lag en rustig voor zich uit keek. Rustig begon Lynn met een plukje vacht te spelen van Xana, die opzij keek, recht in de ogen van Lynn. Lynn voelde een huivering door zich heen gaan toen ze de wijze ogen van Xana ontmoette. ‘Ja, ik denk dat je daar wel gelijk in hebt. Ik zal in elk geval weer popelen om hier weg te mogen na een paar dagen, denk ik,’ zei Lynn en ze grinnikte even. Dat was in elk geval wel zeker. Als ze eenmaal weg mocht, zou ze het van de daken schreeuwen van geluk. Rustig keek ze naar Kijito en wachtte af of die nog iets zou zeggen. Daarna liet ze haar hoofd opzij glijden naar de verschillende mensen die binnenkwamen. Sommigen leken erge wonden te hebben, anderen leken een rustige wond te hebben die makkelijk behandeld kon worden. Ze slikte even en keek weer naar Kijito. De nacht spenderen met een zaal vol zieken vond ze niet erg leuk, maar het was ook vervelend voor Kijito om hier met allemaal zieken te zitten, kijkend naar een bijna slapende Lynn.

‘Als je liever weg wilt gaan, dan hoef je voor mij niet hier te blijven, hoor. Het is lief van je, maar ik denk dat ik mezelf wel red, hoor,’ zei Lynn en ze keek vriendelijk naar Kijito. Ergens was het erg lief en leuk dat Kijito bleef, maar ergens wou ze de pret van Kijito ook niet verpesten. Ze wou dat Kijito iets leuks maakte van haar middag en dat kon ze niet doen als ze de hele tijd bij Lynn moest blijven zitten. ‘Je kunt je immers niet amuseren als je de hele tijd bij mij moet blijven zitten,’ spoorde Lynn haar voorzichtig glimlachend aan.


- Sorry voor de late reactie! -