Chips, ik zit in het gips!

Avalana's arm deed ongelooflijk veel pijn. Het gips maakte haar er niet vrolijker op. Chagrijnig stond ze op en ze probeerde de blik van het meisje te negeren. Dat achterlijke, verwend trutje, die daar vlak naast haar sliep. Wat had ze het toch zo ongelooflijk goed getroffen met haar naast zich! Volgens het meisje mocht Avalana zelfs blij zijn dat het meisje haar toeliet naast haar. Ha! Avalana had erop teruggezegd dat het meisje blij mocht zijn dat haar oog niet van kleur was veranderd. Avalana keek nu zo vuil naar het meisje, dat die met rollende ogen wegkeek. Avalana zag de rug van het meisje. Het volgende moment lag die plat op haar buik op bed, naar adem snakkend. Avalana's goede hand trilde nog na. Avalana snoof een keertje, toen ze de jammerende stem hoorde en keek wantrouwend naar de blikken rond haar. Sommige waren spottend tegenover het zeurende meisje, anderen waren kil tegenover haar. Avalana trok zich er niks van aan en trok moeizaam een kort, roze fluwele rok aan, met een roze truitje erover. Het ging allemaal zo moeizaam en alles deed pijn. Het volgende moment voelde ze de lucht suizen en een klap tegen haar rug. Ze keek op in het spottende gezicht van het jammerende meisje. Avalana duwde zichzelf van de kast af waartegen zij was aangekomen. Dicht ging ze bij het meisje staan en gaf haar nog een kille blik. Ze mompelde zachtjes dat als zij niet meer in het gips was, dat meisje haar verdiende loon terugkreeg. Onder hoop gejoel en gejuich vertrok ze de zaal. Ze vloog de trappen af. Toen ging ze weer terug naar boven. Ze ging op de bank zitten en keek naar buiten. Vervolgens stond ze op, wetend waar ze naartoe moest. Ze rende de trappen af en hoorde een hoop gekabbel van water. Daar ging ze naartoe en de watervallen kwamen in zicht. Aan het einde van haar krachten zakte ze op de grond neer.

Zwevend boven het water genoot Em van de energie die ze kreeg. Een heerlijk gevoel, water. Een brede lach vormde haar gezicht en haar ogen zaten vol pret. Haar haren dreven sierlijk op de golfjes die de waterval maakte. Haar haar voelde zwaar aan, en zeker omdat de helft nat was. Maar hat maakte Em helemaal niks uit. Met haar handen speelde ze met het water. Ze volgde de golfjes met haar vinger en maakte allerlei tekeningetjes die meteen verdwenen. Dit was zo typisch om te doen met haar ouders. Dan maakte ze tekeningetjes en dan moest je raden wat ze tekende. Het was behoorlijk moeilijk, en zeker in het begin. Want toen had Em nog geen inzicht in het water. En kon ze met moeite de vormen volgen. Maar nu was ze, vond ze zelf, behoorlijk goed erin.
Emily maakte een trap van water en liet hem bevriezen, liep naar boven en liet het ijs in vloeibare vorm terug vallen. Hierna ging zo op een rots zitten en bekeek ademloos naar het gebeuren voor haar. Niet heel veel later kwam er een meid aanrennen. Em trok even een wenkbrauw op en bekeek fronsend hoe ze in elkaar zakte. Em slaakte een geschrokken zucht en liep er op af. Zonder woorden, want de stilte was te mooi, hoewel het niks was voor Em om niks te zeggen, keek ze de meid bezorgd aan. Ze had een gisparm en was duidelijk buiten adem.. "Ooowjee.." mompelde ze terwijl ze haar ondersteunde.

Avalana's aandacht werd getrokken door een bemoeizuchtig meisje. Ze keek haar chagrijnig aan. Die kwam op haar afgelopen. Haar arm deed zo'n pijn, dat Avalana het meisje tot haar jammerlijke genoegen niet kon tegenhouden. Als ze bij zinnen was geweest, was het meisje jegens deze brutaliteit allang verbrand geweest. Ze vertrouwde alleen maar Ryan's aanrakingen en geen van iemand anders. Ze keek naar het meisje. Ze wou een boze indruk maken. 'Bekijk je iedereens botbrekingen zo goed?' vroeg ze snauwend, hopend dat het meisje spijt had dat ze zich had bemoeid met Avalana's zaken. Raven kwam ondertussen op een tak nabij gelegen hun gevlogen en keek wantrouwend richting Avalana. Hij had het gesnauw gehoord en had zich klaar gemaakt om het meisje bij Avalana aan te vallen, mocht er iets misgaan. Haar raaf keek met donkere ogen, die nu felrood oplichtte. Alleen Avalana kon het zien. Het meisje stond met haar rug naar de raaf toegedraaid. Avalana's vuur wakkerde op. 'Ik verbrand mensen nogal graag die ongewild aan me komen. Dat heb ik vroeger vaak genoeg moeten doen bij enkele mannen,' zei ze toen. Een fragment kwam in haar hoofd.

Avalana had haar vermoorde familie net voor ogen gezien, toen enkele mannen op Razen al irritant begonnen te doen. Dronken mannen keken naar haar en sommigen deden zelfs aanstalten om haar aan te raken. Avalana had een beschermende muur van vuur om zich heen, maar aangezien het Razianen waren, moesten ze er weinig van voelen. Ze braken gewoon door de muur en probeerde haar aan te raken. Avalana's geduld raakte op, zowel ook die van Raven. Met een klap vloog eentje achteruit. Avalana's ogen stonden vol pijn en woede.

Een beetje verbaast om de reactie van het meisje voor haar deed Emily een stapje naar achter. Door het gesnauw van het meisje ging Emily ook bijna over in snauwen maar ze wist zich nog te kalmeren. 'Het spijt me. Ik wilde je alleen helpen, daarvoor hoef je niet meteen te snauwen." De laatste worden klonken wat onvriendelijker dan de eerste woorden. Die was zeker gauw op haar teentjes getrapt. Soms zijn er mensen.. ging er in Ems hoofd heen. 'Ik verbrand mensen nogal graag die ongewild aan me komen. Dat heb ik vroeger vaak genoeg moeten doen bij enkele mannen,' hoorde ze het meisje zeggen en al snel stond Emily recht op, kwam boven het meisje uit die nog op de grond zat. Met een blik vol woede keek ze op het meisje neer. Haar gevoel zei dat ze moest letten op de omgeving end at ze niet met zijn 2e waren. Dit was ook iets wat Emily totaal niet leuk vond. Een zucht verliet haar mond en Emily telde rustig tot 10. Waarna de weer terug liep naar de rots waar ze eerder zat, Nog steeds klaar om als het moest aan te vallen. Alleen nu had ze meer contact met het water. Zoals het meisje nu in staat was, liet ze het er niet bij zitten en Emily hield haar ogen strak op het water gericht. Je wist maar nooit wat ze wel allemaal niet wilde en kon doen.. Met alleen maar het kijken al. Hoewel die gipsarm niet eens zo mee speelde in dit alles, voor Em dan. Die was meer geschrokken van het feit dat ze in elkaar zakte.

Avalana snoof. Helpen. Natuurlijk. Iedereen wou helpen. Alsof ze haar eigen boontjes niet kon doppen. Het zou haar niet kunnen schelen als Ryan het zei, ze zou het zelfs fijn vinden, maar deze meid vertrouwde ze niet. Ze zag de positie waarin die zat en grinnikte even. Zou dit meisje echt zo zielig zijn om haar te willen aanvallen? Avalana kon ook makkelijk met een hand werken. Heel makkelijk zelfs. Alleen, als het meisje van Cassia was, dan zou het haar sterke tegenpool zijn. Maar dat kon Avalana niks schelen. Ze wou het liefst dat meisje neerslaan. Haar vuur vormde een soort muur om zich heen, terwijl ze het meisje uitdagend aankeek. 'Als je me aan wilt vallen, voel je dan vrij om dat te doen. Ik zit er namelijk niet mee als ik een nogal zielig meisje zoals jij vermink tot ze op de grond valt,' sprak Avalana en een gemene glimlach sierde haar lippen. Aha... Nu snapte ze waarom Ryan en zij zo'n goed duo vormde. Het kon haar eigenlijk niet schelen. Ze vertrouwde hem en hij haar. En Dustan vertrouwde ze ook maar een beetje. Die beschouwde ze als vriend.

Zonder op het meisje te letten perste Em haar lippen op elkaar. Ze moest en zou hier weerstand aan bieden. Maar al snel gooide en het meisje er weer iets uit. Tot 10 tellen Em, tot 10 tellen Em.. ging het door haar hoofd heen. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, Yes gelukt. 'Als je me aan wilt vallen, voel je dan vrij om dat te doen. Ik zit er namelijk niet mee als ik een nogal zielig meisje zoals jij vermink tot ze op de grond valt,' sprak het meisje en een gemene glimlach sierde haar lippen, zag Emily vanuit haar ooghoeken. Nu was de maat echt vol. Met woedende passen liep Em op haar af. "En nou moet je eens nokken! Wat heb jij toch. Doe je dat altijd als iemand je wilt HELPEN!? Jeetje.. Doe toch eens normaal joh! Zeker geen vrienden dat je zo doet.. En trouwens ik zou me niet eens wíllen verlagen naar een niveau dat jij hebt!" Emily sprak de woorden boos uit. Ze snapte er niks van. Tsja.. niet iedereen was goed met mensen maar om dan zo te doen was echt veruit het verste. "Doe toch niet zo kinderachtig." Emilys worden waren spottend. Ze maakte al aanstalten om weg te lopen en rolde met haar ogen. Bij zoiets kinderachtig wilde ze echt niet bij zijn.. pff.

Avalana's ogen schoten woede toen het meisje op haar afkwam en de woorden zei. Het deed haar niet echt veel en dit liet ze merken door haar vingernagel te bestuderen. Toen het meisje zei dat ze niet zo kinderachtig moest doen en het ook nog is spottend klonk, kwam er een soort slinger van vuur bij Avalana tevoorschijn. Haar woede nam haar verstand over en met een simpele zwaai liet ze het vuur rond de enkel van het meisje draaien. Met een simpele bal van haar vuist zorgde ze dat de sliert in beweging kwam, het meisje een seconde in de lucht bleef hangen en toen weer neerviel. Oh nee... Ze had een woedeaanval. En die konden verschrikkelijk hoog oplopen. Avalana stond moeizaam op. Haar woede nam de pijn in haar arm over en een volgende strook van vuur dook op het meisje af. Hopelijk had Avalana haar in blinde woede niet al te hard geraakt. Ergens wist Avalana ook niet waarom ze zo had gereageerd op het meisje. Misschien haar verleden. Omdat ze mensen al is had vertrouwt en er misbruik van was gemaakt geweest. Misschien omdat ze het meisje er verwend uit vond zien. Of een andere reden. In ieder geval kon Avalana het niet uitleggen. Een muur van vuur kwam om haar heen.

Ineens werd ze gegrepen door een brandend gevoel om haar enkel. En een tel later zweefde ze in de lucht. Het meisje speelde met vuur, en dat dan ook letterlijk. Met een klap kwam Emily op de grond. De dreun voelde ze door haar hele lichaam. Het schokte en met enige moeite stond Em op. Draaide zich om naar het meisje en zag een volgende slinger aan komen, Behendig ontweek ze deze en vormde een onzichtbare muur van water om zich heen. Haar gezicht stond vol woede en met ale kracht die ze had schoot er een straal met water op het meisje af die inmiddels een muur van vuur om zich heen had. Met een beetje doordrammen met het water kwam er een gat in en werd het meisje naar achter geduwd, en niet bepaald zacht ook. Emily liet de straal terug gaan waar het vandaan kwam en keek het meisje aan. Die, wat Emily zag, tegen een boom aan stond. Oeps.. Volgens mij was dat iets te hard, dacht Emily. Ach ze heeft het zelf uitgelokt.. De muur van water stond stevig om Em heen en ze was letterlijk aan de grond genageld. Tellend tot 10 in haar hoofd. Ze moest en zou kalm worden. Dan kon ze tenminste nadenken. Want ook bij Emily had haar woede zich over genomen waardoor ze het meisje waarschijnlijk nog meer pijn had gedaan. Emily stond trillend op haar benen. Ze kon er niks aan doen. Als je haar echt woest maakte deed ze dingen die ze niet zou willen. Doordat ze zoveel kracht had gebruikt en door de knikkende knieën zakte Emily op haar knieën, met haar blik strak gericht op het meisje verder op..

Avalana voelde een grote kracht tegen haar buik aan slaan. Het volgende moment voelde ze haarzelf suizen. De wind. Ze zette haar armen beschermend achter zich, een stomme zet. De arm die gebroken was, leek nu wel niet meer voelbaar te zijn en een sterk gekraak trok haar aandacht. Het werd zwart voor haar ogen. Avalana knipperde met haar ogen. Ze haalde naar adem. Nu moest ze ook niet opgeven. Ze probeerde het meisje aan te kijken. Die was inmiddels door haar knieën gezakt. Dit zou normaal haar kans zijn geweest. Avalana's pijn werd steeds erger. Ze voelde zich niet lekker en de zwarte vlekken dansten nog steeds rond haar gezicht. Ze hapte moeizaam naar adem. Het vuur kwam niet verder dan een centimeter voor haar uit, toen ze het probeerde te sturen. Ze was verloren. Grandioos verloren. Ze zou zichzelf niet meer kunnen redden. Dit werd haar dood. Ze keek het meisje aan. De zwarte vlekken namen steeds meer grip op haar en Avalana moest zich er wel in verbergen. Avalana kon een grote, rode muur van vuur rond zich heen bouwen, zodat het meisje haar niks verder kon aandoen of bij haar kon komen en gaf zich vervolgens over aan de zwarte vlekken.

Emily staarde naar de grond. Wat had ze nou weer gedaan. Dit was echt niet goed.. Ze was zichzelf even neit geweest. Een zucht verliet haar mond. Langzaam en voorzichtig keek ze om hoog en zag het meisje nog wat proberen. Ze had de neiging om naar haar toe te rennen, haar te helpen.. Maar dat was iets wat het meisje absoluut niet wilde. Een muur van vuur verscheen om haar en de muur van Emily zakte naar beneden. Met moeite was Emily nu op adem gekomen. Voorzichtig stond ze op maar de steken in haar buik namen toe. De klap was echt niet zacht. Een pijnstoot ging nog maals door haar ribben maar ook naar haar enkel. De pijn die ze eerst niet voelde van de woede was nu drie keer zo hard aangekomen. En met een kreun viel Em weer op de grond. Shit. ging er door haar hoofd heen. Met een hand greep ze naar haar enkel terwijl ze hapte naar lucht. Waarom had ze dit nou weer. En dat alleen maar omdat ze behulpzaam wilde zijn. Met wat bevroren water koelde ze haar enkel waardoor de zwelling die opgelopen was minder erg werd. Em zuchtte even bij het voelen van de kou. Daarna keek ze weer naar het meisje dat roerloos op de grond lag.. '"Is er iemand in de buurt?" Riep Em zachtjes, maar duidelijk. Gelijk daarna weer happend naar adem. De pijn drong zich weer in en om haar ribben heen. Zachtjes kreunde ze nog een keer.

Met een harde krijs kwam Sullivan aangevlogen. Raven had hem, ondanks hun eerdere ruzie, gewaarschuwd en Sullivan had hem gevolgd naar Avalana. Niet ver er achter rende Dustan die door had dat er iets mis was. Hij zag Sullivan neerdalen en hij wist dat hij er bijna moest zijn. En dat was hij ook. Al snel zag hij Avalana. Nouja niet Avalana maar een muur van vuur en Raven was er bij dus het moest Avalana wel zijn. Hij rende het laatste stuk en knielde, na de muur deels te hebben verwijderd, neer bij haar. Zachtjes sprak hij haar aan. 'Avalana.. Avalana, wordt eens wakker.' Bezorgd keek hij naar Avalana die zonder te bewegen of iets voor hem lag. In de verte hoorde hij iemand iets roepen. Zonder er antwoord op te geven keek hij weer naar Avalana. Het zag er totaal niet best uit. Hij riep Sullivan en Raven en gaf ze de boodschap iemand te gaan halen. Met een gekrijs gingen de twee weg. 'Avalana, als je me hoort. Laat het me weten. Beweeg met je hoofd, zeg iets.. Maar doe in iedergeval iets! Er komt hulp!' Fluisterde hij zachtjes terwijl hij dichter tegen haar op ging zitten en keek met een ernstig gezicht naar haar. Als er hulp was zou hij wel met die stem afrekenen die het waarschijnlijk had veroorzaakt. Dan zou de woede wel even komen.

Ze kon die nacht niet slapen en ze had geen idee waarom. Er was iets met Fire dat kreeg ze door van de hinnik die ze hoorde. Ze had geen idee wat er was, maar wel dat ze snel moest zijn. Ze gooide het raam open en hoopte dat Ené, de draak van Ephony, haar zou vergeven. Ze sprong van de lucht verdieping naar beneden en werd daar opgevangen door Fire. Zodra ze goed zat vloog de merrie weg. 'Wat is er aan de hand, meisje?', vroeg ze ongerust. De merrie reageerde niet, maar vloog over het gebied naar een paar dieren toe. Ze kon de dieren niet goed zien, maar had door dat ze in paniek waren.

'Ik voel een hevige pijn. Waar moet ik zijn? Ik kan de pijn weghalen.', zei Fire tegen de dieren. De dieren draaiden zich om en vlogen om.

Meteen voelde Romance de wind weer door haar haren gaan. Ze vlogen naar de watervallen. Blijkbaar volgde Fire de twee dieren en Romance wachtte rustig af. Fire vloog nu naar beneden en stopte de grond. Ze zag een meisje in de armen van een jongen. Ze werd lijkbleek. Het ging totaal niet goed met het meisje en ze wist wat er met Fire aan de hand was geweest. Zo veel pijn was voor haar bijna ondraaglijk. Romance was al hartstikke blij dat Fire niet de pijn van de mensen op de ziekenzaal kon voelen anders was ze vast gestorven van pijn. Ze rende op het tweetal af. 'Wat is er gebeurd?', vroeg ze aan de jongen. Ze viel op haar knieën en ging voorzichtig met haar hand naar het voorhoofd van het meisje. 'Wat is er in hemelsnaam met jou gebeurd?', zei ze zacht tegen het meisje. Hoofdschuddend trok ze haar hand terug. Haar gezicht was nog steeds lijkbleek.

Avalana kon verder niks meer horen. Alleen vage achtergrondgeluiden. Ze rook een bekende geur. Dustan. En een andere onbekende geur. Ze wou weg hier. Weg van de pijn. Dan maar dood, maar liet deze pijn alsjeblieft ophouden! Dan zou Ryan wel iets te verwerken moeten hebben. Dat wou ze hem niet aandoen. En alleen maar door haar karakter en doordat ze mensen zo weinig vertrouwde was dit gebeurd. Toen het meisje aan haar lijf zat en ze Dustan's handen voelde, wou ze heel hard met haar lichaam schudden om hun af te schudden. Ze wou niet aangeraakt worden! Alleen door Ryan. Ryan was een uitzondering. Ryan vertrouwde ze. Haar reactie was het snelst. Ze trapte in de lucht, grandioos mis natuurlijk en een sterke muur van vuur viel om haar heen. Ze rolde weg, recht over haar arm en krijste het uit. Het deed pijn. Haar arm voelde niet goed meer. Kon er iets ergers aan de hand zijn dan dat het gebroken was? Avalana's muur werd steeds krachtiger. Een magican zou het niet kunnen doorbreken. Misschien een leraar of iemand die ze toeliet. De muur beschermende haar. Avalana bleef toen liggen. Ze was verzwakt.

Emily keek ademloos toe toen er een jongen bij het meisje voor haar kwam. Niet veel later volgde er iemand anders aan op een of andere draak?! Emily sloot haar ogen. Steken vol pijn volgde in haar enkels en ribbel. Door de warme huid van Emily op haar enkel was het ijs al snel ontdooid en verdwenen en volgde er een nieuwe lading ijs. Toen ze haar ogen opende was het een reactie op een gekrijs dat uit de richting kwam van het meisje. Met een ruk zat Emily recht en de pijn schoot weer door haar heen. Het meisje rolde over de grond en geschrokken keek Emily toe, zonder eigenlijk nog meer van de pijn te merken. Hoewel die wel sterk aanwezig was. Ze had ook totaal geen idee wat ze zou kunnen. Behalve toekijken.

Ze schrok zich rot toen het meisje in een keer een aanval uitte. Ze was niet op tijd en werd door een muur van vuur naar achteren gegooid. Ze belandde met een kreet van pijn tegen een boom en zag Fire voor haar verschijnen. 'Nee, niet doen.', zei ze zacht, maar ze had geen keus. De merrie (eenhoorn met vleugels) kwam naar haar toe en heelde haar. Ze voelde haar kracht terugvloeien en haar pijn verdween. Ze kwam overeind en zag een ander meisje zitten die blijkbaar ook pijn had. Ze klopte de merrie op de hals. 'Dit wordt echt ondraaglijk voor je of niet?', zei ze tegen de merrie. Ze stond op en liep naar de muur van vuur. Ze concentreerde zich op de lucht om zich heen. Ze verzamelde een grote bal met sterke luchtsromen en stuurde het op de muur af. Niets. Zelfs geen kleine opening. Op dat moment hinnikte haar merrie. Zij kon er wel doorheen, maar wist niet of het mocht. 'Ga maar. Help haar!', riep ze haar toe. De merrie legde haar hoorn tegen de muur. Niemand wist precies wat voor krachten een eenhoorn of een pegasus bezat en ze had er nu een ontdekt. De hoorn zoog de energie van het vuur op en maakte een opening. Ze hinnikte zacht en Romance schoot erdoorheen. Ze zag het meisje liggen, maar bleef dit keer op afstand. Achter haar kwam Fire te staan en de opening in het vuur was weer weg. 'Ze moet echt worden geholpen.', zei ze hard tegen niemand speciaal.

Met een klap werd Dustan weg geblazen door Avlana. Dit had hij nog nooit mee gemaakt. En dat ze zo afstandig deed was hij wel gewend. De eerste keer ging het ook niet gemakkelijk maar toen had hij haar gepuched dat hij haar moest helpen. Maar nu was het extreem. Fronsend keek hij toe en probeerde door haar muur te komen, maar dit maal was hij vele malen sterker en kon hij er niet doorheen. Iemand anders kwam hem helpen maar ook zij werd weg geblazen door de kracht van Avalana. Maar de eenhoorn deed iets wat hij niet had verwacht. Nog voor hij er naar toe kon lopen sloot de muur weer en liep hij naar Raven toe. Fluisterde dat hij iemand moest halen die Avalana voor meer dan honderd procent zou kunnen vertrouwen. Anders zou er wel eens vervelende dingen kunnen gebeuren. Roerloos keek hij toe wat er voor zijn ogen gebeurde, hoewel hij niks kon zien. De ongerustheid nam toe. Avalana was een van zijn eerste vrienden hier.

Ze zag het meisje liggen en voelde dat Fire nog steeds wachtte op haar goedkeuring. Romance snoof verontwaardigd. Normaal moest ze Fire altijd tegenhouden om niet zomaar iemand te helpen en nu vroeg ze haar om goedkeuring. Het moest niet gekker worden. 'Help haar alsjeblileft.', zei ze en voelde meteen een connetie. Fire had haar nodig om ervoor te zorgen dat ze haar kon genezen. Ze gebruikte de lucht om zich heen en trok het meisje omhoog. Ze hing nu aan de twee luchtslierten en verzette zich nog niet. Misschien had het meisje het nog niet door, maar Fire gebruikte die paar seconden om ernaartoe te gaan. Ze strekte haar vleugels en haar hoorn begon te gloeien. Ze raakte met het puntje de borst van het meisje waar haar hart moest zitten en ze zag het lichaam heen en weer schokken. Ze verzette zich, maar was te laat. Fire's hoorn raakte haar al aan en de kracht van Fire gleed naar binnen. Het duurde niet lang en de merrie wankelde naar achteren waar ze neerviel. Romance liet het meisje snel zakken en snelde naar Fire toe. 'Rustig maar meisje. Het komt goed.', suste ze de merrie toe.

Ze was snel naar het meisje toegegaan en had haar geheeld. Het kostte haar echter te veel energie, want ze had van te voren ook al snel Romance geheeld. Nu waren haar energielevels in verwarring. Ze mocht het haast nooit gebruiken en nu gebruikte ze te veel in een keer. Fire hinnikte van pijn. Het deed haar niet zoveel pijn, maar ze was het niet gewend om pijn te hebben. Haar pijn gleed langzaam weg door de woorden van Romance. Zacht hinnikte ze nog een keer, maar nu van verlichting.

Met ogen weid open keek Emily het tafereel voor zich. Haar ogen volgde elke beweging. Zoiets had ze werkelijk nog nooit mee gemaakt. Ze hapte even naar adem wat weer pijn deed in haar ribben. Haalde wat water uit de waterval en liet haar enkel helen. Ze had er niet eens bij nagedacht dat ze dat kon. Ze glimlachte toen ze de pijn weg voelde gaan in haar enkel. Een opluchting zou je kunnen zeggen. Allen bij haar ribben was het een grote vraag of ze dat zou kunnen. Haar enkel was al een hele opgaaf waar ze veel magie bij verloor. Op adem komend zakte Emily achterover. De pijnstoten in haar ribben werden alsmaar erger. Emily sloot voor een moment haar ogen en zodra ze ze open deed keek ze naar de lucht. Concentreerde zich op de wolken die voorbij kwamen. Zolang ze de pijn maar niet zou voelen. Uiteraard hoopte ze dat het met het meisje goed zou gaan. Want als Emily ergens spijt van had was het wel haar aanvallen. Ze zuchtte, zover het kon zonder de pijn te voelen.

Avalana werd boos. Die merrie dacht dat ze werkelijk overal bij mocht komen. Avalana wou het dier net achteruit blazen, toen een steek in haar hart gedaan werd en ze langzaam haar energie voelde terugkomen. Avalana schrok van de kracht. Haar arm was nog steeds gebroken, alleen voelde ze de pijn niet. Ze stond wankelend op en keek de merrie aan. Het dier had dan wel haar leven gered, Avalana was er niet blij mee. Ze gaf het paard toch een klein klopje op haar neus. Ze keek naar het blauwarige meisje, liep naar dat meisje toe en tilde haar met een ruk op. Daarna vertrok ze. Ze liet iedereen achter zich. Dustan en de twee overige meisjes. Ze had geen zin in een koffieklets. Met de volle kracht en woede om weer pijn te voelen, gooide ze haar arm tegen een boom. Een hoop gekraak weerklonk weer, waarschijnlijk door de woede waarmee ze haar arm geslingerd had en een nieuwe pijn verzamelde zich. Avalana genoot ervan. Ze liep verder, steeds verder weg. Ze was verward. Ze had haar woede eruit gegooid op een vreemd meisje, alleen omdat die wou helpen. Probleem was dat Avalana geen mensen meer vertrouweden, sindsdat haar familei vermoord was en er enkele jongens het leuk hadden gevonden om haar aan te raken. Ze keek niet meer achterom. Haar arm deed verschrikkelijke pijn. Het brandde. Maar Avalana kon het nauwelijks schelen. Ze wou pijn voelen. Heel veel pijn. Ze wou ook wel huilen. Maar huilen was nks voor haar. Tenslotte, als Ryan het zag, zou die haar voor gek verklaren.

Topic uit

PROFILE MAGICIAN